Τον Οκτώβριο του 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή
του, «χάλασαν την πιάτσα».
Δεν άρχισαν να διορίζουν αβέρτα, όπως έκαναν λίγο ή πολύ
όλοι οι προηγούμενοι στο παρελθόν – αντίθετα, πήραν από την αρχή την χωρίς
προηγούμενο πολιτική απόφαση να λήξουν όλες τις χιλιάδες συμβάσεις stage και να
μειώσουν 50% τις συμβάσεις έργου στο δημόσιο.
Δεν άρχισαν να βολεύουν κατά εκατοντάδες τα κομματικά τους
στελέχη στο δημόσιο, όπως γινόταν λίγο ή πολύ πάντα στο παρελθόν – αντίθετα,
ήταν η πρώτη κυβέρνηση που προσπάθησε συστηματικά να δώσει ευκαιρίες και σε μη
κομματικά στελέχη με προσόντα να καταλάβουν θέσεις ευθύνης στο δημόσιο. Το
αποτέλεσμα ήταν αμφίβολο, αλλά τουλάχιστον έγινε προσπάθεια και σίγουρα δεν
επαναλήφθηκε η κομματική επέλαση που συνόδευε κάθε αλλαγή κυβέρνησης σε αυτόν
τον τόπο μέχρι το 2009.
Δεν άρχισαν την αλόγιστη
– αλλά τόσο προσοδοφόρα πολιτικά – σπατάλη στο δημόσιο, όπως οι
περισσότερες κυβερνήσεις στο παρελθόν με αποκορύφωμα το όργιο της πενταετίας
2004-2009 που έριξε τη χώρα στα βράχια. Αντίθετα, είδαμε κάτι «Διαύγειες», κάτι
προσπάθειες να περιοριστεί ραγδαία η χρήση κρατικών αυτοκινήτων και αποφάσεις
που σταμάτησαν μπαμ μπαμ το πάρτι με τις αμειβόμενες επιτροπές στο δημόσιο.
Δεν άρχισαν το “νταραβέρι” με τα μέσα ενημέρωσης, όπως
συνέβαινε πάντα στην Ελλάδα με το που ανέβαινε καινούρια κυβέρνηση – αντίθετα,
φαίνεται από το αποτέλεσμα ότι με κάποιο τρόπο τη διετία 2010-2011 οι
επιχειρήσεις των μέσων ενημέρωσης άρχισαν επιτέλους να αντιμετωπίζονται από το
τραπεζικό σύστημα ως οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση, όχι ως προνομιακοί
συνομιλητές. Από τότε που έφυγε η κυβέρνηση Παπανδρέου αλλά και του Παπαδήμου,
ξαφνικά η ζωή των ιδιοκτητών και επίδοξων ιδιοκτητών μέσων ενημέρωσης φαίνεται
να έγινε ευκολότερη – για παράδειγμα, βλέπουμε ξανά εφημερίδες να ξεπετάγονται
σαν μανιτάρια η μία μετά την άλλη.
Δεν άρχισαν να κάνουν τα στραβά μάτια με την μεγάλη
φοροδιαφυγή. Ξεκίνησε ποτέ μία κυβέρνηση πριν το 2010 να ασχολείται συστηματικά
με τις καταθέσεις Ελλήνων στο εξωτερικό; Όχι. Με την άρση του τραπεζικού
απορρήτου; Όχι. Με το να στείλει στη δικαιοσύνη μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου;
Και πάλι όχι. Με το να θεσπίσει νέους θεσμούς για το κυνήγι του οικονομικού
εγκλήματος, όπως η οικονομική αστυνομία και ο οικονομικός εισαγγελέας; Όχι. Με
το να επιχειρήσει να έρθει σε συμφωνία με την Ελβετία για τη φορολόγηση των τραπεζικών καταθέσεων
Ελλήνων εκεί; Όχι. Όλα αυτά από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά έγιναν. Αν
σήμερα έχουν αντιμετωπιστεί και ελέγχονται δεκάδες χιλιάδες που έβγαλαν λεφτά
στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια είναι γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου το
ξεκίνησε.
Γενικά, η κυβέρνηση Παπανδρέου, με τα λάθη της που κάνει
όποιος κάνει πράγματα και δεν μένει στάσιμος παρά την τρομαχτική πίεση στην
οποία βρίσκεται, επιχείρησε από τα τέλη του 2009 να ανατρέψει κατεστημένα και
κατεστημένα – πολλά άλλαξαν, όχι όλα όσα θέλαμε, όχι όλα όσα χρειάζεται η χώρα,
όχι με τα πλήρη αποτελέσματα που θέλαμε. Και όλα αυτά σε μισή τετραετία – ούτε
καν μία ολόκληρη τετραετία δεν δόθηκε στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Η αλλαγή όμως
άρχισε.
Και αυτό κάποιοι δεν της το συγχωρούν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ελεγχθούν εξονυχιστικά
όλες οι αποκαλύψεις που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας. Με στοιχεία,
αποδείξεις και χωρίς ανθρωποφαγίες.
Αλλά αρχίζει να βγάζει μάτι πλέον η προσπάθεια των
κατεστημένων να αποδομήσουν συλλήβδην όλη τη διετία Παπανδρέου. Τη διετία που τους
άλλαξε τα δεδομένα, τη διετία που ενόχλησε όλους εκείνους που επί δεκαετίες
παρασιτούσαν πάνω στο δημόσιο συμφέρον.
Για αυτό και εξαπολύουν την τελική τους αντεπίθεση.
Το αποτέλεσμα θα κρίνει πολλά για τη χώρα. Όλοι ζυγίζονται,
όλοι κρίνονται.
Θα επικρατήσουν εκείνοι που θέλουν να οικοδομηθεί η νέα
Ελλάδα σε αρχές και αξίες ή εκείνοι που θέλουν να διατηρηθούν ανέπαφες οι
αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό;
Συνέχεια στην αλλαγή ή επιστροφή στην παρακμή;
Το 2013 αναμένεται τρομακτικά ενδιαφέρον.
