Αποθήκες ψυχών

Πέρα από τις καθημερινές μου ανησυχίες- ακρίβεια, ανεργία, μετακίνηση αθλητών σε ένα καθώς- πρέπει στάδιο, φροντίδα των άλλων, μαγείρεμα, σεμινάρια, τράπεζες, πως να οργανωθούμε στο νησί και πολλά άλλα, λέω στον εαυτό μου: «Κάτσε λίγο να ηρεμήσεις, τι στο καλό, άλλοι περνάνε καλά στην παραλία! Όπως μου είπαν, ας κάνω κάτι και για μένα. Κούλαρε, επιτέλους, έχεις χρόνο να σώσεις τον κόσμο…»

Έλα, ντε, τι τό’θελα? Ανοίγω την τηλεόραση, νευριάζω με τα ψέματα, ανοίγω εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας, τα ίδια, λέω κάτσε να δω τι γίνεται στο νησί… Και διαβάζω τις τοπικές. Εδώ έχει ο μπαχτσές απ’όλα. Ένα άρθρο, όμως, από τα πολλά, με έκανε να δακρύζω. Και θεωρώ ότι πρέπει να το γράφω ακριβώς όπως είναι στην εφημερίδα:

“ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ από 60 φυλακισμένα παιδιά

Σκηνή έστησαν χθες οι ``Γιατροί χωρίς Σύνορα`` έξω από το Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων

Γράφει η ΠΕΛΛΗ ΓΙΑΚΟΥΜΗ

27/6/2008

«Let us go» φωνάζουν ρυθμικά από τα κάγκελα του Κέντρου Υποδοχής Προσφύγων στη Μυτιλήνη οι περίπου 60 ανήλικοι αλλοδαποί, που εδώ και τέσσερις ημέρες κάνουν απεργίας πείνας, ζητώντας... την ελευθερία τους! Κάτι που ας σημειωθεί ότι επιβάλει η ελληνική νομοθεσία.

Η κατάσταση στο Κέντρο Υποδοχής είναι έκρυθμη, καθώς κάποιοι απ’ αυτούς απειλούν ότι θ’ αυτοκτονήσουν, μη αντέχοντας άλλο την πολυήμερη κράτησή τους στο Κέντρο της Μυτιλήνης, που για αρκετούς, ήδη ξεπερνά και τις 20 ημέρες. Χωρίς να τους επιτρέπεται ο προαυλισμός, κλεισμένοι κυριολεκτικά σε κελιά, με ανυπόφορη δυσοσμία και σε υψηλές θερμοκρασίες οι ανήλικοι έχουν εξεγερθεί, ενώ όπως δηλώνει ο επικεφαλής της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες Γ. Τσαρμπόπουλος, ο οποίος παρακολουθεί στενά το όλο θέμα, «αν συνεχιστεί η κατάσταση αυτή, έστω και λίγες ημέρες ακόμη, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις εξελίξεις».

Όλα ξεκίνησαν όταν πριν μέρες, με εντολή του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Μυτιλήνης Κώστα Μπούτσικου, τέθηκε σε εφαρμογή το Προεδρικό Διάταγμα 220/2007. Σύμφωνα με αυτό, ορίζεται ο ίδιος επίτροπος για τα ασυνόδευτα παιδιά - πρόσφυγες. Ο Εισαγγελέας παρήγγειλε σε κοινωνικούς λειτουργούς δημοσίων φορέων του νησιού να ενεργήσουν ως επίτροποι και να βρεθούν κατάλληλες συνθήκες υποδοχής και στέγης για τους ανήλικους κρατούμενους. Μέχρι σήμερα όμως οι υποδομές αυτές δεν βρέθηκαν, οπότε και οι ανήλικοι πρόσφυγες παραμένουν 20 ημέρες κρατούμενοι, υπό καθεστώς πραγματικής ομηρίας και σε άθλιες συνθήκες κράτησης. Η εφαρμογή του Προεδρικού Διατάγματος επομένως -που ως στόχο έχει να προστατεύσει τους ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες από κυκλώματα εκμετάλλευσης παιδιών- είχε σαν μόνο αποτέλεσμα να παρατείνει την παραμονή των παιδιών στο Κέντρο Υποδοχής. Να σημειωθεί ότι η πρακτική που εφαρμοζόταν μέχρι σήμερα ήταν ότι όλοι οι πρόσφυγες -ανήλικοι και μη- κρατούνταν για τρεις έως τέσσερις ημέρες μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες ιατρικών εξετάσεων και καταγραφής τους και μετά αφήνονταν ελεύθεροι με το γνωστό υπηρεσιακό σημείωμα να εγκαταλείψουν τη χώρα σε 30 ημέρες. Καμία απολύτως μέριμνα δεν υπήρχε για τους ανηλίκους, οι οποίοι και αντιμετωπίζονταν σαν ενήλικοι. Από την εφαρμογή του Προεδρικού Διατάγματος οι ανήλικοι παραμένουν έγκλειστοι κι άγνωστο μέχρι πότε, ενώ οι ενήλικοι συνεχίζουν να αφήνονται ελεύθεροι τρεις με τέσσερις μέρες μετά τη σύλληψή τους.

Μιλούν για αυτοκτονία

Από τις 22 Ιουνίου οι 58 ανήλικοι άρχισαν να πετάνε το φαγητό τους και να ζητούν την ελευθερία τους, απειλώντας μέχρι και με αυτοκτονία. Την ημέρα που ξεκίνησαν την εξέγερση, στο Κέντρο Υποδοχής στη Μυτιλήνη βρισκόταν ο επικεφαλής του γραφείου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες στην Ελλάδα Γ. Τσαρμπόπουλος, ο οποίος, μάλιστα, μαζί με τον νομάρχη, Παύλο Βογιατζή, επισκέφθηκε τον Εισαγγελέα και ζητώντας την παρέμβασή του ώστε να κινητοποιηθούν οι υπηρεσίες του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης -που είναι και αρμόδιες για να βρεθεί λύση ώστε να φιλοξενηθούν οι ανήλικοι σε χώρο έξω από το Κέντρο Υποδοχής σε κατάλληλες συνθήκες.

Την αγωνία των ανηλίκων ενίσχυσαν οι πληροφορίες για εφαρμογή της νέας Ευρωπαϊκής Οδηγίας, όπου, θεωρώντας ότι μπορεί να μείνουν μέχρι και έξι μήνες στο Κέντρο Υποδοχής, βρέθηκαν σε απόγνωση.

Οι πληροφορίες αναφέρουν - δεδομένου ότι δεν επιτρέπεται η είσοδος των Μέσων Ενημέρωσης στο Κέντρο Υποδοχής - ότι ανάμεσα στους ανήλικους που έχουν εξεγερθεί είναι ασυνόδευτα κορίτσια από τη Σομαλία ηλικίας οκτώ έως 12 ετών και αγόρια από το Αφγανιστάν 12 έως 18 ετών .

«Βλέπουν τους ενήλικες συμπατριώτες τους να αφήνονται ελεύθεροι μέσα σε λίγες ημέρες, ενώ οι ίδιοι παραμένουν εκεί, και αντιδρούν» σχολίασε μιλώντας στο «Ε» ο Γιώργος Τσαρμπόπουλος. «Η σημερινή κρίση στο Κέντρο της Μυτιλήνης, συνέχισε, είναι ευκαιρία να χτυπήσει το καμπανάκι για την πολιτεία να φτιάξει Κέντρα για ανήλικους πρόσφυγες με κατάλληλες υποδομές. Χώρους ανθρώπινους που να μπορούν να φάνε και να κοιμηθούν και να μην είναι κρατούμενοι. Έχουμε ενημερώσει το Υπουργείο Υγείας για τα γεγονότα στη Μυτιλήνη εφιστώντας τους την προσοχή ότι όσο παρατείνεται η κράτηση των ανηλίκων εκεί και κάτω από αυτές τις συνθήκες, μπορεί να οδηγηθούμε σε απρόβλεπτες εξελίξεις».

Ο κ. Τσαρμπόπουλος μιλώντας στο «Ε» σχολίασε ακόμα το γεγονός ότι όλες αυτές τις ημέρες και ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η κρίση στο Κέντρο Υποδοχής, ο Εισαγγελέας βρίσκεται σε άδεια (σ.σ. αναμένεται να επιστρέψει στις αρχές Ιουλίου) έχοντας αναθέσει καθήκοντα επιτρόπων σε κοινωνικούς λειτουργούς της Νομαρχίας, οι οποίοι εν μέσω κρίσης δεν είναι σε θέση να λάβουν αποφάσεις. «Θέλω να εκφράσω την ανησυχία και την απορία μου για το πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε όλες αυτές τις συζητήσεις και να αναζητήσουμε λύσεις με τα Υπουργεία και τους φορείς χωρίς να ξέρουμε και τη δική του θέση τη στιγμή που είναι και εκ του Νόμου αρμόδιος. Όλες οι ενέργειες θα πρέπει να γίνονται και με τη δική του πίεση και παρέμβαση» είπε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής του γραφείου της Αθήνας της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

Τα Υπουργεία Υγείας και Εσωτερικών (υπεύθυνες αρχές για ανεύρεση κατάλληλων συνθηκών στέγασης) με τη σειρά τους παρά το γεγονός ότι από την πρώτη ημέρα της εξέγερσης έχουν ενημερωθεί για την κατάσταση, δεν έχουν προχωρήσει μέχρι σήμερα σε καμία ενέργεια αφήνοντας τους ανηλικους να παραμένουν κρατούμενοι στο Κέντρο Κράτησης. Κι αυτό παρά το ότι η κρίση όσο περνάνε οι μέρες, παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.

Ο Νομάρχης τώρα Παύλος Βογιατζής βρέθηκε χθες στην Αθήνα ειδικά για το θέμα αυτό. Παρά τις προσπάθειές του όμως από το πρωί και μέχρι αργά χθες το μεσημέρι όταν και γράφτηκαν αυτές οι γραμμές δεν είχε σταθεί δυνατό να συναντηθεί με εκπρόσωπο της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου.

Ανακοίνωση από την «Προς Φυγή»

Σε χθεσινή ανακοίνωσή της η κίνηση πολιτών «Προς φυγή» -που ήταν τα μέλη της και οι πρώτοι άνθρωποι που κατήγγειλαν τις συνθήκες που επικρατούν στο κέντρο για τους ανήλικους- αναφέρει: «Η κατάσταση στο κέντρο κράτησης μυρίζει μπαρούτι αφού οι άνθρωποι κρατούνται κάτω από άθλιες συνθήκες υγιεινής, χωρίς προαυλισμό και κυρίως χωρίς ελπίδα. Απειλούν ότι θα αυτοκτονήσουν γιατί δεν αντέχουν άλλο… Οι ανήλικοι είναι τουλάχιστον 58 και σε ένδειξη αλληλεγγύης απεργούν μαζί τους και οι γυναίκες. Ανάμεσα τους βρίσκονται δυο μικρά παιδιά και ένα βρέφος. Η ομάδα «Προς φυγή» ζητά την άμεση απελευθέρωση τους».

Σκηνή έστησαν οι «Γιατροί χωρίς σύνορα»

Με αυτόνομο φαρμακείο και από χθες σε δικό τους χώρο βρίσκονται από χθες οι «Γιατροί χωρίς σύνορα» στο προαύλιο του Κέντρου Υποδοχής. Η Οργάνωση έστησε σκηνή όπου μπορούν πλέον τα μέλη της Οργάνωσης να λειτουργούν αυτόνομα και ξέχωρα από το ιατρείο που ήδη λειτουργεί εκεί με ευθύνη της Νομαρχίας. «Στόχος είναι να υπάρχει πρόσβαση από όλους τους μετανάστες στο ιατρείο μας όποτε εκείνοι το επιθυμούν και με τον τρόπο αυτό θα μπορούν να βγαίνουν και έξω από τα κελιά τους» λέει ο υπεύθυνος Επικοινωνίας τη Οργάνωσης κ. Νώντας Πάσχος.

Η οργάνωση «Γιατροί χωρίς σύνορα» πιέζει ώστε να βρεθεί άμεσα λύση στο θέμα του προαυλισμού αφού με αυτό τον τρόπο πέρα από το ότι οι ίδιοι θα αισθάνονται καλύτερα έξω από τα κελιά τους θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να απευθύνονται στο ιατρείο για ιατρική βοήθεια και όχι όπως συμβαίνει τώρα που ερωτώνται απλώς «ποιοι έχουν ανάγκη από γιατρό» για να μεταφερθούν στο ιατρείο.

Την Τρίτη με πρωτοβουλία των «Γιατρών χωρίς σύνορα» έγινε και εμβολιασμός σε όλους τους πρόσφυγες του Κέντρου Υποδοχής.”

emprosnet

Θα πάω εκεί και ας γίνω «κακιά» για άλλη μια φορά. Για μένα το κάνω... Αλλιώς πως θα συνεχίζω να ζω???!!

Κρατάω αυτό: «Ανάμεσα τους βρίσκονται δυο μικρά παιδιά και ένα βρέφος.»

Ημέρα της Επανάστασης

Όρνιο περιμένει να πεθάνει το παιδί που καταρρέει στην Αφρική.

Κατά την διάρκεια του λοιμού στο Σουδάν το 1993, ο Kevin Carter (φωτογράφος) έβγαλε αυτή την φωτογραφία, ενός κοριτσιού που είχε καταρεύσει πηγαίνοντας σε ένα καταυλισμό σίτισης τον Ενωμένων Εθνών που ήταν ένα χιλιόμετρο μακριά και ένος γύπα που πέριμενε να πεθάνει το κορίτσι για να το φάει. Ο Carter περίμενε για 20 λεπτά το πουλί να ανοίξει τα φτερά του, αλλά αυτό δεν το έκανε. Τελικά έβγαλε την φωτογραφία, έδιωξε το όρνιο και έφυγε χωρίς να βοηθήσει το μικρό κορίτσι. Τον Μάιο του 1994 κέρδισε το Pulitzer για αυτή τη φωτογραφία και τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου αυτοκτόνησε δένοντας με ταινία την άκρη ενός σωλήνα στην εξάτμιση του αυτοκινήτου του και βάζοντας την άλλη άκρη από το παράθυρο του συνοδηγού.

Το δίδαγμα είναι ότι δεν φτάνει να διώχνεις το «όρνιο», πρέπει να βοηθάς και το κατατρεγμένο.

Αλλιώς την συνείδηση και την ψυχή σου δεν την σώζει κανένα «βραβείο» στο κόσμο.

“Μπορεί να ακούγεται χαζό, αλλά θα το πω: ο πραγματικός επαναστάτης παροτρύνεται από αισθήματα αγάπης”, όπως είχε πει αυτός που δεν δεχότανε καμιά ιθαγένεια άλλη εκτός απο αυτή του Ανθρώπου- Guevara Ernesto.

Μην ξεχνάτε την αγάπη για τον συνάνθρωπο, αν θέλετε να είναι αληθινή η επανάσταση.

Tα τελευταία χρόνια έχει αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για τη ζωή και τις ιδέες του Che Guevara. Aυτό το ανανεωμένο ενδιαφέρον για τον Che εμφανίζεται σε μια περίοδο, όπου οι αριστεροί και μη, προσπαθούν να κατανοήσουν τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και τα αποτελέσματά της σε όλους τους τομείς. Oι περιπτώσεις της σύμπλευσης της κριτικής θεωρίας με το μεταμοντερνισμό έχουν δείξει ότι το μεταμοντέρνο δεν μπορεί να γονιμοποιήσει την επικριτική σκέψη και ορθή πράξη, ώστε αυτή να αποκρούσει αποτελεσματικά τη διάλυση των δημόσιων αγαθών από το νεοφιλελευθερισμό. Aυτό υποστηρίζει ότι η σύνδεση της κριτικής θεωρίας με τον ιστορικό υλισμό και την επαναστατική πολιτική δράση, που θα διαφοροποιείται από το ρεβιζιονισμό του «αριστερού» μεταμοντερνισμού, είναι το αποτελεσματικότερο μέσο για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Oι πολιτικοί πρέπει να ενθαρρυνθούν ώστε να κινηθούν πέρα από τη λογική των «μεταρρυθμίσεων», στην κατεύθυνση μιας νέας επαναστατικής πολιτικής, που θα έχει στο κέντρο τον Άνθρωπο. Παραδείγματα μιας τέτοιας κατεύθυνσης μπορούμε να πάρουμε από τη ζωή και τη διαλεκτική σκέψη του Che Guevara.

Γιατί ο Che; Γιατί τώρα;

Για εκείνους που παρακολουθούν τα παγκόσμια γεγονότα και γνωρίζουν την κατάσταση που επικρατεί στις πόλεις και τα χωριά του κόσμου, είναι προφανές ότι η «δημοκρατία» έχει γίνει όρος κενός περιεχομένου. Έχει μεταμορφωθεί σε κάτι αντίθετο με τις αρχές της. Oι πολίτες έχουν γίνει υποτακτικοί στους μηχανισμούς της συσσώρευσης κεφαλαίου και της κατανάλωσης, που τους εξουσιάζουν προκαλώντας τους «κοινωνική αμνησία». Tην ίδια στιγμή, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση την οποία προσπαθεί να υπερβεί, μέσα από ακόμα μεγαλύτερη ασυδοσία-πάγωμα των μισθών, ακρίβεια, συνδεδεμένες με υπερδανεισμός των νοικοκυριών στις τράπεζες. Oι Che (ασυμβίβαστοι) είναι αναγκαίοι σε αυτή τη συγκυρία περισσότερο από ποτέ. Δε χρειάζεται να αναλύσει κάποιος το πολιτικό τοπίο με κοινωνιολογικούς όρους ή με το εκπαιδευμένο μάτι του ακαδημαϊκού, για να καταλάβει ότι η καταπίεση όχι μόνο δεν έχει συντριβεί από την καπιταλιστική δημοκρατία, αλλά γίνεται όλο και μεγαλύτερη, εμφανίζεται σε νέες μορφές, χρησιμοποιεί νέα μέσα, όπως η νέα τεχνολογία των media, η ιδεολογική επίθεση στα συνδικάτα και το κράτος πρόνοιας, η επίθεση σε κάθε μορφής αντίστασης και ελεύθερης έκφρασης (π.χ. στα μπλογκς), η ξενοφοβία και η διαρκώς επεκτεινόμενη «βιομηχανία των φυλακών», η ανεργία και η νοοτροπία «Για όλα φταίνε οι μετανάστες», που θέλουν να διαδίδουν διάφορα βολεμένα «παπαγαλάκια».

Δε χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για να καταλάβει κάποιος προς τα πού πηγαίνει η κατάσταση. H πλεονεξία των εταιριών, η δίψα τους για κέρδος, έχει μεγαλώσει το χάσμα πλουσίων και φτωχών. Oι 300 μεγαλύτερες εταιρίες κατέχουν το 70 % του συνόλου των επενδύσεων διεθνώς.

Τώρα πιο πολύ από ποτέ, σε αυτό το καθεστώς «κοινωνικής σκιζοφρένειας», όταν ο κάθε «πολιτικάντης» που κρατάει μια «ακαδημαϊκή» και «φιλοσοφική» ρητορεία, με σκοπό να δικαιολογήσει «πολιτικά» τα κοινωνικά προβλήματα και να ενισχύσει την κοινωνική αμνησία του πλήθους, η να αναδειχτεί προσωπικά σε έναν κόσμο που οι αληθινές αξίες είναι στο περιθώριο (η προσπαθούν να τις έχουν στο περιθώριο), Τώρα, πιο πολύ από ποτέ, έχουμε ανάγκη το Όραμα.

Έχουμε ανάγκη τις ιδέες του Τσε (ψιτ… Το όνομα που είχε διαλέξει γιατί ένιωσε ένας από τους πολλούς), την ασυμβιβατικότητα του τόσο σε έναν σκληρό καπιταλισμό, όσο και στον ψεύτικο «κομμουνισμό» (το 1967 ο Τσε αποκάλεσε τα κομμουνιστικά τότε κράτη-Ε.ΣΣ.Δ. κ.λ.π. “σιωπηρούς συνένοχους του ιμπεριαλισμού”, η αλλιώς το δεκανίκι της δεξιάς, όπως αποδείχτηκε τώρα), έχουμε ανάγκη το Όραμα της αληθινής Επανάστασης, μέσα από τον ανθρωπισμό. Τώρα, που αισθανόμαστε απομονωμένοι σε ένα πλήθος που συμβιβάζεται η αδιαφορεί, περιμένοντας λύσεις από Ένα πρόσωπο με μαγικό ραβδί, τώρα, βαθιά μέσα μας, καταλαβαίνουμε ότι το Όραμα του επαναστάτη που δεν έσκυψε ποτέ κεφάλι, δεν συμβιβάστηκε ούτε μια στιγμή και δεν πρόδωσε ποτέ τους ανθρώπους, αυτό το Όραμα ζει βαθιά μέσα μας. Και όπως είπε και ο Τσε στον δολοφόνο του «Σκότωσε με, δειλέ, αυτό που θα σκοτώσεις δεν είναι παρά μόνο ένας άνθρωπος».

Το Όραμα του, αυτό το «Θέλω να αλλάξω τον κόσμο», που έμεινε σαν φωτιά στα μάτια του και μετά θάνατο, είναι η ανάγκη για να κάνουμε πράξη και όχι να μείνει θεωρία, την διαδικασία του εξανθρωπισμού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Η Αλλαγή πρέπει να γίνει από μας, από μέσα μας και από τους διπλανούς. Αυτή είναι η απάντηση στην ασυδοσία και στην αδιαφορία. Γιατί οι νέοι άνθρωποι που αναζητούν ένα «νέο ανθρωπισμό» για να ξεφύγουν από την απομόνωση, το συναισθηματικό κενό, την απουσία νοήματος ζωής, που δεν ικανοποιούνται από τα «σκουπίδια» του καταναλωτισμού, μπορούν να δουν στη ζωή και το έργο του Che, παραδείγματα αυτού του «νέου ανθρωπισμού».

"Αγωνιστείτε, οργανωθείτε, ξεσηκωθείτε". Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ. Για να αλλάξουμε τον κόσμο.

Και κλείνω με τα λόγια ενός άλλου μεγάλου επαναστάτη για την ειρήνη και το ανθρώπινο δίκαιο «Γίνε εσύ η Αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο».- Μαχάτμα Γκάντι.

Ημέρες της Αγάπης

Όλες αυτές τις ημέρες μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι.

Γιατί μόνο τώρα νιώθουμε την ανάγκη να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον??? Είτε πρόκειται για συγγενείς η για άλλους?

Όλη αυτή η θυσία, ανθρώπου η Θεού, δεν πήγε χαμένη... Όλη αυτή η αναζήτηση, πιστεύουμε η όχι, ήταν η όχι Θεός, είναι για το καλό. Υπάρχει πνεύμα, υπάρχει αναζήτηση, υπάρχει κάτι παραπέρα από την φθορά της ύλης? Μόνο η ερώτηση αρκεί. Εμείς πάμε παραπέρα. Και το πνεύμα υπάρχει έτσι, με αυτή την ερώτηση, μέσα μας.

Δεν ξέρω να γράφω καλά, δεν έχω την φιλοδοξία να «δείξω» κάτι που δεν είμαι, απλά, οποιαδήποτε τέτοια ερώτηση- είμαι σίγουρη ότι την κάνετε και εσείς κατά καιρούς- και την έχω κάνει και εγώ. Εδώ και τώρα, με πολύ απλά και φτωχά ελληνικά που διαθέτω, θα κάνω την αναζήτηση μου. Ευτυχώς για μένα, τώρα μπορώ να έχω κάτι παραπάνω από ημερολόγιο. Και ακόμα καλύτερα, να είμαι «κρυμμένη», αλλά να ζητάω και γνώμες πάνω στην αυτοανάλυση μου.

Αν δεν θα υπήρχε Χριστός, Άνθρωπος η Θεός, θα είχαμε πάει στην αναζήτηση?

Ναι, μας λένε η γραφές. Ναι, γιατί πριν από αυτόν ήταν ο Βούδας, ο Τάο και άλλοι.

Όχι, μου απαντάω εγώ, γιατί κανένας πριν από αυτόν δεν μας είχε βάλει σε δίλημμα- αν δεν ήταν Θεός, τότε- με τις πράξεις του- ένας Άνθρωπος (Αληθινά Άνθρωπος), μπορεί να κάνει «θεϊκές» πράξεις?

Όσο γράφω, αρχίζω να θολώνομαι… Μπας και λέω πολλά? Μπας και ξεπερνάω τα όρια? Και πια είναι τα όρια? Και ποιος είναι αυτός που τα ορίζει? Γιατί ο Θεός δεν τα ορίζει…Μήπως υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να μας βάζουνε όρια? Για να μην ψαχνόμαστε? Μα ο Χριστός είχε πει «Ψάξε και θα βρεις». Ψάξε μέσα σου και θα με βρεις. Αυτά τα κρυμμένα ευαγγέλια, ειδικά της Μαρίας Μαγδαληνής… Ψάξε μέσα σου, Άνθρωπε και θα με βρεις. Γιατί και εσύ έχεις τον Θεό μέσα σου. Αρκεί να τον βρεις.

Όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών του- σπουδαίο μάθημα. Κανείς δεν είναι πάνω από τους άλλους. Εμείς «κάνουμε» τον εαυτό μας κατώτερο η ανώτερο και όχι με το να είμαστε πιο πλούσιοι, αλλά με το να είμαστε πιο Ανθρώπινοι η πιο κτήνη...

Και εσύ έχεις τον Θεό μέσα σου- αρκεί να ψάξεις. Ψάχνουμε, η μας συμφέρει να πιστεύουμε, τι είναι πιο εύκολο για μας, ότι δεν χρειάζεται μεγάλο κόπο- πνευματικό η σωματικό. Άλλο είναι να προσποιηθούμε ότι «πιστεύουμε»,να ακολουθήσουμε δόγματα και να «πληρώσουμε» τις αμαρτίες μας με χρήματα στις εκκλησίες…και άλλο είναι να προσπαθήσουμε να κάνουμε το σωστό για μας και για όλους τους άλλους, γιατί αυτό νιώθουμε μέσα μας. Άλλο είναι, με λίγα και απλά λόγια να φοβόμαστε τον Θεό και να ζητήσουμε άφεση αμαρτιών και άλλο να αγαπάμε τον Θεό (που ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ, σε όλους και σε όλα) και να κάνουμε το καλό από αγάπη και μόνο, σε οτιδήποτε υπάρχει πάνω στην γη και όχι μόνο.

Δεν ξέρω αν ο Θεός θα πάρει, στις πρώτες θέσεις στο παράδεισο- αυτούς που κλέβουν με διάφορους τρόπους τους άλλους, επειδή θα πληρώσουν παραπάνω το «χρέος» τους στις εκκλησίες. Και δεν ξέρω αν αυτοί, που για μας είναι οι «ονειροπόλοι» σήμερα, δεν είναι και οι σωστοί. Η αν θα πάρει δίπλα του- τους «άθεους», που δεν πατάνε στην εκκλησία, αλλά κάνουνε μόνο πράξεις αγάπης και σεβασμού προς όλες τις μορφές ζωής η ενέργειας πάνω στην γη. Και όχι από «φόβο» στο Θεό, αλλά από αγάπη προς αυτό που είναι Δημιούργημα του Θεού. Και φτάνω, άθελα μου, στο ερώτημα- τι είναι η Αγάπη?

Είναι κάτι που μπορείς να το αποστομίζεις αν δεν το νιώθεις? Είναι κάτι που μπορεί ο καθένας να το νιώσει?

Η Αγάπη, τόσο μέσα στον κόσμο της εκδήλωσης όσο και στον αόρατο κόσμο, αποτελεί το θεμελιώδη λίθο της δημιουργίας. Eίναι μια δύναμη που διαχέεται παντού, αγκαλιάζει και υπάρχει μέσα στα πάντα, υπάρχει στη φύση, στον περιβάλλοντα αέρα, ακτινοβολεί σε όλη τη γήινη αύρα όπως και σε όλο το Σύμπαν. Η Αγάπη από τη φύση της, είναι μία από τις λίγες δυνάμεις που μπορούν να λειτουργήσουν ενωτικά και καταπραϋντικά μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Η Αγάπη είναι μια από τις ισχυρότερες κινητήριες δυνάμεις που χαρακτηρίζεται από απόλυτη αρμονία. Είναι μια δύναμη που υπάρχει διάχυτη σε όλη την ύπαρξη και επιφέρει ισορροπία. Τα ενεργειακά της ρεύματα διαποτίζουν τα πάντα και δημιουργείται μια ανταποδοτική διαδικασία. Η Αγάπη, ως εκδηλωμένη ενέργεια, έχει την ιδιότητα της εξάπλωσης, της μετάδοσης, της διάχυσης της δυναμικής της.

Η αρχέτυπη όψη της Αγάπης δεν έχει σχέση με την όψη της Αγάπης που εμείς γνωρίζουμε σήμερα, αλλά και γενικότερα οι άνθρωποι, χαρακτηρίζουμε ως τέτοια και που κύρια λειτουργεί με το συναίσθημα. Η Αγάπη παρομοιάζεται σαν μια ενεργειακή θάλασσα που διαποτίζει τα πάντα, χωρίς να χρωματίζει με κάποιες μορφές συναισθημάτων. Η Αγάπη μεταδίδει την άπλετη ισορροπία και την εσωτερική γαλήνη που μέσα στην ίδια την εκδήλωση εξαπλώνει στα πάντα.

Στην υλική-καθημερινή έκφρασή της, χρησιμοποιούμε την αγάπη σαν μέσο επικοινωνίας, σαν μέσο ανταλλαγής και επιρροής ανάμεσα στους ανθρώπους και όχι μόνο. Το μεγαλύτερο τμήμα της ανθρωπότητας, σχεδόν, συλλαμβάνει τα ενεργειακά ρεύματα της αγάπης εντελώς ασυνείδητα και ευκαιριακά. Η έλλειψη δεκτικότητας, η αδυναμία διεύρυνσης, ο ανύπαρκτος συντονισμός, είναι οι κύριες αιτίες για τη μη ολοκληρωμένη ή ατελή λειτουργία του ανθρώπου, για την ύπαρξη της αδυναμίας του να λειτουργήσει με αγάπη, να λάβει και να προσφέρει αγάπη. Αυτή η έλλειψη δημιουργεί μια απομόνωση και ένα επιπλέον κλείσιμο από τα ενεργειακά ρεύματα της αγάπης.

Η πραγματική ενεργειακή ροή της Αγάπης είναι εντελώς διαχωρισμένη από το ανθρώπινο συναίσθημα, πρόκειται για μια υπερβατική δύναμη που αγκαλιάζει, ενεργοποιεί, μαγνητίζει, αλλά δεν δεσμεύει. Το συναίσθημα, που όλοι βιώνουμε στην πορεία της καθημερινότητάς μας, λειτουργεί δεσμευτικά-κτητικά, ενώ η Αγάπη, από τη φύση της, λειτουργεί απελευθερωτικά. Η Αγάπη μας ανοίγει τους ορίζοντες της ίδιας μας της ψυχής, η Αγάπη δίνει φτερά στην ύπαρξή μας και την οδηγεί στην υπέρβαση της καθημερινότητας, ενώ το συναίσθημα λειτουργεί και δραστηριοποιείται μέσα σε συγκεκριμένα και στενά πλαίσια ενώ παράλληλα καθορίζει την προσωπική μας ταυτότητα προς τα έξω..

Η δύναμη της Αγάπης, είναι ο λόγος που υφίσταται σαν ολότητα το σύμπαν. Από τη στιγμή όμως που υλοποιείται η σύλληψή της από τον ανθρώπινο νου, αρχίζει και η χροιά που μπορεί να της δώσει ο καθένας από μας, που ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, την αντίληψη που έχει για την ζωή, τα βιώματα και την βιολογική του εξέλιξη, οριοθετείται και η καθαρότητα της επαφής της συνείδησης του με την αγνή όψη της Αγάπης.

Η Αγάπη λοιπών είναι άνευ όρων και δεν έχει παρά μόνο απόλυτη έννοια. Είναι στενά συνδεδεμένη με την Ελευθέρια της ψυχής. Λέμε «Η αγάπη δίνει φτερά». Η αγάπη ελευθερώνει από τα κοινά δεσμά της γης και της ύλης, προσβλέπει στις ουράνιες ενέργειες και η σκέψη της, ονειροπόλα και αισιόδοξη, δεν αφήνεται να βυθιστεί στο βούρκο της απαισιοδοξίας και της φθοράς. Η αγάπη από την φύση της είναι αισιόδοξη, γιατί δίνει ελπίδα και γαληνή και όλα αυτά μας δίνουν την πίστη ότι η αγάπη δεν τελειώνει και ότι υπάρχει και πέρα από την ζωή, με την όψη που γνωρίζουμε τώρα και ακόμα παραπάνω. Είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη συνείδηση του εαυτού μας, αλλά και με το ένστικτο, με την υποσυνείδηση. Όπως έχει άμεση σύνδεση και με την αληθινή ατομική ελευθέρια. Π.χ. αν γνωρίζεις υποσυνείδητα (ενστικτωδώς) τι είναι ο πόνος, προσπαθείς να μην το προκαλείς στους άλλους, τουλάχιστον όχι στους κοντινούς, και αυτή την προστασία, την αλληλέγγυα σου, την προσφέρει απλά η αγάπη. Έχεις όμως την ελευθέρια να την ακολουθήσεις συνειδητά η να τους δεσμεύεις εγωιστικά (τους κοντινούς σου), στο όνομα της.

Επίσης η επίδραση του ανθρώπου μέσω της Αγάπης πάνω σε όλα τα όντα του πλανήτη δεν πρέπει να θεωρηθεί ως κυριαρχία ή ως θέση ισχύος, αλλά ως μια ευκαιρία απέναντι στην εξελικτική του διαδικασία, απέναντι στην ίδια την εξέλιξη στην οποία και ο ίδιος μετέχει ενεργά.

Η ανθρωπότητα ως σύνολο έχει κατορθώσει ελάχιστα να συλλάβει και να εξαπλώσει την αγάπη, όχι μόνο απέναντι στα μέλη της αλλά και σε άλλες υπάρξεις . Είναι γνωστό πως οι φόβοι και ειδικότερα η άγνοια του ίδιου μας του εαυτού, προκαλούν αναστολές της γενικής δεκτικότητάς μας και επομένως της απορρόφησης της αγάπης.

Για αυτό η γνώση του εαυτού μας θα μας απελευθερώσει και με την σειρά μας θα μπορέσουμε να παρέχουμε ελευθέρια, αρχίζοντας από τους διπλανούς μας. Με αυτό ελευθερώνουμε την ψυχή, το υποσυνείδητο μας και μετά την ανθρώπινη μας συνείδηση.

Όπως λέγεται συχνά, ο Νόμος που διέπει την ελευθερία είναι: «Είσαι ελεύθερος, όσο δε στερείς την ελευθερία του διπλανού σου».

Τι πιο όμορφο από το να μάθεις ένα παιδί, (το παιδί σου η άλλο, που θα μπορούσε να ήταν δικό σου) να είναι αληθινά ελεύθερος. Να λέει ελεύθερα την γνώμη του, να κάνει και να θέλει να κάνει, σωστές πράξεις, από αγάπη και όχι από φόβο. Αυτό είναι θεϊκό. Η ελευθερία της γνώμης και της πεποίθησης, πρέπει να εξαπλώνεται στους γύρο μας και όχι να την έχουμε κλείσει μέσα μας. Για αυτό και η ανάγκη για αυτό- ανάλυση. Η γνώση ελευθερώνει. Και εμάς και την συνείδηση μας. Και αυτό που νομίζουμε με το ένστικτο (υποσυνείδητο) ότι είναι σωστό, με την γνώση του εαυτού μας, μπορεί να γίνει ελπίδα. Η ελπίδα είναι η πίστη ότι κάτι μπορεί να γίνει, χωρίς να είμαστε βέβαιοι ότι θα γίνει. Αυτό μας πάει στη πίστη. «Αφήστε τα παιδιά να’ έρθουνε σε μένα». Μα τι είναι τα παιδιά, παρά μόνο εμείς, η καλύτερα οι ανθρώπινες μας ψυχές?

Ελπίδα, πίστη, ελευθέρια της ψυχής, αγάπη. Αυτά είναι η Αλήθεια. Αυτός είναι ο Δρόμος προς μια ανώτερη συνείδηση και αυτός είναι ο Λόγος ύπαρξης μας. Οποίος τα έχει βρει όλα αυτά, έχει βρει την γαλήνη. Ότι υπάρχουνε αυτοί οι «ονειροπόλοι» και οι ιδεολόγοι που πιστεύουν όντως, (οι οποίοι βρήκαν την απλή απάντηση στην αναζήτηση της ψυχής) μας δίνει Εμπιστοσύνη ότι υπάρχει Ελπίδα σε έναν μέλλον με αγάπη, που μπορεί να μας απελευθερώνει σαν ανθρωπότητα.

Μέχρι να τους καταλαβαίνουμε- όλους αυτούς που μας πάνε μπροστά- ας ψάξουμε βαθιά μέσα μας. Που ξέρεις, μπορεί να ελευθερώσουμε κανένα «παιδί» από τα δεσμά του «πρέπει» έτσι όπως τα αντιλαμβάνουμε εμείς τώρα. Και μπορεί η Ελπίδα να γίνει Εφικτή.

Μην θυσιάζετε άλλο την Αγάπη. Είμαστε στην εποχή του Υδροχόου. Απελευθερώστε την. Απλά, για να έχουμε μέλλον και Ελπίδα για το κόσμο.

Το να αγαπάμε τον εαυτό μας σημαίνει, για μένα, να γνωρίζουμε την ψυχή μας και να μην δώσουμε σημασία στην ύλη. Με αυτό θα αυτό- ελευθερωθούμε και θα μπορέσουμε να ακολουθήσουμε το Δρόμο του Θεού και την μόνη Αλήθεια. Θα καταλάβουμε ότι όλοι μας είμαστε ένα σύνολο στον μεγάλο ωκεανό του σύμπαν και θα μπορέσουμε να βρούμε την γαλήνη στην αναζήτηση μας προς την απόλυτη Αγάπη.

«Αφήστε τα παιδιά να έρθουνε σε μένα». Και με αυτά τα λόγια νιώθω την Αγάπη Του να με πλημμυρίζει. Ξέρω ότι βρήκα το Δρόμο.

Καλό Πάσχα

Το Μεγάλο Σάββατο λέει το ένα αρνί στο άλλο: «Πάμε αύριο μια βόλτα?» και εκείνο του απαντάει: «Δεν μπορώ- έχω… γύρισμα».

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση σε όλους.

Νίκος Κοτζιάς: Παγκόσμιες αλλαγές, πείνα και οικονομική κρίση: κράτος και αγορές

"Τις τελευταίες εβδομάδες καταγράφονται δύο αλληλένδετα μεταξύ τους φαινόμενα: η κρίση στο διεθνές τραπεζικό – χρηματοπιστωτικό σύστημα και η κρίση στον τομέα της διατροφής μεγάλου μέρους του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι δύο αυτές κρίσεις, με κοινές ρίζες προέλευσης, έχουν μεγάλες αρνητικές επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή εκατομμυρίων πολιτών. Αποτελούν δε, μέγιστη αποκάλυψη για τις περιορισμένες δυνατότητες των αγορών να αντιμετωπίσουν τα νέα προβλήματα του 21ου αιώνα. Αγνοια και έλλειψη κανόνων Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα είχε γίνει ένα είδος τοκογλύφου της πραγματικής οικονομίας. Μια μεγάλη μηχανή ανακατανομή εισοδήματος υπέρ των κατόχων άυλων μέσων και σύγχρονων εργαλείων χρηματοδότησης. Σ’ αντίθεση με παλιούς θεσμούς και διαδικασίες, τα νέα πεδία – εργαλεία του χρηματοπιστωτικού τομέα δεν υπόκειντο στον έλεγχο του κεντρικού τραπεζικού συστήματος και οι χρήστες δεν ήταν υποχρεωμένοι να ενημερώνουν οποιαδήποτε δημόσια αρχή. Δίπλα σε ένα σύστημα τραπεζών που λειτουργούσε με τους παλιούς κανόνες, συγκροτήθηκε ένα δεύτερο σύστημα ιδιωτικών θεσμών που δεν υπόκειντο σε αυτούς τους «παλιούς κανόνες». Η πλήρης ελευθερία, ορθότερα ασυδοσία, του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στο απόγειό της. Όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, πολλοί απ’ αυτούς που αποκόμιζαν υπέρογκα κέρδη από την αξιοποίηση αυτών των σύγχρονων εργαλείων δεν γνώριζαν τον ακριβή τρόπο λειτουργίας τους. Αλλά δεν τους ένοιαζε. Το κύριο ήταν να διαδέχεται το ένα ρεκόρ κερδών το άλλο. Ακόμα και έμπειροι τραπεζίτες και χρηματιστές αγνοούσαν πολλές από τις ακριβείς λειτουργίες των εργαλείων που υπήρχαν στην αγορά. Οι αρμόδιοι θεσμοί δεν καταλάβαιναν τον τρόπο που λειτουργούσαν αυτά τα εργαλεία και οι τυχόν επιπτώσεις που θα είχαν. Σε αυτές τις συνθήκες ήταν σχεδόν φυσικό όταν τα εργαλεία αυτά «παραφούσκωσαν» να αρχίζουν να σκάνε σαν τα μπαλόνια, πιο ορθά να συσσωρεύονται κρισιακά φαινόμενα. Μεγάλες τράπεζες βρέθηκαν να είναι κάτοχοι υποθηκών σπιτιών, δανείων χωρίς διασφαλίσεις και πριν απ’ όλα χρηματοπιστωτικών εργαλείων που είχαν υπερτιμηθεί νωρίτερα και απαξιωθεί στην τωρινή φάση. Οι «μπουρμπουλήθρες» έσκαγαν στα χέρια εκείνων που έκαναν μέγιστα κέρδη πριν λίγο καιρό. Κέρδη ιδιωτικά – ζημιές δημόσια Τα τελευταία χρόνια, το χρηματοπιστωτικό σύστημα «πετούσε» από ρεκόρ κερδών σε ρεκόρ κερδών. 150% κέρδη ανά έτος φάνταζαν σχεδόν ως αποτυχία. 200% κέρδος γίνονταν ανεκτό. Με 250% άρχιζε η ικανοποίηση, ενώ άνω των 300% ποσοστό κέρδους σε έναν χρόνο ήταν ο ορισμός της επιτυχίας που μπορούσε να φτάνει και στα 600%, αν όχι και τα 700%. Το νεοφιλελεύθερο επιχείρημα δικαιολόγησης αυτών των κερδών, ήταν ότι οι επενδυτές και ιδιαίτερα οι τράπεζες έπαιρναν ρίσκο με τα δικά τους χρήματα και για λογαριασμό των πελατών τους. Ότι τα μεγάλα ποσοστά κερδών ήταν η ανταμοιβή των επιχειρηματικών επιλογών τους. Η επιβράβευση τους για έξυπνες πολιτικές, ικανοποιητική χρήση των νέων χρηματοπιστωτικών εργαλείων, ορθές επιλογές. Κατά συνέπεια οι τράπεζες και άλλοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι δεν χρωστάγανε σε οποιονδήποτε οτιδήποτε. Δεν είναι τυχαίο, ότι λίγο καιρό προηγούμενα, στην εποχή των παχιών αγελάδων, υποστηριζόταν ότι αν τυχόν υπήρχαν ζημιές, αυτές θα τις πλήρωναν οι ίδιες οι επιχειρήσεις. Ό,τι, κατά συνέπεια, δικαιούνται και τα κέρδη που έκαναν. Και ξαφνικά!!! Και ξαφνικά ο «σύγχρονος σοσιαλισμός» έκανε την εμφάνισή του στην κοινωνική καθημερινή ζωή. Τα ιδιωτικά κέρδη απαιτούν κοινωνικοποίηση των ζημιών. Οι αμαρτωλές αγορές που δεν ήθελαν κανέναν έλεγχο από το δημόσιο, καμία κρατική ρύθμιση, κανένα κανόνα, ανακάλυψαν την αγάπη τους για το κράτος. Το τελευταίο κλήθηκε να παρέμβει. Να θέσει κανόνες. Στις διεθνείς τους συναντήσεις οι ισχυροί αυτού του κόσμου ανακάλυψαν ότι οι αγορές δεν αρκούν από μόνες τους. Ότι χρειάζονται κρατικές παρεμβάσεις προκειμένου να σωθούν τράπεζες από πτώχευση. Να σωθούν μεγαλομέτοχοι από την καταστροφή. Να διατηρηθεί το σύστημα κερδοφορίας σε λειτουργία. Να πληρώσουν οι άγρια φορολογούμενοι πολίτες τις ζημιές. Τα παλαιότερα κέρδη να μείνουν στα χέρια των λίγων και να διαμορφωθούν προοπτικές για μελλοντικά κέρδη. Όλα τα νεοφιλελεύθερα δόγματα χάθηκαν δια μιας από τον ορίζοντα. Ξαφνικά η θεωρία ότι η αγορά «εκκαθαρίζει» τις κακές επενδύσεις και επιβραβεύει τις καλές κατάρρευσε. Για τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, αποδείχτηκε ότι είναι εύκολο -όταν υπάρχουν υπέρμετρα κέρδη- να υποστηρίζει ότι τα κέρδη και οι ζημιές είναι ιδιωτική υπόθεση. Αντίθετα, όταν έρχονται οι φάσεις που συσσωρεύονται οι ζημιές τότε αποκαλύπτεται η υποκρισία του. Τότε είναι που απαιτεί την «κοινωνικοποίηση των ζημιών». Που απαιτεί να στηρίζονται οι επιχειρήσεις άμεσα από τον δημόσιο κορβανά. Που κηρύσσει το τέλος στο καλαμπούρι «της αναγκαστικής απόσυρσης του κράτους» και επιδιώκει να κατασκευαστεί ένα «κοινωνικό κράτος για τις επιχειρήσεις». Φαρισαϊκά υποστηρίζεται ότι αν κλείσει ένας χρηματοπιστωτικό ίδρυμα, τότε μπορεί να υπάρξουν καταστροφικές επιπτώσεις στο σύνολο της κοινωνίας. Η θεωρία ότι η αγορά πρέπει να αφήνεται να λειτουργεί μόνη της στέλνεται στην εξορία. Τις ζημιές των αποτυχημένων επιχειρήσεων οφείλει να πληρώσει το κράτος. Επιχειρήσεων που παρόλο που είναι αποτυχημένες σύμφωνα με όλους τους νόμους της αγοράς, ενάντια στα αγοριαία δόγματα, οφείλουμε ξαφνικά ως κοινωνία να διατηρήσουμε στη ζωή. Διότι αλλιώς, τάχατες, θα την πληρώσει, λένε, ο μικρός καταναλωτής. Στήριξη στους τραπεζίτες ή στους καταναλωτές? Και σε αυτό ακριβώς το σημείο προκύπτει ένα τεράστιο ερώτημα: γιατί να στηριχτούν οι δανειστές ή οι χρηματιστές των μικρών καταναλωτών και όχι οι τελευταίοι; Ας εξηγήσουμε περισσότερο το ερώτημά μας: Εάν επί παραδείγματι μια τράπεζα παράγει χιλιάδες στεγαστικά δάνεια τα οποία οι πολίτες δεν μπορούν να πληρώσουν, τότε κινδυνεύουν οι μεν πολίτες να χάσουν τα σπίτιά τους, η δε τράπεζα να κηρύξει πτώχευση. Σύμφωνα με τα περί ελεύθερης αγοράς υποκριτικά δόγματα, κάποιες τράπεζες κάποια στιγμή μπορεί να χρειαστεί να κηρύξουν πτώχευση και οι καταναλωτές να απολέσουν αυτά τα οποία αγόρασαν με τα δάνεια που δεν μπορούν να ξεπληρώσουν. Σύμφωνα με τα πραγματικά δόγματα που αντιλαμβάνεται το κράτος ως το συνεργείο αποκατάστασης των ζημιών του καπιταλισμού, ο δημόσιος τομέας οφείλει να επιδοτεί τις τράπεζες που ακολούθησαν λάθος πολιτική. Τράπεζες που αρχικά απόσπασαν πολλαπλά περισσότερα κέρδη του «φυσιολογικού» μέσου όρου και αργότερα κινδυνεύουν με πτώχευση. Το κράτος καλείται κάποια στιγμή να καταργήσει «προσωρινά» τη λειτουργία του συστήματος. Μόλις τεθούν κεφάλαια σε τροχιά απαξίωσης, καλείται ο δημόσιος τομέας να παραβιάσει τους κανόνες τις αγοράς στο όνομα της αγοράς (!). Να σταματήσει την λειτουργία της αγοράς, την στιγμή που εκείνη τείνει στην εκκαθάριση της από τους «άχρηστους». Σε αυτά τα πλαίσια, καλείται το κράτος να στηρίξει μεγάλες τράπεζες στο όνομα του δήθεν γενικού καλού και ας χάσουν οι καταναλωτές – πολίτες τα σπίτιά τους. Υπάρχει, όμως, και ένας άλλος δρόμος: το δημόσιο να στηρίξει τους πολίτες που δεν μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους προς τις τράπεζες. Με αυτό τον τρόπο, θα έσωναν οι πολίτες τις περιουσίες τους. Η όποια «ανόητη» τράπεζα θα είχε μια ευκαιρία να μην κλείσει, ενώ θα αύξανε η κατανάλωση της κοινωνίας συνολικά. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, τα έξοδα για το δημόσιο θα ήταν το πολύ εξίσου μεγάλα όσα και στην περίπτωση των δράσεων «σωτηρίας και στήριξης» συγκεκριμένων χρηματοπιστωτικών θεσμών. Πολλοί απορρίπτουν μια κρατική πολιτική στήριξης των πολιτών στο όνομα ενός υποκριτικού αντικρατισμού. Στην πραγματικότητα, προτιμούν να παρεμβαίνει το δημόσιο ευθέως υπέρ των ισχυρών επιχειρήσεων. Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό που συνέβη στις διεθνείς αγορές, ήταν ότι οι πολίτες πλήρωσαν τις μέχρι πριν λίγο καιρό κερδοφόρες τράπεζες. Κλήθηκαν να μοιραστούν τις ζημιές, αλλά όχι τα κέρδη τους. Με αυτές τις κρατικές ενέσεις στο χρηματιστηριακό κεφάλαιο, δόθηκε στο τελευταίο η δυνατότητα να μετακινηθεί σε παράγωγα, δηλαδή σε επενδύσεις μέσα στον χρόνο. Οι επενδύσεις αυτές έγιναν ως επί το πλείστον σε ορυκτά αγαθά και τρόφιμα. Με αυτό τον τρόπο, η «σωτηρία» τραπεζικών κεφαλαίων, επέτρεψε την μετακίνησή τους από επενδύσεις σε περιοχές άυλες και υψηλού ρίσκου σε περιοχές σίγουρες που αφορούν την μαζική κατανάλωση. Αυτή η μετακίνηση που έγινε με κοινωνικό κόστος, συνέβαλε, ταυτόχρονα, στην αύξηση των τιμών σε είδη πρώτης ανάγκης, όπως είναι η ενέργεια και πιο πρόσφατα τα είδη διατροφής. Με άλλα λόγια μεταφέρθηκε η κρίση κερδών από τη σφαίρα των χρηματοπιστωτικών δράσεων στον τομέα της διατροφής των πολιτών."

Δημοσιεύτηκε στην Αξία του Σαββάτου 19.4.08


Είναι πασιφανές ότι υπάρχει και άλλη λύση. Και μάλλον δόθηκε από τον ΓΑΠ. Μια ενδιάμεση λύση, που να τους βοηθάει όλους, αρκεί να υπάρχει βούληση.
Θα συνεχίζω σε λίγες μέρες με ένα κείμενο που ήθελα εδώ και καιρό να αναρτήσω. Προς το παρόν επισύναψα αυτή την εξαιρετική ανάλυση του Νίκου Κοτζιά.
Συνιστώ να την διαβάζετε με προσοχή και υπομονή. Αξίζει.

Να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, ζητά από το Πεκίνο ο πρόεδρος της ΔΟΕ

Ο πρόεδρος της ΔΟΕ Ζακ Ρογκ ζητά από το Πεκίνο να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώμτα, λέγοντας ότι Ολυμπιακοί θα επανακάμψουν από την κρίση. Να μην πολιτικοποιηθούν οι Αγώνες απαντά το Πεκίνο.

Ο Ζακ Ρογκ δήλωσε κατά τη διάρκεια σύσκεψης στο Πεκίνο ανάμεσα στην Ένωση Εθνικών Ολυμπιακών Επιτροπών και του εκτελεστικού συμβουλίου της ΔΟΕ ότι οι χώρες τους πρέπει να είναι βέβαιες ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα πετύχουν.

Ο πρόεδρος της ΔΟΕ εξέφρασε τη θλίψη του για τις διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της λαμπαδηδρομίας, δήλωσε όμως ότι θεωρεί το ταξίδι της Φλόγας μέσα από το Σαν Φρανσίσκο ως πρόοδο.

«Ωστόσο, δεν ήταν το χαρούμενο πάρτι που ελπίζαμε να είναι» δήλωσε.

Είπε ότι οι χώρες θα πρέπει να καθησυχάσουν τους αθλητές τους. «Πείτε τους να μην χάνουν την πίστη τους. Πείτε τους ότι θα αποτελέσουν παράδειγμα και ότι ο κόσμος θα τους παρακολουθεί. Έχουμε 120 ημέρες για να το πετύχουμε αυτό και πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε» δήλωσε.

Κάλεσε ωστόσο την Κίνα να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της σχετικά με την βελτίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.

«Πριν την ανάθεση, οι (Κινέζοι) εκπρόσωποι είχαν δηλώσει, και σας το λέω όπως το θυμάμαι, ότι 'η ανάθεση των Αγώνων στην Κίνα θα συμβάλλει στην πρόοδο των κοινωνικών θεμάτων, ειδικά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων'» επισήμανε μιλώντας σε δημοσιογράφους ο Ζ.Ρογκ.

«Αυτό το θεωρώ περισσότερο ως ηθική και όχι ως νομική δέσμευση. Ζητάμε κατηγορηματικά από την Κίνα να σεβαστεί αυτήν την ηθική δέσμευση» τόνισε ο πρόεδρος της ΔΟΕ.

Το Πεκίνο απαντώντας στον Ζ.Ροκ κάλεσε τη ΔΟΕ να μην πολιτικοποιήσει τους Αγώνες.
«Πιστεύω ότι οι υπεύθυνοι της ΔΟΕ υποστηρίζουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ότι παραμένουν προσηλωμένοι στον ολυμπιακό χάρτη, ο οποίος ορίζει ότι δεν πρέπει να υπεισέρχονται άκαιροι και άτοποι πολιτικοί παράγοντες» δήλωσε η εκπρόσωπος του κινεζικού υπουργείου Εξωτερικών Τζιανγκ Γιου

Μποϊκοτάζ ζητά ο Ομπάμα

Μια μέρα μετά τις δηλώσεις της Χίλαρι Κλίντον για μποϊκοτάζ της τελετής έναρξης, και ο έτερος υποψήφιος των Δημοκρατικών για το προεδρικό χρίσμα Μπάρακ Ομπάμα είπε ότι ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους θα πρέπει να μποϊκοτάρει την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, εάν η Κίνα δεν λάβει μέτρα για τη γενοκτονία στο Νταρφούρ και δεν βελτιώσει την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Θιβέτ.

«Εάν οι Κινέζοι δεν λάβουν μέτρα για να σταματήσει η γενοκτονία στο Νταρφούρ και δεν σεβαστούν την αξιοπρέπεια, την ασφάλεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα των Θιβετιανών, τότε ο πρόεδρος θα πρέπει να μποϊκοτάρει την τελετή έναρξης (των Αγώνων)» δήλωσε ο Μπ.Ομπάμα.

Πρόσθεσε επίσης ότι οποιαδήποτε απόφαση θα πρέπει να ληφθεί όταν πλησιάζει η ημερομηνία της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, τον Αύγουστο.