Βολεμένοι υποκριτές...

Το είπε και η ΝΕΡΙΤ οι καθαρίστριες κινήθηκαν απειλητικά εναντίον των ΜΑΤ, βρισκόντουσαν σε άμυνα τα "στρουμφάκια". Τι να κάνουν; Μανάδες έχουν και αυτά, φοβήθηκαν μήπως και δεν τις ξαναδούν και ξεπάστρεψαν τους πάντες στο διάβα τους. "Για την Μάνα μου ρε γαμώτο, ουγκ!"

Όχι! Ξεκάθαρο και βροντερό ΟΧΙ! Τα πράγματα θα αλλάξουν διότι δεν πάει άλλο, πιάσαμε πάτο μεγιστάνα του φραπέ, νιώσε! Τον άχαρο ρόλο της αφύπνισης έχει πάρει ο αγώνας των καθαριστριών. Ολόκληρη η κοινωνία αγωνιά εκ του ασφαλούς, από τους καναπέδες και τις τηλεοράσεις, για την έκβαση των τιτάνιων προσπαθειών τους.

ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΡΕ!!!

Σίγουρα ξεχειλίζει η οργή και περισσεύει η αγανάκτηση. Κατά κύριο λόγο όμως, σήμερα πνιγόμαστε από ένα αίσθημα ντροπής

Πώς μπορεί να αισθάνεται κανείς σήμερα μετά την...

απόφαση του Αρείου Πάγου που ανέστειλε για τους επόμενους μήνες την επαναπρόσληψη των καθαριστριών στο Υπουργείο Οικονομικών; Τι μπορεί να σκεφτούμε μετά το νέο άγριο ξύλο που έριξαν τα ηρωικά ΜΑΤ στις αιμοβόρες καθαρίστριες;

Σίγουρα ξεχειλίζει η οργή και περισσεύει η αγανάκτηση. Κατά κύριο λόγο όμως, σήμερα πνιγόμαστε από ένα αίσθημα ντροπής.

Ντροπή για την κυβέρνηση που πέταξε στο δρόμο 397 φτωχές γυναίκες που με τη σκληρή δουλειά τους προσέφεραν στο κοινωνικό σύνολο.

Ντροπή για όλους αυτούς τους μανδαρίνους της εξουσίας που θυσιάζουν 397 οικογένειες όχι για να επιτευχθεί κάποιος υψηλός δημοσιονομικός στόχος (οι οικονομίες που γίνονται από τις απολύσεις είναι ελάχιστες), αλλά γιατί οι καθαρίστριες θεωρήθηκαν ο εύκολος στόχος (φευ!) για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι.

Ντροπή για τους δικαστές που έκριναν ότι είναι απολύτως νόμιμο και συνταγματικό να εξοντωθούν κοινωνικά αυτές οι γυναίκες του μεροκάματου.

Ντροπή για τα ΜΑΤ που δέρνουν συστηματικά τις αγωνιζόμενες καθαρίστριες, οι περισσότερες των οποίων έχουν τα διπλά χρόνια από τους τσαμπουκάδες κρανοφόρους.

Μα πάνω απ’ όλα αισθανόμαστε ντροπή που ζούμε σε μια χώρα που απαξιώνει τους ανθρώπους του μόχθου και καταξιώνει τα λαμόγια και τα νούμερα.

Ντροπή για εμάς τους ίδιους που δεν έχουμε κάνει ακόμα αρκετά για να ρίξουμε αυτό το καθεστώς που επιδιώκει να θριαμβεύσει πάνω στα ερείπια των ζωών μας.

Πόση ντροπή πια; Πόση ξεφτίλα μπορεί να αντέξει αυτή η χώρα;...

Υ.Γ. Εσείς εκεί στη Αθήνα ακόμα από τους καναπέδες αγωνιάτε για τον αγώνα των καθαριστριών για το δικαίωμα τους στην επιβίωση;;; Αν θα σας ξανακούσω ότι ονομάζετε τον εαυτό σας «σοσιαλιστές» - αυτό πάει σε μερικούς που σήμερα ξεσαλώσατε με την περηφάνια σας ως έλληνες με την Εθνική ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ και ξεχάσατε ως ανεγκέφαλοι η ως πληρωμένα τσιράκια του καθεστώτος τους συνανθρώπους σας για άλλη μια φορά- θα ξεχάσω τους τρόπους μου και θα σας ευχηθώ να ζήσετε τέτοιες μέρες όπως αυτές οι γυναίκες και η πληθώρα του λαού, μήπως καταλαβαίνετε από τον πόνο των συνανθρώπων σας ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.

Άντε μην τα πάρω και άλλο… ΝΤΡΟΠΗ! Βολεμένοι υποκριτές κρυμμένοι πίσω από ταμπέλες που δεν εκπροσωπούν ούτε κατά διάνοια το ψυχικό σας κόσμο.

Στο μεταξύ στο Σάο Πάολο κλαίνε. Από τα δακρυγόνα.

«Δεν χορεύουμε σάμπα και η υπομονή τελείωσε». Το συγκλονιστικό γράμμα του Έλληνα από τη Βραζιλία. «Πλαστικές σφαίρες, διαφθορά, ουρές 70 χιλιομέτρων και εγκληματικότητα»...

Αγαπητέ φίλε, ναι μιλάω σε εσένα που ακούς Βραζιλία και σκέφτεσαι παραλίες, τακουνάκια, ανάποδα ψαλίδια, υπερμεγέθεις κώλους και ατελείωτα πάρτι. Συγγνώμη που σου χαλάω το όνειρο, αλλά το πάρτι τελείωσε. Η μάλλον έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν σου το είπανε. Εδώ εξάγουμε, αλλά δεν πίνουμε καφέ, δεν χορεύουμε σάμπα εκτός των ορίων του Ρίο ντε Ζανέιρο ή μαλλον χορεύουμε σπάνια έτσι κι αλλιώς. Μέχρι και στην μπάλα εξάγουμε πλέον αμυντικά χαφ και στόπερ. Τα στερεότυπα μας τελείωσαν όπως και η υπομονή.

Τελείωσε η υπομονή. Την τελευταία εβδομάδα πήραμε τους δρόμους. Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν για την αύξηση 7 λεπτών του ευρώ στις συγκοινωνίες αλλά πλέον διαμαρτυρόμαστε για όλη τη σαπίλα πίσω από αυτό. Το πρόβλημα δεν είναι τα επτά λεπτά αλλά τα βασικά δικαίωματα. Η στρατονομία, κατάλοιπο της δικτατορίας, μοιράζει αφειδώς λαστιχένιες σφαίρες και ληγμένα δακρυγόνα. Αλλά είναι πλέον αργά. Ο κόσμος επιτέλους ξύπνησε και ζητά επίπεδο ζωής ανάλογο με την θέση της χώρας στο οικονομικό. Βαρέθηκε να βλέπει τους λίγους να γεμίζουν τις τσέπες, να επανεκλέγονται εδώ και δεκαετίες. Βαρέθηκε ο φτωχός αλλά, επιτέλους βαρέθηκε και ο πλούσιος, και θα στο εξηγήσω.

Στην Βραζιλία ο βασικός μισθός είναι 243 ευρώ. Το εισιτήριο του λεωφορείου είναι 1 ευρώ και το ρημάδι έρχεται όποτε γουστάρει. Κάποιος που ζει στο Μπέλο Οριζόντε κερδίζοντας βασικό μισθό, μένει τουλάχιστον 15 χιλιόμετρα από την δουλειά του και θέλει δύο λεωφορεία και μιάμιση ώρα για να φτάσει εκεί όταν δεν έχει κίνηση. Και όταν μιλάμε για κίνηση, μιλάμε για χάος. Στο Σάο Πάουλο για παράδειγμα κάθε μέρα έχουμε ουρές 70 χιλιομέτρων στις ώρες αιχμής. Εκεί συναντιούνται ο φτωχός με τον πλούσιο. Ο φτωχός στο λεωφορείο και πλούσιος στην αμαξάρα του με τα φιμέ τζάμια.

Ο πλούσιος που θα γυρίσει στο σπίτι του για το οποίο πληρώνει κατα μέσο όρο 1500 ευρώ ενοίκιο και άλλα 400 για κοινόχρηστα. Πληρώνει ιδιωτική ασφάλιση υγείας γιατί το δημόσιο δεν δουλεύει, πληρώνει πανάκριβα σχολεία για τα παιδιά του γιατί στο δημόσιο είναι δύσκολο να μάθουν οτιδήποτε, πληρώνει τα διπλάσια για οποιοδήποτε προϊόν (αυτοκίνητο, ρούχα, υπολογιστής κλπ.) έρχεται απέξω γιατί ο φόρος εισαγωγής είναι 60% συν το κέρδος του εμπόρου. Πληρώνει με φόβο, γιατί δεν μπορεί να βγεί απο το «κάστρο» με τον ηλεκτρικό φράχτη όποτε θέλει. Γιατί δεν μπορεί να πάει μια βόλτα όπου και όποτε του γουστάρει. Γιατί φοβάται για την ζωή του καθημερινά. Και σου μιλάω πάντα για το Μπέλο Οριζόντε και τις άλλες μεγαλουπόλεις της χώρας. Αν πάρεις τον δρόμο και πας προς το βορρά ξέχνα τα όλα αυτά, εκεί είσαι πλέον σε στάνταρντς Αφρικής.

Κανείς σχεδόν δεν τα περνάει όσο ωραία φαντάζεσαι στην Βραζιλία. Ναι, έχουμε παραλίες και ήλιο αλλά αναλφαβητισμός είναι στο 10% και κάθε μέρα περίπου 13 εκ. δεν έχουνε φαΐ στο τραπέζι τους.

Είμαστε η 6η οικονομική δύναμη στον κόσμο και την ίδια στιγμή πολύ χαμηλά στους δείκτες της παιδείας και της δημόσιας υγείας. Όσον αφορά στη διαφθορά και την γραφειοκρατία πρέπει να είμαστε στο τοπ 3 εύκολα. Πολύ ψηλά είμαστε και στην εγκληματικότητα με τα νούμερα νεκρών σε Ρίο και Σάο Πάουλο να είναι μεγαλύτερα από εκείνα σε εμπόλεμες ζώνες (49 χιλ στο 2010). Δυστυχώς το Μουντιάλ και η Ολυμπιάδα δεν θα αλλάξουν τίποτα από όλα αυτά.

Για μια ακόμα φορά μας δούλεψαν ψιλό γαζί. Μας υποσχέθηκαν πως θα αλλάξει η ζωή μας, επιτέλους, προς το καλύτερο. Πως θα έχουμε συγκοινωνίες και δρόμους πρώτου και όχι τρίτου κόσμου θα αλλάξουμε, λέει,επίπεδο σε όλα. Πως όλο αυτό το «φαγοπότι» θα αξίζει τον κόπο. Αντίθετα, μέχρι τώρα όλη αυτή η ιστορία έχει στοιχίσει πάνω από 27 δισ. δολάρια, περισσότερα από όσο τα τελευταία τρία μουντιάλ μαζί. Εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, το Μινεϊράο κόστισε 270 εκ. ενώ αρχικά είχε υπολογιστεί σε 146εκ. Να σου πω ακόμα πως πήγα στο στάδιο «Ιντεπεντένσια», επίσης εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, που κόστισε 45 εκ. ευρώ, παραδόθηκε με 2 χρόνια καθυστέρηση και λόγω κατασκευαστικού λάθους έχει πάνω από 6 χιλιάδες θέσεις που δεν βλέπουν το ένα τέρμα. Ανάλογες και χειρότερες είναι οι ιστορίες και στα υπόλοιπα γήπεδα.

Μιας και μιλάμε για μπάλα, να σου πω ότι οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι θα δουν το Μουντιάλ από την τηλεόραση. Το φτηνό εισιτήριο για το Κύπελλο Συνομοσπονδιών για τον αγώνα Ταϊτή – Νιγηρία κοστίζει κοντά στα 50 ευρώ. Φαντάσου λοιπόν τι θα πρέπει να πληρώσουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και μην ξεχνάς, ο βασικός μισθός είναι στα 243 ευρώ.

Μουντιάλ για ποιόν λοιπόν; Ίσως για εκείνους που θα έρθουν για να «ζήσουν το όνειρο» τους στην Βραζιλία. Αυτή ακριβώς την στιγμή γύρω στις 200 χιλιάδες Βραζιλιάνοι σε οκτώ μεγαλουπόλεις είναι στους δρόμους και διαδηλώνουν για τα δικαιώματα τους. Δεν τους νοιάζει το Μουντιάλ, δεν πίνουν καφέ και σίγουρα δεν χορεύουν σάμπα.

Δίκαιος αγώνας! Είναι το δικαίωμα τους στην επιβίωση.

Η κυβέρνηση χτυπάει αδιακρίτως καθαρίστριες, φωτορεπόρτερ και καμεραμάν. Τραυματίστηκε φωτορεπόρτερ. Προηγήθηκε η αρνητική απόφαση του Άρειου Πάγου. Δεκτή έκανε το Ανώτατο Δικαστήριο την αίτηση αναίρεσης του υπουργείου Οικονομικών κατά της απόφασης του Πρωτοδικείου που διέτασσε την επαναπρόσληψή τους. 

“Παιδιά ενός κατώτερου Θεού” αποφάσισε για τις καθαρίστριες η τυφλή ελληνική «δικαιοσύνη» διορισμένη από τους δεξιούς κυβερνόντες. Επίθεση των ΜΑΤ στις καθαρίστριες που αγωνίζονται για το δικαίωμα στην εργασία…

Δεν είναι να αναρωτηθείς γιατί τα σώματα ασφαλείας ψηφίζουν στην μεγάλη τους πλειοψηφία Χρυσή Αυγή και δεξιά κόμματα… θα ήθελα να ξέρω ποιοι είναι οι γονείς που τους έδωσαν τέτοιες «αξίες ζωής»… σίγουρα οι αδίστακτοι βολεμένοι του έως τώρα συστήματος.

Παρεμπιπτόντως, μια ερώτηση κρίσης για την επιλογή υποψηφίων στα σώματα ασφαλείας είναι: “Θα είχες πυροβολήσει αμέσως, χωρίς να αντιμιλάς, ένα αθώο πλάσμα αν θα σου είχε δώσει εντολή ο ανώτερος σου αξιωματικός;” Όσοι απαντάνε «ναι» περνάνε…

Υ.Γ. Περίπου στις 15.00, ο δικηγόρος ανακοίνωσε την απόφαση στις απολυμένες καθαρίστριες, οι οποίες αντέδρασαν με φωνές και κλάματα.

"Αν θέλει αίμα η κυβέρνηση, θα το έχει. Εμείς δεν πρόκειται να φύγουμε από εδώ", ξεκαθαρίζουν οι καθαρίστριες, δηλώνοντας αποφασισμένες να συνεχίσουν τον αγώνα τους και να δικαιωθούν.

Το ύπουλο χτύπημα στη Φωτεινή Νικηταρά 10-6-2014

Καλή «ψυχαγωγία»… και ας να γουργουρίσει η κοιλιά από την πείνα…

Πράγματι η δικτατορία είχε στρέψει τον κόσμο στο ποδόσφαιρο. Τα στελέχη της χούντας επεδίωκαν κατ΄αρχήν την αποδοχή και την αναγνώριση. Και στη συνέχεια τη δημοφιλία. Το ποδόσφαιρο και όλος ο αθλητισμός προσφερόταν. Το ποδόσφαιρο που έτσι κι αλλιώς είχε τη δυναμική του, έγινε μονόδρομος για την “ψυχαγωγία”. Φανατισμός υπήρχε. Ξύλο έπεφτε. Σκόπιμα αφήναν την βία στα γήπεδα, για να εκτονώνονται οι νέοι και να μη βγαίνουν στους δρόμους. Η δικτατορία επενδύει εξαρχής σε μια πολιτική μαζικής κουλτούρας, που, μάλιστα, φαίνεται να της αποδίδει. Η κρατική τηλεόραση, που είχε δειλά ξεκινήσει το 1966, γίνεται μετά το 1968 λαϊκό μέσο ψυχαγωγίας, με τη στήριξη (αλλά και τη χειραγώγηση) του καθεστώτος. Ένας τύπος μαζικής κουλτούρας που καθορίζει τη δημόσια σφαίρα χρησιμοποιείται έτσι και για τον βίαιο ανακαθορισμό μιας «εθνικής ιστορίας» με όχημα την παραστασιακή χρήση συμβόλων, το θέαμα, την επαναληπτικότητα και την αισθητική αφασία, το κιτς.

Φτάσαμε στις ημέρες μας να έχουμε ποδοσφαιρικούς παράγοντες στην τοπική αυτοδιοίκηση, η εφοπλιστές και τραπεζίτες να είναι ιδιοκτήτες αθλητικών ομάδων για ένα ψήφο παραπάνω στους ευνοούμενους τους που έστειλαν έως και στην ευρωβουλή (αίσχος!), η ακόμα έως να διορίσουμε και να «ηρωοποιήσουμε» αθλητές μέσω χοντροκομμένων σκηνοθεσιών που κλείνουν την βουλή… οι δήθεν «ήρωες» έχοντας προστάτες αυτούς τους εφοπλιστές και μεγάλους επιχειρηματίες που δεν είναι άλλοι από τους ίδιους που στηρίζουν οικονομικά και την ΧΑ, όπως στηρίζουν και άλλους συναθλητές και προσωπικούς φίλους των «ηρώων», οι οποίοι τώρα ανήκουν στην ΧΑ και με την… βούλα. Διορισμένοι αξιωματούχοι όλοι διότι δεν… πιαστήκαν με αναβολικά… (αυτό ούτε η χούντα δεν το έκανε).

Και τώρα λαέ, το μυαλό σου σε αυτό που θέλουν να σου παρουσιάζουν ως ψυχαγωγία: στο Mundial. Στυγνό εμπόριο και αυτό!!!

ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ. ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΒΡΟΥΜΕ… ΤΟ ΜΥΑΛΟ…

Καλή «ψυχαγωγία»… και ας να γουργουρίσει η κοιλιά από την πείνα…

Ένα χρόνο μετά… ας φρεσκάρουμε την μνήμη μας.

Η ΜΑΥΡΗ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΤΑΝ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΕΝΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ. ΠΑΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΥΛΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. ΝΤΡΟΠΗ. ΜΑΥΡΗ.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!!!!!!!!

11 Ιουνίου 2013. ημέρα Τρίτη. Μια ημέρα κλειδί, για την ιστορία των ελληνικών αλλά και ξένων ΜΜΕ...

Η επικαιρότητα τότε, περιστρέφονταν γύρω από το γεγονός της επικείμενης ιδιωτικοποίησης της κρατικής εταιρίας φυσικού αερίου και την εξαγορά της από την αντίστοιχη του Αζερμπαϊτζάν. Όλα αυτά, προκειμένου να...

εκτελεστούν οι εντολές τις τρόικας, για τα έσοδα στο κράτος και τις αποκρατικοποιήσεις. Εκείνη την ημέρα θα γνωστοποιούνταν η οριστική απόφαση για το deal, μετά από τις πολυήμερες διαπραγματεύσεις.

Όπως και έγινε, με αρνητική όμως έκβαση για την συγκυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου.

περισσότερα εδώ: "Ούτε στην Κατοχή, ούτε στη Χούντα δεν έκλεισε η ΕΡΤ."

Παπανδρέου από τη Ρώμη: Διαρκής η μάχη με τη συντήρηση και τα κατεστημένα σε παγκόσμιο επίπεδο

Σε διημερίδα στη Ρώμη

Γ. Παπανδρέου: Να εξανθρωπίσουμε την παγκοσμιοποίηση

Διαρκή παρουσία και συμμετοχή κάθε Ευρωπαίου δημοκράτη πολίτη στα τεκταινόμενα ζητά από την Ρώμη ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Προτείνει ακόμα την μετεξέλιξη των σημερινών πολιτικών ομάδων στην ΕΕ σε «πανευρωπαϊκά κόμματα» και πρωτοβουλίες που θα αλλάξουν την αρχιτεκτονική των διεθνών οργανισμών.

Διημερίδα πολιτικής εμβάθυνσης και ανάλυσης οργανώνει σήμερα και αύριο στη Ρώμη το ευρωπαϊκό think tank («δεξαμενή σκέψης») ECFR (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων), με τη συμμετοχή του πρώην πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου.

Τα κύρια θέματα της διημερίδας αφορούν το νέο πολιτικό σκηνικό το οποίο διαμορφώνεται μετά τις πρόσφατες ευρωεκλογές, τις συνέπειες της ουκρανικής κρίσης σε διεθνές επίπεδο, αλλά και τις πρόσφατες εκλογές στη Συρία και το αν ο πρόεδρός της, Μπασάρ αλ Άσαντ, πρέπει να θεωρεί ότι κατάφερε να ενισχυθεί.

Ο κ. Παπανδρέου στην παρέμβασή του, μεταξύ των άλλων, υπογράμμισε ότι «για να γίνει πιο δημοκρατική η Ευρώπη και να εμπλακούν οι πολίτες στη διαμόρφωση θέσεων με σαφές ιδεολογικό περιεχόμενο, είναι απαραίτητο οι σημερινές πολιτικές ομάδες να μετεξελιχθούν σε πανευρωπαϊκά κόμματα».

Σε ό,τι αφορά τις σημαντικότερες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν η πολιτική και οι κοινωνίες, ο πρώην πρωθυπουργός δήλωσε: «Πρόκειται για προκλήσεις υπερεθνικές, οι οποίες, για να αντιμετωπισθούν χρειάζονται πρωτοβουλίες που να αλλάξουν την παγκόσμια αρχιτεκτονική των διεθνών οργανισμών, ώστε να μπορέσουμε να εξανθρωπίσουμε την παγκοσμιοποίηση».

Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εξέφρασε, επίσης, την άποψη ότι «χρειάζεται διαρκής παρουσία και συμμετοχή κάθε Ευρωπαίου δημοκράτη πολίτη στα τεκταινόμενα, όπως και διαρκής μάχη με τη συντήρηση και τα κατεστημένα».

Στους ομιλητές της διήμερης συνάντησης του ECFR στην Αιώνια Πόλη συμπεριλαμβάνονται, μεταξύ των άλλων, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο, ο Φινλανδός υπουργός Εξωτερικών, Έρκι Τουομιόγια, η Ιταλίδα πρώην υπουργός Εξωτερικών Έμμα Μπονίνο και η Ισπανίδα πρώην υπουργός Εξωτερικών, Άννα Παλάθιο.

Αφιερωμένο στους… φίλους

Παρόλο που έβαλα και στο fb όπως και εδώ, την δημοσίευση με την αγανάκτηση μου όταν κατασχέθηκε ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΜΙΣΘΟΣ του συζύγου μου από την τράπεζα όπου έχει τον λογαριασμό μισθοδοσίας, ο οποίος μισθός είναι και το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ για την οικογένεια μας… Χωρίς επίσημη αιτιολογία και χωρίς καν κωδικό κατάσχεσης (!) από έναν ανύπαρκτο όνομα υπαλλήλου «Λεωνίδας Οικονόμου» στα αρχεία της Αγροτικής Τράπεζας. Χωρίς ειδοποίηση, χωρίς καν προστασία 24 ωρών, κατάσχεση ολόκληρου ποσού από ένα ΜΙΣΘΟ ΑΡΚΕΤΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ του ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΟΥ ΟΡΙΟΥ των 1500 ευρώ. Η εφορία μας είπε ότι δεν έχει πάρει ούτε ένα ευρώ και ότι όλα τα κράτησε η εν λόγου τράπεζα.  Εξωφρενικό! Ανήκουστο! Και όμως τελείως πραγματικό και αληθινό, διότι συμβαίνει στο πετσί της οικογένειας μου και ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΜΑΣ. Δουλεύεις για 0 ευρώ. Η αλλιώς κράτα το στόμα σου κλειστό αν θέλεις να μην πεθαίνεις της πείνας…;
ΚΑΝΕΙΣ μα ΚΑΝΕΙΣ δεν ενδιαφέρθηκε, έστω από περιέργεια, να ρωτήσει για την ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ ΜΙΣΘΟΥ, όχι ως παρηγοριά, αλλά το πιο σημαντικό- ως ένα γεγονός που παρουσιάζει μέγιστο ενδιαφέρον σε ένα κράτος δικαίου και δημοκρατικό- όταν μάλιστα ήταν Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ από τους συναδέλφους του. Δεν ξέρω αν τον τιμωρούν για αυτά που γράφω εγώ σε ένα «δημοκρατικό» κράτος… αλλά το συμπέρασμα μου είναι ότι εντέλει δεν θα θυμάμαι μόνο τις πράξεις των εχθρών μου, αλλά και την σιωπή των… φίλων μου!

Κατά τα άλλα, να μου στείλουν προεκλογικά (και όχι μόνο) κείμενα να τα δημοσιεύσω προς όφελος τους… όπως έκανα κάποτε...

Και μετά μερικοί να μάθουν τα παιδιά τους να διαχωρίζουν τον κόσμο σε αφέντες και δούλους… «σοσιαλιστικά»…

Πίκρα; Όχι. Δυνατή όσο ποτέ, διότι τώρα ξέρω ότι ο σταθερός και πιστός μου φίλος είμαι εγώ. Και δεν θα με προδώσω ποτέ. Όπως ούτε και το πανέμορφο μου Όραμα.

Αφιερωμένο λοιπόν στους… φίλους μου: