Αποδεικνύει ότι αξίζει παραπάνω από όλους τους άλλους μαζί!

Όταν ο Ένας άφησε την πρωθυπουργική του θέση για το καλό της Ελλάδας, άλλοι περίμεναν σαν τηλεκατευθυνόμενα ρομποτάκια να απολαμβάνουν την δόση- μαμούθ και να την μοιραστούν με τα αφεντικά τους. Όταν μόνο ο Ένας πάλευε για τους Έλληνες σε όλο τον κόσμο και φώναζε στους ξένους ότι το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό και η Ευρώπη πρέπει να μην ενδώσει στις απαιτήσεις των αγορών, άλλοι εδώ μαζί με τα αφεντικά τους γελάγανε σε όλα τα ΜΜΕ, προσπαθώντας να ρίξουν στις πλάτες του το χρέος που οι ίδιοι δημιούργησαν χρόνια πριν. Ταυτόχρονα τον καθυστερούσαν στο έργο σωτηρίας της χώρας και του λαού, για να ροκανίζουν την πρωθυπουργική «καρέκλα», την οποία την πήραν σαν δικό τους λάφυρο. Τώρα όταν πολλοί μαζί με τους δημοσιογράφους και τα αφεντικά τους τον βρίζουν, ο Ένας και μόνο τρέχει παντού για να προσπαθήσει πάλι για την χώρα και για μας! Οι άλλοι μιλάν με τα κομματικά τους όργανα, προσπαθώντας να κρατήσουν την όποια μοναχική «καρέκλα» τους απέμεινε. Τώρα στην ύστατη στιγμή, θα το ξαναπώ άλλη μια φορά: όταν η κατάσταση γίνεται ζόρικη οι ζόρικοι συνεχίζουν, διότι σκέφτονται την πατρίδα τους και όχι τις επόμενες εκλογές!!! Και δυστυχώς, εμείς έχουμε μόνο Έναν! Αλλά και πάλι ΕΥΤΥΧΩΣ που τον έχουμε! Και μας αποδεικνύει ότι αξίζει παραπάνω από όλους τους άλλους μαζί!

Spiegel: Οι Κροίσοι της Ελλάδας ζούν στον κόσμο τους και δεν πληρώνουν φόρους!

- Ρεπορτάζ - καταπέλτης του γερμανικού περιοδικού για την "αφασία" ζάμπλουτων ελλήνων

- Το περιοδικού γράφει ότι ζούν ζωή μέσα στην χλιδή και δεν πληρώνουν φόρους

- Πως ζει το 1% των ελλήνων

Χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως "η φιλανθρωπία, αν και ελληνική λέξη, δεν είναι διαδεδομένη στην πράξη" και "η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους", το περιοδικό περνάει γενεές δεκατέσσερις με πολύ κομψό ομολογουμένως τρόπο, τους πάμπλουτους Έλληνες.

Γράφει: "Στα ακριβά προάστια, στην Κηφισιά και στη Γλυφάδα, βλέπεις ακόμη Porsche Cayenne να τρέχουν στους δρόμους και κυρίες να πίνουν καφέ κρατώντας τσάντες Hermes. Οι οίκοι Gucci, Balenciaga και Dior έχουν καταστήματα στην Αθήνα".

"Οι πιο πλούσιοι Ελληνες δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει κρίση. Πολλοί δεν πληρώνουν καθόλου φόρους, και κάποιοι προτιμούν να φοροδιαφεύγουν", γράφει το Spiegel και παραθέτει την άποψή του χωρίς φόβο και πάθος για έλληνες που ανήκουν στο 1% του πληθυσμού.

"Ευχαρίστως να συζητήσει μαζί σας για τέχνη", λέει η εκπρόσωπος του μεγαλύτερου έλληνα εφοπλιστή, στην είσοδο της βίλας του στο Μαρούσι.

"Ισως μας πει τις σκέψεις του για τη συλλογή του, και το έργο του Μποτέρο που αγόρασε προσφάτως με 330.000 ευρώ", γράφει η ρεπόρτερ του Spiegel και συνεχίζει: "Ο δισεκατομμυριούχος Γιώργος Οικονόμου θα προτιμούσε να μην συζητήσει καθόλου για την πατρίδα του. Εξηγεί, τσιμπώντας κάτι από τον μπουφέ στα εγκαίνια της πρώτης έκθεσης με τη συλλογή του, ότι βλέπει την τέχνη σαν κάτι περισσότερο από επένδυση. Το μικρό κομμάτι στον παράδεισο του Οικονόμου προστατεύεται καλά, από πύλη ασφαλείας, φρουρά και ένα μηχάνημα αναγνώρισης δακτυλικών αποτυπωμάτων. Μέσα στη Mercedes της, η κόρη του Αλεξάνδρα λέει ότι η Ελλάδα δεν είναι τόσο ασφαλής όσο παλιά. Φοβάται ότι μπορεί να πέσει θύμα απαγωγής. Ναι, ακόμη και οι πλούσιοι στην Ελλάδα, έχουν τα βάσανά τους".

Εντυπωσιακή είναι η παράθεση των στοιχείων από το περιοδικό και η αντιπαραβολή τους με όσα ΔΕΝ κάνουν οι πλούσιοι Έλληνες για την πατρίδα τους.

"Οι ανεξόφλητες οφειλές του δημοσίου προς τους ιδιώτες ανέρχονται σε 9 δισ. ευρώ. Αλλά ακόμη και σήμερα, ύστερα από τρία χρόνια κρίσης, το κράτος εξακολουθεί να απαλλάσσει από όλους τους φόρους τις εφοπλιστικές εταιρείες, που αποτελούν τον πιο επιτυχημένο τομέα της οικονομίας. Διάφορες φοροαπαλλαγές για τους πλουσίους, 57 μόνο για τους εφοπλιστές, φορτώνουν άλλο ένα βάρος στις πλάτες των φτωχών", τονίζει το ρεπορτάζ.

Και εδώ έρχονται τα παραδείγματα:

Ο Λέων Πατίτσας, γράφει το Spiegel, 38χρονος κληρονόμος εφοπλιστικής εταιρείας, είναι ένας από τους κερδισμένους από αυτές τις απαλλαγές. Είναι επικεφαλής της Atlas Maritime, με έξι τάνκερ και ένα έβδομο υπό κατασκευή στη Σαγκάη.

"Ο στόλος της εμπορικής ναυτιλίας είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο", λέει ο Πατίτσας. Πιστεύει ότι οι φοροαπαλλαγές για τη βιομηχανία αυτή είναι μάλλον αναγκαιότητα, παρά προνόμιο. "Η ναυτιλία εξασφαλίζει 400.000 θέσεις εργασίας σε ελληνικά ναυπηγεία, που θα μπορούσαν να πάνε αλλού ανά πάσα στιγμή", γράφει το γερμανικό περιοδικό.

Και συνεχίζει: "Η οικογένεια Πατίτσα κατάγεται από τις Οινούσσες, όπως πολλές εφοπλιστικές οικογένειες, ανάμεσά τους η οικογένεια της Ελλης Πατέρα. Είναι ανάμεσα στους Ελληνες που τα έχουν όλα, και πάντα τα είχαν. Πριν από δέκα χρόνια, η Πατέρα άνοιξε τη δική της κτηματομεσιτική εταιρεία, επειδή είχε βαρεθεί να είναι απλώς μια κληρονόμος. Η 47χρονη μας μιλάει από τη Μύκονο, ένα νησί που δεν το άγγιξε ποτέ η κρίση. Στο μπαρ Nammos στην παραλία της Ψαρούς ένα μπουκάλι σαμπάνια Armand de Brignac ανοίγει για τον πελάτη έναντι 120.000 ευρώ τονίζει το Spiegel.

Τέλος, ο Πέτρος Κόκκαλης. Γράφει το Spiegel: Γόνος της οικογένειας που μάλλον ασκεί τη μεγαλύτερη επιρροή στην Ελλάδα, έχει δημιουργήσει έναν οικολογικό κήπο σε μία από τις πιο φτωχές περιοχές της Αθήνας. Λέει ότι η κρίση του άνοιξε τα μάτια, και ότι έχει μεγάλη επίγνωση των προβλημάτων της πατρίδας του. Για παράδειγμα, λέει, έπρεπε να περιμένει έξι μήνες για να πάρει άδεια απλώς και μόνο για ένα μπαρ με ψυγείο στον κήπο του. "Εχετε βγάλει πολλά λεφτά στο εξωτερικό"; "Σίγουρα όχι όλα...", απαντάει αστειευόμενος».

πηγή

Η μεγάλη απάτη με την δήθεν ανακεφαλαιοποίηση των...τραπεζών...!!!

Η μεγάλη απάτη με την δήθεν ανακεφαλαιοποίηση των...τραπεζών...!!!

Δεν χρηματοδοτουνται οι....τραπεζίτες, αλλά το τραπεζικό σύστημα και διασφαλίζονται οι μικροκαταθέτες και η χρηματοδότηση των επιχειρήσεων, υποστηρίζουν, με εμφαντικό τρόπο, θα έλεγα με φανατισμό, οι υπέρμαχοι της....μεταφοράς 25 και πλέον δις ευρώ από τη χρηματοδότηση της Ε.Ε και του ΔΝΤ προς τις τράπεζες...!!!

Δηλαδή Σαμαράς και Βενιζέλος και λιγότερο Κουβέλης...!!!

Προς τις τράπεζες που έχουν "ρουφήξει" άλλα 200 δις ευρώ τα τελευταία χρόνια και θα...τιναχθούν στον αέρα -κατά τους κυβερνώντες-την ίδια στιγμή που αποσιωπάται πως τα αφεντικά των τραπεζών έχουν γεμίσει τις ελβετικές τράπεζες με... διακινούμενο χρήμα...!!!

Προς τις τράπεζες που ως το 2008 είναι ετήσια αύξηση των κερδών κατά...300%...!!!

Προς τις τράπεζες, όπως πχ την Proton Bank, που ο ιδιοκτήτης της μεγαλομέτοχος Λαυρέντης Λαυρεντιάδης υπεξαίρεσε 750.000.000 ευρώ και τα μοίρασε εδώ και εκεί (Τράγκας, Τριανταφυλλόπυλος, Στάδιο Καραϊσκάκη, Flash, κλπ), ενώ ο τότε υπουργός Οικονομικών Βενιζέλος έσπευσε να βγάλει από τα δημόσια ταμεία 1 δις ευρώ και να καλύψει το "άνοιγμα" της τράπεζας, δήθεν για να διαφυλαχθούν οι καταθέσεις των πολιτών στην Proton Bank (ξέρετε κανένα εργαζόμενο ή συνταξιούχο που να είχε καταθέσεις στην τράπεζα αυτή..???). Εγώ ξέρω πως οι μόνοι που διαφυλάχθηκαν ήταν τα αφεντικά της Τράπεζας Πειραιώς (Σάλλας, Βαρδινογιάννης κλπ) μεγαλομέτοχοι της Proton Bank...!!!

Προς τις τράπεζες που έχουν ξεζουμίσει τους μικροδανειολήπτες με υπέρογμα επιτόκια, που εκβιάζουν και τρομοκρατούν όσους καθυστερήσουν έστω και μια δόση, που λειτουργούν ως οικονομική αστυνομία απειλώντας με δικαστήρια, κατασχέσεις κλπ...!!!

Και καλά όλα αυτά...!!!

Ας έρθουμε στα επιχειρήματα της κυβέρνησης για την ενίσχυση των τραπεζών με τα 25 δις ευρώ:

1-Ποιός μας εξασφαλίζει πως τα χρήματα αυτά θα πάνε σε κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών και όχι στο να καλύψουν τις "μαύρες τρύπες του"...!!! Αφου οι μετοχές (με την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου από την χρηματοδότηση) δεν θα είναι ονομαστικές αλλά ανώνυμες και επομένως οι ιδιώτες-μέτοχοι θα έχουν τον πλήρη ελέγχο των τραπεζών. Και μη μου πείτε πως θα τις ελέγχει ο....Προβόπουλος γιατί θα σκάσω στα γέλια...!!

2-Ποιοί μικροκαταθέτες διασφαλίζονται..!! Υπάρχουν ακόμη έλληνες μισθωτοί και συνταξιούχοι που έχουν καταθέσεις στις τράπεζες. Εκτός και αν εννοούν οι μισθοί και οι συντάξεις που κατατίθενται στο τέλος του μηνός...!! Οι μεγαλοκαταθέτες-επιχειρηματίες, τσοντοκαναλάρχες και κρατικοδίαιτοι, διασφαλίζονται...!!! Μην μας δουλεύουν...!!!

3-Οσο για το επιχείρημα πως θα δημιουργηθούν προύποθέσεις για χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι αστείο και να το συζητάμε. Τα χρήματα, όσα πάνε σε δάνεια, θα τα ρουφήξουν και αυτά οι μεγαλοεργολάβοι, τα κανάλια, οι Ψυχάρηδες (που περιμένει πως και πως), οι Μπομπολαίοι και τα τρωκτικά των payt-roll των τραπεζών...

Αυτά και έπεται ...συνέχεια...!!!

πηγή

Ο «χάρτης» του χρήματος στην Ελλάδα : Από το Π. Ψυχικό στη Ροδόπη

Σε συγκεκριμένες περιοχές της Αθήνας, κυρίως, και της Θεσσαλονίκης κατά δεύτερο λόγο, βρίσκεται συγκεντρωμένος ο πλούτος στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών, μετά την επεξεργασία των φορολογικών δηλώσεων του 2011.

Από τα στοιχεία προκύπτουν και τεράστιες αντιθέσεις σε ό,τι έχει να κάνει με το εισόδημα των Ελλήνων, καθώς οι πιο πλούσιοι Έλληνες δηλώνουν 26 φορές υψηλότερο ετήσιο οικογενειακό εισόδημα από τους φτωχότερους, κάτι το οποίο σε ευρώ μεταφράζεται σε 535.000 ευρώ! Οι πλουσιότεροι Έλληνες κατοικούν στο Παλαιό Ψυχικό και οι φτωχότεροι στην Οργάνη Ροδόπης.

Πιο αναλυτικά, από τα στοιχεία προκύπτει ότι ο οικονομικός πλούτος της χώρας βρίσκεται συγκεντρωμένος στο Ψυχικό, την Εκάλη, το Κολωνάκι, το Κέντρο Αθηνών, το Ρουφ, την Κηφισιά, τη Νέα Ερυθραία, τη Δροσιά, τη Ροδόπολη, τον Διόνυσο, την Άνω Γλυφάδα, τη Βούλα, τη Βουλιαγμένη Αττικής, την Πυλαία και το Πανόραμα Θεσσαλονίκης.

Στον αντίποδα, οι φτωχότεροι φορολογούμενοι κατοικούν σε περιοχές των νομών Αιτωλοακαρνανίας, Αρκαδίας, Άρτας, Αχαΐας, Δωδεκανήσου, Έβρου, Ευρυτανίας, Ηλείας, Ημαθίας, Ιωαννίνων, Καβάλας, Καρδίτσας, Καστοριάς, Κοζάνης, Λακωνίας, Λάρισας, Μεσσηνίας, Ξάνθης, Πειραιά, Ροδόπης και Τρικάλων. 

Όπως προκύπτει από την επεξεργασία του μέσου ετήσιου οικογενειακού εισοδήματος με βάση τον Ταχυδρομικό Κώδικα των διάφορων περιοχών της χώρας, οι πλέον πλούσιοι φορολογούμενοι είναι 15 οικογένειες που κατοικούν στην περιοχή του Παλαιού Ψυχικού. Οι κάτοικοι της περιοχής αυτής, δήλωσαν κατά μέσο όρο ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 544.601 ευρώ. Στη δεύτερη θέση βρίσκονται 2.883 κάτοικοι της Εκάλης, με μέσο οικογενειακό εισόδημα 122.879 ευρώ. Συνολικά, σε 35 περιοχές της χώρας, το μέσο ετήσιο οικογενειακό εισόδημα κυμάνθηκε από 40.000 ευρώ έως 544.600 ευρώ.

Στον αντίποδα, οι περισσότερες περιοχές με νοικοκυριά πολύ χαμηλού εισοδήματος βρίσκονται στον νομό Αιτωλοακαρνανίας, ενώ γενικότερα το μέσο ετήσιο δηλωθέν οικογενειακό εισόδημα στις εισοδηματικά αδύναμες περιοχές κυμάνθηκε από 8.600 ευρώ έως 12.000 ευρώ.

Αναλυτικότερα, με βάση τα στοιχεία της ΓΓΠΣ, πλουσιότεροι όλων των Ελλήνων εμφανίζονται να είναι:

• 15 φορολογούμενοι στο Παλαιό Ψυχικό με μέσο οικογενειακό εισόδημα 544.601 ευρώ.

• 2.883 φορολογούμενοι που ζουν στην Εκάλη και δηλώνουν μέσο οικογενειακό εισόδημα 122.879 ευρώ.

• 1.454 φορολογούμενοι στο Κολωνάκι, που εμφανίζονται στην Εφορία με μέσο οικογενειακό εισόδημα 77.419 ευρώ.

• 3.923 φορολογούμενοι που ζουν σε Ψυχικό - Φιλοθέη και δήλωσαν μέσο οικογενειακό εισόδημα 74.798 ευρώ.

• 16 φορολογούμενοι στο Νέο Ψυχικό, με μέσο οικογενειακό εισόδημα 72.406 ευρώ

• 18 φορολογούμενοι που κατοικούν στην Πυλαία-Χορτιάτη Θεσσαλονίκης, με μέσο εισόδημα 68.557 ευρώ.

• 10 φορολογούμενοι που κατοικούν στην περιοχή του Ρουφ, που δηλώνουν μέσο οικογενειακό εισόδημα 67.891 ευρώ.

• 6.201 φορολογούμενοι στην Κηφισιά, με μέσο οικογενειακό εισόδημα 66.521 ευρώ.

• 1.245 φορολογούμενοι στο κέντρο της Αθήνας με μέσο οικογενειακό εισόδημα 59.932 ευρώ

• 2.786 κάτοικοι του Διονύσου, που δηλώνουν μέσο οικογενειακό εισόδημα 56.150 ευρώ

• 2.039 φορολογούμενοι στην Αθήνα, στις οδούς Σίνα, Σκουφά, κ.λπ. με μέσο οικογενειακό εισόδημα 49.657 ευρώ.

• 1.834 φορολογούμενοι στο Κολωνάκι, στις οδούς Κανάρη, Πατριάρχου Ιωακείμ, Πλατεία Δεξαμενής κ.λπ., με μέσο οικογενειακό εισόδημα 48.426 ευρώ

Στον αντίποδα, οι φτωχότεροι πολίτες είναι:

• 773 φορολογούμενοι στην Οργάνη Ροδόπης με μέσο οικογενειακό εισόδημα μόλις 8.620 ευρώ

• 87 φορολογούμενοι στην περιοχή Δάφνη Αγίου Όρους, με εισόδημα 8.664 ευρώ

• 553 φορολογούμενοι που κατοικούν στα μικρά νησιά των Δωδεκανήσων (Λειψοί, Αγαθονήσι, Αρκοί και Μάραθος) και δηλώνουν μέσο οικογενειακό εισόδημα 9.573 ευρώ τον χρόνο

• 23 φορολογούμενοι που κατοικούν στο Βασιλικό Ανω Πωγωνίου Ιωαννίνων, με μέσο οικογενειακό εισόδημα 9.959 ευρώ ετησίως
πηγή

Αν είσαστε άντρες, ελάτε από κοντά

Ο 17χρονος που τα έβαλε με τη χούντα‏

Μία μπλούζα αιματοβαμμένη και σκισμένη βρίσκεται ανάμεσα στα εκθέματα των θυμάτων του Πολυτεχνείου, είναι εκείνη που φορούσε ο 17χρονος μαθητής Διομήδης Κομνηνός, ο οποίος έπεσε νεκρός τη νύχτα της 16ης Νοεμβρίου 1973. Ηταν ένα από τα 24 θύματα που οι άνθρωποι της χούντας δολοφόνησαν, ένα από τα πρώτα θύματα της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Το βράδυ εκείνης της Παρασκευής εκατοντάδες διαδηλωτές, πολίτες, φοιτητές, μαθητές βρέθηκαν βρίσκονταν εντός και εκτός του προαυλίου του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων.

Ανάμεσα τους και ο Κύπριος Διομήδης Κομνηνός, μαθητής λυκείου μέσα στο Πολυτεχνείο, ο οποίος βγήκε από το προαύλιο του ιδρύματος και μαζί με άλλους συνομήλικους του βρέθηκαν στη στη γωνία 3ης Σεπτεμβρίου, Μάρνη και Αβέρωφ. Η ώρα ήταν μεταξύ 21:30 και 21:45 όλοι τους έκαναν τους τραυματιοφορείς, βοηθούσαν τους τραυματίες και προσπαθούσαν να τους προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες, ώσπου μία σφαίρα καρφώθηκε στην καρδιά του άτυχου Διομήδη Κομνηνού. Ο δολοφόνος του βρισκόταν μόλις 10 μέτρα μακριά. Ηταν ένας από τους άνδρες της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως.

 Αμέσως οι υπόλοιποι διαδηλωτές που ήταν μαζί του τον μετέφεραν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΕΕΣ, ωστόσο ήταν αργά. Ο 17χρονος μαθητής Διομήδης Κομνηνός ήταν νεκρός, οι χουντικοί τον είχαν δολοφονήσει εν ψυχρώ γιατί έκανε το λάθος να βοηθήσει τραυματισμένους πολίτες.

 Το άψυχο κορμί του μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, το μετέπειτα Γενικό Κρατικό.

 Τραγική ειρωνεία ήταν πως λίγο καιρό πριν του αφαιρέσουν τόσο βίαια, τόσο άδικα και αδίστακτα τη ζωή, ο 17χρονος Διομήδης Κομνηνός είχε περάσει τις εισαγωγικές εξετάσεις του Πολυτεχνείου και μάλιστα με πολύ υψηλή βαθμολογία.

 Η σκισμένη μπλούζα του βρίσκεται σε έκθεμα θυμάτων του Πολυτεχνείου και χρησιμοποιήθηκε από τη χήρα του Σαλβαδόρ Αλιέντε, Χορτένσια, για να σκουπίσει τα δάκρυά της.

 Η κηδεία του νεαρού έγινε σε μία έρημη γωνιά του νεκροταφείου της Αθήνας, παρουσία λίγων συγγενών. Ωστόσο μετά την πτώση της δικτατορίας, στο μνημόσυνο που έγινε για τον άτυχο μαθητή πλήθος κόσμου βρέθηκε εκεί για να τον τιμήσει ως ήρωα.

 Το άρθρο του ανταποκριτή της δανέζικης και βελγικής τηλεόρασης

 Το 9ο δημοτικό σχολείο Πετρούπολης έχει ονομαστεί σε «Διομήδης Κομνηνός» και στην ιστοσελίδα του φιλοξενεί ένα άρθρο του δημοσιογράφου Albert Coenrant, ανταποκριτή της δανέζικης και βελγικής τηλεόρασης στην Ελλάδα. Το άρθρο έχει τίτλο «Το αγόρι που νίκησε τα τανκ», «The boy who braved the tanks».

 Αυτή η ιστορία είναι εμπνευσμένη από τον ηρωικό θάνατο του Διομήδη Κομνηνού ενός άξιου τέκνου της Ελλάδας. Το Νοέμβριο του1973 μπήκε στο Πολυτεχνείο για να αγωνιστεί την απελευθέρωση της χώρας. Δε θα επέστρεφε σπίτι του πότε.

 Κατά τη διάρκεια των θλιβερών εβδομάδων μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ένας επισκέπτης εμφανίστηκε στο γραφείο μου «Απλά λέγε με Γιάννη» είπε. «Άκουσα ότι έχετε αποσιωπήσει την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Σε παρακαλώ πες μου ό,τι έχεις δει». Καθώς ήταν ένας φιλικός έξυπνος άνθρωπος δέχτηκα να μιλήσω. Του διηγήθηκα κάποιες σκηνές απίστευτου θάρρους στις οποίες είχα γίνει μάρτυρας-σήμερα πασίγνωστες χάρη σε αναρίθμητα άρθρα εφημερίδων και ντοκιμαντέρ που προβάλλονται ανελλιπώς από την τηλεόραση. Ήμουν επίσης σε θέση να περιγράψω περιστατικά άγνωστα στην κοινή γνώμη.

 Εντυπωσιάστηκε από την περιγραφή μου σχετικά με το ξενοδοχείο Ακρόπολη απέναντι από το Πολυτεχνείο εκείνη τη διάσημη μέρα. Άκουσε επίσης, πως έπρεπε να προφυλαχτώ από τις σφαίρες ελεύθερων σκοπευτών σε ένα κτίριο που ήταν γεμάτο όχι μόνο από φοιτητές αλλά επίσης και από μαθητές. Εντυπωσιάστηκε όταν άκουσε πως ο ίδιος ο διευθυντής του ξενοδοχείου πρόσφερε τα πιάτα με τα σάντουιτς και έλεγε «Δεν είναι καλό να μάχεσαι για τη χώρα σου με άδειο στομάχι». Άκουσε επίσης πως παρά τη βροχή από σφαίρες ένας φοιτητής διαδήλωνε απ' έξω και χτυπήθηκε λίγα μέτρα μακρύτερα από την πόρτα του ξενοδοχείου.

 Εξήγησα πώς δύο μαθήτριες δε δίστασαν να τρέξουν έξω, όπως οι νοσοκόμες στο πεδίο της μάχης, σαν την Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ, για να βοηθήσουν το αγόρι και να το μεταφέρουν στο ξενοδοχείο, όταν ένας αστυνομικός το άρπαξε από τα χέρια τους. Άκουσε προσεκτικά την ιστορία μιας Νορβηγίδας, μιας ανυποψίαστης τουρίστριας, που χτυπήθηκε από αδέσποτη σφαίρα στο λαιμό και πέθανε ξαπλωμένη μέσα στο ξενοδοχείο. Η κοπέλα πήγαινε να κάνει ένα τηλεφώνημα στους γονείς της από το κτίριο του Ο.Τ.Ε. λίγα μέτρα μακρύτερα στην οδό Πατησίων, για να τους πει για τις θαυμάσιες εμπειρίες που είχε από την Ελλάδα. Δεν θα ξεχάσω την έκφρασή του όταν περιέγραψα το πώς οι φοιτητές καλούσαν απελπισμένα από τα μεγάφωνα για ιατρική βοήθεια και ασθενοφόρα.

 Τα ασθενοφόρα πράγματι έφθασαν με τις σειρήνες να ουρλιάζουν-όχι γεμάτα από γιατρούς ή νοσοκόμες, αλλά αιμοδιψείς αστυνομικούς μερικούς μεταμφιεσμένους σε γιατρούς. Και μετά η πιο φρικτή σουρεαλιστική σκηνή από όλες που δε θα σβήσει ποτέ από το μυαλό μου. Τα τανκ - περισσότερα από είκοσι πέντε – έφθασαν σα να έπρεπε να κατακτήσουν ένα οχυρωμένο κάστρο και όχι ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα γεμάτο από παιδιά που φώναζαν για λευτεριά. Ήρθαν κυλώντας αργά, σχεδόν τα μεσάνυχτα. Ένα τεράστιο γκρίζο τέρας στάθηκε ακριβώς μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου. Από το άνοιγμα εμφανίστηκε ένας αξιωματικός με ένα όπλο στα χέρια. Οι φοιτητές ικέτευσαν το στρατό να μη χρησιμοποιήσει βία και να μην τους χτυπήσει. Ο αξιωματικός φώναξε από το τανκ ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δεν διαπραγματεύονται με αναρχικούς. Στο ξενοδοχείο Ακρόπολη τα παιδιά έκλαιγαν και πολλοί γονάτιζαν και προσεύχονταν στο Θεό να σταματήσει αυτή την τρέλα.

 Ένα από τα πιο απίστευτα και ντροπιαστικά πράγματα ήταν, ότι την ίδια στιγμή που τα παιδιά της Ελλάδας ήταν έτοιμα να θυσιαστούν για την ελευθερία, στο ίδιο ξενοδοχείο σε μικρή απόσταση από την επερχόμενη καταστροφή υπήρχε ένα δωμάτιο γεμάτο από καμιά διακοσαριά άτομα, κυρίως γυναίκες αλλά και κάποιους άντρες που έπαιζαν χαρτιά τελείως αδιάφοροι για την αγωνιζόμενη και δοκιμαζόμενη νεολαία της χώρας.

 Ο επισκέπτης μου είπε ότι ο γιος του ήταν ένας από τους νεαρούς του Πολυτεχνείου εκείνη την ημέρα, αλλά ήταν πολύ μετριόφρων για να μιλήσει γι' αυτό. Ο άντρας μου ζήτησε την άδεια για να ξανάρθει. Κατά τη διάρκεια της επόμενης επίσκεψης είπε ότι αισθανόταν βαθιά συγκινημένος από τον ηρωισμό που επέδειξε η ελληνική νεολαία εκείνη την εποχή.

 Θεωρούσε ότι τα περισσότερα παιδιά είναι κακομαθημένα σήμερα ακόμη και στις πιο φτωχές οικογένειες. Μου είπε υπέροχα ανέκδοτα και αστεία για να το αποδείξει. «Ήξερες, μου είπε, ότι ο Χριστός ήταν Έλληνας;». «Αλήθεια;» ρώτησα χωρίς να είναι απόλυτα σίγουρος ότι ήταν σοβαρός. «Ναι» μου απάντησε με ένα φαρδύ χαμόγελο στο πρόσωπο. «Αυτός πίστευε ότι η μητέρα του ήταν παρθένα και τον θεωρούσε Θεό. Κι όχι μόνο αυτά, ξεκίνησε να δουλεύει όταν ήταν τριάντα χρόνων». Και ανέφερε άλλη μια ιστορία σχετικά με τις -μερικές φορές -ανόητες φιλοδοξίες που έχουν οι Έλληνες γονείς για τα παιδιά τους.

 Είχε κάποτε μια γειτόνισσα μητέρα δίδυμων αγοριών περίπου δύο ετών. Μια μέρα τη συνάντησε στο δρόμο και τη ρώτησε τι κάνει ένα από τα παιδιά της.» Ποιον εννοείς, το γιατρό ή το δικηγόρο;» ρώτησε η γυναίκα. Μια μέρα ο επισκέπτης μου άρχισε να μιλά για το δεκαεξάχρονο γιο του. Τον περιέγραφε σαν ένα σοβαρό παιδί ανυπομονούσε να 'ρθει η μέρα που θα πήγαινε στο Πανεπιστήμιο, το περίφημο Πολυτεχνείο για να γίνει μηχανικός ή αρχιτέκτονας. «Ο Θεός με ευλόγησε δίνοντάς μου αυτό το παιδί», πρόσθεσε «είναι τόσο έξυπνο και επιμελές. Αλλά μη νομίζεις ότι είναι και καλόγερος» πρόσθεσε χαμογελώντας. «Αγαπάει τα κορίτσια και αυτές τον αγαπούν». Μου έδειξε τη φωτογραφία ενός όμορφου αγοριού. Από μέσα μου χαμογέλασα ακούγοντας τους επαίνους και σκέφτηκα ότι είναι ειρωνικό να ακούω άλλον έναν περήφανο Έλληνα γονιό.

 Ο επισκέπτης μου συνέχιζε να έρχεται. Πάντα κουβαλούσε πακέτα, μια φορά παιχνίδια για τα φτωχά παιδάκια του φτωχοκομείου και μια άλλη φορά βιβλία με δερμάτινο εξώφυλλο για το γιο του. Συνήθιζε να μιλά για διάφορα θέματα, φαινόταν μορφωμένος αλλά η συζήτηση κατέληγε πάντα στο ίδιο σημείο -με επαίνους για τον πολυαγαπημένο του γιο. Μια μέρα η διάθεσή του φαινόταν διαφορετική και κοίταζε επίμονα έξω από το παράθυρο. Τότε έμενα δίπλα σε ένα νεκροταφείο. Ξαφνικά βγήκε από τη μελαγχολία του και αναφώνησε: Είμαι ευτυχισμένος που ο γιος μου έχει ολόκληρη τη ζωή μπροστά του, είναι τόσο νέος».

 Αρκετές φορές τον ρώτησα γιατί δεν έφερνε το παιδί - θαύμα να το γνωρίσω. «Είναι πολύ απασχολημένος με το διάβασμα και το φλερτ με τα κορίτσια» ήταν η συνηθισμένη του απάντηση. Μετά από αρκετά συχνές επισκέψεις ο επισκέπτης μου χάθηκε για ένα δύο χρόνια. Άρχισε να μου λείπει. Αλλά ξαφνικά εμφανίστηκε πάλι. Αυτή τη φορά έλαμπε! Ο γιος του είχε περάσει τις εξετάσεις για το Πολυτεχνείο- με πολύ υψηλή βαθμολογία. Πάλι κουβάλαγε πακέτα και πακέτα και ένα αεροπορικό εισιτήριο στο όνομα του γιου του. Ο νεαρός θα έμενε με συγγενείς στην Αμερική το καλοκαίρι.

 Έγινε κι ένα μεγάλο πάρτι με τουλάχιστον πενήντα αγόρια και κορίτσια-ο νεαρός ήταν πολύ δημοφιλής. Όταν έφυγε ο επισκέπτης μου πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο για να βρω τον αριθμό του τηλεφώνου του. Σκέφτηκα ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να αγοράσω ένα δώρο για το γιο του που τον ένιωθα σαν ένα φίλο που δε γνώρισα ποτέ.

 Όταν χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού του Γιάννη μου άνοιξε μια κυρία και τη ρώτησα αν ήταν η μητέρα του αγοριού. «Θέλω να σας συγχαρώ για τον εξαιρετικό γιο σας. Άκουσα ότι πέρασε από τους πρώτους στις εξετάσεις. Ο σύζυγός σας μου είπε ότι θα γίνει μηχανικός. Μπορώ να περάσω για να του δώσω ένα μικρό δώρο;». «Ο γιος μου, απάντησε με θλίψη στη φωνή, δε θα γίνει ποτέ μηχανικός και δε θα μπει ποτέ στο Πανεπιστήμιο, πέθανε πριν από τρία χρόνια». Μετά η φωνή της πνίγηκε σε ένα λυγμό, «Σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού στην πύλη του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 1973».

 «Αν είσαστε άντρες, ελάτε να μας χτυπήσετε από κοντά»

 Και η συγγραφέας Έφη Πανσελήνου στο μυθιστόρημα της «Καταχτημένη χώρα» από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή γράφει για τον 17χρονο ήρωα.

 «...O Διομήδης Κομνηνός, βγήκε ξαφνικά στη μέση του δρόμου, σήκωσε τα χέρια, βλέποντας προς τη μεριά των αστυνομικών, που βρίσκονταν σε απόσταση σαράντα περίπου μέτρων και είπε: " Αν είσαστε άντρες, ελάτε να μας χτυπήσετε από κοντά" . Κι αμέσως ακούστηκε καταιγισμός πυροβολισμών. Κι ο Διομήδης έπεσε κάτω".

 Το ακροατήριο , βουβό, κρατάει την ανάσα και δύσκολα τη συγκίνησή του, όταν ο μάρτυρας , συνεχίζει:

 " Μαζί μ' έναν άλλον, βγήκαμε έρποντας από την πολυκατοικία που είχαμε καταφύγει. Κινηθήκαμε προς το σημείο που είχε πέσει ο Κομνηνός. Οι πυροβολισμοί δεν σταματούσαν. Κατορθώσαμε και τον στήσαμε στον τοίχο όρθιο. Το κορμί του έγειρε λίγο δεξιά. Δεν μιλούσε. Στα μάτια του είχανε μπει μικρά θραύσματα από τα τζάμια ενός αυτοκινήτου. Είχα λίγο βαμβάκι στην τσέπη μου. Ήρθε μια γυναίκα με νερό. Κι εγώ με βαμβάκι προσπάθησα να του αφαιρέσω τα τζαμάκια από τα μάτια. Τότε έκανε μια κίνηση με το χέρι του, προσπαθώντας να σηκώσει το πουλόβερ που φορούσε.

 Σήκωσα το πουλόβερ και είδα το αίμα να τρέχει από τη δεξιά στην αριστερή κοιλιακή χώρα. Κατάλαβα ότι είχε χτυπηθεί άσκημα.

 Τότε άκουσα τη σειρήνα ενός ασθενοφόρου. Σκυφτός και με ζιγκ-ζαγκ για ν' αποφύγω τις σφαίρες, κινηθήκα προς τα εκεί , να φέρω το φορείο. Τρέχοντας όμως γλίστρησα, έπεσα και χτύπησα στα χέρια και στα πόδια. Δεν μπορούσα να κινηθώ, έτρεξαν φοιτητές να με βάλουν στο ασθενοφόρο . Τους είπε: δεν χρειάζομαι εγώ, αλλά ο Κομνηνός..."

 Η φωνή σπάει. Και ο Άλκης που παρακολουθεί με τη ψυχή στα δόντια, όπως όλο το ακροατήριο θυμάται μιαν άλλη ραγισμένη φωνή. Του πατέρα Κομνηνού. Στο μνημόσυνο του παιδιού του, πριν ένα χρόνο...

 "Με οδηγούν στον ψυκτικό θάλαμο. Σέρνουν ένα συρτάρι. Ο Διομήδης μου νεκρός. Ο μονάκριβός μου γιος. Προσπαθώ να κρατηθώ. Τι όμορφος...Ω γλυκύ μου , έαρ...έχει μια τρύπα στην καρδιά. Προσπαθώ να κρατηθώ. Του μιλώ: " Διομήδη, βοήθησέ με να φανώ άξιός σου!". Του φιλώ τα μαλλιά. Τι όμορφος! Ίδιο καθαρόαιμο άτι. Τα μάτια του μισάνοιχτα. Γεμάτα απορία. Προσπαθώ, προσπαθώ να κρατήσω ζωντανή τη μορφή του".

 Η φωνή του τρέμει:

 " Έπειτα φέρνω βόλτα το συρτάρι. Σκύβω απάνω του. Φιλώ το τραύμα του στην καρδιά. Τον προσκυνώ..."

 Η φωνή σπάει.

 " Είτανε δέκα εφτά χρονώ"».

“ΣΗΜΑΔΕΨΕ, ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΕ, ΣΚΟΤΩΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΑΥΣΕ”

Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα.

Στις 12:00 το μεσημέρι, στις 18/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του στρατού (συνταγματάρχης Νικόλαος ΝτερτιλήςΉ). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΕΕΣ (Γ΄ Σεπτεμβρίου) σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

Αυτόπτης μάρτυρας της σκηνής ήταν και ο συνθέτης Μίμης Τραϊφόρος, που κατοικούσε τότε με τη σύντροφό του Σοφία Βέμπο στην οδό Στουρνάρη. Η κατάθεσή του είναι συγκλονιστική:  “περί ώραν 2:15 της Κυριακής 18/11/1973 ευρισκόμουν εις το μπαλκόνι του σπιτιού μου επί της οδού Πατησίων και αντελήφθην έναν νεαρό άνδρα, ύψους περίπου 1,80 μ. με μακριά μαλλιά, να κατέρχεται την οδόν Στουρνάρη, ήσυχος και αδιάφορος. Καθώς είχεν φθάσει εις το μέσον της διασταυρώσεως των άνω οδών, φαίνεται ότι κάποιος από το Πολυτεχνείο του φώναξε κάτι, εγώ δεν άκουσα τίποτε, αλλά το συμπεραίνω, διότι τον είδα να επιταχύνη το βήμα του και στον τρίτο – τέταρτο βηματισμό του άκουσα δύο πυροβολισμούς. Εκ των υστέρων έμαθα ότι ο ανωτέρω αποβιώσας ωνομάζετο Μυρογιάννης, υιός θυρωρού, ο οποίος πήγαινε να επισκεφθή τον πατέρα του εις κάποιαν πολυκατοικίαν επί της οδού Γ΄ Σεπτεμβρίου. Ο πατέρας του επεσκέφθη την σύζυγόν μου, Σοφίαν Βέμπο, και της άφηκε μιαν φωτογραφίαν του νεκρού με αφιέρωσιν, εγώ έλειπα κατά την επίσκεψιν του ανωτέρω."

(στοιχεία από το περιοδικό Ταχυδρόμος /2003)

«Με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!».

Aυτά ήταν τα λόγια του ταγματάρχη Νικόλαου Ντερτιλή στον οδηγό του, το μεσημέρι της 18ηςΝοεμβρίου 1973. Ο Ντερτιλής μόλις είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ με το υπηρεσιακό του όπλο τον 20χρονο Μιχάλη Μυρογιάννη, στη γωνία Στουρνάρη και Πατησίων.

Μία ημέρα μετά την αιματηρή κατάπνιξη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η περιοχή του κέντρου της Αθήνας θύμιζε πεδίο μάχης. Αστυνομία και στρατός συνέχιζαν να συλλαμβάνουν, να κακοποιούν και να «εξαφανίζουν» όποιον έμοιαζε ύποπτος για συμμετοχή στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Παράλληλα, με μεγάλες μάνικες έπλεναν τον προαύλιο χώρο της σχολής από αποκαΐδια, αίματα και άλλα σημάδια που θα μπορούσαν να προδώσουν τι είχε συμβεί το περασμένο βράδυ.

Σύμφωνα με την κατάθεση του οδηγού του, Αντώνη Αγριτέλη, στη δίκη των δικατόρων, ο Ντερτιλής μετά τη δολοφονία τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη και μπήκε πάλι στο αυτοκίνητό του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Είχε πυροβολήσει τον Μιχάλη Μυρογιάννη γιατί του φάνηκε «ύποπτος». Ο 20χρονος νεαρός ήταν από τη Μυτιλήνη και εργαζόταν σαν ηλεκτρολόγος. Όμως δεν δολοφονήθηκε μόνο επειδή βρέθηκε στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Ο Μυρογιάννης σκοτώθηκε γιατί είχε μακριά μαλλιά. Το χαρακτηριστικό του αυτό, το πλήρωσε με τη ζωή του.

Η φωτογραφία του Ντερτιλή με το πιστόλι στο χέρι χρονολογείται από τις μέρες της εξέγερσης. Ο Μιχάλης Μυρογιάννης ίσως να μην ήταν το μόνο θύμα του. Δεκάδες άλλοι σαν τον Μυρογιάννη κακοποιήθηκαν, τραυματίστηκαν και δολοφονήθηκαν τις ημέρες του πολυτεχνείου από τους επιόρκους αξιωματικούς της χούντας και τους αστυνομικούς που συνεργάστηκαν μαζί τους.

Βεβαίωση με ένορκη κατάθεση του Αντώνη Αγριτέλλη, οδηγού του Ντερτιλή, την ημέρα της σφαγής του Πολυτεχνείου*
«Είδα τον Ντερτιλή να δολοφονεί το Μυρογιάννη» 



«Είδα τον Ν. Ντερτιλή να βγάζει το περίστροφό του και να σκοτώνει ένα νεαρό στην οδό Πατησίων. Μια κόκκινη λιμνούλα από αίμα σχηματίστηκε γύρω από το κεφάλι του νεαρού στην άσφαλτο και μια ακόμα μικρότερη άσπρη από χυμένα μαλλιά.» 
Η ένορκη βεβαίωση που κατατέθηκε στο Δικαστήριο έχει ως εξής: «Ήμουνα προσωπικός οδηγός του Συνταγματάρχη Ντερτιλή. Την Παρασκευή το απόγευμα (16ης Νοεμβρίου) τον παρέλαβα από το σπίτι του και τον μετέφερα με το τζιπ στην Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών στην οδό Σταδίου 10, γύρω στις 7 το βράδυ. Κατά τις 10 η ώρα βγήκε ο Ντερτιλής μαζί με κάποιον ανώτερο αξιωματικό της Αστυνομίας και έφυγαν. Πότε επέστρεψαν δεν τους αντελήφθην.
Στις 4 ή 4:30 ξημερώνοντας Σάββατο παρέλαβα τον Ντερτιλή και τον μετέφερα από την ΑΣΔΕΝ στο Πολυτεχνείο με το τζιπ. Σταμάτησα κοντά στην κατεστραμμένη πύλη, ο Ντερτιλής κατέβηκε και συζητούσε με κάποιον αξιωματικό της Αστυνομίας. Ξαφνικά αντελήφθην φασαρία και φωνές προς τη μεριά της διασταύρωσης Πατησίων και Στουρνάρα. Παρετήρησα ότι αστυφύλακες έδερναν έναν νεαρό. Ξαφνικά αυτός κατόρθωσε να αποσπασθεί από τους αστυφύλακες. Τότε ο Ντερτιλής, που μόλις είχε αντιληφθεί το επεισόδιο, έβγαλε από το μπουφάν του το περίστροφό του και πυροβόλησε χωρίς να πολυσκεφθεί.
Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο. Έμεινε επί τόπου ακριβώς στην διασταύρωση Πατησίων και Στουρνάρα, προς την πλευρά της Ομόνοιας. Εγώ φαντάστηκα ότι του έριξε στα πόδια και περίμενα να κινηθεί. Όταν όμως είδα να σχηματίζεται μια λίμνη από αίμα και μια μικρή άσπρη λιμνούλα από μυαλά, κατάλαβα ότι τον πυροβόλησε στο κεφάλι και ήταν ήδη νεκρός.
Μετά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μπήκε στο τζιπ και κτυπώντας με στην πλάτη, μου είπε “με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μια τον πέτυχα στο κεφάλι”. Εγώ τα είχα χάσει και ήμουνα φοβερά ταραγμένος και φοβισμένος. Συνεχίσαμε προς την Πατησίων και φθάσαμε στο Μουσείο. Εκεί κάποιος υπάλληλος των τρόλεϋ ήταν μπλοκαρισμένος και οι αστυφύλακες του φώναζαν και τον έσπρωχναν. Ο Ντερτιλής κατέβηκε απ’ το τζιπ, κόλλησε το περίστροφό του στο στομάχι του ανθρώπου και τον φοβέριζε ότι θα τον σκοτώσει αν δεν εξαφανιστεί.
Μετά προχωρήσαμε προς τον ΟΤΕ όπου ευρίσκοντο αρκετοί πολίτες.
Ο Ντερτιλής έβγαλε το περίστροφό του και άρχισε να πυροβολεί χωρίς να μπορώ να διαπιστώσω αν χτυπήθηκε κανείς. Από τον ΟΤΕ γυρίσαμε πίσω και φθάσαμε στα Χαυτεία ακριβώς έξω από τον ΜΠΡΑΒΟ. Ενώ δεν είχαμε σταματήσει ακόμη, ο Ντερτιλής αντελήφθη πάνω από τον Κινηματογράφο “Αλάσκα” πολίτες που είχαν αποκλεισθεί. Κατέβηκε αμέσως από το αυτοκίνητό του και διέταξε τους ΛΟΚατζήδες να κάνουν έφοδο και να τους πιάσουν. Ο ίδιος έδινε διαταγές με το περίστροφο στο χέρι λέγοντας: “Βαράτε στο ψαχνό, πέντε παληόπαιδα θα μας κάνουν ό,τι θέλουν;” Μετά από λίγο, οι ΛΟΚατζήδες κατέβασαν τριάντα περίπου άτομα και τους έβαλαν επάνω σε καμιόνια και τους πήραν.
Από το σημείο εκείνο φύγαμε και πήγαμε στην οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου και Μάρνη, σε μια υπηρεσία της Χωροφυλακής. Το διεπίστωσα αυτό, γιατί μόλις κατέβηκε ο Ντερτιλής έτρεξαν οι Χωροφύλακες και τον υποδέχτηκαν.
Αυτός όμως τους είπε, σαν να τους μάλωνε, “τι φοβάστε ρε; Βαράτε στο ψαχνό, εγώ έκανα την αρχή.”. Τότε κατάλαβα ότι είχε μαθευτεί η πράξις του Ντερτιλή.
Μετά από μέρες με ρώτησε ο Ντερτιλής: “Θυμάσαι ρε, αυτόν που πυροβόλησα στο Πολυτεχνείο; Ε, τη γλύτωσε τελικά.”
Φυσικά ήταν προφανής ο σκοπός του, ήθελε να απαλύνει την τρομερή εντύπωση που μου είχε δημιουργήσει με τον φόνο που έκανε εν ψυχρώ και να τον λησμονήσω. Αλλά το φοβερό αυτό γεγονός θα το θυμάμαι σ’ όλη μου τη ζωή. Έκανα πως τον πίστεψα αλλά δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι ο νεαρός ήταν νεκρός. Πράγμα που το διάβασα αργότερα στις εφημερίδες.
Μετά από αρκετές μέρες μ’ έδιωχναν με δυσμενή μετάθεση στο Πολύκαστρο. Με κάλεσε ο Ντερτιλής και μου είπε: “Παιδί μου, δεν πρέπει να ξεχνάς ένα πράγμα, ότι στην Υπηρεσία μας ό,τι ακούμε και ό,τι βλέπουμε μένει για την Υπηρεσία, δεν το λέμε αυτό ούτε στην μάνα μας.”
Κατάλαβα τι εννοούσε. Η μετάθεσή μου στο Πολύκαστρο γινόταν επειδή ήμουν προσωπικός οδηγός του Ντερτιλή. Την δικαιολόγησαν όμως ότι είχα σπάσει τον καθρέπτη του αυτοκινήτου του και για τιμωρία έπαιρνα την μετάθεση αυτή.
Επίσης, θέλω να προσθέσω ότι κατά την διάρκεια των γεγονότων του Πολυτεχνείου ο Ντερτιλής έλεγε συνεχώς σε όποιον συναντούσε, “βαράτε στο ψαχνό”. Έλεγε ακόμη σε μερικούς άλλους ότι: “Όταν δείτε τέσσερα, άτομα τον έναν να τον σκοτώνετε και τους τρεις να τους βάζετε στο καμιόνι”.».

Aυτοί είναι οι νεκροί του Πολυτεχνείου

1. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών, δικηγόρος (πρώην βουλευτής Κερκύρας της Ένωσης Κέντρου), κάτοικος Αγίου Μελετίου, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 20.30-21.00, ενώ βρισκόταν στη διασταύρωση οδών Γεωργίου Σταύρου & Σταδίου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

2. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ & Μάρνη, τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έρριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο).

3. Σωκράτης Μιχαήλ, 57 ετών, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.00 και 22.30, ενώ βρισκόταν μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Σόλωνος, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί απόφραξη της αριστεράς στεφανιαίας. Μεταφέρθηκε ημιθανής στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. (F Σεπτεμβρίου), όπου και πέθανε.

4. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Αιγυπτία Τουρίλ Τεκλέτ» και η παρεξήγηση αυτή επιβιώνει ακόμη σε κάποιους «καταλόγους νεκρών».

5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών.

6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου, όπου απεβίωσε. Από εκεί μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Χαμουρλής».

7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973 ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια και στη συνέχεια κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, τρεις ημέρες αργότερα, στις 19.11.1973, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ.

8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοε-γκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα, 19.11.1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου στις 9.9.1974, έγινε τελετή στη μνήμη του.

9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Κατά τις πρωινές ώρες της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19.11.1973.

10. Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, 76 ετών, κάτοικος Κέννεντυ και Καλύμνου, Αγιοι Ανάργυροι Αττικής. Στις 10.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της, τραυματίστηκε στην πλάτη από σφαίρα. Διακομίστηκε στην κλινική «Παμμακάριστος» (Κάτω Πατήσια), όπου νοσηλεύτηκε επί ένα μήνα και κατόπιν μεταφέρθηκε στο σπίτι της, όπου πέθανε συνεπεία του τραύματος της μετά από ένα εξάμηνο (Μάιος 1974).

11. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΑΩ» και «ΕΑΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έρριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε ενός τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου πέθανε μετά από 12 μέρες, στις 30.11.1973.

12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 10.30 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα πολυκατοικίας επί της πλατείας Αιγύπτου 1, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Αυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Μεταφέρθηκε στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτωρίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Δυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

14. Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετών, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, κάτοικος Αριστομένους 105, Αθήνα. Γύρω στις 11.30 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του, συνεπεία εμφράγματος.

15. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών, εφοριακός υπάλληλος, κάτοικος Ελπίδος 29, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 12.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο του στα Νέα Λιόσια, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά που διέσχισαν τον ουρανό του αυτοκινήτου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, από τα Αμπελάκια Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Μεταγένους 8, Νέος Κόσμος. Στις 12.00 το μεσημέρι της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της, τραυματίστηκε θανάσιμα στον αυχένα από πυρά. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και στη συνέχεια στον «Ευαγγελισμό», όπου πέθανε αυθημερόν.

17. Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, 52 ετών, κάτοικος Ανακρέοντος 2, Ζωγράφου. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, ταχυδακτυλουργός, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέϋδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών, συνταξιούχος εφοριακός, από το ΚεράσοΒο Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Νάξου 116, Αθήνα. Στις 13.30 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε με τις ανήλικες κόρες του στη διασταύρωση των οδών Δροσοπούλου και Κύθνου, απέναντι από το ΙΣΤ’ Αστυνομικό Τμήμα, βρέθηκε εν μέσω πυρών, προερχομένων από τους αστυνομικούς του Τμήματος, με αποτέλεσμα να πάθει συγκοπή. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

20. Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και τέλος στο Κ.Α.Τ., όπου και πέθανε στις 30.1.1974.

21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλςος Ντερτι-λής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών, δικηγόρος, από την Κροκέα Λακωνίας, κάτοικος Φερρών 5, Αθήνα. Στις 12.00 με 12.30 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά διερχομένου άρματος μάχης. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου και πέθανε στις 27.12.1973.

23. Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών, από τον Πειραιά, κάτοικος Νικο-πόλεως 4, Καματερό Αττικής. Κτυπήθηκε στις 18.11.1973 από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, συνεπεία των οποίων πέθανε στις 21.11.1973.

24. Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου, 22 ετών, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, από την Ανω Αλισσό Αχαΐας. Συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών. Κτυπήθηκε μετά τα γεγονότα, υπό συνθήκες που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστες. Συνεπεία της κακοποίησης του υπέστη ρήξη του ήπατος, εξαιτίας της οποίας πέθανε στις 17.12.1973 στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλευόταν. Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο τραυματισμός του συνέβη στην Πάτρα, άλλες όμως πληροφορίες τον τοποθετούν στην Αθήνα. Η περίπτωση του παραμένει υπό έρευνα.

ΑΘΑΝΑΤΟΙ