“…κάθε λιθάρι έχει ζωγραφισμένον έναν άγιο μ' άγρια μάτια
και
μαλλιά σκοινένια”
Γιάννης Ρίτσος
Κάποιος μου είπε κάποτε, σε πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής
μου: “Ο Άνθρωπος γεννιέται, δεν γίνεται, και’ εσύ… Εσύ γεννήθηκες μαχήτρια!”…
Έχω ένα ελάττωμα. Μεγάλο. Τόσα χρόνια και τόσα φίδια, και
ακόμα δεν μπορώ να μισήσω.
Λένε ότι ο Χριστός λέει να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο… Μου
τέλειωσαν τα μάγουλα. Και ακόμα δεν μπορώ. Ακόμα πιστεύω ότι οι άνθρωποι έχουν
κάτι μέσα τους, δεν μπορεί, από αυτό που μας κάνει να τους ονομάζουμε
ανθρώπους…
Βρε, άει στο καλό. Έχω και εγώ τα όρια μου καμιά φορά…
Σιχαίνομαι… Σιχαίνομαι το ψέμα, σιχαίνομαι τους προδότες, σιχαίνομαι Αυτούς που
δίνουν ψεύτικους όρκους αγάπης, σιχαίνομαι την επιμονή Αυτών που επιλέγουν να
παραμείνουν τυφλοί, σιχαίνομαι Αυτούς που “αγαπάνε” τα ζώα και ξύνονται μόνο
στην θέα τους, Αυτούς που κάνουν παιδιά επειδή τάχα τα αγαπάνε, ενώ τα παιδιά
είναι για Αυτούς μόνο δεκανίκια για τα γεράματα, σιχαίνομαι Αυτούς που
φωνάζουν: άσπρο και όλα τα κάνουν μαύρα, Αυτούς που λένε ότι βοηθάνε τους
άλλους, αλλά στην ουσία τους εκμεταλλεύουν ανελέητα, Αυτούς που σου χαμογελάνε
φιλικά και περιμένουν με κρυμμένο μαχαίρι να γυρίζεις την πλάτη…
Αυτούς οι οποίοι από πολύ σκύψιμο έμειναν ασπόνδυλοι, Αυτούς
που σαν «καλά σκυλάκια», μόλις γυρίσει το αφεντικό τους, θέλουν να δαγκώσουν το
χέρι που τους ταΐσε. Σιχαίνομαι την Σαλώμη και την Ηρωδιάδα, τον Ηρώδη και όλο
το κωλοχανείο, τον Ιούδα και τον Διάβολο… Και πιο πολύ απ΄όλους τον Πιλάτο που
όλοι λένε, ψεύτικα, ότι έπλυνε τα χέρια του… Με αίμα, λέω εγώ!
Άντε και βγάλε νόημα… Ένα μόνο ξέρω: ότι με έχω! Και αγαπώ
αυτό που είναι μέσα μου!
Και αυτό, βρε Aπάνθρωποι, δεν μπορείτε να μου το πάρετε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου