H τυραννία αυτή ζητεί το όνομά της

Η δημοκρατία, πριν και πάνω από όλα, είναι τρόπος.

Η κυβέρνηση έριξε το σήμα της δημόσιας τηλεόρασης.

Να το ξαναπώ, μπας και το χωρέσει ο νους μου: Η κυβέρνηση έριξε τη δημόσια τηλεόραση. Το αποφάσισε μόνη της, δίχως κοινοβούλιο, δίχως ανεξάρτητες αρχές, δίχως κοινωνική ζύμωση, στα κυβερνητικά ενδότερα, έτσι θέλησε, έτσι έκανε, κατέβασε τον διακόπτη. Μια εκτελεστική εξουσία κατήργησε μέχρι νεοτέρας, δίχως να ρωτήσει κανέναν, τη δημόσια ενημέρωση – δικαίωμα και περιουσία της κοινωνίας.

Μια κυβέρνηση που το κάνει αυτό δεν είναι δημοκρατική. Κι ας είναι εκλεγμένη, δεν είναι η πρώτη φορά που τα δύο αυτά δεν ταυτίζονται. Τη δημόσια τηλεόραση δεν την κλείνεις. Εκπονείς μελέτες, δημοσιοποιείς συγκεκριμένες προτάσεις, διαβουλεύεσαι, φέρνεις νομοσχέδια προς ψήφιση στο κοινοβούλιο. Δεν την κλείνεις.

Και κανένας –τουλάχιστον που δεν αυτοπροσδιορίζεται ως φανατικός οπαδός αυτής της κυβέρνησης– δεν θα έπρεπε να καταδεχτεί από σήμερα να κάνει οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με υπεράριθμους υπαλλήλους, κόστη της ΕΡΤ, ρουσφέτια και πάει λέγοντας, πόσο μάλλον συζήτηση για το τι σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση μετά. Αντιθέτως, κάθε δημοκράτης –κατηγορία από την οποία προδήλως πλέον εξαιρούνται οι φανατικοί οπαδοί αυτής της κυβέρνησης– οφείλει να συνταχθεί με το δημοκρατικά αυτονόητο: καμία συζήτηση δεν μπορεί να γίνει όταν μια κυβέρνηση ρίχνει το σήμα της δημόσιας τηλεόρασης. Με μια κυβέρνηση που δεν είναι δημοκρατική, δεν συζητάμε ποτέ αν τα θύματά της είχαν έστω κατά κάποια έννοια άδικο.

Διότι πρώτο και μεγαλύτερο θύμα μιας τέτοιας κυβέρνησης είναι η δημοκρατία. Και δημοκρατία δεν σημαίνει μόνο το αντικείμενο των πολιτικών αλλά τη διαδικασία συγκρότησής τους, δημοκρατία δεν σημαίνει μόνο τι θα κάνουμε αλλά πώς θα το κάνουμε. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, δεν έχει καταλάβει τίποτε. Η δημοκρατία, πριν και πάνω από όλα, είναι τρόπος.

Εντάξει, ας μην την πούμε χούντα. Και όχι μόνο επειδή ο όρος ενοχλεί τις ευαισθησίες των κομψευόμενων θιασωτών του φαντασιακού κέντρου. Πράγματι, εγώ μπορώ και τα γράφω τώρα εδώ αυτά και υποθέτω ότι δεν θα σπάσει την πόρτα η αστυνομία. Αλλά ούτε δημοκρατία μπορούμε να την πούμε. Δεν έχω βρει τη λέξη αλλά η εισήγησή της επείγει, η τυραννία αυτή ζητεί το όνομά της.

πηγή

Να το ξαναπώ, για να θυμηθούμε την στιγμή που μετρικούς έχουν ρίξει εκλεγμένο Πρωθυπουργό με 44%, γιατί ήθελε δημοψήφισμα, διότι ήθελε να δώσει φωνή στο λαό του, να κάνει πράξη την άμεση δημοκρατία και το δικαίωμα μας να αποφασίζουμε για μας… Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΠΟΣ!

Υ.Γ. Καθόλου περίεργο ότι αυτοί που έριξαν τότε τον Παπανδρέου είναι οι ίδιοι που τώρα στηρίζουν τον σαμαρά, όπως και τα ασπόνδυλα τους τσιράκια στηρίζουν αυτούς, έστω και με ύπουλα τερτίπια. Και ας τελειώσουν τα παραμύθια! Και οι τελευταίες μάσκες έπεσαν! 

Επιστολή προς την Ελληνική Κυβέρνηση και προς την Ευρωπαϊκή Ένωση

Μετά την σημαία ενός κράτους, η ελεύθερη δημόσια φωνή είναι το σύμβολο του έθνους και της Δημοκρατίας. Το να την φιμώσεις και μάλιστα αστραπιαία είναι μια πράξη δίχως ιστορικό προηγούμενο.
Κύριοι της τρικομματικής κυβέρνησης,
Με τον “ξαφνικό θάνατο” τον οποίο πράξατε στην ουσία με το κλείσιμο της Δημόσιας Ελληνικής Ελεύθερης Τηλεόρασης, έχετε θίξει βάναυσα την εθνική περηφάνια ολόκληρου του Ελληνικού λαού και πληγώσατε θανάσιμα την ίδια την Ελληνική και Ευρωπαϊκή Δημοκρατία.

Ταυτόχρονα, με αυτή την προαποφασισμένη και πρωτόγνωρη πράξη σας στα παγκόσμια ιστορικά δεδομένα, έχετε άρει την πολιτική και κυβερνητική σας αξιοπιστία στα μάτια των Ελλήνων και μας ντροπιάσατε ανεπανόρθωτα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, ακυρώνοντας μας σαν πολίτες ενός δημοκρατικού κράτους, που αποφασίζουν οι ίδιοι για τα σημαντικά θέματα της χώρας τους.

Είτε εκτελείτε εντολές, είτε από ανικανότητα, είστε επικίνδυνοι! Είτε το ξέρατε ΟΛΟΙ εδώ και μέρες -όπου και συμφωνήσατε- είτε όχι, αυτή την ύστατη στιγμή σας μένουν δυο δρόμοι : ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ Η ΕΚΛΟΓΕΣ! Μέση λύση ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!

Επίσης, σαν ευρωπαίοι πολίτες απαιτούμε να λάβει απόφαση επί του θέματος και η Ευρωπαϊκή Ένωση, μια που με αυτή την πράξη ενός κράτους μέλους της ΕΕ -εναντίων της ελευθερίας της “τέταρτης δημόσιας εξουσίας” που ελέγχει τους θεσμούς του κράτους, σαν εγγύηση για την ελεύθερη έκφραση και για την ίδια την Δημοκρατία του κράτους- θίγεται η έννοια της Δημοκρατίας ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχει υποχρέωση να μας δείξει ποιο δρόμο θέλει να πάρει : της Δημοκρατίας και τον λαών- η της φίμωσης και των απαιτήσεων των διεθνών αγορών! Επιτέλους!!

Κάρμεν- Λουκία Γλιγλή

Για τις «φιλίες»…

Υποκριτές συναντάς καθημερινά. Ανθρώπους που δεν σε συμπαθούν, όμως θα σε χαιρετίσουν, με ένα ψεύτικο χαμόγελο (μια ανώφελη προσπάθεια να μοιάσει με το πραγματικά τέλειο χαμόγελο τους), θα σε ρωτήσουν τι κάνεις, πως είσαι, πως περνάς, θα ''προσποιηθούν'' ότι χαίρονται με το πόσο καλά είσαι, πόσο γαμάτα περνάς, πόσο συχνά χαμογελάς! Και μόλις φύγεις, ''φτυάρια έξω παιδιά, έχουμε δουλειά, πάμε''. Άλλοι το κάνουν με κακία, άλλοι ''καλοπροαίρετα'', όσο καλοπροαίρετο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο. Επίσης, άνθρωποι που υποκρίνονται ότι χαίρονται με την χαρά σου ή ότι λυπούνται με την στεναχώρια σου. Είναι πλέον γεγονός ότι το 10% δεν νοιάζεται αν είσαι λυπημένος πχ και το 80% χαίρεται. (Υπάρχει και ένα 10% που όντως νοιάζεται και λέγεται ''δικοί μου άνθρωποι''). Αλλά μήπως αυτός που υποκρίνεται κάτι, θεωρείται διπρόσωπος; Ή απλώς όλοι αυτοί υποκρίνονται κάτι, γιατί πολύ απλά -ίσως- είναι η καλύτερη «λύση»; Με εξαίρεση τους φανατικά υποκριτές που αγγίζουν την μυθομανία. Έχω γνωρίσει μυθομανή άνθρωπο, ίσως ένα από τα χειρότερα είδη ανθρώπου, όταν ξεπερνά τα όρια και οι ιστορίες-μύθοι του είναι πέραν κάθε φαντασίας φανταστικές!

Ας κοιτάξουμε λίγο αυτή την τελευταία επικίνδυνη μορφή ατόμων… Αυτά τα ανθρωπάκια που ψεύδονται για τις γνωριμίες τους, για τα κατορθώματα τους, «ξεχνώντας» ότι αν κατάφεραν κάτι, πάντα ήταν εις βάρος των άλλων που εκμεταλλεύτηκαν με τον ένα η με τον άλλο τρόπο. Αυτό ίσως να μην είναι τόσο υποκρισία όσο αυτοπροβολή, προσπάθεια να ''φανούν'', πάντα με τα μάτια στριφογυρισμένα μόνο στον κώλο τους… ειδήμονοι στις κωλοτούμπες. Άτομα που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να κλαίγονται, να σέρνονται και να γλύφουν μέχρι να αποκτήσουν αυτό που θέλουν… και αμέσως μετά φτύνουν και φεύγουν με ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη και με μια σκέψη στο κούφιο τους κεφάλι : «τον δούλεψα τον μ@λ@κ@». Υποκείμενα που πάντα έχουν να πουν ψέματα για τα “κονέ” τους, για τις τοποθεσίες οπού βρίσκονται, για τα μέρη όπου πάνε, για τις δήθεν «παρέες» τους, για την «σημασία» τους στο πραγματικό χωρόχρονο τέλος- πάντων, για να εντυπωσιάζουν και να επωφεληθούν επί προσωπικού, εκμεταλλεύοντας το αγνό σου ψυχικό κόσμο και τις καλές σου προθέσεις, η, ακόμα πιο σοβαρό, την ίδια σου στάση ζωής που θέλουν να την περάσουν σαν δικιά τους, σε μια παρανοϊκή προσπάθεια να επισκιάζουν το δικό σου εσωτερικό Φως… Που θα σου δώσουν το ένα χέρι με χειραψία «φιλίας» και από πίσω κρατάνε έτοιμο το μαχαίρι. Από αυτό το είδος που όταν εσύ βαράς γροθιά στο χώμα για να αναβλύζει η δική σου πηγή αθάνατου νερού, σε προσεγγίζουν για να αρπάξουν όσες περισσότερες γουλιές μπορούν και μένουν από κοντά, προσπαθώντας να σου την στερέψουν, αν δεν μπορούν να την κάνουν δικιά τους ιδιοκτησία. Φωνάζουν, κλαίνε, ανεβαίνουν στα σίδερα, δίνουν ψεύτικους όρκους αφοσίωσης για να πιστέψεις ότι είναι στην ίδια κατηγορία ανθρώπων με σένα, η όταν υποψιάζονται ότι είσαι σε θέση ισχύος, αλλά αμέσως που νομίζουν ότι σε κατεδάφισαν κοιτάζουν υπεροπτικά ρωτώντας : «ποιος είσαι εσύ;», γυρνώντας το βλέμμα στο αμέσως επόμενο θύμα. Θύτες που το παίζουν «θύματα». Φίδια που μπορεί να φτάσουν μέχρι και να σε ενοχοποιούν εσένα για τα δικά τους παραπτώματα, αρκεί να τους περάσει η μυθοπλασία. Με θράσος του απόλυτου ψεύδους και με την βρόμικη δύναμη μιας μαύρης και ύπουλης ψυχής. Από αυτό το είδος ανθρώπων που δηλώνουν «θρήσκοι» για να επωφεληθούν, για να δείξουν στην κοινωνία πόσο «καλά παιδιά» είναι, δίχως να κρατάνε ούτε μια στιγμή σαν στάση ζωής το πραγματικό λόγο της Αγάπης και της Αλήθειας, παρά μόνο του ψεύδους και του φθηνού θεατρισμού, στο βωμό του χρήματος και του προσωπικού βολέματος τους. Όχι, με αυτούς ούτε κοινούς στόχους δεν μπορεί να έχεις, ούτε κοινό δρόμο. Διότι ποτέ ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αλλά, με αυτά τα μέσα, απλά κολάζει και αυτός στην πορεία.

Σκουλήκια που, παρά να είναι ευγνώμων διότι αναπνέουν, προσπαθούν να πάρουν το οξυγόνο των άλλων, συνέχεια δυσαρεστημένοι με το μερίδιο που τους αναλογεί. Στην ουσία κομπλεξικά δυστυχισμένα ανθρωπάκια που μισούν το δώρο της ζωής που τους δόθηκε… που δεν θα ψάξουν και δεν θα καταλάβουν ποτέ το νόημα της προσφοράς, της αγάπης, της ειλικρινείας, του αλληλοσεβασμού και της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ. Τόσο μικρόψυχα που μαζεύονται σε κοπάδια υαινών πατροναρισμένα από δυο- τρεις δειλές αγελάδες και βόδια που νομίζουν ότι είναι λιοντάρια… από τα οποία παίρνουν έγκριση μέχρι και να τους κατηγορούν, για να γίνονται πιστευτοί για το πραγματικό σκοπό που έχουν βασικά όλα αυτά τα αρπακτικά.

Θα είχα να πω πολλά ακόμα, αλλά ειλικρινά δεν αξίζουν ούτε μια λέξη παραπάνω… αρκετό χρόνο από την ζωή μου ξόδεψα με αυτή την ανάρτηση για κάποια «ζόμπι» που επιμένουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ζουν.

Θα τους είχα πει μια λέξη ακόμα : “Ντροπή και ΑΙΣΧΟΣ!!!” Αλλά θα ακούσω την φωνή της σοφίας που λέει ότι αυτοί δεν γνωρίζουν παρά μόνο λέξεις συνδεδεμένες με την “μάσα”…

Υ.Γ. Δεν αξίζει όντως να τους κάνω και διάσημους, έστω και αρνητικά. Τους λέω απλά "Αντίο" -special αφιερωμένο σε μερικούς "φίλους" του fb! Ο κάθε κατεργάρης στο πάγκο του! Και ας να μην τους διαγράψω από «φίλους» θα τους διαγράφω σίγουρα από την μνήμη μου! Ο παθών μαθαίνοντας, μηδενίζει τα «νούμερα», δίνοντας τους την αληθινή «αξία» που τους αναλογεί… Ο νοών...νοείτω!

Υ.Γ. 2 Είμαστε αναγκασμένοι να υπάρχουμε σε έναν ψεύτικο κόσμο…αλλά το να είμαστε ψεύτικοι σε έναν υπάρχοντα κόσμο είναι ακόμη χειρότερο. Προτιμώ να μείνω αληθινή, έτσι ώστε ο κόσμος μου να παραμείνει πραγματικός.

συνέχεια ΕΔΩ

Αποκάλυψη του crimenet.gr: Άνθρωπος του Βενιζέλου, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ελέγχει τα οικονομικά του κόμματος...

Ο κ. Παναγιώτης Αλάμανος είναι μέλος του πολιτικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ (πρόταση Βενιζέλου) και ένας από τους ελεγκτές των οικονομικών του κόμματος!

Ο ελέγχων είναι και...

ελεγχόμενος!

Όπως αποκαλύπτει το crimenet.gr είναι στέλεχος της εταιρίας ΣΟΛ ΑΕ-μια από τις εταιρίες- που ξεσκονίζουν τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ.

Μήπως δεν είναι βασική προϋπόθεση κάθε σοβαρού ελέγχου η απόλυτη διάκριση ελεγκτή και ελεγχόμενου;

Τι λέει επ΄ αυτού ο κ. Βενιζέλος για ένα πρόσωπο που εν πάση περιπτώσει ανήκει στον κύκλο των προσωπικών του επιλογών;

Ποιός είναι ο κ. Αλαμάνος;

Όπως αναφέρει μεταξύ άλλων ο ίδιος στο βιογραφικό του:

"Από το 2004 εργάζεται στην εταιρία Συνεργαζόμενοι Ορκωτοί Λογιστές ΑΕ (ΣΟΛ ΑΕ) στην οποία είναι partner από το 2009. Είναι Ορκωτός Ελεγκτής Λογιστής απόφοιτος του μεταπτυχιακού επαγγελματικού προγράμματος σπουδών του Σώματος Ορκωτών Ελεγκτών Λογιστών (ΣΟΕΛ) και μέλος της Association of Certified Chartered Accountants (ACCA) της Μεγάλης Βρετανίας. Είναι μέλος της επιτροπής Διεθνών Σχέσεων του ΣΟΕΛ.

πηγή

Τι συμβαίνει και μόνο το ΠΑΣΟΚ καταρρέει;

   

Μας προβληματίζει το γεγονός της συρρίκνωσης του Κινήματος σε ποσοστά κάτω ακόμα και από τους Καμμένους Έλληνες. Μας θλίβει η εικόνα ενός παραπαίοντος και ανήμπορου ΠΑΣΟΚ που παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες της ηγεσίας του, αδυνατεί να γοητεύσει με τον πολιτικό του λόγο, να κεντρίσει έστω και στο ελάχιστο το ενδιαφέρον της κοινωνίας. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις προτάσεις του, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να καθίσει για λίγο να το ακούσει.

Όλα τα άλλα κόμματα είτε διατηρούν τις δυνάμεις τους, ή τις αυξάνουν, έστω για λίγο. Εκεί που υπάρχει πλήρης συρρίκνωση είναι στο ΠΑΣΟΚ, που σύμφωνα με τις δημοσκοπικές μετρήσεις είναι του μεγέθους 5 - 5.5%. Πρωτόγνωρα ποσοστά για ένα πρώην παντοδύναμο πολιτικό σχηματισμό.

   Μπαίνει λοιπόν το εξής βασανιστικό ερώτημα. Τι συμβαίνει και μόνο το ΠΑΣΟΚ καταρρέει. Γιατί οι πολίτες βγάζουν την οργή τους κυρίως πάνω και μόνο σε αυτό;

Η Ν.Δ κρατάει γερά, ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης, η ΔΗΜΑΡ αντέχει, η Χρυσή Αυγή εκτοξεύεται, η Ανεξάρτητοι Έλληνες διατηρούν τις δυνάμεις τους και μόνο το ΠΑΣΟΚ συνεχώς χάνει.

   Είναι αυτή μια φυσιολογική και αναμενόμενη εξέλιξη, λόγω της μνημονιακής πολιτικής που ακολούθησε; Μα και η Ν.Δ που είναι και υπεύθυνη για την κρίση και εφαρμόζει την ίδια πολιτική των μνημονίων με χειρότερους και πιο δυσβάστακτους όρους δεν φαίνεται να υφίσταται καμιά ζημιά.

   Είναι γενικώς η πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου η αιτία που πληρώνει το μάρμαρο, ανεξαρτήτως αν αυτή δικαιώνεται καθημερινά, μη υπαρχούσης άλλης εναλλακτικής λύσης; Μα ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ που παρά την πολυλογία και την πολυγλωσσία που χρησιμοποιούν κάποια στελέχη του, επισήμως χαμηλώνει τους τόνους και μιλάει για λύσεις εντός ευρώ, εντός ευρωζώνης και βεβαίως επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου στα Ευρωπαϊκά όργανα και όχι κατάργηση. 

Στον ίδιο δρόμο δηλαδή, εντός των τειχών του ευρωπαϊκού συστήματος, παρά τις επί μέρους διαφοροποιήσεις και βεβαίως στα αχνάρια που χάραξε με την πολιτική του ο Παπανδρέου. Κι όμως και αυτό το κόμμα δεν φαίνεται να έχει πρόβλημα.

   Μήπως φταίει το γεγονός της συμμετοχής στην συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ; Μα και η ΔΗΜΑΡ συμμετέχει, αλλά δεν δείχνει να ζορίζεται, ίσως μάλιστα και να δυναμώνει.

   Τι να συμβαίνει άραγε; Θα επιχειρήσω μια προσέγγιση, βασισμένος στις κινήσεις που έκανε ο σημερινός Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πριν τις εκλογές και μετά από αυτές. Κινήσεις σκόπιμες αλλά πέρα για πέρα λαθεμένες που στόχευαν: α) στον ολοκληρωτικό έλεγχο της Παράταξης β) στην πλήρη αποστασιοποίηση από τη κυβερνητική θητεία 2009 -2011. γ) στην καμουφλαρισμένη κατ΄αρχήν κόντρα με τους συνεργάτες του Παπανδρέου και στη συνέχεια την ανοιχτή επίθεση στον ίδιο τον πρώην αρχηγό του.

                                 Ολοκληρωτικός έλεγχος

   Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ανασφαλής και εκ φύσεως παρορμητικός, έχοντας υπερβολική εμπιστοσύνη στις ηγετικές ικανότητες του, και την ρητορική του δεινότητα, λειτούργησε εξ αρχής ως «ταύρος εν υαλοπωλείω».

   Αφού αποκάλεσε το ΠΑΣΟΚ σάπιο κόμμα και επέτρεψε σε πολύ στενό συνεργάτη του να το αποκαλέσει δημοσίως «φούσκα» της μεταπολίτευσης, διέλυσε αντικαταστατικά όλα τα ενδιάμεσα όργανα, κατήργησε την κεντρική επιτροπή και έμεινε μόνος και έρημος, παρέα μόνο με τον σκληρό πυρήνα που τον στηρίζει με φανατισμό, τους «ηρακλείς του στέμματος» που ακούνε Παπανδρέου και βγάζουν φλύκταινες .

   Οι εκλογές έτσι τον βρήκαν με ανύπαρκτο εκλογικό μηχανισμό, γεγονός που τον ανάγκασε να ενεργοποιήσει τα καταργημένα όργανα την τελευταία στιγμή, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Η ζημιά είχε ήδη γίνει. Στη βάση η μουρμούρα και η απογοήτευση ήταν διάχυτες και η αδρανοποίηση των μελών, έφερε το αποτέλεσμα αυτό που όλοι γνωρίζουμε.

   Το ίδιο συνέβη και στις επαναληπτικές που τις πήραν επάνω τους εθελοντικά κάποιοι πατριώτες. Το ποτάμι βεβαίως δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω με τίποτα, λόγω της επώδυνης για τους πολίτες λύσης που επελέγη για τη σωτηρία της χώρας από την χρεοκοπία, αλλά σφόδρα συκοφαντημένης πολιτικής από τους αντιμνημονιακούς παλικαράδες όλων των υπολοίπων κομμάτων.

Όταν όμως η εκλογική μάχη δίνεται χωρίς νεύρο και παλμό, χωρίς στρατό με πίστη και ελπίδα, καταλήγεις σε αυτό το ταπεινωτικό αποτέλεσμα.

     Πλήρης αποστασιοποίηση από τη κυβερνητική θητεία 2009 -2011

   Ένας άλλος παράγων για το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν η πλήρης και ολοσχερής αποστασιοποίηση που είχε προηγηθεί μέχρι τις εκλογές, από την πολιτική που εφαρμόστηκε από την κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, κορυφαίο μέλος των οποίων υπήρξε και ο σημερινός αρχηγός της παράταξης.   

   Καμιά αναφορά στην περίοδο εκείνη, όλα υποτίθεται ότι άρχισαν με την αρχηγία του νέου Προέδρου. Σβήστηκε προκλητικά από το χάρτη η κυβερνητική περίοδος 2009-2011 και ακολουθήθηκε μια πρακτική απεμπόλησης ευθυνών από τις επιλογές της τότε ηγεσίας. Ζητήθηκε υποκριτικά συγνώμη από τους πολίτες για την πολιτική που έσωσε τη χώρα και οι πολίτες απήντησαν βίαια σε αυτή την πρόκληση και υποτίμηση της νοημοσύνης τους.

Διότι συγνώμη σήμαινε ότι υπήρχε ενδεχομένως και άλλη λύση, την οποία όμως δεν προτίμησε η τότε κυβέρνηση και έφερε αδίκως τους πολίτες σε δύσκολη θέση με τις περικοπές και τις φορολογικές επιβαρύνσεις που ακολούθησαν.

Αντί με λίγα λόγια, το ΠΑΣΟΚ με όλες τις δυνάμεις του να βγει μπροστά και να στηρίξει τις επιλογές που έγιναν και οι οποίες δικαιώθηκαν μεγαλοπρέπως από τις εξελίξεις, με κορυφαίο παράδειγμα αυτό της Κύπρου, η ηγεσία του παρίστανε με μη πειστικό τρόπο ότι δεν είχε καμιά σχέση με αυτές.

                             Αδικαιολόγητη σύγκρουση

   Μετά τις εκλογές, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, διαχειρίστηκε την υπόθεση με την λίστα Λαγκάρντ με ερασιτεχνικό τρόπο. Βαρύτατα τραυματισμένος πολιτικά στη βάση της κοινωνίας με τις λίαν άστοχες δηλώσεις του: «Πληροφορήθηκα από τον Διώτη ότι η λίστα ήταν παράνομο υλικό και συνεπώς μη αξιοποιήσιμο και συμφώνησα με την νομική του άποψη», έχασε τελείως την μπάλα από τα πόδια του.

   Λίγες μέρες μετά ο Διώτης τον κρεμάει στην κυριολεξία, δηλώνοντας στη Βουλή ότι αν έπαιρνε εντολή από τον Βενιζέλο θα ξεκινούσε έρευνες. Συνεπώς δεν πήρε και γιαυτό αδράνησε. Η κοινωνία αποσβολωμένη παρακολουθεί και οργίζεται.

Ζαλισμένος από τις καταιγιστικές εξελίξεις στην συγκεκριμένη υπόθεση, με σπασμωδικές κινήσεις και έχοντας τη στήριξη Σαμαρά, κρεμάει και ο ίδιος στα κάγκελα τον Παπακωνσταντίνου, χωρίς καν να τον καλέσει για εξηγήσεις, αναγκάζεται ο Ραγκούσης να παραιτηθεί με θόρυβο από το ΠΑΣΟΚ για το ίδιο θέμα, δεχόμενος από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, την υποτιμητική ετικέτα του κηπουρού.

   Ακολουθούν επανειλημμένες διχαστικές δηλώσεις του περί κηπουρών, που διασπούν την ενότητα της παράταξης και δημιουργούν τις προϋποθέσεις για αποστασιοποίηση μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων, που είναι ριζικά αντίθετοι με τους διαχωρισμούς και τη λογική των «δικών μας και των άλλων».

Αντί να σταθεί πάνω από τις δευτερεύουσες αντιθέσεις, να κρατηθεί ψηλά και να προσπαθήσει να καταστεί ο ενωτικός κρίκος της βαριά λαβωμένης Παράταξης και με τον τρόπο του να καλέσει σε πανστρατιά όλες τις δυνάμεις που έδωσαν μαζί του τον εκλογικό αγώνα, έριξε λάδι στη φωτιά, επέτρεψε σε Γργηγοράκους, Κουκουλόπουλους και πολλούς άλλους ηρακλείς του στέμματος, να μιλούν απαξιωτικά για όποιον προβληματίζεται για την κατάρρευση, με αποτέλεσμα η αποστασιοποίηση σημαντικών στελεχών και απλών ανθρώπων να είναι η μόνη διέξοδος.

   Η κορυφαία όμως αστοχία του ήταν η απόφαση του να εμπλέξει τον Παπανδρέου σε ζητήματα κακοδιαχείρισης των οικονομικών του κόμματος, με το πρόσχημα ότι ήθελε να είναι όλα διαφανή και ξεκάθαρα.

   Θέλοντας να δείξει στην κοινωνία ότι έχει καθαρά χέρια και ότι είναι άτεγκτος σε ζητήματα διαφάνειας και χρηστής διαχείρισης, έδωσε επιχειρήματα στα σκουπίδια του δημοσιογραφικού, οικονομικού και πολιτικού συστήματος, προκειμένου να ρίχνουν τόνους λάσπη στον Παπανδρέου.

   Όταν δε εκείνος διαμαρτυρήθηκε για τις διαρροές, του συνέστησε να προσφύγει στη Δικαιοσύνη αν νομίζει ότι θίγεται. Δεν αντελήφθη ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σε ποιον μιλάει, ποιον προσπαθεί με τον τρόπο του να απαξιώσει.

   Εγκλωβισμένος μέσα στο υπερβολικό του ΕΓΩ, δεν κατανόησε ότι ο Γιώργος δεν είναι ο οποιοσδήποτε βουλευτάκος, αλλά ότι στο πρόσωπο του συμπυκνώνεται, ο τρόπος, η ιδέα, οι αξίες και οι αρχές για τις οποίες αγωνιστήκαμε τόσα χρόνια.

Δεν εκτίμησε καν ότι και ο Παπανδρέου θα μπορούσε να έχει ανάλογη συμπεριφορά απέναντι του, να τον έχει βάλει στη γωνία τόσα χρόνια και ίσως να τον έχει διαγράψει. Οι αφορμές πολλές. Δεν το έκανε και αντ΄αυτού τον αξιοποίησε και τον έκανε υπερυπουργό των κυβερνήσεων του. 

   Μεγάλη η διαφορά πολιτικής αντίληψης. Ανοιχτός, ευγενής και γενναιόδωρος ο ένας. Κλειστός, μικρόψυχος και εκδικητικός ο άλλος. Μεγέθη εντελώς αλληλοαποκλειόμενα.

   Τέλος πάντων. Υπάρχουν δυο παροιμίες συσσωρευμένης λαϊκής σοφίας που τα λένε όλα. Η πρώτη: «Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος». Η δεύτερη: «Ότι κάνεις λάβεις κοιλιά μη σε πονέσει».

Υ.Γ Η πολυλογία, ο βερμπαλισμός, πολυξερωσύνη, και η τοποθέτηση επί παντός του επιστητού, δεν είναι αυτά που χρειάζεται ένας ηγέτης για να πετυχει στην αποστολή του.

πηγή

Η Libre Belgique μιλά για κυνισμό Καραμανλή που κατέστρεψε την Ελλάδα και Ε.Ε…

…αλλά εγχώρια Μέσα Ενημέρωσης επιτίθενται στον Παπανδρέου…

Διαβάστε το παρακάτω άρθρο όπως το αναπαράγει με απόλυτη σοβαρότητα το kerdos.gr στη βάση πληροφοριών από το Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Ένα άρθρο όμως που…

α) … μιλά ξεκάθαρα για κυνισμό Καραμανλή, ο οποίος έβλεπε τη χώρα του να καταρρέει και την Ε.Ε. να κινδυνεύει αλλά δεν έκανε τίποτα, και

β) … αναδεικνύει ότι η ειλικρίνεια του Παπανδρέου για το πραγματικό πρόβλημα της χώρας ήταν ο καταλύτης των εξελίξεων (χωρίς να αποκαλέσει ποτέ την Ελλάδα “διεφθαρμένη”), δεδομένου ότι η Μέρκελ τον Δεκέμβριο του 2009 αρνιόταν κάθε βοήθεια αλλά 4 μόλις μήνες μετά πέρναγε από το Κοινοβούλιό της το μεγαλύτερο αναλογικά πακέτο στήριξης σε μία χώρα στην παγκόσμια ιστορία,

βαφτίζεται από συγκεκριμένα εγχώρια μέσα ενημέρωσης σε τίτλους ως “βόμβα” για τον Παπανδρέου…

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Το καλό είναι ότι οι περισσότεροι αναπαράγουν το σύνολο του άρθρου και ο κόσμος μπορεί να βγάλει συμπεράσματά του.

http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=1918455&nt=103

La Libre Belgique: «Η Άγκελα Μέρκελ μέσα στην ελληνική παγίδα»

«Η Άγκελα Μέρκελ μέσα στην ελληνική παγίδα» είναι ο τίτλος δημοσιεύματος της γαλλόφωνης εφημερίδας του Bελγίου «La Libre Belgique» το οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται στα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα στην αρχή της οικονομικής κρίσης, δηλαδή από το 2008 και μετά. Το εν λόγω δημοσίευμα αποτελεί τμήμα συνολικότερου αφιερώματος της εφημερίδας στη Γερμανίδα καγκελάριο.

Το πλήρες κείμενό του είναι το εξής:

«Η Γερμανίδα Καγκελάριος είναι βαθιά σοκαρισμένη με όσα αποκαλύπτονται το βράδυ της 10ης Δεκεμβρίου 2010. Στις Βρυξέλλες, οι Αρχηγοί Κρατών και Κυβερνήσεων υποδέχονται τον νέο Έλληνα πρωθυπουργό. Ο σοσιαλιστής Γιώργος Παπανδρέου εξηγεί: »Ακούστε, όλοι οι αριθμοί μας είναι ψεύτικοι. Η χώρα μου ταλανίζεται από τη διαφθορά. Θα χρειαστούν χρόνια, αλλά είμαι αποφασισμένος να την καταπολεμήσω. Θα χρειαστώ βέβαια υποστήριξη και βοήθεια, διότι πρόκειται για μία τεράστια επιχείρηση».

Η Σύνοδος παραμένει άφωνη. Η Άγκελα Μέρκελ αισθάνεται διπλά προδομένη. Όχι μόνο η Ευρώπη, ως κοινότητα αξιών, αμφισβητείται από τα διαδοχικά ψέματα των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά και το ευρωπαϊκό σύστημα έχει καταστεί συνένοχο.

Την τοποθετούν απέναντι σε ευθύνες που δεν μπορεί να αναλάβει, διότι οι Ευρωπαίοι δεν διαθέτουν ούτε τα εργαλεία για να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα στη θέση των αγορών, ούτε τα μέσα για να πάρουν τα ηνία της Ελλάδας που βυθίζεται.

Της ζητάνε να εγγυηθεί απατεώνες έναντι της Bundestag και του λαού της. Είναι αδύνατο.

Το ελληνικό μυστικό ήταν διάτρητο. Εκείνο που εντυπωσιάζει τους Ευρωπαίους ηγέτες τη βραδιά της 10ης Δεκεμβρίου – περισσότερο από τη σοβαρότητα της κατάστασης της χώρας του – είναι η ειλικρίνεια του Παπανδρέου. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα ήταν υπό παρατήρηση, εδώ και πολλούς μήνες. Οι ιθύνοντες της ΕΚΤ είχαν συνειδητοποιήσει πολύ καλά ότι η τραπεζική κρίση του 2008 κινδύνευε να επεκταθεί στα Κράτη και ότι πρώτα θα εθίγοντο τα πιο ευάλωτα.

Δύο φορές, ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και πρόεδρος του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ είχε επισκεφτεί την Αθήνα με μεγάλη μυστικότητα για να εξετάσει τις προθέσεις του Καραμανλή. «Εάν εστάλη, είναι επειδή όλοι γνώριζαν ότι η κατάσταση μπορούσε να ξεφύγει», παρατηρεί ένα υψηλό στέλεχος της Ε.Ε. Αλλά ο Λουξεμβούργιος γυρίζει χωρίς αποτελέσματα, χωρίς καμιά δέσμευση του προκάτοχου του Παπανδρέου σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται να σώσει την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας του στις διεθνείς αγορές.

Με τον μεγαλύτερο κυνισμό ο Καραμανλής διακινδυνεύει τη στάση πληρωμών. Η Ελλάδα το έχει ξαναζήσει, αλλά τώρα ανήκει στην Ευρωζώνη. Σε περίπτωση στάσης πληρωμών, ο Καραμανλής εμπλέκει την υπευθυνότητα και τη φερεγγυότητα 16 άλλων χωρών. Συνεχίζει όμως να μην κάνει τίποτα, αναμένοντας τις εκλογές του Φθινοπώρου 2009.

Γίνεται τότε εμφανές ότι κάτι λείπει στην νομισματική ένωση. Η αυτοπειθαρχία δεν λειτουργεί. Η ομαδική πειθαρχία και η φιλική πίεση ακόμη λιγότερο».

Πηγή

Δεν έχω παρά να προσθέτω και το τέταρτο μύθο που σπάσαμε από εδώ και πάλι:

ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΜΥΘΟΣ : Περί «διεφθαρμένης Ελλάδας»

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ Ποτέ ο Γ. Παπανδρέου ή οποιοσδήποτε άλλος έλληνας αξιωματούχος δεν χαρακτήρισε την Ελλάδα “διεφθαρμένη”. Ποτέ. Ο Γιώργος Παπανδρέου έθεσε μετ’επιτάσεως στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου 2009 το γεγονός ότι το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν οι μισθοί και συντάξεις, αλλά η συστημική κακοδιοίκηση, ανομία και διαφθορά. Και ότι το ξερίζωμα της «ρίζας του κακού» θέλει χρόνο, η Ελλάδα χρειάζεται χρόνο. Δεν έκρυψε το πρόβλημα, που όλοι γνωρίζαμε και τώρα όλοι ομολογούν. Για αυτό και οι ευρωπαίοι εταίροι σταδιακά άρχισαν ξανά να ακούν την χώρα μας, παρά την απόλυτη αναξιοπιστία που είχε δημιουργήσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Ένα χρόνο περίπου μετά, στις 9 Οκτωβρίου 2010, ο πρόεδρος του Eurogroup, Jean Claude Juncker, φέρεται να δηλώνει σε πάνελ σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, για την ελληνική κρίση: «Ήξερα (ότι θα έρθει) αλλά δεν μπορούσα να πω δημόσια αυτά που γνώριζα…Εδώ και 3-4 χρόνια ήξερα ότι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της Ελλάδας ήταν η διαφθορά. Τώρα, ο Έλληνας Πρωθυπουργός λέει ότι κυβερνά μία χώρα διαφθοράς. Η ελληνική κρίση θαμπορούσε να είχε αποφευχθεί αν η Ελλάδα είχε συμπεριφερθεί με τελείως διαφορετικό τρόπο ξεκινώντας εδώ και δεκαετίες..».

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ Στις 14 Οκτωβρίου 2010 εκπρόσωπος του Jean Claude Juncker επεξηγεί: «Αυτό που είπε βασικά ο κ. Juncker ήταν ότι μερικά χρόνια πριν, όταν οι παράμετροι της ελληνικής ανταγωνιστικότητας έδειχναν ότι η χώρα θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη δημοσιονομική κατάσταση, όλη η υπόλοιπη Ευρώπη ήξερε ότι η Ελλάδα είχε σοβαρό πρόβλημα διαφθοράς. Ωστόσο, ως επικεφαλής του Eurogroup, δεν ήταν σε θέση να μιλήσει για αυτό δημοσίως, γιατί οι αντιδράσεις θα ήταν τεράστιες. Για να δείξει ότι έχει αλλάξει η στάση των ελληνικών αρχών απέναντι στο πρόβλημα, επικαλέστηκε αναφορές του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, ο οποίος, μετά τις εκλογές του 2009, όταν το συνολικό μέγεθος του ελληνικού προβλήματος είχε αποτυπωθεί, είπε ο ίδιος ότι η Ελλάδα είχε σοβαρό πρόβλημα με τη διαφθορά». Η καταλυτική αυτή δήλωση, αναφορικά με τις τεράστιες ευθύνες της προηγούμενης κυβέρνησης και το πόσο υπεύθυνη ήταν η στάση της κυβέρνησης Παπανδρέου, ουδόλως πτόησε τα κόμματα της αντιπολίτευσης να συνεχίζουν να παραπληροφορούν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου χαρακτήρισε την Ελλάδα «διεφθαρμένη» και τον ελληνικό λαό «διεφθαρμένο». Συμπέρασμα: Σε καμία ομιλία, σε καμία δήλωση, σε καμία συνέντευξη, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει μιλήσει για «διεφθαρμένη χώρα» ή «διεφθαρμένο λαό». Οι δηλώσεις του για το ζήτημα της διαφθοράς αφορούσαν πάντα τις δομές του κράτους και το πελατειακό σύστημα που γεννά τα φαινόμενα διαφθοράς. Ήταν πάντα σαφής: «Σε κάποιους αρέσει να λένε τώρα ότι οι Έλληνες έχουν τη διαφθορά στα γονίδιά τους. Αυτό είναι ανοησία. Πρόκειται για αποτυχία των θεσμών η οποία εξαρτάται από κοινωνικούς πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες. Μπορούμε όμως να τους αλλάξουμε» (συνέντευξη στην FRANKFURTER ALLGEMEINE ZEITUNG», 5/3/2010)

Αποκαλύψεις

Την μάχη κατά σοσιαλιστών τη δίνει το SPD το οποίο προτίθεται να αποχωρήσει από την Σοσιαλιστική Διεθνή, όπου πρόεδρος είναι ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, άνθρωποι του οποίου υπερασπίζονται τον αγώνα του κατά των αγορών και αποκαλύπτουν, όλο το γεωπολιτικό παιγνίδι που παίζεται στους κόλπους των σοσιαλιστικών κομμάτων και της Διεθνούς. Λένε λοιπόν οι του ΓΑΠ στην ανακοίνωσή τους :

«… Πολλοί Γερμανοί σοσιαλιστές κάποιας ηλικίας, που γνωρίζουν πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, λένε εμπιστευτικά σε συνομιλητές τους, ότι θα τρίζουν τα κόκαλα του Βίλυ Μπραντ, με τα καμώματα της σημερινής ηγεσίας των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών. Και πράγματι, ο Σίγκμαρ Γκάμπριελ και η ομάδα του, ακολουθώντας το παράδειγμα της Μέρκελ, προσπαθούν να ηγεμονεύσουν στη οικογένεια των σοσιαλιστικών κόμματων προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις. Μάλιστα, οι αντιδράσεις εντείνονται και ενόψει των προσεχών Ευρωεκλογών. Ήδη οι Γερμανοί ελέγχουν την Προεδρία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με τον Μάρτιν Σουλτς που φιλοδοξεί να γίνει ο υποψήφιος των σοσιαλιστών για την Προεδρία της επόμενης Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ελέγχουν την Σοσιαλιστική ομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μέσω του Προέδρου της, του Αυστριακού Χάνες Σβόμποντα, ο οποίος εξελέγη με την υποστήριξη του Μάρτιν Σουλτς. Ελέγχουν επίσης, το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, του οποίου Πρόεδρος είναι ο Βούλγαρος Σεργκέι Στάνισεφ, στενός φίλος των Σουλτς και Σβόμποντα και Γραμματέας ο Άχιμ Πόστ που εξακολουθεί να διατηρεί παράλληλα και τη θέση του Διεθνή Γραμματέα του SPD. Η μόνη οργάνωση που δεν κατάφεραν προς το παρόν να ελέγξουν οι Γερμανοί στο χώρο των σοσιαλιστών είναι η Σοσιαλιστική Διεθνής.

  Όταν δημιουργήθηκε η Σοσιαλιστική Διεθνής με τη σύγχρονη μορφή της αποτελούνταν κυρίως από μεγάλα ευρωπαϊκά κόμματα. Ο Βίλυ Μπραντ είχε το όραμα μιας οργάνωσης με πραγματική διεθνή εμβέλεια και ξεκίνησε την διεύρυνση που σταδιακά έκανε τη Σοσιαλιστική Διεθνή την μεγαλύτερη πολιτική Οργάνωση σε παγκόσμιο επίπεδο, η οποία αριθμεί σήμερα πάνω από 160 κόμματα - μέλη.

Ο Σίγκμαρ Γκάμπριελ, από τη στιγμή που εξελέγη Πρόεδρος του SPD, δεν έκρυψε την αντίθεση του απέναντι σε μια οργάνωση όπου οι ανερχόμενες χώρες άλλων ηπείρων θα άρχιζαν σιγά σιγά να έχουν ουσιαστικό ρόλο στη λήψη αποφάσεων. Διαφώνησε με τη φιλοσοφία του Γιώργου Παπανδρέου, που πιστός στο όραμα του Βίλυ Μπραντ, πρέσβευε ότι η Διεθνής πρέπει να είναι ένα πρότυπο οργάνωσης όπου όλοι, ανεξαρτήτως μεγέθους, επιρροής και οικονομικής δύναμης, πρέπει να έχουν τα ίδια δημοκρατικά δικαιώματα στη λήψη αποφάσεων.

Στόχος του Γκάμπριελ, όπως ανακοίνωσε σε συνέντευξη του σε γερμανικό περιοδικό το 2010, ήταν η δημιουργία μιας νέας ευρωκεντρικής Διεθνούς με πολύ λιγότερα μέλη. Το SPD, μέσω και του ιδρύματος Φρήντριχ Έμπερτ, έκανε μεγάλες προσπάθειες και δαπάνησε σημαντικούς πόρους για να πείσει έναν ικανό αριθμό κομμάτων για τη δημιουργία της νέας Διεθνούς. Δεν το κατόρθωσε, και τότε προσπάθησε να ελέγξει την οργάνωση από τα μέσα, προωθώντας τηνΣουηδή Μόνα Σαλίν στη θέση του Γραμματέα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στο Συνέδριο που έγινε στη Νότιο Αφρική, τον Αύγουστο του 2012. Στο Συνέδριο αυτό, με εισήγηση Παπανδρέου, για πρώτη φορά η ηγεσία και τα όργανα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς θα εκλέγονταν με ανοιχτές εκλογές. Οι Γερμανοί, επικουρούμενοι από κάποιες πλούσιες Βόρειες ευρωπαϊκές χώρες έβαλαν όλες τους τις δυνάμεις για να "πάρουν το Συνέδριο" αλλά η κάλπη διέψευσε τις προσδοκίες τους. Ήδη το θέμα είχε γίνει ιδεολογικό και πολιτικό. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις στα θέματα της ευρωπαϊκής κρίσης και η έλλειψη δημοκρατίας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς επηρέασαν καθοριστικά τις επιλογές των κομμάτων της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Μετά την ήττα τους στη Νότιο Αφρική, οι Γερμανοί άλλαξαν πλώρη και προσπάθησαν να προωθήσουν ένα άλλο σχέδιο. Σκέφτηκαν να φτιάξουν ένα Προοδευτικό Δίκτυο κομμάτων που να λειτουργεί παράλληλα με τη Σοσιαλιστική Διεθνή. Οι ίδιοι και οι δορυφόροι τους, σκόπευαν να παραμείνουν στην οργάνωση μειώνοντας μονομερώς τις οικονομικές συνδρομές τους ώστε να την φθείρουν σταδιακά. Τον Δεκέμβριο του 2012, έγινε η πρώτη συνάντηση του Δικτύου στη Ρώμη, όπου ο Σίγκαρ Γκάμπριελ είπε στην ομιλία του: "εμείς θέλουμε μια οργάνωση με έδρα το Βερολίνο". Οι συμμετέχοντες ήταν λίγοι και διστακτικοί κι έτσι το γεγονός είχε ελάχιστη προβολή. Η επόμενη συνάντηση του Δικτύου έχει προγραμματιστεί να γίνει στις 23 Μαΐου στη Λειψία, στο περιθώριο των εορτασμών για τα 150 χρόνια του SPD. Oι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες ελπίζουν να ρίξουν όλο τους το βάρος ώστε να συναινέσουν όσον το δυνατόν περισσότεροι ηγέτες από αυτούς που θα συμμετάσχουν στην επετειακή εκδήλωση για να προσυπογράψουν την ίδρυση του Δικτύου, που όπως ανακοινώθηκε θα συντονίζεται από τους... Γερμανούς και θα χρηματοδοτείται από εθελοντικές συνεισφορές κομμάτων. Η γεωπολιτική πίεση, κάνει πολλούς ευρωπαίους και μη, να δυσανασχετούν και φοβούνται ότι οι κινήσεις αυτές μπορεί να αποτελέσουν τμήμα της ευρύτερης πολιτικής κρίσης στην Ευρώπη.

Ενδεικτική του προβληματισμού που επικρατεί ακόμη και στη Γερμανία, σχετικά με τις κινήσεις της ηγεσίας του SPD, είναι και η στάση κάποιων που προέρχονται από τα σπλάχνα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. Μέχρι τον Αύγουστο του 2012, οπότε και πραγματοποιήθηκε το Συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στη Νότιο Αφρική, στην Επιτροπή της Οργάνωσης για την Οικονομία και την Κοινωνική Συνοχή, προήδρευε ο Christoph Zopel, αναπληρωτής υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων την περίοδο των κυβερνήσεων Schroeder, τον οποίο είχε προτείνει το SPD. Ο Zopel, λοιπόν, όχι μόνον είχε υιοθετήσει πλήρως τις εκθέσεις και τις προτάσεις της υπό τον Stiglitz Επιτροπής της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, για την Κρίση και την Οικονομία, αλλά και είχε εκφράσει δημόσια την διαφοροποίησή του για την στάση του SPD έναντι της Σοσιαλιστικής Διεθνούς… ».

Στο άρθρο με την άποψη του συγγραφέα ότι πρόκειται για ένα απλό παιχνίδι κυριαρχίας ανάμεσα δυο χορών, αφήνω το δικό μου σχόλιο:

Ο πόλεμος είναι πολύ πιο βαθύ από ένα ανάμεσα δυο χορών για όποια κυριαρχία. Είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος ανάμεσα σε αυτούς που στηρίζουν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας εναντίον αυτών που στηρίζουν τα συμφέροντα των λαών.

Το παιχνίδι είναι περίπλοκο και μας αφορά όλους.

Σχετικά άρθρα εδώ και εδω