Η Λουκία Ρικάκη...

Για την Λουκία Ρικάκι ”http://breathofairfilm.blogspot.com/

«Συνεργάστηκα πολύ στενά με κάποιους δασκάλους που υπήρξαν οι βασικοί μου συνομιλητές για να αντιληφθώ την πραγματικότητα που εκείνοι ζουν κάθε μέρα και εγώ έζησα μόνο λίγους μήνες. Κάθε πρωί ξυπνούσα στις 6 και δεν επέστρεφα πριν τα μεσάνυχτα. Έζησα όλο τον παλμό της δραστηριότητας του σχολείου και των παιδιών στο κέντρο της πόλης της Λευκωσίας. Εργαστήκαμε κυρίως με ένστικτο, πολλή αγάπη, άπειρες ώρες παρατήρησης και συνομιλίας με τα παιδιά κάθε ηλικίας για την ανακάλυψη της πραγματικότητας του άλλου. 
Dreams in another language:

"Έχει σημασία σε ποιά γλώσσα ονειρεύεται ένα παιδί; Δεν θα έπρεπε αλλά όταν η ζωή ακολουθεί τη δική της πολυπλοκότητα τότε και τα όνειρα μιλούν τη δική τους γλώσσα. Γλώσσα με αλήθεια, χιούμορ, πίκρα, απορία, τρυφερότητα, αγάπη. Και τα όνειρα γίνονται τόπος και δύναμη ζωής σε όποια γλώσσα, σε όποια συνθήκη και αποκαλύπτονται όταν βρουν γόνιμη γη.

Το σχολείο ίσως δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία γύρω του όμως στη Φανερωμένη προσπαθούν να βελτιώσουν την κοινωνία των παιδιών του σχολείου και να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους.

Σχολείο Φανερωμένης 300 πρόσωπα 300 όνειρα καθένα στη γλώσσα του.

Το σχολείο είναι η χώρα των παιδιών. Μια νέα πατρίδα όπου εκτός του ότι μιλούν διάφορες γλώσσες, μαθαίνουν να εκφράζονται ακόμη και να ονειρεύονται σε μια άλλη γλώσσα. Ειδικά η Φανερωμένη αποτελεί φιλόδοξο πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, της Κύπρου το οποίο κάνει ένα άνοιγμα στην κοινωνία.

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;

Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;

Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;

Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;"

απο το παραμυθι Η σαιτα...απο το βιβλιο Παραμυθια της αγαπης και της Ελπίδας:

“Το άλλο πρωί το κορίτσι ξύπνησε με κέφι, σαν να ’χε φτερά στα πόδια. Έφτασε στην πολιτεία και πήγε κοντά στο μεγάλο πάρκο, που είχε πει ότι δούλευε το αγόρι. Ήταν εκεί. Τον κοίταζε για μέρες. Ντρεπόταν να τον πλησιάσει. Όταν γέμισε το φεγγάρι — που λένε ότι πιάνουν οι ευχές — έφτιαξε μια σαΐτα και έγραψε πάνω της τα λόγια που από καιρό είχε σκεφτεί ότι ήθελε να του πει.

Η σαΐτα πέταξε και έφτασε πάνω στο πάγκο με τα φρούτα που πουλούσε το αγόρι. Την έπιασε στο χέρι του και είδε ότι ήταν γεμάτη μικρά γράμματα. Σαν στολίδια του φάνηκαν. Την ξεδίπλωσε προσεκτικά μην πέσει κανένα γράμμα και χαθεί και άρχισε να διαβάζει:

«Πριν το καταλάβουμε ανήκε ο ένας στον άλλον… Ένα λουλούδι ήμασταν μόνο. Οι ψυχές μας ζούσαν ενωμένες, σαν το λουλούδι, που όταν αγαπάει κρύβει τις χαρές του στο κλειστό μπουμπούκι. Τα μάτια μου κοιτάζουν μόνο εσένα, όπως τα ματόκλαδα αγκαλιάζουν το μάτι… Ακούς την παλίρροια της καρδιάς μου; Θέλω να μου δείξεις τους περιπάτους σου, εκεί που κάθισες, να μου αφηγηθείς πως πέρναγες τότε τον καιρό σου, σαν να ήμουνα από τότε, από πάντα μαζί σου».

απο το παραμυθι Η σαιτα...απο το βιβλιο Παραμυθια της αγαπης και της Ελπίδας..δωρο για τους αγαπημενους..και τους ερωτευμενους που γιορταζουν ολο το χρονο..”