H τυραννία αυτή ζητεί το όνομά της

Η δημοκρατία, πριν και πάνω από όλα, είναι τρόπος.

Η κυβέρνηση έριξε το σήμα της δημόσιας τηλεόρασης.

Να το ξαναπώ, μπας και το χωρέσει ο νους μου: Η κυβέρνηση έριξε τη δημόσια τηλεόραση. Το αποφάσισε μόνη της, δίχως κοινοβούλιο, δίχως ανεξάρτητες αρχές, δίχως κοινωνική ζύμωση, στα κυβερνητικά ενδότερα, έτσι θέλησε, έτσι έκανε, κατέβασε τον διακόπτη. Μια εκτελεστική εξουσία κατήργησε μέχρι νεοτέρας, δίχως να ρωτήσει κανέναν, τη δημόσια ενημέρωση – δικαίωμα και περιουσία της κοινωνίας.

Μια κυβέρνηση που το κάνει αυτό δεν είναι δημοκρατική. Κι ας είναι εκλεγμένη, δεν είναι η πρώτη φορά που τα δύο αυτά δεν ταυτίζονται. Τη δημόσια τηλεόραση δεν την κλείνεις. Εκπονείς μελέτες, δημοσιοποιείς συγκεκριμένες προτάσεις, διαβουλεύεσαι, φέρνεις νομοσχέδια προς ψήφιση στο κοινοβούλιο. Δεν την κλείνεις.

Και κανένας –τουλάχιστον που δεν αυτοπροσδιορίζεται ως φανατικός οπαδός αυτής της κυβέρνησης– δεν θα έπρεπε να καταδεχτεί από σήμερα να κάνει οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με υπεράριθμους υπαλλήλους, κόστη της ΕΡΤ, ρουσφέτια και πάει λέγοντας, πόσο μάλλον συζήτηση για το τι σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση μετά. Αντιθέτως, κάθε δημοκράτης –κατηγορία από την οποία προδήλως πλέον εξαιρούνται οι φανατικοί οπαδοί αυτής της κυβέρνησης– οφείλει να συνταχθεί με το δημοκρατικά αυτονόητο: καμία συζήτηση δεν μπορεί να γίνει όταν μια κυβέρνηση ρίχνει το σήμα της δημόσιας τηλεόρασης. Με μια κυβέρνηση που δεν είναι δημοκρατική, δεν συζητάμε ποτέ αν τα θύματά της είχαν έστω κατά κάποια έννοια άδικο.

Διότι πρώτο και μεγαλύτερο θύμα μιας τέτοιας κυβέρνησης είναι η δημοκρατία. Και δημοκρατία δεν σημαίνει μόνο το αντικείμενο των πολιτικών αλλά τη διαδικασία συγκρότησής τους, δημοκρατία δεν σημαίνει μόνο τι θα κάνουμε αλλά πώς θα το κάνουμε. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, δεν έχει καταλάβει τίποτε. Η δημοκρατία, πριν και πάνω από όλα, είναι τρόπος.

Εντάξει, ας μην την πούμε χούντα. Και όχι μόνο επειδή ο όρος ενοχλεί τις ευαισθησίες των κομψευόμενων θιασωτών του φαντασιακού κέντρου. Πράγματι, εγώ μπορώ και τα γράφω τώρα εδώ αυτά και υποθέτω ότι δεν θα σπάσει την πόρτα η αστυνομία. Αλλά ούτε δημοκρατία μπορούμε να την πούμε. Δεν έχω βρει τη λέξη αλλά η εισήγησή της επείγει, η τυραννία αυτή ζητεί το όνομά της.

πηγή

Να το ξαναπώ, για να θυμηθούμε την στιγμή που μετρικούς έχουν ρίξει εκλεγμένο Πρωθυπουργό με 44%, γιατί ήθελε δημοψήφισμα, διότι ήθελε να δώσει φωνή στο λαό του, να κάνει πράξη την άμεση δημοκρατία και το δικαίωμα μας να αποφασίζουμε για μας… Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΠΟΣ!

Υ.Γ. Καθόλου περίεργο ότι αυτοί που έριξαν τότε τον Παπανδρέου είναι οι ίδιοι που τώρα στηρίζουν τον σαμαρά, όπως και τα ασπόνδυλα τους τσιράκια στηρίζουν αυτούς, έστω και με ύπουλα τερτίπια. Και ας τελειώσουν τα παραμύθια! Και οι τελευταίες μάσκες έπεσαν!