«Να μην προσπαθείς να γίνεις άνθρωπος επιτυχίας, αλλά άνθρωπος αξίας.»

Αλβέρτος Αϊνστάιν

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

82 ~ Μελίνα Μερκούρη: Ποτέ δεν διάβασα τίποτα

Ο πρώτος άντρας που αγάπησα ονομαζόταν Σπύρος. Ήταν υπερβολικά όμορφος, υπερβολικά γοητευτικός. Το στόμα του μύριζε γλυκύτερα απ' το στόμα οποιουδήποτε άντρα που γνώρισα ποτέ. Λάτρευα το αγκάλιασμά του, ένα αγκάλιασμα που ήταν αρωματισμένο με ροδόνερο και βασιλικό. Ήταν δυνατός. Ήταν ψηλός. Αγαπούσε τη γυναίκα του και την απατούσε. Αγαπούσε τους γιους του και τους φρόντιζε. Ένιωθε πάθος για μένα, κι αυτό έκανε τα παιδικά μου χρόνια πολύ ευτυχισμένα. Ο Σπύρος ήταν ο παπούς μου. Ήταν επίσης Δήμαρχος Αθηναίων επί τριάντα χρόνια.

Ο γιος του, ο Σταμάτης, ο πατέρας μου, ήταν επίσης προορισμένος για την πολιτική. Αλλά ακόμα κι όταν παντρεύτηκε στην προχωρημένη ηλικία των είκοσι δύο χρόνων με μια κοπέλα που ήταν είκοσι ενός, εξακολούθησε να ζει στο σπίτι του Μεγάλου Σπύρου και να κυριαρχείται από εκείνον. Ο Σπύρος ήταν η ανώτατη εξουσία. Όλοι ήμαστε σκλάβοι του αλλά ήταν μια γλυκιά σκλαβιά. [....] η μητέρα μου η Ειρήνη και η γιαγιά μου η Αμαλία, ήταν περιορισμένες στο σπίτι και στις χαρές του κεντήματος. Αν ποτέ έρριχναν μια λοξή ματιά σ' έναν άντρα, απειλούνταν με στραγγαλισμό ή και διώξιμο. Εξάλλου, κανένας Αθηναίος με λογική δεν θα τολμούσε να πλησιάσει μια γυναίκα της οικογένειας μας. Ο Μεγάλος Σπύρος είχε πιστόλια στο σπίτι. Αυτό ήταν γνωστό. Και ο πατέρας μου, όχι μόνο για έναν εντυπωσιακό κατάλογο από απιστίες αλλά και για το ανέμελο θάρρος του, ονομαζόταν «Ντ' Αρτανιάν».

Ακόμη και σαν παιδί αναγνώριζα το άδικο αυτών των διπλών κριτηρίων. Υπήρχαν πολλοί «Ντ' Αρτανιάν» στην Αθήνα, αλλά όχι αρκετές «Μυλαίδες». Αποφάσισα να γίνω η «Μυλαίδη» ή η Λαίδη Χάμιλτον ή η Μεγάλη Αικατερίνη, αλλά ασφαλώς να μην δεχθώ τη ζωή της μητέρας μου ή της γιαγιάς μου. Με λίγα λόγια, ήθελα ν' αλλάξω την εποχή. Αμφιβάλλω αν ήμουν εγώ υπεύθυνη γι' αυτό, αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει.

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ ευτυχισμένα. Ο παπούς με προστάτευε. Μ' έπαιρνε μαζί του όπου κι αν πήγαινε. Όλα μάς διασκέδαζαν κι όλοι μάς ζήλευαν. Ήμουν η αγαπημένη του και ήταν παράδεισος να' σαι η αγαπημένη του αγαπημένου τέκνου της Αθήνας. Ιδιαίτερα τις απόκριες. Τις Κυριακές της απόκριας, διασχίζαμε την Αθήνα μέσα σ' ανοιχτό αμάξι κι ο άρχοντας της πόλης συναντούσε το λαό του. Κι εγώ ήμουν εκείνη που καθόταν δίπλα του. Αλλά πρώτα, μια μικρή πρόβα. Κάθισε ίσια, με αξιοπρέπεια, με σιγουριά. Υποκλίσου με χάρη, δεξιά, αριστερά. Πολύ καλά! Πάμε!

[....] Ας μην ξεχάσω τους σωματοφύλακες του παπού Σπύρου. Ήταν θαυμάσιοι και χρήσιμοι — η Ελλάδα, δόξα τω Θεώ ήταν πάντα θερμή χώρα και η συνεχής επανεκλογή του Μεγάλου Σπύρου, του δημιουργούσε μερικούς εχθρούς. Οι σωματοφύλακές του ήταν οι πρώτοι σύντροφοι μου στα παιχνίδια. Μ' άφηναν να πιάνω τα πιστόλια τους και να φοράω τις σιδερένιες γροθιές τους...

Αν δεν έχω άλλο ρεκόρ, έχω ένα ρεκόρ που θα το διατηρήσω για πάντα. Κανένα παιδί σ' οποιοδήποτε εκπαιδευτικό σύστημα οπουδήποτε, δεν θα μπορούσε να συγκεντρώσει στη σχολική του καριέρα περισσότερα μηδενικά από μένα. Δεν ήταν ότι ήμουν εντελώς ηλίθια. Το σχολείο ήταν ένα ατέλειωτο μαρτύριο. Ήταν ένα συνωμοτικό σχέδιο των ενηλίκων που είχε σκοπό να με βάλει με το ζόρι σε μια ομάδα μαζί με άλλα κακότυχα παιδιά με μοναδικό σκοπό να μου κοπανήσει στο κεφάλι πράγματα που μ' έκαναν να πλήττω μέχρι θανάτου. Κανένας δεν πήγε σε περισσότερα σχολεία, γιατί δεν πέταξαν κανέναν έξω από περισσότερα σχολεία. Ποτέ δεν μπορούσα να περάσω σ' ένα διαγωνισμό. Ποτέ. Στο τέλος όλοι οι δάσκαλοι μου υιοθετούσαν την ίδια τακτική. Από αγάπη για τον παπού μου ή από απελπισμένη ανάγκη να με ξεφορτωθούν, με προβίβαζαν στις μεγαλύτερες τάξεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Αλλά για ν' αποφοιτήσω, είχα μπροστά μου τις απολυτήριες εξετάσεις.

Ήταν καταστροφή. Δεν ήξερα απολύτως τίποτα κι ο καθηγητής ήξερε πως δεν ήξερα τίποτα. Κοίταζα συνεχώς μια την άσπρη κόλλα, μια τον καθηγητή κι ύστερα ξανά την άσπρη κόλλα. Μετά από μια ολόκληρη ώρα η κόλλα ήταν ακόμα λευκή. Άφησα κάτω το μολύβι μου και σήκωσα ψηλά τα χέρια μου κάνοντας νόημα πως παραδίδομαι. Πράγμα παράξενο, ο καθηγητής μου χαμογέλασε με τρόπο γεμάτο αγάπη. Με πλησίασε. Μου έκανε μια ερώτηση σχετικά με γεωμετρία. Του είπα πως δεν ήξερα τίποτα. Κοίταξε πέρα, ύστερα με ξανακοίταξε και το χαμόγελο του έδειχνε περισσότερη αγάπη παρά ποτέ. Μου έκανε μια ερώτηση σχετικά με τη βυζαντινή ιστορία. Του είπα πως οι ερωτήσεις του δεν θα τον οδηγούσαν πουθενά. Πάλι κοίταξε αλλού και με ξανακοίταξε με χαμόγελο λατρείας. Τότε μάντεψα ξαφνικά τι κοίταζε κάθε φορά που έστρεφε τα μάτια του από μένα. Εκεί, πίσω απ' το τζάμι της πόρτας, στέκονταν ο Μίμης κι ο Κώστας. Με μάτια που φλέγονταν και τα πιστόλια τους τραβηγμένα, έδειχναν ποια ακριβώς τύχη περίμενε το δάσκαλο αν η Μελίνα αποτύχαινε στις εξετάσεις της.

... ...
Αν έχω δώσει την εντύπωση πως τα παιδικά μου χρόνια ήταν όλο γέλιο και διασκέδαση, επιτρέψτε μου να επανορθώσω αμέσως. Υπήρχε επίσης ένας ωκεανός από σκοτούρες. Η πρώτη μου συνάντηση με την απελπισία έγινε όταν ήμουν τριάμισι χρονών. Η μητέρα μου ανήγγειλε ότι θ' αποκτούσε ένα άλλο παιδί. Αμέσως αναγνώρισα ότι αυτή ήταν μια συνωμοσία εναντίον της ασφάλειας μου και της προνομιακής μου θέσης. Το μίσος κι ο θυμός μου δεν έμειναν ανεκδήλωτα. Έπαψα να μιλάω στη μητέρα μου και στον πατέρα μου. Ούτε καλημέρα ούτε καλησπέρα. Ούτε λέξη. Αλλά χρειαζόμουν ένα συνένοχο. Ποιον άλλον απ' τον παπού Σπύρο; Όπως το περίμενα, με κατάλαβε θαυμάσια. Πρότεινε να εφαρμόσουμε το σπαρτιατικό νόμο και με ρώτησε αν καταλάβαινα τι εννοούσε. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα, αλλά τον κοίταξα ίσια στα μάτια κι είπα ναι. Όμως μου το εξήγησε. Αν το νεογέννητο ήταν κορίτσι κι αυτό φοβόμουν περισσότερο, τότε θα το στραγγάλιζε, θα τό' πνιγε, θα το εξαφάνιζε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κι αν ήταν αγόρι, δεν θά 'πρεπε να στενοχωριέμαι. Καθησυχασμένη, ξανάρχισα να λέω καλημέρα στη μητέρα μου.

Η τύχη το' φέρε να γεννηθεί το παιδί αρσενικό κι έτσι το κρατήσαμε. Τό 'βγαλαν Σπύρο. Τον δέχτηκα. Δεν είχα περιθώριο εκλογής. Η μητέρα μου τον αγαπούσε, η γιαγιά μου τον αγαπούσε, ο παπούς μου τον αγαπούσε, οι σωματοφύλακες τον αγαπούσαν, ο θείος Γιώργος τον αγαπούσε και τώρα που το ξανασκέφτομαι, είμαι σίγουρη πως κι ο πατέρας μου τον αγαπούσε αν και δεν βρισκόταν εκεί όταν έφτασε ο γιος του. Όχι, αυτή ήταν η δεύτερη κακοτυχία. Ο πατέρας μου ο Σταμάτης, ο «Ντ' Αρτανιάν», όταν η μαμά βρισκόταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, τό 'σκασε με μια γοητευτική ηθοποιό, που είχε τα πιο όμορφα μάτια στην Αθήνα μετά από μένα. Ήταν σε δυσμένεια στο σπίτι, του πατέρα του. Δεν επιτρεπόταν σε κανένα ν' αναφέρει τ' όνομα του. Αλλά η γιαγιά Αμαλία τον επισκεπτόταν κρυφά. Αναγνώριζα πως η φυγή του πατέρα μου ήταν σοβαρή αλλά η αληθινή συμφορά ήρθε όταν η μητέρα μου, που είχε εγκαταλειφθεί, αποφάσισε να καταφύγει στο σπίτι της μητέρας της. Δεν νομίζω να γνώρισα ποτέ τόσο έντονη δυστυχία όσο τη μέρα που αφήσαμε το σπίτι του παππού. Η γιαγιά Λάππα ήταν καλή γυναίκα αλλά ήταν αυστηρή και απαιτούσε τάξη και σιωπή. Ο άντρας της είχε πεθάνει από άσθμα και στα πολλά χρόνια που τού 'κανε τη νοσοκόμα είχε συνηθίσει να μένει στο σπίτι. Κρατούσε τα παντζούρια μισόκλειστα. Ήταν νευρωτική σχετικά με τα χρήματα. Παρά ν' αγοράζει ρούχα προτιμούσε να ντύνεται σπάνια. Κυκλοφορούσε στα σιωπηλά σκοτεινά δωμάτια με μια αρχαία ρόμπα και παντόφλες. Το να πάμε από το σπίτι του παπού Σπύρου στο δικό της ήταν σαν να πηγαίναμε απ' το καρναβάλι στο μοναστήρι. Μόνο η σπλαχνική απόφαση της μαμάς να μ' αφήνει να πηγαίνω για φαγητό στον Μεγάλο Σπύρο κάθε μέρα μ' εμπόδισε να πάθω νευρικό κλονισμό.

Έπειτα χτύπησε η τραγωδία. Ο παπούς Σπύρος, ο ένας και μοναδικός, το πάθος μου, για να μην τον ξεπεράσει ο γιος του, ερωτεύτηκε μια άλλη γυναίκα. Το όνομα της ήταν Νανά, σαν τη Νανά του Ζολά και μου φαινόταν χίλιες φορές χειρότερη απ' τη Νανά του Ζολά. Μια παράξενη εκλογή. Ποτέ δεν διάβασα το Ζολά. Ποτέ δεν διάβασα τίποτα.

Το δέρμα της Νανάς ήταν άσπρο σαν το γάλα. Αυτό από μόνο του, στην Ελλάδα, ήταν πρόκληση απιστίας. Ήταν παχουλή, ήταν μικρόσωμη, όχι μικρόσωμη, αλλά κοντή. Αλλά ο Σπύρος την αγαπούσε και την έβλεπε όμορφη. Η γιαγιά μου η Αμαλία ένιωθε σχεδόν τόσο προδομένη όσο εγώ. Εκείνη η αξιαγάπητη γυναίκα που ήταν αξιαγάπητη και χαρούμενη κι έλεγε θαυμάσιες ιστορίες, δεν μπορούσε ν' αντιμετωπίσει αυτό το φριχτό γεγονός. Όπως οι περισσότερες Ελληνίδες, είχε μάθει να συμβιβάζεται με τις απιστίες του άντρα της. Αλλά αυτή τη φορά ήταν ερωτευμένος. Αυτό ήταν άλλο ζήτημα. Τι έπρεπε να κάνει; Έγινε ένα συμβούλιο γυναικών. Η γιαγιά μου, η μητέρα μου, η γιαγιά Λάππα κι εγώ. Έγινε στο δωμάτιο της Αμαλίας. Καθίσαμε εκεί μπροστά σε ολόκληρες σειρές από περούκες που είχε φτιάξει μόνη της. Ήταν ο ιστός της Πηνελόπης της. Το συμβούλιο εξέφρασε ομόφωνα αντιπάθεια για τη Νανά, για όλους τους άντρες και, πάνω απ' όλα, για τον Σπύρο. Στην ηλικία του και στη θέση του! Στο κάτω κάτω ήταν ο Δήμαρχος της Αθήνας! (Η Αμαλία δεν τον έλεγε ποτέ «Σπύρο», αλλά πάντα «Δήμαρχε»). Το συμβούλιο πήρε γρήγορα μια απόφαση. Υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος που, στερώντας τον απ' τη στοργή και τη φροντίδα του, θα μπορούσε να τον κάνει να υποφέρει και να λογικευθεί. Αυτός ο άνθρωπος ήταν η Μελίνα, εγώ.

Ψηφίστηκε πως δεν θα έτρωγα πια μαζί του το μεσημέρι. Έπειτα η απόφαση άλλαξε. Θα έτρωγα μαζί του αλλά δεν θα του μιλούσα. Ούτε λέξη. Όχι ώσπου ν' αφήσει την πόρνη του, τη Νανά. Ο παπούς Σπύρος κατάλαβε αμέσως τη συνωμοσία. Αλλά ήταν καμωμένος από σκληρό μέταλλο. Αντιμετώπισε τη σιωπή μου με τη δική του. Ήταν ένας αγώνας θελήσεων. Υπήρξαν εβδομάδες καθημερινών γευμάτων κι ούτε λέξη δεν ειπώθηκε. Στην αρχή νόμισα πως ήθελε να δείξει πως η γυναίκα του σπιτιού δεν μπορούσε να του επιβάλει τη θέληση της. Έπειτα κατάλαβα πως ήταν βαθιά επηρεασμένος απ' τη Νανά. Ήμουν τρελή από ζήλεια.

Μια μέρα, μετά το συνηθισμένο σιωπηλό γεύμα, με πήρε σταθερά απ' το χέρι. Με οδήγησε σ' ένα δρόμο και σ' ένα μεγάλο αυτοκίνητο. Εκεί ήταν ακόμη ένας σοφέρ κι οι σωματοφύλακες, ο Μίμης και ο Κώστας. Έδωσε διαταγή να ξεκινήσουμε. Τότε μόνο κατάλαβα πως ήταν ντυμένος μάλλον επίσημα. Αλλά δεν του έκανα καμιά ερώτηση. Προχωρήσαμε σιωπηλοί. Όταν απείχαμε μίλια απ' τη ν Αθήνα, ανήγγειλε ότι πηγαίναμε σε μια επίσημη εκδήλωση. Ένα καινούριο ξενοδοχείο έκανε εγκαίνια στην Κηφισιά, λίγο έξω απ' την Αθήνα. Δέχθηκα αυτή την εξήγηση χωρίς κανένα σχόλιο — σιωπηλά. Ύστερα λίγο πριν φτάσουμε στην Κηφισιά μου αποκάλυψε τους σκοτεινότερους σκοπούς του. Η Νανά θα πήγαινε στην τελετή κι εγώ έπρεπε να την χαιρετίσω ευγενικά. Τον κοίταξα με μίσος και ζήτησα να με γυρίσει αμέσως στην Αθήνα. Ο Μεγάλος Σπύρος διάταξε να σταματήσει το αυτοκίνητο. Έδειξε το δρόμο. Ο τρόπος του ήταν τόσο αποφασιστικός ώστε ούτε οι σωματοφύλακες δεν είπαν τίποτα. Το να βγει κανείς από ένα αυτοκίνητο είναι άχαρη δουλειά ακόμη και στην καλύτερη στιγμή. Τα κατάφερα με χάρη. Χωρίς λέξη απομακρύνθηκα κι άρχισα να βαδίζω αποφασιστικά προς την Αθήνα. Δεν σκέφτηκα τα πολλά χιλιόμετρα που θά'πρεπε να περπατήσω. Περπατούσα, γεμάτη θυμό και ζήλεια. Πέρασε πολλή ώρα ώσπου το αυτοκίνητο γύρισε για να με πάρει. Ο Μίμης άνοιξε την πόρτα και με τράβηξε στο μπροστινό κάθισμα.

Η δεξίωση στην Κηφισιά ήταν μεγάλη. Πολλοί επίσημοι ήταν εκεί. Μερικοί απ' αυτούς είδαν τη Νανά, ντυμένη στην πένα, νά 'ρχεται προς το μέρος μου και να μου προσφέρει το λευκό σαν γάλα χέρι της. Είδαν επίσης εμένα να μένω ακίνητη σαν άγαλμα και να την κοιτάζω ώσπου τράβηξε το χέρι της. Σ' όλο το δρόμο της επιστροφής προς την Αθήνα, ο Σπύρος καθόταν και με κοίταζε με τον τρόπο ενός άντρα που καταλαβαίνει τις γυναίκες. Κι ένιωσα ένα θαυμάσιο συναίσθημα πως ήμουν μεγάλη. Χωρίς να μιλήσει μου είπε: «Ζηλεύεις κι αυτό είναι φυσιολογικό». Χωρίς να μιλήσω του είπα: «Είσαι θυμωμένος μαζί μου κι έχεις το δικαίωμα να είσαι». Και πήρα το χέρι του. Πάντα μ' άρεσε ν' αγγίζω τις λεπτές γαλάζιες φλέβες του χεριού του. Με πήρε στην αγκαλιά του. Κι έτσι, σε μικρή ηλικία, οραματίστηκα για λίγο τι μπορούσε να είναι η αγάπη. Πάντως, είμαι υποχρεωμένη να προσθέσω πως δεν άφησε τη Νανά.
Μελίνα Μερκούρη (1920-1994) Το αυτοβιογραφικό κείμενο είναι από το βιβλίο
της Μελίνας Μερκούρη Γεννήθηκα Ελληνίδα, Ιούνιος 1995
* οι φωτογραφίες είναι από το site
του Δημήτρη Λυμπερόπουλου (liberopoulos.gr

Απο το
Αυτοβιογραφικά

Υ.Γ.
Μια δική μου άποψη: Το ζευγάρι Μελίνα Μερκούρη –Ζίλ Ντασέν απέδειξε ότι Έλληνας και γεννιέσαι και γίνεσαι! 

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Η ΑΣΥΔΟΤΗ ΧΡΗΣΗ ΦΥΤΟΦΑΡΜΑΚΩΝ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΕΛΕΓΧΩΝ ΤΟΥ ΥΠ.Α.Α.Τ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με συνέπεια στις δεσμεύσεις της για την εντατικοποίηση των έλεγχων της αγοράς και την προστασία της Δημόσιας Υγείας, η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων προχώρησε στον καταλογισμό προστίμων που αφορούν σε παραβάσεις της νομοθεσίας για χρήση και διάθεση φυτοπροστατευτικών προϊόντων σε συνολικά 34 περιπτώσεις (αλυσίδες εμπορίας, επιχειρήσεις διανομής αλλά και μεμονωμένους παραγωγούς οπωροκηπευτικών).

Το Υπ.Α.Α.Τ προχωρά στην αναδιοργάνωση των ελεγκτικών υπηρεσιών του με σύγχρονα πρότυπα, κάνοντας χρήση της τεχνολογίας και αξιοποιώντας μεταξύ άλλων τις βάσεις δεδομένων των τελωνείων και του συστήματος TAXIS.

Σε δηλώσεις του, ο Υφυπουργός Μιχάλης Καρχιμάκης, τόνισε: «Τα εγχώρια προϊόντα είναι ποιοτικά αναβαθμισμένα, παράγονται και συσκευάζονται σύμφωνα με τους πλέον αυστηρούς κανονισμούς της Ε.Ε. για την προστασία της υγείας των καταναλωτών. Η μικρή αυτή μειοψηφία των εμπόρων, διανομέων αλλά και παραγωγών που επιμένουν να αγνοούν τη νομοθεσία και να χρησιμοποιούν αλόγιστα φυτοφάρμακα και να διαθέτουν ακατάλληλα προϊόντα, θα βρίσκεται υπό διαρκή παρακολούθηση από τις αρμόδιες Υπηρεσίες ελέγχων. Είναι καιρός για όλους να αντιληφθούν ότι υπόκεινται σε έλεγχο και ότι δεν θα γίνουν πλέον ανεκτές εκείνες οι πρακτικές που εκθέτουν ολόκληρο τον κλάδο και παράλληλα δημιουργούν αίσθημα ανασφάλειας στην αγορά».

ΕΝΤΑΤΙΚΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ ΤΟΥ ΥΠ.Α.Α.Τ ΣΕ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΑ ΑΓΡΟΤΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ & ΤΡΟΦΙΜΩΝ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αθήνα, 03/03/2010

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΕΝΤΑΤΙΚΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ ΤΟΥ ΥΠ.Α.Α.Τ ΣΕ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΑ ΑΓΡΟΤΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΑ

Συνεχίζονται με εντατικό ρυθμό οι έλεγχοι αγροτικών προϊόντων και τροφίμων από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπ.Α.Α.Τ στα σημεία εισόδου της χώρας, με στόχο την προστασία των καταναλωτών και της Δημόσιας Υγείας. Το τελευταίο χρονικό διάστημα απαγορεύτηκε η εισαγωγή των παρακάτω φορτίων:

• Βιολογικοί χυμοί προέλευσης Τουρκίας, 2665 χαρτοκιβώτια, βάρους 14.370 κιλών, καθώς ανιχνεύτηκαν υπολείμματα φυτοφαρμάκων σε δείγματα χυμών πορτοκαλιού, μήλου-βύσσινου και ροδάκινου-μήλου. Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, προβλέπεται μηδενική ανοχή στα υπολείμματα φυτοφαρμάκων σε όλα τα βιολογικά προϊόντα.
Πέραν της ύπαρξης υπολειμμάτων φυτοφαρμάκων, απαγορεύτηκε η εισαγωγή του συνολικού φορτίου εξαιτίας της επισήμανσης για λόγους παραπλάνησης του καταναλωτή (μη αναγραφή της χώρας προέλευσης και του Κωδικού Αριθμού του Φορέα Ελέγχου της τούρκικης επιχείρησης, προσθήκη σήματος ελληνικού φορέα πιστοποίησης χωρίς να έχει εκδοθεί η άδεια χρήσης του σήματός του και χωρίς την έγκριση των ετικετών, αναγραφή του όρου «φυσικός χυμός» σε αντίθεση με την κείμενη νομοθεσία αλλά και την άδεια εισαγωγής), έλλειψη πιστοποιητικού προϊόντος και λήξη ισχύος της άδειας εισαγωγής.
• 12.500 κιλά κουκουνάρι, προέλευσης Τουρκίας, εξαιτίας της παρουσίας σαλμονέλλας.
• 1.000 κιλά μαχλέπι και 1.000 κιλά γλυκάνισο, προέλευσης Τουρκίας, εξαιτίας μακροχρόνιας αποθήκευσης των φορτίων σε συνθήκες επικίνδυνες για τη διατήρηση τροφίμων, οι οποίες επηρέασαν την υγιεινή κατάσταση και ασφάλειά τους.
• 13.000 κιλά ρεβυθάλευρο, προέλευσης Ινδίας, λόγω ύπαρξης υπολειμμάτων φυτοφαρμάκων πάνω από τα ανώτατα επιτρεπτά όρια.
• 38.578 κιλά αραχίδες χωρίς κέλυφος, προέλευσης Κίνας, εξαιτίας της ύπαρξης αφλατοξινών πάνω από τα ανώτατα επιτρεπτά όρια.
• 19.051 κιλά αμύγδαλα χωρίς κέλυφος, προέλευσης Η.Π.Α., εξαιτίας της ύπαρξης αφλατοξινών πάνω από τα ανώτατα επιτρεπτά όρια.
• 3.286 κιλά κονσέρβες ψαριών (τόνοι και παλαμίδες), προέλευσης Ταϋλάνδης, λόγω χημικής μόλυνσης (ισταμίνη πάνω από τα ανώτατα επιτρεπτά όρια).
• 8.000 κιλά αθερίνα καταψυγμένη, προέλευσης Τουρκίας, λόγω απουσίας κτηνιατρικού υγειονομικού πιστοποιητικού
• 2.360 κιλών σιροπιού καλαμποκιού, προέλευσης ΗΠΑ, λόγω μη εγκεκριμένων γενετικών τροποποιήσεων.
• 15.560 κιλά ρυζιού, προέλευσης Πακιστάν, λόγω ύπαρξης αφλατοξινών πάνω από τα ανώτατα επιτρεπτά όρια.

Τα προαναφερθέντα φορτία είτε θα επιστραφούν στη χώρα αποστολής τους είτε θα καταστραφούν παρουσία και σύμφωνα με τις οδηγίες των γεωπόνων του ΥΠΑΑΤ.

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Με άπειρη αγάπη για την Ελλάδα


Βεβαίως και θέλω, όπως και ολόκληρος ο ελληνικός λαός, να πληρώσουν οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ υπεύθυνοι της οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα. Και εκτός από τους έλληνες υπεύθυνους, περιμένω να πληρώσουν επίσης και οι υπεύθυνοι της Ε.Ε., αυτοί που «έκλεισαν τα μάτια» η μπορεί να είχαν δώσει κιόλας οικονομικά μαθήματα για τα «μαγικά» τους σε διάφορες χώρες και σε διάφορους υπουργούς οικονομικών. Όλοι οι πολίτες απαιτούν από την Ε.Ε. να πάρει δίκαια μέτρα εναντίων τους, όπως ακριβώς θα πράξουμε και εμείς με τους δικούς μας!!!!!
Αλλά πριν από όλα ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ είναι αναγκαία όχι με τρόπο άκρατου καπιταλισμού, που μας τα ζητεί Ολι Ρεν η οι άλλοι «φίλοι» μας, αλλά περιμένω μια δίκαιη ανακατανομή του πλούτου και των ευθηνών από μια σοσιαλιστική κυβέρνηση. Για να μην κάνουμε τα ίδια λάθη που είχαμε κάνει με τα τέλη κυκλοφορίας (όταν μια οικογένεια με 1 ένα μόνο αυτοκίνητο και αυτό παλιό, λόγο οικονομικής αδυναμίας να πάρει ένα άλλο καινούργιο, πλήρωνε τα ίδια η περισσότερα από άλλους, οι οποίοι έχουν πολλά αυτοκίνητα πολυτελείας!!!)
Ας να τα πάρουμε λίγο από την αρχή. Περιμένω σοσιαλιστικά και δίκαια μέτρα:
1. Η περίπτωση όπου ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ 1 (ΕΝΑΣ) ΜΟΝΟ ΜΙΣΘΟΣ, ΝΑ ΕΞΑΙΡΕΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΡΟ της περικοπής ΤΟΥ 14-ΟΥ ΜΙΣΘΟΥ ΕΝΤΕΛΩΣ!!!!! Γιατί αυτό περιμένουν αυτές οι οικογένειες για να πληρώσουν την Δ.Ε.Η. του χειμώνα, και άλλες υποχρεώσεις απλής επιβίωσης (και όχι διαβίωσης)!!!!! Και να πάρεις από μια τέτοια οικογένεια ολόκληρο η και μέρος από το 14-ο μισθό, είναι σαν να φορολογείς τις προνομιούχες τάξεις με 70-80% από το πραγματικό ετήσιο εισόδημα τους!
2. Αυτές οι οικογένειες που έχουν 2 μισθούς η περισσότερους, να δώσουν από το 14-ο μισθό (η και το ένα ολόκληρο), αλλά βάση του αριθμού προστατευμένων μελών της οικογένειας (παιδιά, φοιτητές, κ.α.) και βάση του συνολικού ετησίου εισοδήματος (μπορεί να έχουν και άλλα επιπλέον εισοδήματα).
3. Κατάργηση του νόμου περί «δωρεάς», δηλαδή αυτό που ισχύει τώρα- ότι αυτοί που κάνουν μια δωρεά (πολύ μικρότερη από τις οφειλές που έχουν προς το κράτος!) σε ιδρύματα, κ.α., έχουν απαλλαγή -μερικώς (η και ολόκληρη) από τις πραγματικές τους οφειλές στην εφορία. Ας να παίρνει το κράτος τις πραγματικές τους οφειλές, έτσι ώστε να μπορεί να φτιάξει ένα κράτος πρόνοιας. 4. Πόθεν έσχες για ΟΛΟΥΣ δημοσιευμένο στο Ιντερνέτ και στις εφημερίδες με νόμο, για τα προηγούμενα τουλάχιστον 6 χρόνια!!!!! Ειδικά για τους πολιτικούς μαζί με με το δικό τους και το πόθεν εσχες συγγενών τους πρώτου βαθμού η και εταιριών offshore όπου είναι μέλη Δ.Σ. αυτοί η οι συγγενείς τους. Όλα αυτά και στην προσωπική τους ιστοσελίδα που θα την διατηρήσουν υποχρεωτικά!!!!! 5. Σταδιακή φορολόγηση για όλους, έτσι ώστε αυτοί που έχουν ετήσιο εισόδημα πάνω από 50000 ευρώ να πληρώσουν 42%!!!!! ΟΛΟΙ!!!!! Χωρίς δικαίωμα απαλλαγής λόγου «δωρεάς». 6. Έλεγχο των offshore εταιριών, άνοιγμα των λογαριασμών με νόμο (ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ!!!!!) ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΙΜΟ 90% των κερδών σε αυτούς που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τα υπέρμετρα κέρδη τους (μεταφράζουμε λαϊκά: τα έκαναν «με ξένα κόλλυβα»!), όπως γίνεται στην Σουηδία!!!!! Συμπεριλαμβανομένων και αυτοί που πήγαν τις καταθέσεις τους σε ξένα κράτη από τον Οκτώβρη 2009 και μετά!!!!! 7. Τιμωρία για κακούργημα σε όποιον κλέβει το ελληνικό κράτος και οι συνεργοί τους (σε οποιαδήποτε μορφή)!!!!! 8. Ειδικά για τους πολιτικούς που αποδεικνύεται ότι έκαναν τέτοιες παρανομίες ΚΑΙ στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων τους ευ όρους ζωής!!!!!
9. Μισθολόγιο βάση των προσόντων και όχι των θέσεων που καταλαμβάνουν μερικοί!
Άρση μονιμότητας για τους δημόσιους υπαλλήλους που καταλαμβάνουν μια θέση στο δημόσιο χωρίς κατάλληλες σπουδές.

10. Άρση του νόμου των «υποκλοπών», μια που τέτοιου είδους υλικό είναι το μόνο «όπλο» μπροστά στην δικαιοσύνη που μπορεί να έχει ένας απλός πολίτης σε περιπτώσεις αδικίας φοροτεχνικών, υπαλλήλων της πολεοδομίας, γραφειοκρατίας, κ.α.

-Αλλάζοντας θέμα, κατανοώ ότι οι δημοσιογράφοι (και όχι μόνο) πρέπει να έχουν ελευθερία του λόγου και η γερμανική κυβέρνηση δεν μπορεί να φιμώσει κανένα “Focus”. Επίσης εκτιμώ ότι πρέπει να απαντάμε με την σιωπή μας σε μια φυλλάδα της δεκάρας (γιατί αυτό αποδείχτηκε με τις προσβολές της κατά της ιστορίας και την υπερηφάνεια ενός λάου). Μην τους δώσουμε και σημασία, μια που δείξανε μόνοι τους την (αν)άξια του περιοδικού. Αυτό που με προβληματίζει είναι ποιος βρίσκεται πίσω από το “Focus” (η καλύτερα πίσω από το εξώφυλλο του), ποιοι είναι αυτοί που επιθυμούν ένα επεισόδιο με την Γερμανία αυτή την κρίσιμη στιγμή, όταν η Μέρκελ και οι σοσιαλδημοκρατικοί της Γερμανίας θέλουν (η δείχνουν να θέλουν) να μας παρέχουν στήριξη. Στο μυαλό μου παίζουν πολλά, ξένα συμφέροντα, τα οποία μπορεί να έχουν διακλαδώσεις μέχρι στην Ελλάδα (μάλλον φτάνουν σε πολλούς που το παίζουν «πατριώτες» και τσακίζονται να αποταμιεύσουν στην Ελβετία η στην Γερμανία).

-Τέλος, άλλα όχι τελευταίο, επειδή ακούω πολλά περί Ταμείο (και συμφωνώ με αυτό!) από αυτούς που έχουν και κατέχουν, περιμένω πολλά πιο πολλά!!! Περιμένω πολλά περισσότερα από αυτά που πρέπει να δώσουν! Περιμένω αυτά που μπορούν πραγματικά να δώσουν!!! Μην ξεχνάμε ότι μερικοί από αυτούς ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση της χώρας, μια που έφτιαξαν περιουσίες με «ξένα κόλλυβα»!!! Θέλω να πω ότι δεν αξίζουμε, σαν νοήμων όντα, μια απλή κίνηση εντυπωσιασμού από μερικούς από αυτούς που στήριξαν, με τον ένα η τον άλλο τρόπο, δυο φορές μάλιστα, μια κυβέρνηση που έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης στην τελευταία και πιο κρίσιμη πενταετία, για την ελληνική οικονομία. Αξίζουμε όμως ουσιώδη βοήθεια από τους πραγματικά έχοντες και κατέχοντες!

Εδώ χωράει ένα σύντομο ανέκδοτο:

Ένας απατεώνας (κοινώς λαμόγιο) και τσιγκούνης (αυτά τα δυο πάνε μαζί συνήθως!) πέθανε και έφτασε στην πόρτα του παραδείσου, ζητώντας να μπει μέσα, γιατί, όπως έλεγε, είχε κάνει και φιλανθρωπίες. Θορυβημένος, ο Άγιος Πέτρος φωνάζει τον Χρηστό. «Τι είδους φιλανθρωπίες έχεις κάνει;» τον ερωτάει. «Έχω δώσει 3 φορές από μια δεκάρα σε κάτι άστεγους και πήγαινα κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Ήμουν κάλος χριστιανός.», λέει γεμάτος περηφάνια το λαμόγιο. Με εμφανή την δυσαρέσκεια του, ο Χρηστός του γυρίζει την πλάτη λέγοντας στον Άγιο Πέτρο: «Από μας δως΄του 3 δεκάρες και μετά μην περιμένεις μέχρι την Κυριακή. Στειλ΄τον κατευθείαν στην κόλαση να πάρει την υπόλοιπη πληρωμή του.»

Υ.Γ. Με αυτή την ανάρτηση δεν στηρίζω ούτε στο ελάχιστο κανέναν από αυτούς που φώναξαν μέχρι τώρα, στην αρχή γιατί δεν παίρνουμε τα μέτρα και τώρα γιατί τα παίρνουμε (στην ουσία προνομιούχοι προηγούμενων κυβερνήσεων, οι οποίοι δεν θέλουν να πληρώσουν οι ίδιοι, άλλα πάλι οι πολλοί και οι φτωχοί). Δεν ανήκω και δεν ανήκα ποτέ στην «κάστα» τους, όλων αυτών που «στηρίζουν» και φτύνουν πολιτικούς και κυβερνήσεις βάση των προσωπικών τους συμφερόντων της στιγμής, αλλάζοντας χρώματα με απίστευτη ευκολία. (Δεν είμαι χαμαιλέοντας, από επιλογή!) Ούτε σε αυτούς που φωνάζουν από την δυσαρέσκεια μιας άπιαστης θέσης και κρύβονται πίσω από κομματικές ταμπέλες η πίσω από τα χρόνια κομματικής «υπηρεσίας», ξεχνώντας στην διαδρομή την ιδεολογία του πολιτικού που πρέπει να υπηρετεί τους πολίτες πάνω απ΄όλα και από όλους.
Απλά είμαι εδώ, όπως πάντα!
Με εμπιστοσύνη και άπειρη αγάπη για το μέλλον της Ελλάδας. Από καρδιάς.

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Πρόσκληση : «Παραμύθια της Αγάπης και της Ελπίδας»


ΣΑΒΒΑΤΟ 27/2 7 μμ

ΣΥΛΛΑΒΗ βιβλίο καφέ ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΤΙΜΟΘΕΟΥ 3 Πεζόδρομος

Της αγάπης παραμύθια λένε πάντα την αλήθεια…

Περισσότερα ΕΔΩ.

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

OTAN EΡΧΕΤΑΙ Ο ...ΑΛΛΟΣ

when the stranger arrives..a short film on the poem of Yiannis Ritsos from lucia rikaki on Vimeo.


OTAN EΡΧΕΤΑΙ Ο ...ΑΛΛΟΣ

Μια ταινία μικρού μήκους της Λουκίας Ρικάκη

Πηγή: Το προσωπικό blog της Λουκίας Ρικάκη

"Η Λουκία εκτός από τον «άλλο» προσμένει και τον «ερχομό» του και καταθέτει μια μικρή προσευχή στο κιβώτιο της συλλογικής μας αφύπνισης που μόνο η ποίηση μπορεί να ξεκλειδώνει…" Ο. Σγουρός, 18.01.2010

"μια μικρή προσευχή στο κιβώτιο της συλλογικής μας αφύπνισης που μόνο η ποίηση μπορεί να ξεκλειδώνει…"

«Οταν έρχεται ο ξένος»
Γιάννης Ρίτσος

(Αποσπάσματα)


"Εκείνα που χάσαμε και χάνουμε, έλεγε,

εκείνα που έρχονται, προπάντων εκείνα που φτιάχνουμε,

είναι δικά μας, και μπορούμε να τα δώσουμε, - έτσι έλεγε, -

ακάλεστος, ξένος, απαράδεχτος,

κι ήταν τα λόγια του σα μια σειρά σταμνιά σε νησιώτικα παράθυρα

γερά, καλόκαρδα σταμνιά, ιδρωμένα,

θυμίζοντας το δροσερό νερό σε νεανικά στόματα…"

"Σας έλεγα, λοιπόν, πως δεν υπάρχει o θάνατος, - τελείωσε o Ξένος

ήμερα, απλά, τόσο που εμείς χαμογελάσαμε χωρίς δισταγμό,

δε φοβηθήκαμε τους σκεπασμένους καθρέφτες. Ενας τρίγωνος ήλιος στον απέναντι τοίχο

είχε επιμηκυνθεί, φωτιζόταν ολόκληρο το βορινό δωμάτιο

από μια μόνιμη αντανάκλαση.

Σηκωθήκαμε,

ξεσκεπάσαμε τους καθρέφτες, κοιταχτήκαμε,

κι ήμασταν νέοι πριν από χιλιάδες χρόνια, νέοι

ύστερ' από χιλιάδες χρόνια, γιατί o χρόνος κι o ήλιος

έχουν την ίδια ηλικία - την ηλικία μας."