"Eλευθερία του τύπου", η διατεταγμένη υπηρεσία...

Ας μιλήσουμε λίγο για την γαλλική εφημερίδα Le Monde. Μια δεξιά πια εφημερίδα, παρόλο το παρελθόν της. Το 2009-2010 φουντώνει στην Γαλλία το σκάνδαλο Bettencourt (ο Σαρκοζί φαίνεται να είχε δεχτεί το 2007 παράνομη χρηματοδότηση  για την προεκλογική του εκστρατεία, από την πιο πλούσια Γαλλίδα, την madam Bettencourt, ιδιοκτήτρια, ανάμεσα σε άλλα, και της εταιρίας L’Oreal). Το σκάνδαλο ξεσκεπάζεται από την δημοσιογραφική ερεύνα ενός συντάκτη της εφημερίδας Le Monde. Το 2010 μια από τις μεγαλύτερες και κερδοφόρες εφημερίδες της Ευρώπης και του κόσμου, βρίσκεται ξαφνικά επί τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Ο πρόεδρος Σαρκοζί σπεύδει να διασώσει την εφημερίδα με 20 εκατομμύρια δολάρια από το δημόσιο, με αντάλλαγμα μετοχών. Επίσης φαίνεται ότι το υπόλοιπο διασώζεται με αγορά μετοχών  από άλλον πολύ πλούσιο (πλούσια) Γάλλο (Γαλλίδα), σαν καινούργιος ιδιοκτήτης (ιδιοκτήτρια). Έτσι η Le Monde αποκτά καινούργιους ιδιοκτήτες μετά το καλοκαίρι του 2010. Το Σεπτέμβρη 2010 η Le Monde, μέσω του Δ.Σ. της, υποβάλει μήνυση κατά αγνώστου, για "παραβίαση του απορρήτου των πηγών" (τα οποία τα προστατεύει το διεθνές δίκαιο), καταγγέλλοντας παρέμβαση των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών (DCRI), οι οποίες φαίνεται ότι έχουν κληθεί από την εκτελεστική εξουσία για τον εντοπισμό της πηγής του σκανδάλου Bettencourt. Όντως, ο Εκτελεστικός Διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών διατάζει έρευνα για διαρροές από το Υπουργείο Δικαιοσύνης για το θέμα Woerth-Bettencourt, μια έρευνα η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως παραβίαση της εμπιστευτικότητας των πηγών, προστατευμένα από το νόμο, και ως εκ τούτου παραβίαση της ελευθερίας του Τύπου. Ο διευθυντής της Δ.Σ. της Le Monde απομακρύνεται από την θέση του, μετά από την μήνυση κατά αγνώστου για "παραβίαση του απορρήτου των πηγών". Η ανακοίνωση που δόθηκε από την εφημερίδα λέει ότι η απομάκρυνση του έγινε λόγου «αντιθέτων συμφερόντων με τους ιδιοκτήτες».

Τα συμπεράσματα πολλά…. Ένα από αυτά ότι μάλλον ο Σαρκοζί ζήλεψε τον Μπερλουσκόνη, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης περισσοτέρων ΜΜΕ της Ιταλίας. Άλλο συμπέρασμα είναι ότι όλα δείχνουν προς μια συγκεκριμένη στιγμή, μετά την ερεύνα του σκανδάλου στο οποίο εμπλέκεται. Άλλο συμπέρασμα επίσης, είναι ότι δεν μπορούμε πια να μιλάμε για ελευθερία του τύπου, αλλά για διατεταγμένη υπηρεσία!
Δεν είναι λοιπόν περίεργο πως τα άρθρα γράφονται κατ΄ εντολή των δεξιών ιδιοκτητών, οι οποίοι, πανικόβλητοι και γεμάτοι άρρωστη ζήλια, ολοτυχαίος χτυπάνε στην στιγμή παγκόσμιας αναγνώρισης των πολιτικών τους αντιπάλων. Επίσης δεν είναι τυχαίο πως αυτό το άρθρο το φέρνει ο σύσσωμος πανικόβλητος «ελεύθερος» δεξιός ελληνικός τύπος εδώ,  στην χώρα της εισαγγελίας, για να χτυπήσει τον τρομερό αντίπαλο στον τόπο του.

Από την άλλη για έναν μικρόψυχο δεξιό άτομο είναι φυσιολογικό να ζηλεύει την διεθνής αναγνώριση του Προέδρου της Διεθνούς Σοσιαλιστικής ανάμεσα στους πρώτους 100 Global Thinkers… και μάλιστα όταν τις μόνες διαλέξεις που δίνει ο ίδιος ο Σαρκοζι είναι στα δικαστήρια και κάθε δυο εβδομάδες στο αστυνομικό τμήμα. Άντε βρε και στα δικά σας, εσείς τα ντόπια φιλαράκια του.