Βόμβα! Έσκασε η απάτη των capital controls

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΙΣ ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΣ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΕΙΣ ΜΙΚΡΟΚΑΤΑΘΕΤΩΝ, ΜΙΣΘΩΤΩΝ & ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΟΚΑΤΑΘΕΤΩΝ
Οι λογαριασμοί Nostro – Vostro των τραπεζών εξαιρούνται των capital controls !!! Το κόλπο των μεγαλοκαταθετών !!!

Οι συνταξιούχοι και ο μικροκαταθέτης στήριξαν το τραπεζικό σύστημα αφού δεν μπορούσαν να πάρουν τα χρήματά τους.
Έγγραφο του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους που φέρνει στο φως την «τρύπα» των capital controls αποκαλύπτει τοwww.bankingnews.gr.
Ο παππούς, η γιαγιά και ο μικροκαταθέτης στήριξαν το τραπεζικό σύστημα αφού δεν μπορούσαν να πάρουν τα χρήματά τους.
Αντίθετα οι ευκατάστατοι και πλούσιοι καταθέτες μπορούσαν να βάλουν χέρι στα χρήματά τους.
Η διέξοδος δόθηκε με απλά τεχνάσματα τα οποία συνέβαλαν στην απομάκρυνση των χρημάτων τους από τη χώρα σε άλλη τράπεζα του εξωτερικού.
Η πληροφόρηση και η ενημέρωση για τους τρόπους διευκόλυνσης των μεγαλοκαταθετών δεν έτρεχαν στα σκαλοπάτια των πιστωτικών ιδρυμάτων.
Η πληροφόρηση και ενημέρωση απαιτούσαν άριστες σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών (τραπεζιτών – καταθετών) ενώ δεν θα ήταν δυνατό να ενταχθούν όλοι σε μία τραπεζική βάρκα… διαφυγής και διάσωσης.
Στην περίπτωση που η διάσωση θα έπαιρνε χαρακτηριστικά γραμμή ακτοπλοΐας τότε το τραπεζικό σύστημα θα κινδύνευε από μέσα.

Λίγοι και εκλεκτοί

Η πρώτη απόφαση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους με ημερομηνία 30 Ιουνίου 2015 καθόριζε τις συναλλαγές και εκκαθάρισης εξωτερικού στο πλαίσιο διαχείρισης του ίδιου χαρτοφυλακίου του πιστωτικού ιδρύματος.
Ανάμεσα στις συναλλαγές που καθορίζονταν ήταν οι χρεώσεις / πιστώσεις με την ονομασία Nostro- Vostro Accounts.
Το έγγραφο κατέληγε αναφέροντας ότι οι συναλλαγές που εμπίπτουν στο ανωτέρω πλαίσιο θα εκτελούνται χωρείς ειδική ενημέρωση.Λογαριασμός Nostro – Vostro
Οι λογαριασμοί nostro-vostro είναι στην ουσία τραπεζικοί λογαριασμοί που κρατάνε οι τράπεζες σε άλλες τράπεζες.
Πως δουλεύει και για ποιον δουλεύει
Αν ο καταθέτης μιας τράπεζας γνώριζε το λογαριασμό που διατηρούσε μια εγχώρια τράπεζα σε μία άλλη τράπεζα του εξωτερικού η οποία μπορεί να ήταν και θυγατρική της.
Τι έκανε ο ενήμερος πελάτης.
Προχώρησε στη μεταφορά χρημάτων από το λογαριασμό του στο λογαριασμό της τράπεζας.
Στη συνέχει έπαιρνε τη απόδειξη κατάθεσης και πήγαινε στη τράπεζα που ήταν η κατάθεση και ζητούσε τη πίστωση στο λογαριασμό του.
Η διαδικασία αυτή ήταν γρήγορη δεν είχε τα λεγόμενα valeur και δεν χρειάζονταν μερικές μέρες για να γίνει η μεταφορά.
Στην περίπτωση που γνώριζες το λογαριασμό που διατηρούσε μία ξένη τράπεζα σε μία ελληνική με την εφαρμογή των capital controls μπορούσε ο ενημερωμένος πελάτης να μεταφέρει 1 εκατομμύριο ευρώ και μετά να στείλει το αποδεικτικό κατάθεσης στη ξένη τράπεζα ζητώντας να καταθέσει το αντίστοιχο ποσό στο λογαριασμό της ίδιας τράπεζας στο εξωτερικό.

Υποσημείωση

Υπάρχουν ενδείξεις ότι τραπεζικά στελέχη μετέφεραν χρήματα στο εξωτερικό εν μέσω capital controls…



Νίκος Θεοδωρόπουλος
ntheo@bnakingnews.gr
www.bankingnews.gr

Πηγή : mikroskopio.gr

Η παιδεία δεν φαίνεται στα λόγια αλλά στην συμπεριφορά

Μεγάλωσε, λένε, όλα τα αδέλφια του. Τέσσερα στον αριθμό κι ένας εκείνος, πέντε παρακαλώ. Έζησε πόλεμο, κακουχίες, πείνασε, αγάπησε, παντρεύτηκε κι έκανε τέσσερα παιδιά. Οι μεγαλύτερες αγάπες της ζωής του. Αν τον έβλεπες, ποτέ σου δε θα φανταζόσουν τι είχε περάσει. Ευθυτενής, καμαρωτό περπάτημα, ψάθινο καπελάκι, χαμόγελο στα μάτια και καραμέλες στην τσέπη.

Ποτέ δεν τον άκουσα να υψώνει τον τόνο της φωνής του. Όταν τον έπνιγε το δίκιο, γούρλωνε τα μάτια για να καταλάβεις πως έχει νεύρα. Μέχρι εκεί. Ακόμη κι αν δεν είχε λόγους να ξεσπάσει, πάντα του έδινε η γυναίκα του αρκετούς. Εκείνος, όμως, βράχος ακλόνητος, ο ορισμός της ηρεμίας και της καλοσύνης. Τη δικαιολογούσε ακόμη και τις φορές που είχε ολοφάνερο άδικο. «Άστη. Έχει περάσει πολλά», έλεγε ο άνθρωπος που είχε περάσει περισσότερα.

Μια μέρα, θέλοντας να δείξω πόσο με είχε εντυπωσιάσει γύρισα και είπα πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι, παρόλο που είναι αμόρφωτος. Ακόμη, θυμάμαι το βλέμμα της μάνας μου. «Ο παππούς σου μπορεί να μην ξέρει πολλά γράμματα αλλά είναι ο πιο μορφωμένος άνθρωπος που ξέρω». Ήταν αυτή της η πρόταση που έσκασε σαν χαστούκι στο πρόσωπό μου και με έκανε να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ του αγράμματου και του αμόρφωτου.

Βλέπεις, συνηθίσαμε να τα ταυτίζουμε. Αγράμματος κι αμόρφωτος το ίδιο και το αυτό. Βάλαμε σε ένα τσουβάλι όσους δεν μπόρεσαν να μάθουν γράμματα, να γίνουν πρώτοι μαθητές, να σπουδάσουν, και σε ένα άλλο όσους φόρτωσαν τους τοίχους με πτυχία κι ακαδημαϊκές γνώσεις. Τους κατηγοριοποιήσαμε τους μεν, χαμηλά στην κοινωνική μας βαθμίδα και τους δε, ψηλά. Έτσι, μάθαμε να ορίζουμε την αξία των ανθρώπων. Από τα χαρτιά που συνέλλεξαν στη διαδρομή τους.

Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι με γνώσεις και βραβεία που δε συναντήθηκαν ποτέ με την κοινωνική μόρφωση. Δεν ξέρουν να φερθούν, δεν ξέρουν να μιλήσουν, μήτε να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες που ήρθαν στο διάβα τους. Δεν ήταν στη διδακτική τους ύλη αυτά. Είναι εκείνοι που συχνά, σνομπάρουν τους «αμόρφωτους» στον περίγυρό τους γιατί τους χαλάνε το image. Η αλήθεια είναι πως δεν τους φτάνουν ούτε στο μικρό τους δακτυλάκι γιατί ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πως καμία σχέση δεν έχει η ουσιαστική μόρφωση με τις ξερές γνώσεις που έμαθαν στα θρανία. Είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι πλάσιμο προσωπικότητας και πλήθος ηθικών αξιών που δε γράφονται σε κανένα βιβλίο.

Ο αγράμματος μπορεί να δυσκολεύτηκε να μάθει γράψιμο αλλά ποτέ δε ζήλεψε τον κόπο άλλων ανθρώπων. Ήξερε πως όλα γίνονται με μόχθο και σκληρή δουλειά.

Ο αγράμματος σιχαίνεται την αδικία και το συμφέρον στους ανθρώπους. Προστατεύει πάντα τους πιο αδύναμους, όσους δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.

Ο αγράμματος μπορεί να υπογράφει με σταυρό αλλά τιμάει την υπογραφή του γιατί γνωρίζει τη σημασία της. Μπορεί να μην αρίστευσε σε μεγάλα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά πήρε από νωρίς εφόδια που τον βοήθησαν να επιβιώσει.

Ο αγράμματος ξέρει να αγαπά δίχως να περιμένει ανταπόδοση. Αγαπά αληθινά κι αυτό είναι αρκετό. Βλέπει το καλό στους άλλους ακόμη κι όταν εκείνοι δεν το βλέπουν γιατί γνωρίζει πως οι δυσκολίες φέρνουν χαρές και οι χαρές δυσκολίες.

Ο αγράμματος είναι διακριτικός κι ευγενής. Δε ρωτά, δε φέρνει σε δύσκολη θέση. Ξέρει να διαβάζει τα μάτια. Από εκεί αντλεί πληροφορίες χωρίς να χρειαστεί να του μιλήσεις.

Μοιράζει τις συμβουλές του για να βοηθήσει πραγματικά κι όχι για να κάνει τον καμπόσο. Δε σου τρίβει στην μούρη την εμπειρία του. Σε αφήνει να κάνεις τα δικά σου λάθη γνωρίζοντας πώς θα είναι πάντα εκεί.

Ο αγράμματος είναι άξιος. Πιάνουν τα χέρια του. Κάνει δουλειές χωρίς να βαρυγκωμά, προσφέρει έργο όπου χρειάζεται, χαμογελά δυνατά και κλαίει βουβά. Δε θέλει να γίνεται βάρος στους δικούς του αλλά βρίσκεται κοντά ακόμη κι όταν είναι μακριά.

Ο αγράμματος άνθρωπος μπορεί να μην έμαθε μαθηματικά αλλά είναι δίκαιος στις συναλλαγές του. Μπορεί να μην ξέρει καλούς τρόπους αλλά το σπίτι του είναι πάντα ανοιχτό. Μπορεί να μην έγινε δάσκαλος αλλά ποτέ δε σήκωσε χέρι στα παιδιά του. Μπορεί να μη γύρισε όλο τον κόσμο αλλά μάζεψε σοφία από τις πιο μικρές στιγμές της ζωής του.

Ο δικός μου αγράμματος άνθρωπος ήταν πολύ πιο μορφωμένος από πολλούς γραμματιζούμενους εκεί έξω. Είχε παιδεία. Όχι πτυχία.

Πηγή: mindthetrap.g

Οι ηλίθιοι έχουν τους δικούς τους νόμους

Σημαντικοί επιστήμονες κινδυνεύουν μερικές φορές να γίνουν γνωστοί για μια δημοφιλή δημοσίευσή τους η οποία δεν είχε στενή σχέση με την επιστήμη τους. Ο Ιταλός Κάρλο Τσιπόλα(1922-2000), διάσημος καθηγητής του Μπέρκλεϊ, δημοσίευσε σημαντικά βιβλία Οικονομικής Ιστορίας, αλλά κανένα από αυτά δεν είχε τη διάδοση του δοκιμίου του Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας (1976).

Κατά τον Τσιπόλα υπάρχουν πέντε «νόμοι» της ανθρώπινης ηλιθιότητας.

Πρώτον, πάντοτε και αναπόφευκτα όλοι υποτιμούν τον αριθμό των ηλιθίων μέσα σε έναν πληθυσμό.

Δεύτερον, η πιθανότητα κάποιος να είναι ηλίθιος είναι ανεξάρτητη από τη χαμηλή ή υψηλή επίδοσή του σε οποιονδήποτε τομέα. Επιπλέον, το ποσοστό των ηλίθιων είναι το ίδιο σε κάθε κοινωνική ομάδα. Οπως λέει ο Τσιπόλα, υπάρχουν ηλίθιοι τόσο μεταξύ στρατηγών όσο και μεταξύ καθηγητών πανεπιστημίου.

Τρίτον, ηλίθιος είναι όποιος προκαλεί ζημιά σε άλλον άνθρωπο ή σε ομάδα ανθρώπων χωρίς να ωφεληθεί τίποτε ή παρ’ ότι ζημιώνεται ο ίδιος.

Ο Τσιπόλα κατασκευάζει μια τυπολογία με κριτήριο το ποιος προκαλεί ζημιά σε ποιον και ποιος ωφελείται από τη ζημιά. Ο ηλίθιος είναι ο ένας από τους τέσσερις τύπους ανθρώπων. Υπάρχουν άλλοι τρεις, δηλαδή ο ευφυής, ο ανήμπορος (ακριβέστερη μετάφραση από τα ιταλικά: φουκαράς) και ο κακοποιός (ακριβέστερη μετάφραση: ληστής. Η κατά τα άλλα καλή ελληνική μετάφραση πάσχει σε αυτά τα σημεία). Ο ευφυής με τις ενέργειές του ωφελεί τους άλλους και επίσης ωφελείται ο ίδιος. Ο φουκαράς ωφελεί μεν τους άλλους, αλλά ζημιώνεται ο ίδιος γιατί οι άλλοι τον εκμεταλλεύονται. Και ο ληστής ζημιώνει τους άλλους για να ωφεληθεί ο ίδιος.

Τέταρτον, οι μη ηλίθιοι πάντοτε υποτιμούν τις ζημιογόνες δυνατότητες των ηλίθιων. Ξεχνούν ότι ο συγχρωτισμός με ηλίθιους αποδεικνύεται ένα ηλίθιο λάθος.

Και πέμπτον, οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι στον κόσμο είναι οι ηλίθιοι. Μάλιστα ο Τσιπόλα διατείνεται ότι οι ηλίθιοι είναι ομάδα πιο ισχυρή από τη Μαφία και το «στρατιωτικό – βιομηχανικό πλέγμα».

Ο Κάρλο Τσιπόλα δημοσίευσε σημαντικά βιβλία Οικονομικής Ιστορίας, αλλά κανένα τους δεν είχε τη διάδοση του δοκιμίου του για την ηλιθιότητας

Ηλίθιες πράξεις

Αν έπαυε κανείς να υπομειδιά διαρκώς κατά την ανάγνωση του βιβλίου και σκεφτόταν τους πέντε «νόμους» του Τσιπόλα, τότε θα μπορούσε να προβάλει τρεις αντιρρήσεις. Πρώτον, κατά τον συγγραφέα ο ηλίθιος διακρίνεται από τους υπόλοιπους με βάση ένα εξωτερικό κριτήριο: το αν ζημιώνει τόσο τους άλλους όσο και τον εαυτό του (ή έστω δεν τον ωφελεί). Αν και ο Τσιπόλα κάνει φευγαλέα αναφορά στο «γονίδιο της ηλιθιότητας», δεν προτείνει κάποια εγγενή χαρακτηριστικά που έχουν οι ηλίθιοι και μόνον αυτοί και εξαιτίας των οποίων προκαλούν ζημιές στους γύρω τους, χωρίς προσωπικό όφελος.

Αλλωστε, το αν πράγματι επήλθε ζημιά σε αυτόν που ενήργησε και στους γύρω του είναι μια υποκειμενική κρίση η οποία μπορεί να μεταβάλλεται κατά μήκος του χρόνου. Αν μικρή ζημιά σήμερα μπορεί να προκαλέσει μεγάλο όφελος για όλους σε μεταγενέστερο χρόνο, τότε ο ηλίθιος του σήμερα μπορεί να αποδειχθεί ο προνοητικός του αύριο ή ο διορατικός του μεθαύριο.

Δεύτερον, η ζημιά ή το όφελος δεν λογίζονται μονοδιάστατα. Κανείς δεν διαμορφώνει τη ζωή του μόνο με όρους ζημιάς – οφέλους. Μπορεί κάποιος να θεωρηθεί φουκαράς επειδή δεν τον ενδιαφέρουν τα προσωπικά οφέλη αλλά η επιτυχία της παγκόσμιας επανάστασης ή η σωτηρία μετά θάνατον.

Τρίτον, είναι εύλογο να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν ηλίθιες πράξεις, όχι ηλίθιοι άνθρωποι. Δηλαδή η μονάδα ανάλυσης είναι η πράξη, όχι ο άνθρωπος. Ο Τσιπόλα δεν το δέχεται αυτό, επειδή κατατάσσει τους ανθρώπους σε έναν από τους τέσσερις τύπους με βάση τον σταθμισμένο μέσο όρο των πράξεών τους. Ωστόσο, όλοι μπορούμε να φερθούμε ηλίθια κάποιες φορές. Αυτό είναι κάτι που ομολογούμε συνήθως στον εαυτό μας σε στιγμές περισυλλογής. Η ηλιθιότητα εξαρτάται από τα πολιτισμικά συμφραζόμενά της. Δηλαδή, η κρίση εκείνου που φέρθηκε ηλίθια για τον εαυτό του, καθώς και η δική μας αποτίμηση της πράξης του, επηρεάζονται από το τι θεωρείται ηλίθιο και τι όχι κατά περιόδους σε κάθε κοινωνία.

Δημοφιλή αποφθέγματα

Οταν υπάρχει κρίση, η ανάλυση με βάση χαρακτηρισμούς προσώπων είναι δημοφιλής. Ο Τσιπόλα γράφει ότι «σε μια χώρα που έχει πάρει την κάτω βόλτα το ποσοστό των ηλίθιων είναι σταθερό, ωστόσο παρατηρείται μεταξύ αυτών που κατέχουν την εξουσία μια δραματική εξάπλωση των ληστών με καλπάζουσα ηλιθιότητα… και μεταξύ όσων δεν μετέχουν στην εξουσία μια εξίσου ανησυχητική αύξηση των φουκαράδων».

Στα καθ’ ημάς, είναι ευκολότερο για τους σχολιαστές της κρίσης να προβαίνουν σε χαρακτηρισμούς των πρωταγωνιστών της παρά να ξεδιαλύνουν το κουβάρι που αποτελείται από κατασκευαστικά λάθη της ευρωζώνης, δομικές εθνικές παθολογίες, λαθεμένες αποφάσεις και συμπτώσεις γεγονότων. Κάτι τέτοιο σίγουρα δεν είναι διασκεδαστικό. Γι’ αυτό, ας ξαναγυρίσουμε σε «νόμους» όπως π.χ. αυτόν του Χάνλον (κατ’ άλλους του Χάινλαϊν) «ποτέ μην αποδίδεις στην κακοήθεια αυτό που εξηγείται επαρκώς με την ηλιθιότητα» και εκείνον του Αλέξανδρου Δουμά υιού: «Προτιμώ τους κακοποιούς από τους ηλίθιους, γιατί οι κακοποιοί μερικές φορές ξεκουράζονται».
Πηγή : awaken. gr

To avoid Rio make Greece the Olympic's permanent home

 Greece the Olympics’ Permanent Home
by Paul Glastris
July 3, 2016 8:40 PM POLITICAL ANIMAL BLOG

In 2009, the International Olympic Committee (IOC) picked Rio de Janeiro as the site of the 2016 summer Olympics. “There was absolutely no flaw in the bid,” the IOC’s president, Jacques Rogge, said of Brazil’s proposal.

The choice, however, has turned out to be anything but flawless. Brazil is suffering its worst recession in decades, complicated by a corruption-driven political crisis. As a result, it lacks the funds to finish some of the Olympic venues. Security forces are so strapped for money they can’t even gas up their vehicles, and crime rates have soared. On Thursday, mutilated human body parts washed up on Copacabana beach in front of the Olympic Beach Volleyball Arena. On Friday, armed robbers stole a German TV crew’s transmission equipment.

Similar fears about impending disaster were voiced in the months leading up to the 2004 Olympics in Athens. But to the world’s surprise, those games turned out to be an extraordinary success. The difference is that in 2004 Greek officials were insisting, to an incredulous world, that everything would be fine, whereas Brazilian officials are openly panicking. The state government in Rio last month declared a “state of public calamity” over its ability to finance the games and related services.

The IOC fancies itself not just the trustee of the modern Olympics but as a player in global governance. Its power derives from its ability to choose which countries will get to host the games—a prize that nations covet and compete for almost as hard as they do the games themselves. The IOC wields that power to ends it deems worthy. It bestowed the 2008 summer games on Beijing to incentivize China’s peaceful integration into the world community. The 1998 games went to Seoul to encourage an emerging civilian government. Brazil won in large part because no South American country had ever hosted before.

The problem is that hosting the Olympic games in a different city every year is unnecessary and, as a matter of basic management, moronic. For one thing, it’s incredibly expensive. A host city must build billions of dollars worth of infrastructure to accommodate the games, much of which later sits around unused or gets torn down. Part the reason for Greece’s debt crisis—and the continuing Depression-level economic hardships Greece is suffering under the jackboot of its European lenders, especially Germany–is the billions it borrowed to host the 2004 Olympics. Greece’s dilemma was not lost on the UK voters who supported Brexit.



Shifting the games every four years is also a colossal waste of human capital, as Christina Larson noted in the Washington Monthly back in 2004:

With every change of venue, millions of staff-hours of know-how are lost. That’s not how most other major sporting events are organized. Professional golf tournaments return to the same courses year after year, allowing the staffs there to learn from their mistakes. Same with tennis: The groundskeepers at Wimbledon have had decades to practice pulling out the rain tarps and emptying out the parking lots. Yet the Olympics tries to reinvent the wheel every time, fielding a new team of planners, contractors, accountants, technicians, security personnel, and volunteers every four years, and expecting them to execute myriad complex logistical tasks perfectly the first time out. As Atlanta’s Olympic finance chief Pat Glisson explained to CFO magazine, her job was to “create a Fortune 500 company from scratch, then take it apart at the end.”

As Larson observed, the ancient Greeks had better sense than to move the Olympics around from city to city:

For over a thousand years, the games took place in the same wooded sanctuary of Olympia, on the Peloponnesian peninsula. This set-up seemed to work fine. The extant classical texts contain no complaints of faulty Olympic crowd control, misplaced victory wreaths, or insufficient supplies of lamb kabobs.

In her article, Larson argued for going back to the original idea: pick a permanent place to host the Olympics. Greece, she said, was the obvious choice. (The first modern Olympics, in 1896, were in fact held in Athens, but in 1900, the founder of the modern games, Pierre de Coubertin, moved them in his native Paris, inaugurating the tradition of travelling games.)

Had the IOC taken up Larson’s idea, the world wouldn’t be biting its nails about Rio. Moreover, Greece might not be in such a horrible economic position (it had already built all the necessary and expensive infrastructure and its hotels would be now be full). Things are so bad in Greece that the government had to stop contributing to the training of its own Olympic athletes.

At the Aspen-Atlantic Ideas Festival last week, a questioner was thinking along the same lines as Larson when she floated the idea past IMF chief Christine Lagarde of making Greece the permanent home of the summer Olympics. Lagarde deemed that a fine idea.

Interestingly, the IMF under Lagarde is the one international lender to Greece that has made the case that the country cannot possibly repay all its long-term debts and that those debts need to be restructured and Greece put back on the road to growth (a position the Obama administration has strongly supported behind the scenes). Hopefully, she’ll add to her list of remedies making Greece the permanent home of the Olympics.



Paul Glastris
Paul Glastris is the editor in chief of the Washington Monthly.

Η Κλίντον βοηθούσε τον γαμπρό της να τζογαρει στην ελληνική κρίση χρησιμοποιουντας παράνομα απορυτα έγγραφα του Στειτ Ντιπαρτμεντ

Real.gr
Δημοσιεύθηκε: 02 Ιουλίου 2016 - 06:50
Η Κλίντον βοηθούσε τον γαμπρό της να «τζογάρει» στην ελληνική κρίση!
Απόρρητα έγγραφα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ χρησιμοποίησε παράνομα η Κλίντον για να βοηθήσει το γαμπρό της που στοιχημάτιζε μέσω του δικού hedge fund στην ελληνική ανάκαμψη.

Νέα Υόρκη
Του Θάναση Κ.Τσίτσα

Παράνομη διαχείριση απόρρητων πληροφοριών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ με επίκεντρο την ελληνική διάσωση προς όφελος του γαμπρού της, Μαρκ Μεζβίνσκι, αποκαλύπτεται ότι διέπραξε η υποψήφια των Δημοκρατικών για τον Λευκό Οίκο, Χίλαρι Κλίντον.

Η πρώην επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας φέρεται από την δημοσιοποίηση ηλεκτρονικών της μηνυμάτων ότι χρησιμοποίησε απόρρητες πληροφορίες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τις κινήσεις Μέρκελ- Σόιμπλε το 2012 ώστε να παράσχει προνομιακή πληροφόρηση για τις κινήσεις του Βερολίνου στον γαμπρό της, που συγκέντρωνε χρήματα και στοιχημάτιζε μέσω του δικού hedge fund στην ελληνική ανάκαμψη.

Οι ενέργειες της Κλίντον αποκαλύφθηκαν από την δημοσιοποίηση της ηλεκτρονικής της αλληλογραφίας.

Τα μηνύματα του ηλεκτρονικού της ταχυδρομείου βρίσκονται αυτή την εποχή στο επίκεντρο της πολιτικής διαμάχης των ΗΠΑ.

Η αιτία είναι ότι όπως αποκαλύφθηκε το 2015, η κ. Κλίντον, χρησιμοποιούσε από το 2009 έως το 2012 προσωπικό λογαριασμό e-mail μέσω server που ήταν εγκατεστημένος στο σπίτι της στη Νέα Υόρκη, αντί όλα τα μηνύματά της να διεκπεραιώνονται μέσω των ηλεκτρονικών υπολογιστών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Η αποκάλυψη έχει προκαλέσει μεγάλη πολιτική αντιπαράθεση στις ΗΠΑ, καθώς η πρώην υπουργός Εξωτερικών παραβίασε όλους τους κανονισμούς ασφάλειας και καταπάτησε όλες τις διατάξεις περί διαφάνειας και ευθύνης υπουργών.

Καθώς τα αρχεία και τα e-mails του προέδρου και των υπουργών στις ΗΠΑ θεωρούνται δημόσια έγγραφα και εν μέσω κατακραυγής, η Χίλαρι Κλίντον -αφού παραδέχτηκε ότι είχε ήδη διαγράψει 32.000 «προσωπικά» μηνύματα- υποχρεώθηκε να παραδώσει τον Ιούνιο τον επίμαχο server στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και από τότε έχει αρχίσει ο «αποχαρακτηρισμός» διαβάθμισης απορρήτου και η διάθεσή του στις αρμόδιες ερευνητικές επιτροπές του Κογκρέσου.

Στο πλαίσιο αυτού του αποχαρακτηρισμού χθες ήρθαν στο φως της δημοσιότητας μέσω του FOXNews, οι άγνωστες ενέργειες της Χίλαρι Κλίντον που αφορούν την ελληνική κρίση και έχουν άμεση σχέση με τις οικονομικές δραστηριότητες του γαμπρού της Μαρκ Μεζβίνσκι.

Η ιστορία έχει λίγο πολύ ως εξής:

Ο διαχειριστής του hedge fund, Mάρκ Μεζβίνσκι, είχε φίλους σε πολύ υψηλές θέσεις, όταν στοιχημάτισε στην ελληνική οικονομική ανάκαμψη.

Ο Μαρκ Mεζβίνσκι είναι παντρεμένος με την Τσέλσι Κλίντον, κόρη του πρώην προέδρου Μπιλ Κλίντον και της Χίλαρι Κλίντον, υποψήφια για το χρίσμα των Δημοκρατικών για την αμερικανική προεδρία.

Το έντονο ενδιαφέρον της πεθεράς του και τότε υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, δεν ήταν αρκετό για τον ίδιο και τους επενδυτές για να αποφύγουν μια οικονομική τραγωδία.

Το 2011, ο Mεβζίνσκι, δημιούργησε αρχικά ένα γκρουπ από παράκτια (offshore) funds, συνολικού ύψους 325 εκατομμύριων δολαρίων με την ονομασία Eaglevale Partners το οποίο είχε συνεργασία και ένα ειδικό καθεστώς με επενδυτική τράπεζα Goldman Sachs.

Η εταιρεία με έδρα στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης ιδρύθηκε από τον Mεζβίνσκι και δύο πρώην συνεργάτες του από την Goldman Sachs.

Κάποια στιγμή άρχισε να συγκεντρώνει χρήματα σε μια εποχή που κάποιοι στη Wall Street είχαν ελπίδες για ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.

Για ένα διάστημα, ο Mεζβίνσκι εμφανιζόταν σε συνέδρια των hedge funds προκειμένου να προωθήσει τις επενδύσεις στην Ελλάδα.

Ο ίδιος προσωπικά μάλιστα ήταν ανάμεσα στους 18 εκπροσώπους hedge fund που συνάντησαν τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά στην Νέα Υόρκη τον Αύγουστο του 2013 κατά την διάρκεια της πρώτης του επίσκεψης στις ΗΠΑ.

Το hedge fund που είχε επικεντρωθεί στην ελληνική κρίση είχε την επωνυμία Eaglevale Hellenic Opportunity.

Εκτιμάται ότι αυτό το hedge fund που είχε συγκεντρώσει το ποσό των 25 εκατομμύριων δολαρίων από επενδυτές με σκοπό να αγοράσουν τραπεζικές μετοχές και ελληνικό δημόσιο χρέος, υπέστη σχεδόν συνολικές απώλειες.

Τον περασμένο Μάιο, το επενδυτικό ταμείο του Mεζβίνσκι τερμάτισε την δραστηριότητά του, αφού έχει χάσει σχεδόν το 90 τοις εκατό της αξίας του.

Να υπενθυμίσουμε ότι η Χίλαρι Κλίντον παραιτήθηκε από επικεφαλής του Στειτ Ντιπάρτμεντ το 2013 με σκοπό να θέσει υποψηφιότητα για τον Λευκό Οίκο.

Αλλά στα emails της που πρόσφατα δόθηκαν στην δημοσιότητα και αναφέρονται στην περίοδο του 2012 δείχνουν ότι η Κλίντον και ο εξ’ απορρήτων σύμβουλος του Ιδρύματος Κλίντον, Σίντει Μπλούμενθαλ, μοιράστηκαν διαβαθμισμένες πληροφορίες σχετικά με το πώς η γερμανική ηγεσία έβλεπε τις προοπτικές για την ελληνική διάσωση.

Η ανταλλαγή διαβαθμισμένων ευαίσθητων πληροφοριών με τους φίλους και μέλη της οικογένειά θεωρείται ανήθικη.

Ομοσπονδιακοί κανονισμοί απαγορεύουν τη χρήση μυστικών πληροφοριών για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων ή για τα συμφέροντα τρίτων.

Χθες, ο υπεύθυνος τύπου του hedge fund, Eaglevale, αρνήθηκε να σχολιάσει τις πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, ενώ από το επιτελείο της προεκλογικής εκστρατείας της Χίλαρι Κλίντον αρνήθηκαν να σχολιάσουν το περιεχόμενο των emails.

O Mαρκ Μεζβίνσκι, υπήρξε πρώην χρηματιστής της Goldman Sachs. Δημιούργησε το Eaglevale Management με δύο πρώην στελέχη της Goldman Sachs. Ως εταιρία "Global Macro", η στρατηγική της Eaglevale ήταν να αναζητούν ευκαιρίες κέρδους σε πολιτικά ασταθείς καταστάσεις.

Ο Mεζβίνσκι δημιούργησε πολλά funds στα νησιά Cayman, έναν από τους πιο διάσημους φορολογικούς παραδείσους, με την Goldman Sachs να παίζει τον ρόλο του κύριου μεσίτη για την Eaglevale.

Κάποια αμερικανικά μέσα υπογραμμίζουν το γεγονός ότι η Goldman Sachs είναι η χρηματιστηριακή εταιρεία η οποία έχει μια πολυκύμαντη ιστορία του χειρισμού της αξίας του ελληνικού χρέους σε βάρος της Ελλάδας.

Τον ίδιο μήνα που η Eaglevale δημιούργησε την off shore εταιρεία, ο Γκάρι Γκένσλερ, ο επικεφαλής της Αμερικανικής Επιτροπής Commodity Futures Trading, που ελέγχει τα hedge funds, ειδοποίησε μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου την Χίλαρι Κλίντον ότι ένα πακέτο διάσωσης από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα μπορούσε να «γυρίσει το κλίμα των αγορών» υπέρ των ελληνικών ομολόγων.

Ο Γκένσλερ είχε εργαστεί στο παρελθόν κι αυτός στην Goldman Sachs.

Σήμερα είναι ο οικονομικός διευθυντής της προεκλογικής εκστρατείας της Χίλαρι Κλίντον. Η Goldman Sachs έχει κάνει δωρεά μέχρι 5 εκατομμύρια δολάρια για το Ίδρυμα Κλίντον και έχει προσφέρει άλλες 860.000 για τις πολιτικές εκστρατείες της Χίλαρι Κλίντον.

Λίγο μετά την παραίτηση της από υπουργός Εξωτερικών, η Goldman Sachs την αποζημίωσε με 675.000 δολάρια για ομιλίες κάτι που επισημάνθηκε από τον εσωκομματικό της αντίπαλο Μπέρνι Σάντερς και έγινε αφορμή για ανταλλαγή πολιτικών πυρών.

Την εποχή της θητείας Κλίντον στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο Ρόμπερτ Χόρματς , πρώην αντιπρόεδρος της Goldman Sachs διετέλεσε αναπληρωτής υπουργός για την Οικονομική Ανάπτυξη, Ενέργεια και Περιβάλλον.

Χόρματς και Κλίντον, σύμφωνα με τον αποχαρακτηρισμό των emails, αντάλλαξαν εκτενή e-mails σχετικά με τη δυνατότητα διάσωσης της Ελλάδα αλλά και πληροφορίες εσωτερικών αναφορών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για το χρέος που προήλθαν από τον τότε πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Νταν Σμιθ.

Η παρακολούθηση της ελληνικής διάσωσης το 2012 ήταν μέρος της ατζέντας της Χίλαρι Κλίντον, αλλά ηθικά, αυτό δεν σημαίνει ότι ένα μέλος της οικογένειας θα πρέπει να βάζει στοιχήματα που να εξαρτώνται από τις ενέργειες ενός άλλου μέλους της οικογένειάς του, αφήνοντας κατά μέρος το ερώτημα αν οι «εμπιστευτικές» πληροφορίες διέρρευσαν στον Μεβζίνσκι από τον Μπλούμενθαλ ή από τα πεθερικά του, Μπιλ και Χίλαρι Κλίντον.

Το 2011, ως υπουργός Εξωτερικών η Χίλαρι Κλίντον είχε πιέσει τους ηγέτες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να διασώσουν το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Τότε είχε υποστηρίξει την επιβολή μέτρων λιτότητας στην Ελλάδα, την αύξηση των φόρων, τη μείωση των μισθών των δημόσιων υπαλλήλων και την κατάργηση των προγραμμάτων κοινωνικής πρόνοιας κάνοντας τους επενδυτές που κατείχαν το χρέος ευτυχισμένους…

Καθοδηγούμενη από την πεποίθηση των επενδυτών ότι η Ελλάδα θα πρέπει να διασωθεί, η κερδοσκοπική αξία του χρέους της ανέβηκε στη στρατόσφαιρα στα τέλη του 2011 και στις αρχές του 2012.

Τα ομόλογα σταδιακά βυθίστηκαν στα επίπεδα του 2008 μέχρι το τέλος του έτους, καθώς οι επενδυτές μία κέρδιζαν και μία έχαναν την εμπιστοσύνη τους στην προοπτική της διάσωσης.

Με άλλα λόγια, υπήρξαν πολλαπλές ευκαιρίες για αμοιβαία κεφάλαια να αγοράζονται φτηνά και να πωλούνται ακριβά.

Τον Φεβρουάριο του 2012 σε συνάντηση κορυφής για την κρίση χρέους της Ευρωζώνης στο Μόναχο, η Κλίντον κάλεσε πάλι τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να δεσμευτούν για την ελληνική διάσωση.

Δύο μήνες αργότερα, τον Απρίλιο, η Eaglevale έλαβε 19 εκατομμύρια δολάρια από μια ντουζίνα επενδυτών. Λέγεται ότι το συνταξιοδοτικό ταμείο δημόσιων υπαλλήλων της Καλιφόρνιας, το CalPERS, επένδυσε 13 εκατομμύρια δολάρια.

Ο διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sach, Λόιντ Μπλάνκφειν, επένδυσε επίσης τα δικά του χρήματα, όπως έκανε και το πρώην αφεντικό της Τσέλσι Κλίντον, Μαρκ Λάσρι, ο οποίος ειδικεύεται στην αγορά προβληματικών χρεών.

Τον Μάιο, ο Μπλούμενθαλ, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου έστειλε δύο "εμπιστευτικά" σημειώματα για το ελληνικό ζήτημα στην Κλίντον.

Στα emails αυτά συμπεριλήφθηκε και ο Χόρματς. Στο πρώτο σημείωμα, ο Μπλούμενθαλ είπε στην Κλίντον, ότι «βασίζεται» σε συνομιλίες με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και σε συνεργάτες του…

«Η πληροφορία προέρχεται από μια εξαιρετικά ευαίσθητη πηγή και θα πρέπει να την χειριστείς με προσοχή. Οι πληροφορίες αυτές δεν θα πρέπει να τις μοιραστείς με κανέναν που συνδέεται με τη γερμανική κυβέρνηση».

Ο ανώνυμος κατάσκοπος ανέφερε ότι σε μυστικές συναντήσεις με τη Γερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, ο Βόλφανγκ Σόιμπλε είχε διερευνήσει για έναν πολιτικά αποδεκτό τρόπο για την αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους, προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευση των οικονομιών της Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας και της Ιρλανδίας.

Το δεύτερο σημείωμα είχε χαρακτηριστεί απόρρητο και “σβήστηκε” από Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όταν δημοσιοποιήθηκαν τα emails της Κλίντον.

Τον Ιούνιο, ο στενός συνεργάτης της Κλίντον, Τζέικ Σάλιβαν μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου «περιγράφει με μελανά χρώματα» την κατάσταση, ότι δηλαδή οι ελληνικές τράπεζες κατέρρεαν και ότι η Μέρκελ ήταν εναντίον μιας ελληνικής διάσωσης.

Την επόμενη μέρα, ανέφερε σχετικά με την Ελλάδα ότι ο πρέσβης Νταν Σμιθ «μόλις μίλησε με τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας (σσ Γιάννης Προβόπουλος) και εκτίμησε ότι η οικονομική κατάσταση ήταν εντάξει προς το παρόν» παρέχοντας την πληροφορία ότι «οι μικροκαταθέτες είχαν επιστρέψει τα χρήματα τους πίσω στις τράπεζες».

Λίγες μέρες αργότερα, η Κλίντον ζήτησε από τον Σάλιβαν την εμπιστευτική έκθεση του υπουργείου με την ονομασία “Solidarity Bonds Greece Revised”.

Αυτός την έστειλε προσθέτοντας, «Αν σας αρέσει, να το προωθήσετε [στον] WJC», πιθανώς, σύμφωνα με τις εικασίες, να αναφερόταν στον Ουίλιαμ Τζέφερσον Κλίντον, πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ.

Η Κλίντον διέταξε τον βοηθό της, «Σε παρακαλώ κάνε δύο αντίγραφα» της ελληνικής έκθεσης ομολόγων. Η έκθεση “διαγράφηκε” καθώς χαρακτηρίστηκε ως «εμπιστευτικό έγγραφο» όταν τα emails της Κλίντον δόθηκαν στη δημοσιότητα.

Επωφελήθηκε ή όχι ο Μαρκ Μεζβίνσκι από τις διασυνδέσεις της οικογένειας του;

Τα emails δείχνουν ότι η Κλίντον του έκανε τουλάχιστον μια επίσημη χάρη.

Τον Αύγουστο του 2012, προώθησε σ’ έναν άλλο ανώτατο αξιωματούχο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τον Τόμας Νάιντς, ένα email από τον Mεζβίσνκι για λογαριασμό του πρώην συναδέλφου του, στην Goldman Sachs, Χάρι Σίκλας.

Ο Σίκλας και η Goldman Sachs είχαν επενδύσει στα θαλάσσια ορυχεία εξόρυξης με την ονομασία Neptun Minerals.

O Σίκλας ζήτησε απο τον Mεβζίσνκσι τότε να μεσολαβήσει για μια συζήτηση με την Κλίντον για "τρέχοντα νομικά ζητήματα και τους κανονισμούς" σε θαλάσσια ορυχεία. Η Χίλαρι Κλίντον διέταξε τον Νάιντς να " επιληφθεί του αιτήματος ."

Ζίγκμουντ Μπάουμαν: δεν είναι κρίση είναι αναδιανομή του πλούτου

Ζίγκμουντ Μπάουμαν: δεν είναι κρίση, είναι αναδιανομή πλούτου

ΑΠΟ ΒLACKΜEDITERRANEANPIRATE (http://wp.me/pPn6Y-iw1)


Ο επίτιμος καθηγητής κοινωνιολογίας Ζίγκμουντ Μπάουμαν μιλά για την κρίση, τον καταναλωτισμό, τις μορφές αντίστασης, την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας και το πώς βλέπει το μέλλον.
Τη συνέντευξη πήραν η Ντίνα Δαβάκη και ο Δημήτρης Μπούκας για την εφημερίδα Η Εποχή.
Η Ελλάδα και η Νότια Ευρώπη διέρχονται μια παρατεταμένη οικονομική κρίση και δέχονται συνέχεια σκληρά μέτρα λιτότητας. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτά που συμβαίνουν;
Τα μέτρα συνδέονται με τα δάνεια που ζητούνται.
Είναι σημαντικό όμως να δει κανείς για ποιο σκοπό χρησιμοποιούνται τα δάνεια που δίνονται στην Ελλάδα.
Αν χρησιμοποιούνται για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τότε απλά τρέφεται η ρίζα του προβλήματος και οι πολιτικές λιτότητας θα συνεχιστούν αμείωτες.
Οι οικονομικές κρίσεις έχουν να κάνουν όχι με καταστροφή του πλούτου, αλλά με αναδιανομή του.
Σε κάθε κρίση υπάρχουν πάντα κάποιοι που κερδίζουν περισσότερα χρήματα σε βάρος των άλλων.
Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, μετά την κρίση έχει παρατηρηθεί μια αργή ανάκαμψη, όμως το 93% του επιπλέον ΑΕΠ που δημιουργήθηκε, κατέληξε μόνο στο 1% του πληθυσμού.
 .
Στα βιβλία σας έχετε πολλές φορές αναφερθεί στον καταναλωτισμό της σύγχρονης, μετανεωτερικής κοινωνίας. Σε τι βαθμό υπάρχει συμβατότητα μεταξύ καταναλωτισμού και μέτρων λιτότητας;
Μέχρι το 1970, υπήρχε μια κυρίαρχη κουλτούρα αποταμίευσης και οι άνθρωποι δεν ξόδευαν χρήματα αν δεν τα είχαν προηγουμένως κερδίσει. Μετά το 1970, και με τη συνδρομή πολιτικών όπως ο Ρέϊγκαν, η Θάτσερ και θεωρητικών όπως ο Φρίντμαν, το καπιταλιστικό σύστημα αντιλήφθηκε ότι υπήρχε παρθένο έδαφος που μπορούσε να κατακτηθεί.
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν αυτή που είχε πει ότι ο καπιταλισμός αναζωογονείται μέσω νέων παρθένων περιοχών.
Αλλά προέβλεψε λανθασμένα ότι όταν το σύστημα κατακτήσει όλα τα παρθένα εδάφη θα καταρρεύσει.
Αυτό που δεν προέβλεψε ήταν ότι ο καπιταλισμός θα αποκτούσε την ικανότητα να δημιουργεί τεχνητές παρθένες περιοχές και να τις κατακτά.
Μία από αυτές είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν χρέη. Έτσι εφευρέθηκαν οι πιστωτικές κάρτες.
Διαμορφώθηκε λοιπόν μια κουλτούρα διαφορετική από αυτή της αποταμίευσης.
Τώρα πλέον μπορούσε κανείς να ξοδεύει χρήματα που δεν είχε αποκτήσει.
Η φάση μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης, που διήρκεσε από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα, βασίστηκε σε αυτήν ακριβώς την πίεση για δανεισμό.
Κι όταν κανείς χρωστούσε η αντίδραση των τραπεζών δεν ήταν όπως παλιότερα, να στείλουν τον κλητήρα, αλλά το αντίθετο: έστελναν ένα πολύ ευγενικό γράμμα, με το οποίο προσέφεραν ένα νέο δάνειο για να αποπληρωθεί το προηγούμενο χρέος!
Αυτό συνεχίστηκε για τριάντα χρόνια, μέχρι που ο Κλίντον εισήγαγε τα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου, που σήμαινε ότι ακόμη και οι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να καλύψουν τα έξοδά τους με τα έσοδα, μπορούσαν να πάρουν στεγαστικά δάνεια κλπ.
Τελικά αυτή η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και έτσι δημιουργήθηκε η χρηματοπιστωτική κρίση.
Παρόλα αυτά, η καπιταλιστική οικονομία φαίνεται να αντέχει.
Είχαμε, για παράδειγμα, το κίνημα “Καταλάβετε τη Wall Street”, το οποίο έτυχε μεγάλης προσοχής από τα ΜΜΕ σε όλον τον κόσμο.
Στο μόνο μέρος που δεν έγινε αισθητό ήταν στην ίδια τη Wall Street, η οποία λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο!
Και αυτό είναι το πρόβλημα.
Κυριαρχεί η ιδέα, στο μυαλό της κας Μέρκελ και των άλλων πολιτικών, ότι ο μόνος τρόπος είναι να υποστηρίζονται οι τράπεζες για να μπορούν να δίνουν περισσότερα δάνεια.
Αλλά αυτή είναι μια πολύ κοντόφθαλμη πολιτική, αφού αυτή η παρθένα περιοχή του καπιταλισμού έχει πια εξαντληθεί: Οποιοσδήποτε μπορούσε να χρεωθεί, έχει χρεωθεί!
Ακόμα και τα εγγόνια σας είναι ήδη χρεωμένα, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Θα πληρώνουν αυτά τα τριάντα χρόνια καταναλωτικού οργίου.
Κι ενώ στην αρχή η παρθένα περιοχή των ανθρώπων που χρεώνονται απέφερε τεράστια κέρδη, βαθμιαία τα κέρδη αυτά λιγόστεψαν και τώρα είναι μηδαμινά, σύμφωνα με το νόμο της φθίνουσας απόδοσης.
Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα τώρα είναι ότι η χώρα επενδύει σε φαντάσματα, αυτό ακριβώς είναι οι τράπεζες που δίνουν δάνεια!
 .
Ποια είναι η διέξοδος, αν, όπως είπατε σε μια ομιλία σας, «έχει το μέλλον Αριστερά»;
Μού ζητάτε να απαντήσω ένα ερώτημα το οποίο πολύ πιο έξυπνοι άνθρωποι, όπως ο Στίγκλιτς, δυσκολεύονται να απαντήσουν.
Είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν ριζικές λύσεις.
Κι εκείνο που με ανησυχεί, είναι ότι μεταξύ των πολιτικών θεσμών που έχουμε στη διάθεση μας, δεν υπάρχει ούτε ένας που να είναι σε θέση να παράσχει μακροπρόθεσμες λύσεις.
Όλες οι κυβερνήσεις υπόκεινται στους, κατά τον R.D.Laing[1], διπλούς δεσμούς, που στην περίπτωση των κυβερνήσεων, για να χρησιμοποιήσω μια αναλογία, συνίστανται στις πιέσεις που δέχονται.
Από τη μία για να επανεκλεγούν πρέπει να αφουγκράζονται τα αιτήματα του λαού, εκούσια ή ακούσια, και να υποσχεθούν την ικανοποίησή τους.
Από την άλλη, όλες οι κυβερνήσεις, δεξιές και αριστερές, αδυνατούν να τηρήσουν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις λόγω των χρηματιστηρίων και των τραπεζών.
Για παράδειγμα, όταν η κυρία Μέρκελ και ο κύριος Σαρκοζί συναντήθηκαν μια Παρασκευή να διαβουλευτούν για το μνημόνιο της Ελλάδας, έλαβαν και κοινοποίησαν κάποιες αποφάσεις, και έτρεμαν όλο το σαββατοκύριακο μέχρι να ανοίξουν τα χρηματιστήρια τη Δευτέρα.
Δεν ξέρω αν η άποψη του Laing είναι σωστή ή λάθος ως προς την οικογένεια, αλλά θεωρώ ότι έχω δίκιο όταν υποστηρίζω πως ισχύει στην περίπτωση των κυβερνήσεων.
Ο κόσμος ψηφίζει από απογοήτευση. Εχουμε ολοένα και πιο συχνές εναλλαγές Δεξιάς και Αριστεράς.
Στα πλαίσια της ίδιας κρίσης, ο αριστερός Θαπατέρο ηττήθηκε από τον δεξιό Ραχόι στην Ισπανία, ενώ στη Γαλλία ο δεξιός Σαρκοζί αντικαταστάθηκε από τον σοσιαλιστή Ολάντ.
Αυτό ακριβώς εννοώ με τον όρο διπλοί δεσμοί.
Από τη μία η πίεση του εκλογικού σώματος και από την άλλη το παγκόσμιο κεφάλαιο, χρηματιστήρια, τράπεζες, επενδυτές, που υπερβαίνουν οποιαδήποτε κυβέρνηση.
Μέχρι και οι ΗΠΑ είναι καταχρεωμένες.
Φαντάζεστε να ζητήσουν οι δανειστές της αμερικανικής κυβέρνησης άμεση εξόφληση του χρέους;
Η αμερικανική οικονομία θα καταρρεύσει εν ριπεί οφθαλμού.
Σε συνθήκες διπλών δεσμών, τόσο στην ψυχολογία όσο και στην μακροοικονομία, δεν υπάρχει επιτυχής διαφυγή.
Πρέπει να αλλάξει το σύστημα εκ βάθρων και αυτό χρειάζεται χρόνο.
 .
Ναι, χρειάζεται ριζική λύση. Ποιά η γνώμη σας για τα κινήματα στη Νότια Ευρώπη; Εμείς ελπίζουμε πως τα κινήματα βάσης φαίνονται να ενισχύονται ολοένα. Είναι η πρώτη φορά, που στην Ελλάδα παρατηρούνται ομοιότητες με τα μέσα της δεκαετίας του ’70, μετά την πτώση της δικτατορίας. Υπάρχει συσπείρωση των πολιτών και νομίζουμε πως είναι πολύ καλός οιωνός και ελπιδοφόρος.
Είναι η μόνη ελπίδα.
Στο «Ημερολόγιο μιας κακής χρονιάς» ο Νοτιοαφρικανός συγγραφέας Κούτσι επανεξετάζει τις βασικές αρχές που διέπουν τη σκέψη μας, τα θεμέλια του στοχασμού μας, που θεωρούνται δεδομένα.
Ο αρχαίος ελληνικός όρος είναι «δόξα» και υποδηλώνει τις ιδέες με βάση τις οποίες σκεπτόμαστε, που όμως δεν αμφισβητούμε (ΣτΜ «δοξασία» στα νέα ελληνικά).
Μας διευκολύνουν να κατανοήσουμε τι γίνεται γύρω μας ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε, αλλά δεν υπόκεινται σε έλεγχο.
Τις αποδεχόμαστε σιωπηρά.  Ο Κούτσι τις θέτει σε αμφισβήτηση.
Και λέει λοιπόν: «Αν θέλουμε πόλεμο, τον έχουμε. Αν επιθυμούμε ειρήνη, μπορούμε να την αποκτήσουμε. Αν αποφασίσουμε πως τα έθνη πρέπει να δρουν σε καθεστώς ανταγωνισμού και όχι φιλικής συνεργασίας, αυτό θα γίνει».
Επομένως, κάθε αλλαγή είναι εφικτή.
Είναι θέμα πολιτικής βούλησης…
Στη θέση των ιδιωτικών επιχειρήσεων, μπορούμε να έχουμε συνεταιρισμούς.
Oταν έκανα τη διατριβή μου για υφηγεσία στο LSE, το θέμα μου ήταν η κοινωνιολογική ανάλυση του βρετανικού εργατικού κινήματος.
Πώς από την παρακμή του στο τέλος του 19ου αιώνα εδραιώθηκε και απέκτησε ισχύ τον 20ο.
Δεν έγινε χάρη στις τράπεζες, ούτε χρηματοδοτήθηκε από ιδρύματα.
Ενισχύθηκε όμως από το συνεταιρισμό καταναλωτών Ροτσντέιλ, που ήταν ο πρώτος συνεταιρισμός το 19ου αιώνα.
Τα μέλη του αποφάσισαν να σταματήσουν να αγοράζουν από τα μαγαζιά, να μην πληρώνουν τους κεφαλαιούχους, αλλά να διανέμουν τα έσοδα του συνεταιρισμού στα μέλη του και στις τοπικές κοινότητες.
Ο Ροτσντέιλ δεν ήταν ο μόνος, υπήρχαν κι άλλοι. Υπήρχαν τα ταμεία αλληλοβοήθειας, που με μια μικρή συνδρομή, τα μέλη σε περίπτωση δυσκολίας μπορούσαν να δανειστούν χρήματα και να μην καταφύγουν στην τράπεζα.
Αυτά τα ταμεία δεν ήταν κερδοσκοπικά.
Επομένως δεν είναι αποκύημα της φαντασίας του Κούτσι, αλλά εφικτό το να γίνουν αλλαγές.
Προΰποθέτουν όμως επανάσταση στο επίπεδο της κουλτούρας και νοοτροπίας.
 .
Στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχουν παρόμοιες πρωτοβουλίες των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, που παρακάμπτουν το μεσάζοντα και αγοράζουν από τους παραγωγούς και πωλούν σε τιμές κόστους απευθείας στους καταναλωτές. Μόνο έτσι μπορούν να αντεπεξέλθουν οι πολίτες , των οποίων η αγοραστική δύναμη έχει μειωθεί στο μισό από τις αλλεπάλληλες περικοπές. Πρόκειται για έγκλημα…
Αν τελικά η αλλαγή νοοτροπίας έχει αρχίσει, είναι μια αργή και μακροπρόθεσμη διαδικασία, που πρέπει να υπερνικήσει ισχυρότατους αντιπάλους.
Ετσι όταν μιλάμε για λύσεις, το μείζον πρόβλημα δεν είναι το να βρούμε το τι είναι αναγκαίο να γίνει.
Σ’ αυτό εύκολα μπορούμε να πετύχουμε σύγκλιση απόψεων.
Το θέμα είναι το ποιός θα το κάνει.
 .
Μήπως οι αγανακτισμένοι πολίτες;
Σίγουρα όχι τα πολιτικά κόμματα, οποιασδήποτε απόχρωσης.
Ούτε οι κυβερνήσεις, που δεν ελέγχουν την οικονομία, οι δυνάμεις τις οποίας είναι παγκόσμιες.
Τα κράτη είναι εξ ορισμού υποχρεωμένα να δρουν στα πλαίσια της επικράτειάς τους.
Η οικονομία δεν ασχολείται πλέον με το τοπικό επίπεδο, τη νομοθεσία του τόπου, τις προτιμήσεις ή σύστημα αξιών των κατοίκων του.
Μόλις διαπιστωθεί σύγκρουση, παίρνουν τα laptop, τα i-pad και i-phones και μετακομίζουν σε χώρες σαν το Μπανγκλαντές, όπου βρίσκουν απρόσκοπτη πρόσβαση σε εργατικά χέρια που κοστίζουν 2 δολάρια τη μέρα.
Υπάρχει αυτό που ο Ισπανός κοινωνιολόγος Μανουέλ Καστέλς αποκαλεί «χώρο των ροών» (space of flows).
Εκατομμύρια δολλάρια μεταφέρονται ελεύθερα, με το πάτημα ενός πλήκτρου στον υπολογιστή.
Έτσι λοιπόν, από τη μια μεριά έχουμε την εξουσία που είναι απελευθερωμένη από τον πολιτικό έλεγχο, και από την άλλη έχουμε την πολιτική, που συνεχώς πάσχει από έλλειμα εξουσίας, μια και η εξουσία εξατμίζεται στον χώρο των ροών.
 .
Εννοείτε ότι η πολιτική είναι τοπική, ενώ η εξουσία παγκόσμια…
Ακριβώς. Και ο πιο αδύναμος κρίκος δεν είναι η κοινότητα, η πόλη ή οποιαδήποτε άλλη μορφή τοπικότητας, αλλά το ίδιο το κράτος, που είναι παγιδευμένο μεταξύ δύο πυρών, του έθνους από τη μια και των αγορών από την άλλη.
Και οι πρωτοβουλίες που αναφέρατε γεννιούνται στο υπο-εθνικό επίπεδο.
Οι θεσμοί του εθνικού επιπέδου (κόμματα, κυβέρνηση, βουλή κλπ.) δε μπορούν  να αντεπεξέλθουν στη διπλή αυτή πίεση.
Οι πολίτες στην προσπάθεια τους να προστατευθούν από τις επιπτώσεις αυτών των ανώνυμων δυνάμεων της αγοράς, αντιδρούν με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή οργανώνονται με γνωστούς τους, γείτονες, με όλους αυτούς με τους οποίους αντιλαμβάνονται από κοινού πως η βελτίωση του τόπου τους θα έχει θετικό αντίκτυπο σε όλους και δεν είναι ανταγωνιστικό παιχνίδι με νικητές και ηττημένους.
 .
Γίνεται στις μέρες μας συχνά λόγος για δίκτυα…
Ξέρετε, αντιμετωπίζω τον όρο αυτον με δυσπιστία.
Τα δίκτυα έχουν να κάνουν με την επικοινωνία και η επικοινωνία περικλείει ταυτόχρονα τη δυναμική της σύνδεσης και τη δυναμική της αποσύνδεσης.
Προτιμώ να μιλώ για κοινότητα, γιατί αυτός ο όρος εμπεριέχει την έννοια της δέσμευσης, κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση των δικτύων.
Σήμερα, μπορεί κανείς να έχει εκατοντάδες φίλους σε ένα online δίκτυο και απλά κάποια στιγμή να σταματήσει να επικοινωνεί με κάποιους, χωρίς να χρειαστεί καν να εξηγήσει γιατί ή να ζητήσει συγγνώμη.
 .
Στις τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε ποσοστό περίπου 27% για πρώτη φορά στην ιστορία. Η δέσμευσή του είναι ότι θα σταματήσει την αποπληρωμή του χρέους και τα μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί.
Από μια άποψη ήταν ευτυχής συγκυρία που η Αριστερά δε μπόρεσε να γίνει κυβέρνηση.
Μπορώ να φανταστώ τη δυσκολία της θέσης της απέναντι σε πολιτικές που έχουν επιβληθεί, όχι από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά από τις ανώνυμες δυνάμεις της αγοράς.
Όσο ισχυρή θέληση και καλή οργάνωση και να έχουν τα κόμματα, δε νομίζω ότι μπορούν να καταφέρουν κάτι αν δεν αλλάξει το σύστημα.
Όπως ανέφερα, εκείνο που παρατηρείται σήμερα, είναι η αποκοπή της εξουσίας από την πολιτική.
Ως εξουσία αντιλαμβάνομαι την ικανότητα να κάνει κανείς κάποια πράγματα.
Ως πολιτική αντιλαμβάνομαι την ικανότητα να αποφασίζει κανείς τι πρέπει να γίνει.
Παλιότερα, το ζητούμενο ήταν να επιβάλλει κανείς τη δική του πολιτική ατζέντα.
Ήταν δεδομένο ότι το κράτος θα υλοποιούσε την όποια ατζέντα.
Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Δεν εννοώ ότι το κράτος είναι τελείως ανίσχυρο, αλλά ότι έχει περιορισμένα περιθώρια ελιγμών.
Έτσι, μπορεί π.χ. να αποφασίσει ποιούς θα φορολογήσει περισσότερο, αλλά δεν έχει λόγο στα μεγάλα προβλήματα.
Όλοι οι πολιτικοί θεσμοί που δημιουργήθηκαν μεταπολεμικά, βασίζονταν στην αντίληψη ότι το κράτος είναι ικανό να διαχειριστεί την οικονομία, την άμυνα, όπως και τις πολιτισμικές νόρμες μιας κοινωνίας.
Αλλά τώρα πια η ιδέα της εθνικής κυριαρχίας αποτελεί αυταπάτη, αφού δεν υπάρχει ούτε ένα έθνος που να είναι κυρίαρχο.
Ακόμη και πολύ θαραλλέοι πολιτικοί, όπως ο Λούλα στη Βραζιλία, χρειάζεται να παρακολουθούν τις αντιδράσεις των αγορών όταν υιοθετούν τη μια ή την άλλη πολιτική.
Αντίθετα, κυριαρχούν τα χρηματιστήρια που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να παρακολουθούν τις ισοτιμίες των νομισμάτων κι όταν εντοπίσουν μια αδυναμία, να τη διογκώνουν μέχρι να πάρει διαστάσεις τεράστιου προβλήματος, μέσω των ΜΜΕ και της πληροφορικής, ώστε να οδηγήσουν σε πτώση των μετοχών και υποτιμήσεις και να δημιουργήσουν συνθήκες κερδοσκοπίας για το μεγάλο κεφάλαιο.
 .
Πώς μπορεί να επέλθει η αλλαγή; Πώς είναι δυνατόν το σύστημα της αγοράς να παραμένει τόσο σταθερό σ’ένα περιβάλλον γενικής ρευστότητας, για να χρησιμοποιήσουμε δικούς σας όρους;
Όπως σάς είπα, δε βλέπω κάποια αρχή ικανή να επιβάλει κάτι διαφορετικό και πιστεύω ότι για να υπάρξει θα περάσουν δεκαετίες, δεν είναι κάτι που θα εμφανιστεί μέχρι τις επόμενες εκλογές.
Η μόνη ριζική λύση που βλέπω είναι να εδραιωθεί ένας τρόπος ζωής, που θα καταστήσει το υπάρχον σύστημα έκπτωτο.
Δηλαδή, να σταματήσει το σκεπτικό τού να δανείζεται κανείς για την απόκτηση αυτοκινήτου ή σε επίπεδο κρατών, το να καταφεύγουν σε δανεισμό για να μειώσουν τους φόρους για τους πολύ πλούσιους, και να υιοθετηθεί ένας τρόπος ζωής, που θα παρέχει σε κάποιο βαθμό ασφάλεια σε όλους.
Σε τέτοιο περιβάλλον οι κερδοσκόποι δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα.
 .
Δηλαδή ένας αντικαταναλωτικός τρόπος ζωής.
Ακριβώς. Το μισό πρόβλημα είναι ο υπερβολικός καταναλωτισμός της σπατάλης, που κυριαρχεί.
Γι’ αυτό και κανένα επίδοξο κόμμα εξουσίας δεν υπόσχεται στους ψηφοφόρους πως θα πατάξει τον καταναλωτισμό.
Δεν μιλάμε φυσικά για λιτότητα, αλλά για αλλαγή νοοτροπίας και τρόπου ζωής, με έμφαση στην ικανοποίηση των αναγκών και όχι την ικανοποίηση των καταναλωτών.
Ο κόσμος τότε δεν θα σπαταλάει χρήματα για την απόκτηση διάφορων gadgets, όπως για παράδειγμα το να αγοράζεις καινούριο κινητό, χωρίς το παλιό να έχει βλάβη…
 .
Αυτό γίνεται γιατί οι κατασκευαστές των gadgets διασφαλίζουν ότι μόλις εισαχθεί το νέο μοντέλο μιας συσκευής τα παλιότερα θα γίνουν παρωχημένης τεχνολογίας και αυτό ακριβώς τονίζουν όταν τα διαφημίζουν. Τέτοια τεχνάσματα χρησιμοποιούν για να παγιδεύουν τους καταναλωτές.
Φυσικά.
Τα διαφημιστικά κόλπα αρχίζουν από τις διαφημίσεις στην παιδική τηλεόραση, όταν π.χ. τα νέα μοντέλα αθλητικών παπούτσιών παρουσιάζονται με τέτοιον τρόπο, που κάνει τα παιδιά να αισθάνονται πως θα γίνουν ρεζίλι στο σχολείο αν εμφανιστούν με παλιότερα.
Μ’αυτόν τον τρόπο ασκούνται πιέσεις από παντού και απαιτείται θάρρος και αντοχή για να αντισταθεί κανείς στον καταναλωτισμό. Κάποιοι το κατορθώνουν και δημιουργούνται μικροί πυρήνες, όπως για παράδειγμα στην Ιταλία υπάρχει το κίνημα “slow food”, που έχει εξαπλωθεί σε 160 χώρες.
Ή το “Cittaslow”, που αποσκοπεί στην επιβράδυνση του ρυθμού ζωής στα αστικά κέντρα και στη διασφάλιση της ποιότητας ζωής, αντί για την ποιότητα της κατανάλωσης.
Τέτοιες πρωτοβουλίες αποτελούν «νησάκια» σε ένα αρχιπέλαγος.
Από αυτό το σημείο ως τη ριζική αλλαγή νοοτροπίας είναι μακρύς ο δρόμος.
Με παρηγορεί όμως η σκέψη πως κάθε πλειοψηφία στην ιστορία ξεκίνησε ως μειοψηφία κι έτσι το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τις κινήσεις που αναφέραμε. Δεν έχω δυστυχώς άλλο όραμα να σας προσφέρω.
 .
Ποιός θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος των διανοούμενων σε αυτήν την προσπάθεια;
Η διανόηση έχει γίνει κι αυτή ένα προϊόν που πωλείται και αγοράζεται και αυτό ισχύει για όλους, τόσο συντηρητικούς, όσο και προοδευτικούς.
Παλιότερα, ας πούμε στη δεκαετία του ’30, υπήρχαν διανοούμενοι με κάποιο όραμα, κομμουνιστικό ή ακόμη και φασιστικό.
Σήμερα οι διανοούμενοι με όραμα είναι πολύ λίγοι.
Ο Μισέλ Φουκώ έχει πει ότι δεν υπάρχουν πια ολοκληρωμένοι διανοούμενοι: οι πανεπιστημιακοί στηρίζουν τα πανεπιστήμια, οι καλλιτέχνες τα θέατρα, οι γιατροί τα νοσοκομεία, η κάθε κατηγορία τα δικά της επαγγελματικά συμφέροντα.
Λείπουν οι διανοούμενοι που θα στοχαστούν με πλαίσιο αναφοράς την ανθρωπότητα ολόκληρη.
 .
Αυτή η απουσία έχει να κάνει με τη σχετικοποίηση και την εμπορευματοποίηση της γνώσης;
Οι διαδικασίες της εμπορευματοποίησης, της απορρύθμισης, του ατομισμού χαρακτηρίζουν όλες τις πλευρές της σύγχρονης κοινωνίας.
Έτσι δεν υπάρχουν πια «κέντρα βάρους», σημεία συνεύρεσης, και «εργοστάσια αλληλεγγύης».
Όλα είναι σκόρπια, ρευστά.
Συνεργαζόμαστε στιγμιαία για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος και στη συνέχεια μεταπηδάμε σε κάτι άλλο, όταν βαρεθούμε, και όχι όταν το πρόβλημα έχει επιλυθεί.
Δεν υπάρχει αγκυροβόλι.

Αν λοιπόν, όπως περιγράφετε και στα βιβλία σας, ζούμε πια σε ένα μεταμοντέρνο, ρευστό κόσμο, μια ρευστή μετανεωτερικότητα, ποιά θα είναι η διάδοχη κατάσταση;
Χρησιμοποιώ, όπως ίσως ξέρετε, τον όρο interregnum, που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Τίτο Λίβιο για να περιγράψει την κατάσταση στη Ρώμη μετά το θάνατο του Ρωμύλου, που βασίλεψε για 37 χρόνια, όσο ήταν τότε ο μέσος όρος ζωής.
Μετά το θάνατό του, ελάχιστοι Ρωμαίοι θυμούνταν τη Ρώμη πριν το Ρωμύλο.
Οπότε επικρατούσε μια κατάσταση τραγικής αβεβαιότητας και έλλειψης προσανατολισμού, μέχρι να βρεθεί βασιλιάς.
Ο Γκράμσι δανείστηκε τον όρο και τον προσάρμοσε για να περιγράψει μια κατάσταση όπου οι παλιές πρακτικές δεν είναι πια αποτελεσματικές, ενώ νέοι τρόποι δεν έχουν ακόμα εφευρεθεί.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλέψουμε ποιοί θα είναι αυτοί οι τρόποι. Ίσως σε άλλα σημεία της υδρογείου να έχουν ήδη βρεθεί και να μην το γνωρίζουμε.
Αυτό το μαθαίνουμε πάντα εκ των υστέρων.
Στη διάρκεια του 20ου αιώνα, ούτε ένα από τα γεγονότα που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας δεν είχε προβλεφθεί.
Όλα αποτέλεσαν εκπλήξεις και ο κόσμος δεν μπορούσε να πιστέψει πως συνέβαιναν.
Οταν μελετούσα την ιστορία του εργατικού κινήματος στη Βρετανία και έκανα έρευνα στα αρχεία τηςGuardian στο Μάντσεστερ, διαπίστωσα πως ούτε μια φορά μέχρι το 1870  δεν είχε γίνει αναφορά στην βιομηχανική επανάσταση, ούτε στην κοιτίδα της, το Μάντσεστερ.
Ο κόσμος δεν είχε αντιληφθεί πως ζούσε τη βιομηχανική επανάσταση.
Επομένως, αν τώρα ζούμε μια μετα-ρευστή επανάσταση, μόνο τα παιδιά σας θα τη συνειδητοποιήσουν.
 .
Αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Ο συμπατριώτης σας Κορνήλιος Καστοριάδης, όταν λόγω των ριζοσπαστικών του θέσεων ερωτήθηκε αν στόχος του ήταν να αλλάξει τον κόσμο, απάντησε «Ούτε κατά διάνοια. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου να αλλάξω τον κόσμο. Αυτό που επιθυμώ είναι να αλλάξει η ανθρωπότητα από μόνη της, όπως έκανε τόσες φορές στο παρελθόν».
Αυτή είναι οπτική αισιόδοξου ανθρώπου.
 .
Την προσυπογράφετε σε τελική ανάλυση;
Δεν θα προλάβω να το δω, γιατί είναι μακροπρόθεσμο.
Όμως ελπίζω ο 21ος αιώνας να είναι αφιερωμένος στην επανασύνδεση εξουσίας και πολιτικής, μέσα από συλλογική δράση και κοινούς στόχους.
Η διάκριση μεταξύ αισιόδοξης και απαισιόδοξης στάσης κατά τη γνώμη μου είναι λογικά εσφαλμένη, αφού δεν εξαντλεί όλες τις πιθανότητες.
Ποιός είναι ο αισιόδοξος; Όποιος πιστεύει πως ο κόσμος ως έχει εδώ και τώρα, είναι ο καλύτερος δυνατός.
Ποιός είναι ο απαισιόδοξος; Αυτός που σκέφτεται πως ίσως ο αισιόδοξος να έχει δίκιο.
Υπάρχει και ο Καστοριάδης μεταξύ των δύο θέσεων, που λέει πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και έλπιζε πως κάποτε θα πραγματοποιηθεί.
Όσον αφορά στο απώτερο μέλλον, η άποψη του είναι σωστή, όχι όμως όσον αφορά στο άμεσο μέλλον.
Όσο για μένα, είμαι βραχυπρόθεσμα απαισιόδοξος και μακροπρόθεσμα αισιόδοξος.
Δεν βλέπω ριζοσπαστικές αλλαγές σύντομα, αλλά είμαι σίγουρος, πως είναι στο πρόγραμμα.

[1] Ο ψυχίατρος R.D. Laing, ορίζει ως «διπλούς δεσμούς», τα διαφορετικά αντιφατικά μηνύματα στα οποία είναι εκτεθειμένα τα μέλη της οικογένειας λόγω της ταυτόχρονης επιρροής της κοινωνίας και της οικογένειας και την ανάγκη να απαντήσουν σε πολύ συχνά παράλογες προκλήσεις για να μην τιμωρηθούν.
 Πηγή: socialpolicy. gr

Τελικά το Brexit το ψήφισαν οι γέροι και οι αμόρφωτοι;

Του Ανδρέα Παγιατσου

Έχουν ξεσαλώσει τα Μίντια για το θέμα του Brexit! Εκστρατεία τρόμου πριν, εκστρατεία τρόμου και μετά! Ο στόχος να περάσει ένα μήνυμα: οι Βρετανοί έκαναν μια βλακεία που θα την πληρώσουν ακριβά, δεν πρέπει να τους ακολουθήσει κανένας άλλος!

Ιδιαίτερα καθώς στη μια χώρα μετά την άλλη ακούγονται φωνές για δημοψηφίσματα – αλλού από εθνικιστές (πχ Φιλανδία) αλλού από την Αριστερά (πχ από το «Αριστερό Μπλοκ» στην Πορτογαλία). Και, επίσης, καθώς σοβαροί εκπρόσωποι του διεθνούς κεφαλαίου προειδοποιούν για αρνητικές συνέπειες σ’ ότι αφορά το μέλλον της ΕΕ.

Ο γνωστός κερδοσκόπος Σόρος δηλώνει πως:

«η ψήφος της Βρετανίας υπέρ της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση καθιστά τη διάλυση της ΕΕ ουσιαστικά μη αναστρέψιμη».

Ενώ ο Άλαν Γκρίνσπαν, ο πιο γνωστός κεντρικός τραπεζίτης του πλανήτη (ήταν μέχρι πρόσφατα πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ, Fed) δηλώνει πως:

«μετά το Brexit η Ελλάδα δεν θα μείνει για πολύ καιρό στο ευρώ»…

Δεν είναι η ταξική πάλη είναι… που δεν είχαν πτυχίο!!

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια εμφανίζεται και η προσπάθεια να σπιλωθεί το αποτέλεσμα με τα Μίντια να αναφέρονται στους υποστηρικτές του Brexit με υποτιμητικό τρόπο: χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και συνταξιούχοι ψήφισαν έξοδο, νέοι και μορφωμένοι ψήφισαν Ευρώπη.

Ότι το 62% της νεολαίας στη Βρετανία δεν πήγε να ψηφίσει δεν έχει βέβαια καμία σημασία… και δεν πρέπει να αναφέρεται καν στα δελτία γιατί… κουράζονται οι τηλεθεατές με βαριά και αχρείαστα στατιστικά μεγέθη…

Με άλλα λόγια, δεν είναι η ταξική πάλη που έφερε το Brexit. Δεν είναι η φτώχεια η ανεργία οι κακές εργασιακές συνθήκες, η ανισότητα… Δεν είναι το μίσος προς το κατεστημένο, που πλουτίζει με ώρα με την ώρα, όταν το μεροκάματο του οικοδόμου βρίσκεται σε μερικές περιοχές της Βρετανίας στις 3 λίρες την ώρα (περίπου 3,5 ευρώ την ώρα , που σημαίνει λιγότερα από 150 ευρώ τη βδομάδα – αν και όταν υπάρχει δουλειά!). Δεν είναι ότι η δημοτικότητα του Κάμερον είχε πέσει στο 18% και οι εκπρόσωποι του κυβερνώντος κόμματος επέλεξαν να μιλούν όσο το δυνατό λιγότερο γιατί όποτε άνοιγαν το στόμα τους αυξανόταν η υποστήριξη στο Brexit. Δεν είναι το γεγονός ότι ΕΕ σημαίνει λιτότητα, κι άλλη λιτότητα και μόνο λιτότητα. Δεν είναι η σαπίλα της ελίτ που κυβερνά τη χώρα καθώς ακόμα και το όνομα του ίδιου του πρωθυπουργού, Κάμερον, φιγουράρει στις λίστες των Panama Papers…

Δεν είναι όλη αυτή η κατάσταση που προκάλεσε την έκρηξη των από κάτω, με το 52% να λέει «Έξω» καθώς αυτή ήταν η μόνη μορφή που στην παρούσα συγκυρία μπορούσε να πάρει η οργή τους… είναι ότι δεν είχαν αρκετή πανεπιστημιακή μόρφωση!

Ο σοβαρός βρετανικός αστικός τύπος αναγνωρίζει την πραγματικότητα

Μια σύντομη ματιά στον σοβαρό αστικό τύπο της Βρετανίας όμως και θα αποκαταστήσει την εικόνα: τα εργατικά και φτωχά λαϊκά στρώματα ψήφισαν έξοδο (Brexit) ενώ οι πλούσιοι και τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα ψήφισαν παραμονή (Remain).

Και βέβαια οι φτωχοί έχουν πιο χαμηλό μορφωτικό επίπεδο από τους πλούσιους… Τι να κάνουμε; Κάποιοι τους στέρησαν τη δυνατότητα να «μορφωθούν»…

Μήπως όμως αυτό σημαίνει ότι οι πλούσιοι έχουν «πιο σωστό κριτήριο» από τους φτωχούς; Ασφαλώς όχι – αυτά εξάλλου είναι τα «αιώνια» επιχειρήματα των πλουσίων, των αρχουσών τάξεων και των κολαούζων τους που αν μπορούσαν να στερήσουν τη ψήφο και τη φωνή από τους φτωχούς θα το έκαναν.

Προσοχή κύριοι της άρχουσας τάξης, τα πράγματα είναι απλά: όπως εσείς ψηφίζετε με βάση τα ταξικά συμφέροντά σας έτσι κάνουν και οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί. Όσον αφορά τα πτυχία σας; Οι εργαζόμενοι έχουν δει την αξία τους – την έχουν μετρήσει με βάση τις πολιτικές που εφαρμόζετε και τον αντίκτυπο στην καθημερινή τους ζωή.

Έγραφε λοιπόν η εφημερίδα Guardian την Παρασκευή 24 Ιούνη, την επόμενη του δημοψηφίσματος:

«”Αν έχεις λεφτά, ψηφίζεις μένουμε” μου είπε με μια εντυπωσιακή αυτοπεποίθηση. ”Αν δεν έχεις λεφτά, ψηφίζεις φεύγουμε”. Βρισκόμαστε στο Κολιχερστ (Collyhurst) μια από τις φτωχές εργατογειονιές του βόρειου Μάντσεστερ όπου αναζητώ ακόμη κάποιον υποστηρικτή του Remain…»

Στη συνέχεια του άρθρου ο συντάκτης αναφέρεται στην επίσκεψη του στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, όπου συνάντησε έναν άλλο κόσμο: 9 στους 10 ήταν υπέρ του Remain και μιλούσαν με αλαζονεία και υποτιμητικά (είναι, εξάλλου, «μορφωμένοι»…) για τους υποστηρικτές του Brexit.

Το άρθρο του Guardian τελειώνει απλά επαναλαμβάνοντας τα λόγια της εργάτριας από το Κόλιχερστ:

Αν έχεις λεφτά, ψηφίζεις μένουμε. Αν δεν έχεις λεφτά, ψηφίζεις φεύγουμε.

Μια δεύτερη αναφορά μπορεί να γίνει στη Financial Times – από τις κορυφαίες οικονομικές εφημερίδες του πλανήτη, πιστή στην υπηρεσία της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των οικονομικών ελίτ (Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, Σάββατο 25 Ιούνη)

«Αυτή είναι η πιο ταξική ψήφος που έχει υπάρξει στη Βρετανία εδώ και δεκαετίες, με τις συνήθεις διαταξικές συμμαχίες να έχουν τιναχθεί στον αέρα, σαν σε ένα σύγχρονο ”πόλεμο των χωρικών” των αρχών του 21ου αιώνα»

Αυτή λοιπόν είναι η εικόνα.[1] Μια ψήφος ταξική, μέσα στο πιο πολωμένο κλίμα ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους φτωχούς από τη μια και τους πλούσιους μαζί με τους μικροαστούς από την άλλη.

Στις πλούσιες περιοχές του Λονδίνου το «Remain» έφτασε να κυμαίνεται στο 70 – 75%. Ακριβώς παρόμοια ήταν τα ποσοστά του Brexit στις εργατικές συνοικίες της ανεργίας και της φτώχειας.

«Είναι η ταξική πάλη, ανόητοι»

Έτσι έχουν τα πράγματα! Και αυτά τα πράγματα δεν πέσανε από τον ουρανό.

Η ταξική πάλη βρίσκεται σε διαρκή άνοδο στη Βρετανία εδώ και καιρό, με εντυπωσιακές διαδηλώσεις ενάντια στη λιτότητα, με 250 χιλιάδες κόσμο στο Λονδίνο τον περασμένο χρόνο, με σκληρές απεργιακές κινητοποιήσεις όπως αυτή των εργαζομένων στο Μετρό προς το τέλος του προηγούμενου χρόνου που κράτησε μήνες, όπως και στο χώρο της Υγείας στη διάρκεια των πρώτων μηνών αυτού του χρόνου όπου και πάλι οι κινητοποιήσεις των «νέων γιατρών» κράτησαν μήνες. Πρόσφατα οι εργαζόμενοι στην Εκπαίδευση πήραν απόφαση για απεργία που ξεκινά την 5 Ιούλη – το σημαντικότερο είναι τα ποσοστά που ψήφισαν υπέρ της απεργίας: 91,7%!!

Η ταξική πάλη λοιπόν. Και το Brexit δεν είναι η πρώτη αντανάκλασή της στο πολιτικό επίπεδο. Η προηγούμενη ήταν η ανάδειξη του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του κόμματος των Εργατικών τον περασμένο Σεπτέμβρη (2015) κάτι που επίσης έσκασε σαν βόμβα στη Βρετανία και διεθνώς.

Καλά, μα με τον Φαράτζ;

Σε ένα καλοπροαίρετο κομμάτι του κόσμου και της Αριστεράς προκύπτει ασφαλώς ζήτημα όταν η ψήφος για το Brexit αποτελεί την πρόταση κομματιού του κατεστημένου καθώς και των εθνικιστικών και ακροδεξιών κύκλων.

Είναι δυνατό να ψηφίζεις αυτό που προτείνει το UKIP – το εθνικιστικό και ρατσιστικό «Κόμμα για την Ανεξαρτησία του Ηνωμένου Βασιλείου»;

Αυτή είναι μια λάθος «ερώτηση». Γιατί το UKIP και το κομμάτι του βρετανικού κατεστημένου που στήριξε το Brexit το έκαναν για τους δικούς του λόγους που είναι πολύ διαφορετικοί από αυτούς των εργαζομένων και των φτωχών (όσο και αν ασφαλώς μπερδεμένες πολιτικές συνειδήσεις και θέσεις είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν).

Το πραγματικά σημαντικό ερώτημα είναι πού ήταν οι ηγεσίες, συνδικαλιστικές και πολιτικές του εργατικού κινήματος όταν η εργατική βάση έδινε τη μάχη του Brexit ενάντια στην τρομοϋστερία που καλλιεργούσαν τα ΜΜΕ και ο κύριος όγκος της άρχουσας τάξης.

Ήταν ακριβώς εκεί που ήταν η ΓΣΕΕ του κυρίου Παναγόπουλου, όταν η ελληνική κοινωνία έδινε τη μάχη του δημοψηφίσματος τον περασμένο Ιούλη!

Οι συνδικαλιστικές κορυφές (TUC) έκαναν εκστρατεία υπέρ της «Παραμονής» με τον ίδιο τρόπο που η ΓΣΕΕ είχε πάρει θέση υπέρ του «Ναι».

Παρόμοια ήταν η στάση του κόμματος των Εργατικών. Παρότι η ηγεσία πέρασε στον Τζέρεμι Κόρμπιν που ανήκει στην αριστερή πτέρυγα και που σε όλη την προηγούμενη πολιτική του πορειά ήταν ενάντια στην ΕΕ, στο θέμα του δημοψηφίσματος υποχώρησε στην πίεση της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος και πήρε θέση υπέρ της «Παραμονής»! Τραγικό!

Έχοντας αναφέρει αυτό, βέβαια πρέπει να τονίσουμε πως η Αριστερά δεν ήταν απούσα από τη μάχη, όσο και αν αυτό δεν προβλήθηκε καθόλου από τα ΜΜΕ (ούτε κι από την ελληνική Αριστερά – δείτε για παράδειγμα). Κάθε άλλο! Όμως δεν υπάρχει ο χώρος εδώ για παραπέρα επέκταση. (Δείτε περισσότερα εδώ και εδώ).

Συνοψίζοντας

Μετά το δημοψήφισμα της περασμένης Πέμπτης 23 Ιούνη η Βρετανία είναι μια άλλη χώρα. Οι αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος βγαίνουν με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια. Η άρχουσα τάξη της Βρετανίας αλλά και της Ευρώπης, συνολικά, πιάνεται στον ύπνο. Ακόμα βρίσκεται σε κατάσταση σοκ και ανίκανη να αντιδράσει με ψυχραιμία και σχέδιο. Σταδιακά όμως θα υπερισχύσουν οι πιο ψύχραιμες φωνές για να περιορίσουν τη ζημιά.

Η πολιτική σκηνή στη Βρετανία βρίσκεται στον αέρα. Η νέα ηγεσία των Εργατικών, που προέρχεται από την αριστερή πτέρυγα, στάθηκε ανάξια των περιστάσεων. Κι αυτό παρότι ο ίδιος ο Κόρμπιν είναι γέννημα της ίδιας κρίσης που γέννησε το Brexit. Και τα δύο κόμματα της άρχουσας τάξης, Συντηρητικοί και Εργατικοί, βρίσκονται σε βαθιά κρίση.

Το «πουλόβερ» που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωζώνη έχει αρχίσει να ξηλώνεται.

Από αντικειμενική σκοπιά, είναι η ώρα των δυνάμεων του Μαρξισμού. Από υποκειμενική σκοπιά είναι η ώρα να δοθεί η μάχη για μια μαζική επαναστατική Αριστερά. Αν αυτό το έργο δεν στεφθεί με επιτυχία θα έχουμε ξανά προδοσίες και ήττες όπως αυτές που ζήσαμε στο μεγαλύτερο μέρος του προηγούμενου αιώνα.



______________________
Σημειώσεις

[1] Με παρόμοιο σοβαρό τρόπο ένας από τους κορυφαίους αναλυτές των χρηματαγορών στον πλανήτη, ο Mohamed A. El-Erian, γράφει στο πρακτορείο οικονομικών αναλύσεων Bloomberg (http://www.capital.gr/story/3136446):

Προσθέστε το “Brexit” σε μια λίστα από αδιανόητα που έχουν γίνει πραγματικότητα: Παράξενα πράγματα συμβαίνουν όταν προηγμένες οικονομίες επιμένουν σε μία νόρμα παρατεταμένης χαμηλής ανάπτυξης και επιδείνωσης της ανισότητας – πράγματα όπως τα αρνητικά ονομαστικά επιτόκια και η εμφάνιση του Donald Trump ως χρισμένου υποψήφιου των Ρεπουμπλικανών.

Και αν η απόφαση του Ηνωμένου Βασιλείου να αποχωρήσει από την ΕΕ δεν ξυπνά τους πολιτικούς σε άλλες χώρες, ο κατάλογος αυτός θα γίνεται όλο και μακρύτερος στους μήνες που έρχονται.
(Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας).

Οι σοβαροί αναλυτές της άρχουσας τάξης συμπίπτουν συχνά με τις διαπιστώσεις και τις αναλύσεις των Μαρξιστών – οι προτάσεις τους βέβαια είναι σε εκδιαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις.

 Του Ανδρέα Παγιατσου