Σαν σήμερα «έφυγε» η Μελίνα...
Δεν είναι πια δίπλα μας. Αλλά είναι μέσα μας, μέσα στις καρδιές μας, τουλάχιστον αυτών που ονειρεύονται μια άλλη Ελλάδα.
«Όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει» λέει η Μελίνα στους στίχους του Σεφέρη. Αυτή η Ελλάδα της διαφθοράς, του ρουσφετιού, της γραφειοκρατίας, της αναξίας, της ανισότητας, του λασπώματος και παραγκωνισμού των αξιών, της αδιαφορίας, της κακίας, του ψέματος, του πατήματος επί πτωμάτων και πάνω απ’όλα του ατομικισμού. Τόσα χρόνια ακούω συνέχεια γονείς που λένε στα παιδιά τους: Όπως βολεύτηκα εγώ θα βολευτείς και εσύ.» Χρόνια τους λέω πως στο τέλος θα μείνουν μόνοι και έρημοι, μαζί με τα βλαστάρια τους, ότι πρέπει να σκεφτούν και να δράσουν συλλογικά, ότι τα παιδιά τους είναι αναπόσπαστο κομμάτι των «όλων». Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Τώρα, αυτή την ύστατη στιγμή που δεν πάει άλλο με το «εγώ» αντί για «εμείς», αρκετοί εθελοτυφλούν εκ νέου, ακούγοντας διάφορα «παπαγαλάκια» οι οποίοι αναπολούν τις «καλές» μέρες της μίζας, του διορισμού από το παράθυρο των ανάξιων και το μοίρασμα θέσεων για να γεμίσουν τα «τσουβάλια με τους ψήφους», όπως χαρακτηριστικά λένε μεταξύ τους. Αυτοί που δεν βλέπουν ανθρώπους, αλλά κοροΐδα έτοιμα να τεντώσουν τα χέρια των παιδιών τους για να τους περάσουν της αλυσίδες της αβεβαιότητας ενός σκληρού μέλλον, με αντάλλαγμα ένα προσωρινό εμπόριο μιας φρούδας ελπίδας. Ας το πάρουμε χαμπάρι πια, μια για πάντα. Δεν πάει άλλο έτσι… σε λίγο η αγελάδα που αρμέγεις συνέχεια, χωρίς φαΐ, μπορεί και να ψοφίζει. Ναι, όλοι υποφέρουμε διότι μικραίνουν οι μισθοί και οι συντάξεις μας, αλλά τουλάχιστον ακόμα ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ. Βλέπω έναν άνθρωπο εκεί ψηλά, ο οποίος με γενναιότητα 6 μήνες στην αρχή της θητείας του πάλεψε με θεούς και με δαίμονες κάνοντας το γύρο του κόσμου για να αποφευχθεί το μοιραίο. Δύσκολο, πιο δύσκολο από τι υπολόγιζε, αλλά τουλάχιστον δεν έγινε «της Αργεντινής», όπου οι άνθρωποι έγιναν κανίβαλοι… Τον βλέπω επίσης ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στην ιστορία της Ελλάδας να ζητάει αποζημιώσεις από τα γερμανικά στρατεύματα για τα χωριά που ξεκλήρισαν εδώ, να περικόπτει των αβάσταχτο αμυντικό εξοπλισμό, να κάνει συμφωνίες με τις ελβετικές τράπεζες για να φορολογήσει τις ελληνικές καταθέσεις. Ναι, είναι σε αυτό το δύσκολο σταυροδρόμι, πήρε για άλλη μια φορά μια «καυτή πατάτα», τόσο «καυτή» όσο ποτέ τίποτα άλλο στον κόσμο. Και τόσο πιο σημαντικό. «Είναι η μοίρα του» λένε μερικοί… εγώ λέω ότι ποτέ άλλοτε η μοίρα δεν διάλεξε πιο σωστά έναν πιο γενναίο και ο μόνος Έλληνας με τόση διεθνή αναγνώριση για Πρωθυπουργός, Ακριβώς σε μια τέτοια στιγμή. Η μάλλον Εκείνος διάλεξε την μοίρα του να κουβαλάει την γη πάνω στις πλάτες του. Νιώθω ότι πρέπει να είμαστε περήφανοι και τυχεροί διότι τον έχουμε και ειδικά ΤΩΡΑ. Να μην αφήσουμε κανέναν «προφήτη» να μας μιλάει για την «αλήθεια» των καναλαρχών, εκδοτικών η άλλων συμφερόντων, για καταστροφολογίες και διάφορα σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Μην τον σταυρώσετε άλλο. Φτάνει πια! Είναι άδικο. Εμείς δεν είμαστε αυτοί που μέχρι τώρα φωνάζαμε για το φακελάκι που πρέπει να δώσουμε στον γιατρό, για το γρηγορόσημο στην πολεοδομία, για το μέσων στην εφορία, για τον υπάλληλο στο γκισέ που παίζει πάσιεντσες αντί να μας εξυπηρετήσει; Εμείς δεν λέγαμε για τον γείτονα μας ότι πηρέ θέση στο δημόσιο, γιατί στην Ελλάδα περνάνε τα «3 Μ» και γελάγαμε, κάποιοι από μας δεν αλλάζανε βουλευτές όταν δεν μας κάνανε το πιο μικρό ρουσφέτι από πολλά άλλα, με τα λόγια: «Αρκετά έφαγε, άσε να φάει και άλλος», με την κρυφή σκέψη ότι δίπλα του μπορούν να “πιάσουν” και αυτοί το “κοκαλάκι” που πέφτει από “τραπέζι” του? Ναι, αυτοί πρώτοι ένιωσαν προσβολή στο άκουσμα της λέξης «κοπρίτες» που ΔΕΝ αντιπροσώπευε όλους τους άλλους έντιμους Έλληνες. Εμείς δεν λέγαμε πολλά, πάμπολλα άλλα, τα οποία αν θα τα γράφω δεν θα μου φτάσει ένα blog ολόκληρο? Εμείς, αυτή η κοινωνία, αυτοί που δεν καταλαβαίνουν ότι έφτασαν την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού, όλοι προσπαθούν να την τραβάνε ακόμα πιο κάτω και πιο πίσω, σε έναν ακόμη πιο σκοτεινό παρελθόν αντί για μέλλον. Αυτοί που κραυγάζουν λαϊκίστικα, ανεύθυνα και ψεύτικα αριστερό- δεξιάς παραφροσύνης τσιτάτα, χωρίς άλλη ρεαλιστική πρόταση αντί του μνημονίου, παρά μόνο μια στείρα αντιπολίτευση μέσα και έξω από τα κόμματα, με μοναδικό σκοπό και στόχο προσωπικά οφέλη και προνόμια. Αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξουν στην ουσία καταστάσεις, αλλά μόνο κόλους στις διάφορες καρέκλες της «εξουσίας».
Είμαι σίγουρη ότι αν η Μελίνα θα είχε ζήσει σήμερα θα είχε πει «Πρόεδρε, δεν αρέσουμε. Δεν αρέσουμε εγώ και εσύ. Εσύ γιατί προσπαθείς να αλλάζεις την Ελλάδα και τις μνησικακίες των Ελλήνων και εγώ γιατί σκέφτομαι ότι έχεις δίκιο, ότι μόνο αν αλλάζουμε τον κακό μας εαυτό μπορούμε να δώσουμε ανάσα και πραγματικό Μέλλον στις καινούργιες γενιές. Αλλά ξέρεις, Πρόεδρε σε ποιους δεν αρέσουμε? Ακριβώς σε αυτούς που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση, επί τόσα χρόνια και με τις ίδιες μεθόδους. Αυτούς που τρέχουν πίσω στα δύσκολα και παραμονεύουν στην γωνία για να βάλουνε και πάλι τρικλοποδιές όταν περνάει η μπόρα. Αυτούς που δεν κατάλαβαν ακόμα ότι όχι, δεν είναι η Ελλάδα αυτή που τρώει τα παιδιά της, αλλά αυτοί, αμετανόητοι εκμεταλλευτές που προσπαθούν να της μασάνε και τα κόκαλα.» Αυτά και πολλά άλλα θα είχε πει η Μελίνα. Μπορεί όχι ακριβώς έτσι, μπορεί ακόμα πιο καυστικά. Μπορεί μερικοί από σας να διαφωνείτε, ανώνυμα η μη, και εγώ να αναρωτιέμαι, χωρίς να ξέρω πρόσωπα πίσω από το γυαλί του υπολογιστή, αν όποιος έχει την μύγα μυγιάζεται…
Σε ένα πράγμα νομίζω όμως ότι δεν μπορεί να μην συμφωνήσουμε. Ότι, όπως είπε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, θα δώσουμε τον αγώνα μας «για μια Ελλάδα που αγαπάμε και για μια Ευρώπη που θέλουμε». Αυτή την Ελλάδα που έχει σαν Όραμα έναν άλλον Παπανδρέου, μετά που θα ξεπεράσει αυτό το δύσκολο σταυροδρόμι της ζωής τους, μια Ελλάδα που μαζί του προσπαθεί να δώσει τα φώτα για μια άλλη Ευρώπη, για όλα αυτά που πρέπει να πρεσβεύει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ…και όχι αυτή την Ευρώπη των αγορών και του κέρδους, μια Ευρώπη που δεν ήταν άμοιρη ευθηνών για ότι μας συμβαίνει τώρα. Όχι, η Ευρώπη δεν πρέπει και δεν είναι δυνατόν να γυρίζει τις πλάτες στην χώρα που την γέννησε… μια Γερμανία που βοηθήσαμε και εμείς μαζί με τους άλλους ευρωπαίους στις δυσκολίες της επανένωσης της, δεν μπορεί να θυσιάζει την Ευρώπη στο βωμό των επόμενων κρατικών της εκλογών. Όλοι οι ευρωπαίοι είναι έτοιμοι να δώσουν αυτό τον αγώνα μαζί μας, γιατί ξερόυν ότι όλα μπορούν να γυρίζουν σαν μπούμερανγκ πίσω. Ότι την μοίρα μας μπορεί να την ακολουθήσουν και άλλοι μετά. Τώρα όλοι οι ευρωπαίοι, όπως είπε ο Ράσμουσεν, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, είναι Έλληνες. Και Εμείς πρέπει να σταθούμε με ελληνική αθάνατη ψυχή (που καλούμαστε να αποδείξουμε τώρα πιο πολύ από ποτέ, ότι την κληρονομήσαμε) δίπλα τους, όρθιοι, στον αγώνα για την Ελλάδα. Ο αγώνας είναι δύσκολος και για αυτό, όλοι εμείς που Αισθανόμαστε Πραγματικά Έλληνες, πρέπει να είμαστε ενωμένοι όπως ποτέ άλλοτε. Σε έναν αγώνα μοναδικό, για τις αρχές και τις αξίες της ζωής, της ελευθερίας, δημοκρατίας, αλήθειας, αγάπης, δικαιοσύνης, ισότητας, διαφάνειας, αξιοπρέπειας, σεβασμού και ανθρώπινης αλληλεγγύης στο παγκόσμιο χωριό, έναν άλλο είδους αγώνα για έναν αλλιώτικο μέλλον που δεν τολμήσαμε να το δούμε μέχρι τώρα παρά στα πιο τρελά και κρυφά μας όνειρα. Και πρώτα απ’ όλα αυτός ο αγώνας πρέπει να γίνει έτσι ώστε να αλλάξει κάτι – η όλα, μέσα μας! Όπως μάλλον θα έλεγε και η Μελίνα, ας να μην είμαστε οπαδοί της παροιμίας: « Σε ξένο κόλο χίλιες ξυλιές, στο δικό μου καμιά.» Ας αρχίσουμε με μια καλή και βαθήστοχη αυτοκριτική, για να μπορέσουμε να κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας και να τους περάσουμε τις αληθινές αξίες της ζωής!
Για την Ελλάδα που θα μας ανυψώνει! Εμάς και όλη την Ευρώπη.
Η Μελίνα έμεινε αθάνατη. Ας αποδείξουμε και εμείς ότι ξέρουμε να μείνουμε αθάνατοι σαν Έλληνες!
