Μια φωνή πιο δυνατή από τον Θάνατο

Συνέχεια των προηγούμενων 2 αναρτήσεων.

Καταγγελία της κρατουμένης Κατερίνα Γκουλιώνη προς το Συνήγορο του Πολίτη

«Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστώ, για να μπορέσω να ζήσω...

Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.

Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.

Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»:

Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά,
θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι.

Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να…αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.

Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους…

Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη…νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) .................................... μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω.

Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια ......................, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση.
Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.

Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ ένα κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.

Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.

Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι,
εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.

Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποιά «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλαλ τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.

Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και ανγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (......) σε συνεργασία με τον ................... που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα ................ με πέρασαν πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελέας ........................ με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.

Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.

Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων ........................ ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν…

Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση –ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.

Όταν και αν κάνεις μπάνιο σε παρατηρεί. Έτσι, μένουμε χωρίς μπάνιο για 7 μέρες και άνω. Καφέ, νερό υποχρεούσαι να παραγγείλεις μόνο από το καφενείο της φυλακής το οποίο λειτουργεί για τους δεσμοφύλακες και δουλεύουν σε αυτό κρατούμενες. Την τελευταία φορά που κρατήθηκα στην απομόνωση πλήρωσα 20 ευρώ στο καφενείο. Με αυτά τα χρήματα μπορούσα να περάσω περίπου είκοσι μέρες αγοράζοντας καφέ, ζάχαρη κλπ ενώ τα πλήρωσα μέσα σε πέντε μέρες. Αλλά εδώ η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας του Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.

Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριοι της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε…

Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.
Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμός του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.
Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τους επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.
Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσωτα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.

Γκουλιώνη Κατερίνα.

20.2.2009»

Η Κατερίνα Γκουλιώνη βρέθηκε νεκρή, δεμένη πισθάγκωνα και με αίματα στο πρόσωπο, όπως καταγγέλλουν οι συγκρατούμενοι της, στις 6 ώρα το πρωί της Τρίτης 18 Μαρτίου 2009, στο πλοίο που την μετέφερε στην Κρήτη.

Αυτές που ΔΕΝ γιορτάζουν σήμερα…

« Όλα χάνονται, μα η αγάπη μιας γυναίκας δίνει ζωή. 'Άμα λείψει μια τέτοια αγάπη πάει κι η ζωή απ' τον άνθρωπο.»
Μάξιμ Γκόρκι

Η Αγάπη είναι γένος θηλυκού;
Όταν πηρά σαν blogger το όνομα Agapi, σκέφτηκα ότι θέλω να είναι κάτι που δεν έχει γένος, γιατί η Αγάπη πρέπει να υπάρχει σε όλους τους Ανθρώπους. Μερικά γεγονότα, σαν αυτά που θα αγγίξω πιο κάτω, με κάνουν να αναρωτιέμαι αν έχουμε όλοι ακόμα Ανθρωπιά μέσα μας…

Σκέπτομαι συχνά όλες αυτές που ρίχνουν κατάρες την ώρα και την στιγμή που γεννηθήκαν Γυναίκες. Αυτές οι οποίες είναι άνεργες γιατί πρόκειται να φέρνουν ζωή στο μέλλον, αυτές που φοράνε υποχρεωτικά μια μπούργκα μέχρι και στην φωτογραφία του διαβατηρίου τους, αυτές οι οποίες γνωρίζουν τι σημαίνει «ανδρική δύναμη» και κακοποίηση, αυτές οι οποίες γνωρίζουν την βία και το βιασμό, αυτές που δεν έχουν ζωή, αυτές που γνωρίζουν τι σημαίνει θάνατος πολλές φορές πριν το τέλος…
Σύμφωνα με τη UNICEF οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων των γυναικών και των κοριτσιών στον κόσμο είναι ποικίλες :
- Εγκλήματα «τιμής»: Αν και διαφέρουν από λαό σε λαό, έχουν ένα κοινό παρονομαστή: τη βία και συχνά το φόνο. Οι επιθέσεις με οξύ και οι πυρπολήσεις είναι συνήθεις. Για παράδειγμα στο Πακιστάν υπολογίζεται πως συμβαίνουν 1.000 τέτοια εγκλήματα τιμής κάθε χρόνο.
- «Εγκλήματα για την προίκα»: Στην Ινδία υπολογίζεται πως κάθε χρόνο 25.000 γυναίκες δολοφονούνται ή παραμορφώνονται για οικονομικές διαφορές των οικογενειών.
- Ο βιασμός ως όπλο στους πολέμους: Μια συνήθης πρακτική σε όλες τις σύγχρονες συρράξεις. Στη γενοκτονία της Ρουάντα του 1994 τουλάχιστον 500.000 γυναίκες βιάσθηκαν και κακοποιήθηκαν βάναυσα.
- Οι γάμοι των κοριτσιών σε πρώιμη ηλικία: Στην Ασία το 1 στα 2 κορίτσια παντρεύονται πριν τα 18 (9,7 εκατομμύρια κορίτσια). Τα αντίστοιχα ποσοστά στην Αφρική είναι 42% και στη Λατινική Αμερική 29%.
- Η «επιλογή» του φύλου των παιδιών πριν από τη γέννηση: Η UNICEF εκτιμά πως 1 εκατομμύριο θηλυκά βρέφη πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας τέτοιων πρακτικών προγεννητικής επιλογής, ή ακόμα και μετά τη γέννησή τους, από βρεφοκτονία. Ως αποτέλεσμα, για παράδειγμα στην Ινδία σε μερικές περιοχές αναλογούν 861 γυναίκες για κάθε 1.000 άνδρες.
- Ανισότητα στην εκπαίδευση: Το 1 στα 5 κορίτσια παγκοσμίως που ξεκινούν το δημοτικό σχολείο δεν το τελειώνουν, ενώ υπολογίζεται πως μέχρι το 2015 θα υπάρχουν 6 εκατομμύρια λιγότερα κορίτσια στο σχολείο από ότι αγόρια παγκοσμίως.
- Στέρηση βασικών δικαιωμάτων έκφρασης και συμμετοχής: Σε χώρες όπως η Σαουδική Αραβία οι γυναίκες γενικά απαγορεύεται να ψηφίσουν ή να διεκδικήσουν δημόσιο αξίωμα, να οδηγούν οχήματα ή να ταξιδέψουν στο εξωτερικό. Σε άλλες χώρες δεν έχουν τα αντίστοιχα δικαιώματα σε ιδιοκτησία και κληρονομιά.
- Ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων: Περίπου 3 εκατομμύρια κορίτσια κάθε χρόνο πέφτουν θύματα αυτής της απαράδεκτης πρακτικής κατά κύριο λόγο σε αρκετές Αφρικανικές χώρες.

Θα δείτε εδώ ένα βίντεο με ένα αληθινό γεγονός που έλαβε χώρο στην Τουρκία το έτος 2003. Το κορίτσι ήταν 16 ετών και το έγκλημα «τιμής» για το βιασμό της, έπρεπε να την εκτελέσει μετά από την απόφαση ανδρών της οικογένειας της, ο ανήλικος αδελφός της.


Θα πείτε βλέποντας το, κρίμα, αλλά ευτυχώς δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στην χώρα μας. Θυμάμαι όμως αυτή την γριούλα την οποία την πήρα τόσες φορές με το αυτοκίνητο, όταν έκανε οτοστόπ για να πάει στην ανιψιά της. Τώρα που αναπαύτηκε, θυμάμαι τα λουλούδια που μου έδινε και μου έλεγε: “Κόρη μου, εσύ δεν είσαι από εδώ, είσαι τόσο πολύ καλή…» Δάκρυσα μετά από τι την άφησα μια φορά στο σπίτι και σταμάτησα το αυτοκίνητο. Κόντεψε ένας άνθρωπος δίπλα στο αυτοκίνητο και μου είπε: «Μην της ξαναδίνεις λεφτά. Τα παίρνει όλα ο γιος της και την δέρνει κιόλας.» Σκέπτομαι αν η μικρή μας κοινωνία και ο δήμος που ήξεραν την περίπτωση, μπορούσαν και ήθελαν να πάρουν στάση; Με πρόλαβε το ατύχημα που είχε η γυναίκα όταν για άλλη μια φορά κατέβαινε το δρόμο προς την ανιψιά της με τα πόδια, γιατί δεν πέρασα εγώ αυτή την στιγμή. Ήταν γριά, βλέπετε, και δεν την επιβίβαζαν στα αυτοκίνητα τους… Δεν πρόλαβα να γίνω «κακιά» για άλλη μια φορά. Αλλά σκέπτομαι, εμείς είμαστε άμοιροι ευθυνών; Την σκέπτομαι και σήμερα, όταν θα της αφήσω και εγώ ένα λουλούδι… Ας αναπαύεται επιτέλους εν ειρήνη…

• Το 1977 ο ΟΗΕ στη Γενική του Συνέλευση καθιέρωσε την Ημέρα της Γυναίκας, ως Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη.

«Τι είναι κόλαση; Σκέφτηκα πολλές φορές. Στο τέλος είπα πως είν' ο πόνος του να μη μπορείς ν' αγαπάς.»
Ντοστογιέφσκι

Σβήνει δίπλα μας, μέρα με μέρα…

Τώρα πέρασε ένας μήνας από τότε που έχει αρχίσει την απεργία πείνας!
Ζητείται ένας δίκαιος αρμόδιος!!!!!!!!!!!!

Θα διακόψω την αφιέρωση για την Ημέρα της Γυναίκας για να ασχοληθώ με ένα θέμα που όποια δίνει ζωή θέλει πρώτα απ’ όλους να ασχοληθούμε. Ένας άνθρωπος πεθαίνει δίπλα μας και εμείς απλός κοιτάμε. (Αχ, Γκάντι, ευτυχώς δεν έζησες τώρα!)

Διαβάστε όλα τα σχετικά άρθρα εδώ:

http://agapiaxies.blogspot.com/2009/02/blog-post_28.html

http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/2009/03/foxnewsgr.html

http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/2009/03/foxnewsgr-1.html

http://krogias.blogspot.com/2009/03/blog-post_9492.html

Στις 14 Φεβρουαρίου ο αριθμός των απλών ανθρώπων που τον επισκεφτήκαν άγγιξε το
700 000. Σήμερα πέρασαν 3 εβδομάδες από τότε. Ένα μηνά μετά από τότε που άρχισε την απεργία πείνας, κανείς από τους αρμόδιους ΔΕΝ ενδιαφέρεται. Άλλος ένας που πεθαίνει σιωπηλά τελευταία. Αυτοκτονίες, όλα στο σκοτάδι… Εμείς τι διαλέγουμε: το φως η το σκοτάδι;

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Ένας άνθρωπος χάνει με απατεωνιά, από τι καταλαβαίνουμε όλοι τώρα πια, την μικρομεσαία επιχείρηση του, η “Ανεξάρτητη” Επιτροπή Ανταγωνισμού δίνει δίκιο στους θύτες και το θύμα πρέπει να πληρώσει άδικα… Η να πεθάνει άδικα.
ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; Συνεχίζουμε να λεγόμαστε άνθρωποι;

Γιατί η Ημέρα της Γυναίκας είναι συνδεδεμένη με τον Σοσιαλισμό και με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

Τον Αύγουστο του 1907, πενήντα οχτώ γυναίκες από την Ευρώπη και όλο τον κόσμο συναντήθηκαν στη πρώτη Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών στην Στουτγάρδη και αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια Διεθνή Γραμματεία Γυναικών, με υπεύθυνη την Κλάρα Ζέτκιν από την Γερμανία. Η Συνδιάσκεψη υιοθέτησε ένα Ψήφισμα για την απελευθέρωση της Γυναίκας, το οποίο απετέλεσε και την απαρχή ενός ακαταπόνητου αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα των Γυναικών.
Η θέση για την απελευθέρωση της Γυναίκας υιοθετήθηκε και από το Διεθνές Σοσιαλιστικό Συνέδριο που ακολούθησε τη Συνδιάσκεψη των Γυναικών. Την εποχή εκείνη υπήρχαν διάφορες γυναικείες οργανώσεις με αδύναμη όμως επιρροή . Ορισμένα Εργατικά Συνδικάτα φρόντιζαν για τις εργαζόμενες γυναίκες ωστόσο οι μισθοί και τα ημερομίσθια των γυναικών ήταν πολύ πιο χαμηλά από εκείνα των ανδρών. Υπήρχαν όμως και ορισμένες εξαιρέσεις : Στη Φιλανδία και την Νορβηγία η απελευθέρωση των Γυναικών είχε ήδη κερδιθεί. Η Χίλζα Πάρσιννεν εκπρόσωπος της Φιλανδίας στο Συνέδριο της Στουτγάρδης ήταν βουλευτής στο Φιλανδικό Κοινοβούλιο. Αντίθετα, η εκπρόσωπος της Ινδίας, η οποία αναφέρεται στα πρακτικά ως «συντρόφισσα Ράμα από την Βομβάη» και η εκπρόσωπος της Ιαπωνίας , Τοκυίρο Κάτο, μίλησαν για δυσπερίγραπτη φτώχεια, εκμετάλλευση και απουσία οποιουδήποτε δικαιώματος για τις γυναίκες στις χώρες τους.
Στην δεύτερη Συνδιάσκεψη που έγινε στην Κοπενχάγη το 1910, υιοθετήθηκε η απόφαση να ορισθεί μια ημέρα του έτους ως « Ημέρα της Γυναίκας» και αυτή την ημέρα όλες οι γυναίκες του κόσμου να κινητοποιούνται ταυτόχρονα τόσο για την διεκδίκηση του δικαιώματος της ψήφου όσο και των άλλων πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Στην ίδια Συνδιάσκεψη υιοθετήθηκε επίσης ένα ψήφισμα για την Ειρήνη. Η χρονική στιγμή για ένα τέτοιο ψήφισμα ήταν ή πλέον κατάλληλη δεν μπόρεσε όμως να βάλει φρένο στην εξέλιξη των γεγονότων. Το 1912 η Σοσιαλιστική Διεθνής συγκάλεσε μια έκτακτη Συνδιάσκεψη στην Βασιλεία και ζήτησε να μπει ένα τέλος στους Βαλκανικούς πολέμους. Σ’ αυτή την Συνδιάσκεψη η Κλάρα Ζέτκιν εκφώνησε έναν λόγο που καταχειροκροτήθηκε από το ακροατήριο : « Οι γυναίκες σοσιαλίστριες όλου του κόσμου» είπε « αγωνίζονται στο πλευρό της Σοσιαλιστικής Διεθνούς εναντίον του πολέμου. Ο μοντέρνος πόλεμος είναι μια μηχανή μαζικών καταστροφών και δολοφονιών. Ο πόλεμος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επέκταση των δολοφονικών μεθόδων που χρησιμοποιεί ο καπιταλισμός την κάθε ώρα, της κάθε μέρα, κατά του προλεταριάτου. Χρόνο με χρόνο, στα καπιταλιστικά ανεπτυγμένα έθνη, πέφτουν στο πεδίο της εργασίας, εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, περισσότερα απ’ αυτά που πέφτουν στο πεδίο της μάχης. Ο πόλεμος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πιο στυγνή έκφραση της εκμετάλλευσης των μαζών από τον καπιταλισμό. Είναι κυρίως τα παιδιά της εργαζόμενης τάξης που οδηγούνται στην αλληλοσφαγή.
Οι γυναίκες, οι μητέρες, θρηνούν γι’αυτό το έγκλημα. Δεν σκέφτονται μόνον τα ακρωτηριασμένα κορμιά των παιδιών τους ή των συγγενών τους αλλά και τον ευνουχισμό που συντελείται στις ψυχές τους. Ο πόλεμος απειλεί με αφανισμό όλες τις ωραίες ιδέες που διδάσκουν τα παιδιά τους – όπως είναι η αλληλεγγύη σε μια διεθνοποιημένη κοινωνία. Οι γυναίκες μπορεί να εμπνέουν τα παιδιά τους με βαθιά αισθήματα εναντίον του πολέμου, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι έτοιμες οι ίδιες να κάνουν μεγάλες θυσίες. Γνωρίζουν ότι είναι αναγκαίο να αγωνιστούν και να πεθάνουν ακόμη, για την ελευθερία. Και οι δυο αγώνες, δηλαδή ο αγώνας κατά του πολέμου και ο αγώνας για την ελευθερία, δεν μπορούν να γίνουν χωρίς την συμμετοχή των γυναικών». Και με το σύνθημα «Krieg dem Krieg» ( Πόλεμος κατά του Πολέμου) έκλεισε την ομιλία της.
Ωστόσο, όλα αυτά τα λόγια δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Το 1914 ξέσπασε ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Μια μέρα ακριβώς πριν την Τρίτη Συνδιάσκεψη των Γυναικών που θα γινόταν στην Βιέννη. Η Ιδέα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και η Οργάνωση της διαλύθηκε σαν καπνός από τον πόλεμο. Παρόλα αυτά, όπως γράφει η Μαριάνε Πόλλακ στο φυλλάδιο του 1948 «.. οι γυναίκες ήταν αυτές που γρηγορότερα από τους άνδρες, ξαναβρήκαν τις δυνάμεις τους και πήραν την κατάσταση στά χέρια τους. Έτσι το Μάρτιο του 1915 συγκάλεσαν στην Βέρνη μία Διεθνή Συνδιάσκεψη Γυναικών – την Πρώτη διεθνή συνδιάσκεψη σοσιαλιστών μετά το πέρας του πολέμου».
Στις 25 Μάρτη 1911
Ενα εργοστάσιο παίρνει φωτιά, αλλά οι πόρτες ήταν κλειδωμένες για να μην μπούν οι συνδικαλιστές. Γι αυτό δεν υπήρχε καμμία διέξοδος και οι εργάτριες πηδούσαν φλεγόμενες από τον 9ο όροφο ή στο φρεάτιο του ασανσέρ. Κάηκαν 146 γυναίκες οι περισσότερες έφηβες κάτω των 18 χρονών.
Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο το γυναικείο κίνημα επαναδραστηριοποιήθηκε. Το 1925, η Έντιθ Κέμμις ανέλαβε την Γραμματεία Γυναικών στην Ζυρίχη, κάτω από την καθοδήγηση του Φρίντριχ ΄Αντλερ, Γραμματέα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ο οποίος στήριζε ανεπιφύλακτα τον αγώνα των γυναικών.
Στη συνέχεια, το 1928, την Γραμματεία ανέλαβε η Μάρθα Τάουσκ , μέλος του Κοινοβουλίου της Συρίας, την οποία και εγκατέλειψε αναγκαστικά το 1934 όταν άρχισαν οι διώξεις εναντίον των Αυστριακών Σοσιαλιστών, πολλοί από τους οποίους στάλθηκαν στην εξορία. Ένα χρόνο αργότερα η Γραμματεία μεταφέρθηκε στις Βρυξέλλες και Γραμματέας έγινε η Άλις Πέλς μέχρι το 1940.
Τα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε η Σοσιαλιστική Διεθνής Γυναικών στην περίοδο του μεσοπολέμου ήταν μεταξύ άλλων : «Γυναίκες και Φασισμός» και «Η Οικονομική Κρίση». Η έναρξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου κατέστησε αδύνατη τη συνέχιση των εργασιών της Σοσιαλιστικής Διεθνούς . Για ακόμη μια φορά η Οργάνωση διαλύθηκε. Το Μάρτιο του 1941, η Μαίρη Σάδερλαντ και οι γυναίκες του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας οργάνωσαν την Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας στην οποία συντρόφισσες από τις χώρες με φασιστικό καθεστώς, απηύθυναν λόγους στο ακροατήριο στην μητρική τους γλώσσα. Αυτή ήταν και η τελευταία συνάντηση της Διεθνούς Γυναικών για αρκετά χρόνια.
8 Μάρτη 1945
Στο στρατόπεδο συγκέντρωσης για γυναίκες στο Ράβενσμπρουκ οι κρατούμενες γιόρτασαν την Ημέρα της Γυναίκας.
Το 1955 ιδρύθηκε το Διεθνές Συμβούλιο των Σοσιαλδημοκρατικών Γυναικών το οποίο και διοργάνωσε μία σειρά από διεθνείς συνδιασκέψεις γυναικών, απαιτώντας την αναγέννηση του κινήματος. Η Οργάνωση πήρε το σημερινό της όνομα, Σοσιαλιστική Διεθνής Γυναικών, το 1978.
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ 2001…
Κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών στις συναντήσεις της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γυναικών συζητήθηκαν, αποφασίστηκαν και υιοθετήθηκαν οι παρακάτω θέσεις και ψηφίσματα :
- Πλήρης Σεβασμός στα σεξουαλικά και αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών.
- Γυναίκες και Υγεία : Εναρμόνιση εργασίας και ιδιωτικής ζωής.
- HIV/AIDS : Μέτρα για τον περιορισμό της ευπάθειας των γυναικών στο AIDS.
- Αναχαιτίζοντας τη βία κατά των Γυναικών.
- Οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου και οι επιπτώσεις τους.
- Γυναίκες του Αφγανιστάν.
- Γυναίκες : Πολιτικές και Ανάπτυξη.
- Για μια μεγαλύτερη συμμετοχή των Γυναικών στην πολιτική : Στρατηγικές και Πραγματικότητα.
- Γυναίκες και Μετανάστευση σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο: Ενσωμάτωση, Ασφάλεια και Ίσες Ευκαιρίες.
- Για ένα Πέμπτο Παγκόσμιο Συνέδριο του ΟΗΕ για τις Γυναίκες.
- Βενεζουέλα.
- Ακτή του Ελεφαντοστού.
- Διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης : Μια ιστορική πρόκληση για τις Γυναίκες.
- Γυναίκες και Ιράκ.
- Γυναίκες και Ανθρώπινη Ασφάλεια.
- Βία κατά των Γυναικών – μια ακραία έκφραση της ανισότητας.
- Κοινωνική ειρήνη και βία κατά των Γυναικών.
- Οι Γυναίκες μιλούν για τους Αναπτυξιακούς Στόχους του ΟΗΕ για την Χιλιετία.
- Η Ενδυνάμωση των Γυναικών : πέρα από τους αριθμούς.
- Ο ρόλος των Γυναικών στην επίλυση των συγκρούσεων και την οικοδόμηση της ειρήνης.
- Διεθνής Ημέρα κατά του γενετικού ακρωτηριασμού.
- Γυναίκες και πολιτικές ειρήνης.
ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΜΕΛΗ
ΚΟΜΜΑΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΩΝ ΠΟΣΟΣΤΏΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Βέλγιο: Οι γυναίκες αποτελούν το 70% του 1,3 δισεκατομμυρίου ανθρώπων που είναι φτωχοί στον κόσμο, σύμφωνα με το CISL. Η ΕΕ θα ιδρύσει ινστιτούτο για την προώθηση της ισότητας μεταξύ των φύλων.
Ημερομηνία - Ώρα : 08/03/2005-1600
Βέλγιο Βρυξέλλες ΑΠΕ-Γαλλ.Πρακτ.-Γερμ.Πρακτ.-Ρόιτερ

Η αναλογία των γυναικών που εργάζονται αυξάνεται, όμως εξακολουθούν να αποτελούν το 70% του 1,3 δισεκατομμυρίου ανθρώπων στον κόσμο που ζουν υπό συνθήκες φτώχειας, επισημαίνει σήμερα η Διεθνής Συνομοσπονδία Ελεύθερων
Συνδικάτων με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
"Οι τάσεις στην παγκόσμια αγορά εργασίας δείχνουν ότι 2,8 δισεκατομμύρια άνθρωποι εργάζονταν το 2003 και ότι το 39% από αυτούς -1,1 δισεκατομμύριο- ήταν γυναίκες, μια αναλογία πολύ πιο αυξημένη από ποτέ άλλοτε", σημειώνει η CISL σε
ανακοίνωση που εξέδωσε στις Βρυξέλλες.
Η CISL δίνει ωστόσο έμφαση στα όλο και περισσότερα εμπόδια τα οποία εγείρονται στις γυναίκες, ιδιαίτερα στον τομέα της εργασίας, στον οποίο οι καλύτερα αμειβόμενες θέσεις προορίζονται "σε συντριπτική πλειοψηφία" για τους άνδρες.
"Για να αντιμετωπιστούν οι μισθολογικές διαφορές μεταξύ των φύλων, οι οποίες συμβάλλουν στο να εξακολουθούν οι γυναίκες να ζουν υπό συνθήκες φτώχειας, το διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα θα καταβάλει κάθε προσπάθεια ώστε οι γυναίκες να
πάψουν να εκπροσωπούν το 70% του 1,3 δισεκατομμυρίου ανθρώπων στον κόσμο που ζουν σε συνθήκες φτώχειας", καταλήγει η CISL.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε την ίδρυση ενός νέου ινστιτούτου για την προώθηση της ισότητας μεταξύ των φύλων και την καταπολέμηση των διακρίσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών, όπως και για τη γεφύρωση του χάσματος στις μισθολογικές διαφορές μεταξύ των δύο φύλων στις 25 χώρες μέλη της Ένωσης.
"Υπάρχει καλύτερος τρόπος για να γιορταστεί η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας από την πρόταση για τη δημιουργία μιας συγκεκριμένης υπηρεσίας που θα είναι αφιερωμένη στην ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών;", δήλωσε ο Επίτροπος
Απασχόλησης, Κοινωνικών Θεμάτων και Ίσων Ευκαιριών Βλαντίμιρ Σπίντλα, προσθέτοντας ότι "η ισότητα των φύλων είναι θεμελιώδες δικαίωμα βάσει της Συνθήκης της ΕΕ και προτεραιότητα της πολιτικής της Ένωσης".
Παρά την πρόοδο στην προώθηση της ισότητας μεταξύ των φύλων, η διαφορά στους μισθούς των δύο φύλων στις χώρες της ΕΕ εξακολουθεί να βρίσκεται στο 15%, υπενθύμισε ο Σπίντλα, σημειώνοντας ότι το νέο ινστιτούτο θα διαδραματίσει
ζωτικό ρόλο στην παροχή των γνώσεων που χρειάζονται για την ανάπτυξη πολιτικής για την ισότητα μεταξύ των φύλων στις χώρες της Ένωσης.
Παράλληλα θα φωτιστεί το εμβληματικό μνημείο Atomium στις Βρυξέλλες, το οποίο παρουσιάζει ένα άτομο σιδήρου μεγεθυμένο κατά 160 δισεκατομμύρια φορές, κυρίως για να τιμηθεί η γαλλίδα δημοσιογράφος Φλοράνς Ομπενά που κρατείθηκε όμηρος στο Ιράκ.
Επίσης το δημοτικό συμβούλιο των Βρυξελλών υιοθέτησε κατάλογο με τα ονόματα 24 γυναικών που σφράγισαν την Ιστορία του 20ου αιώνα, τα οποία μπορεί να δοθούν προσεχώς σε δρόμους ή δημόσιους χώρους της βελγικής πρωτεύουσας.
Μεταξύ αυτών βρίσκονται η Φρίντα Κάλο, η Άννα Φρανκ και η Σιμόν ντε Μποβουάρ.

Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας

Η Διεθνής Ημέρα Γυναικών (8 Μαρτίου) είναι ένα γεγονός που τιμάται από όλες τις γυναικείες οργανώσεις του κόσμου. Αυτή η μέρα μνημονεύεται και στα Ηνωμένα Έθνη ενώ σε αρκετές χώρες είναι αργία. Όταν οι γυναίκες σε όλες τις ηπείρους, που συχνά χωρίζονται από εθνικά, γλωσσολογικά, πολιτισμικά, οικονομικά σύνορα και πολιτικές διαφορές, έρχονται για να γιορτάσουν αυτή την ξεχωριστή ημέρα, μπορούν να κοιτάξουν με περηφάνεια τους αγώνες 90 και πλέον ετών για ισότητα, δικαιοσύνη, ειρήνη και ανάπτυξη.

Η Διεθνής Ημέρα Γυναικών είναι η ιστορία κοινών γυναικών που έγραψαν ιστορία από την αρχαιότητα όπου η Λυσιστράτη έκανε τη σεξουαλική επανάστασή της για να τερματίσει τον πόλεμο μέχρι και την Γαλλική Επανάσταση και τους αγώνες για ισότητα, ισονομία και ελευθερία.

Η ιδέα για τη Διεθνή Ημέρα Γυναίκας προήλθε στις αρχές του περασμένου αιώνα όπου ο βιομηχανικός κόσμος ήταν τόσο σε μια περίοδο ανάπτυξης και πληθυσμιακής έκρηξης όσο και ιδεολογικών αλλαγών. Παρακάτω παραθέτω χρονολογικά τα πιο σημαντικά γεγονότα:
1857
οι υφάντριες της Νέας Υόρκης διαδήλωσαν: για μείωση των ωρών εργασίας από 16 σε 12, για ίσα μεροκάματα με τους άνδρες και για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και ζωής. Η εξέγερση αυτή πνίγηκε στο αίμα ύστερα από βίαιη επίθεση της αστυνομίας.
1909
Σύμφωνα με τη διακήρυξη του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, η πρώτη Εθνική Ημέρα της Γυναίκας πραγματοποιήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου. Οι γυναίκες συνέχισαν να τη γιορτάζουν την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου μέχρι το έτος 1913.
1910
Η Σοσιαλιστική Διεθνής, στη συνάντηση της Κοπεγχάγης, καθιέρωσε μια διεθνή γιορτή γυναίκας για να τιμήσει το κίνημα για τα δικαιώματα των γυναικών αλλά και για να επιτύχει την ισότητα των γυναικών σε παγκόσμιο επίπεδο. Η πρόταση της Κλάρα Ζέτκιν να καθιερωσει η Διεθνης Ημερα Γυναικων και την διεκδικιση των δικαιωματων της Γυναικας, χαιρετίστηκε από όλες τις συμμετέχουσες (100 γυναίκες από 17 χώρες). Σε εκείνη τη συνάντηση είχε χαιρετιστεί και η εκλογή τριών γυναικών στο Φινλανδικό Κοινοβούλιο. Ωστόσο πρέπει να πούμε ότι δεν είχε οριστεί συγκεκριμένη ημέρα για τη διεθνή γιορτή γυναίκας.
1911
Ως αποτέλεσμα της απόφασης που πάρθηκε στην Κοπεγχάγη την προηγούμενη χρονιά, η Διεθνής Ημέρα Γυναικών ορίστηκε για τις 19 Μαρτίου στην Αυστρία, Δανία, Γερμανία και Ελβετία, όπου παραπάνω από 1 εκατομμύριο γυναικών και ανδρών συμμετείχαν σε διαδηλώσεις. Στα αιτήματα για το δικαίωμα ψήφου και της δημιουργίας δημόσιων γραφείων, απαιτούσαν και το δικαίωμα της εργασίας, της επαγγελματικής επιμόρφωσης και στο τέλος της διάκρισης στη δουλειά.
Μια βδομάδα αργότερα στις 25 Μαρτίου, στο τραγικό τρίγωνο φωτιάς στη Νέα Υόρκη, χάνονται πάνω από 140 κορίτσια, τα περισσότερα από αυτά Ιταλίδες και Εβραίες μετανάστριες. Αυτό το γεγονός είχε μεγάλη επίδραση στον εργατικό κώδικα των ΗΠΑ και τις συνθήκες εργασίας που οδήγησαν σε αυτό το δραματικό γεγονός.
1913-1914
Ως μέρος του κινήματος ειρήνης στην ανατολή του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, οι Ρωσίδες γιόρτασαν την πρώτη τους Διεθνή Ημέρα Γυναικών την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου του 1913. Στις άλλες χώρες της Ευρώπης στις 8 Μαρτίου της επόμενης χρονιάς διαδήλωσαν για τον τερματισμό του πολέμου και της απομόνωσης.
1917
Με 2 εκατομμύρια νεκρούς Ρώσους στρατιώτες, οι γυναίκες διάλεξαν την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου για να διαδηλώσουν για «ψωμί και ειρήνη». Οι πολιτικές δυνάμεις της Ρωσίας αντιτίθηκαν σε αυτές τις εκδηλώσεις, αλλά οι γυναίκες. Τα υπόλοιπα βέβαια είναι ιστορία καθότι τέσσερις μέρες μετά οι γυναίκες αποκτούν το δικαίωμα της ψήφου. Εκείνη η ιστορική ημέρα ήταν η 23η Φεβρουαρίου κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο στην Ρωσία, και 8 Μαρτίου κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.

Η Διεθνής Ημέρα Γυναικών έδωσε άλλον νόημα και διάσταση στους κοινωνικούς αγώνες των γυναικών στις αναπτυγμένες και στις αναπτυσσόμενες χώρες. Τα ολοένα αυξανόμενα γυναικεία κινήματα τα οποία ενισχύθηκαν από 4 διεθνείς γυναικείες συναντήσεις υπό την εποπτεία των Ηνωμένων Εθνών, βοήθησαν στην ενδυνάμωση των προσπαθειών για τα δικαιώματα των γυναικών και την συμμετοχή τους στην πολιτική και οικονομική διαδικασία. Επιπλέον, η Διεθνής Ημέρα Γυναικών είναι η στιγμή για τον απολογισμό της προόδου που έγινε, να γίνει ο σχεδιασμός των επόμενων κινήσεων αλλά και να βραβευτούν δράσεις γενναιότητας γυναικών της καθημερινότητάς μας που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία του γυναικείου κινήματος.

Παιδιά …χωρίς πατρίδα

Παιδιά …χωρίς πατρίδα

Γράφει η ΠΕΛΛΗ ΓΙΑΚΟΥΜΗ
18/12/2008

Η απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας από τα παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στη χώρα μας, παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των μεταναστών, που ζουν χρόνια τώρα στη χώρα μας. Ο 32χρονος Λεονάρντ Μπαλιού από την Αλβανία, ζει εδώ και σχεδόν 20 χρόνια στην Ελλάδα. Είναι πατέρας ενός 4χρονου αγοριού και, όπως λέει χαρακτηριστικά, «το παιδί μου είναι ξένος στην Αλβανία αλλά και ξένος και στη χώρα που γεννήθηκε».

«Ήρθα στην Ελλάδα σε ηλικία 14 χρονών. Τότε τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα στη χώρα μας. Φτώχια και άσχημες πολιτικές συνθήκες. Όλοι έφευγαν. Έτσι αποφάσισα να φύγω και εγώ μόνος όταν μου είπε ένας θείος μου ότι ήταν καλύτερα στην Ελλάδα. Περπατούσαμε για μέρες χωρίς να ξέρουμε πού πάμε, κοιμόμασταν στα βουνά χωρίς φαγητό και χωρίς νερό», θυμάται ο Λεονάρντ Μπαλιού. «Χτυπούσαμε τις πόρτες στα σπίτια και ζητούσαμε λίγο φαγητό. Οι άνθρωποι ήταν πολύ καλοί μαζί μας και πάντα μας έδιναν γιατί καταλάβαιναν την κατάσταση που ζούσαμε», λέει ο ίδιος.

Έγινε …«Έλληνας»
Στην Ελλάδα, ο Λεονάρντ έγινε «Χρήστος». Τον ρωτήσαμε πώς προέκυψε το όνομα αυτό. «Από φόβο. Επιλέξαμε ένα ελληνικό όνομα γιατί τότε δεν γινόμασταν δεκτοί στη χώρα. Ήμασταν ξένοι χωρίς όνομα, χωρίς θρησκεία, χωρίς πατρίδα. Στην Αλβανία, στο σχολείο μας έλεγαν ότι δεν υπάρχει Θεός. Έτσι επέβαλε το καθεστώς εκεί. Και όταν καμιά φορά η δασκάλα μας αναφωνούσε «Αχ Θεέ μου», της λέγαμε πως το λέτε αυτό, αφού δεν υπάρχει Θεός; Φοβόταν και εκείνη. Έκανε ό,τι της ζητούσαν να κάνει».
Στην Ελλάδα βρέθηκε από το 1991 και, όπως λέει, πέρασε από πολλές πόλεις μέχρι να επιλέξει το μέρος που θα ζήσει. Το 1997 ήρθε στη Μυτιλήνη μαζί με τη γυναίκα του, την οποία γνώρισε στην Αλβανία σε κάποιο από τα ταξίδια που έκανε για να δει τους συγγενείς του. Ο ίδιος έχει πλέον άδεια παραμονής, την οποία ανανεώνει κάθε δυο χρόνια ενώ εργάζεται ως οικοδόμος νόμιμα και είναι ασφαλισμένος. «Δεν έχω παράπονο από δουλειά. Οι εργοδότες είναι σωστοί απέναντί μας και το μεροκάματο είναι ικανοποιητικό. Γι’ αυτό άλλωστε επέλεξα να μείνω στο νησί, το πρόβλημα είναι ότι θα ήθελα να είχε λυθεί οριστικά το θέμα της παραμονής για μένα και την οικογένειά μου».

Ο Αλέξανδρος
Κάθε δυο χρόνια χρειάζεται ν’ ανανεώνει την άδεια παραμονής του μαζί με τη γυναίκα του και αυτό απαιτεί μια σειρά από έγγραφα αλλά και γύρω στα 700 ευρώ χρηματικά έξοδα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως, είναι με τη χορήγηση ιθαγένειας στο παιδί του.
«Έχει αλβανικό διαβατήριο, αφού και οι δυο γονείς είμαστε Αλβανοί. Γεννήθηκε όμως και κατοικεί στη Μυτιλήνη. Βαφτίστηκε χριστιανός και τον ονομάσαμε Αλέξανδρο γιατί μας άρεσε αυτό το όνομα. Στην πατρίδα μου νιώθει ξένος, αφού εδώ είναι η ζωή του, την Ελλάδα ξέρει για πατρίδα, εδώ θα πάει σχολείο, εδώ θα έχει τους φίλους του. Και εδώ όμως θα είναι ξένος, αφού δεν αναγνωρίζεται σαν Έλληναςπολίτης παρόλο που γεννήθηκε και ζει εδώ. Αυτό είναι το παράπονο που έχω συνέχεια στο στόμα μου όταν με ρωτάνε για τη ζωή εδώ και δεν νομίζω ότι θα λυθεί ποτέ», τονίζει ο Λεονάρντ.
«Παιδιά-φαντάσματα» χαρακτηρίζονται οι μετανάστες δεύτερης γενιάς καθώς στη χώρα μας δεν έχουν δικαίωμα να αποκτήσουν ιθαγένεια, ενώ δεν μπορούν να πάρουν ούτε καν πιστοποιητικό γέννησης। Αντιθέτως, μαζί με τα 18α γενέθλιά τους, αρχίζει ένας διαρκής αγώνας, καθώς είναι υποχρεωμένα να αποδεικνύουν πως έχουν τις προϋποθέσεις για να τους χορηγηθεί μια απλή άδεια διαμονής.

18/12/2008 Emprosnet

Η Frontex στην Παγανή!

18/12/2008

Άλλη μια καταγγελία της κίνησης «Συνύπαρξη και Επικοινωνία στο Αιγαίο» ήρθε να «ταράξει τα νερά» και μάλιστα ανήμερα της παγκόσμιας ημέρας για τους μετανάστες. Τρία χρόνια περίπου μετά τις καταγγελίες για Έλληνες λιμενικούς που μετέφεραν μετανάστες από το Μανταμάδο πίσω στα τουρκικά χωρικά ύδατα, η Κίνηση κατήγγειλε χθες ότι Βρετανοί αξιωματούχοι της Frontex επισκέφθηκαν το Κέντρο Υποδοχής της Παγανής και υπό τύπου ερωτηματολογίου «ανέκριναν» για μέρες τους αλλοδαπούς που κρατούνται εκεί. Στην καταγγελία μάλιστα αναφέρεται ότι αρχικά οι Βρετανοί άφησαν να εννοηθεί ότι εκπροσωπούν οργάνωση για πρόσφυγες.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της «Συνύπαρξης», δυο Βρετανοί αξιωματούχοι συνοδευόμενοι από Ιρανό μεταφραστή, γνώστη και της αραβικής γλώσσας, βρέθηκαν για μέρες στη Μυτιλήνη, και ζητούσαν από τους κρατούμενους να απαντούν ενυπογράφως σε ερωτηματολόγια τους. «Αρχικά, σε ερωτήσεις κρατουμένων από ποια υπηρεσία ή οργάνωση προέρχονται, άφησαν να εννοηθεί ότι εκπροσωπούν την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, που όμως από κανέναν δεν επιβεβαιώθηκε. Έτσι φόρεσαν στη συνέχεια περιβραχιόνια της Frontex (ευρωπαϊκή στρατιωτική δύναμη, που έχει συγκροτηθεί για την ασφάλεια των συνόρων)», αναφέρει χαρακτηριστικά η καταγγελία.
Η «Συνύπαρξη» απευθυνόμενη προς το Νομάρχη Π. Βογιατζή και τον Αστυνομικό Διευθυντή Λέσβου, Χρήστο Δεσποτέλλη, ζητά να ενημερωθεί καταρχήν για το αν επιβεβαιώνουν τις πληροφορίες αυτές, αν είχαν άδεια οι εκπρόσωποι της Frontex και γιατί παρακάμφθηκαν οι ελληνικές αρχές και πού αποσκοπούν οι ερωτήσεις αυτές προς τους κρατούμενους πρόσφυγες. «Μερικοί μάλιστα απ’ τους οποίους, κατά τις πληροφορίες μας, καλούνται πιεστικά ή με υποσχέσεις ανταλλάγματος, να απαντήσουν», όπως υπογραμμίζει η ανακοίνωση.

Πώς και γιατί ήρθαν
Σύμφωνα με πληροφορίες του «Ε», οι αξιωματούχοι της Frontex ήρθαν πριν περίπου ένα μήνα στη Μυτιλήνη. Για ένα διάστημα 20 - 25 ημερών επισκέπτονταν καθημερινά το Κέντρο Υποδοχής στην Παγανή και έφυγαν πριν από μια εβδομάδα περίπου, αφού ολοκλήρωσαν τη διαδικασία συγκέντρωσης πληροφοριών από τους αλλοδαπούς στο Κέντρο Κράτησης. Ο Αστυνομικός Διευθυντής κ. Χρήστος Δεσποτέλλης επιβεβαίωσε την παρουσία τους στο νησί τονίζοντας ότι «οι Βρετανοί αξιωματούχοι είχαν άδεια από το Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. και η έρευνα γινόταν για λογαριασμό της Frontex, που συγκεντρώνει στοιχεία για το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης.».
Κατά πληροφορίες πάντα, οι ερωτήσεις που έκαναν στους αλλοδαπούς αφορούσαν τον τόπο καταγωγής, τη διαδρομή που ακολούθησαν για να έρθουν στη χώρα, το χρηματικό ποσό που έδωσαν στα κυκλώματα και αν αυτό το κατέβαλαν φεύγοντας από την πατρίδα τους ή στην Τουρκία, τον τελικό προορισμό τους κ.α. Πηγές από το Κέντρο Υποδοχής της Παγανής αναφέρουν ότι η συμμετοχή στην έρευνα ήταν εθελοντική και όσοι ήθελαν μπορούσαν ν’ απαντήσουν.

«Αστυνομικού χαρακτήρα»
Ωστόσο στη χθεσινή ανακοίνωσή της, η «Συνύπαρξη» θεωρεί ότι η επίσκεψη αυτή της Frondex δεν ήταν τόσο «αθώα» και είχε περισσότερο «αστυνομικό» χαρακτήρα .
«Τα μέλη της Συνύπαρξης -αλλά πιστεύουμε και κάθε δημοκρατικός Έλληνας πολίτης- είναι αδιανόητο να αντιληφθούν, πως οι μετανάστες, ακόμη και αυτοί που έρχονται λαθραία, αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες. Όσο κι αν αναγνωρίζουμε τις εκρηκτικές διαστάσεις του προβλήματος της «Λαθρομετανάστευσης», ιδιαίτερα στον τόπο μας, δεν θα συμβιβαστούμε με αδιαφανείς και αντιδημοκρατικές μεθόδους απόσπασης πληροφοριών. Είναι νωπές ακόμη οι μνήμες απ’ την υπόθεση των Πακιστανών στην Αθήνα, που συνελήφθησαν και ανακρίθηκαν παράνομα από ξένες μυστικές υπηρεσίες, ενώ ο αρμόδιος Έλληνας Υπουργός, δήλωνε πλήρη άγνοια. Έτσι παραβιάστηκαν βασικοί κανόνες δικαίου και υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μεταναστών, ενώ η χώρα μας διασύρθηκε διεθνώς», καταλήγουν χαρακτηριστικά τα μέλη της Συνύπαρξης σχολιάζοντας το καταγγελλόμενο γεγονός.
«Εμείς ενημερωθήκαμε για ένα γεγονός που θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να προσπεράσουμε και ζητάμε κάποιες απαντήσεις», δήλωσε στο «Ε» ο πρόεδρος της «Συνύπαρξης», Στρατής Πόθας।

Πηγή: Εμπρός Νετ