«Να μην προσπαθείς να γίνεις άνθρωπος επιτυχίας, αλλά άνθρωπος αξίας.»

Αλβέρτος Αϊνστάιν

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Πώς να σωπάσω?


Υπάρχουν άνθρωποι και Άνθρωποι.
Άτομα διαφόρων χρωμάτων ψυχής. Άνθρωποι με χαμόγελα στα χρώματα του ουράνιου τόξου, άλλοι με γκρίζα προσποιητά. Άνθρωποι οι οποίοι αυτά που λένε τα εννοούν και άτομα που έκαναν το ψέμα τρόπο ζωής. Άνθρωποι που πράττουν και άτομα των λέξεων.
Έτσι συνάντησα, όπως όλος ο κόσμος, απ’ όλους που έχει ο «μπαχτσές». Πολλοί που περίμεναν «που θα κάτσει η μπίλια» και επιδίωκαν να είναι καλά με όλους. Και με το σωστό και με το άδικο. Άλλοι που ήθελαν να αρέσουν σε όλους. Φωτογραφίες, τραγουδάκια, καλές κουβέντες από μπροστά για φίλους και αρκετές φορές όχι και τόσο καλές από πίσω, αν και μίλαγαν για «αδέλφια». Άλλοι που μίλαγαν (και έγραψαν κιόλας) για «συνεννόηση» ανάμεσα σε σωστό και λάθος και ότι «όλα θα πάνε καλά», υπονοώντας όμως ψέματα εις βάρος του δίκαιου. Τα ψέματα έχουν κοντά πόδια όμως. Και τα βλέπεις και γρήγορα καμιά φορά. Διότι τίποτα δεν μπορεί να πάει καλά όταν είσαι και με τον αστυφυλαξ και με τον χωροφυλαξ. Άτομα που μου είχαν δώσει συμβουλές για να πάω με το ρεύμα «για το καλό μου». Άλλοι που μου έλεγαν να μην στηρίζω τις πεποιθήσεις μου διότι αυτοί (τον) γνωρίζουν «προσωπικά» και διότι «κάνεις κακό, δεν το καταλαβαίνεις?». Άτομα που δείχνουν ότι υπερασπίζουν κάτι και επιβράβευαν τον αντίπαλο, ξεχνώντας ότι όλα φαίνονται αργά η γρήγορα. Αντίπαλοι που με πολέμησαν λυσσαλέα και αισχρά είτε εμένα είτε τις πεποιθήσεις μου, μερικοί ύπουλα, μιλώντας ταυτόχρονα για δήθεν αρχές και αξίες «που δεν έχεις» διότι… τόλμησα να τους απαντήσω πάντα ευπρεπώς αλλά δυνατά και με επιχειρήματα. Άλλοι που έκαναν τους φίλους, αλλά παρακολούθησαν ως απλοί θεατές, χωρίς να θέλουν να με στηρίζουν, όπως τους στήριξα όμως σε ανάλογες περιπτώσεις. Αν και διάβασαν πως με έβρισαν η και με απείλησαν (με γρόνθους ακόμα) οι «φίλοι» η οι εχθροί, ένα- δυο απ’ τους κανονικούς… φίλους μου είχανε πει απλά «θα σε πάρω εγώ τηλέφωνο» πριν μήνες. Ακόμα περιμένω στο ακουστικό… Οι ίδιοι που, όταν είχαν ανάγκη, θα με ήθελαν τουλάχιστον δίπλα τους, αν όχι να δείχνω δημόσια ότι τους στηρίζω στις προηγούμενες εκλογές. Οι οποίοι, παρόλο που είδαν ότι περνάω άσχημα εξαιτίας των αδικιών αυτών που εκτελούσαν εντολές υπό σκιάς, δεν μου είχαν πει ούτε μια λέξη παρηγοριάς. Μην τυχών και χαλάσουν τις… δημόσιες σχέσεις τους. Άλλοι που όταν με κοροϊδεύανε η και με απειλούσαν οι «φίλοι» μου, τους έκαναν  like. Άλλοι που χαμογελούν η κλαίνε υποκριτικά. Και πολλοί άλλοι που έκαναν άλλα τόσα… Επειδή δεν με νοιάζει να σπαταλήσω το χρόνο και την ενέργεια μου για φιλοσοφικές αναλύσεις παρεών, ούτε ψυχολογιών του καθενός, σταματώ εδώ με δαύτους που αποδείχθηκαν «άνθρακες» τελικά.
Για αυτό που είμαι σίγουρη λοιπόν, είναι ο εαυτός μου. Και με γουστάρω- μπορώ να πω πια με σιγουριά. Δεν προσποιήθηκα, δεν «μάσαγα», δεν έχω ανάγκη καν καμιά βοήθεια. Ούτε δεν ζητώ. Δεν έδωσα σε κανέναν συμβουλές, δεν επέδειξα σε κανένα τι να κάνει, διότι «ο καθένας έχει το μυαλό και την καρδιά και ξέρουν τι πρέπει να κάνει για να είναι σωστός» όπως τους έλεγα, απλά έδειξα το σωστό δρόμο με επιχειρήματα και το πολύ τους έλεγα τι θα πράττω προσωπικά. Το πιο σημαντικό- και μάλλον εκεί «χαλάω την σούπα»- είναι ότι συνεχίζω για όλους τους αδικημένους συνειδητά. Και ας είμαι ανάμεσα στους αδικημένους, δεν ψάχνω μόνο για το δίκιο μου, αλλά όλων. Γιατί το δίκιο του ενός δεν έχει σημασία αν δεν θέλει να λύνει και τα προβλήματα των άλλων σαν και αυτόν. Για μας τους «δούλους» λοιπόν όπως μου είπανε. Και επειδή «αφέντες» δεν πρέπει να υπάρχουν πάνω στην Γη.
Προχωρώ έτσι όπως άρχισα. Με την συνείδηση μου. Δεν μπορώ και δεν θέλω να κόψω και να ράψω την συνείδηση μου για να ταιριάξω στην φετινή πολιτική μόδα (αν και τώρα κρατάει πάνω από δυο χρόνια). Ούτε να γίνω αρεστή σε παρέες. Τι να το κάνω, αφού με τέτοιες παρέες στο τέλος δεν θα αρέσω πια σε μένα?
Με το βάθη μου ΠΙΣΤΕΥΩ. Νιώθω ότι για αυτό χτυπάει η καρδιά μου. Όπως χτυπάει λοιπόν –κρυστάλλινα- έτσι και πορεύομαι. Την ξέρω καλά και γουστάρω που χτυπάει σταθερά για την επιλογή που έκανε προ πολλού- να παραμείνει ειλικρινής απέναντι σε αυτήν.

Με μια ψηλορομαντική κυριακάτικη διάθεση λοιπόν, μου αφιερώνω ένα τραγούδι από τα παλιά, άλλα καλά


Υ.Γ. Τώρα που το διαβάζω πάλι, καταλαβαίνω ότι, όταν είμαι στεναχωρημένη με την (μάλλον) υποκριτική συμπεριφορά στο διαδίκτυο ενός ανθρώπου (η και πιο πολλών) που ούτε καν γνωρίζω προσωπικά, δεν θα πρέπει να νιώθω όμως και εντελώς μόνη. Ούτε να εξωτερικεύω εδώ τις όποιες σκέψεις μου.

Όλα καλά. Πέρασε και αυτό. Συνεχίζω. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: