|
Πηγή:kosmos-zine
...Και αυτός αλήθεια που ήμουνα
Ο πολλούς αιώνες πριν
Ο ακόμη χλωρός μες στη φωτιά
Ο άκοπος απ' τον ουρανό
ίδια η μνήμη γινάμενη παρόν
"Εντολή σου, είπε, αυτός ο κόσμος
και γραμμένος μες στα σπλάχνα σου είναι
Διάβασε και προσπάθησε
και πολέμησε" είπε
"Ο καθείς με τα όπλα του" είπε
Και αυτός αλήθεια που ήμουνα.
Ο πολλούς αιώνες πριν.
Ο ακόμη χλωρός μες στη φωτιά.
Ο άκοπος απ' τον ουρανό.
Πέρασε μέσα μου Έγινε
αυτός που είμαι.
Μετά από ένα μικρό και περαστικό πρόβλημα υγείας (και όχι μόνο τότε), σκέφτεσαι με ευγνωμοσύνη και θαυμασμό, όλους αυτούς που η ζωή τους όλη ήτανε αφιερωμένη για ένα δίκαιο σκοπό. Αυτοί που έβαλαν μπροστά από το δικό τους καλό, το καλό όλων, μεγάλα ονόματα αποθανόντων, που πέρασαν στην ιστορία και ονόματα αυτών που μείνανε και μας διδάξουν μαθήματα θάρρους και προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Αυτή τη στιγμή μου έρχεται στο μυαλό ο Πρόεδρος των Νεφροπαθών, αλλά σίγουρα υπάρχουν και άλλοι πολλοί, πολιτικοί που λειτουργούν και εδώ, στο ακριτικό μας νησί, όπως σε ολόκληρη την χώρα, δίπλα μας, για μας. Σας ευχαριστούμε!
Τους αφιερώνω ένα στίχο από τον δικό μας Οδυσσέα Ελύτη:
« Χαρά στους που 'ναι οι Δυνατοί γι' αυτούς δεν έχει «εγώ» κι «εσύ».
Και μια που μου έμειναν τα τελευταία λόγια της Μαριλίζας Ξενογιανακοπούλου, από την ομιλία της στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης, σε μια κατάμεστη αίθουσα:
Tη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια
Ένα και δυό: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας
Ένα και δυό: τη μοίρα του ήλιου θα την πούμε εμείς.
Θα ήθελα να καταγράφω εδώ ένα απίστευτο ενθουσιασμό του απλού κόσμου που πλημμύρισε το χώρο καθώς και ένα ευχαριστώ από το λεσβιακό λαό, που φιλάει Θερμοπύλες, εδώ, στην άκρη της Ελλάδος!
Εκεί που ελπίζει ο κόσμος.
Εκεί που ο άνθρωπος δε θέλει
παρά να 'ναι ο άνθρωπος
Μόνος του και χωρίς καμιά Ειμαρμένη!
Ιδού εγώ λοιπόν
ο πλασμένος για τις μικρές Κόρες και τα νησιά του Αιγαίου
ο εραστής του σκιρτήματος των ζαρκαδιών
και μύστης των φύλλων της ελιάς
Ο ηλιοπότης και ακριδοκτόνος
Ιδού εγώ καταντικρύ
του μελανού φορέματος των αποφασισμένων
Μοίρα των αθώων, πάλι μόνη, να σε στα Στενά!
Μοίρα τω αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!
Συντρόφισσα, μας εμψύχωσες, μας μίλησες στις καρδιές μας με αλήθεια και ανθρωπιά! Ναι, είπες το αυτονόητο που το ξέρουμε όλοι: ότι μας χωρίζει σαν άνθρωποι δεν μπορεί να μας χωρίζει σαν σοσιαλιστές και δημοκράτες. Όλοι ενωμένοι μπορούμε να σηκώσουμε τον Ήλιο!
Σήμερα είναι η γιορτή της Αγάπης, της Πίστης, της Σοφίας και της Ελιάς (Ολίβιας). Γιορτάζω μαζί με τους Πολλούς άλλους την Πίστη ότι εμείς κρατάμε στα χέρια μας το μέλλον μας, την Σοφία ότι μπορούμε να το κάνουμε πράξη και να διδάξουμε στα παιδιά μας την Αγάπη για τον συνάνθρωπο, για την ζωή και για τις αληθινές αξίες της.
Ναι, ξέρουμε ότι από εδώ, από την ευλογημένη χώρα του Ήλιου και της Ελιάς, μπορεί να ξαναχτίζουμε το Όνειρο.
Τι πιο κατάλληλο από τους στίχους του Ελύτη:
Ώ έλα μαζί μου να ιδρύσουμε τα όνειρα
Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
Ένας θεός το ξέρει.
Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου, όσοι δεν ένιωσαν ποτέ, με τί
Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
Χτίζουμε, ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!
Πέρα από τις καθημερινές μου ανησυχίες- ακρίβεια, ανεργία, μετακίνηση αθλητών σε ένα καθώς- πρέπει στάδιο, φροντίδα των άλλων, μαγείρεμα, σεμινάρια, τράπεζες, πως να οργανωθούμε στο νησί και πολλά άλλα, λέω στον εαυτό μου: «Κάτσε λίγο να ηρεμήσεις, τι στο καλό, άλλοι περνάνε καλά στην παραλία! Όπως μου είπαν, ας κάνω κάτι και για μένα. Κούλαρε, επιτέλους, έχεις χρόνο να σώσεις τον κόσμο…»
Έλα, ντε, τι τό’θελα? Ανοίγω την τηλεόραση, νευριάζω με τα ψέματα,
“ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ από 60 φυλακισμένα παιδιά
Σκηνή έστησαν χθες οι ``Γιατροί χωρίς Σύνορα`` έξω από το Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων
Γράφει η ΠΕΛΛΗ ΓΙΑΚΟΥΜΗ
27/6/2008
«Let us go» φωνάζουν ρυθμικά από τα κάγκελα του Κέντρου Υποδοχής Προσφύγων στη Μυτιλήνη οι περίπου 60 ανήλικοι αλλοδαποί, που εδώ και τέσσερις ημέρες κάνουν απεργίας πείνας, ζητώντας... την ελευθερία τους! Κάτι που ας σημειωθεί ότι επιβάλει η ελληνική νομοθεσία.
Η κατάσταση στο Κέντρο Υποδοχής είναι έκρυθμη, καθώς κάποιοι απ’ αυτούς απειλούν ότι θ’ αυτοκτονήσουν, μη αντέχοντας άλλο την πολυήμερη κράτησή τους στο Κέντρο της Μυτιλήνης, που για αρκετούς, ήδη ξεπερνά και τις 20 ημέρες. Χωρίς να τους επιτρέπεται ο προαυλισμός, κλεισμένοι κυριολεκτικά σε κελιά, με ανυπόφορη δυσοσμία και σε υψηλές θερμοκρασίες οι ανήλικοι έχουν εξεγερθεί, ενώ όπως δηλώνει ο επικεφαλής της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες Γ. Τσαρμπόπουλος, ο οποίος παρακολουθεί στενά το όλο θέμα, «αν συνεχιστεί η κατάσταση αυτή, έστω και λίγες ημέρες ακόμη, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις εξελίξεις».
Όλα ξεκίνησαν όταν πριν μέρες, με εντολή του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Μυτιλήνης Κώστα Μπούτσικου, τέθηκε σε εφαρμογή το Προεδρικό Διάταγμα 220/2007. Σύμφωνα με αυτό, ορίζεται ο ίδιος επίτροπος για τα ασυνόδευτα παιδιά - πρόσφυγες. Ο Εισαγγελέας παρήγγειλε σε κοινωνικούς λειτουργούς δημοσίων φορέων του νησιού να ενεργήσουν ως επίτροποι και να βρεθούν κατάλληλες συνθήκες υποδοχής και στέγης για τους ανήλικους κρατούμενους. Μέχρι σήμερα όμως οι υποδομές αυτές δεν βρέθηκαν, οπότε και οι ανήλικοι πρόσφυγες παραμένουν 20 ημέρες κρατούμενοι, υπό καθεστώς πραγματικής ομηρίας και σε άθλιες συνθήκες κράτησης. Η εφαρμογή του Προεδρικού Διατάγματος επομένως -που ως στόχο έχει να προστατεύσει τους ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες από κυκλώματα εκμετάλλευσης παιδιών- είχε σαν μόνο αποτέλεσμα να παρατείνει την παραμονή των παιδιών στο Κέντρο Υποδοχής. Να σημειωθεί ότι η πρακτική που εφαρμοζόταν μέχρι σήμερα ήταν ότι όλοι οι πρόσφυγες -ανήλικοι και μη- κρατούνταν για τρεις έως τέσσερις ημέρες μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες ιατρικών εξετάσεων και καταγραφής τους και μετά αφήνονταν ελεύθεροι με το γνωστό υπηρεσιακό σημείωμα να εγκαταλείψουν τη χώρα σε 30 ημέρες. Καμία απολύτως μέριμνα δεν υπήρχε για τους ανηλίκους, οι οποίοι και αντιμετωπίζονταν σαν ενήλικοι. Από την εφαρμογή του Προεδρικού Διατάγματος οι ανήλικοι παραμένουν έγκλειστοι κι άγνωστο μέχρι πότε, ενώ οι ενήλικοι συνεχίζουν να αφήνονται ελεύθεροι τρεις με τέσσερις μέρες μετά τη σύλληψή τους.
Μιλούν για αυτοκτονία
Από τις 22 Ιουνίου οι 58 ανήλικοι άρχισαν να πετάνε το φαγητό τους και να ζητούν την ελευθερία τους, απειλώντας μέχρι και με αυτοκτονία. Την ημέρα που ξεκίνησαν την εξέγερση, στο Κέντρο Υποδοχής στη Μυτιλήνη βρισκόταν ο επικεφαλής του γραφείου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες στην Ελλάδα Γ. Τσαρμπόπουλος, ο οποίος, μάλιστα, μαζί με τον νομάρχη, Παύλο Βογιατζή, επισκέφθηκε τον Εισαγγελέα και ζητώντας την παρέμβασή του ώστε να κινητοποιηθούν οι υπηρεσίες του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης -που είναι και αρμόδιες για να βρεθεί λύση ώστε να φιλοξενηθούν οι ανήλικοι σε χώρο έξω από το Κέντρο Υποδοχής σε κατάλληλες συνθήκες.
Την αγωνία των ανηλίκων ενίσχυσαν οι πληροφορίες για εφαρμογή της νέας Ευρωπαϊκής Οδηγίας, όπου, θεωρώντας ότι μπορεί να μείνουν μέχρι και έξι μήνες στο Κέντρο Υποδοχής, βρέθηκαν σε απόγνωση.
Οι πληροφορίες αναφέρουν - δεδομένου ότι δεν επιτρέπεται η είσοδος των Μέσων Ενημέρωσης στο Κέντρο Υποδοχής - ότι ανάμεσα στους ανήλικους που έχουν εξεγερθεί είναι ασυνόδευτα κορίτσια από τη Σομαλία ηλικίας οκτώ έως 12 ετών και αγόρια από το Αφγανιστάν 12 έως 18 ετών .
«Βλέπουν τους ενήλικες συμπατριώτες τους να αφήνονται ελεύθεροι μέσα σε λίγες ημέρες, ενώ οι ίδιοι παραμένουν εκεί, και αντιδρούν» σχολίασε μιλώντας στο «Ε» ο Γιώργος Τσαρμπόπουλος. «Η σημερινή κρίση στο Κέντρο της Μυτιλήνης, συνέχισε, είναι ευκαιρία να χτυπήσει το καμπανάκι για την πολιτεία να φτιάξει Κέντρα για ανήλικους πρόσφυγες με κατάλληλες υποδομές. Χώρους ανθρώπινους που να μπορούν να φάνε και να κοιμηθούν και να μην είναι κρατούμενοι. Έχουμε ενημερώσει το Υπουργείο Υγείας για τα γεγονότα στη Μυτιλήνη εφιστώντας τους την προσοχή ότι όσο παρατείνεται η κράτηση των ανηλίκων εκεί και κάτω από αυτές τις συνθήκες, μπορεί να οδηγηθούμε σε απρόβλεπτες εξελίξεις».
Ο κ. Τσαρμπόπουλος μιλώντας στο «Ε» σχολίασε ακόμα το γεγονός ότι όλες αυτές τις ημέρες και ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η κρίση στο Κέντρο Υποδοχής, ο Εισαγγελέας βρίσκεται σε άδεια (σ.σ. αναμένεται να επιστρέψει στις αρχές Ιουλίου) έχοντας αναθέσει καθήκοντα επιτρόπων σε κοινωνικούς λειτουργούς της Νομαρχίας, οι οποίοι εν μέσω κρίσης δεν είναι σε θέση να λάβουν αποφάσεις. «Θέλω να εκφράσω την ανησυχία και την απορία μου για το πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε όλες αυτές τις συζητήσεις και να αναζητήσουμε λύσεις με τα Υπουργεία και τους φορείς χωρίς να ξέρουμε και τη δική του θέση τη στιγμή που είναι και εκ του Νόμου αρμόδιος. Όλες οι ενέργειες θα πρέπει να γίνονται και με τη δική του πίεση και παρέμβαση» είπε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής του γραφείου της Αθήνας της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.
Τα Υπουργεία Υγείας και Εσωτερικών (υπεύθυνες αρχές για ανεύρεση κατάλληλων συνθηκών στέγασης) με τη σειρά τους παρά το γεγονός ότι από την πρώτη ημέρα της εξέγερσης έχουν ενημερωθεί για την κατάσταση, δεν έχουν προχωρήσει μέχρι σήμερα σε καμία ενέργεια αφήνοντας τους ανηλικους να παραμένουν κρατούμενοι στο Κέντρο Κράτησης. Κι αυτό παρά το ότι η κρίση όσο περνάνε οι μέρες, παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.
Ο Νομάρχης τώρα Παύλος Βογιατζής βρέθηκε χθες στην Αθήνα ειδικά για το θέμα αυτό. Παρά τις προσπάθειές του όμως από το πρωί και μέχρι αργά χθες το μεσημέρι όταν και γράφτηκαν αυτές οι γραμμές δεν είχε σταθεί δυνατό να συναντηθεί με εκπρόσωπο της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου.
Ανακοίνωση από την «Προς Φυγή»
Σε χθεσινή ανακοίνωσή της η κίνηση πολιτών «Προς φυγή» -που ήταν τα μέλη της και οι πρώτοι άνθρωποι που κατήγγειλαν τις συνθήκες που επικρατούν στο κέντρο για τους ανήλικους- αναφέρει: «Η κατάσταση στο κέντρο κράτησης μυρίζει μπαρούτι αφού οι άνθρωποι κρατούνται κάτω από άθλιες συνθήκες υγιεινής, χωρίς προαυλισμό και κυρίως χωρίς ελπίδα. Απειλούν ότι θα αυτοκτονήσουν γιατί δεν αντέχουν άλλο… Οι ανήλικοι είναι τουλάχιστον 58 και σε ένδειξη αλληλεγγύης απεργούν μαζί τους και οι γυναίκες. Ανάμεσα τους βρίσκονται δυο μικρά παιδιά και ένα βρέφος. Η ομάδα «Προς φυγή» ζητά την άμεση απελευθέρωση τους».
Σκηνή έστησαν οι «Γιατροί χωρίς σύνορα»
Με αυτόνομο φαρμακείο και από χθες σε δικό τους χώρο βρίσκονται από χθες οι «Γιατροί χωρίς σύνορα» στο προαύλιο του Κέντρου Υποδοχής. Η Οργάνωση έστησε σκηνή όπου μπορούν πλέον τα μέλη της Οργάνωσης να λειτουργούν αυτόνομα και ξέχωρα από το ιατρείο που ήδη λειτουργεί εκεί με ευθύνη της Νομαρχίας. «Στόχος είναι να υπάρχει πρόσβαση από όλους τους μετανάστες στο ιατρείο μας όποτε εκείνοι το επιθυμούν και με τον τρόπο αυτό θα μπορούν να βγαίνουν και έξω από τα κελιά τους» λέει ο υπεύθυνος Επικοινωνίας τη Οργάνωσης κ. Νώντας Πάσχος.
Η οργάνωση «Γιατροί χωρίς σύνορα» πιέζει ώστε να βρεθεί άμεσα λύση στο θέμα του προαυλισμού αφού με αυτό τον τρόπο πέρα από το ότι οι ίδιοι θα αισθάνονται καλύτερα έξω από τα κελιά τους θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να απευθύνονται στο ιατρείο για ιατρική βοήθεια και όχι όπως συμβαίνει τώρα που ερωτώνται απλώς «ποιοι έχουν ανάγκη από γιατρό» για να μεταφερθούν στο ιατρείο.
Την Τρίτη με πρωτοβουλία των «Γιατρών χωρίς σύνορα» έγινε και εμβολιασμός σε όλους τους πρόσφυγες του Κέντρου Υποδοχής.”
Θα πάω εκεί και ας γίνω «κακιά» για άλλη μια φορά. Για μένα το κάνω... Αλλιώς πως θα συνεχίζω να ζω???!!
Κρατάω αυτό: «Ανάμεσα τους βρίσκονται δυο μικρά παιδιά και ένα βρέφος.»
Κατά την διάρκεια του λοιμού στο Σουδάν το 1993, ο Kevin Carter (φωτογράφος) έβγαλε αυτή την φωτογραφία, ενός κοριτσιού που είχε καταρεύσει πηγαίνοντας σε ένα καταυλισμό σίτισης τον Ενωμένων Εθνών που ήταν ένα χιλιόμετρο μακριά και ένος γύπα που πέριμενε να πεθάνει το κορίτσι για να το φάει. Ο Carter περίμενε για 20 λεπτά το πουλί να ανοίξει τα φτερά του, αλλά αυτό δεν το έκανε. Τελικά έβγαλε την φωτογραφία, έδιωξε το όρνιο και έφυγε χωρίς να βοηθήσει το μικρό κορίτσι. Τον Μάιο του 1994 κέρδισε το Pulitzer για αυτή τη φωτογραφία και τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου αυτοκτόνησε δένοντας με ταινία την άκρη ενός σωλήνα στην εξάτμιση του αυτοκινήτου του και βάζοντας την άλλη άκρη από το παράθυρο του συνοδηγού.
Το δίδαγμα είναι ότι δεν φτάνει να διώχνεις το «όρνιο», πρέπει να βοηθάς και το κατατρεγμένο.
Αλλιώς την συνείδηση και την ψυχή σου δεν την σώζει κανένα «βραβείο» στο κόσμο.
“Μπορεί να ακούγεται χαζό, αλλά θα το πω: ο πραγματικός επαναστάτης παροτρύνεται από αισθήματα αγάπης”, όπως είχε πει αυτός που δεν δεχότανε καμιά ιθαγένεια άλλη εκτός απο αυτή του Ανθρώπου- Guevara Ernesto.
Μην ξεχνάτε την αγάπη για τον συνάνθρωπο, αν θέλετε να είναι αληθινή η επανάσταση.
Tα τελευταία χρόνια έχει αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για τη ζωή και τις ιδέες του Che Guevara. Aυτό το ανανεωμένο ενδιαφέρον για τον Che εμφανίζεται σε μια περίοδο, όπου οι αριστεροί και μη, προσπαθούν να κατανοήσουν τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και τα αποτελέσματά της σε όλους τους τομείς. Oι περιπτώσεις της σύμπλευσης της κριτικής θεωρίας με το μεταμοντερνισμό έχουν δείξει ότι το μεταμοντέρνο δεν μπορεί να γονιμοποιήσει την επικριτική σκέψη και ορθή πράξη, ώστε αυτή να αποκρούσει αποτελεσματικά τη διάλυση των δημόσιων αγαθών από το νεοφιλελευθερισμό. Aυτό υποστηρίζει ότι η σύνδεση της κριτικής θεωρίας με τον ιστορικό υλισμό και την επαναστατική πολιτική δράση, που θα διαφοροποιείται από το ρεβιζιονισμό του «αριστερού» μεταμοντερνισμού, είναι το αποτελεσματικότερο μέσο για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Oι πολιτικοί πρέπει να ενθαρρυνθούν ώστε να κινηθούν πέρα από τη λογική των «μεταρρυθμίσεων», στην κατεύθυνση μιας νέας επαναστατικής πολιτικής, που θα έχει στο κέντρο τον Άνθρωπο. Παραδείγματα μιας τέτοιας κατεύθυνσης μπορούμε να πάρουμε από τη ζωή και τη διαλεκτική σκέψη του Che Guevara.
Για εκείνους που παρακολουθούν τα παγκόσμια γεγονότα και γνωρίζουν την κατάσταση που επικρατεί στις πόλεις και τα χωριά του κόσμου, είναι προφανές ότι η «δημοκρατία» έχει γίνει όρος κενός περιεχομένου. Έχει μεταμορφωθεί σε κάτι αντίθετο με τις αρχές της. Oι πολίτες έχουν γίνει υποτακτικοί στους μηχανισμούς της συσσώρευσης κεφαλαίου και της κατανάλωσης, που τους εξουσιάζουν προκαλώντας τους «κοινωνική αμνησία». Tην ίδια στιγμή, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση την οποία προσπαθεί να υπερβεί, μέσα από ακόμα μεγαλύτερη ασυδοσία-πάγωμα των μισθών, ακρίβεια, συνδεδεμένες με υπερδανεισμός των νοικοκυριών στις τράπεζες. Oι Che (ασυμβίβαστοι) είναι αναγκαίοι σε αυτή τη συγκυρία περισσότερο από ποτέ. Δε χρειάζεται να αναλύσει κάποιος το πολιτικό τοπίο με κοινωνιολογικούς όρους ή με το εκπαιδευμένο μάτι του ακαδημαϊκού, για να καταλάβει ότι η καταπίεση όχι μόνο δεν έχει συντριβεί από την καπιταλιστική δημοκρατία, αλλά γίνεται όλο και μεγαλύτερη, εμφανίζεται σε νέες μορφές, χρησιμοποιεί νέα μέσα, όπως η νέα τεχνολογία των media, η ιδεολογική επίθεση στα συνδικάτα και το κράτος πρόνοιας, η επίθεση σε κάθε μορφής αντίστασης και ελεύθερης έκφρασης (π.χ. στα μπλογκς), η ξενοφοβία και η διαρκώς επεκτεινόμενη «βιομηχανία των φυλακών», η ανεργία και η νοοτροπία «Για όλα φταίνε οι μετανάστες», που θέλουν να διαδίδουν διάφορα βολεμένα «παπαγαλάκια».
Δε χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για να καταλάβει κάποιος προς τα πού πηγαίνει η κατάσταση. H πλεονεξία των εταιριών, η δίψα τους για κέρδος, έχει μεγαλώσει το χάσμα πλουσίων και φτωχών. Oι 300 μεγαλύτερες εταιρίες κατέχουν το 70 % του συνόλου των επενδύσεων διεθνώς.
Τώρα πιο πολύ από ποτέ, σε αυτό το καθεστώς «κοινωνικής σκιζοφρένειας», όταν ο κάθε «πολιτικάντης» που κρατάει μια «ακαδημαϊκή» και «φιλοσοφική» ρητορεία, με σκοπό να δικαιολογήσει «πολιτικά» τα κοινωνικά προβλήματα και να ενισχύσει την κοινωνική αμνησία του πλήθους, η να αναδειχτεί προσωπικά σε έναν κόσμο που οι αληθινές αξίες είναι στο περιθώριο (η προσπαθούν να τις έχουν στο περιθώριο), Τώρα, πιο πολύ από ποτέ, έχουμε ανάγκη το Όραμα.
Έχουμε ανάγκη τις ιδέες του Τσε (ψιτ… Το όνομα που είχε διαλέξει γιατί ένιωσε ένας από τους πολλούς), την ασυμβιβατικότητα του τόσο σε έναν σκληρό καπιταλισμό, όσο και στον ψεύτικο «κομμουνισμό» (το 1967 ο Τσε αποκάλεσε τα κομμουνιστικά τότε κράτη-Ε.ΣΣ.Δ. κ.λ.π. “σιωπηρούς συνένοχους του ιμπεριαλισμού”, η αλλιώς το δεκανίκι της δεξιάς, όπως αποδείχτηκε τώρα), έχουμε ανάγκη το Όραμα της αληθινής Επανάστασης, μέσα από τον ανθρωπισμό. Τώρα, που αισθανόμαστε απομονωμένοι σε ένα πλήθος που συμβιβάζεται η αδιαφορεί, περιμένοντας λύσεις από Ένα πρόσωπο με μαγικό ραβδί, τώρα, βαθιά μέσα μας, καταλαβαίνουμε ότι το Όραμα του επαναστάτη που δεν έσκυψε ποτέ κεφάλι, δεν συμβιβάστηκε ούτε μια στιγμή και δεν πρόδωσε ποτέ τους ανθρώπους, αυτό το Όραμα ζει βαθιά μέσα μας. Και όπως είπε και ο Τσε στον δολοφόνο του «Σκότωσε με, δειλέ, αυτό που θα σκοτώσεις δεν είναι παρά μόνο ένας άνθρωπος».
Το Όραμα του, αυτό το «Θέλω να αλλάξω τον κόσμο», που έμεινε σαν φωτιά στα μάτια του και μετά θάνατο, είναι η ανάγκη για να κάνουμε πράξη και όχι να μείνει θεωρία, την διαδικασία του εξανθρωπισμού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Η Αλλαγή πρέπει να γίνει από μας, από μέσα μας και από τους διπλανούς. Αυτή είναι η απάντηση στην ασυδοσία και στην αδιαφορία. Γιατί οι νέοι άνθρωποι που αναζητούν ένα «νέο ανθρωπισμό» για να ξεφύγουν από την απομόνωση, το συναισθηματικό κενό, την απουσία νοήματος ζωής, που δεν ικανοποιούνται από τα «σκουπίδια» του καταναλωτισμού, μπορούν να δουν στη ζωή και το έργο του Che, παραδείγματα αυτού του «νέου ανθρωπισμού».
"Αγωνιστείτε, οργανωθείτε, ξεσηκωθείτε". Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ. Για να αλλάξουμε τον κόσμο.
Και κλείνω με τα λόγια ενός άλλου μεγάλου επαναστάτη για την ειρήνη και το ανθρώπινο δίκαιο «Γίνε εσύ η Αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο».- Μαχάτμα Γκάντι.
Όλες αυτές τις ημέρες μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι.
Γιατί μόνο τώρα νιώθουμε την ανάγκη να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον??? Είτε πρόκειται για συγγενείς η για άλλους?
Όλη αυτή η θυσία, ανθρώπου η Θεού, δεν πήγε χαμένη... Όλη αυτή η αναζήτηση, πιστεύουμε η όχι, ήταν η όχι Θεός, είναι για το καλό. Υπάρχει πνεύμα, υπάρχει αναζήτηση, υπάρχει κάτι παραπέρα από την φθορά της ύλης? Μόνο η ερώτηση αρκεί. Εμείς πάμε παραπέρα. Και το πνεύμα υπάρχει έτσι, με αυτή την ερώτηση, μέσα μας.
Δεν ξέρω να γράφω καλά, δεν έχω την φιλοδοξία να «δείξω» κάτι που δεν είμαι, απλά, οποιαδήποτε τέτοια ερώτηση- είμαι σίγουρη ότι την κάνετε και εσείς κατά καιρούς- και την έχω κάνει και εγώ. Εδώ και τώρα, με πολύ απλά και φτωχά ελληνικά που διαθέτω, θα κάνω την αναζήτηση μου. Ευτυχώς για μένα, τώρα μπορώ να έχω κάτι παραπάνω από ημερολόγιο. Και ακόμα καλύτερα, να είμαι «κρυμμένη», αλλά να ζητάω και γνώμες πάνω στην αυτοανάλυση μου.
Αν δεν θα υπήρχε Χριστός, Άνθρωπος η Θεός, θα είχαμε πάει στην αναζήτηση?
Ναι, μας λένε η γραφές. Ναι, γιατί πριν από αυτόν ήταν ο Βούδας, ο Τάο και άλλοι.
Όχι, μου απαντάω εγώ, γιατί κανένας πριν από αυτόν δεν μας είχε βάλει σε δίλημμα- αν δεν ήταν Θεός, τότε- με τις πράξεις του- ένας Άνθρωπος (Αληθινά Άνθρωπος), μπορεί να κάνει «θεϊκές» πράξεις?
Όσο γράφω, αρχίζω να θολώνομαι… Μπας και λέω πολλά? Μπας και ξεπερνάω τα όρια? Και πια είναι τα όρια? Και ποιος είναι αυτός που τα ορίζει? Γιατί ο Θεός δεν τα ορίζει…Μήπως υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να μας βάζουνε όρια? Για να μην ψαχνόμαστε? Μα ο Χριστός είχε πει «Ψάξε και θα βρεις». Ψάξε μέσα σου και θα με βρεις. Αυτά τα κρυμμένα ευαγγέλια, ειδικά της Μαρίας Μαγδαληνής… Ψάξε μέσα σου, Άνθρωπε και θα με βρεις. Γιατί και εσύ έχεις τον Θεό μέσα σου. Αρκεί να τον βρεις.
Όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών του- σπουδαίο μάθημα. Κανείς δεν είναι πάνω από τους άλλους. Εμείς «κάνουμε» τον εαυτό μας κατώτερο η ανώτερο και όχι με το να είμαστε πιο πλούσιοι, αλλά με το να είμαστε πιο Ανθρώπινοι η πιο κτήνη...
Και εσύ έχεις τον Θεό μέσα σου- αρκεί να ψάξεις. Ψάχνουμε, η μας συμφέρει να πιστεύουμε, τι είναι πιο εύκολο για μας, ότι δεν χρειάζεται μεγάλο κόπο- πνευματικό η σωματικό. Άλλο είναι να προσποιηθούμε ότι «πιστεύουμε»,να ακολουθήσουμε δόγματα και να «πληρώσουμε» τις αμαρτίες μας με χρήματα στις εκκλησίες…και άλλο είναι να προσπαθήσουμε να κάνουμε το σωστό για μας και για όλους τους άλλους, γιατί αυτό νιώθουμε μέσα μας. Άλλο είναι, με λίγα και απλά λόγια να φοβόμαστε τον Θεό και να ζητήσουμε άφεση αμαρτιών και άλλο να αγαπάμε τον Θεό (που ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ, σε όλους και σε όλα) και να κάνουμε το καλό από αγάπη και μόνο, σε οτιδήποτε υπάρχει πάνω στην γη και όχι μόνο.
Δεν ξέρω αν ο Θεός θα πάρει, στις πρώτες θέσεις στο παράδεισο- αυτούς που κλέβουν με διάφορους τρόπους τους άλλους, επειδή θα πληρώσουν παραπάνω το «χρέος» τους στις εκκλησίες. Και δεν ξέρω αν αυτοί, που για μας είναι οι «ονειροπόλοι» σήμερα, δεν είναι και οι σωστοί. Η αν θα πάρει δίπλα του- τους «άθεους», που δεν πατάνε στην εκκλησία, αλλά κάνουνε μόνο πράξεις αγάπης και σεβασμού προς όλες τις μορφές ζωής η ενέργειας πάνω στην γη. Και όχι από «φόβο» στο Θεό, αλλά από αγάπη προς αυτό που είναι Δημιούργημα του Θεού. Και φτάνω, άθελα μου, στο ερώτημα- τι είναι η Αγάπη?
Είναι κάτι που μπορείς να το αποστομίζεις αν δεν το νιώθεις? Είναι κάτι που μπορεί ο καθένας να το νιώσει?
Η Αγάπη, τόσο μέσα στον κόσμο της εκδήλωσης όσο και στον αόρατο κόσμο, αποτελεί το θεμελιώδη λίθο της δημιουργίας. Eίναι μια δύναμη που διαχέεται παντού, αγκαλιάζει και υπάρχει μέσα στα πάντα, υπάρχει στη φύση, στον περιβάλλοντα αέρα, ακτινοβολεί σε όλη τη γήινη αύρα όπως και σε όλο το Σύμπαν. Η Αγάπη από τη φύση της, είναι μία από τις λίγες δυνάμεις που μπορούν να λειτουργήσουν ενωτικά και καταπραϋντικά μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Η Αγάπη είναι μια από τις ισχυρότερες κινητήριες δυνάμεις που χαρακτηρίζεται από απόλυτη αρμονία. Είναι μια δύναμη που υπάρχει διάχυτη σε όλη την ύπαρξη και επιφέρει ισορροπία. Τα ενεργειακά της ρεύματα διαποτίζουν τα πάντα και δημιουργείται μια ανταποδοτική διαδικασία. Η Αγάπη, ως εκδηλωμένη ενέργεια, έχει την ιδιότητα της εξάπλωσης, της μετάδοσης, της διάχυσης της δυναμικής της.
Η αρχέτυπη όψη της Αγάπης δεν έχει σχέση με την όψη της Αγάπης που εμείς γνωρίζουμε σήμερα, αλλά και γενικότερα οι άνθρωποι, χαρακτηρίζουμε ως τέτοια και που κύρια λειτουργεί με το συναίσθημα. Η Αγάπη παρομοιάζεται σαν μια ενεργειακή θάλασσα που διαποτίζει τα πάντα, χωρίς να χρωματίζει με κάποιες μορφές συναισθημάτων. Η Αγάπη μεταδίδει την άπλετη ισορροπία και την εσωτερική γαλήνη που μέσα στην ίδια την εκδήλωση εξαπλώνει στα πάντα.
Στην υλική-καθημερινή έκφρασή της, χρησιμοποιούμε την αγάπη σαν μέσο επικοινωνίας, σαν μέσο ανταλλαγής και επιρροής ανάμεσα στους ανθρώπους και όχι μόνο. Το μεγαλύτερο τμήμα της ανθρωπότητας, σχεδόν, συλλαμβάνει τα ενεργειακά ρεύματα της αγάπης εντελώς ασυνείδητα και ευκαιριακά. Η έλλειψη δεκτικότητας, η αδυναμία διεύρυνσης, ο ανύπαρκτος συντονισμός, είναι οι κύριες αιτίες για τη μη ολοκληρωμένη ή ατελή λειτουργία του ανθρώπου, για την ύπαρξη της αδυναμίας του να λειτουργήσει με αγάπη, να λάβει και να προσφέρει αγάπη. Αυτή η έλλειψη δημιουργεί μια απομόνωση και ένα επιπλέον κλείσιμο από τα ενεργειακά ρεύματα της αγάπης.
Η πραγματική ενεργειακή ροή της Αγάπης είναι εντελώς διαχωρισμένη από το ανθρώπινο συναίσθημα, πρόκειται για μια υπερβατική δύναμη που αγκαλιάζει, ενεργοποιεί, μαγνητίζει, αλλά δεν δεσμεύει. Το συναίσθημα, που όλοι βιώνουμε στην πορεία της καθημερινότητάς μας, λειτουργεί δεσμευτικά-κτητικά, ενώ η Αγάπη, από τη φύση της, λειτουργεί απελευθερωτικά. Η Αγάπη μας ανοίγει τους ορίζοντες της ίδιας μας της ψυχής, η Αγάπη δίνει φτερά στην ύπαρξή μας και την οδηγεί στην υπέρβαση της καθημερινότητας, ενώ το συναίσθημα λειτουργεί και δραστηριοποιείται μέσα σε συγκεκριμένα και στενά πλαίσια ενώ παράλληλα καθορίζει την προσωπική μας ταυτότητα προς τα έξω..
Η δύναμη της Αγάπης, είναι ο λόγος που υφίσταται σαν ολότητα το σύμπαν. Από τη στιγμή όμως που υλοποιείται η σύλληψή της από τον ανθρώπινο νου, αρχίζει και η χροιά που μπορεί να της δώσει ο καθένας από μας, που ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, την αντίληψη που έχει για την ζωή, τα βιώματα και την βιολογική του εξέλιξη, οριοθετείται και η καθαρότητα της επαφής της συνείδησης του με την αγνή όψη της Αγάπης.
Η Αγάπη λοιπών είναι άνευ όρων και δεν έχει παρά μόνο απόλυτη έννοια. Είναι στενά συνδεδεμένη με την Ελευθέρια της ψυχής. Λέμε «Η αγάπη δίνει φτερά». Η αγάπη ελευθερώνει από τα κοινά δεσμά της γης και της ύλης, προσβλέπει στις ουράνιες ενέργειες και η σκέψη της, ονειροπόλα και αισιόδοξη, δεν αφήνεται να βυθιστεί στο βούρκο της απαισιοδοξίας και της φθοράς. Η αγάπη από την φύση της είναι αισιόδοξη, γιατί δίνει ελπίδα και γαληνή και όλα αυτά μας δίνουν την πίστη ότι η αγάπη δεν τελειώνει και ότι υπάρχει και πέρα από την ζωή, με την όψη που γνωρίζουμε τώρα και ακόμα παραπάνω. Είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη συνείδηση του εαυτού μας, αλλά και με το ένστικτο, με την υποσυνείδηση. Όπως έχει άμεση σύνδεση και με την αληθινή ατομική ελευθέρια. Π.χ. αν γνωρίζεις υποσυνείδητα (ενστικτωδώς) τι είναι ο πόνος, προσπαθείς να μην το προκαλείς στους άλλους, τουλάχιστον όχι στους κοντινούς, και αυτή την προστασία, την αλληλέγγυα σου, την προσφέρει απλά η αγάπη. Έχεις όμως την ελευθέρια να την ακολουθήσεις συνειδητά η να τους δεσμεύεις εγωιστικά (τους κοντινούς σου), στο όνομα της.
Επίσης η επίδραση του ανθρώπου μέσω της Αγάπης πάνω σε όλα τα όντα του πλανήτη δεν πρέπει να θεωρηθεί ως κυριαρχία ή ως θέση ισχύος, αλλά ως μια ευκαιρία απέναντι στην εξελικτική του διαδικασία, απέναντι στην ίδια την εξέλιξη στην οποία και ο ίδιος μετέχει ενεργά.
Η ανθρωπότητα ως σύνολο έχει κατορθώσει ελάχιστα να συλλάβει και να εξαπλώσει την αγάπη, όχι μόνο απέναντι στα μέλη της αλλά και σε άλλες υπάρξεις . Είναι γνωστό πως οι φόβοι και ειδικότερα η άγνοια του ίδιου μας του εαυτού, προκαλούν αναστολές της γενικής δεκτικότητάς μας και επομένως της απορρόφησης της αγάπης.
Για αυτό η γνώση του εαυτού μας θα μας απελευθερώσει και με την σειρά μας θα μπορέσουμε να παρέχουμε ελευθέρια, αρχίζοντας από τους διπλανούς μας. Με αυτό ελευθερώνουμε την ψυχή, το υποσυνείδητο μας και μετά την ανθρώπινη μας συνείδηση.
Όπως λέγεται συχνά, ο Νόμος που διέπει την ελευθερία είναι: «Είσαι ελεύθερος, όσο δε στερείς την ελευθερία του διπλανού σου».
Τι πιο όμορφο από το να μάθεις ένα παιδί, (το παιδί σου η άλλο, που θα μπορούσε να ήταν δικό σου) να είναι αληθινά ελεύθερος. Να λέει ελεύθερα την γνώμη του, να κάνει και να θέλει να κάνει, σωστές πράξεις, από αγάπη και όχι από φόβο. Αυτό είναι θεϊκό. Η ελευθερία της γνώμης και της πεποίθησης, πρέπει να εξαπλώνεται στους γύρο μας και όχι να την έχουμε κλείσει μέσα μας. Για αυτό και η ανάγκη για αυτό- ανάλυση. Η γνώση ελευθερώνει. Και εμάς και την συνείδηση μας. Και αυτό που νομίζουμε με το ένστικτο (υποσυνείδητο) ότι είναι σωστό, με την γνώση του εαυτού μας, μπορεί να γίνει ελπίδα. Η ελπίδα είναι η πίστη ότι κάτι μπορεί να γίνει, χωρίς να είμαστε βέβαιοι ότι θα γίνει. Αυτό μας πάει στη πίστη. «Αφήστε τα παιδιά να’ έρθουνε σε μένα». Μα τι είναι τα παιδιά, παρά μόνο εμείς, η καλύτερα οι ανθρώπινες μας ψυχές?
Ελπίδα, πίστη, ελευθέρια της ψυχής, αγάπη. Αυτά είναι η Αλήθεια. Αυτός είναι ο Δρόμος προς μια ανώτερη συνείδηση και αυτός είναι ο Λόγος ύπαρξης μας. Οποίος τα έχει βρει όλα αυτά, έχει βρει την γαλήνη. Ότι υπάρχουνε αυτοί οι «ονειροπόλοι» και οι ιδεολόγοι που πιστεύουν όντως, (οι οποίοι βρήκαν την απλή απάντηση στην αναζήτηση της ψυχής) μας δίνει Εμπιστοσύνη ότι υπάρχει Ελπίδα σε έναν μέλλον με αγάπη, που μπορεί να μας απελευθερώνει σαν ανθρωπότητα.
Μέχρι να τους καταλαβαίνουμε- όλους αυτούς που μας πάνε μπροστά- ας ψάξουμε βαθιά μέσα μας. Που ξέρεις, μπορεί να ελευθερώσουμε κανένα «παιδί» από τα δεσμά του «πρέπει» έτσι όπως τα αντιλαμβάνουμε εμείς τώρα. Και μπορεί η Ελπίδα να γίνει Εφικτή.
Μην θυσιάζετε άλλο την Αγάπη. Είμαστε στην εποχή του Υδροχόου. Απελευθερώστε την. Απλά, για να έχουμε μέλλον και Ελπίδα για το κόσμο.
Το να αγαπάμε τον εαυτό μας σημαίνει, για μένα, να γνωρίζουμε την ψυχή μας και να μην δώσουμε σημασία στην ύλη. Με αυτό θα αυτό- ελευθερωθούμε και θα μπορέσουμε να ακολουθήσουμε το Δρόμο του Θεού και την μόνη Αλήθεια. Θα καταλάβουμε ότι όλοι μας είμαστε ένα σύνολο στον μεγάλο ωκεανό του σύμπαν και θα μπορέσουμε να βρούμε την γαλήνη στην αναζήτηση μας προς την απόλυτη Αγάπη.
«Αφήστε τα παιδιά να έρθουνε σε μένα». Και με αυτά τα λόγια νιώθω την Αγάπη Του να με πλημμυρίζει. Ξέρω ότι βρήκα το Δρόμο.
