Στόιμπερ: Η ΝΔ φταίει για τη μιζέρια του χρέους της Ελλάδας

Δήλωση του πρώην πρωθυπουργού της Βαυαρίας Έντμουντ Στόιμπερ

Επίθεση στη Νέα Δημοκρατία για τη στάση της στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους της Ελλάδας, ασκεί ο συντηρητικός πρώην πρωθυπουργός της Βαυαρίας Έντμουντ Στόιμπερ.

«Το δικό μας, συντηρητικό αδελφό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στην Ελλάδα αποτυγχάνει σε όλα τα επίπεδα. Φέρει μεγάλη ευθύνη για τη μιζέρια του χρέους. Είναι παρανοϊκό το ότι ειδικά αυτό το κόμμα βγάζει τον κόσμο στους δρόμους για να διαδηλώνει ενάντια στα μέτρα λιτότητας», λέει χαρακτηριστικά ο κ. Στόιμπερ, επίτιμος πρόεδρος του συγκυβερνώντος κόμματος της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης «CSU» Βαυαρίας.

Σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Focus», ο κ. Στόιμπερ προειδοποιεί ότι οι συνέπειες της κρίσης μπορεί να είναι χειρότερες από αυτές της Lehman. «Τώρα αυτό που χρειάζεται είναι άμεσα έκτακτη βοήθεια. Αυτό, ορισμένοι δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμη», λέει ο κ. Στόιμπερ.

Ο Βαυαρός συντηρητικός πολιτικός, που είναι και επικεφαλής ομάδας εργασίας της ΕΕ για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, επισημαίνει τον κίνδυνο διάλυσης της Ευρώπης, ενός ιστορικού οικοδομήματος που θεμελίωσαν πολιτικοί όπως ο Ρομπέρ Σουμάν και ο Κόνραντ Αντενάουερ.

Οι φίλοι...

Ενας άνδρας, το άλογο και ο σκύλος του περπατούσαν σε ένα δάσος. Καθώς περνούσαν κάτω από ένα δένδρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε στάχτη! Ομως ο άνδρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο και συνέχισε την πορεία του με τα δύο του ζώα. Κάποιες φορές περνάει κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την καινούργια κατάσταση. Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς και ανέβαιναν σε ένα λόφο. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός και αυτοί ίδρωναν και διψούσαν. Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μια πανέμορφη μαρμάρινη πύλη, που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι. Ο διαβάτης κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο.
- «Καλημέρα»
- «Καλημέρα», απάντησε ο φύλακας.
- «Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος;».
- «Αυτός είναι ο παράδεισος».
- «Τι καλά που φτάσαμε στον παράδεισο, γιατί διψάμε».
- «Μπορείτε, κύριε, να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε», είπε ο φύλακας και του έδειξε την πηγή.
- «Το άλογο και ο σκύλος μου διψούν επίσης».
- «Λυπάμαι πολύ», είπε ο φύλακας, «αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα».
Ο άνδρας αρνήθηκε με μεγάλη δυσκολία, μια και διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει μόνο αυτός. Ευχαρίστησε τον φύλακα και συνέχισε την πορεία του.
Αφού περπάτησαν για αρκετή ώρα στην ανηφοριά, εξαντλημένοι πλέον και οι τρεις έφτασαν σε ένα άλλο μέρος, η είσοδος του οποίου ξεχώριζε από μια παλιά πόρτα περικυκλωμένη από δέντρα. Στη σκιά ενός δέντρου καθόταν ένας άνδρας και είχε το κεφάλι του καλυμμένο με ένα καπέλο. Μάλλον κοιμόταν.
- «Καλημέρα», είπε ο διαβάτης. Ο άνδρας έγνεψε ως απάντηση με το κεφάλι του.
- «Διψάμε πολύ το άλογό μου, ο σκύλος μου κι εγώ».
- «Υπάρχει πηγή ανάμεσα σε εκείνα τα βράχια», είπε ο άνδρας δείχνοντας το μέρος. Μπορείτε να πιείτε όσο νερό θέλετε.
Ο άνδρας, το άλογο και ο σκύλος του πήγαν στην πηγή και έσβησαν τη δίψα τους. Ο διαβάτης γύρισε πίσω να ευχαριστήσει τον άνδρα.
- «Μπορείτε να ξανάρθετε όποτε θέλετε», του απάντησε εκείνος.
- «Επί τη ευκαιρία, πώς ονομάζεται αυτό το μέρος;», ρώτησε ο άνδρας.
- «Παράδεισος».
- «Παράδεισος; Μα ο φύλακας της μαρμάρινης εισόδου μού είπε ότι εκείνο το μέρος ήταν ο παράδεισος».
- «Εκείνο δεν ήταν ο παράδεισος, αλλά η κόλαση», απάντησε ο φύλακας. Ο διαβάτης έμεινε σαστισμένος.
- «Θα έπρεπε να τους απαγορεύσετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας. Αυτή η λάθος πληροφορία μπορεί να προξενήσει μεγάλο μπέρδεμα», είπε ο διαβάτης.
- «Σε καμία περίπτωση», αντέτεινε ο άνδρας, «στην πραγματικότητα μας κάνουν μεγάλη χάρη, διότι εκεί παραμένουν όλοι όσοι είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερους φίλους τους..

Πάουλο Kοέλο

Εύχομαι...

Εύχομαι το Φως των Αγίων αυτών Ημερών να μας δώσει Πίστη και Ελπίδα για το μέλλον, και την δύναμη ώστε να το φτιάξουμε με Αληθινή Αγάπη προς την Ανθρωπότητα!

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΟΥ ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ

Μαθαίνουμε ότι ο αρχηγός της Ν.Δ. είπε σήμερα κατηγορηματικό «όχι» στη συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ!

- Και ποιος του το πρότεινε; Δεν βαρέθηκαν να φαντασιώνονται εκεί στη Συγγρού; Θα ασχοληθούν καθόλου με τον πολίτη; Θα προτείνουν τίποτα ρεαλιστικό πέρα από μαγικές συνταγές για μηδενισμό του ελλείμματος σε ένα χρόνο χωρίς κόπο και πόνο; Γιατί αυτό είναι το βαθύτερο πρόβλημά τους, ότι δεν ασχολούνται καθόλου με τον πολίτη, και όχι οι ανεμόμυλοι που πλάθουν στον ξύπνιο τους. Όταν το καταλάβουν, θα έχουν κάνει ένα μεγάλο βήμα για να αποκτήσουν στοιχειώδη σοβαρότητα...

Αυτό ήταν το σχόλιο από το Βασικό Σχολιασμό Επικαιρότητας 29/03/2011.

Και το δικό μου σχόλιο για αυτό, με το «φτωχό» μου μυαλό:

Άκουσα στην T.V. ότι ο αρχηγός της Ν.Δ. είπε ότι δεν συνεργάζεται με αυτούς που είπαν «Ναι» στο μνημόνιο. Η καινούργια ηγεσία της Ν.Δ. μας έδειξε επί 5 μισή χρόνια ότι ξέρει να συνεργάζεται με αυτούς που μας οδήγησαν στο σταυροδρόμι που είχε μόνο δυο δρόμους: της χρεοκοπίας η του μνημονίου. Και δεν μπορώ παρά να σχολιάσω ότι αν θα ήταν και πάλι κυβέρνηση η Ν.Δ. (έστω και «κουρασμένη», για τρίτη θητεία στη σειρά) τώρα θα είχαμε βρεθεί στην θέση της Αργεντινής πριν χρόνια, χωρίς μισθούς, δίχως συντάξεις και πολλά άλλα πραγματικά επώδυνα, τουλάχιστον για τους πολλούς. Ο νοών νοείτω…

Πέσανε ΚΑΙ ΠΑΛΙ οι μάσκες, κύριοι της Ν.Δ., έστω και αν πέρασε το καρναβάλι προ πολλού.

ΕΒΓΑΙΝΕ; ΟΧΙ. ΤΩΡΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΓΕΙ.

Βασικός Σχολιασμός Επικαιρότητας

29/3/2011

1. Να τες πάλι οι Κασσάνδρες...Νέο τροπάριο: «Δεν βγαίνει ο λογαριασμός» λένε, αναφερόμενες στο έργο της κυβέρνησης και την τιτάνια προσπάθεια όλων των Ελλήνων.

2. Αλλά δεν απαντάνε σε ένα βασικό ερώτημα: Έβγαινε; Έβγαινε ο λογαριασμός πριν; Μήπως θα έβγαινε ο λογαριασμός πριν και τώρα δεν βγαίνει; Και μερικά συναφή ερωτήματα:

- Μήπως ο λογαριασμός θα έβγαινε αν συνεχίζαμε και εμείς να γονατίζουμε το δημόσιο με ανεξέλεγκτες προσλήψεις και ρουσφέτια;

- Μήπως ο λογαριασμός θα έβγαινε αν συνεχίζαμε και εμείς να αντιμετωπίζουμε την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία ως μαγειρείο, για να μας λέει πόσο λίγους ανέργους έχουμε και πόσο χαμηλό είναι το έλλειμμά μας;

- Μήπως ο λογαριασμός θα έβγαινε αν δεν παίρναμε ιστορικές αποφάσεις για το ασφαλιστικό σύστημα; Μήπως ο λογαριασμός θα έβγαινε αν το δημόσιο συνέχιζε να σπαταλάει όσα σπαταλούσε μέχρι το 2009; Και μάλιστα χωρίς καμία, μα καμία διαφάνεια; Εκτοξεύοντας το δημόσιο χρέος πάνω από 150 δισ., σχεδόν διπλασιάζοντάς το, μέσα σε 6 χρόνια;

- Μήπως θα έβγαινε ο λογαριασμός αν διατηρούσαμε 52 νομαρχίες, 1034 δήμους και κοινότητες, 6.000 δημοτικές επιχειρήσεις και 50.000 αιρετούς στην αυτοδιοοίκηση;

- Μήπως ο λογαριασμός θα έβγαινε αν κρατούσαμε και εμείς δεκάδες επαγγέλματα θεόκλειστα;

- Μήπως ο λογαριασμός θα έβγαινε αν δεν είχαν γίνει ήδη τους τελευταίους μήνες τα πρώτα βήματα για την ηλεκτρονική συνταγογράφηση στα Ταμεία;

- Και γενικά, μήπως ο λογαριασμός θα έβγαινε αν ο ελληνικός λαός δεν είχε επιλέξει με την ψήφο του αλλαγή πορείας στις 4 Οκτωβρίου του 2009;

3. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο: Ο λογαριασμός σίγουρα δεν έβγαινε αν συνεχίζαμε όπως πηγαίναμε μέχρι τον Οκτώβριο του 2009. Για αυτό άλλωστε και οι προηγούμενοι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Αυτό είναι κάτι που λησμονούν συστηματικά όσοι σήμερα λένε «ο λογαριασμός δεν βγαίνει».

- Όπως άλλωστε «ξεχνούν» ότι η ύφεση δεν ξεκίνησε το 2010 και με το Μνημόνιο, αλλά προϋπήρχε (πάνω από -2% το 2009) και ήταν από τους παράγοντες που οδήγησαν στο Μνημόνιο. Όπως άλλωστε «ξεχνούν» ότι ο αριθμός των ανέργων μαγειρεύονταν επί προηγούμενης κυβέρνησης και τώρα έχουμε τα πιο αντικειμενικά στοιχεία που είχαμε ποτέ. Όπως επίσης ξεχνούν ότι οι προηγούμενοι έκλειναν άρον άρον υποθέσεις σκανδάλων, έφευγαν από τη Βουλή και την έκλειναν νύχτα, ενώ σήμερα, παρά τα προβλήματα που δημιούργησαν οι εγκληματικές ενέργειες των προηγούμενων, γίνεται ό,τι μπορεί να γίνει για να πέσει φως.

4. Τώρα ο λογαριασμός μπορεί να βγει. Και πρέπει να βγει. Αποφύγαμε τη χρεοκοπία πέρσι, κρατήσαμε ζωντανή την ελπίδα και τώρα μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι ο λογαριασμός θα βγει. Και θα αποφύγουμε οριστικά τον κίνδυνο και θα αλλάξουμε οριστικά την Ελλάδα. Αρκεί να στρατευτούμε όλοι σε αυτό το σκοπό. Αρκεί να κάνουμε όλοι μας ό,τι περνάει από το χέρι μας για να βγει ο λογαριασμός.

- Κάποιοι έχουν επιλέξει να μην βοηθήσουν καθόλου. Γιατί το να προφητεύεις την καταστροφή είναι εύκολο αλλά διόλου χρήσιμο για τον τόπο. Θα επιμείνουν, είναι σίγουρο. Επενδύουν πολιτικά στην καταστροφή. Έχουν βλέπετε το περιθώριο, χάρις στις θυσίες των Ελλήνων, να προφητεύουν τι θα γίνει το 2012, το 2013 και μετά, ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε καταστραφεί από το 2010.

- Αυτοί οι λίγοι θα επιμείνουν, εμείς οι πολλοί θα τους διαψεύσουμε. Γιατί αντί να κλαίμε τη μοίρα μας, προτιμάμε να την πάρουμε στα χέρια μας. Και αντί για ιδιοτελή μοιρολόγια, προτιμάμε την ειλικρινή προσπάθεια.

5. Φυσικά, οι εγχώριες Κασσάνδρες τροφοδοτούν τις διεθνείς Κασσάνδρες. Εκείνες που στην αρχή έλεγαν «πάρτε μέτρα» και υποβάθμιζαν την ελληνική οικονομία επειδή ήταν σίγουρες ότι δεν θα είχαμε το σθένος να πάρουμε, και τώρα που κάνουμε πρωτοφανείς θυσίες για να βάλουμε τάξη στα του οίκου μας, υποβαθμίζουν την ελληνική οικονομία επειδή πήραμε μέτρα! Παραγνωρίζοντας την προσπάθεια, τις αποφάσεις-ανάσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνεχίζοντας να παίζουν παιχνίδια κερδοσκοπίας στην πλάτη μας.

- Εμείς συνεχίζουμε. Θα διαψεύσουμε και αυτές τις Κασσάνδρες, όπως κάναμε μέχρι τώρα. Τα στοιχεία ήδη δείχνουν ότι το βαθύτερο σημείο της ύφεσης είναι πίσω μας. Ο ρυθμός ανάπτυξης, έστω και αρνητικός, σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο βελτιώνεται συνεχώς από τα μέσα του 2010 και περιμένουμε θετικούς ρυθμούς στα τρίμηνα στο τέλος του 2011. Το 2012 θα είναι η χρονιά της επιστροφής της ανάπτυξης. Η αξία των εξαγωγών μας τους τελευταίους 3 μήνες αναπτύσσεται με ρυθμούς που έφτασαν τον Ιανουάριο το 40%. Το εξωτερικό έλλειμμα της χώρας μειώνεται σημαντικά. Ο δείκτης οικονομικού κλίματος έχει αρχίσει να ανεβαίνει.

- Έτσι θα συνεχίσουμε. Βήμα βήμα, με σχέδιο. Δεν θα καταθέσουμε ποτέ τα όπλα. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα, κερδίζοντας μία μία τις μάχες, μέχρι να κερδίσουμε τον πόλεμο.

Περισσότερα εδώ.

Αν με πίστευες λιγάκι, θα’τάν ολ’αληθινά…

Σαν σήμερα «έφυγε» η Μελίνα...
Δεν είναι πια δίπλα μας. Αλλά είναι μέσα μας, μέσα στις καρδιές μας, τουλάχιστον αυτών που ονειρεύονται μια άλλη Ελλάδα.
«Όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει» λέει η Μελίνα στους στίχους του Σεφέρη. Αυτή η Ελλάδα της διαφθοράς, του ρουσφετιού, της γραφειοκρατίας, της αναξίας, της ανισότητας, του λασπώματος και παραγκωνισμού των αξιών, της αδιαφορίας, της κακίας, του ψέματος, του πατήματος επί πτωμάτων και πάνω απ’όλα του ατομικισμού. Τόσα χρόνια ακούω συνέχεια γονείς που λένε στα παιδιά τους: Όπως βολεύτηκα εγώ θα βολευτείς και εσύ.» Χρόνια τους λέω πως στο τέλος θα μείνουν μόνοι και έρημοι, μαζί με τα βλαστάρια τους, ότι πρέπει να σκεφτούν και να δράσουν συλλογικά, ότι τα παιδιά τους είναι αναπόσπαστο κομμάτι των «όλων». Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Τώρα, αυτή την ύστατη στιγμή που δεν πάει άλλο με το «εγώ» αντί για «εμείς», αρκετοί εθελοτυφλούν εκ νέου, ακούγοντας διάφορα «παπαγαλάκια» οι οποίοι αναπολούν τις «καλές» μέρες της μίζας, του διορισμού από το παράθυρο των ανάξιων και το μοίρασμα θέσεων για να γεμίσουν τα «τσουβάλια με τους ψήφους», όπως χαρακτηριστικά λένε μεταξύ τους. Αυτοί που δεν βλέπουν ανθρώπους, αλλά κοροΐδα έτοιμα να τεντώσουν τα χέρια των παιδιών τους για να τους περάσουν της αλυσίδες της αβεβαιότητας ενός σκληρού μέλλον, με αντάλλαγμα ένα προσωρινό εμπόριο μιας φρούδας ελπίδας. Ας το πάρουμε χαμπάρι πια, μια για πάντα. Δεν πάει άλλο έτσι… σε λίγο η αγελάδα που αρμέγεις συνέχεια, χωρίς φαΐ, μπορεί και να ψοφίζει. Ναι, όλοι υποφέρουμε διότι μικραίνουν οι μισθοί και οι συντάξεις μας, αλλά τουλάχιστον ακόμα ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ. Βλέπω έναν άνθρωπο εκεί ψηλά, ο οποίος με γενναιότητα 6 μήνες στην αρχή της θητείας του πάλεψε με θεούς και με δαίμονες κάνοντας το γύρο του κόσμου για να αποφευχθεί το μοιραίο. Δύσκολο, πιο δύσκολο από τι υπολόγιζε, αλλά τουλάχιστον δεν έγινε «της Αργεντινής», όπου οι άνθρωποι έγιναν κανίβαλοι… Τον βλέπω επίσης ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στην ιστορία της Ελλάδας να ζητάει αποζημιώσεις από τα γερμανικά στρατεύματα για τα χωριά που ξεκλήρισαν εδώ, να περικόπτει των αβάσταχτο αμυντικό εξοπλισμό, να κάνει συμφωνίες με τις ελβετικές τράπεζες για να φορολογήσει τις ελληνικές καταθέσεις. Ναι, είναι σε αυτό το δύσκολο σταυροδρόμι, πήρε για άλλη μια φορά μια «καυτή πατάτα», τόσο «καυτή» όσο ποτέ τίποτα άλλο στον κόσμο. Και τόσο πιο σημαντικό. «Είναι η μοίρα του» λένε μερικοί… εγώ λέω ότι ποτέ άλλοτε η μοίρα δεν διάλεξε πιο σωστά έναν πιο γενναίο και ο μόνος Έλληνας με τόση διεθνή αναγνώριση για Πρωθυπουργός, Ακριβώς σε μια τέτοια στιγμή. Η μάλλον Εκείνος διάλεξε την μοίρα του να κουβαλάει την γη πάνω στις πλάτες του. Νιώθω ότι πρέπει να είμαστε περήφανοι και τυχεροί διότι τον έχουμε και ειδικά ΤΩΡΑ. Να μην αφήσουμε κανέναν «προφήτη» να μας μιλάει για την «αλήθεια» των καναλαρχών, εκδοτικών η άλλων συμφερόντων, για καταστροφολογίες και διάφορα σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Μην τον σταυρώσετε άλλο. Φτάνει πια! Είναι άδικο. Εμείς δεν είμαστε αυτοί που μέχρι τώρα φωνάζαμε για το φακελάκι που πρέπει να δώσουμε στον γιατρό, για το γρηγορόσημο στην πολεοδομία, για το μέσων στην εφορία, για τον υπάλληλο στο γκισέ που παίζει πάσιεντσες αντί να μας εξυπηρετήσει; Εμείς δεν λέγαμε για τον γείτονα μας ότι πηρέ θέση στο δημόσιο, γιατί στην Ελλάδα περνάνε τα «3 Μ» και γελάγαμε, κάποιοι από μας δεν αλλάζανε βουλευτές όταν δεν μας κάνανε το πιο μικρό ρουσφέτι από πολλά άλλα, με τα λόγια: «Αρκετά έφαγε, άσε να φάει και άλλος», με την κρυφή σκέψη ότι δίπλα του μπορούν να “πιάσουν” και αυτοί το “κοκαλάκι” που πέφτει από “τραπέζι” του? Ναι, αυτοί πρώτοι ένιωσαν προσβολή στο άκουσμα της λέξης «κοπρίτες» που ΔΕΝ αντιπροσώπευε όλους τους άλλους έντιμους Έλληνες. Εμείς δεν λέγαμε πολλά, πάμπολλα άλλα, τα οποία αν θα τα γράφω δεν θα μου φτάσει ένα blog ολόκληρο? Εμείς, αυτή η κοινωνία, αυτοί που δεν καταλαβαίνουν ότι έφτασαν την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού, όλοι προσπαθούν να την τραβάνε ακόμα πιο κάτω και πιο πίσω, σε έναν ακόμη πιο σκοτεινό παρελθόν αντί για μέλλον. Αυτοί που κραυγάζουν λαϊκίστικα, ανεύθυνα και ψεύτικα αριστερό- δεξιάς παραφροσύνης τσιτάτα, χωρίς άλλη ρεαλιστική πρόταση αντί του μνημονίου, παρά μόνο μια στείρα αντιπολίτευση μέσα και έξω από τα κόμματα, με μοναδικό σκοπό και στόχο προσωπικά οφέλη και προνόμια. Αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξουν στην ουσία καταστάσεις, αλλά μόνο κόλους στις διάφορες καρέκλες της «εξουσίας».
Είμαι σίγουρη ότι αν η Μελίνα θα είχε ζήσει σήμερα θα είχε πει «Πρόεδρε, δεν αρέσουμε. Δεν αρέσουμε εγώ και εσύ. Εσύ γιατί προσπαθείς να αλλάζεις την Ελλάδα και τις μνησικακίες των Ελλήνων και εγώ γιατί σκέφτομαι ότι έχεις δίκιο, ότι μόνο αν αλλάζουμε τον κακό μας εαυτό μπορούμε να δώσουμε ανάσα και πραγματικό Μέλλον στις καινούργιες γενιές. Αλλά ξέρεις, Πρόεδρε σε ποιους δεν αρέσουμε? Ακριβώς σε αυτούς που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση, επί τόσα χρόνια και με τις ίδιες μεθόδους. Αυτούς που τρέχουν πίσω στα δύσκολα και παραμονεύουν στην γωνία για να βάλουνε και πάλι τρικλοποδιές όταν περνάει η μπόρα. Αυτούς που δεν κατάλαβαν ακόμα ότι όχι, δεν είναι η Ελλάδα αυτή που τρώει τα παιδιά της, αλλά αυτοί, αμετανόητοι εκμεταλλευτές που προσπαθούν να της μασάνε και τα κόκαλα.» Αυτά και πολλά άλλα θα είχε πει η Μελίνα. Μπορεί όχι ακριβώς έτσι, μπορεί ακόμα πιο καυστικά. Μπορεί μερικοί από σας να διαφωνείτε, ανώνυμα η μη, και εγώ να αναρωτιέμαι, χωρίς να ξέρω πρόσωπα πίσω από το γυαλί του υπολογιστή, αν όποιος έχει την μύγα μυγιάζεται…
Σε ένα πράγμα νομίζω όμως ότι δεν μπορεί να μην συμφωνήσουμε. Ότι, όπως είπε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, θα δώσουμε τον αγώνα μας «για μια Ελλάδα που αγαπάμε και για μια Ευρώπη που θέλουμε». Αυτή την Ελλάδα που έχει σαν Όραμα έναν άλλον Παπανδρέου, μετά που θα ξεπεράσει αυτό το δύσκολο σταυροδρόμι της ζωής τους, μια Ελλάδα που μαζί του προσπαθεί να δώσει τα φώτα για μια άλλη Ευρώπη, για όλα αυτά που πρέπει να πρεσβεύει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ…και όχι αυτή την Ευρώπη των αγορών και του κέρδους, μια Ευρώπη που δεν ήταν άμοιρη ευθηνών για ότι μας συμβαίνει τώρα. Όχι, η Ευρώπη δεν πρέπει και δεν είναι δυνατόν να γυρίζει τις πλάτες στην χώρα που την γέννησε… μια Γερμανία που βοηθήσαμε και εμείς μαζί με τους άλλους ευρωπαίους στις δυσκολίες της επανένωσης της, δεν μπορεί να θυσιάζει την Ευρώπη στο βωμό των επόμενων κρατικών της εκλογών. Όλοι οι ευρωπαίοι είναι έτοιμοι να δώσουν αυτό τον αγώνα μαζί μας, γιατί ξερόυν ότι όλα μπορούν να γυρίζουν σαν μπούμερανγκ πίσω. Ότι την μοίρα μας μπορεί να την ακολουθήσουν και άλλοι μετά. Τώρα όλοι οι ευρωπαίοι, όπως είπε ο Ράσμουσεν, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, είναι Έλληνες. Και Εμείς πρέπει να σταθούμε με ελληνική αθάνατη ψυχή (που καλούμαστε να αποδείξουμε τώρα πιο πολύ από ποτέ, ότι την κληρονομήσαμε) δίπλα τους, όρθιοι, στον αγώνα για την Ελλάδα. Ο αγώνας είναι δύσκολος και για αυτό, όλοι εμείς που Αισθανόμαστε Πραγματικά Έλληνες, πρέπει να είμαστε ενωμένοι όπως ποτέ άλλοτε. Σε έναν αγώνα μοναδικό, για τις αρχές και τις αξίες της ζωής, της ελευθερίας, δημοκρατίας, αλήθειας, αγάπης, δικαιοσύνης, ισότητας, διαφάνειας, αξιοπρέπειας, σεβασμού και ανθρώπινης αλληλεγγύης στο παγκόσμιο χωριό, έναν άλλο είδους αγώνα για έναν αλλιώτικο μέλλον που δεν τολμήσαμε να το δούμε μέχρι τώρα παρά στα πιο τρελά και κρυφά μας όνειρα. Και πρώτα απ’ όλα αυτός ο αγώνας πρέπει να γίνει έτσι ώστε να αλλάξει κάτι – η όλα, μέσα μας! Όπως μάλλον θα έλεγε και η Μελίνα, ας να μην είμαστε οπαδοί της παροιμίας: « Σε ξένο κόλο χίλιες ξυλιές, στο δικό μου καμιά.» Ας αρχίσουμε με μια καλή και βαθήστοχη αυτοκριτική, για να μπορέσουμε να κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας και να τους περάσουμε τις αληθινές αξίες της ζωής!
Για την Ελλάδα που θα μας ανυψώνει! Εμάς και όλη την Ευρώπη.
Η Μελίνα έμεινε αθάνατη. Ας αποδείξουμε και εμείς ότι ξέρουμε να μείνουμε αθάνατοι σαν Έλληνες!

«Ποιοι θα μας σώσουν;»

Από τον Παναγιώτη Δ. Παναγιώτου «E» 23/2
Ενα από τα πολύ χαρακτηριστικά στοιχεία των ραδιο-τηλεοπτικών πολιτικών εκπομπών είναι πρώην υπουργοί, άνθρωποι που έχουν ασκήσει επί χρόνια εξουσία, να... αναλύουν πώς θα ξεπεράσουμε την κρίση και να διεκδικούν να είναι μέρος της λύσης!
Πολλές φορές μάλιστα τα λένε και πολύ ωραία... Ενοχλούνται δε πάντα όταν ερωτώνται γιατί αυτά που λένε τώρα δεν τα έκαναν ως υπουργοί. Συνήθως κάνουν μια «γενικού τύπου» πολιτική κριτική στο παρελθόν, ενώ η δική τους ευθύνη «εξαερώνεται» μέσα στο «ευρύτερο πλαίσιο».
Τελικά, ουδείς ευθύνεται. Ή ευθύνονται «κάποιοι άλλοι». Ενώ οι ίδιοι πάντα «έλεγαν το σωστό», το οποίο όμως δεν είχε τελικά κανένα «πρακτικό αποτέλεσμα»...
Το ερώτημα «πώς μπορεί να μας σώσουν όλοι αυτοί που μας οδήγησαν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας;» δεν έχει απαντηθεί προς το παρόν από κανέναν. Και κυρίως από τον λαό... Και αυτό είναι επικίνδυνο!
Παρατηρούμε με έκπληξη, υπουργούς της προηγούμενης κυβέρνησης, όχι μόνο χωρίς ντροπή, αλλά και με έπαρση, να μας κάνουν τηλεοπτικά μαθήματα σωτηρίας της χώρας! Και δεν τους λέει κανείς τίποτα... Ή όταν κάποιος επιχειρεί να πει κάτι, θεωρείται «ντεμοντέ» γιατί ασχολείται με την... «παρελθοντολογία».
Η «επωδός» είναι «να δούμε τώρα τι κάνουμε»! Οντως, να δούμε τώρα τι κάνουμε, αλλά ποιοι θα μας το πουν; Οι ίδιοι που μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν; Δυστυχώς δεν υπάρχει αυτοσυνείδηση. Ο δρόμος μιας έντιμης σιωπής μετά την παταγώδη αποτυχία είναι άγνωστος για τους περισσότερους.
Πολλοί πρωταγωνιστές ή και δευτεραγωνιστές του πολιτικού μας συστήματος δεν κατανοούν ότι πλέον μεγαλύτερη σημασία δεν έχει τόσο το «τι λέει κάποιος» όσο το «ποιος το λέει». Και τα πιο σωστά πράγματα, όταν λέγονται από «αφερέγγυα πρόσωπα», χάνουν την πειστικότητά τους και «καταστρέφονται».
Τα λέμε αυτά γιατί δυστυχώς η χώρα, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, δίνει μια μάχη εξόδου από την κρίση μέσα σ’ ένα «πεδίο απονομιμοποίησης» που το ειδικό βάρος των προσώπων στη δημιουργία του είναι σημαντικό.
Και «ταλαντούχοι πολιτικοί», ή δεν καταλαβαίνουν τη φθορά τους ή κάνουν πως δεν την καταλαβαίνουν... Υπ’ αυτή την έννοια, τα φαινόμενα «πολιτικής ανομίας» που βλέπουμε να διευρύνονται, δεν αντιμετωπίζονται μόνο μέσω μιας αυστηροποίησης «κανονιστικού χαρακτήρα», εάν δεν έχουν σαν υπόβαθρο ένα «ηθικό κοινωνικό περιεχόμενο» και φορείς τους δεν είναι πρόσωπα απαλλαγμένα από την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Φοβούμαι ότι όσο μπαίνουμε πιο βαθιά στην κρίση τόσο περισσότερο θα ’ρχονται «τα πρόσωπα στην επιφάνεια»...
Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου

Πηγή: Ethnos