Να ανακαλέσει την απόφαση της για την ψηφιακή τηλεόραση καλεί την κυβέρνηση ο Γ. Παπανδρέου

Μάλιστα με δριμεία επίθεση κατά της κυβέρνησης ζητάει να αποσύρει η απόφαση.

Η ανακοίνωση από το γραφείο του Γιώργου Παπανδρέου:

«Το μέγα θέμα του διαγωνισμού αδειοδότησης της ψηφιακής τηλεόρασης, που αποτελεί και ευκαιρία εξυγίανσης του τηλεοπτικού τοπίου, έρχεται σήμερα η κυβέρνηση -προσωρινά ισχυρίζεται- στην ουσία να ματαιώσει.

Έτσι όμως, ενισχύει ακόμη περισσότερο μια κατεστημένη αντίληψη, τη στιγμή που η χώρα χρειάζεται πραγματικές μεταρρυθμίσεις και μεγάλες αλλαγές, οι οποίες θα ανατρέπουν όλα όσα εξέθρεψαν το πελατειακό κράτος και τα πάσης φύσεως συμφέροντα, που με τη σειρά τους προσέθεσαν νέα δεινά, οδηγώντας τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.

Οι καθυστερήσεις και η ολιγωρία που επέδειξε η Πολιτεία διαχρονικά στο συγκεκριμένο θέμα, είναι μια πραγματικότητα, αλλά το γεγονός αυτό δεν δικαιολογεί σε καμμία περίπτωση την απόφαση της κυβέρνησης.

Και τούτο, γιατί στην ουσία η κυβέρνηση με την απόφασή της, διαιωνίζει καθεστώς μη αδειοδότησης, ομολογεί την αδυναμία της να προκηρύξει και να φέρει σε πέρας μια πραγματική διαδικασία αδειοδότησης περιεχομένου, αποκλείει οποιονδήποτε άλλον θα ήθελε να συμμετάσχει στην τελεοπτική αγορά,υπονομεύει τον πλουραλισμό, παραβλέπει την ανάγκη ελέγχου βιωσιμότητας και βεβαίως, αποποιείται των δικαιωμάτων της Πολιτείας σε έναν χώρο που αποτελεί εθνικό πλούτο, αποστερώντας έτσι πολύτιμα έσοδα από το κράτος.

Με τον τρόπο αυτόν τίθεται σε κίνδυνο όλη η διαδικασία της οριστικής μετάβασης στην ψηφιακή τηλεόραση. Το δε επιχείρημα ότι πρόκειται περί προσωρινής ρύθμισης λιγότερο πείθει και περισσότερο ανησυχεί.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η απόφαση της κυβέρνησης δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.

Η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός οφείλουν να την αποσύρουν και να οργανώσουν άμεσα τις διαδικασίες αδειοδότησης της ψηφιακής τηλεόρασης»

πηγή

Η "δεύτερη δολοφονία" του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα... ;

"Με το ρίσκο να φανώ γελοίος επιτρέψτε μου να πω ότι ο πραγματικός επαναστάτης καθοδηγείται από τρομερά συναισθήματα αγάπης. Μου είναι αδύνατον να σκεφτώ εναν αληθινό επαναστάτη που να υστερεί αυτής της ποιότητας." Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

Σήμερα συμπληρώνονται 46 χρόνια από την δολοφονία του αυθεντικού επαναστάτη Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, ο οποίος παρέμεινε στην ιστορία ως μοναδικό σύμβολο επαναστατικότητας και ανυπακοής απέναντι στους ισχυρούς, στους έχοντες και κατέχοντες.
Αφήνω εδώ ένα άρθρο που παρουσιάζει μια ιδιαίτερη επιστημονική οπτική γωνία των γεγονότων:

Η δεύτερη δολοφονία του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

Του Osvaldo Coggiola

Το πρόσωπο και το πρόγραμμα του Τσε Γκεβάρα περνούν από την ιστορία στην μυθολογία ή τοποθετούνται σε έναν κύκλο απρόσιτο στους κοινούς θνητούς. Στην περίπτωση του Τσε τον μετατρέπουν σ΄ ένα σύμβολο θαυμαστό, τόσο βολικά νεκρό, της περίφημης δεκαετίας του ΄60, των ουτοπικών της ονείρων, τον κάνουν ένα είδος Τζίμι Χέντριξ του μαρξισμού, που ρίχτηκε σε μια αποστολή αυτοκτονίας πληρώνοντας το τίμημα. Πάνω σ΄ αυτήν την γραμμή, ο Rogelio Garcia Lupo παρατηρεί μπερδεμένος: “Ο χρόνος θα μετατρέψει την μορφή του Τσε σε σύμβολο μιας γενιάς… Ο Τσε που αντιπροσώπευσε περισσότερο από κάθε άλλο την γενιά της δεκαετίας του ΄60, έχει γίνει αποδεκτός ακόμα και από τους εχθρούς του, τους ιδεολόγους εκείνους που τον πολέμησαν, τον κυνήγησαν, και κατάφεραν τελικά να τον οδηγήσουν στον θάνατο”. “Να τον οδηγήσουν στον θάνατο” είναι ο ντροπαλός κι επίκαιρος τρόπος περιγραφής μιας πράξης που δεν ήταν άλλο παρά εν ψυχρώ δολοφονία, με τους ενόχους γι΄ αυτήν – π.χ. τον τωρινό πρόεδρο της Βολιβίας στρατηγό Χούγκο Μπανζέρ Σουάρεζ ή τον πρώην δήμαρχο Γκάρυ Πράντο Σαλμόν, βουλευτή του “Κινήματος της Επαναστατικής Αριστεράς” (MIR) – ή τους υπεύθυνους θεσμούς – τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ – να βρίσκονται θαυμάσια στη ζωή κι ατιμώρητοι, και νάχουν αποκτήσει ακόμα και κάποια φήμη για το “ανδραγάθημά” τους (να κατακρεουργήσουν με πολυβόλο έναν τραυματία κι άοπλο άνδρα). Οπως λέει κι ο Αντρές Ρολντάν: “Αυτός που το 1967, με τη στήριξη και βοήθεια του επιτελείου της CIA και του Πενταγώνου κατεδίωξαν αμείλικτα κι εξόντωσαν μια μικρή και αβοήθητη αντάρτικη ομάδα χάρη στις κατά πολύ υπέρτερες δυνάμεις τους, σήμερα ζητούν να παρουσιαστούν σαν ιπποτικοί αντίπαλοι μιας μεσαιωνικής κονταρομαχίας”.

Το χρυσό βραβείο ηλιθιότητας ανήκει σε κάποιον Brook Larmer, που, μέσα από τις στήλες του υπερ – αντιδραστικού Νιούσγουηκ, τον Ιούλιο, αφού απαριθμήσει τους λόγους που μετατρέψαν τον Γκεβάρα σε αντικείμενο “μάρκετινγκ”, καταλήγει: “Φαίνεται ν΄ αντιπροσωπεύει σ΄ έναν καταναλωτικό κόσμο, ένα ιδανικό καταναλωτικό κόσμο, ένα ιδανικό καθαρότητας, το πρότυπο του έντιμου ανθρώπου που διαρκώς τελειοποιεί την προσωπικότητά του. Μαζί μ΄ αυτά, πέθανε νέος, στα 39 του χρόνια, ήταν όμορφος και του πήγαινε ωραία η στρατιωτική του στολή”! Αυτή η “καθαρότητα” ατομικής ή μάλλον θρησκευτικής κατανάλωσης (ένας από τους τελευταίους βιογράφους του, ο Τζων Λη Αντερσον, βεβαιώνει ότι “η μεταστροφή του Τσε στην πολιτική έγινε όπως ο φωτισμός ενός αγίου, με την φωτεινότητα με την οποία ένας άγιος αποφασίζει ν΄ αντιμετωπίσει ότι κι αν προκύψει στον δρόμο του”, διαχωρίζεται με τρόπο πολύ βολικό από τις πολιτικές ιδέες του Τσε, τις οποίες ένας άλλος βιογράφος του, ο μεξικανός Χόρχε Καστανιέδα περιγράφει σαν εξωπραγματικές αυτή τη στιγμή ή σαν αναχρονιστικές σήμερα: “Ο Τσε δεν έχει σύνδεση με τη δράση και τον πολιτικό λόγο, τις κοινωνικές αλλαγές και την παρούσα εικονογραφία. Οι καιροί στους οποίους παραπέμπει αποτελούν μέρες της μνήμης που ο κόσμος καλλιέργησε για καλλίτερους καιρούς που ποτέ δεν είρθαν”.

Αν όλα τούτα είναι αληθινά, τότε αναρωτιέται κανείς γιατί ο Γκεβάρα να δολοφονηθεί άγρια με την επέμβαση της CIA, που έστειλε έναν πράκτορα εκτελεστή, τον κουβανό “gusano” {παρατσούκλι των αντεπαναστατών εμιγκρέδων στο Μαϊάμι Φέλιξ Ροντρίγκεζ, που βρισκόταν εν δράσει μέχρι πρόσφατα, όντας ο σύνδεσμος του Ολιβερ Νορθ στην Ονδούρα στη διάρκεια του σκανδάλου του Ιρανγκέϊτ. Γιατί να χρειαστεί να τον σκοτώσουν και δεν τον συνέλαβαν μόνο, να τον χρησιμοποιήσουν σαν σύμβολο της “κομμουνιστικής ανατρεπτικής δραστηριότητας” και σαν στοιχείο εκβιασμού κατά της Κούβας από την βολιβιάνικη δικτατορία, προσφέροντας τον για ανταλλαγή με αντεπαναστάτες κουβανούς, όπως έκανε αργότερα ο Πινοσέτ που χρησιμοποίησε τον φυλακισμένο ηγέτη του ΚΚ Χιλής Λουίς Κορβαλάν για να πετύχει ένα προπαγανδιστικό κόλπο, ανταλλάσσοντάς τον με τον (αντι) σοβιετικό διαφωνούντα Βλαντιμίρ Μπουκόφσκι;

Ο ίδιος ο Kαστανιέδα υποχρεώνεται να δείξει την πλήρη συμμετοχή της CIA στην καταδίωξη και τη δολοφονία του Γκεβάρα, μέσα από μαρτυρίες πολλών υψηλόβαθμων “αξιωματούχων” (με τους οποίους φαίνεται ότι ο Καστανιέδα έχει τόσην ευκολία πρόσβασης όση και μ΄ εκείνη των επαφών του με την λατινοαμερικάνικη αριστερά). Ο δημοσιογράφος Τσίρο Μπιάνκι Ρος κάνει τώρα διάφορες εικασίες πάνω στο γιατί αποφάσισαν να τον δολοφονήσουν: “Αν τον έφερναν στην Λα Παζ θα δημιουργούνταν πρόβλημα. Θάταν αντιπαραγωγικό να τον προσάγουν σε δίκη γιατί στο δικαστήριο θα γινόταν από κατηγορούμενος κατήγορος. Να τον κρατήσουν φυλακισμένο χωρίς δίκη πάλι δεν θάταν σκόπιμο γιατί η παγκόσμια κοινή γνώμη θα παρέμβαινε σε υπεράσπισή του. Να τον κρατήσουν ζωντανό θα ήταν κίνδυνος για τις κυβερνήσεις της Βολιβίας και των γειτονικών χωρών. Ως εκ τούτου έπρεπε να δολοφονηθεί”.

Αυτά είναι μόνο μέρος της αλήθειας. Η δολοφονία του Τσε Γκεβάρα (και του Φιντέλ Κάστρο) είχαν αποφασιστεί θεσμικά ως κρατικός στόχος από τις ΗΠΑ, από την στιγμή που η κουβανέζικη επανάσταση μπήκε στο δρόμο του συνεπή αντι-ιμπεριαλισμού και του σοσιαλισμού. Ο καλά πληροφορημένος δημοσιογράφος Ταντ Σουλτς βεβαιώνει: “Το 1961, λίγο μετά το φιάσκο της εισβολής στον Κόλπο των Χοίρων, στην Κούβα, μιας ταξιαρχίας κουβανών εμιγκρέδων σταλμένης από τις ΗΠΑ, ο πρόεδρος Τζων Φ. Κέννεντυ διάβασε το εγχειρίδιο του Τσε Γκεβάρα για τον ανταρτοπόλεμο. Αμέσως μετά υπέγραψε την διαταγή προς τον αμερικάνικο στρατό ν΄ ανοίξει μια σχολή καταστολής αντάρτικων στο Φορτ Μπραγκ της Βόρειας Καρολίνας”.

Τίποτα δεν είναι πιο γκροτέσκο από το να περιγράψεις το θάνατο του Τσε Γκεβάρα σαν το δίκαιο τίμημα για τα “λάθη του foquismo” [της πολιτικοστρατιωτικής τακτικής εγκατάστασης ενός foco, μιας αντάρτικης εστίας], ή να πεις ότι “πέθανε” θύμα των δικών του μεθόδων. Κι όμως αυτό το δρόμο ακολουθούν οι βιογράφοι του, Αντερσον και Καστανιέδα, που με πρόσχημα την “ιστορική αντικειμενικότητα” περιγράφουν τον Τσε σαν “ιδεαλιστή” και συνάμα σαν “αμείλικτο και αποφασιστικό”. Ο ίδιος ο Ταντ Σουλτς τον περιγράφει σαν ένα κράμα του Τρότσκι, του Ροβεσπιέρου και του… Τορκουεμάδα” {του Μεγάλου Ιεροεξεταστή!}. Ομως η δολοφονία του Γκεβάρα δεν έχει καμμιά σχέση με την ευθύνη του για την εκτέλεση διαφόρων πρακτόρων και βασανιστών της δικτατορίας του Φουλγκένσιο Μπατίστα, στην Κούβα. Ο Τσε τόνισε παίρνοντας τις κύριες ευθύνες ότι οι εκτελέσεις δεν είχαν να κάνουν με κάποιο είδος αντεκδίκησης. “Μετά τη φυγή του Μπατίστα, ο Γκεβάρα έγινε διοικητής της Καμπάνια, του κυριώτερου φρουρίου της Αβάνας και εκεί προέδρευε στις δίκες των διαφόρων δημίων του δικτάτορα, από τους οποίους 55 εκτελέστηκαν. Ο Γκεβάρα επέμενε στην αναζήτηση αποδείξεων ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν πραγματικά ένοχοι για τις βιαιοπραγίες για τις οποίες κατηγορούνταν. Οι δικαστικές διαδικασίες που ακολουθούσε, όσο στοιχειώδεις κι αν ήταν, εμπόδιζαν το λιντσάρισμα που ήταν γενική απαίτηση. Για το Τσε η διάλυση της παλιάς στρατιωτικής μηχανής ήταν ο απαραίτητος όρος για να πραγματοποιηθεί η κοινωνική επανάσταση”.

Η κριτική του “foquismo” δεν μπορεί να συνδέεται με την παραμικρή παραχώρηση στην αστική – ιμπεριαλιστική – δημοκρατίζουσα καρικατούρα του. Για τον Γκεβάρα, ο ουσιαστικός επαναστατικός παράγοντας δεν ήταν η “πεφωτισμένη βούληση” μιας φούχτας ενόπλων αλλά η ίδια η Κουβανέζικη Επανάσταση, που την έβλεπε ως την απαρχή της λατινοαμερικάνικης επανάστασης – πράγμα αντικειμενικά σωστό όπως το έδειξαν τα επαναστατικά προτσές της δεκαετίας του ΄60 και του ΄70 στον Άγιο Δομίνικο, την Βολιβία, το Ελ Σαλβαδόρ, την Νικαράγουα (για να μην μιλήσουμε για τις καταπληκτικές εργατικές εξεγέρσεις στην Αργεντινή, την Χιλή, την Ουραγουάη, το Περού). Μια επανάσταση που υπερασπιζόταν με την δικιά τους εσωτερική δύναμη, ενάντια στην απομόνωση που ήθελε να την κλείσει “η μεγάλη παγκόσμια συμφωνία” των ΗΠΑ με την ΕΣΣΔ στη διάρκεια του (κακώς) λεγόμενου “ψυχρού” πολέμου, όπως το απέδειξε η “κρίση των πυραύλων” το 1962.

Όπως ο Τσε είπε: “Όλοι γνωρίζουν τον αληθινό κίνδυνο της Κουβανέζικης Επανάστασης. Οι χώρες εκείνες που είναι πολύ εξαρτημένες και συνεπώς πολύ κυνικές μιλούν για τον κίνδυνο της κουβανέζικης ανατρεπτικής δραστηριότητας, και έχουν δίκιο. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος από την μεριά της Κουβανέζικης Επανάστασης είναι το παράδειγμά της, είναι η επαναστατική του γεγονότος ότι η κυβέρνηση στηρίζεται στην εξουσία του λαού, καθοδηγούμενου από έναν ηγέτη παγκόσμιου κύρους, που έχει φτάσει σε ύψη που σπάνια έχουν ειδωθεί στην Ιστορία”.

“Είναι το φοβερό παράδειγμα ενός λαού που είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί σ΄ ένα ατομικό ολοκαύτωμα ώστε οι στάχτες του να χρησιμέψουν στο πλάσιμο νέων κοινωνιών, κι όταν, χωρίς να τον ρωτήσουν, του επιβάλουν μια συμφωνία απόσυρσης των ατομικών πυραύλων, αυτός ο λαός δεν ανασαίνει από ανακούφιση, ούτε λέει ευχαριστώ για την εκεχειρία, παρά συνεχίζει να μιλάει με την δικιά του μοναδική φωνή. Κάνει αισθητή την μαχητική του θέση, την μοναδική και την ισχυρή απόφασή του για πάλη ενάντια σ΄ όλους τους κινδύνους και ενάντια στην ίδια την πυρηνική απειλή του Γιάνκικου ιμπεριαλισμού”.

Στις αμετάκλητες καταδίκες του αντάρτικου – που είναι μόνο μια μέθοδος πάλης – συνήθως γίνεται μια προσπάθεια εξάλειψης της ανθρώπινης βούλησης ως συνειδητού παράγοντα ικανού να αλλάξει την πραγματικότητα. Παρά τα θεωρητικά σφάλματα του foquismo (που θεωρητικοποιήθηκαν περισσότερο από τον Ρεζί Ντεμπραί παρά από τον ίδιο τον Τσε), ο Γκεβάρα, μετά την έξοδό του από την Κούβα, πρώτα στο Κογκό και μετά στην Βολιβία, στηρίζονταν: α) σε μια αντικειμενική εκτίμηση του πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στις τάξεις στις λατινοαμερικάνικες χώρες και β) σε μια εκτίμηση χωρίς αυταπάτες των πολιτικών δυνάμεων που ισχυρίζονται ότι θα στηρίξουν το επαναστατικό προτσές, πρώτα – πρώτα τα ΚΚ, ανάμεσα του και το βολιβιανό που κατηγορήθηκε από την κουβανέζικη ηγεσία για προδοσία κατά του αντάρτικου του Τσε (συμπεριλαμβανομένης της υποψίας για άμεση κατάδοση). Ο ίδιος ο Τσε είχε μιαν αντίληψη καθαρή σε ποιες δυνάμεις μπορούσε να στηριχθεί, στις οποίες συμπεριελάμβανε και τους τροτσκιστές.

O Φιντέλ Κάστρο, στην συνέντευξή του στον Γκιάννι Μίνα, το 1987 “είχε την πρόθεση να εξηγήσει (χωρίς να πείσει) γιατί δεν βοήθησε τον Γκεβάρα στην Βολιβία”, παρόλο που του ζητήθηκε. Σ΄ αυτό, όπως και σε άλλα πράγματα, η κουβανέζικη ηγεσία δεν υπήρξε συνεπής, γεγονός που φωτίζει την τωρινή της πορεία: “Οι καιροί αλλάζουν και ο Τσε δεν μπορεί να είναι τόσο ένα παράδειγμα, όσο ένα μνημείο που θα μαρτυράει για τις πρώτες στιγμές της επανάστασης, που είναι τώρα λησμονημένες. Μερικές φορές ο Κάστρο μιλούσε για τις αποτυχημένες επιχειρήσεις του Γκεβάρα. Άλλες φορές για τα ιδανικά του. Αποπολιτικοποιημένος, στερημένος από την έντονη ιδεολογική θωράκισή του, ο Τσε μπαίνει στο Πάνθεον των μαρτύρων, νεκρό σύμβολο του έθνους”.

Ο αγώνας του Τσε στην Βολιβία δεν εξηγείται από την ξεχωριστή ηθική του αξία, από το μοναδικό του “αδάμαστο πνεύμα”, ή από τον “επαναστατικό ανθρωπισμό” που τον χαρακτήριζε. Ηταν η (συζητήσιμη) πολιτική διέξοδος από μια πολιτική σύγκρουση, που τον έκανε κατά τον Ταντ Σουλτς, να “έχει εχθρούς σ΄ όλους τους τομείς του ΚΚ Βολιβίας, ιδιαίτερα σ΄ εκείνους που προέρχονταν από το παλιό σταλινικό ΚΚ. Οι διαφορές αναφέρονταν στην αυξανόμενη υποταγή στην γραφειοκρατία της ΕΣΣΔ, με πρόσχημα την “οικονομική βοήθεια”, όταν αυτή συνεπαγόταν “την πώληση πετρελαίου (στην Κούβα) σε τιμές της παγκόσμιας αγοράς {…} Ο Τσε κατήγγειλε αυτό το αίσχος χωρίς να μασάει τα λόγια του.

“Πώς μπορείς να μιλάς για “αμοιβαίο όφελος” όταν πουλάς σε τιμές παγκόσμιας αγοράς τις πρώτες ύλες που κοστίζουν ιδρώτα και απεριόριστο πόνο στις καθυστερημένες χώρες και να ζητάς τιμές της παγκόσμιας αγοράς για μηχανήματα που παράγονται στα μεγάλα αυτοματοποιημένα εργοστάσια του σήμερα;Εάν εγκαθιδρύουμε αυτό τον τύπο σχέσεων ανάμεσα στις ομάδες των εθνών, τότε οφείλουμε να συμπεράνουμε ότι οι σοσιαλιστικές χώρες είναι, κατά κάποιο τρόπο, συνένοχος της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης. Θα μπορούσε να αγνοηθεί εάν η συνολική αξία των ανταλλαγών με τις υπανάπτυκτες χώρες αντιπροσωπεύει μόνον ένα ασήμαντο τμήμα του εξωτερικού εμπορίου αυτών των χωρών. Αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια, δεν εξαφανίζει όμως τον ανήθικο χαρακτήρα αυτού του εμπορίου”.

Ενάντια στην “ειρηνική συνύπαρξη” ο Τσε κάλεσε για την δημιουργία “δυο – τριών – πολλών Βιετνάμ”, κι όσον αφορά την Λατινική Αμερική υπεράσπισε την προοπτική της “σοσιαλιστικής επανάστασης ενάντια στην καρικατούρα της επανάστασης”. Ο Τσε συχνά κατήγγειλε την υποκριτική υπεράσπιση και βοήθεια με το σταγονόμετρο που έδιναν η ΕΣΣΔ και η Κίνα στο Βιετνάμ όταν πάλευε ενάντια στον Γιάνκικο ιμπεριαλισμό. Είναι σαφές ότι ο Τσε, όπως βεβαιώνει ο κομμαντάτε Μπενίνιο (ο κουβανός αντάρτης που συνόδευσε τον Τσε στην Βολιβία): “Είχε μια σκέψη διαφορετική από τους υπόλοιπους ηγέτες… Τούτο αποκαλύφθηκε όταν έβγαλε την ομιλία στο Αλγέρι (1963). Η πολιτική του γραμμή αποκηρύχθηκε από τους Σοβιετικούς και τους σοσιαλιστές κι ασκήθηκε μια κάποια πίεση πάνω στον Κάστρο και τον Τσε να έχουν πολύ βαθιές συζητήσεις {…}. Κατά την Σοβιετική Ενωση, ο Τσε είχε μετατραπεί σε αντισοβιετικό. Μερικοί τον αποκαλούσαν Τροτσκιστή και τα παρόμοια. Αυτό δεν ήταν γνωστό στον Κουβανέζικο λαό πέρα από μερικούς ηγέτες του”. Επειδή ο Τσε δεν μπόρεσε να επεξεργαστεί προγραμματικά τις διαφωνίες του, τους έδωσε μόνο μια εμπειρική διέξοδο (την δράση ενάντια στην παθητικότητα).

Κριτικάροντας έναν από τους πρόσφατους βιογράφους του, ο Ταντ Σουλτς τονίζει ότι “ο Αντερσον δεν λέει ξεκάθαρα ότι ο Φιντέλ είχε αποφασίσει ότι ήταν η ώρα πια να αποδεσμευθεί από τον Τσε για λόγους που αφορούσαν την Κούβα (και τους Σοβιετικούς). Ηταν πλέον ξεκάθαρο ότι ο Αργεντίνος δεν ήταν πια χρήσιμος”. Οι λόγοι “που αφορούσαν την Κούβα” αναφέρονται στα σημάδια εσωτερικής γραφειοκρατικοποίησης, που είχαν ήδη δειχθεί στην “οικονομική συζήτηση” στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 (όταν ο Τσε πάλεψε προτάσεις διευθυντικού γραφειοκρατισμού και ταυτόχρονα… οικονομικής αυτοδιαχείρισης των επιχειρήσεων) και που αντανακλούσαν την αυξανόμενη υποταγή στην Ρώσικη γραφειοκρατία. Τον Αύγουστο 1971, το κυριότερο συνδικάτο (εκείνο της ζαχαροβιομηχανίας) έβγαλε απόφαση ότι “το συνδικάτο θα πασχίσει να επιβάλλει την πειθαρχία της εργασίας, για να κάνουν οι εργάτες το καθήκον τους απέναντι στην κοινωνία”. Η ανάδυση μιας γραφειοκρατικής εξουσίας που διέλυε την εργατική διαχείριση ήταν εμφανής.

Ο Ταντ Σουλτς λέει πολύ περισσότερα για το τί σκέφτεται ο ίδιος όταν τονίζει ότι “αν υποθέσουμε ότι ζούσε ακόμη ο Τσε, σαν ιδεολόγος της τιμιότητας με κάθε τίμημα, θα εναντιωνόταν στο δρόμο που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια ο Φιντέλ: δολαριοποίηση της οικονομίας, κίνητρα στην ξένη διείσδυση, φιλικές σχέσεις με την πλειοψηφία των λατινοαμερικανών προέδρων που έχουν εκλεγεί δημοκρατικά (ιδέα εντελώς απορριπτέα κατά τον Τσε), αποδοχή της πρώτης επίσκεψης στο νησί του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β΄ που πρόκειται να γίνει τον ερχόμενο Ιανουάριο”. Σίγουρα κι ακόμη περισσότερο, ο Τσε δεν θα συμφωνούσε με την συμφιλίωση ανάμεσα στην επανάσταση και τους χειρότερους ιστορικούς της εχθρούς, πράγμα που θα την καθιστούσε, σε κάθε περίπτωση, άχρηστη.

Στην Βολιβία ο Τσε δεν σχεδίαζε την κατάληψη της εξουσίας ξεκινώντας από μιαν αντάρτικη εστία, ούτε μιαν επανάληψη της εποποιίας του κινήματος της 26ης Ιουλίου στην Κούβα. Αποσκοπούσε στην εγκατάσταση μιας βάσης για την επαναστατική δράση σε διάφορες χώρες. Στ΄ απομνημονεύματα του κομμαντάτε Μπενίνο (Ντανιέλ Αλαρκόν Ραμίρεζ) γράφεται: “Σύμφωνα με το σχέδιό μας έπρεπε να τελειώσουμε στις 30 Ιουνίου με τους Βολιβιανούς, Αργεντίνους, Βραζιλιάνους και Περουβιανούς, σ΄ ένα πρώτο στάδιο, μετατρέποντας την θέση μας σε βοήθημα της πάλης σ΄ αυτές τις χώρες, όπου θα στέλναμε στρατιώτες να δράσουν… Αυτά τα σχέδια απέτυχαν επειδή…”. Η ήττα του Τσε ήταν πολιτική, όχι ιστορική. Η κριτική των πολιτικών του λαθών είναι ζωτική για το κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας καθώς και η διάσωση της επαναστατικής του μνήμης. Αυτή πρέπει να την υπερασπίσουμε ενάντια σε μια δεύτερη δολοφονία: εκείνη που θέλει να μετατρέψει σε μια αναχρονιστική και “ουτοπική ηθική”, σε έναν “μύθο” κατάλληλο να γίνει άγαλμα, έναν άνδρα που αφιέρωσε την ζωή του στην πάλη για την διεθνή και λατινοαμερικάνικη επανάσταση αφήνοντας μια παρακαταθήκη καθόλου μυθολογική σε μια Ιστορία που εμείς οφείλουμε να οδηγήσουμε στην ολοκλήρωση.

• Ο Osvaldo Coggiola είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο και στέλεχος του Εργατικού Κόμματος (Partido Obrero). To άρθρο δημοσιεύθηκε στις 13 Αυγούστου 1997 στην εφημερίδα Prensa Obrera.

Ποιοι είναι αυτοί, βρε παιδιά?

Μια που τώρα έπεσε στην αντίληψη μου το φωτογραφικό υλικό της επίσημης σελίδας του Γεωργίου Α. Παπανδρέου, από το συμπόσιο της 3 Σεπτεμβρίου του πασοκ… βλέπω με μεγάλη κατάπληξη τις φωτογραφίες του Ν. Ανδρουλακη και Κ. Σημίτη πιο πάνω από αυτές του ΓΑΠ.

Ε, ΟΧΙ και να τους βάζετε στο φωτογραφικό υλικό και ΠΑΝΩ από τον Παπανδρέου… την ίδια στιγμή που αυτοί στα αντίστοιχα δικά τους και του κινήματος ακόμη, τον περιφρονούν ηθελημένα τον ΓΑΠ και δεν τον θυμίζουν πουθενά… εκτός και αν τα τσιράκια τους τον χτυπάνε, όπως συνήθως πράττουν, ύπουλα, άνανδρα και άδικα.

Εκτός τις "μπηχτές" που και οι δυο τους- Σημίτη- Ν.Ανδρουλακη στις ομιλίες τους ασκούσανε άδικα στις πολιτικές του ΓΑΠ, όπως πχ «λεφτά υπάρχουν» και πάλι, και πολλά άλλα, αναρωτιέμαι ποιος τους βάζει στην επίσημη σελίδα του ΓΑΠ πάνω από αυτόν…??? Ποιος το ξαναέκανε στην πράξη όμως και στο παρελθόν από δίπλα του, ροκανίζοντας την θέση του??? Ποιος έχει και πάλι σκοπό να προωθήσει τέτοια δεξιά στοιχεία «πολιτικά» σε ένα «σοσιαλιστικό» κόμμα??? Ποιος και ποιοι δεν ήθελαν και δεν θέλουν τους πραγματικούς σοσιαλιστές, ούτε να μιλήσουν και να κάνουν δημόσιες προτάσεις σε ύστατες στιγμές του κινήματος, όπως ήταν το 2008 πχ??? Ποιοι είναι αυτοί που προωθούν εκείνους τους ελαφρόμυαλους κακοθελητές που το 2010-2011 έλεγαν ότι ο ΓΑΠ «χάνει χρόνο με βλακείες τύπου ανοιχτή κυβέρνηση»? Ποιοι είναι αυτοί που έφεραν τον Βενιζέλο με το ζόρι και τώρα, όταν τον βλέπουν να χάνει έδαφος, θέλουν έναν άλλον σαν το είδος τους- ξένο σώμα ανάμεσα στους σοσιαλιστές και δημοκράτες… αρκεί να μην είναι ο Παπανδρέου…? Και έως που μπορούν να φτάσουν εκεί δίπλα του ΓΑΠ? Ποιοι δεν ήθελαν και δεν θέλουν πραγματικούς σοσιαλιστές??? Ποιοι είναι αυτοί, βρε παιδιά?

Πολλά θα μπορούσα να γράψω εδώ, αλλά προς το παρόν θα πω μόνο τα ακόλουθα:

Γενικά αν δεν το κάνει η αν το κάνει κάποιος, σίγουρα ΕΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΜΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ!

και μεις τα θυμόμαστε όλα κύριε Αντύπα!

Και μεις θυμόμαστε κύριε Αντύπα. Και τα βλέμματα. Και τα υπονοούμενα. Όλα τα θυμόμαστε! Και την ηδονή θυμόμαστε! Στα πρόσωπα της Σούλας, της Βασούλας, της Μιλένας, της Έυας!

Τότε που το ΠΑΣΟΚ έπεφτε.Όχι όταν ερχόταν τρίτο που λέτε εσείς. Όταν έπεφτε από πρώτο, τότε που είχε εκλεγμένη κυβέρνηση με μεγάλη (μέχρι να πέσει) πλειοψηφία!

Και τα άρθρα σας μύδρους κατά του ΓΑΠ θυμόμαστε! Να, δείτε:

Άλλη μια απόδειξη αποτυχίας του Παπανδρέου

Είναι τόσο άθλιοι οι «κηπουροί» του Γιώργου...

Γιώργο χάσαμε...

Είναι πολλά τα λεφτά Γιώργο!

Γιατί φεύγει ο Γιώργος;

Θα ψηφίσω Τσίπρα!

Μπουχτίσαμε από ψεύτες πολιτικούς. Καιρός να το πάρουναλλιώς...

Είπαμε κύριε Αντύπα να υπερασπιστούμε το συνταγματικό τόξο τηρουμένων των συνθηκών, είπαμε να στηρίξουμε και τον πρωθυπουργό που ΜΟΝΟ σημερα τον ενδιαφέρει η ενότητα, ενώ μεχρι χτες προωθούσε τις ακροδεξιές του πεποιθήσεις και σήμερα βάζει τους ανταυτού, είπαμε να στηρίξουμε ακόμα και εκείνον που "στήριξε τη χώρα αποδεχόμενος τις διπλές εκλογές του Σαμαρά και έκανε κυβέρνηση με τη ΝΔ ακόμη κι όταν αποχώρησε η ΔΗΜΑΡ" Κι ας έριξε την προηγούμενη κυβέρνηση για ένα παγωτό!

Αλλά όχι και παίζει με βάση τη λογική! Να τα λέμε όλα κύριε Αντύπα! Ο Ευαγγελος παίζει μόνο για να κερδίσει το παγωτό!

Όπως παίζετε και σεις, με βάση τη σχέση σας με το πασοκ! Όοοοοχι με τη σημερινή σχέση, με την άλλη, τη διαχρονική...

πηγή

Σχόλιο μου απέναντι σε “κυρίους” τύπου Αντύπα και Σια: Για να καταλάβω καλύτερα… δηλαδή ότι "δεν ήταν καλό" για σας τότε επί του ΓΑΠ, είναι σωστό επί του ΒΒ. (Εσείς είστε μάλλον και ανάμεσα στους δήθεν "αγκανακτισμένους"!) Με πληρωμένες “πένες”, όλα αυτά τα χρόνια της “λευκής απεργίας” και της μαύρης “ενότητας”… από τότε που του “σκάβατε τον λάκο”, για να πάρετε την "καρέκλα". Όλα αυτά τα χρόνια όταν χτυπάτε με λύσσα οτιδήποτε, μικρό η μεγάλο, στήριξε τον Παπανδρέου. Όπως και τον ίδιο. Έτσι και μας κάτω. Για αυτό η πρωτιά στην "μαύρη λίστα" σας, για αυτό οι απειλές όλων των είδων… για αυτό τα φίδια- «φίλους», πάντα γύρο- γύρο, για αυτό τους τοίχους μιας φυλακής που λέγεται ΠΑΣΟΚ. Όποιος δεν είναι για το προσωπικό του συμφέρον ήταν επικίνδυνος για τους «σοσιαλιστές» του κ...λου, σαν τα μούτρα σας.

Για όλα αυτά τα χρόνια, όταν ΕΝΑΣ πάλεψε περίπου μόνος με όλα τα θηρία, από τότε που τον γλύψατε έως μετά, όταν τον περικυκλώσατε… είμαι πολύ, μα πάρα ΠΟΛΥ περήφανη ότι ανάμεσα αυτών που ήταν πριν από σας και σε αυτούς που ήρθαν στην πορεία, έχω την πρωτιά στην μαύρη σας λίστα. Όπως και είμαι πολύ ικανοποιημένη διότι δεν σας μοιάζω ούτε στο ελάχιστο, ότι απέναντι σας είμαι ουρανό- όπως είμαι σίγουρη ότι είναι και ο ΓΑΠ- σε σύγκριση με το μαύρο άβυσσο των ψυχών σας,  ότι είμαι τόσο δυνατή, αποφασισμένη και αληθινή, όσο αντίθετα είστε εσείς φοβισμένοι, αβέβαιοι, ψεύτες, υποκριτές και μικροί. Όσο και το μικρό και φοβικό παΣΟΚ που καταντήσατε.

 Γουστάρω διότι ξέρω ότι θα παραμείνω πάντα ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Κάτι που εσείς παρουσιάζετε μόνο επιδερμικά, από μέσα σας όμως… ειλικρινά δεν βρίσκω με τι να σας συγκρίνω ακριβώς, σκέπτομαι μόνο μια λέξη: δαίμονες, από μέσα αυτό είστε, δαιμονικές ψυχές και πνεύματα.  Έστω και αν ο μεγάλος πληθυσμός σας ονομάζει λαϊκά ελεεινοί, σουπιές, λαμόγια, κτλπ επίθετα που σας αρμόζουν.

Ένα ακόμα θα σας πω- το παγωτό τέλειωσε, ότι γλύψατε- γλύψατε. Φτάσατε στο ξυλάκι… θα χαρούμε όλοι, μα όλοι, να σας μπει εκεί που σας πρέπει.

Υ.Γ. Δεν σας φτάνουν οι εφημερίδες, τα blogs, τα κανάλια τηλεοράσεων, φτάσατε και στα fb, twitter, κα. Μια συμβουλή… αρκετά μερικοί προσπαθήσατε να περάσατε για «δικούς μας»… αποκαλυφθήκατε. Μένει μόνο να πέσει και η αυλαία.

Μια κοινωνία στρουθοκαμήλων...

Η τι τραβάμε επειδή τότε δεν είχατε το μυαλό και την καρδιά να στηρίξετε ΟΛΟΙ το Δημοψήφισμα...

Άλλη φορά θα είχαν πανικοβληθεί όλοι οι δημοσιογράφοι σε όλα τα ελληνικά ΜΜΕ για την έλλειψη ασφάλειας των απλών πολιτών, για την ελλιπής προστασία του απλού κόσμου από την ΕΛΛΑΣ… αναλυτές στα παράθυρα εκπομπών θα υποστήριζαν ότι φταίει η κυβέρνηση… η αντιπολίτευση θα ήταν στα κάγκελα ζητώντας να παραιτηθούν -από τον υπουργό δημοσίας τάξης, έως και όλη η κυβέρνηση μαζί με τον πρωθυπουργό… οι αγανακτισμένοι θα είχαν φωνάξει μπροστά στην βουλή για δολοφόνους και κρεμάλες… οι εφημερίδες θα είχαν γράψει για το μικρό μισθό των αστυνομικών και για το ελλιπή τους αριθμό στους δρόμους… οι βουλευτές της κυβέρνησης θα είχαν βγει σαν πρώτοι «αναμάρτητοι» στο κάθε μουγκαμου για να «λιθοβολήσουν» τον πρωθυπουργό και πρόεδρο του κόμματος τους, στον οποίο απλά «έδωσαν παράταση» το 2007…

Αλλά όλα αυτά συνέβησαν ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΟΝΟ στην πρόσφατη ιστορία του τόπου… τότε όταν κάποιος ΤΑ ΕΒΑΛΕ με την ρίζα του κακού σε αυτή την χώρα- με τα ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΟΛΩΝ τους… όλων αυτών και της Χρυσής Αυγής.

Αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά, πως και ΓΙΑΤΙ δεν αναρωτήθηκε ΚΑΝΕΙΣ ποτέ ΑΠΟ ΠΟΥ βρίσκουν όλα αυτά τα λεφτά για τα συσσίτια του ανθρώπινου μίσους, για τα γραφεία τους, για το πλούσιο οπλοστάσιο τους, κτλπ…;;;

Και ΠΩΣ μπορεί -ο οποιοσδήποτε που στην βουλή υπερασπίζει τα συμφέροντα των εφοπλιστών, τραπεζιτών και λοιπά πάμπλουτων ελλήνων- να θεωρηθεί «ελπίδα» για τον απλό και φτωχό κόσμο…;;;

ΠΟΙΟΙ ήταν εκείνοι που επί της κυβέρνησης Καραμανλή ήταν δίπλα σε δυνάμεις των ΜΑΤ, προκαλώντας επεισόδια, σαν ΔΗΘΕΝ «διαδηλωτές», έτσι ώστε να σαμποτάρουν κάθε προσπάθεια αντίστασης στην διάλυση του κράτους από την δεξιά;;;

Πως και ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΥΣ υπακούει η κυβέρνηση Σαμαρά αμέσως στην βουλή, ΟΤΑΝ πχ θέλουν να κλείνουν τον κάθε «γερό- παστίτσιο» που το θεωρούν με το ζόρι «επικίνδυνο»… ΟΤΑΝ φτιάχνουν πορίσματα ανθρώπινων και πολιτικών υπολήψεων σε αίθουσες οπού αυτοί αφοδεύουν στην πόρτα επιτροπών οπού ανήκουν… ΟΤΑΝ θέλουν να προκαλούν την διεθνής γνώμη χρησιμοποιώντας καμμένα (λόγου πολλών αναβολικών) μυαλά κοριτσιών … ΟΤΑΝ τραβάνε πιστόλια, ξευτελίζουν και τερματίζουν ζωές δίχως να τιμωρηθούν, σε μια κοινωνία που χειροκροτεί τους εγκληματίες και τους επιβραβεύει σαν «ήρωες» της βουλής…;;;

Δεν είναι ο γιαλός στραβός, ΕΜΕΙΣ στραβά αρμενίζουμε. Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, κυρίες και κύριοι, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΗ ΣΕ ΛΕΥΚΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΥΣ, ΟΥΤΕ ΣΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ- όπως ήθελαν να σας το περάσουν- ΑΛΛΑ σε ΦΤΩΧΟΥΣ δίχως χρώμα, ειρωνικά διαιρεμένους βάση αυτού… ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ με κοινό τους στοιχείο- το χρώμα, την μυρωδιά και την ποσότητα του χρήματος

Απλό συμπέρασμα: κράτησε πολύ αυτό το θεάτρου του παραλόγου- αυτό που διαιρεί τους πολλούς, για να βασιλεύουν οι λίγοι! Μήπως ήρθε ο καιρός να κατεβάσουμε την αυλαία…;

"Στο τέλος δεν θα θυμόμαστε τα λόγια των εχθρών μας, αλλά τη σιωπή των φίλων μας."

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΩΡΑ:

Δεν είναι η πρώτη φορά που το είδαμε αυτό… ούτε η πρώτη φορά που την βλέπουν και τα ξένα ΜΜΕ… ΜΟΝΟ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΜΕ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΝ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ… ΠΩΣ ΕΙΠΑΤΕ- ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΒΙΑ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ…? ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΚΟΙΤΑΜΕ ΠΡΟΣ ΟΛΕΣ –ΜΑ ΟΛΕΣ- ΤΙΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ… Ετσι...κύριε Σαμαρά?... το είπατε και το κάνατε: «βγάλατε την κουκούλα» από τους κουκουλοφόρους… αλλά κρίμα που το βλέπουν μόνο οι ξένοι…

Η απορία του ΒΒC για τη στάση της ελληνικής αστυνομίας, ρεπορτάζ με όνομα «το κόμμα της χρυσής αυγής διεισδύει στην ελληνική αστυνομία…» (Ρεπορτάζ στο BBCnews με το όνομα Golden Dawn party infiltrates Greek police…)

O δημοσιογράφος του BBC, Paul Mason με αφορμή τα χθεσινά επεισόδια στο Κερατσίνι έκανε μία ανάρτηση στο twitter απευθυνόμενος στην ελληνική κυβέρνηση:

«η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να εξηγήσει στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί αστυνομικοί και πολίτες που πετούν πέτρες φαίνεται να συνεργάζονται σε αυτό το video;».

Ο Βρετανός δημοσιογράφος, ο οποίος είναι οικονομικός συντάκτης στην εκπομπή Newsnight του BBC «ανέβασε» μαζί με το tweet του και ένα video από το info-war από τα χθεσινά επεισόδια στο Κερατσίνι, λίγες ώρες μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα από τον 45χρονο Γιώργο Ρουπακιά, μέλος της Χρυσής Αυγής.

Στο video φαίνονται άτομα με πολιτικά να πετούν πέτρες και να βρίζουν κατά τη διάρκεια των επεισοδίων, ενώ ομάδα ανδρών της αστυνομίας που βρίσκεται στο ίδιο σημείο κάνει σαν να μην υπάρχουν.

Βίντεο που δείχνει την συνεργασία αστυνομικων -χρυσαυγητών

Ενδείξεις για την ψήφο των σωμάτων ασφαλείας στις εκλογές Μαΐου 2012. Παρόλο που υπάρχουν και εξαιρέσεις, δίχως πρόθεση ισοπέδωσης σε καμιά περίπτωση, απλά οι αριθμοί μιλάνε από μονοί τους, με ΧΑ σαν προτίμηση, ακολουθώντας οι «ανεξάρτητοι» έλληνες:

Βίντεο με την άποψη της μάνας του Παύλου Φύσσα

"Υπάρχει αυτόπτης μάρτυς που τράβηξε το βίντεο με το περιστατικό. Αλλά έκανε το λάθος και το πήγε στην αστυνομία. Δίπλα στις καφετέριες ήταν 6 μηχανές με 12 ζηταδες. Τους εκλιπαρούσε να έρθουν η κοπέλα του γιου μου και της είπαν επί λέξη: “τρελή είσαι? Να τα βάλουμε εμείς με αυτά τα γομάρια?” Για ποια αστυνομία μου μιλάς? Με κοροϊδεύετε τώρα? Φωνάζω από χθες Μην βάζετε ταμπέλες στο παιδί μου! Ελεύθερο μυαλό ήταν και ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Ήταν ένα παλικάρι που δεν κολλούσε σε τίποτα. Δεν είχε προηγούμενα. Και αν θέλετε να μάθετε ποιος ακριβώς ήταν, ακούστε τα τραγούδια του! Δεν υπήρξε με κανένα προηγούμενο. Άγνωστοι ήταν. Πόσο άγνωστοι μπορεί να είναι οι χρυσαυγητες? Τους ξέρουμε όλοι, αλλά όλοι φοβόμαστε να δούμε τη φάτσα τους…Εσείς τους ανεβάσατε και τους κάνατε εξουσία! Εσείς τους φέρατε εδώ και εσείς κάνατε να φάνε το παιδί μου! Είστε υπεύθυνοι όλοι. Πληρωμένος δολοφόνος ήταν." δηλώνει η μητέρα του.

Σχόλιο μου: Και δεν θα παύσω να το πω ανοιχτά: Αν θα είχαμε κάνει το δημοψήφισμα- το οποίο πρότεινε σοφά ο Παπανδρέου (τον στήριξαν τότε ελάχιστοι και πολλοί απλά… δεν μίλησαν, βρισκόμενοι σε εγρήγορση για την επόμενη ΤΟΥΣ μέρα στο κόμμα και στην "πολιτική"…) και εναντιωθήκαν όλοι οι άλλοι, εντός και εκτός- αν λοιπόν, θα είχαμε κάνει το δημοψήφισμα που πρότεινε ο Παπανδρέου, δεν θα είχαμε τώρα ούτε την ΧΑ στην βουλή, ούτε αυτή την κυβέρνηση, ούτε έτσι την αντιπολίτευση! Δεν θα είχαμε χρονοτριβήσει σε ότι αφορά τις σωστές μεταρρυθμίσεις, προς την σωστή κατεύθυνση, θα είχανε συνεχίσει τις έρευνες για τα ονόματα και τα ποσά σε τραπεζικούς λογαριασμούς στο εξωτερικό (τις οποίες έρευνες έπαψαν εντελώς και δεν λέει κουβέντα ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση). Και θα είχαμε και κύρος στην ΕΕ. Μια ΕΕ που τώρα σκέφτεται αν θα δώσει την προεδρία της ΕΕ σε μια Ελλάδα με τον Σαμαρά πρωθυπουργό… σε μια κυβέρνηση που πολλά ξένα ΜΜΕ την παρουσιάζουν φιλοφασιστική.

Έτσι, για να μην αναρωτηθούμε που και από πού βρέθηκαν οι "αγανακτισμένοι" που ΤΩΡΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ…

(Υ.Γ. Τώρα πέφτουν οι μάσκες με τους πληρωμένους κοντυλοφόρους, με δειλούς, η απλά και τα δύο αυτά μαζί- και στο fb.)

(Υ.Γ. 2 Όσο για το περιστατικό με την είδηση του αστυνομικού που πέθανε «χθες αθόρυβα» που διαδίδεται περιέργως σήμερα στο διαδίκτυο- το περιστατικό είναι από το 2007 (έτος που η κυβέρνηση της ΝΔ στηρίχτηκε με πολλεεεεεεεεεές δυνάμεις- εντός και εκτός της- για δεύτερη της τότε συνεχόμενη θητεία…έτος που μερικοί προετοίμαζαν το πρώτο Ζάππειο με έτοιμα όλα τα ελληνικά ΜΜΕ...) και η είδηση θανάτου (δυστυχώς) του αστυνομικού είναι 12 Δεκεμβρίου 2008. και όχι χθες. ΔΕΣ ΤΙ ΕΓΡΑΨΑΝ ΤΟΤΕ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ 2008, ΤΑ SITES... )

Υ.Γ. 3 Διαβάστε εδώ και για την ευθύνη της ΝΔ σαν τότε αντιπολίτευση, όπως και για …την μνήμη μου…

Δώρο εκατομμυρίων ευρώ στους καναλάρχες ( οι ίδιοι τραπεζίτες και εφοπλιστές) από τον Σαμαρά!

Την ώρα που ένας πρωθυπουργός ζητά από τον απλό πολίτη να καταβάλει δυσβάσταχτους φόρους, χαρίζει χαρίζει φόρους εκατομμυρίων ευρώ στους καναλάρχες!

Και όμως! Ο Αντώνης Σαμαράς προχώρησε σε σχετική απόφαση. Συγκεκριμένα στις 31/12/2012, η κυβέρνηση ανέβαλε για τρίτο έτος κατά σειρά το νομοθετημένο ειδικό φόρο τηλεόρασης, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Πρόκειται για το άρθρο 22, του σχετικού ΦΕΚ (Α΄256). Ο φόρος ειδικής τηλεόρασης νομοθετήθηκε το 2010 και ισούται με το 20% της αξίας των τηλεοπτικών διαφημίσεων. Από τότε έχει αναβληθεί η καταβολή του άλλες δύο φορές. Επίσης, παρά το γεγονός ότι βάσει των τριών μνημονιακών συμβάσεων που έχει υπογράψει η Ελλάδα προβλέπονται έσοδα από τη δημοπράτηση των τηλεοπτικών αδειών, η κυβέρνηση ποιεί τη νήσσαν. Αντί να προχωρήσει στη θέσπιση τιμοκαταλόγου νόμιμης αδειοδότησης αναβάλλει την εφαρμογή του νόμου προκειμένου να μη θίξει τα συμφέροντα των καναλαρχών.

Την ίδια ώρα που επιβάλει στο μέσο πολίτη εξοντωτικά οικονομικά μέτρα και εργασιακές συνθήκες που θυμίζουν μεσαίωνα. Η αναβολή της είσπραξης των φόρων έγινε με τη γνωστή φόρμουλα των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Ένα εργαλείο το οποίο υποτίθεται ότι θεσπίστηκε προκειμένου να αντιμετωπιστούν φαινόμενα ακυβερνησίας και έκτοτε μεταβλήθηκε στην κατεξοχήν μέθοδο για την ψήφιση σκληρών και ανάλγητων οικονομικών μέτρων, που δύσκολα θα περνούσαν στη Βουλή. Το κόλπο με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου είναι απλό. Στα δεκάδες σκληρά και ανάλγητα μέτρα που κάθε λίγο και λιγάκι προσπαθεί η κυβέρνηση να περάσει στο κοινοβούλιο, εμφανίζονται αντιρρησίες βουλευτές που απειλούν να τα καταψηφίσουν. Τα μέτρα αποσύρονται, αλλά προσωρινά. Λίγο μετά επιστρέφουν με τη Μορφή Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, η οποία και θα πρέπει να κυρωθεί στη Βουλή 3 μήνες μετά την υπογραφή της. Την τελευταία μέρα προτού εκπνεύσει το τρίμηνο η κυβέρνηση φέρνει τις Πράξεις στη Βουλή μέσα σε ενιαία νομοσχέδια τα οποία καταθέτει με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, επικαλούμενη τη σοβαρότητα της κατάστασης. Με τρόπο αυτό τον τελευταίο χρόνο ήρθαν στη Βουλή περισσότερες από 55 Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Το κατά πόσο αυτές κινούνται μέσα στα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να απαντήσει η ίδια η κυβέρνηση...

πηγή

Η Χρυσή Αυγή κατά των φόρων στους εφοπλιστές

Η Χρυσή Αυγή κατά των φόρων στους εφοπλιστές:

Κόντρα για την φορολόγηση των εφοπλιστών έγινε στην Βουλή στην διάρκεια της συζήτησης στην Επιτροπή για τον προϋπολογισμό με την «Χρυσή Αυγή» να παίρνει ξεκάθαρη θέση κατά της φορολογίας των υπό ελληνική σημαία πλοίων προτείνοντας να δοθούν και άλλα κίνητρα στους εφοπλιστές για την πρόσληψη ελληνικών πληρωμάτων.

Όπως μετέδωσε το in.gr ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Γιώργος Γερμενής καταφέρθηκε κατά της φορολογίας των υπό ελληνική σημαία πλοίων με βάση το τονάζ τους ενώ νωρίτερα ο εισηγητής της Χ.Α. Ηλίας Παναγιώταρος, είχε προτείνει μάλιστα και κίνητρα στους εφοπλιστές για την πρόσληψη ελληνικών πληρωμάτων…

Ο «ακτιβισμός» τους υπέρ των «φτωχων» φτάνει έως εκεί που τους επιτρέπουν τα αφεντικά τους.

Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2013 θα πρέπει να εισπραχτούν 80 εκατομμύρια ευρώ από την αύξηση της φορολόγησης των εφοπλιστών, πάντα με βάση το τονάζ των πλοίων.

Την ίδια ώρα, όμως, περικόπτονται από τους ανάπηρους 82 εκατομμύρια ευρώ….

Με δύο λόγια, οι ανάπηροι καλούνται να προσφέρουν περισσότερα απ’ ότι οι…. Αναξιοπαθούντες εφοπλιστές!