«Να μην προσπαθείς να γίνεις άνθρωπος επιτυχίας, αλλά άνθρωπος αξίας.»

Αλβέρτος Αϊνστάιν

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2021

Γιατι η πανδημία θα ξεκαθαρίσει την ήρα από το στάρι και τους εξωνημένους από τους μη

 Editorial: Γιατί η πανδημία θα ξεκαθαρίσει την ήρα από το στάρι και τους εξωνημένους από τους μη
Της Δήμητρας Ευθυμιάδου
HR20 Αυγούστου 2021 06:30

Εάν μας ρωτούσε κανείς πριν από δύο χρόνια τι μέλλει γενέσθαι, ουδείς θα μπορούσε να φανταστεί ότι ένας ιός, ο κορονοϊός, θα έφερνε τέτοιες ανατροπές στη ζωή μας.
Κι όμως ο ιός ήρθε, η πανδημία εγκαταστάθηκε, και τα κάθε λογής ηθικά διλήμματα ήρθαν στην επιφάνεια.

Άλλωστε η κρίση αυτή, είναι πρωτίστως ηθική και μετά υγειονομική.
Τα 10 πράγματα που μάθαμε από την πανδημία

Τι μαθαίνουμε λοιπόν καθημερινά από την πανδημία:

1. Πως όταν η κυβέρνηση θέλει μπορεί: Μπορεί να βγάλει στο περιθώριο οποιονδήποτε δεν έχει την ίδια άποψη με τη δική της. Βλέπε Τσιτσιπά που διατύπωσε, ό,τι λίγο πολύ έχουν όλοι οι Έλληνες στο μυαλό τους αλλά φοβούνται να το εκφράσουν μην τους πουν «ΨΕΚ».

Ο νέος όρος που έχει εισαχθεί στη ζωή μας για όσους διστάζουν να κάνουν το εμβόλιο για τον κορονοϊό αλλά θεωρούνται «ψεκασμένοι», λες και οι περισσότεροι πήγαν στα εμβολιαστικά κέντρα μέσα στην καλή χαρά με τις πλεξούδες τους να ανεμίζουν.

2. Πως όταν η κυβέρνηση θέλει, μπορεί να κατεβάσει από τον θρόνο του ακόμη και έναν παγκόσμιο πρωταθλητή: Όπως άλλωστε έπραξε με τον Τσιτσιπά που δήλωσε επίσημα, οτιδήποτε ψιθυρίζουν οι περισσότεροι στα σπίτια και στα καφενεία. Ότι υπάρχει φόβος για το εμβόλιο και τις πιθανές παρενέργειες.

3. Πως όταν η κυβέρνηση θέλει μπορεί: Να κάνει όλα τα ΜΜΕ να γράφουν το ίδιο πράγμα και το πόσο καταπληκτικό είναι ένα εμβόλιο, εξαφανίζοντας κάπου σε μονόστηλα, ειδήσεις που αναφέρουν για παράδειγμα ότι η προστασία από τη μετάλλαξη «Δέλτα» που προσφέρουν δύο εμβόλια μειώνεται έπειτα από 90 ημέρες

4. Πως ακόμη και η επιστήμη όταν θέλει μπορεί: Μπορεί τη μία να λέει ότι ο εμβολιασμός των παιδιών είναι ένα σύνθετο θέμα με δεδομένο ότι τα ανήλικα «έχουν ένα αδιαμόρφωτο ακόμη ανοσοποιητικό σύστημα» (Βλέπε Πρόεδρος Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών), αλλά λίγες ημέρες μετά η άποψη να ανατρέπεται και ο εμβολιασμός των παιδιών να είναι ο ιδανικός.

5. Μάθαμε επίσης σε αυτήν την πανδημία πως ενώ στόχος είναι να προστατευθούν οι ηλικιωμένοι που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, δε χρειάζεται να τους πιέσει κανείς να εμβολιαστούν, αλλά μπορούν απλά να εμβολιαστούν τα ανήλικα για να σώσουν τους μεγάλους.

6. Μάθαμε επίσης πως η επιστήμη μπορεί μια χαρά να προσαρμοστεί στα πολιτικά δεδομένα και να λαμβάνει πολιτικές αποφάσεις για το ποια περιοχή πρέπει να πέσει στα τάρταρα οικονομικά και να μπει σε lockdown, αλλά κάποια άλλη με τα ίδια επιδημιολογικά δεδομένα να μείνει στα ψηλά γιατί έτσι επιτάσσει η κυβερνητική κατάσταση.

7. Μάθαμε επίσης ότι η ενημέρωση, ακόμη και σε μία παγκόσμια κρίση που συμβαίνει κάθε 100 χρόνια, μπορεί να είναι κατευθυνόμενη και να μοιράζονται πληροφορίες από το υπουργείο Υγείας σε φίλια ΜΜΕ, αντί να δοθούν προς ενημέρωση όλων των πολιτών.

8. Μάθαμε επίσης πως η κεντρική εξουσία μπορεί και να τα γνωρίζει όλα αυτά και απλά να σφυρίζει αδιάφορα γιατί έτσι συμφέρει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η ίδια εξουσία που πόνταρε τα πάντα στον τουρισμό κλείνοντας 6 μήνες όλο τον πληθυσμό στο σπίτι του για να έρθουν οι τουρίστες στη χώρα με ένα απλό τεστ για να …ξεκουραστούν, μεταφέροντας στις αποσκευές τους φυσικά και τον κορονοϊό.

9. Ακόμη, σε αυτήν την υγειονομική κρίση μάθαμε ότι δεν συμφέρει να είσαι κανονικός δημοσιογράφος που κάνει ρεπορτάζ, γιατί κάπου εκεί κάποιοι θα ενοχληθούν που έχουν αναδείξει όλους τους εξωνημένους του συστήματος. Είναι οι ίδιοι που φρόντισαν και να πλουτίσουν μέσα στην πανδημία.

10. Και τέλος αυτό που μάθαμε μέσα στην υγειονομική κρίση είναι πως είμαστε απολύτως αδύναμοι και έκθετοι στα χέρια της κάθε κυβέρνησης, καθώς η αξιωματική αντιπολίτευση όχι απλά δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο έργο της, αλλά είναι και η επιτομή της αδυναμίας και του φόβου να εκφράσει ακόμη και τα αυτονόητα. Σε σημείο που απαξιοί και κανείς να ασχοληθεί.Ειδήσεις Υγείας χωρίς δεσμεύσεις με στόχο την ενημέρωση και την παρουσίαση όλων των πλευρών του τομέα της Υγείας από έγκριτους επιστήμονες και δημοσιογράφους.

Πηγη: https://www.healthreport.gr/editorial-giati-i-pandimia-tha-xekatharisei-tin-ira-apo-to-stari-kai-toys-exonimenoys-apo-toys-mi/

Τιτλος εφημεριδας Ιουνιος 2011


 

Μια επιστολή καταγράφει την άλλη αποψη: «Εγώ ο ανεμβολίαστος, ανένταχτος, ψεκασμένος υγειονομικός»!

«Αν τιμωρηθούμε, σωστότερο θα ήταν να φύγουν αυτοί που αρνήθηκαν να δουν εμπύρετο ασθενή εν μέσω πανδημίας»

Για να συστηθώ λοιπόν με όλους τους συμπολίτες μου, είμαι ο υγιής, απομονωμένος, ανένταχτος, περιθωριοποιημένος, αποκλεισμένος απειλημένος, εκβιασμένος και υπό αναστολή υγιής «λεπρός» ανεμβολίαστος υγειονομικός. Ήρθε η ώρα να σε παρακαλέσω να έρθεις μαζί μου, να σταθείς δίπλα μου κι ας μη με αγγίξεις.

Εσύ που νόσησες ή νοσηλεύτηκες και σε φρόντισα χωρίς ρατσισμό (όσον αφορά τον διαχωρισμό νόσου μολυσματικής ή όχι) με μεγάλη αυταπάρνηση ανιδιοτέλεια και ηθική.

Εσένα που μετέφερα αγκαλιά στο ασθενοφόρο, εσένα που φρόντισα την προσωπική σου υγιεινή, που σου έδωσα νερό να πιεις, που σε εξέτασα, σε διασωλήνωσα, που άγγιξα όλο το μολυσματικό σου ιικό φορτίο, εσένα που θεράπευσα. Εσένα που δεν κατάφερα να σώσω τον συγγενή σου, αλλά ήμουν κοντά του μέχρι τέλους να ξενυχτάω στο προσκέφαλό του, να ψάχνω επιστημονικά τον δρόμο για τη σωτήρια του, να προσεύχομαι για τη ζωή του.

ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ, συμπολίτη μου, ότι μέχρι τον ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ – ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ ’21 δεν είχαμε εμβόλια. Ήμουν καθημερινά μάχιμος στον αγώνα της 1ης γραμμής. Και ναι! Φοβήθηκα τη νόσο, τον θάνατο, την απομόνωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό (που έζησα εγώ και η οικογένειά μου) επειδή ήμουν υγειονομικός. Επρεπε να δώσω αγώνα μέσα μου. Η μάχη ήταν συνειδησιακή, σωματική, ηθική. Επρεπε να κερδίσω τον φόβο μου για να μπορώ να σε βοηθήσω, να είμαι κοντά σου από όποια θέση κι αν βρισκόμουν. Και τα κατάφερα.

Πάλεψα με την αγωνία μου, με τη σωματική μου κούραση, με την ίδια την ψυχή μου, έχοντας έλλειψη αέρα από τις πολλές ώρες χρήσης της μάσκας, από την οσμή της νόσου και της αίσθησης του αβάσταχτου θανάτου μπροστά στα μάτια μου. Δεν λιγοψύχησα, δεν λιποτάκτησα, δεν το έβαλα στα πόδια αφήνοντας το μέτωπο της μάχης ακάλυπτο. Δεν βγήκα σε αναστολή ούτε σε αναρρωτική άδεια. Εμεινα δίπλα σου και κέρδισα τη μάχη. Αφιερώθηκα σε σένα ψυχή τε και σώματι. Ίσως με κόλλησες και νόσησα, ίσως να πέθανα κιόλας. Ίσως, πάλι, να μην αρρώστησα ποτέ.

ΟΜΩΣ ΠΙΑ ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ. Πάει καιρός από τότε που πάλεψα να προασπιστώ την υγεία σου και την υγεία όλων. Βλέπεις; Βγήκα ζωντανός και δυνατός. Θυμάσαι τα Χριστούγεννα, αγαπημένε μου συμπολίτη, που με χειροκροτούσες από τα μπαλκόνια; Μου έδινες τόσο κουράγιο να συνεχίσω τον ανηφορικό δρόμο. Μη με εγκαταλείπεις τώρα που με αναγκάζουν να παραιτηθώ. Σε χρειάζομαι κοντά μου, εμβολιασμένε και ανεμβολίαστε συμπολίτη. Εγώ ο βράχος o υγειονομικός περνάω δύσκολες ώρες και μαζί και η οικογένειά μου. Με υποχρεώνουν σε εμβολιασμό και, επειδή αρνούμαι, με βγάζουν σε αναστολή, μου κλείνουν το ιατρείο, με διώχνουν από την κλινική, από το ΕΚΑΒ, από την καθαριότητα, από το μαγειρείο. Σε χρειάζομαι κοντά μου και, όσες ιδιότητες κι αν επικαλεστώ, είμαι ο ίδιος. Ο ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΣ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΣ.

Κι εσένα, δάσκαλε, κι εσένα, καθηγητά, πανεπιστημιακέ, που με δίδαξες να ‘μαι ερευνητής γνώστης, δυνατός, ατρόμητος, ηθικός, δίκαιος, πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη, να σέβομαι τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους κανόνες της ιατρικής δεοντολογίας, ώστε να μην προβώ ποτέ σε ιατρική πράξη χωρίς τη συγκατάθεση του ασθενούς μου. ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ.

Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να επιβάλλεται η υποχρεωτικότητα εμβολιασμού, ενάντια σε κάθε νομοθετική πράξη και επιπλέον με άγνοια, προχειρότητα, αντιεπιστημονικότητα, ανηθικότητα, προσβάλλοντας κάθε νόμο προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μου.
Εσύ, συνάδελφε, νοσηλευτή, γιατρέ, τραυματιοφορέα, ακτινολόγε, διοικητικέ, ασθενή μου, συμπολίτη μου, εμβολιασμένε κι ανεμβολίαστε, συμπαραστάσου με. Οταν νόσησα, μου στάθηκες και δούλευες για δύο.

Όταν εσύ αρρώστησες, ανέλαβα και για τους δύο. Μην αφήσεις τώρα τη διάσπαρτη διχόνοια να μας χωρίσει σε στρατόπεδα μίσους ούτε να ζω υγιής σε μια σύγχρονη Σπιναλόγκα. Εσύ φοβάσαι τη νόσο ή έχεις προβλήματα υγείας και σέβομαι την απόφασή σου. Εγώ φοβάμαι το εμβόλιο γιατί έχω περάσει θρόμβωση, μυοκαρδιοπάθεια ή δεν έχω τίποτα. Απλώς αρνούμαι την υποχρεωτικότητα οποιασδήποτε ιατρικής πράξης.

ΔΕΝ ΣΥΓΚΑΤΑΤΕΙΘΕΜΑΙ ΝΑ ΑΠΑΡΝΗΘΩ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΟΥ. Διότι, βάσει του νόμου 2462/1997 ΦΕΚ (υπερσυνταγματικο) 25α/26-02-1997, καθένας αποφασίζει μόνος του για τον εαυτό του και καμία συλλογική, κοινοτική συμφωνία ή συγκατάθεση ενός ηγέτη κοινότητας ή άλλης Αρχής αντικαθιστά τη συγκατάθεση του ενημερωμένου ατόμου! Ξέρω πως εμένα θα με τιμωρήσουν. Με απειλούν με πειθαρχικά συμβούλια είτε επειδή αρνούμαι να εμβολιαστώ είτε γιατί αναφέρω τις παρενέργειες των εμβολίων που παρουσιάστηκαν στους ασθενείς μου. Λες και μόνο οι δικοί μου ασθενείς έχουν παρενέργειες. Ίσως πάθανε οξεία τύφλωση, κώφωση και ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή. Αλλά, εάν τιμωρηθούν ή απωθηθούν υγειονομικοί, σωστότερο θα ήταν να φύγουν αυτοί που αρνήθηκαν να δουν εμπύρετο ασθενή εν μέσω πανδημίας (με ή χωρίς Covid). Αυτοί που διαχώρισαν και ρατσιστικοποίησαν τις οποιεσδήποτε λοιμώξεις. Οι λιποτάκτες του μετώπου και οι καταπατητές του όρκου τους. ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ.

Εύγε στους μπερδεμένους εγκεφάλους που δημιούργησε ο φόβος ή όποιο άλλο κίνητρο υπάρχει που δεν γνωρίζουμε. Εδώ και χρόνια έχουμε δει ανθρώπους να πεθαίνουν γιατί αρνήθηκαν ιατρικές πράξεις (μεταγγίσεις, αφαιμάξεις, χημειοθεραπείες, στεφανιογραφίες κ.λπ.) πιθανώς και λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων. Εδώ μιλάμε για επιβολή ιατρικής πράξης σε υγιείς. Δηλαδή, αν αλλάξουμε θρησκευτικές πεποιθήσεις, θα απαλλαχτούμε από την υποχρεωτικότητα; Ακόμη και η Ορθόδοξη Εκκλησία μου με πιέζει κάνοντας εμβολιαστική εκστρατεία στον πρωινό κυριακάτικο λόγο του ΘΕΟΥ. Σύντομα όμως θα καταρριφθεί το εμβολιαστικό τους αφήγημα. Δεν θα αλλαξοπιστήσω. Δεν τυφλώθηκα. Και ο Θεός μού δείχνει τον δρόμο, τον οποίο όλοι σε λίγο θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν. Τώρα είμαστε εμείς απελπισμένοι, ψάχνοντας νομική κάλυψη για να αγκιστρωθούμε. Εύχομαι να μην είναι εκείνοι σύντομα στη θέση μας.

ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΑ ΕΞΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΙΨΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

1. Αποδεικνύεται βάσει των στοιχείων του ΕΟΔΥ ότι οι εμβολιασμένοι και νοσούν και διασπείρουν και πεθαίνουν. Αρα το αρχικό αίτημα της κυβέρνησης για διασφάλιση της δημόσιας υγείας δεν ισχύει πια, αν αναλογιστούμε ότι εμείς κάνουμε rapid tests, φοράμε μάσκες και ξέρουμε πότε είμαστε ακόμη και ασυμπτωματικοί, ενώ οι εμβολιασμένοι μεταφέρουν τη νόσο σε όλους κι ας έχουν freedom pass, TO OΠΟΙΟ ΟΜΩΣ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΕΤΑΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ. Οι ευπαθείς ομάδες και οι υγειονομικοί θα αναγκαστούν να επανεμβολιαστούν. Έτσι αυθαιρέτως, αντιεπιστημονικώς και χωρίς μελέτες ασφάλειας – αποτελεσματικότητας.

2. Οι νοσήσαντες ανεμβολίαστοι και οι άνθρωποι που χωρίς να νοσήσουν έχουν αντισώματα έναντι του Covid (ακόμη κι αν το νούμερο αυτό είναι μικρό) έχουν την επίκτητη ανοσία διεγερμένη, με τα λεμφοκύτταρα μνήμης να καραδοκούν τον εχθρό και να αντεπεξέλθουν σε κάθε είδους μετάλλαξη του ιού (ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΤΟΥ ΕΚΠΑ). Ο οργανισμός φαρμάκων αναφέρει στην ιστοσελίδα του ότι δεν υπάρχουν αρκετά συμπεράσματα για τη χρήση εμβολίου mRNA ΣΕ ΑΝΑΡΡΩΣΑΝΤΕΣ ΑΠΟ ΚΟΡΟΝΟΪΟ. Αρα εμβολιάζετε την πολυπόθητη αποδεδειγμένη αγέλη αυτοβούλως, που μόνο παρενέργειες εγκυμονεί πάρα όφελος.

3. Οι γιατροί των καναλιών (που δεν ξέρουμε πόσες ώρες φοράνε στολή και μάσκα με 40 βαθμούς Κελσίου) αμφισβητούν λοιπόν την επίκτητη χημική και κυτταρική ανοσία, καθώς και την ύπαρξη β λεμφοκυττάρων μνήμης, τα όποια διδαχτήκαμε στα πρώτα έτη της Ιατρικής. Πόσα αξιώματα θα καταρρίψετε πια;

4. Γιατί τόσο πάθος και μένος εμβολιασμού στους νέους, στους φοιτητές, στους μαθητές, στα παιδιά; Εφόσον έχουν εμβολιαστεί οι ευπαθείς ομάδες της κοινωνίας και κάθε οικογένειας; Παγκόσμιες μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά έχουν μηδαμινή θνησιμότητα από τον ιό, ενώ η θνητότητα από Covid παραμένει κατά μέσο όρο 79 έτη, με 80 στις 100 να έχουν σοβαρές συννοσηρότητες.

Αυτό σημαίνει ότι αυτοακυρώνεστε μόνοι σας και αποδεικνύετε την έλλειψη πίστης και εμπιστοσύνης στην εμβολιαστική κάλυψη. Και καλά κάνετε, διότι αποδώσατε λάθος ελευθερίες διακίνησης των εμβολιασμένων οι οποίοι είναι πυρηνική βόμβα μετάδοσης του ιού. Τη μετάλλαξη Δέλτα, που είναι πιο μολυσματική μεν, αλλά λιγότερο θανατηφόρα, καθώς και τη μετάλλαξη Ε, Ζ, Η, Θ κ.λπ., θα την κολλάμε όλοι ώσπου η πανδημία να πέσει σε κλίμακα εποχικής γρίπης.

5. Πόσοι ασθενείς επανανόσησαν ανεμβολίαστοι και πόσοι εμβολιασμένοι; Ελάχιστο έως μηδαμινό ποσοστό επαναλοίμωξης σε ανεμβολίαστους. Αντιθέτως, εμβολιασμένοι πάρα πολλοί και με νοσηλείες (σιγά σιγά θα ανεβαίνουν και οι θάνατοι σε εμβολιασμένους).

6. Μέσα Αυγούστου του ’21 φτιάξατε λίστα εξαιρέσεων για κλάματα, έχοντας βάλει ελάχιστα κριτήρια εξαίρεσης και ντροπής. Εδώ όμως και 8 μήνες πιστοποιούσατε ασφάλεια. Αρα παραδέχεστε ότι εμβολιάσατε γυναίκες με αντιφωσφολιπιδαιμικο σύνδρομο (που πιθανώς δεν το γνώριζαν κιόλας), με παρενέργεια πρόκλησης ακόμη και θάνατο και στη χώρα μας.
ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΗΔΗ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ, ΑΝ ΕΙΧΑΤΕ ΛΙΓΗ ΕΥΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ. Αντ’ αυτού ψηφίσατε το ΑΚΑΤΑΔΙΩΚΤΟ.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΟΔΗΓΙΩΝ ΤΟΥ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΕΜΒΟΛΙΟΥ

1. Δεν υπάρχουν φύλλα οδηγιών στο συγκεκριμένο εμβόλιο ώστε να ενημερωθεί ο υπεύθυνος πολίτης.

2. Βρίσκεται αναρτημένο μόνο στο διαδίκτυο όπου πρώτο γραφόμενο είναι «ΤΕΛΕΙ ΥΠΟ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ» (SOS).

3. Σε αναφορά ΣΟΒΑΡΗ ΑΛΛΕΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, ΦΛΕΓΜΟΝΗ ΜΥΟ-ΠΕΡΙΚΑΡΔΙΟΥ, ΟΙΔΗΜΑ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, ΑΙΦΝΙΔΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ = ΑΓΝΩΣΤΕΣ!

4. Για τον θηλασμό δεν υπάρχουν μελέτες. ΕΠΙΣΗΜΩΣ.

5. Για τη γονιμότητα υπάρχουν μόνο προκλινές μελέτες. ΔΗΛΑΔΗ ΜΟΝΟ ΣΕ ΖΩΑ! Ενώ επιβάλλετε εμβολιασμό στην έγκυο εργαζομένη. AYTA MΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ασφάλειας και αποτελεσματικότητας και όχι σε επιστημονικές, εφόσον δεν υπάρχουν.

6. Η ASTRAZENECA στη φάση 3 του πειράματος σε μελέτη που κατέθεσε το πανεπιστήμιο της ΟΞΦΟΡΔΗΣ η ανοσοκαταστολή αποτελούσε κριτήριο αποκλεισμού από τις μελέτες.

7. Στις 18/05/21 προστίθεται σαν παρενέργεια εμβολή και θρόμβωση με αυτοάνοση θρομβοπενία. Στις 3/5/21 η MODERNA ανακοινώνει διάρροιες, μυο-περικαρδίτιδα και έντονες αντιδράσεις στο σημείο του εμβολιασμού. Στις 6/9/21 η PFIZER ανακοινώνει αλλεργικές αντιδράσεις που φτάνουν έως και 1/100. Στις 22/07/21 ο ΕΟΦ αναγνωρίζει ότι προκαλεί σύνδρομο QULAIN BARRE (ASTRAZENΕCA KAI JOHNSON).

8. Δεν αναγράφεται πουθενά άμεσος ή μακροπρόθεσμος θάνατος.

9. Πρόσφατες μελέτες αναφέρουν πτώση της δράσης του ανοσοποιητικού, με εμφάνιση λοιμώξεων, νευροπάθειες, σπειραματονεφρίτιδες κ.λπ.

10. Το εμβόλιο δεν καλύπτει τη μετάλλαξη Δέλτα. Ισραηλινοί ιατροί αναφέρουν κάλυψη 16/100 σε πλήρως εμβολιασμένους (καθηγητής ιατρικής GYRILL COHEN).

11. Η ΜODERNA αναγράφει επίσης στο Φυλλάδιο Οδηγιών διάρκεια κάλυψης από Covid AΓΝΩΣΤΗ. 14/7/21 προστίθεται ακόμη μια θανατηφόρα παρενέργεια. ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΔΙΑΦΥΓΗΣ ΤΡΙΧΟΕΙΔΩΝ. Παρ’ όλες λοιπόν τις επίσημες οδηγίες, αναφέρουν εμβολιασμό σε υγειονομικούς και ευπαθείς χωρίς επιστημονική γνώση. Πλήρες αλαλούμ λόγω φόβου και όχι λόγω κατάρτισης. Και εφόσον όλα αυτά συμβαίνουν στη φάση 4 της μελέτης (που αποδεικνύουν το παγκόσμιο πείραμα), προσπαθούν να το επιβάλλουν και στα παιδιά.ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΩΝ ΘΑΝΟΝΤΩΝ KAI TΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟΥ ΕΜΒΟΛΙΟΥ.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΖΙΚΟΥ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΦΡΑΣΗΣ ΟΦΕΛΟΣ ΠΡΟΣ ΖΗΜΙΑ, ΔΙΟΤΙ ΑΦΟΡΑ ΥΓΙΕΙΣ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ.

Αντιθέτως, ο γιατρός μου δεν μου υπογράφει την ασφάλεια του εμβολίου, οι φαρμακευτικές εταιρίες δεν παίρνουν την ευθύνη, η επιτροπή λοιμωξιολόγων έχει το ακαταδίωκτο, αλλά εγώ ο πολίτης υπογράφω σε ένα έγγραφο ντροπής που, ενώ τους σημείωσα αλλεργίες, θρομβωτικά επεισόδια, μυοκαρδίτιδα στο παρελθόν κ.λπ., με εμβολίασαν με την ευθύνη όλη επάνω μου και κανενός άλλου. ΟΧΙ, ΚΥΡΙΟΙ. ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΩΝ. ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ Ο ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΣ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΣ ΕΙΜΑΙ ΑΚΡΩΣ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ. Πριν από 8 μήνες μάς υποσχέθηκαν ασφάλεια και αποτελεσματικότητα. Στο διάστημα αυτό όμως εμφανίστηκαν απίστευτες (μη εγγεγραμμένες) παρενέργειες. Και όχι, δεν θα τους κατηγορήσουμε ως ψεύτες. Ηταν κάτι καινούργιο. ΙΣΩΣ ως άγνοια ή εξαπάτηση επιστημόνων. Τώρα πια όμως ο κύβος παρενεργειών είναι μπροστά μας.

Η αντιεπιστημονική παράβλεψη των παρενεργειών δεν θα συγχωρέσει ούτε έναν θάνατο σε υγιές άτομο. Και θα πρέπει όλοι να γνωρίζουν ότι εμβόλιο που έχει 50/100 κάλυψη και κάτω δεν επιτρέπεται η κυκλοφορία του. Εδώ πέσαμε στο 39/100 κάλυψη και, αντί να αποσυρθεί, γίνεται υποχρεωτικό. Για όλους αυτούς τους λόγους η ανθρωπότητα δεν θα τους ξεχάσει και δεν θα τους συγχωρέσει ποτέ. Θα γραφτούν στις μαύρες σελίδες της Ιστορίας με κεφαλαία γράμματα. Για μια επιβολή υποχρεωτικότητας βασισμένη σε ανεπαρκείς και ελλιπείς επιστημονικές μελέτες με έκθεση σε άμεσο και μακροπρόθεσμο κίνδυνο αγνώστου μεγέθους όλων μας (αλλά ιδίως των υγειών νέων και των παιδιών αυτής της χώρας) με το διωγμένο μου και το ακαταδίωκτό τους να μας στοιχειώνουν τα όνειρά μας και τις ελπίδες μας. Με τη δημοκρατία μας να σείεται απ’ άκρη σ’ άκρη αυτής της γης.

ΕΓΩ Ο ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΣ ΥΓΙΗΣ «ΛΕΠΡΟΣ» ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΣ

Σημείωση: Τα πλήρη στοιχεία του υπογράφοντος είναι στη διάθεσή μας και έχει γίνει η απαραίτητη ταυτοποίησή τους. Υπό τον φόβο κυρώσεων δεν δημοσιεύεται το όνομα του γράφοντος.

Πηγη: https://www.dimokratianews.gr/ellada/533492/mia-epistoli-katagrafei-tin-alli-apopsi-ego-o-anemvoliastos-anentachtos-psekasmenos-ygeionomikos/?fbclid=IwAR1tfd1rKY5syydqyZ_3rs4isWfoPyCaJbmdqjuC3ed9kRwEopthdI__Cl4

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

Ο Σόιμπλε, οι ευρωπαϊκές τράπεζες και η αδιαλλαξια απέναντι στην Ελλάδα

Ο λόγος της αδιαλλαξίας Σόιμπλε
Η ελληνική κρίση αποτελεί έναν βολικό αποδιοπομπαίο τράγο, για να αποσπαστεί η προσοχή του ευρωπαϊκού κοινού.

Από τον Μιχάλη Γιαννεσκή
DOC TV
20.06.2015

Ο Βόλφκανγκ Σόιμπλε και η γερμανική ηγεσία της Ευρωζώνης έχουν σοβαρούς λόγους να ανησυχούν και να διατηρούν μία αδιάλλακτη στάση στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα. Όμως η αποπληρωμή του ελληνικού χρέους που ανέρχεται σε 317 δισεκατομμύρια ευρώ δεν είναι ένας από τους πιο σημαντικούς. Το ελληνικό χρέος είναι αμελητέας σημασίας, σε σύγκριση με τον χρηματοπιστωτικό δυναμίτη των γερμανικών (και άλλων) τραπεζών, ο οποίος τους τελευταίους μήνες δίνει καθημερινά περισσότερα σημάδια ανάφλεξης.

Μόνο η Deutsche Bank, η μεγαλύτερη τράπεζα της Γερμανίας, βρίσκεται σημαντικά εκτεθειμένη, κατέχοντας αμφιβόλου αξίας χρηματοπιστωτικά προϊόντα, γνωστά ως «παράγωγα», ύψους 67 τρισεκατομμυρίων ευρώ. Πρόκειται για ποσό παρόμοιο με το ΑΕΠ όλης της υφηλίου και 20 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της Γερμανίας. Οποιαδήποτε σύγκριση με την κατάσταση της τράπεζας Lehman Brothers το 2008 δεν θα ήταν καθόλου άστοχη. Απλώς όταν χρεοκόπησε η Lehman Brothers είχε στη διάθεσή της παράγωγα αξίας μόνο 31,5 τρισεκατομμύρια ευρώ. Η κρίση του 2008 επιβεβαίωσε τον συνοπτικό ορισμό των παραγώγων που είχε προτείνει ο Αμερικανός μεγιστάνας Warren Buffet: «οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής».

Μπορεί το 2008 να αποτελεί παρελθόν, αλλά οι πρόσφατες εξελίξεις είναι ιδιαίτερα δυσοίωνες για την Deutsche Bank. Οι αρμόδιες αρχές των ΗΠΑ και της Βρετανίας επέβαλαν στην τράπεζα τον Απρίλιο ένα πρόστιμο-ρεκόρ (το οποίο, μαζί με ένα προηγούμενο πρόστιμο, ανέρχεται συνολικά σε 2,2 δισεκατομμύρια ευρώ), για νοθεία των διατραπεζικών επιτοκίων. Στις αρχές Ιουνίου παραιτήθηκαν αιφνιδιαστικά οι δύο συν-διευθύνοντες σύμβουλοί της. Εναντίον ενός από αυτούς και τεσσάρων πρώην στελεχών της τράπεζας είχε ήδη ασκηθεί δίωξη από τις γερμανικές δικαστικές αρχές για ψευδείς δηλώσεις και παραπλανητικές καταθέσεις. Λίγες μέρες αργότερα εισαγγελικές αρχές έκαναν έφοδο στα γραφεία της τράπεζας στη Φρανκφούτρη για να συλλέξουν στοιχεία πελατών της.

Ταυτόχρονα, τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα γίνονται καθημερινά πιο επισφαλή. Αμέσως μετά την ανακοίνωση της αποτυχίας των διαπραγματεύσεων των «θεσμών» με την Ελλάδα στις 12 Ιουνίου, το ρίσκο των ομολόγων της Ευρωζώνης σημείωσε κάθετη άνοδο. Ο γερμανικός δείκτης οικονομικής προοπτικής ZEW έπεσε στις 16 Ιουνίου για τρίτο συνεχόμενο μήνα, και έχει σημειώσει πτώση 43% μέσα σε τρεις μήνες.

Ομολογουμένως, η Γερμανία δεν αποτελεί εξαίρεση. Άλλες χώρες έχουν παρόμοια προβλήματα, όπως η Αυστρία, η Ολλανδία και η Φιλανδία. Όμως αυτά είναι ελάσσονος σημασίας σε σύγκριση με το μέγεθος των επισφαλών επενδύσεων της Deutsche Bank.

Ενόψει των παραπάνω προβλημάτων, μια πιθανή στάση πληρωμών της Ελλάδας δεν θα έπρεπε να προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία στην Ευρωζώνη, ιδίως όταν έχει ανακοινωθεί επανειλημμένα ότι οι «θεσμοί» έχουν έτοιμα σχέδια αντιμετώπισης ενδεχόμενου Grexit. Μήπως όμως οι εντατικές προσπάθειες της γερμανικής ηγεσίας να προβάλλει την κρίση των οικονομιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας (Ελλάδα, Ισπανία κ.ο.κ.) ως το κύριο πρόβλημα της Ευρωζώνης, απλώς αποτελούν ένα προπέτασμα καπνού για να καλυφθεί η εγγενής σαθρότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Διότι όπως έχουν δείξει οι μέχρι σήμερα εξελίξεις, ο πρωταρχικός στόχος της ευρωπαϊκής ηγεσίας είναι η προστασία των τραπεζών.

Όταν μία γιγαντιαία τράπεζα πρέπει να ξεφορτωθεί «σκάρτα» ομόλογα ή να προμηθευτεί επιπλέον ρευστότητα, στρέφεται προς την ΕΚΤ. Αμέσως πριν το PSI, η ΕΚΤ βοήθησε την Deutsche Bank, μεταξύ άλλων, να πωλήσει σε καλή τιμή τα «τοξικά» ελληνικά ομόλογα που κατείχε. Τα οποία έχει τώρα στην κατοχή της η ΕΚΤ, που βέβαια υποστηρίζεται από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Η Deutsche Bank και οι υπόλοιπες τράπεζες είχαν σχετικά αμελητέες απώλειες από το PSI, σε αντίθεση με τους Έλληνες συνταξιούχους. Και αφού οι τράπεζες δεν υπέστησαν πάθημα, δεν χρειάστηκε να μάθουν κανένα μάθημα, έχοντας την πεποίθηση ότι οι ηγέτες της βορειοδυτικής Ευρώπης δεν θα τις άφηναν σύξυλες σε μία παρόμοια συγκυρία στο μέλλον.

Η συγκυρία αυτή πλησιάζει καθημερινά, και ακόμη και ένα μικρό ταρακούνημα της τραπεζικής βάρκας (μια ελληνική στάση πληρωμών) μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες, όπως μία ανεξέλεγκτη αλυσιδωτή χρεοκοπία. Διότι αν κάτι πάει στραβά, η Deutsche Bank, όπως και οι περισσότερες τράπεζες, έχει τη δυνατότητα να καλύψει μόνο ένα μικρό μέρος των «παραγώγων» και άλλων τοξικών προϊόντων τα οποία κατέχει.

Συνεπώς έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν ο κ. Σόιμπλε, η κ. Μέρκελ και οι λοιποί «σκληροί» της Ευρωζώνης. Βέβαια, ο πραγματικός λόγος της ανησυχίας τους και της αδιάλλακτης στάσης τους δεν μπορεί να είναι το ελληνικό χρέος, το οποίο αντιστοιχεί στο 0.5% των παραγώγων που κατέχει μόνο μία γερμανική τράπεζα, αλλά η ανασφάλεια που δημιουργεί η πιθανότητα αναταραχής του χάρτινου πύργου της χρηματοπιστωτικής οικονομίας.

Για τη γερμανική ηγεσία, η ελληνική κρίση αποτελεί ένα βολικό αποδιοπομπαίο τράγο, για να αποσπαστεί η προσοχή του ευρωπαϊκού κοινού από την επώδυνη πραγματικότητα. Ενώ η σκληρή στάση των δανειστών προς την Ελλάδα και τις χώρες της περιφέρειας της Ευρώπης αποβλέπει κυρίως στην αποφυγή δύο ανεπιθύμητων εξελίξεων. Πρώτον, ενός ταρακουνήματος της αγοράς, το οποίο μπορεί να προκαλέσει μία στάση πληρωμών ή μία διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους. Δεύτερον, μίας σειράς παραχωρήσεων προς την Ελλάδα, που θα απειλήσουν το ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο κατεστημένο. Όμως όταν η τραπεζική βάρκα μπάζει νερά, η προσαρμογή των Ελλήνων επιβατών στις εντολές των καπετάνιων δεν δύναται από μόνη της να τη διατηρήσει εν πλω.

Μάλλον γνωρίζουν πολύ περισσότερα οι Έλληνες διαπραγματευτές από όσα τους πιστώνουν οι συνομιλητές τους και οι «θεσμοί». Οι οποίοι χρησιμοποιούν μία οργουελιανή τακτική για να παρουσιάσουν ως «απειρία» την εμπεριστατωμένη άρνηση της ελληνικής πλευράς να προσαρμοστεί μέσα σε ένα σαθρό χρηματοπιστωτικό πλαίσιο.

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2016

Ο Ελληνισμός επετυχε ως Γένος αλλ 'απέτυχε ως κράτος - σπάνια συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη

Μια παλιά συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη επίκαιρη όσο ποτέ…

Μια παλιά συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη στον αείμνηστο Ρένο Αποστολίδη, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθερία» στις 15 Ιουνίου του 1958, όπως τουλάχιστον είχε πει ο αξέχαστος Έλληνας ποιητής, δείχνει ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά.

Δείτε τι είχε πει τότε.

-Ζητείται η γνώμη σας κύριε Ελύτη, η εντελώς ανεπιφύλακτη και αδέσμευτη, επάνω σε ό,τι θεωρείτε ως κακοδαιμονία του τόπου. Από τι κυρίως πάσχουμε, τι πρωτίστως μας λείπει;

«Από τι πάσχουμε κυρίως; Θα σας πω αμέσως: Ασυμφωνία μεταξύ του πνεύματος της εκάστοτε ηγεσίας μας και του “ήθους” που χαρακτηρίζει το βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό του ελληνικού λαού, στο σύνολό του».

-Α! Αρχίσαμε!.. Μόνιμος, πλήρης και κακοήθης ασυμφωνία!..

«Βεβαίως! Αλλ’ αφήστε με να συνεχίσω: Αυτή η ασυμφωνία δεν είναι μια συγκεκριμένη κακοδαιμονία. Είναι όμως μια αιτία που εξηγεί όλες τις κακοδαιμονίες, μικρές και μεγάλες του τόπου αυτού. Από την ημέρα που έγινε η Ελλάδα κράτος, έως σήμερα, οι πολιτικές πράξεις θα έλεγε κανείς ότι σχεδιάζονται και εκτελούνται ερήμην των αντιλήψεων για τη ζωή, και γενικότερα των ιδανικών που είχε διαμορφώσει ο Ελληνισμός μέσα στην υγιή κοινοτική του οργάνωση και στην παράδοση των μεγάλων αγώνων για την ανεξαρτησία του. Η φωνή του Μακρυγιάννη δεν έχει χάσει, ούτε σήμερα ακόμη, την επικαιρότητά της.

Σημειώστε ότι δεν βλέπω το πρόβλημα από την αποκλειστική κοινωνική του πλευρά, ούτε κάμω δημοκοπία».


-Δημοκοπία ασφαλώς όχι. Πολιτική όμως ναι. Το εντοπίζετε δηλαδή κυρίως μέσα στο χώρο της πολιτικής ή κάνω λάθος; Στο κέντρο μάλιστα του δικού της χώρου. Εκεί μας πάει το πρόβλημα που θέσατε, των σχέσεων μεταξύ λαού και ηγεσίας.

«Μα ναι. Γιατί είναι βασικό, είναι “πρώτο” – κι ας είμαι ποιητής, εγώ που το λέω, μακριά πάντα από την “πολιτική”. Κοιτάξτε. Ο λαός αυτός, κατά κανόνα εκλέγει την ηγεσία του. Και όμως, όταν αυτή αναλάβει την ευθύνη της εξουσίας – είτε την αριστοκρατία εκπροσωπεί , είτε την αστική τάξη, είτε το προλεταριάτο – κατά ένα μυστηριώδη τρόπο αποξενώνεται από τη βάση που την ανέδειξε, και ενεργεί σαν να βρισκόταν στο Τέξας ή στο Ουζμπεκιστάν!»

-Στο Τέξας και στο Ουζμπεκιστάν; Ή μήπως θέλετε να πείτε: «…Σα να βρισκόταν στη χώρα του εκάστοτε ρυθμιστικού «ξένου παράγοντα»; Του εκάστοτε «προστάτη» μας; Μήπως εκεί ακριβώς βρίσκεται το κακό;

«Το είπα με τρόπο αλλά βλέπω ότι το θέλετε γυμνό. Και δεν έχω αντίρρηση να το πω φανερά και πιο έντονα: Ένας από τους κυριότερους παράγοντες των «παρεκκλίσεων» της ηγεσίας από το ήθος του λαού μας, είναι η εκ του αφανούς και εκ των έξω «προστατευτική» κατεύθυνση. Αποτέλεσμα και αυτό της απώλειας του έρματος «παράδοση». Αντιλαμβάνομαι ότι στην εποχή μας η αλληλεξάρτηση των εθνοτήτων είναι τόση που η πολιτική δεν μπορεί να αγνοήσει, ως ένα βαθμό, αυτό που θα λέγαμε «γενικότερη σκοπιμότητα». Όμως υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην «προσαρμοστική πολιτική» και στη δουλοπρέπεια. Αυτό είναι το πιο ευαίσθητο σημείο του ελληνικού λαού., το «τιμιώτατόν» του! Και αυτό του καταπατούν συνεχώς, κατά τον εξοργιστικότερο τρόπο οι εκπρόσωποί του στην επίσημη διεθνή σκηνή!».

-Κι ο «επίσημος» όρος της δουλοπρέπειας αυτής, κύριε Ελύτη; Μήπως είναι υποκριτικότερος από το «προσαρμοστική πολιτική»; Εξοργιστικότερος;

«Δε μ’ ενδιαφέρει ο επίσημος όρος της δουλοπρέπειας. Μ’ ενδιαφέρει η ουσία. Κι εκείνο που ξέρω είναι ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε σε κάτι που θα μου επιτρέψετε να ονομάσω «Ψευδοφάνεια». Έχουμε δηλαδή την τάση να παρουσιαζόμαστε διαρκώς διαφορετικοί απ’ ό,τι πραγματικά είμαστε. Και δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος προς την αποτυχία, είτε σαν άτομο σταδιοδρομείς είτε σαν σύνολο, από την έλλειψη γνησιότητας. Το κακά πάει πολύ μακριά. Όλα τα διοικητικά μας συστήματα, οι κοινωνικοί μας θεσμοί, τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα, αρχής γενομένης από τους Βαυαρούς, πάρθηκαν με προχειρότατο τρόπο απ’ έξω και κόπηκαν και ράφτηκαν όπως-όπως επάνω σ’ ένα σώμα με άλλες διαστάσεις και άλλους όρους αναπνοής».

-Ώστε, λοιπόν, ζητάτε «δικούς μας όρους αναπνοής»!

«Και δεν πρόκειται βέβαια για προγονοπληξία. Τα λέω άλλωστε αυτά εγώ, που σ’ έναν τομέα όπως ο δικός μου, κήρυξα με φανατισμό την ανάγκη της επικοινωνίας μας με το διεθνές πνεύμα, και που σήμερα με εμπιστοσύνη αποβλέπω στη διαμόρφωση ενός ενιαίου ευρωπαϊκού σχήματος, όπου να έχει τη θέση της η Ελλάδα.

Με τη διαφορά ότι ο μηχανισμός της αφομοιώσεως των στοιχείων της προόδου πρέπει να λειτουργεί σωστά, και να βασίζεται σε μια γερή και φυσιολογικά ανεπτυγμένη παιδεία. Ενώ σε μας, όχι μόνο δε λειτουργεί σωστά, αλλά δεν υπάρχει καν ο μηχανισμός αυτός για να λειτουργήσει! Και με τη διαφορά ακόμη ότι, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, η ηγετικά μας τάξη, στο κεφάλαιο της ελληνικής παιδείας, έχει μαύρα μεσάνυχτα!

Κοιτάξτε με προσοχή τα έντυπα που εκδίδει η ίδια ή που προτιμά να διαβάζει, τα διαμερίσματα όπου κατοικεί, τις διασκεδάσεις που κάνει, τη στάση της απέναντι στη ζωή. Ούτε μια σταγόνα γνησιότητας. Πως λοιπόν να αναθρέψει σωστά τη νέα γενεά; Από τα πρώτα διαβάσματα που θα κάνει ένα παιδί ως τα διάφορα στοιχεία που θα συναντήσει στο καθημερινό του περιβάλλον, και που θα διαμορφώσουν το γούστο του, μια συνεχής και αδιάκοπη πλαστογραφία και τίποτε άλλο!

Θα μου πείτε: είσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, και βλέπεις τα πράγματα από τη μεριά που σε πονάνε. Όχι, καθόλου! Και να μου επιτρέψετε να επιμείνω. Όλα τα άλλα κακά που θα μπορούσα να καταγγείλω – η έλλειψη ουσιαστικής αποκεντρώσεως, η έλλειψη προγραμματισμού για την πλουτοπαραγωγική ανάπτυξη της χώρας, ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο ασκείται η εξωτερική μας πολιτική – είναι ζητήματα βαθύτερης ελληνικής παιδείας! Από την άποψη ότι μόνον αυτή μπορεί να προικίσει ένα ηγέτη με την απαραίτητη ευαισθησία που χρειάζεται για να ενστερνισθεί, και αντιστοίχως να αποδώσει, το ήθος του λαού.

Γιατί αυτός ο λαός, που την έννοιά του την έχουμε παραμορφώσει σε σημείο να μην την αναγνωρίζουμε, αυτός έχει φτιάξει ό, τι καλό υπάρχει –αν υπάρχει κάτι καλό σ’ αυτόν τον τόπο! Και αυτός, στις ώρες του κινδύνου, και στο πείσμα της συστηματικής ηττοπάθειας των αρχηγών του, αίρεται, χάρις σ’ έναν αόρατο, ευλογημένο μηχανισμό, στα ύψη που απαιτεί το θαύμα!

Όσο λοιπόν και αν είναι λυπηρό, πρέπει να το πω: ο Ελληνισμός, για την ώρα, επέτυχε ως Γένος, αλλ’ απέτυχε ως Κράτος! Και παρακαλάω νύχτα-μέρα το Θεό, και το μέλλον να με διαψεύσουν»

Πηγή: monogramma. blogspot

Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

Inside Europe 's Plan Z

May 14, 2014 6:30 pm
Inside Europe’s Plan Z
By Peter Spiegel

How the euro was saved: In the second instalment of a series on the year that changed Europe, reveals how a secret strategy was developed to contain the firestorm from a Greek exit.
©Bloomberg
E
very working day since the crisis struck, George Provopoulos, the silver-haired governor of Greece’s central bank, summoned a small “emergency team” of aides to his offices at 6pm to review the health of the nation’s banks. What he was told on June 15 2012 was enough to make the courtly central banker blanch.
It was the Friday before a parliamentary election – the second national vote in as many months – and the country appeared to be edging towards panic. On that day, Greeks withdrew more than €3bn from their bank accounts, or about 1.5 per cent of the country’s entire economic output. The Bank of Greece had watched people moving money from their banks to their mattresses for nearly three years, but never on such a scale.
“In a matter of a few days, a full-blown banking crisis could have erupted,” Mr Provopoulos said in an interview. At that rate, Greece would run out of bank notes in a day or two.
Unbeknown to almost the entire Greek political establishment, however, a small group of EU and International Monetary Fund officials had been working clandestinely for months preparing for a collapse of Greece’s banks. Their secret blueprint, known as “Plan Z”, was a detailed script of how to reconstruct Greece’s economic and financial infrastructure if it were to leave the euro.
The plan was drawn up by about two dozen officials in small teams at the European Commission in Brussels, the European Central Bank in Frankfurt and the IMF in Washington. Officials who worked on the previously undisclosed plan insisted it was not a road map to force Greece out of the euro – quite the opposite. “Grexit”, they feared, would wreak havoc in European financial markets, causing bank runs in other teetering eurozone economies and raising questions of which country would be forced out next.
But by early 2012, many of those same officials believed it was irresponsible not to prepare for a Greek exit. “We always said: it’s our aim to keep them inside,” said one participant. “Is the probability zero that they leave? No. If you are on the board of a company and you only have a 10 per cent probability for such an event, you prepare yourself.”
More
ON THIS STORY
Analysis How the euro was saved - Part 1
Analysis How the euro was saved – Part 3
Podcast A conversation with Peter Spiegel
Video How the euro was saved
Over the past six months, the Financial Times has interviewed dozens of officials directly involved in fighting the eurozone crisis to examine how, over the course of the conflagration’s final year, those leaders transformed the European project into something entirely new: a far more centralised eurozone where EU institutions have assumed vast swaths of economic and financial authority that once rested with national governments. Voters seeking to reject this new concentration of power in Brussels and Frankfurt could be a significant force in next week’s European Parliament elections.
A new sense of urgency

It was yet another near-catastrophe in Greece – which by mid-2012 had experienced street riots, soaring unemployment and austerity that had produced four years of Great Depression-style economic contraction – that would spark European leaders to act decisively. Since 2009, Greece’s economy had shrunk by 20 per cent.
At no time in the crisis was Europe’s single currency more at risk of blowing apart than the weeks either side of the Greek parliamentary election in June. Grexit planning took on new urgency when it appeared that the leftist Syriza party – led by anti-bailout insurgent Alexis Tsipras – was on the verge of winning. “That was the time when we really said: We’ve got to finalise our work,” said another person involved in Plan Z.
Crisis takes its toll
©Getty

With most of the world’s economic leadership flying to Los Cabos, Mexico, for the annual Group of 20 summit the same weekend as the Greek vote, a small group of top EU officials stayed at their desks in case Plan Z had to be activated. They were led by Olli Rehn, EU economic commissioner, who cancelled his flight to Mexico to stay in Brussels. Mario Draghi, the European Central Bank chief, remained in Frankfurt and Jean-Claude Juncker, the Luxembourg prime minister who headed the eurogroup of finance ministers, was also on call.
Plan Z was never used. Mr Tsipras’s Syriza party finished second, allowing Greece’s mainstream parties to form an uneasy coalition that eventually agreed to stay the bailout course.
But senior officials said the near-miss that summer, and the ensuing debate about Greek membership, helped focus minds in capitals across the eurozone – particularly Berlin, where fights over the advisability of Grexit raged for three more months, before Angela Merkel, the German chancellor, finally put an end to them.
A stunning reversal

Greece’s membership of the euro has been a contentious subject since the moment Athens joined the common currency in 2001. After years of raising alarms, Eurostat, the EU’s statistical agency, conducted an investigation in 2004 that found Greece had misreported its financial data, producing figures that vastly overstated its fiscal health in the run-up to euro membership. Despite endemic mismanagement, Athens was able to take advantage of the low interest rates that came with eurozone membership to keep its economy humming on borrowed cash. EU leaders largely ignored the warnings about Greece from bean-counters in Brussels.
But when Greece’s bailout began to falter in 2011, the issue moved from dust-covered EU reports to closed-door deliberations between Europe’s most influential leaders. According to multiple EU officials, Wolfgang Schäuble, the powerful German finance minister, became Grexit’s most influential advocate.
Until early 2012, however, much of the discussion remained theoretical, the province of competing economists within various finance ministries, as well as the commission’s economics directorate, which attempted to model the impact Grexit would have on Greece and the rest of the eurozone.
Actual Europe-wide contingency planning remained limited, if it occurred at all. Jean-Claude Trichet, the ECB chief until November 2011, barred any discussion of Grexit for fear that even a hint the central bank was considering it could become a self-fulfilling prophesy, former ECB officials said.
In Brussels, a group directed by Marco Buti, head of the commission’s economics directorate, had quietly compiled data aimed at convincing Germany and its allies that Grexit would wreak far more havoc than they were anticipating. But more concrete planning was curtailed for fear of leaks.
Only at the IMF, which had vast institutional experience gained from all manner of economic disasters, had any serious work begun.
I fell off my chair. For the first time, instead of the word being expunged out of conversations, they were using it. I remember thinking “we’re heading for trouble now”
When Grexit was first publicly broached during the November 2011 G20 summit in Cannes – where both Ms Merkel and host Nicolas Sarkozy, the French president, pushed for an in-or-out referendum in Greece – there had been no planning for an outcome in which Greece opted to leave.
Several senior officials said they were stunned Ms Merkel and Mr Sarkozy had aired the idea that the eurozone could be left voluntarily, something that had previously been vigorously denied. Even officials who had worked closely with the two said they were caught unawares.
“I fell off my chair,” said one who had participated in closed-door discussions with both leaders. “For the first time, instead of the word being expunged out of conversations, they were using it. I remember thinking then: we’re heading for trouble now.”
Leaving the Greeks out

Work on Plan Z began in earnest in January 2012, largely overseen by four men. Jörg Asmussen, a German who had joined the ECB executive board that month, was assigned by Mr Draghi to head a Grexit task force within the central bank. Thomas Wieser, a long-time Austrian finance ministry official, was appointed permanent head of the “euro working group” of finance ministry deputies and helped co-ordinate work in Brussels with Mr Buti. And Poul Thomsen, a Dane who had headed the IMF’s Greek bailout team since the onset of the crisis, provided input from the fund in Washington.
Efforts to keep information from leaking from the small teams around the four men were extreme for the same reason Mr Trichet had banned such planning: public discovery could be enough to cause the kind of panic that would force them to put their plan into action.
The Plan Z team

According to one participant, no single Plan Z document was ever compiled and no emails were exchanged between participants about their work. “It was totally fire-walled even within [the institutions],” said the official. “Even between the teams there was fire-walling.” A decision was made not to involve Greek officials out of fear of leaks.
Their firewalls worked. During a dinner between José Manuel Barroso, the commission president, and Ms Merkel at the chancellery in Berlin less than two weeks before the Greek vote, Ms Merkel asked for reassurance from Mr Barroso that a plan was in place in case Greece rejected bailout conditions and Grexit ensued.
Mr Barroso acknowledged the plan’s existence and offered to show it to Ms Merkel but she said his word was enough, according to officials in the room. Under the German system, such documents can be requested by the Bundestag, and senior German officials were concerned they would be obliged to disclose such planning if they had it in writing.
An argument and a plan

Although the FT was not given access to Plan Z documents, officials who saw them said they amounted to a detailed script of how to create a new financial system from scratch.
In Washington, IMF officials prepared a 20-page matrix of actions. Drawing on their experience on bank runs and currency crises, officials said the detailed IMF blueprint included such drastic action as turning off all ATMs and reinstating border controls to prevent massive capital flight.
At the ECB, officials studied Argentina’s experience of issuing IOUs during their 2001 currency crisis, since the euro notes and coins circulating in Greece would no longer be legal tender. Among the options was issuing Greek IOUs worth about half the value of those euros, since getting new bank notes to Greece would be a logistical nightmare.
ECB officials examined the US military’s introduction of new dinars into Iraq in 2003 but were humbled by the logistical challenge; the US effort took only three months but relied on the air and land assets of the world’s largest armed forces. Greece’s capacity to print notes on its own was limited; since the euro was introduced, Athens had mostly printed €10 notes.

Equally complicated was the basic “plumbing” of the Greek economy. Greece, like all other eurozone countries, is connected by a network called Target 2, a giant proprietary computer system run by the ECB and national central banks that make most commercial transactions possible. Once Greece was disconnected from Target 2, it would have no way to clear transactions, grinding the economy to a halt. The entire system would have to be rebuilt.
Similar work was occurring in Brussels. Some of it was thick in EU law: how can a ringfenced economy still be a fully integrated member of the EU’s internal market, which requires a free flow of goods? What were the legal authorities to set up capital controls? Other preparations were much more practical, such as which officials would appear in public to announce Greece’s new status.
“The people who would have been responsible for pulling a switch, they would have received in good time a paper saying: you’ve got to do this and this and this,” said a participant.
To many who worked on the project, Plan Z was as much an argument as an action plan. They wanted to demonstrate to those advocating for Grexit that the job was Herculean, something they could not conceivably back once they realised how difficult it would become. But in the summer of 2012, Greek voters almost forced their hand.
A hard default

With most of Europe’s attention focused on France, where Mr Sarkozy was fighting an unsuccessful effort to win re-election on the same day as Greece’s first parliamentary election, few outside Greece anticipated the storm that was approaching. Even within Greece many political leaders were stunned when results started rolling in on the evening of Sunday May 6.
Greek elections
©AFP

For most of the four decades since its return to democracy in 1974, Greece’s electoral politics had been dominated by two parties, Pasok on the left and New Democracy on the right. But as the crisis deepened, amid accusations by bailout monitors of mismanagement under governments led by both parties, that status quo began to splinter.
Anti-government activists on the far left and right, once dismissed as radical fringe groups tossing Molotov cocktails in Athens’ central Syntagma Square, began to gain support from a disaffected electorate. The neo-Nazi Golden Dawn party found a receptive audience among the alienated urban poor; the charismatic Mr Tsipras found his own fertile ground among supporters of Pasok, which had negotiated the hated bailout agreements.
As expected, New Democracy finished first in the vote but it polled less than 19 per cent – a stunning 14.6 percentage points less than it had received in national elections three years earlier. Even more remarkable was the complete collapse of Pasok. It finished third behind Syriza, with just 13 per cent of the vote – 31 points less than in 2009.
“We were not reading properly what was happening in Greek society,” said a veteran Pasok politician. “We knew there was a lot of anger but when you’re caught up in the [bailout] programme and wanting to make it a success and believing that the country needs to change, we did not pick up – nobody did, really – the rise of Golden Dawn, nor the spectacular rise of Syriza, nor our collapse.”
We were not reading properly what was happening in Greek society. Nobody picked up the rise of Golden Dawn, nor the spectacular rise of Syriza, nor our collapse
One person who was not surprised was Lucas Papademos, Greece’s technocratic prime minister who had managed to hold the country together during a truncated six months in office. In an interview, the former central banker said opinion polling on the eve of the vote had made him so concerned the election would prove inconclusive that he remained in his office on the Sunday night of the election to prepare for the market shock.
According to Mr Papademos, Greek authorities were concerned in the vote’s immediate aftermath that things could spin out of control if the antagonistic parties were unable to form a government for weeks. But they also feared that a new government, led by Syriza or even New Democracy, would reject the bailout deal, leading EU authorities to pull the plug. “The risk was that the constellation of election results would not allow the formation of a government supportive of the new economic programme,” Mr Papademos said.
In a teleconference, the seven European leaders heading to the Los Cabos G20 summit agreed to stick to a common line: they would promise to support Greece – but only if it abided by the existing bailout’s conditions. There would be no renegotiation.
Without bailout funding, Athens would no longer be able to pay its bills, and there was a €3.1bn bond due on August 20, a portion of which was held by the ECB.
A “hard default” – failing to pay an outstanding bond – was long seen as the most likely route to Grexit since, if there was no one left to lend to Athens, it would not be just the government that ran out of money.
At the time, Greek banks were relying on emergency central bank loans to stay afloat because private investors had stopped lending. To get those central bank loans, Greek banks had to provide some kind of collateral, which, for banks in most countries embroiled in the crisis, meant government bonds. But those government bonds would become worthless in a hard default, so central bank loans would be cut off. Without emergency liquidity assistance, Greece’s banks would collapse. With no banks there was no economy.
This would not happen in a traditional monetary system. But Greece did not have a central bank in the traditional sense. Its central bank was in Frankfurt, run by officials who were mainly not Greek, and there was no way to compel the ECB to lend to Greek banks. The only way to restart the banking system would be for Athens to set up its own central bank and begin printing its own currency.
‘Kill the country in hours’

But Mr Papademos and EU officials began to worry about a second “accidental” route to Grexit after the May election results: a bank run.
If panicked withdrawals began, it could lead to the same place as a “hard default”. Greek banks would literally run out of cash, and the ECB would be unable to fund them because they would be insolvent. “Rules would clearly prohibit providing liquidity without adequate collateral, so that means you kill the country within hours,” said an ECB official involved in the deliberations. To restart the banks, a new currency would be needed.
As Greece’s political parties fought over whether they could form a government, Mr Papademos was receiving daily updates from the central bank on totals being withdrawn by depositors; the amounts were becoming so large that he wrote a warning letter to the Greek president. If no government was possible, elections had to be called quickly.
Greek bank deposits

Since the start of 2009, Greek authorities had successfully managed a slow-motion “bank jog” that had seen deposits fall from €245bn to less than €174bn on the eve of the 2012 elections. According to Greek officials, about a third of that money was pulled out of the country entirely; another third was spent to maintain rapidly falling living standards; and a final third was squirrelled away in mattresses and pillowcases for fear the euros could be turned into drachma if they were kept in banks.
Under Mr Provopoulos, the central bank went so far as to fly in extra euros from other parts of the EU to ensure even large withdrawals could be accommodated. A pattern was established: if a Greek depositor asked for a big withdrawal, they were told to come back the next day. For Greek central bankers, it was essential the account holder got the cash when they returned.
“What if a depositor had walked into a bank and asked for his or her money? What if the answer was: ‘I’m sorry, we are short of cash’?” said Mr Provopoulos. “Under the then prevailing conditions, it would have led to widespread concerns and very likely panic among depositors.” An astounding €28.5bn in new banknotes was pumped into Greece in the run-up to the 2012 elections.
But the feverish withdrawals between the May and June votes – the central bank was making shipments 24 hours a day – spooked officials, none more so than those watching from the ECB. A bank run raised questions of democratic legitimacy – should an unelected group of central bankers in Frankfurt, by deciding on their own that Greek banks were no longer solvent, really be the ones to force Greece out of the euro?

Inside the ECB, there was broad consensus that the call that would lead to Grexit should not be made by central bankers. Instead, they would pass the decision to eurozone politicians.
During a June 25 meeting in Brussels with Mr Barroso and Herman Van Rompuy, the European Council president, with Mr Juncker joining by phone, Mr Draghi informed the leaders that eurozone politicians would be asked to guarantee emergency loans to commercial banks before the ECB pulled the plug.
Mr Draghi’s warning was not an academic exercise. One official said Mr Draghi had told the leaders a “period of uncertainty” would begin 30 days before the August bond was due, on July 20. Although Antonis Samaras had cobbled together a coalition the week before, the new government was still demanding renegotiated bailout conditions. And Ms Merkel had not yet decided whether Greece should remain a member of the eurozone.
The infected leg camp

For Germany, the Grexit debate echoed nearly every negotiation over Europe’s common currency since its founding document, the 1992 Maastricht treaty. Should it be a German-led monetary union made up of a small number of neighbouring states with similar economies or a broader political project that welcomed even those less competitive economically?
As a scientist trained to search for certainty, Ms Merkel began her own attempt to answer that question in the months leading up to her 2012 summer break. It would be an exaggeration to say she privately consulted every great economic and political mind in Europe during those weeks. But only a slight exaggeration.
During a Berlin meeting in early June with Mr Barroso, she solicited his view, fretting that Greek voters were about to force their hand by choosing a government that rejected the current bailout. When Mr Barroso told her Grexit would be a disaster and that Mr Samaras would probably win, Ms Merkel said it was Mr Samaras she was worried about, since he was on the campaign trail advocating scrapping the programme.
Two days later David Cameron, the British prime minister, engaged in a similar debate with Ms Merkel in Berlin, according to officials who participated in the meeting. Although Mr Cameron was less optimistic than Mr Barroso regarding Greece’s ability to turn itself round, his advice was the same: the market reaction was likely to be violent and a eurozone bank run would be hard to stop, citing the UK experience with Northern Rock.
Ms Merkel’s advisers were divided into two camps: the “domino” camp and the “infected leg” camp. The domino camp warned that Grexit would trigger panicked selling of all troubled eurozone government bonds, potentially followed by large-scale bank runs in Portugal, Italy and Spain.
People think he doesn’t like the Greeks. That’s not true. It is because he loves Europe that anybody who’s screwing European ideas is just so anti-European that they don’t have a place in his scheme of things
The infected leg camp argued that cutting off Greece would allow the rest of the eurozone to return to health. “You had these two camps and you had good economists in both camps,” said a German official.
At the head of the infected leg camp was Mr Schäuble. Several people who spoke with him said he viewed a Greek exit almost idealistically, as something necessary to save a European project that he had worked for his entire political career.
“What is little understood is that this is because he is such a fervent pro-European,” said one eurozone official who discussed the issue with the gruff German finance minister. “People think he doesn’t like the Greeks. That’s not true. It is because he so much loves Europe that anybody who’s screwing European ideas is just so anti-European that they don’t have a place in his scheme of things.”
Moral hazard

That drive would occasionally lead to conflict with Ms Merkel, officials said. Where Mr Schäuble was far more prepared than his chancellor to cut Greece loose, he was also more willing to increase Germany’s contributions to the eurozone’s bailout fund to help create an impenetrable firewall to protect other euro members.

Wolfgang Schäuble and Angela Merkel attend the G20 summit in Cannes
Within the German finance ministry there was a core group who took an even harder line. Most focused on the “moral hazard” that they argued was emerging in the eurozone, where countries believed there were no consequences to their fiscal mismanagement. Some senior aides felt that “you need to sacrifice one to scare the rest”, said a person involved in the finance ministry discussion.
Ministry officials compiled analysis arguing that Grexit would cost less in the short term than trying to keep a fundamentally insolvent country on life-support indefinitely. Outside consultants were brought in to run similar studies.
Ms Merkel was being given conflicting advice by three central bankers whom she relied on heavily during her pre-holiday soundings and trusted implicitly: Mr Asmussen, who had been Mr Schäuble’s deputy before moving to the ECB; Jens Weidmann, her former economic adviser whom she had named head of the Bundesbank a year earlier; and Philipp Hildebrand, former head of the Swiss National Bank.
All shared the concerns about moral hazard and felt it was unlikely Greece would live up to promises made as part of its bailout, which could lead to endless transfers of German taxpayer money to Athens. But they also told the chancellor that trying to predict the cost of Grexit was folly.

One eurozone official who spoke to Mr Asmussen at the time said his advice to Ms Merkel was: “You could have something which is priced in already, and then you could contain it, or you could end up with a eurozone of 10 [countries].”
The work of Mr Buti and his team in Brussels also appeared to have paid off. German officials said Ms Merkel was told it would be nearly impossible to get all 17 eurozone governments to agree to an exit plan, doing it all in secret without the markets catching wind of the effort, particularly with Greece showing no interest in leaving.
The political discussion in Berlin surrounding Grexit was the most subjective. Many EU leaders who dealt directly with Ms Merkel say she has less sentimental attachment to the European project than did her Christian Democratic predecessors, such as Helmut Kohl and Konrad Adenauer. EU leaders attribute that to her pre-politics life in communist east Germany, where she moved as an infant and lived into adulthood.
At the same time, several officials said they had begun to sense the weight of history on her shoulders. Did she want to be the German chancellor who “potentially breaks up Europe, even though it’s not clear that would happen – but there’s a possibility?” said one German official
In mid-July, Ms Merkel left for her six-week summer break to weigh the advice. Although the chancellor was undecided, the cacophony of senior German politicians publicly calling for Greece to leave had reached a crescendo. “If Greece no longer meets its requirements, there can be no further payments,” Philipp Rösler, head of Ms Merkel’s junior coalition partner the Free Democratic party, said as he prepared for his own summer holiday. “For me, a Greek exit has long since lost its horrors.”
A spectacular U-turn

One leader acutely aware of the debate going on inside the chancellery was Mr Barroso. The commission president told aides he believed one of his cardinal duties as guardian of the EU’s treaties was to keep the eurozone and EU from losing members, be it Greece from the currency union or Britain from the EU itself.
With a massive, long-delayed €34.3bn aid payment hanging in the balance and Mr Samaras continuing to argue for big bailout revisions, Mr Barroso decided to become the first of the inner circle of EU crisis-fighters to visit Athens since the crisis began.
The talks between the two men went on for two hours. Sitting in front of an unlit fireplace in Mr Samaras’ wood-panelled office, Mr Barroso told the new prime minister that demands for wholesale reforms of the bailout programme needed to stop. According to officials in the room, he urged Mr Samaras to spend at least a year executing the existing requirements. After that, the topic of revisions to the programme could be addressed, Mr Barroso suggested. But execution had to come first.
“Don’t start asking for new conditions; there’s no way,” one person in the room recalled Mr Barroso saying. “The first message you have to convey to Germany . . . you have to say you are going to deliver.”
Don’t start asking for new conditions; there’s no way. The first message you have to convey to Germany is that you are going to deliver
The blunt message from a political ally appeared to have the desired effect. Officials in the room said Mr Samaras began redrafting his press statement by hand even as Mr Barroso delivered his admonition, later telling gathered reporters he would begin “the implementation of agreed measures” immediately.
“Samaras did the most spectacular U-turn in history,” said a minister in the preceding Pasok government.
They just don’t know

Ultimately, however, it would come down to Ms Merkel herself, and after six weeks of contemplation, the German chancellor returned to Berlin with her verdict. There would be no certainty for the scientist. A cautious politician by nature, she could not abide Grexit if none of her advisers could agree on its consequences.
“You all say: ‘Sorry, finally, we don’t know’; If you don’t know, then I won’t take this risk,” one adviser recalled her saying. “Her sense was: all these people, they might all be idiots, but they don’t know.”
Talk of Grexit within the eurozone receded. Ms Merkel made a highly symbolic trip to Athens in October. In Brussels, after a series of tendentious meetings of eurozone finance ministers, a revised bailout was agreed where Greece was promised more debt relief as soon as it achieved a primary budget surplus, which was projected by 2013.
The deal to release Greece’s €34.3bn aid payment was struck just hours before an EU summit in November 2012. As he arrived, Mr Samaras made a quick statement: “Solidarity in our union is alive. Grexit is dead.” Never again would Greece threaten the existence of the euro.
Continue to the third instalment of the series, ‘If the euro falls, Europe falls’
Πηγή : The Financial Times

Η σπαρακτική επιστολή συνταξιούχου στον Παυλόπουλο :"Πείτε τους να μην χαμογελούν "

Η σπαρακτική επιστολή συνταξιούχου στον Παυλόπουλο: «Πείτε τους να μην χαμογελούν»


Μην αντέχοντας άλλο τις μειώσεις και τις περικοπές σε συντάξεις και μισθούς, ένας συνταξιούχος, που είδε τη σύνταξη τόσο τη δική του όσο και του συζύγου του να μειώνονται κατά 410 ευρώ τελικά, αποφάσισε να γράψει μια επιστολή στον ΠτΔ, Προκόπη Παυλόπουλο.

Ο κ. Νίκος Ρουσινέλος, 83 ετών, που εργαζόταν σε κατασκευαστική εταιρεία και η 82χρονη σύζυγός του, κατάκοιτη με σοβαρό καρδιακό πρόβλημα, δούλευε σε κατάστημα ρούχων είδαν τη σύνταξή τους να πηγαίνει στα τάρταρα.

Στις 28 Ιουνίου, όταν ο ηλικιωμένος πήγε να παραλάβει μέρος της σύνταξής του- έπαιρνε 784 ευρώ ο ίδιος μαζί με το ΕΚΑΣ και 684 η σύζυγός του- διαπίστωσε ότι το συνολικό ποσό- που είναι και το μοναδικό τους εισόδημα- μειώθηκε κατά 410 ευρώ.

Μετά από αυτό, αποφάσισε να απευθυνθεί με επιστολή, μέσω του «Ελεύθερου Τύπου» στον Προκόπη Παυλόπουλο, ζητώντας του να συστήσει στους κυβερνώντες «να μην εμφανίζονται με αυτό το μόνιμο χαμόγελο» και να δείξουν «τουλάχιστον λίγο σεβασμό στους Έλληνες για τα δύσκολα που περνούν».

Η επιστολή:

Αξιότιμε κ. Πρόεδρε της Δημοκρατίας της Ελλάδος κ. Προκόπη Παυλόπουλε, στα στέλνω τους θερμούς μου χαιρετισμούς.

Απευθύνομαι σε εσάς για δύο λόγους. Πρώτον, διότι είχα τη χαρά και την ευτυχία να σας γνωρίσω από κοντά και ξέρω πολύ καλά τις ευαισθησίες σας και δεύτερον δεν αναγνωρίζω κανέναν και ούτε θέλω να ασχοληθώ με αυτούς που μας κυβερνούν. Δεν τους αναγνωρίζω διότι είναι άσχετοι με τη δημοκρατία, δεν γνωρίζουν την έννοιά της, αυτό αποδεικνύεται από τις πράξεις τους. Τα ισοπέδωσαν όλα! Ντροπή τους!

Είμαι 83 ετών άρρωστος με διαβήτη τύπου ΙΙ. Η σύζυγός μου είναι 82 ετών κατάκοιτη, με βαριά καρδιακή ανεπάρκεια. Και οι δύο είμαστε συνταξιούχοι, έχοντας ως μοναδικό εισόδημα τις συντάξεις μας, παίρνουμε κάθε μήνα το ποσό των 1.400 ευρώ και οι δύο μαζί. Σε μία ημέρα, μετά τις πρόσφατες μειώσεις, είδαμε μία μείωση στις συντάξεις μας, με το ποσό των 410 ευρώ! Αρα το μηνιαίο εισόδημα πλέον και των δύο μας διαμορφώνεται στα 1.000 ευρώ. Δεν χρειάζεται να κάνω κανένα περαιτέρω σχόλιο. Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους.

Εκείνο που ζητώ από εσάς, με όλο το σεβασμό προς το πρόσωπό μας, να συστήσετε στους κυβερνώντες να μην εμφανίζονται με αυτό το μόνιμο χαμόγελο, ας δείξουν τουλάχιστον λίγο σεβασμό απέναντι στο πρόσωπο των Ελλήνων για τα δύσκολα που περνούν, για τα βάρη που τους έχουν φορτωθεί!

Προς τι τα χαμόγελα; Πάνε όλα καλά; Χαίρονται με την ταλαιπωρία του λαού; Με τη φτωχοποίησή του; Με το θάνατό του;

Η αλαζονεία της εξουσίας στο μεγαλείο της! Αισθάνομαι ηλίθιος, βλάκας, έχω μεγάλη οργή!

Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι στη δύση της ζωής μας θα βιώναμε αυτή την εξαθλίωση με Αριστερή Ακυβερνησία!

Αν εγώ και η γυναίκα μου μπορούμε να σώσουμε την Πατρίδα μας (... και το πιστέψω, ... προφανώς αδύνατο), θα «πάω» τουλάχιστον ευτυχισμένος.

Με σεβασμό στο πρόσωπό σας

Νίκος Ρουσινέλος

newsbomb. gr