Τι συμβαίνει και μόνο το ΠΑΣΟΚ καταρρέει;

   

Μας προβληματίζει το γεγονός της συρρίκνωσης του Κινήματος σε ποσοστά κάτω ακόμα και από τους Καμμένους Έλληνες. Μας θλίβει η εικόνα ενός παραπαίοντος και ανήμπορου ΠΑΣΟΚ που παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες της ηγεσίας του, αδυνατεί να γοητεύσει με τον πολιτικό του λόγο, να κεντρίσει έστω και στο ελάχιστο το ενδιαφέρον της κοινωνίας. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις προτάσεις του, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να καθίσει για λίγο να το ακούσει.

Όλα τα άλλα κόμματα είτε διατηρούν τις δυνάμεις τους, ή τις αυξάνουν, έστω για λίγο. Εκεί που υπάρχει πλήρης συρρίκνωση είναι στο ΠΑΣΟΚ, που σύμφωνα με τις δημοσκοπικές μετρήσεις είναι του μεγέθους 5 - 5.5%. Πρωτόγνωρα ποσοστά για ένα πρώην παντοδύναμο πολιτικό σχηματισμό.

   Μπαίνει λοιπόν το εξής βασανιστικό ερώτημα. Τι συμβαίνει και μόνο το ΠΑΣΟΚ καταρρέει. Γιατί οι πολίτες βγάζουν την οργή τους κυρίως πάνω και μόνο σε αυτό;

Η Ν.Δ κρατάει γερά, ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης, η ΔΗΜΑΡ αντέχει, η Χρυσή Αυγή εκτοξεύεται, η Ανεξάρτητοι Έλληνες διατηρούν τις δυνάμεις τους και μόνο το ΠΑΣΟΚ συνεχώς χάνει.

   Είναι αυτή μια φυσιολογική και αναμενόμενη εξέλιξη, λόγω της μνημονιακής πολιτικής που ακολούθησε; Μα και η Ν.Δ που είναι και υπεύθυνη για την κρίση και εφαρμόζει την ίδια πολιτική των μνημονίων με χειρότερους και πιο δυσβάστακτους όρους δεν φαίνεται να υφίσταται καμιά ζημιά.

   Είναι γενικώς η πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου η αιτία που πληρώνει το μάρμαρο, ανεξαρτήτως αν αυτή δικαιώνεται καθημερινά, μη υπαρχούσης άλλης εναλλακτικής λύσης; Μα ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ που παρά την πολυλογία και την πολυγλωσσία που χρησιμοποιούν κάποια στελέχη του, επισήμως χαμηλώνει τους τόνους και μιλάει για λύσεις εντός ευρώ, εντός ευρωζώνης και βεβαίως επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου στα Ευρωπαϊκά όργανα και όχι κατάργηση. 

Στον ίδιο δρόμο δηλαδή, εντός των τειχών του ευρωπαϊκού συστήματος, παρά τις επί μέρους διαφοροποιήσεις και βεβαίως στα αχνάρια που χάραξε με την πολιτική του ο Παπανδρέου. Κι όμως και αυτό το κόμμα δεν φαίνεται να έχει πρόβλημα.

   Μήπως φταίει το γεγονός της συμμετοχής στην συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ; Μα και η ΔΗΜΑΡ συμμετέχει, αλλά δεν δείχνει να ζορίζεται, ίσως μάλιστα και να δυναμώνει.

   Τι να συμβαίνει άραγε; Θα επιχειρήσω μια προσέγγιση, βασισμένος στις κινήσεις που έκανε ο σημερινός Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πριν τις εκλογές και μετά από αυτές. Κινήσεις σκόπιμες αλλά πέρα για πέρα λαθεμένες που στόχευαν: α) στον ολοκληρωτικό έλεγχο της Παράταξης β) στην πλήρη αποστασιοποίηση από τη κυβερνητική θητεία 2009 -2011. γ) στην καμουφλαρισμένη κατ΄αρχήν κόντρα με τους συνεργάτες του Παπανδρέου και στη συνέχεια την ανοιχτή επίθεση στον ίδιο τον πρώην αρχηγό του.

                                 Ολοκληρωτικός έλεγχος

   Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ανασφαλής και εκ φύσεως παρορμητικός, έχοντας υπερβολική εμπιστοσύνη στις ηγετικές ικανότητες του, και την ρητορική του δεινότητα, λειτούργησε εξ αρχής ως «ταύρος εν υαλοπωλείω».

   Αφού αποκάλεσε το ΠΑΣΟΚ σάπιο κόμμα και επέτρεψε σε πολύ στενό συνεργάτη του να το αποκαλέσει δημοσίως «φούσκα» της μεταπολίτευσης, διέλυσε αντικαταστατικά όλα τα ενδιάμεσα όργανα, κατήργησε την κεντρική επιτροπή και έμεινε μόνος και έρημος, παρέα μόνο με τον σκληρό πυρήνα που τον στηρίζει με φανατισμό, τους «ηρακλείς του στέμματος» που ακούνε Παπανδρέου και βγάζουν φλύκταινες .

   Οι εκλογές έτσι τον βρήκαν με ανύπαρκτο εκλογικό μηχανισμό, γεγονός που τον ανάγκασε να ενεργοποιήσει τα καταργημένα όργανα την τελευταία στιγμή, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Η ζημιά είχε ήδη γίνει. Στη βάση η μουρμούρα και η απογοήτευση ήταν διάχυτες και η αδρανοποίηση των μελών, έφερε το αποτέλεσμα αυτό που όλοι γνωρίζουμε.

   Το ίδιο συνέβη και στις επαναληπτικές που τις πήραν επάνω τους εθελοντικά κάποιοι πατριώτες. Το ποτάμι βεβαίως δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω με τίποτα, λόγω της επώδυνης για τους πολίτες λύσης που επελέγη για τη σωτηρία της χώρας από την χρεοκοπία, αλλά σφόδρα συκοφαντημένης πολιτικής από τους αντιμνημονιακούς παλικαράδες όλων των υπολοίπων κομμάτων.

Όταν όμως η εκλογική μάχη δίνεται χωρίς νεύρο και παλμό, χωρίς στρατό με πίστη και ελπίδα, καταλήγεις σε αυτό το ταπεινωτικό αποτέλεσμα.

     Πλήρης αποστασιοποίηση από τη κυβερνητική θητεία 2009 -2011

   Ένας άλλος παράγων για το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν η πλήρης και ολοσχερής αποστασιοποίηση που είχε προηγηθεί μέχρι τις εκλογές, από την πολιτική που εφαρμόστηκε από την κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, κορυφαίο μέλος των οποίων υπήρξε και ο σημερινός αρχηγός της παράταξης.   

   Καμιά αναφορά στην περίοδο εκείνη, όλα υποτίθεται ότι άρχισαν με την αρχηγία του νέου Προέδρου. Σβήστηκε προκλητικά από το χάρτη η κυβερνητική περίοδος 2009-2011 και ακολουθήθηκε μια πρακτική απεμπόλησης ευθυνών από τις επιλογές της τότε ηγεσίας. Ζητήθηκε υποκριτικά συγνώμη από τους πολίτες για την πολιτική που έσωσε τη χώρα και οι πολίτες απήντησαν βίαια σε αυτή την πρόκληση και υποτίμηση της νοημοσύνης τους.

Διότι συγνώμη σήμαινε ότι υπήρχε ενδεχομένως και άλλη λύση, την οποία όμως δεν προτίμησε η τότε κυβέρνηση και έφερε αδίκως τους πολίτες σε δύσκολη θέση με τις περικοπές και τις φορολογικές επιβαρύνσεις που ακολούθησαν.

Αντί με λίγα λόγια, το ΠΑΣΟΚ με όλες τις δυνάμεις του να βγει μπροστά και να στηρίξει τις επιλογές που έγιναν και οι οποίες δικαιώθηκαν μεγαλοπρέπως από τις εξελίξεις, με κορυφαίο παράδειγμα αυτό της Κύπρου, η ηγεσία του παρίστανε με μη πειστικό τρόπο ότι δεν είχε καμιά σχέση με αυτές.

                             Αδικαιολόγητη σύγκρουση

   Μετά τις εκλογές, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, διαχειρίστηκε την υπόθεση με την λίστα Λαγκάρντ με ερασιτεχνικό τρόπο. Βαρύτατα τραυματισμένος πολιτικά στη βάση της κοινωνίας με τις λίαν άστοχες δηλώσεις του: «Πληροφορήθηκα από τον Διώτη ότι η λίστα ήταν παράνομο υλικό και συνεπώς μη αξιοποιήσιμο και συμφώνησα με την νομική του άποψη», έχασε τελείως την μπάλα από τα πόδια του.

   Λίγες μέρες μετά ο Διώτης τον κρεμάει στην κυριολεξία, δηλώνοντας στη Βουλή ότι αν έπαιρνε εντολή από τον Βενιζέλο θα ξεκινούσε έρευνες. Συνεπώς δεν πήρε και γιαυτό αδράνησε. Η κοινωνία αποσβολωμένη παρακολουθεί και οργίζεται.

Ζαλισμένος από τις καταιγιστικές εξελίξεις στην συγκεκριμένη υπόθεση, με σπασμωδικές κινήσεις και έχοντας τη στήριξη Σαμαρά, κρεμάει και ο ίδιος στα κάγκελα τον Παπακωνσταντίνου, χωρίς καν να τον καλέσει για εξηγήσεις, αναγκάζεται ο Ραγκούσης να παραιτηθεί με θόρυβο από το ΠΑΣΟΚ για το ίδιο θέμα, δεχόμενος από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, την υποτιμητική ετικέτα του κηπουρού.

   Ακολουθούν επανειλημμένες διχαστικές δηλώσεις του περί κηπουρών, που διασπούν την ενότητα της παράταξης και δημιουργούν τις προϋποθέσεις για αποστασιοποίηση μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων, που είναι ριζικά αντίθετοι με τους διαχωρισμούς και τη λογική των «δικών μας και των άλλων».

Αντί να σταθεί πάνω από τις δευτερεύουσες αντιθέσεις, να κρατηθεί ψηλά και να προσπαθήσει να καταστεί ο ενωτικός κρίκος της βαριά λαβωμένης Παράταξης και με τον τρόπο του να καλέσει σε πανστρατιά όλες τις δυνάμεις που έδωσαν μαζί του τον εκλογικό αγώνα, έριξε λάδι στη φωτιά, επέτρεψε σε Γργηγοράκους, Κουκουλόπουλους και πολλούς άλλους ηρακλείς του στέμματος, να μιλούν απαξιωτικά για όποιον προβληματίζεται για την κατάρρευση, με αποτέλεσμα η αποστασιοποίηση σημαντικών στελεχών και απλών ανθρώπων να είναι η μόνη διέξοδος.

   Η κορυφαία όμως αστοχία του ήταν η απόφαση του να εμπλέξει τον Παπανδρέου σε ζητήματα κακοδιαχείρισης των οικονομικών του κόμματος, με το πρόσχημα ότι ήθελε να είναι όλα διαφανή και ξεκάθαρα.

   Θέλοντας να δείξει στην κοινωνία ότι έχει καθαρά χέρια και ότι είναι άτεγκτος σε ζητήματα διαφάνειας και χρηστής διαχείρισης, έδωσε επιχειρήματα στα σκουπίδια του δημοσιογραφικού, οικονομικού και πολιτικού συστήματος, προκειμένου να ρίχνουν τόνους λάσπη στον Παπανδρέου.

   Όταν δε εκείνος διαμαρτυρήθηκε για τις διαρροές, του συνέστησε να προσφύγει στη Δικαιοσύνη αν νομίζει ότι θίγεται. Δεν αντελήφθη ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σε ποιον μιλάει, ποιον προσπαθεί με τον τρόπο του να απαξιώσει.

   Εγκλωβισμένος μέσα στο υπερβολικό του ΕΓΩ, δεν κατανόησε ότι ο Γιώργος δεν είναι ο οποιοσδήποτε βουλευτάκος, αλλά ότι στο πρόσωπο του συμπυκνώνεται, ο τρόπος, η ιδέα, οι αξίες και οι αρχές για τις οποίες αγωνιστήκαμε τόσα χρόνια.

Δεν εκτίμησε καν ότι και ο Παπανδρέου θα μπορούσε να έχει ανάλογη συμπεριφορά απέναντι του, να τον έχει βάλει στη γωνία τόσα χρόνια και ίσως να τον έχει διαγράψει. Οι αφορμές πολλές. Δεν το έκανε και αντ΄αυτού τον αξιοποίησε και τον έκανε υπερυπουργό των κυβερνήσεων του. 

   Μεγάλη η διαφορά πολιτικής αντίληψης. Ανοιχτός, ευγενής και γενναιόδωρος ο ένας. Κλειστός, μικρόψυχος και εκδικητικός ο άλλος. Μεγέθη εντελώς αλληλοαποκλειόμενα.

   Τέλος πάντων. Υπάρχουν δυο παροιμίες συσσωρευμένης λαϊκής σοφίας που τα λένε όλα. Η πρώτη: «Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος». Η δεύτερη: «Ότι κάνεις λάβεις κοιλιά μη σε πονέσει».

Υ.Γ Η πολυλογία, ο βερμπαλισμός, πολυξερωσύνη, και η τοποθέτηση επί παντός του επιστητού, δεν είναι αυτά που χρειάζεται ένας ηγέτης για να πετυχει στην αποστολή του.

πηγή