Του Ανδρέα Παγιατσου
Έχουν ξεσαλώσει τα Μίντια για το θέμα του Brexit! Εκστρατεία τρόμου πριν, εκστρατεία τρόμου και μετά! Ο στόχος να περάσει ένα μήνυμα: οι Βρετανοί έκαναν μια βλακεία που θα την πληρώσουν ακριβά, δεν πρέπει να τους ακολουθήσει κανένας άλλος!
Ιδιαίτερα καθώς στη μια χώρα μετά την άλλη ακούγονται φωνές για δημοψηφίσματα – αλλού από εθνικιστές (πχ Φιλανδία) αλλού από την Αριστερά (πχ από το «Αριστερό Μπλοκ» στην Πορτογαλία). Και, επίσης, καθώς σοβαροί εκπρόσωποι του διεθνούς κεφαλαίου προειδοποιούν για αρνητικές συνέπειες σ’ ότι αφορά το μέλλον της ΕΕ.
Ο γνωστός κερδοσκόπος Σόρος δηλώνει πως:
«η ψήφος της Βρετανίας υπέρ της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση καθιστά τη διάλυση της ΕΕ ουσιαστικά μη αναστρέψιμη».
Ενώ ο Άλαν Γκρίνσπαν, ο πιο γνωστός κεντρικός τραπεζίτης του πλανήτη (ήταν μέχρι πρόσφατα πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ, Fed) δηλώνει πως:
«μετά το Brexit η Ελλάδα δεν θα μείνει για πολύ καιρό στο ευρώ»…
Δεν είναι η ταξική πάλη είναι… που δεν είχαν πτυχίο!!
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια εμφανίζεται και η προσπάθεια να σπιλωθεί το αποτέλεσμα με τα Μίντια να αναφέρονται στους υποστηρικτές του Brexit με υποτιμητικό τρόπο: χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και συνταξιούχοι ψήφισαν έξοδο, νέοι και μορφωμένοι ψήφισαν Ευρώπη.
Ότι το 62% της νεολαίας στη Βρετανία δεν πήγε να ψηφίσει δεν έχει βέβαια καμία σημασία… και δεν πρέπει να αναφέρεται καν στα δελτία γιατί… κουράζονται οι τηλεθεατές με βαριά και αχρείαστα στατιστικά μεγέθη…
Με άλλα λόγια, δεν είναι η ταξική πάλη που έφερε το Brexit. Δεν είναι η φτώχεια η ανεργία οι κακές εργασιακές συνθήκες, η ανισότητα… Δεν είναι το μίσος προς το κατεστημένο, που πλουτίζει με ώρα με την ώρα, όταν το μεροκάματο του οικοδόμου βρίσκεται σε μερικές περιοχές της Βρετανίας στις 3 λίρες την ώρα (περίπου 3,5 ευρώ την ώρα , που σημαίνει λιγότερα από 150 ευρώ τη βδομάδα – αν και όταν υπάρχει δουλειά!). Δεν είναι ότι η δημοτικότητα του Κάμερον είχε πέσει στο 18% και οι εκπρόσωποι του κυβερνώντος κόμματος επέλεξαν να μιλούν όσο το δυνατό λιγότερο γιατί όποτε άνοιγαν το στόμα τους αυξανόταν η υποστήριξη στο Brexit. Δεν είναι το γεγονός ότι ΕΕ σημαίνει λιτότητα, κι άλλη λιτότητα και μόνο λιτότητα. Δεν είναι η σαπίλα της ελίτ που κυβερνά τη χώρα καθώς ακόμα και το όνομα του ίδιου του πρωθυπουργού, Κάμερον, φιγουράρει στις λίστες των Panama Papers…
Δεν είναι όλη αυτή η κατάσταση που προκάλεσε την έκρηξη των από κάτω, με το 52% να λέει «Έξω» καθώς αυτή ήταν η μόνη μορφή που στην παρούσα συγκυρία μπορούσε να πάρει η οργή τους… είναι ότι δεν είχαν αρκετή πανεπιστημιακή μόρφωση!
Ο σοβαρός βρετανικός αστικός τύπος αναγνωρίζει την πραγματικότητα
Μια σύντομη ματιά στον σοβαρό αστικό τύπο της Βρετανίας όμως και θα αποκαταστήσει την εικόνα: τα εργατικά και φτωχά λαϊκά στρώματα ψήφισαν έξοδο (Brexit) ενώ οι πλούσιοι και τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα ψήφισαν παραμονή (Remain).
Και βέβαια οι φτωχοί έχουν πιο χαμηλό μορφωτικό επίπεδο από τους πλούσιους… Τι να κάνουμε; Κάποιοι τους στέρησαν τη δυνατότητα να «μορφωθούν»…
Μήπως όμως αυτό σημαίνει ότι οι πλούσιοι έχουν «πιο σωστό κριτήριο» από τους φτωχούς; Ασφαλώς όχι – αυτά εξάλλου είναι τα «αιώνια» επιχειρήματα των πλουσίων, των αρχουσών τάξεων και των κολαούζων τους που αν μπορούσαν να στερήσουν τη ψήφο και τη φωνή από τους φτωχούς θα το έκαναν.
Προσοχή κύριοι της άρχουσας τάξης, τα πράγματα είναι απλά: όπως εσείς ψηφίζετε με βάση τα ταξικά συμφέροντά σας έτσι κάνουν και οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί. Όσον αφορά τα πτυχία σας; Οι εργαζόμενοι έχουν δει την αξία τους – την έχουν μετρήσει με βάση τις πολιτικές που εφαρμόζετε και τον αντίκτυπο στην καθημερινή τους ζωή.
Έγραφε λοιπόν η εφημερίδα Guardian την Παρασκευή 24 Ιούνη, την επόμενη του δημοψηφίσματος:
«”Αν έχεις λεφτά, ψηφίζεις μένουμε” μου είπε με μια εντυπωσιακή αυτοπεποίθηση. ”Αν δεν έχεις λεφτά, ψηφίζεις φεύγουμε”. Βρισκόμαστε στο Κολιχερστ (Collyhurst) μια από τις φτωχές εργατογειονιές του βόρειου Μάντσεστερ όπου αναζητώ ακόμη κάποιον υποστηρικτή του Remain…»
Στη συνέχεια του άρθρου ο συντάκτης αναφέρεται στην επίσκεψη του στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, όπου συνάντησε έναν άλλο κόσμο: 9 στους 10 ήταν υπέρ του Remain και μιλούσαν με αλαζονεία και υποτιμητικά (είναι, εξάλλου, «μορφωμένοι»…) για τους υποστηρικτές του Brexit.
Το άρθρο του Guardian τελειώνει απλά επαναλαμβάνοντας τα λόγια της εργάτριας από το Κόλιχερστ:
Αν έχεις λεφτά, ψηφίζεις μένουμε. Αν δεν έχεις λεφτά, ψηφίζεις φεύγουμε.
Μια δεύτερη αναφορά μπορεί να γίνει στη Financial Times – από τις κορυφαίες οικονομικές εφημερίδες του πλανήτη, πιστή στην υπηρεσία της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των οικονομικών ελίτ (Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, Σάββατο 25 Ιούνη)
«Αυτή είναι η πιο ταξική ψήφος που έχει υπάρξει στη Βρετανία εδώ και δεκαετίες, με τις συνήθεις διαταξικές συμμαχίες να έχουν τιναχθεί στον αέρα, σαν σε ένα σύγχρονο ”πόλεμο των χωρικών” των αρχών του 21ου αιώνα»
Αυτή λοιπόν είναι η εικόνα.[1] Μια ψήφος ταξική, μέσα στο πιο πολωμένο κλίμα ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους φτωχούς από τη μια και τους πλούσιους μαζί με τους μικροαστούς από την άλλη.
Στις πλούσιες περιοχές του Λονδίνου το «Remain» έφτασε να κυμαίνεται στο 70 – 75%. Ακριβώς παρόμοια ήταν τα ποσοστά του Brexit στις εργατικές συνοικίες της ανεργίας και της φτώχειας.
«Είναι η ταξική πάλη, ανόητοι»
Έτσι έχουν τα πράγματα! Και αυτά τα πράγματα δεν πέσανε από τον ουρανό.
Η ταξική πάλη βρίσκεται σε διαρκή άνοδο στη Βρετανία εδώ και καιρό, με εντυπωσιακές διαδηλώσεις ενάντια στη λιτότητα, με 250 χιλιάδες κόσμο στο Λονδίνο τον περασμένο χρόνο, με σκληρές απεργιακές κινητοποιήσεις όπως αυτή των εργαζομένων στο Μετρό προς το τέλος του προηγούμενου χρόνου που κράτησε μήνες, όπως και στο χώρο της Υγείας στη διάρκεια των πρώτων μηνών αυτού του χρόνου όπου και πάλι οι κινητοποιήσεις των «νέων γιατρών» κράτησαν μήνες. Πρόσφατα οι εργαζόμενοι στην Εκπαίδευση πήραν απόφαση για απεργία που ξεκινά την 5 Ιούλη – το σημαντικότερο είναι τα ποσοστά που ψήφισαν υπέρ της απεργίας: 91,7%!!
Η ταξική πάλη λοιπόν. Και το Brexit δεν είναι η πρώτη αντανάκλασή της στο πολιτικό επίπεδο. Η προηγούμενη ήταν η ανάδειξη του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του κόμματος των Εργατικών τον περασμένο Σεπτέμβρη (2015) κάτι που επίσης έσκασε σαν βόμβα στη Βρετανία και διεθνώς.
Καλά, μα με τον Φαράτζ;
Σε ένα καλοπροαίρετο κομμάτι του κόσμου και της Αριστεράς προκύπτει ασφαλώς ζήτημα όταν η ψήφος για το Brexit αποτελεί την πρόταση κομματιού του κατεστημένου καθώς και των εθνικιστικών και ακροδεξιών κύκλων.
Είναι δυνατό να ψηφίζεις αυτό που προτείνει το UKIP – το εθνικιστικό και ρατσιστικό «Κόμμα για την Ανεξαρτησία του Ηνωμένου Βασιλείου»;
Αυτή είναι μια λάθος «ερώτηση». Γιατί το UKIP και το κομμάτι του βρετανικού κατεστημένου που στήριξε το Brexit το έκαναν για τους δικούς του λόγους που είναι πολύ διαφορετικοί από αυτούς των εργαζομένων και των φτωχών (όσο και αν ασφαλώς μπερδεμένες πολιτικές συνειδήσεις και θέσεις είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν).
Το πραγματικά σημαντικό ερώτημα είναι πού ήταν οι ηγεσίες, συνδικαλιστικές και πολιτικές του εργατικού κινήματος όταν η εργατική βάση έδινε τη μάχη του Brexit ενάντια στην τρομοϋστερία που καλλιεργούσαν τα ΜΜΕ και ο κύριος όγκος της άρχουσας τάξης.
Ήταν ακριβώς εκεί που ήταν η ΓΣΕΕ του κυρίου Παναγόπουλου, όταν η ελληνική κοινωνία έδινε τη μάχη του δημοψηφίσματος τον περασμένο Ιούλη!
Οι συνδικαλιστικές κορυφές (TUC) έκαναν εκστρατεία υπέρ της «Παραμονής» με τον ίδιο τρόπο που η ΓΣΕΕ είχε πάρει θέση υπέρ του «Ναι».
Παρόμοια ήταν η στάση του κόμματος των Εργατικών. Παρότι η ηγεσία πέρασε στον Τζέρεμι Κόρμπιν που ανήκει στην αριστερή πτέρυγα και που σε όλη την προηγούμενη πολιτική του πορειά ήταν ενάντια στην ΕΕ, στο θέμα του δημοψηφίσματος υποχώρησε στην πίεση της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος και πήρε θέση υπέρ της «Παραμονής»! Τραγικό!
Έχοντας αναφέρει αυτό, βέβαια πρέπει να τονίσουμε πως η Αριστερά δεν ήταν απούσα από τη μάχη, όσο και αν αυτό δεν προβλήθηκε καθόλου από τα ΜΜΕ (ούτε κι από την ελληνική Αριστερά – δείτε για παράδειγμα). Κάθε άλλο! Όμως δεν υπάρχει ο χώρος εδώ για παραπέρα επέκταση. (Δείτε περισσότερα εδώ και εδώ).
Συνοψίζοντας
Μετά το δημοψήφισμα της περασμένης Πέμπτης 23 Ιούνη η Βρετανία είναι μια άλλη χώρα. Οι αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος βγαίνουν με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια. Η άρχουσα τάξη της Βρετανίας αλλά και της Ευρώπης, συνολικά, πιάνεται στον ύπνο. Ακόμα βρίσκεται σε κατάσταση σοκ και ανίκανη να αντιδράσει με ψυχραιμία και σχέδιο. Σταδιακά όμως θα υπερισχύσουν οι πιο ψύχραιμες φωνές για να περιορίσουν τη ζημιά.
Η πολιτική σκηνή στη Βρετανία βρίσκεται στον αέρα. Η νέα ηγεσία των Εργατικών, που προέρχεται από την αριστερή πτέρυγα, στάθηκε ανάξια των περιστάσεων. Κι αυτό παρότι ο ίδιος ο Κόρμπιν είναι γέννημα της ίδιας κρίσης που γέννησε το Brexit. Και τα δύο κόμματα της άρχουσας τάξης, Συντηρητικοί και Εργατικοί, βρίσκονται σε βαθιά κρίση.
Το «πουλόβερ» που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωζώνη έχει αρχίσει να ξηλώνεται.
Από αντικειμενική σκοπιά, είναι η ώρα των δυνάμεων του Μαρξισμού. Από υποκειμενική σκοπιά είναι η ώρα να δοθεί η μάχη για μια μαζική επαναστατική Αριστερά. Αν αυτό το έργο δεν στεφθεί με επιτυχία θα έχουμε ξανά προδοσίες και ήττες όπως αυτές που ζήσαμε στο μεγαλύτερο μέρος του προηγούμενου αιώνα.
______________________
Σημειώσεις
[1] Με παρόμοιο σοβαρό τρόπο ένας από τους κορυφαίους αναλυτές των χρηματαγορών στον πλανήτη, ο Mohamed A. El-Erian, γράφει στο πρακτορείο οικονομικών αναλύσεων Bloomberg (http://www.capital.gr/story/3136446):
Προσθέστε το “Brexit” σε μια λίστα από αδιανόητα που έχουν γίνει πραγματικότητα: Παράξενα πράγματα συμβαίνουν όταν προηγμένες οικονομίες επιμένουν σε μία νόρμα παρατεταμένης χαμηλής ανάπτυξης και επιδείνωσης της ανισότητας – πράγματα όπως τα αρνητικά ονομαστικά επιτόκια και η εμφάνιση του Donald Trump ως χρισμένου υποψήφιου των Ρεπουμπλικανών.
Και αν η απόφαση του Ηνωμένου Βασιλείου να αποχωρήσει από την ΕΕ δεν ξυπνά τους πολιτικούς σε άλλες χώρες, ο κατάλογος αυτός θα γίνεται όλο και μακρύτερος στους μήνες που έρχονται.
(Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας).
Οι σοβαροί αναλυτές της άρχουσας τάξης συμπίπτουν συχνά με τις διαπιστώσεις και τις αναλύσεις των Μαρξιστών – οι προτάσεις τους βέβαια είναι σε εκδιαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις.
Του Ανδρέα Παγιατσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου