Υποκριτές συναντάς καθημερινά. Ανθρώπους που δεν σε
συμπαθούν, όμως θα σε χαιρετίσουν, με ένα ψεύτικο χαμόγελο (μια ανώφελη
προσπάθεια να μοιάσει με το πραγματικά τέλειο χαμόγελο τους), θα σε ρωτήσουν τι
κάνεις, πως είσαι, πως περνάς, θα ''προσποιηθούν'' ότι χαίρονται με το πόσο
καλά είσαι, πόσο γαμάτα περνάς, πόσο συχνά χαμογελάς! Και μόλις φύγεις,
''φτυάρια έξω παιδιά, έχουμε δουλειά, πάμε''. Άλλοι το κάνουν με κακία, άλλοι
''καλοπροαίρετα'', όσο καλοπροαίρετο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο. Επίσης,
άνθρωποι που υποκρίνονται ότι χαίρονται με την χαρά σου ή ότι λυπούνται με την
στεναχώρια σου. Είναι πλέον γεγονός ότι το 10% δεν νοιάζεται αν είσαι λυπημένος
πχ και το 80% χαίρεται. (Υπάρχει και ένα 10% που όντως νοιάζεται και λέγεται
''δικοί μου άνθρωποι''). Αλλά μήπως αυτός που υποκρίνεται κάτι, θεωρείται διπρόσωπος;
Ή απλώς όλοι αυτοί υποκρίνονται κάτι, γιατί πολύ απλά -ίσως- είναι η καλύτερη
«λύση»; Με εξαίρεση τους φανατικά υποκριτές που αγγίζουν την μυθομανία. Έχω
γνωρίσει μυθομανή άνθρωπο, ίσως ένα από τα χειρότερα είδη ανθρώπου, όταν
ξεπερνά τα όρια και οι ιστορίες-μύθοι του είναι πέραν κάθε φαντασίας
φανταστικές!
Ας κοιτάξουμε λίγο αυτή την τελευταία επικίνδυνη μορφή
ατόμων… Αυτά τα ανθρωπάκια που ψεύδονται για τις γνωριμίες τους, για τα
κατορθώματα τους, «ξεχνώντας» ότι αν κατάφεραν κάτι, πάντα ήταν εις βάρος των
άλλων που εκμεταλλεύτηκαν με τον ένα η με τον άλλο τρόπο. Αυτό ίσως να μην
είναι τόσο υποκρισία όσο αυτοπροβολή, προσπάθεια να ''φανούν'', πάντα με τα
μάτια στριφογυρισμένα μόνο στον κώλο τους… ειδήμονοι στις κωλοτούμπες. Άτομα
που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να κλαίγονται, να σέρνονται και να
γλύφουν μέχρι να αποκτήσουν αυτό που θέλουν… και αμέσως μετά φτύνουν και
φεύγουν με ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη και με μια σκέψη στο κούφιο τους
κεφάλι : «τον δούλεψα τον μ@λ@κ@». Υποκείμενα που πάντα έχουν να πουν ψέματα
για τα “κονέ” τους, για τις τοποθεσίες οπού βρίσκονται, για τα μέρη όπου πάνε,
για τις δήθεν «παρέες» τους, για την «σημασία» τους στο πραγματικό χωρόχρονο
τέλος- πάντων, για να εντυπωσιάζουν και να επωφεληθούν επί προσωπικού, εκμεταλλεύοντας
το αγνό σου ψυχικό κόσμο και τις καλές σου προθέσεις, η, ακόμα πιο σοβαρό, την
ίδια σου στάση ζωής που θέλουν να την περάσουν σαν δικιά τους, σε μια παρανοϊκή
προσπάθεια να επισκιάζουν το δικό σου εσωτερικό Φως… Που θα σου δώσουν το ένα
χέρι με χειραψία «φιλίας» και από πίσω κρατάνε έτοιμο το μαχαίρι. Από αυτό το
είδος που όταν εσύ βαράς γροθιά στο χώμα για να αναβλύζει η δική σου πηγή
αθάνατου νερού, σε προσεγγίζουν για να αρπάξουν όσες περισσότερες γουλιές
μπορούν και μένουν από κοντά, προσπαθώντας να σου την στερέψουν, αν δεν μπορούν
να την κάνουν δικιά τους ιδιοκτησία. Φωνάζουν, κλαίνε, ανεβαίνουν στα σίδερα,
δίνουν ψεύτικους όρκους αφοσίωσης για να πιστέψεις ότι είναι στην ίδια
κατηγορία ανθρώπων με σένα, η όταν υποψιάζονται ότι είσαι σε θέση ισχύος, αλλά
αμέσως που νομίζουν ότι σε κατεδάφισαν κοιτάζουν υπεροπτικά ρωτώντας : «ποιος
είσαι εσύ;», γυρνώντας το βλέμμα στο αμέσως επόμενο θύμα. Θύτες που το παίζουν
«θύματα». Φίδια που μπορεί να φτάσουν μέχρι και να σε ενοχοποιούν εσένα για τα
δικά τους παραπτώματα, αρκεί να τους περάσει η μυθοπλασία. Με θράσος του
απόλυτου ψεύδους και με την βρόμικη δύναμη μιας μαύρης και ύπουλης ψυχής. Από
αυτό το είδος ανθρώπων που δηλώνουν «θρήσκοι» για να επωφεληθούν, για να
δείξουν στην κοινωνία πόσο «καλά παιδιά» είναι, δίχως να κρατάνε ούτε μια
στιγμή σαν στάση ζωής το πραγματικό λόγο της Αγάπης και της Αλήθειας, παρά μόνο
του ψεύδους και του φθηνού θεατρισμού, στο βωμό του χρήματος και του προσωπικού
βολέματος τους. Όχι, με αυτούς ούτε κοινούς στόχους δεν μπορεί να έχεις, ούτε
κοινό δρόμο. Διότι ποτέ ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αλλά, με αυτά τα μέσα,
απλά κολάζει και αυτός στην πορεία.
Σκουλήκια που, παρά να είναι ευγνώμων διότι αναπνέουν,
προσπαθούν να πάρουν το οξυγόνο των άλλων, συνέχεια δυσαρεστημένοι με το
μερίδιο που τους αναλογεί. Στην ουσία κομπλεξικά δυστυχισμένα ανθρωπάκια που
μισούν το δώρο της ζωής που τους δόθηκε… που δεν θα ψάξουν και δεν θα
καταλάβουν ποτέ το νόημα της προσφοράς, της αγάπης, της ειλικρινείας, του
αλληλοσεβασμού και της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ. Τόσο μικρόψυχα που μαζεύονται σε κοπάδια
υαινών πατροναρισμένα από δυο- τρεις δειλές αγελάδες και βόδια που νομίζουν ότι
είναι λιοντάρια… από τα οποία παίρνουν έγκριση μέχρι και να τους κατηγορούν,
για να γίνονται πιστευτοί για το πραγματικό σκοπό που έχουν βασικά όλα αυτά τα
αρπακτικά.
Θα είχα να πω πολλά ακόμα, αλλά ειλικρινά δεν αξίζουν ούτε
μια λέξη παραπάνω… αρκετό χρόνο από την ζωή μου ξόδεψα με αυτή την ανάρτηση για
κάποια «ζόμπι» που επιμένουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ζουν.
Θα τους είχα πει μια λέξη ακόμα : “Ντροπή και ΑΙΣΧΟΣ!!!”
Αλλά θα ακούσω την φωνή της σοφίας που λέει ότι αυτοί δεν γνωρίζουν παρά μόνο
λέξεις συνδεδεμένες με την “μάσα”…
Υ.Γ. Δεν αξίζει όντως να τους κάνω και διάσημους, έστω και
αρνητικά. Τους λέω απλά "Αντίο" -special αφιερωμένο σε μερικούς "φίλους" του fb! Ο κάθε κατεργάρης στο πάγκο του! Και ας να μην τους διαγράψω
από «φίλους» θα τους διαγράφω σίγουρα από την μνήμη μου! Ο παθών μαθαίνοντας,
μηδενίζει τα «νούμερα», δίνοντας τους την αληθινή «αξία» που τους αναλογεί… Ο
νοών...νοείτω!
Υ.Γ. 2 Είμαστε αναγκασμένοι να υπάρχουμε σε έναν ψεύτικο κόσμο…αλλά
το να είμαστε ψεύτικοι σε έναν υπάρχοντα κόσμο είναι ακόμη χειρότερο. Προτιμώ
να μείνω αληθινή, έτσι ώστε ο κόσμος μου να παραμείνει πραγματικός.
