Για να θυμηθούμε και κάτι άλλο τώρα…
Τα ελληνικά ΜΜΕ επί της πενταετίας του Κώστα Καραμανλή ανακοίνωναν
καθημερινά γεμάτα περηφάνια την πρωτιά του κέρδους των ελληνικών τραπεζικών ομίλων
στην Ευρώπη και Ασία. Εντωμεταξύ τα δάνεια δίνονταν σε όλους, μέχρι και στους άπορους
απελπισμένους, δάνεια για κηδεία, για θέρμανση και για σουπερμάρκετ όπως λεγότανε,
με εγγύηση κανένα σπίτι συνήθως. Την ίδια στιγμή οι τιμές των βασικών αγαθών πήραν
τα ύψη. Η κυβέρνηση Καραμανλή εγγυόταν δημοσίως την μακάρια ευημερία του λαού,
την ίδια στιγμή που οι σπατάλες στα υπουργεία και τα συνεχιζόμενα σκάνδαλα της διαπλοκής
πολιτικών με τους μεγαλοεπιχειρηματίες, μας χρέωσαν με 180 δισεκατομμύρια ευρώ κρατικά
χρέη.
Φυσιολογικό λοιπόν, αναγκαστήκαμε να απευθυνθούμε υπερχρεωμένοι
και ετοιμόρροποι στο ΔΝΤ –ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΖΕ ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΑ- και αυτό με τα χίλια
ζόρια και με υπεράνθρωπες προσπάθειες από τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έκανε
τρεις φορές το γύρο του κόσμου σε έξι μήνες ώστε να μην φτάσουμε σε «ξαφνικό θάνατο»
με αδυναμία πληρωμής μισθών και συντάξεων, μέχρι που εξασφάλισε τον μηχανισμό στήριξης
της ΕΕ, μηχανισμός που αποδείχτηκε σωτήριος και για άλλες χώρες του Νότου στην συνέχεια.
Το πρώτο μνημόνιο, όπως και η διαπραγμάτευση της τότε κυβέρνησης
Παπανδρέου με την τρόικα, εξασφάλιζε ότι στα χρέη θα συμμετάσχουν και οι μεγάλοι
επωφελούμενοι από τις πολιτικές των προηγουμένων κυβερνήσεων έως το 2009. Έτσι,
η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθεί να πάρει τα ηνία, ζητάει τις λίστες με τους λογαριασμούς
των μεγάλων φοροφυγάδων στο εξωτερικό, σε φορολογικούς παραδείσους, για κότερα,
για ακίνητα στο εξωτερικό των Ελλήνων υπηκόων, για οφσορ εταιρίες (λίστες για τις οποίες τότε δεν υπήρχε δυνατότητα
να παραδίδονται επίσημα). Έτσι, όταν τα μεγαλοστελέχη του ΣΔΟΕ παίρνουν τις εντολές
για έλεγχο ονομάτων (ελεγκτικό οργανισμό για το οποίο στο εξωτερικό όλοι εκφέρουν
δυνατές αμφιβολίες λόγου διαφθοράς), υπάρχουν διαρροές και όλο το έως τότε σύστημα
βράζει τρομαγμένο.
Έτσι το Ιούνιο 2011 μια ομάδα «εκσυγχρονιστών» βουλευτών αποφασίζει
ότι δεν θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, διότι «ο λαός δεν αντέχει
άλλο». (Προηγήθηκε βεβαίως η τοποθέτηση του Σημίτη εναντίον της κυβέρνησης και
του μνημονίου, «όλο τυχαίος» μιας και δεν προτάθηκε τότε ως πρόεδρος της Δημοκρατίας
-ο κρυφός του πόθος- και «ξεχνώντας» ότι ήταν ο ίδιος που το 2008 έλεγε στην Βουλή
ότι «η κυβέρνηση Καραμανλή θα μας στείλει στο ΔΝΤ στο τέλος».) Η ίδια ομάδα βουλευτών
ησυχάζει «εκ θαύματος», μετά την τοποθέτηση του Ευάγγελου Βενιζέλου ως υπουργός
Οικονομικών και βεβαίως μετά από την τοποθέτηση των λιστών σε συρτάρια. (Συρτάρια
όπου παραμείνουν και τώρα, μετά δυόμιση χρονιές της σημερινής κυβέρνησης, από
τι φαίνεται…)
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθεί επί ενάμιση
χρόνο να περάσει στην Βουλή την τροπολογία για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, η οποία
απορρίπτεται από την πλειοψηφία της βουλής δυο φορές, έως το καλοκαίρι του
2011, όταν επιτέλους, περνώντας για τρίτη φορά, γίνεται δεκτή. Οι τοποθετημένοι
βουλευτές υπάκουοι συμφερόντων, νιώθουν ότι χάνουν το παιχνίδι από τα χέρια
τους, από την στιγμή που θα υπήρχε η δυνατότητα να αποφασίσει ο λαός για την τύχη
του (και όχι μονό αυτοί πια), το πιο πιθανών να αποφασίζει ο λαός και για νόμους
που θα είχαν αποκόψει τα συμφέροντα και τους μπατακτζίδες από το έως τότε υπερκέρδος
τους επί δυο δεκαετίες.
Το μεγάλο χτύπημα εναντίον στα συμφέροντα, συμβαίνει όμως
όταν ο Παπανδρέου πετυχαίνει να συμπεριλάβει ανάμεσα στα μέτρα και τις κοινές μετοχές
των τραπεζών, δηλαδή όπως το είχε πει τότε ο Παπανδρέου, «να πληρώσουν και οι έχοντες
το μερίδιο που τους αναλογεί, ώστε να μην πληρώσουν πια μόνο οι μισθωτοί και οι
συνταξιούχοι », μέτρα που εξασφαλιζόταν στο πρώτο μνημόνιο. Το βρόμικο σύστημα τρομοκρατείται,
τα ελληνικά ΜΜΕ που κατέχουν επίσης οι τραπεζίτες, λοιδορούν και ξεσηκώνουν τον
κόσμο ώστε να «αγανακτεί» μπροστά στην Βουλή. Ο Παπανδρέου συνεχίζει, αποφασισμένος
να μην κόψει το 13ο μισθό, και χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι στους
Μερκοζί με το περίφημο «μην διανοηθεί κανείς ότι οι μισθοί των Ελλήνων θα γίνουν
μισθοί Βουλγαρίας και Ρουμανίας!». Στάση που διακωμωδούσαν τα ελληνικά ΜΜΕ,
όπως έκαναν και με άλλες τόσες γενναίες προσπάθειες που έκανε.
Στις Κάννες στο τέλος του Οκτωβρίου 2011, ο Παπανδρέου πετυχαίνει
το μεγαλύτερο πακέτο στήριξης που θα είχε δοθεί ποτέ στην ιστορία σε μία χώρα,
με τους καλυτέρους δυνατούς όρους υπέρ των συμφερόντων των πολλών δοκιμασμένων Ελλήνων.
Αλλά όχι και υπέρ λίγων ελληνικών ιδιοτήτων μεγάλων συμφερόντων.
Στις Κάννες ο Παπανδρέου προειδοποιεί επίσης ότι μπορεί να φτάσουμε
σε δημοψήφισμα του λαού για τους όρους, πράγμα που θα ήταν καλύτερο, αφού θα
τον είχαν ενημερώσει σωστά, παρά να απορριφθεί από την ΤΟΤΕ «αντιμνημονιακή» αντιπολίτευση.
Στο διπλανό δωμάτιο, στην συνεδρίαση των υπουργών οικονομικών,
ο Βενιζέλος επισήμανε στα αυτιά του Σόϊμπλε ποσό επικίνδυνο είναι το επιχείρημα
του δημοψηφίσματος, όπως και των κοινών μετοχών. Ο ίδιος Βενιζέλος που, δυο μέρες
πριν, από τα έδρανα της Βουλής μίλαγε περί του δημοψηφίσματος ως «αναγκαίο και επαναστατικό
εγχείρημα υπέρ του δημοσίου συμφέροντος». Για την συζήτηση με τον Σόϊμπλε δεν είχε
ενημερώσει μετά τον τότε πρωθυπουργό, ούτε για την δήλωση που θα είχε κάνει αμέσως
με την άφιξη του στην Αθήνα, όπου, «όλο τυχαίος» τον περίμεναν όλοι οι δημοσιογράφοι
του «συγκροτήματος» με τιμές αρχηγού κράτους, «ξεχνώντας» εντελώς τον Παπανδρέου
και το μεγαλύτερο πακέτο στήριξης για τους Έλληνες πολίτες. Είναι η στιγμή που
ο Βενιζέλος δηλώνει ευθαρσώς και ξαφνικά πως «το εγχείρημα του ευρώ δεν μπορεί
να διακινδυνέψει λόγου δημοψηφίσματος». Ο ίδιος δυο χρόνια μετά, λέει ότι ως υπουργός
οικονομικών άκουσε ένα SMS της κόρης του, που έλεγε «μπαμπά, ότι είναι να κάνεις,
κάντο τώρα»…
Τα υπόλοιπα γνωστά λίγο-πολύ… οι μούντζες στις παρελάσεις
προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, οι ελληνικές δυνάμεις που πήραν φωτιά ξαφνικά
(οι ίδιες που στην πλειοψηφία τους ψήφισαν ΝΔ και ΧΑ στην συνέχεια), έως το κοιλιακό
άλγος του τότε υπουργού οικονομικών, ακριβώς στις μέρες που οι ίδιοι βουλευτές εκβιάζονταν
τον Πρωθυπουργό εκ νέου με το ψήφο εμπιστοσύνης, αναγκάζοντας τον να παραιτηθεί,
μαζί με τα ελληνικά ΜΜΕ και τους «αγανακτισμένους», οι οποίοι στην συνέχεια εξαφανίστηκαν.
Σε όλα αυτά συμπεριλαμβάνεται και η τότε στάση ΟΛΩΝ των κομμάτων, τα οποία θεώρησαν
το δημοψήφισμα «επικίνδυνο» για τους δικούς τους τυχοδιωκτικούς λόγους, όπως αποδείχτηκε
στα χρόνια που ακολούθησαν.
Μπροστά στο κίνδυνο αποσταθεροποίησης της χώρας και μην υπολογίζοντας
το προσωπικό του πολιτικό κόστος, ο Παπανδρέου προτείνει μια κυβέρνηση συνεργασίας,
με τον όρο ότι θα σεβαστούν τις κατακτήσεις της διαπραγμάτευσης που θα είχε ελαφρύνει
τους πολλούς Έλληνες. Βάση καλής πίστεως λοιπόν, προτείνει για Πρωθυπουργό μιας
τέτοιας κυβέρνησης τον Πετσάλνικο, όπως άλλωστε ήταν και αυτονόητο θεσμικά και συνταγματικά,
ο οποίος εκτελούσε τότε χρέη Προέδρου της Βουλής. Εναντιώνονται όμως οι συνήθεις
ύποπτοι βουλευτές, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει ο Παπαδήμας, ο οποίος ξαφνικά «τοποθετείται
ανοιχτά υπέρ των προνομιούχων μετοχών ή ενός μεικτού μοντέλου κοινών άνευ ψήφου-προνομιούχων
και ομολογιακών δανείων (coco’s) προκειμένου οι Έλληνες τραπεζίτες να
διατηρήσουν το management των τραπεζών τους».
Η τρόικα η οποία έως τότε συμφώνησε και επισφράγισε επί του Παπανδρέου
στο πρώτο μνημόνιο τις τραπεζικές κοινές μετοχές, δεν συμφωνεί εκ νέου, διότι «δεν
εμπιστεύονται πια το κράτος στο ρόλο του manager», όπως γράφουν και οι εφημερίδες
το 2011.
Από τον τότε τύπο διαβάζω και άλλα αποσπάσματα, όπως…
«Ευάγγελος Βενιζέλος: Αρχικά υπέρμαχος των κοινών μετοχών
(με δικαίωμα ψήφου) ως Υπουργός Οικονομικών του Γ. Παπανδρέου. Μάλιστα,
επισφράγισε την άποψη αυτή ψηφίζοντας νόμο για την ανακεφαλαιοποίηση των
τραπεζών με κοινές μετοχές τις οποίες το δημόσιο θα διατηρούσε για 2 χρόνια και
θα μεταπωλούσε σε ιδιώτες. Επίσης, προβλεπόταν η υποχρέωση των παλαιών μετόχων
να συμμετέχουν κατά 10% τουλάχιστον στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου που θα
γίνονταν μέσω ΤΧΣ, ενώ για το Ταμείο προβλεπόταν και discount (χαμηλότερη τιμή)
σε σχέση με τους ιδιώτες- κάτω από το μισό της αξίας των μετοχών που θα αγόραζε
(προκειμένου να ανακεφαλαιοποιούνταν οι τράπεζες και το ίδιο να αποκόμιζε
κάποιο κέρδος μελλοντικά για το κράτος).
Οι αντιδράσεις που ακολούθησαν από τους τραπεζίτες ήταν
σφοδρές και η διαδικασία δεν προχώρησε.. Ο Παπανδρέου έπεσε και ανέλαβε ο Παπαδήμας,
επί του οποίου ο Βενιζέλος χαλάρωσε πολύ την άποψή του περί κοινών με ψήφο
μετοχών, μέχρι που την άλλαξε και ψηφίστηκε νέος νόμος (Εφαρμοστικός Βενιζέλου)
-που καταργούσε τον προηγούμενο νόμο Βενιζέλου!!»
Όσο για τον κ. Γιώργο Παπανδρέου ο τύπος έγραψε «Γιώργος
Παπανδρέου: Τον θυμόμαστε στη Βουλή, απευθυνόμενο στην Κοινοβουλευτική του
ομάδα, να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του και να υπερασπίζεται την ανακεφαλαιοποίηση
των τραπεζών αποκλειστικά με κοινές με ψήφο μετοχές, περισσότερο ίσως λόγω των
σοσιαλιστικών εμμονών που τον κατατρέχουν» (το Βήμα).
Η ίδια εφημερίδα «ξεχνάει» να γράψει κάτι για την στάση του Σαμαρά,
ο οποίος ξαφνικά γίνεται υπέρμαχος του μνημονίου 2, σε απόλυτη συμφωνία με τον
Παπαδήμα και με τον Βενιζέλο ως υπουργός οικονομικών, αμέσως μετά την εξασφάλιση
των προνομιούχων μετοχών υπέρ των τραπεζιτών.
Τη συνέχεια την γνωρίζουμε… το Μάρτη 2012 ο Βενιζέλος διατηρεί
την μοναδική υποψηφιότητα για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, με την στήριξη 189 υπογραφών
βουλευτών και μελών του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ από όλες τις πτέρυγες… Αμέσως
μετά που γίνεται επίσημα πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ακολουθούν οι δημόσιες στηρίξεις
του Βενιζέλου και του Λοβέρδου προς το πρόσωπο του Σαμαρά ως πρωθυπουργός, εξασφαλίζοντας
τον έτσι για την πρόθεση τους και ωθώντας τον να προκαλέσει εκλογές ως πλειοψηφούσα
αντιπολίτευση, σίγουρος πια για την ευτυχές για εκείνον κατάληξη.
Ακολουθούν οι υποσχέσεις Σαμαρά, η κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργός
τον Σαμαρά, το κόψιμο του 13ου και του 14ου μισθού, το κλείσιμο της
ΕΡΤ, η απόλυτη συμφωνία υπουργών της ΝΔ με την ΧΑ στην Βουλή, έως και το «μεταναστευτικό
νόμο» που θα έπρεπε να μας καθησυχάζει ότι «για όλα φταίνε οι ξένοι μετανάστες
και όχι οι ντόπιοι τραπεζίτες κτλπ συμφέροντα», η ξαφνική «αθώωση» των εμπλεκομένων
στα μεγάλα σκάνδαλα (Βατοπέδι, Ζίμενς, εξοπλιστικά, ασφαλιστικά ταμεία,
υποκλοπές, έως και ποδοσφαιριστηκά, κτλπ, που προωθηθήκαν στην δικαιοσύνη επί Παπανδρέου),
ο νόμος Στουρνάρα για τον φόρο στα καύσιμα που είχε ως σκοπό μόνο το κέρδος των
μεγαλοεμπόρων καυσίμων (στο οποίο έβαλε μαχαίρι η κυβέρνηση Παπανδρέου), τα θαλασσοδάνεια προς καναλάρχες- μεγαλοεκδότες-
τραπεζίτες (τα οποία είχε κόψει ο Παπανδρέου), έως και πριν κάτι μήνες την εξασφάλιση
του νόμου υπέρ των τραπεζιτών, νόμο που αρνήθηκε κατηγορηματικά να ψηφίζει ο Παπανδρέου,
ανάμεσα σε άλλα άδικα που επίσης δεν είχε ψηφίσει κατά καιρούς, τα οποία με μια
άλλη πολιτική θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.
Σήμερα, το όνειρο του Σημίτη, που είχε δηλώσει το 2010 ότι
το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αλλάξει όνομα, όπως και οι προεκλογικές υποσχέσεις του Σαμαρά
το 2012 «εγώ θα τελειώσω με το ΠΑΣΟΚ. Σας υπόσχομαι» είναι κοντά στην υλοποίηση
τους από τον ίδιο σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, μετά από τις άλλες δυο αποτυχημένες
προσπάθειες των «58» και της «ελιάς»… η μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ που την είχαν προσπαθήσει
επί δεκαετίες, είναι κοντά... και με την βούλα. Γίνεται ένα κόμμα ιδιόκτητο των
συμφερόντων…
Για την μοναδική οικογένεια πολιτικών και γενεών Πρωθυπουργών
που έφεραν την Αλλαγή στην χώρα, θα θυμίζω για άλλη μια φορά τα λόγια του αείμνηστου
ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ
(Αν και πάνε καλά μαζί με τα λόγια άλλου μεγάλου Έλληνα, επίκαιρο
τις μέρες μας, του Μέγα Αλέξανδρου… «Για μένα, κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας
είναι χειρότερος από βάρβαρο»)…
Υ.Γ. Πως βάφτισε ο απόλυτα ελεγχόμενος ελληνικός τύπος τον πόλεμο
υπέρ αδύνατων και εναντίον των συμφερόντων… «σοσιαλιστικές εμμονές»?… Μάλιστα.
Είμαι
περήφανη λοιπόν ότι με διακατέχουν προσωπικά αυτές οι σοσιαλιστικές «εμμονές»
και επιμένω για το όραμα μιας εντελώς άλλης Ελλάδας, με δίκαιο πρόσωπο για τους
πολλούς και όχι μόνο για τους λίγους. Διότι δεν είναι δείγμα υγείας να είσαι
καλά προσαρμοσμένος σε μια βαθιά άρρωστη κοινωνία. Άλλωστε μόνο τα νεκρά ψάρια
πάνε με το ρεύμα…
Δηλώνω επίσης ότι δεν μπορώ και δεν θέλω να κόψω και να ράψω
την συνείδηση μου για να ταιριάξει στην πολιτική φετινή μόδα!
Αυτά τα ΠΙΣΤΕΥΩ μας όμως, κύριοι, δεν μπορείτε να τα ταυτίζετε
με το «τζιχάντ» και με το τι πρεσβεύει!!! ΧΑΟΤΙΚΗ Η ΔΙΑΦΟΡΑ!!!!!!!!!
ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου