Προχωρώντας

Κρατώ ακόμα στην σκέψη μου αυτό που λογάριαζα κάθε ατέλειωτη στιγμή της προηγούμενης εβδομάδας… ότι με την ψήφο εμπιστοσύνης ο σημερινός πρόεδρος ήθελε να φιμώσει τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, στην ουσία ένας «πνιγμένος» πολιτικά που ήθελε να τραβήξει και άλλους μαζί του, κερδίζοντας απλά ακόμα λίγο προσωπικό του χρόνο.

Αν και μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα ήλπιζα και ήθελα με όλη μου την καρδιά ότι το προχθές θα σήμαινε ένα δυνατό Come back, η ένα μικρό σημάδι τουλάχιστον, ένα μικρό φωτάκι έστω που να μας δείξει το δρόμο σε όλους εμάς που έπρεπε να προχωράμε «στα τυφλά» σε ένα δρόμο που το διάλεξε η καρδιά μας… οπότε το σοκ μας -που το λαχταράμε πραγματικά- ήταν σφοδρό. Ειδικά που ολόκληρη την εβδομάδα που πέρασε, πολλοί ήταν συγχυσμένοι, μπερδεμένοι, πολλοί άλλαζαν τις δικές τους απόψεις καθημερινά, έως και λίγο πριν, κάτι ώρες δηλαδή πριν την μεγάλη στιγμή (η μπορεί να το αισθανόμουν έτσι εγώ, διότι μερικοί μπορεί να σκεφτόταν σταθερά από την αρχή),
όπου κάποιοι σταθεροποιηθήκαν σε κάτι που έμοιαζε εχθρικό προς εμάς που επιθυμούσαμε απελπισμένα αυτό το σημάδι. Αναρωτιόμουν αν έπρεπε να εμπιστεύομαι την άποψη τους, η αν είναι κρυφοί εχθροί, διότι η λογική τους πάει αντίθετα με την καρδιά μου. Ειδικά αν τους λέγαμε να σταματήσουν να το παίζουν «καφετζούδες», (διότι έτσι και αλλιώς περιμέναμε «στα καρβουνά» μόνο ένα στόμα!, αλλά και γιατί η απλή λογική για το πώς μπορεί θα το αντιλαμβάνει-αντιδράσει ο πολύς κόσμος, όπως και διότι η καρδιά μας έλεγε άλλα από την άποψη τους), δεχόμασταν έως και «χτυπήματα κάτω από την μέση» με άδικες και ψεύτικες προσβολές επί προσωπικού. Που αδίκησαν και τους ίδιους που τις έκαναν στην ουσία. Χαρακτηρισμοί που μπορεί να τους είχαν πάντα στο μυαλό τους προς εμένα. Αν ήθελα «κάτι για μένα και για αυτό βιαζόμουν», διότι μου το είπαν και αυτό, δεν θα βιαζόμουν να πιάσει την κρίσιμη στιγμή άλλος, μια στιγμή που πιστεύω ακράδαντα ότι θα τον είχε σπρώξει μπροστά. Αν ήθελα «κάτι για μένα» θα χειροκροτούσα ήρεμη και χαλαρή οτιδήποτε που, αν και νόμιζα ότι μπορεί να κάνει κακό στους άλλους, διότι εμένα δεν θα με ένοιαζε, από την στιγμή που θα ήμουν καλλημένη επί προσωπικού - με οποιοδήποτε τρόπο που εδώ και 11 χρόνια, προσωπικά και οικογενειακά δεν έχω, απλά διότι δεν ζήτησα τίποτα ποτέ. Το μόνο που ήθελα ποτέ μου ήταν το δίκαιο και το ανθρώπινο για τους πολλούς, για αυτό και στήριξα άλλον που νόμιζα ότι και θέλει και μπορεί. Και ότι δεν ξέσπασα που είδα την προσβολή, αλλά απεναντίας γέλασα μέσα σε στιγμές στεναχώριας, όντως μπορεί για μια και μοναδική φορά αγανακτισμένη μπροστά σε μια απόλυτη και τεράστια προσβολή, αλλά ποτέ "ξεγάνωτη", διότι ένα "ξεγάνωτο" δεν θα έκανε τόση δουλειά τόσα χρόνια! παρά μόνο αν κάποιοι την "δίχως αμοιβή" την λένε "ξεγανωτιά" ώστε να νιώθουν σπουδαίοι... επαναφέρομαι στην αρχή της φράσης- ότι δεν ξέσπασα που είδα την προσβολή με κάνει να νιώθω περήφανη ως άνθρωπος. Όσο και αν περνάει ο καιρός, ανακαλύπτω τρομερές πτυχές του ανθρώπινου θαύματος.
Μαζί τις προσβολές, ειπώθηκαν με σιγουριά και υποθέσεις τους για το τι θα κάνω προσωπικά, υποθέσεις που ουσιαστικά έδειξαν μάλλον τις δικές τους επιθυμίες σε ότι αφορά το άτομο μου. Έμαθα ότι όταν δίνεσαι πολύ και ειλικρινά σε ένα ανώτερα ανθρώπινο σκοπό, μερικοί συνοδοιπόροι σου μπορεί και να σε βλέπουν με άλλο μάτι. Έτσι και αλλιώς, αισθανόμουν μοναξιά εδώ που ζω, αλλά τουλάχιστον τώρα καταλαβαίνω ότι μπορεί να είναι ακόμα πιο μεγάλη, αλλά μόνο οι πολύ δυνατοί την αντέχουν, πεπεισμένοι μέσα τους ότι δεν είναι πραγματικά μόνοι. Αυτές οι άδικες πολλαπλές προσβολές με τον προβοκατόρικο τρόπο που έγιναν, προκάλεσαν την αξιοπρέπεια μου ως άνθρωπος. Η οποία αξιοπρέπεια βρήκε άθικτη και ακόμα πιο δυνατή. Δεν μου έκανε κακό λοιπόν που τα ειπώθηκαν. Ένα ευχαριστώ για το μάθημα τους προς εμένα, μάλλον τους το οφείλω.

Η μια λογική και άποψη υπερκράτησε στην ύστατη στιγμή.

Όμως, με απέραντη «χιονοστιβάδα» σκέψεων, η κάθε στιγμή που πέρασε από τότε έως τώρα ήταν σαν να μην κουνιούνται οι δείκτες του ρολογιού. Και όμως προχωράνε. Έτσι θα πρέπει να κάνουμε και εμείς. Να κοιτάμε μπροστά και να είμαστε ευγνώμων για όλες τις εμπειρίες έως τώρα. Κάπως έτσι , και ξεπερνώντας κάθε τέτοιες στιγμές, ανεβάζουμε ως άνθρωποι την συνείδηση μας σε κάτι ανώτερο. Πάντα με κατανόηση και αγάπη.