Δεν έχετε το ηθικό δικαίωμα!

Δεν έχετε δίκιο κύριε πρόεδρε του Πα.σο.κ.

 Κύριε Πρόεδρε, σε συνέντευξη σας στην Καθημερινή της Κυριακής,αναφερόμενος στους προκάτοχους σας, τονίσατε ότι ο καθένας έχει τη διαδρομή και τη φυσιογνωμία του αλλά και οι δύο έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν το μέγεθος της ιστορικής πρόκλησης και της εθνικής ευθύνης.

     Κάνοντας λόγο δε για τη σχέση μαζί τους, τονίσατε πως τους αντιλαμβάνεστε ως ενεργά στελέχη της παράταξης, απευθύνοντας άμεσο κάλεσμα "να ενταχθούν στην προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ".

     Τη συνεργασία όμως με τον πρωθυπουργό την περιγράψατε ως σχέση συναντίληψης και προσωπικής εμπιστοσύνης, τονίζοντας ότι αυτό συμβαίνει λόγω του τεράστιου βάρους που φέρνετε και οι δυό σας.

   Αν αυτές οι τοποθετήσεις δεν διαιρούν, δεν διχάζουν και δεν δημιουργούν βαθύτατο χάσμα με την βάση και βεβαίως με τον ΓΑΠ, τον άνθρωπο που δεν λογάριασε τίποτα και μπήκε στη φωτιά για να σώσει τον τόπο, τότε δεν ξέρω τι είναι διχασμός.

    Αναρωτιέμαι πάντως αν είναι δυνατόν να προκαλείτε με τέτοιο βάναυσο τρόπο, εσείς ο σημερινός Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που με τις μεθοδεύσεις σας ρίξατε τον εκλεγμένο πρωθυπουργό από την εξουσία, λέγοντας του μάλιστα τώρα προκλητικά ότι έχει την ικανότητα να αντιληφθεί το μέγεθος της ιστορικής πρόκλησης και της εθνικής ευθύνης, καλώντας τον να ενταχθεί στην προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ.

     Μιλάτε όμως σε ποιον: Τον πιο πειθαρχημένο βουλευτή της Παράταξης, τον πολιτικό που δεν έχει ούτε με λόγους, ούτε με πράξεις δημιουργήσει ποτέ κανένα πρόβλημα στο κόμμα που ανήκει. 

   Απευθύνεστε στον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και επισκέπτη καθηγητή στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, που δεν χάνει ευκαιρία να στηρίζει την Ελλάδα, μιλώντας σε διεθνές ακροατήριο για την μεγάλη προσπάθεια που κάνει η χώρα, με τις θυσίες των πολιτών, να ορθοποδήσει.

   Αναφέρεστε σε εκείνον που με τις διεθνείς παρεμβάσεις του απέφυγε την άτακτη χρεοκοπία, του οποίου οι ερμηνείες για τα αίτια της κρίσης καθημερινά δικαιώνονται και οι προτάσεις του για έξοδο από την κρίση διαρκώς επαληθεύονται.

   Κάνετε συστάσεις σε ένα πρώην Πρωθυπουργό, με τον οποίο ποτέ δεν προσπαθήσατε να έχετε επίσης, σχέση συναντίληψης μαζί του, ενώ εκείνος σας εμπιστεύτηκε και σας αξιοποίησε σε σημαντικά υπουργεία, κάνοντας σας ακόμα και Αντιπρόεδρο.

   Με τα λεγόμενα σας, αφήνετε υπονοούμενα ότι ο Γ. Παπανδρέου δεν εντάσσεται, δεν βοηθά , δεν συμμετέχει στην εθνική προσπάθεια, σε αντίθεση με εσάς και τον έμπιστο και εν συναντιλήψει συνομιλητή σας και συγκυβερνήτη κ. Σαμαρά.

   Μιλάμε δηλαδή με λίγα λόγια, για προβοκάτσια, πρόκληση, συκοφαντία, διαστρέβλωση και παραποίηση της πραγματικότητας.

   Δεν χτίζονται όμως υγιείς πολιτικές και προσωπικές σχέσεις με χτυπήματα κάτω από τη μέση κύριε σύντροφε Πρόεδρε του ΠΑΣΟΚ.

   Δεν προσφέρετε καλές υπηρεσίες στην παράταξη και στον τόπο, με τέτοιου είδους δηλώσεις, όσο διπλωματικές κι αν είναι αυτές. Το αντίθετο μάλιστα.

   Δεν έχετε τέλος το ηθικό δικαίωμα να προσπαθείτε αδίκως, πλην όμως ματαίως, να τραυματίσετε το κύρος ενός ανθρώπου που απέδειξε εμπράκτως, ότι πάνω από όλα βάζει το συμφέρον του τόπου, δεν είναι κολλημένος σε θέσεις και αξιώματα και δεν θυσιάζει στο βωμό της προσωπικής του ιδιοτέλειας, όπως ολοφάνερα και πέραν πάσης αμφιβολίας κάνετε εσείς και ο συγκυβερνήτης σας.

πηγή

Θα εμπαίζετε για πολύ ακόμα την νοημοσύνη μας…???

Τα μάθατε για τις περίφημες ΛΙΣΤΕΣ…;

1. Από τη λίστα Λαγκάρντ, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος ζήτησε την λίστα, είναι «ένοχος» στα μάτια της προανακριτικής επιτροπής της Βουλής και μάλιστα το συμπέρασμα βγήκε μέσα σε ελάχιστους μήνες… την ίδια στιγμή για ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΗΣ ΛΙΣΤΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΣΑ, ΕΔΩ ΚΑΙ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ, ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ….

2 Από την λίστα των 54.000 συμπατριωτών μας, που έβγαλαν έξω τα χρήματα τους κατά το διάστημα 2009-2011, έμειναν για έλεγχο μόνο 200 άτομα (ΑΠΟ 54.000!!!) και αν… το εύκολο συμπέρασμα είναι ότι οι υπόλοιποι 53.800 ελέγχθηκαν και βρέθηκαν σε όλα νόμιμοι… Το ερώτημα είναι- ΑΝ μπορούσαν να ελέγξουν 54.000 άτομα, για την άλλη λίστα των 2300-ων ατόμων, γιατί δεν μπορούν? ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ Η ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ? Εδώ και περίπου δυο χρόνια μας κοροϊδεύουν με την επιθεώρηση της προανακριτικής ΔΙΧΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΠΕΡΙ ΤΑΜΠΑΚΕΡΑΣ: ΤΑ 2300 ΟΝΟΜΑΤΑ!!! ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ!!! ΚΑΙ ΑΥΤΑ… ΝΟΜΙΜΑ ΕΙΝΑΙ???

3. από την λίστα ΛΙΧΤΕΝΣΤΑΙΝ έμειναν μόνο 17 άτομα που ήταν ξένοι επιχειρηματίες και τα δηλωθέντα έσοδα τους δικαιολογούν τα ποσά… χμ… νόμιμοι και όλοι οι άλλοι πάμπλουτοι Έλληνες αυτής της λίστας…

4 Από την Ολλανδική λίστα σκαφάτων ελεγχθήκαν 301 συνολικά σκαφάτοι που είχαν δηλωμένα εκεί τα κότερα τους ίσως καμιά 20-ριά ελέγχεται εκ νέου και αν…οι άλλοι πάλι … νόμιμοι…

5. Από την λίστα Λουξεμβούργου, ακόμα έρχονται τα στοιχεία…

Γιατί να κουράζονται τζάμπα να ζητάνε στοιχεία??? Αφού το καταλάβαμε, κύριοι της τωρινής κυβέρνησης: στην Ελλάδα ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΜΠΛΟΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ… ΝΟΜΙΜΟΙ… ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΣ Ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ… Και για να δείτε ότι έχουμε ΚΡΑΤΟΣ που… λειτουργεί … ΝΑ ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ – Ο ΛΟΥΚΟΥΜΑΤΖΗΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΕΔΩ (που συνελήφθει διότι στα 58 του χρόνια ζωής, πουλάει λουκουμάδες στην παραλία για να ταΐζει την οικογένεια του)… ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΣΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ…

Η κολύμβηση ΔΕΝ είναι άθλημα αποκλειστικά για τους άνδρες!

Ιράν: Της αφαίρεσαν μετάλλιο κολύμβησης γιατί ήταν γυναίκα.

Η Ελχάμ Εσγκάρι κολύμπησε με ισλαμικού τύπου μαγιό στα παγωμένα νερά της Κασπίας και κέρδισε μετάλλιο για την επίδοσή της. Το Ιράν όμως δεν το δέχεται

Κάλυψε το σώμα της από πάνω μέχρι κάτω με ένα ισλαμικού τύπου μαγιό για να μην σκανδαλίσει τους συμπατριώτες της, όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό, αφού η πατρίδα της δεν μπορεί να δεχτεί ότι μία γυναίκα αξίζει μετάλλιο.

Ο λόγος για την Ελχάμ Εσγκάρι, η οποία κολύμπησε στα παγωμένα νερά της Κασπίας καλύπτοντας απόσταση 20 χιλιομέτρων σε εννέα ώρες. Όμως οι ιρανικές αρχές δεν αναγνωρίζουν τον άθλό της. Αρνούνται να παραδεχτούν το ρεκόρ που κατέρριψε η Ελχάμ, επειδή είναι γυναίκα…

Σε συνέντευξή της στον βρετανικό «Guardian», η Ελχάμ αποκαλύπτει πως το παιδικό της όνειρο έγινε πραγματικότητα: να κολυμπήσει, δηλαδή, σε ανοιχτή θάλασσα και να ξεπεράσει τον εαυτό της. Όμως, οι αρχές της Τεχεράνης της κόβουν τα… φτερά.

Φορώντας ένα κολυμβητικό «χιτζάμπ», η Ελχάμ επισημαίνει πως ήθελε να διαγωνιστεί χωρίς να προκαλέσει τα ιρανικά ήθη. Όταν όμως βγήκε από τη θάλασσα περιχαρής που είχε κάνει ρεκόρ, οι κριτές της στέρησαν το μετάλλιο επειδή ήταν …γυναίκα.

Η 32χρονη Ιρανή κολυμβήτρια λατρεύει το νερό. Κολυμπάει από την ηλικία των πέντε ετών και όπως η ίδια υποστηρίζει, από τότε που μπήκε για πρώτη φορά στη θάλασσα, αισθάνθηκε σαν να ήταν αμφίβιο.

Όταν ένιωσε να την πνίγει η αδικία, με την βοήθεια της προπονήτριάς της, την Φραβατρίς Ρεζβανιέχ, αποφάσισε να δημοσιοποιήσει το πρόβλημά της μέσω των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Φορώντας ένα ισλαμικού τύπου μαγιό, η Ελχάμ ζητά από τις συμπατριώτισσές της υποστήριξη στο βίντεο που κάνει θραύση στο You Tube έχοντας ήδη 120 χιλιάδες followers.

Επιπλέον, η Ελχάμ υποστηρίζει ότι θα συνεχίσει τον αγώνα μέχρι να αναγνωριστεί η προσπάθειά της. Εξηγεί επίσης πως τα κολυμβητικά μαγιό ισλαμικού τύπου προκαλούν πόνο στο σώμα.

«Δεν υπάρχει κολυμβητής που θα δεχόταν να κολυμπήσει με αυτό το μαγιό. Όταν το φοράς και κολυμπάς, πονάει όλο το σώμα», τονίζει.

Η Ιρανή κολυμβήτρια αδυνατεί να πιστέψει πως οι αρχές δεν της αναγνωρίζουν το ρεκόρ της.

«Μου αναγνώρισαν 15 χλμ και μετά την ένσταση που υπέβαλα , μου αναγνώρισαν 18 χλμ. Είναι απίστευτο ότι αρνούνται να αναγνωρίσουν το ρεκόρ μου», δηλώνει η Ελχάμ.

πηγή

Για να θυμούνται ΟΛΟΙ

Ανδρέας Παπανδρέου: “Δεν ξαναείδα τόσο φοβισμένους άνδρες… έτρεμαν!”

Γεώργιος Α. Παπανδρέου: “Καλά κάνουν και φοβούνται!”

Η Ελλάδα χρειάζεται όλους που αισθάνονται και θέλουν να είναι Έλληνες

Η Ελλάδα χρειάζεται όλους που αισθάνονται και θέλουν να είναι Έλληνες . Όσοι προσπαθούν να τους διώξουν, μικραίνουν την Ελλάδα, την κάνουν φτωχότερη.

Αυτό με τρελαίνει περισσότερο. Η υποκρισία. Ο Σαμαρας κάλεσε στο Μαξίμου τον Γιάννη Αντετοκούμπο να τον συγχαρεί γιατί επιλέχτηκε στο ντραφτ του NBA, ο πρώτος έλληνας σε τόσο καλή σειρά. Γιατί όμως; Αυτός ο πρωθυπουργός και αυτή η κυβέρνησή του δεν είναι που ακύρωσε το νόμο για την ιθαγένεια, της κυβέρνησης Παπανδρέου, του 2010; Αυτοί δεν έλεγαν ότι έτσι ωθούμε τους μετανάστες του κόσμου όλου να έρθουν στην Ελλάδα;

Ο Γιάννης γεννήθηκε στην Ελλάδα, η Ελλάδα τον μεγάλωσε, του έμαθε μπάσκετ, τον έκανε αυτό που είναι, να πηγαίνει τώρα δηλαδή στο ΝΒΑ και ο αδελφός του να κρατάει στην κερκίδα την ελληνική σημαία. Η Ελλάδα μπορεί να καμαρώνει, η ΝΔ όμως γιατί;

Ο 17χρονος Γιάννης θα μπορούσε να έχει την ελληνική ιθαγένεια σύμφωνα με το νόμο 3838/2010. Όπως και όλα τα άλλα παιδιά της ίδιας κατηγορίας. Όμως ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης διαφωνούσε. Όχι όμως για όλους. Μόνο γι’ αυτούς που βλέπουμε στα λεωφορεία και τους δέρνουμε. Μόνο γι’ αυτούς που όταν ζητάνε τα λεφτά τους καλούμε τη Χρυσή Αυγή. Όταν πηγαίνουν στο ΝΒΑ, τότε υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ειδικά γι’ αυτόν, με τις «άοκνες ενέργειες» της Ομοσπονδίας και του υπουργείου, ο Γιάννης παίρνει την ιθαγένεια. Και ο πρωθυπουργός τον υποδέχεται στο Μαξίμου. Ώστε να καμαρώνει έναν Έλληνα στο NBA.

Τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και σπούδασαν εδώ, που ξέρουν για μόνη τους πατρίδα την Ελλάδα, τρέμουν κάθε μέρα στο δρόμο. Δεν έχουν πατρίδα. Τα διώχνουμε όπως τον Οδυσσέα Τσενάι που βρήκε στέγη στο ΜΙΤ, στην Ελλάδα δεν τον άφηναν να κρατήσει τη σημαία.

Αλλά όταν πρόκειται να κερδίσουμε λίγη δημοσιότητα, αρχίζει το γνωστό τροπάρι των επιλεκτικών νομιμοποιήσεων. Αν ήταν λίγο συνεπείς με αυτά που έλεγαν, δεν θα έδιναν την ιθαγένεια ούτε στο Γιάννη. Αλλά δεν είναι. Δεν πιστεύουν τίποτα απ’ όσα λένε. Παιχνίδια φόβου παίζουνε, χειρισμού των μαζών, ρόλους ανεβάζουνε, επαγγελματίες της πατρίδας, της θρησκείας, του λαού. Έμποροι.

Η Ελλάδα χρειάζεται όλους τους Γιάννηδες που αισθάνονται και θέλουν να είναι Έλληνες. Που λένε και από το ΝΒΑ, ότι θέλουν να παίζουν στην Εθνική Ελλάδος. Αυτοί είναι ο τόπος μας, όλοι όσοι αισθάνονται κάτοικοι, πολίτες της χώρας. Όσοι προσπαθούν να τους διώξουν, μικραίνουν την Ελλάδα, την κάνουν φτωχότερη.

πηγή

Βασανίζονται στο Ελ.Βενιζέλος μετανάστες που αρνούνται να απελαθούν

Σοκαριστικές πρακτικές...«Ξένιος Ζευς»- άλλο "success story" (a la Σαμαρά), με το ζόρι…

Βασανίζονται στο Ελ.Βενιζέλος μετανάστες που αρνούνται να απελαθούν:

Αθήνα

Βασανισμούς με συσκευές ρεύματος στα γεννητικά όργανα, σεξουαλικές απαιτήσεις και ξυλοδαρμό από τους συνοδούς αστυνομικούς σε χώρο του αεροδρομίου Ελ.Βενιζέλος, καταγγέλλουν ότι δέχθηκαν μετανάστες που αρνήθηκαν να απελαθούν.

Όπως σημειώνει σε ανακοίνωσή της η Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και το Φασισμό (ΚΕΕΡΦΑ), η αστυνομία μεταχειρίζεται κάθε μέθοδο για να εξαναγκάσει τους κρατούμενους μετανάστες της Αμυγδαλέζας να αποδεχθούν την αναγκαστική τους απέλαση.

Σύμφωνα με τις καταγγελίες, μετανάστες που κρατούνταν στην Αμυγδαλέζα μεταφέρθηκαν για αναγκαστική απέλαση στο αεροδρόμιο Ελ.Βενιζέλος, αφού δέχτηκαν ξυλοδαρμό από αστυνομικούς. Όταν αρνήθηκαν την απέλαση τους, οδηγήθηκαν από αστυνομικούς σε ένα δωμάτιο στο χώρο του αεροδρομίου, όπου βασανίστηκαν.

Οι τρεις κρατούμενοι κατήγγειλαν ξυλοδαρμό και χρήση στο σώμα συσκευής με ρεύμα.

Ειδικότερα, ο Νταούντ Αχμέτ, ο κρατούμενος που είχε καταγγείλει τραυματισμό στο μάτι από αστυνομικό μέσα στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας και η ΟΕΝΓΕ είχε ζητήσει να πάει σε νοσοκομείο για έλεγχο, κατήγγειλε ότι τον χτύπησαν με γροθιές στο σαγόνι, ενώ έκαναν χρήση εννέα φορές στο σώμα του της συσκευής ρεύματος. Επίσης τον κλώτσησαν στο στομάχι.

Ο Ιβόν Βαλίντ είχε τραύμα και εκδορές στη ωμοπλάτη από χτυπήματα.

Ο Βασί Χαϊντέρ κατήγγειλε ότι του έβαλαν στα γεννητικά όργανα τη συσκευή ρεύματος. Είχε τραύμα στο χέρι.

Στα ρούχα των κρατούμενων Βαλίντ και Χαϊντέρ υπήρχε ακόμη αίμα. Σύμφωνα με τις καταγγελίες, οι ρατσιστικές βρισιές συνοδεύτηκαν από σεξουαλικές απαιτήσεις αστυνομικού για στοματικό σεξ.

Η ΚΕΕΡΦΑ δηλώνει ότι απαιτεί να ξηλωθεί ο ρατσιστικός μηχανισμός της ΕΛ.ΑΣ. που έχει αναλάβει την εργολαβία της βίαιης απέλασης των μεταναστών και προχωράει σε βασανισμούς μεταναστών. Παράλληλα, απαιτεί την κατάργηση του προγράμματος «Ξένιος Ζευς» και το κλείσιμο των κέντρων κράτησης.
πηγή

Το μέλλον, φίλε μου, είναι τα όνειρά μου. Αυτά είναι η ασπίδα και η ελευθερία μου.

«Με λένε Μιχάλη. Γεννήθηκα το 1980 στην Αθήνα, στο "Μητέρα". Οι γονείς μου τότε έμεναν στο Παγκράτι. Μετά τη γέννα μου μετακομίσαμε στα Πατήσια. Οι γονείς μου είναι από τη Νιγηρία. Ο πατέρας μου ήρθε στην Ελλάδα για να σπουδάσει, τη δεκαετία του ΄70. Ύστερα από κάποια χρόνια έφερε και τη μητέρα μου. Από τα παιδικά μου χρόνια δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Στο δημοτικό τα πήγαινα μια χαρά με τα άλλα παιδιά. Μόνο όταν τσακωνόμασταν στο ποδόσφαιρο με στολίζανε με βρισιές του τύπου «αράπης» και τα σχετικά. Ήμουν ο μόνος μαύρος στο σχολείο μου. Θυμάμαι επίσης ένα σκηνικό. Μια μέρα, έπειτα από τσακωμό, κάποια παιδιά με είχαν βάλει στη μέση και με έβριζαν. Τότε ένα παιδί που τον έλεγαν Ηλία όρμησε εναντίον τους για να με υπερασπιστεί. Από τότε γίναμε κολλητοί φίλοι. Τα πρώτα χρόνια στο σπίτι μιλούσαμε νιγηριανά και αγγλικά. Αυτό όμως με εμπόδιζε για τα μαθήματα. Μέχρι που ο δάσκαλος κάλεσε τους γονείς μου και τους είπε ότι έπρεπε να μιλήσουμε ελληνικά στο σπίτι. Με τα χρόνια επικράτησαν τα ελληνικά στο σπίτι μας. Ελληνικά και hiphop. Από εννέα χρόνων μιλώ μόνο ελληνικά. Μιλώ επίσης άψογα αγγλικά, ενώ τα νιγηριανά τα καταλαβαίνω αλλά δεν τα μιλώ πια. Το πάθος για τη μουσική το «κόλλησα», ίσως, επειδή μεγάλωσα ανάμεσα σε διάφορους γλωσσικούς ήχους. Στο γυμνάσιο παθιάστηκα με τα γκράφιτι, τη hip-hop και τη Dram΄Ν΄ Βase. Είναι χρόνια που περνούν διοργανώνοντας πάρτι και ανταλλάσσοντας κασέτες με τα φιλαράκια. Εκείνη την περίοδο μπήκε έντονα η θρησκεία στη ζωή μου. Μαζί της και η πρώτη υπαρξιακή σύγκρουση. Γιατί η θρησκεία έλεγε «ειρήνη υμίν», ενώ το hip-hop μιλούσε για εξέγερση. Η θρησκεία ήταν ευχή, το hip-hop δράση. Το hip-hop και τα γκράφιτι ήταν για μένα ένα είδος ξεσπάσματος. Τότε, για πρώτη φορά, άρχισα να γράφω στίχους. Έγραφα και για τον ρατσισμό. Ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι που είχα απωθήσει: το χρώμα της επιδερμίδας μου. Το να είσαι μαύρος. Εγώ είμαι περήφανος που είμαι μαύρος. Το να είσαι μαύρος όμως σημαίνει ότι συναντάς μπροστά σου έναν τοίχο. Σημαίνει ότι πρέπει να ξοδεύεις πολλή ενέργεια για να πείσεις τους γύρω σου ότι δεν είσαι γεννημένος μόνο για να πουλάς CD και να παίξεις μπάσκετ. Ότι μπορείς να γίνεις γιατρός, λογοτέχνης, σχεδιαστής μόδας, οτιδήποτε. Το να είσαι μαύρος σημαίνει ότι ζεις με αυτό το χρώμα, το αναπνέεις, ότι δεν σε αφήνουν ποτέ να νιώσεις αόρατος. Τη μεγαλύτερη έκπληξη την προκαλείς όταν μιλάς ελληνικά χωρίς προφορά. Παθαίνουν πλάκα. Μερικοί κάθονται με το στόμα ανοιχτό και σε κοιτάνε σαν εξωγήινο. Τέλος πάντων... Ένα καλοκαίρι στη Σύρο. Η ανατροπή στη ζωή μου συνέβη ένα καλοκαίρι στη Σύρο. Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο. Ήθελα τότε να μπω στη Σχολή Καλών Τεχνών και άρχισα να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα ελευθέρου σχεδίου. Το καλοκαίρι πήγα στη Σύρο για να δουλέψω στο εργαστήριο της δασκάλας μου. Έκανα βόλτα ένα απόγευμα, όταν ξαφνικά μπροστά στα πόδια μου σταμάτησε ένα αστυνομικό τζιπ. Βγήκαν έξω δυο αστυνομικοί και μου ζήτησαν τα χαρτιά. Είχα μαζί μου τη ληξιαρχική πράξη γέννησης. Θεωρούσα ότι ήταν αρκετή, αφού είχα γεννηθεί στην Ελλάδα. Με πήγαν στο Τμήμα. Μου είπαν ότι τα χαρτιά μου είναι ελλιπή. Ένας από τους αστυνομικούς μού είπε ότι θα με απελάσουν. «Πού θα με απελάσετε;» ρώτησα. «Στα σύνορα και να πας από εκεί που ήρθες», μου απάντησε. «Εγώ δεν ήρθα από πουθενά. Έχω γεννηθεί στην Ελλάδα», είπα. Δεν πήρα απάντηση. Απέλαση, σύνορα, όλα αυτά μου φαίνονταν σαν ταινία. Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου και είχα κατατρομάξει. Έμεινα εκεί τρεις μέρες, στο σκοτάδι, κοιμόμουν χάμω, σε ένα μικροσκοπικό κελί με δυο Πακιστανούς που δεν μιλούσαν ούτε ελληνικά ούτε αγγλικά. Αυτές οι τρεις μέρες ανέτρεψαν τα πάντα μέσα μου. Με τη μεσολάβηση φίλων και δικηγόρων με άφησαν ελεύθερο. Τότε άρχισαν να με βασανίζουν τα ερωτήματα. Ποιος ήμουν; Τώρα καταλάβαινα γιατί δεν με καλούσαν φαντάρο, όπως συνέβαινε με όλους τους φίλους μου. «Φίλε μου, εσύ είσαι ξένος», έλεγα στον εαυτό μου. Και πάλι δεν ήθελα να το πιστέψω όμως. Σκεφτόμουν ότι οι αστυνομικοί είχαν κάνει λάθος. Ήταν ένας μηχανισμός άμυνας για να μη διαλυθώ. Τα χαρτιά, τα χαρτιά, τα χαρτιά. Όταν εισέβαλε στη ζωή μου η λέξη χαρτιά και αλλοδαπός όλα καθάρισαν πλέον. Ρώτησα τους υπαλλήλους στον δήμο εάν μπορώ να βγάλω ελληνική ταυτότητα επειδή έχω γεννηθεί εδώ. Μου απάντησαν κοφτά: «όχι». Μετά ήρθαν οι ουρές, οι βεβαιώσεις, τα ένσημα, τα γραφεία, οι υπάλληλοι, η ατελείωτη αναμονή. Και όταν βγαίνει η άδεια παραμονής είναι ληγμένη. Ξανά ουρές, βεβαιώσεις, ένσημα, γραφεία, υπάλληλοι, ατελείωτη αναμονή. Με αυτά θα φας όλη τη ζωή σου. Τα καλύτερα χρόνια σου φεύγουν κυνηγώντας τα χαρτιά. Δεν μπορείς να πας πουθενά. Τα όνειρα για το πανεπιστήμιο τα εγκατέλειψα γιατί κυνηγούσα τα χαρτιά. Με κάλεσαν το 2002 στη Γαλλία για να εκπροσωπήσω την Ελλάδα σε ένα φεστιβάλ θεάτρου δρόμου. Δεν πήγα γιατί δεν είχα χαρτιά. Ήθελα να ανοίξω μια δική μου δουλειά, δεν μπόρεσα γιατί δεν είχα χαρτιά. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου...Νιώθεις σιγά σιγά να ανοίγει ένα χαντάκι ανάμεσα σε σένα και στους φίλους σου. Εκείνοι προχωράνε, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αυτό που για σένα αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου, γι΄ αυτούς είναι ένα τίποτα. Επειδή δεν έχεις κανονικά χαρτιά δεν μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Σκέψου τι κατάπτωση. Να είσαι είκοσι χρόνων και να μη μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Φθείρεσαι ανεπαίσθητα, γίνεσαι μικρός, κλείνεσαι στον εαυτό σου. Πρέπει να προσέχεις πολύ για να μη γίνεις ανθρωπάκι. Για να μη δεις όλους τους γύρω σου ως εν δυνάμει εχθρούς. Ύστερα έρχονται άλλες ερωτήσεις. Τι είσαι; Γεννήθηκες εδώ, τραγουδάς τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας, στο σχολείο είπες ποιήματα για την 25η Μαρτίου. Και όμως σε θεωρούν αλλοδαπό. Στη Νιγηρία εσύ δεν έχεις πάει ποτέ. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου. Τι είσαι λοιπόν; Πρέπει να είσαι τρεις φορές τρελός για να μην τρελαθείς. Πρέπει να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να μην αφήσεις την πραγματικότητα να σε ξεκάνει. Τι κάνω αυτή τη στιγμή; Ασχολούμαι πολύ με τη μουσική και με το θέατρο του δρόμου. Τώρα δουλεύω στον «Κοσμοπολιτισμό», ένα πολιτιστικό κέντρο που διοργανώνει και πολλά ενδιαφέροντα event με μετανάστες καλλιτέχνες. Τα χαρτιά; Τα περιμένω ακόμα, εδώ και δυο χρόνια. Το μέλλον; Το μέλλον, φίλε μου, είναι τα όνειρά μου. Αυτά είναι η ασπίδα και η ελευθερία μου..."

του Gazmend Kapllani