Η κολύμβηση ΔΕΝ είναι άθλημα αποκλειστικά για τους άνδρες!

Ιράν: Της αφαίρεσαν μετάλλιο κολύμβησης γιατί ήταν γυναίκα.

Η Ελχάμ Εσγκάρι κολύμπησε με ισλαμικού τύπου μαγιό στα παγωμένα νερά της Κασπίας και κέρδισε μετάλλιο για την επίδοσή της. Το Ιράν όμως δεν το δέχεται

Κάλυψε το σώμα της από πάνω μέχρι κάτω με ένα ισλαμικού τύπου μαγιό για να μην σκανδαλίσει τους συμπατριώτες της, όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό, αφού η πατρίδα της δεν μπορεί να δεχτεί ότι μία γυναίκα αξίζει μετάλλιο.

Ο λόγος για την Ελχάμ Εσγκάρι, η οποία κολύμπησε στα παγωμένα νερά της Κασπίας καλύπτοντας απόσταση 20 χιλιομέτρων σε εννέα ώρες. Όμως οι ιρανικές αρχές δεν αναγνωρίζουν τον άθλό της. Αρνούνται να παραδεχτούν το ρεκόρ που κατέρριψε η Ελχάμ, επειδή είναι γυναίκα…

Σε συνέντευξή της στον βρετανικό «Guardian», η Ελχάμ αποκαλύπτει πως το παιδικό της όνειρο έγινε πραγματικότητα: να κολυμπήσει, δηλαδή, σε ανοιχτή θάλασσα και να ξεπεράσει τον εαυτό της. Όμως, οι αρχές της Τεχεράνης της κόβουν τα… φτερά.

Φορώντας ένα κολυμβητικό «χιτζάμπ», η Ελχάμ επισημαίνει πως ήθελε να διαγωνιστεί χωρίς να προκαλέσει τα ιρανικά ήθη. Όταν όμως βγήκε από τη θάλασσα περιχαρής που είχε κάνει ρεκόρ, οι κριτές της στέρησαν το μετάλλιο επειδή ήταν …γυναίκα.

Η 32χρονη Ιρανή κολυμβήτρια λατρεύει το νερό. Κολυμπάει από την ηλικία των πέντε ετών και όπως η ίδια υποστηρίζει, από τότε που μπήκε για πρώτη φορά στη θάλασσα, αισθάνθηκε σαν να ήταν αμφίβιο.

Όταν ένιωσε να την πνίγει η αδικία, με την βοήθεια της προπονήτριάς της, την Φραβατρίς Ρεζβανιέχ, αποφάσισε να δημοσιοποιήσει το πρόβλημά της μέσω των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Φορώντας ένα ισλαμικού τύπου μαγιό, η Ελχάμ ζητά από τις συμπατριώτισσές της υποστήριξη στο βίντεο που κάνει θραύση στο You Tube έχοντας ήδη 120 χιλιάδες followers.

Επιπλέον, η Ελχάμ υποστηρίζει ότι θα συνεχίσει τον αγώνα μέχρι να αναγνωριστεί η προσπάθειά της. Εξηγεί επίσης πως τα κολυμβητικά μαγιό ισλαμικού τύπου προκαλούν πόνο στο σώμα.

«Δεν υπάρχει κολυμβητής που θα δεχόταν να κολυμπήσει με αυτό το μαγιό. Όταν το φοράς και κολυμπάς, πονάει όλο το σώμα», τονίζει.

Η Ιρανή κολυμβήτρια αδυνατεί να πιστέψει πως οι αρχές δεν της αναγνωρίζουν το ρεκόρ της.

«Μου αναγνώρισαν 15 χλμ και μετά την ένσταση που υπέβαλα , μου αναγνώρισαν 18 χλμ. Είναι απίστευτο ότι αρνούνται να αναγνωρίσουν το ρεκόρ μου», δηλώνει η Ελχάμ.

πηγή

Για να θυμούνται ΟΛΟΙ

Ανδρέας Παπανδρέου: “Δεν ξαναείδα τόσο φοβισμένους άνδρες… έτρεμαν!”

Γεώργιος Α. Παπανδρέου: “Καλά κάνουν και φοβούνται!”

Η Ελλάδα χρειάζεται όλους που αισθάνονται και θέλουν να είναι Έλληνες

Η Ελλάδα χρειάζεται όλους που αισθάνονται και θέλουν να είναι Έλληνες . Όσοι προσπαθούν να τους διώξουν, μικραίνουν την Ελλάδα, την κάνουν φτωχότερη.

Αυτό με τρελαίνει περισσότερο. Η υποκρισία. Ο Σαμαρας κάλεσε στο Μαξίμου τον Γιάννη Αντετοκούμπο να τον συγχαρεί γιατί επιλέχτηκε στο ντραφτ του NBA, ο πρώτος έλληνας σε τόσο καλή σειρά. Γιατί όμως; Αυτός ο πρωθυπουργός και αυτή η κυβέρνησή του δεν είναι που ακύρωσε το νόμο για την ιθαγένεια, της κυβέρνησης Παπανδρέου, του 2010; Αυτοί δεν έλεγαν ότι έτσι ωθούμε τους μετανάστες του κόσμου όλου να έρθουν στην Ελλάδα;

Ο Γιάννης γεννήθηκε στην Ελλάδα, η Ελλάδα τον μεγάλωσε, του έμαθε μπάσκετ, τον έκανε αυτό που είναι, να πηγαίνει τώρα δηλαδή στο ΝΒΑ και ο αδελφός του να κρατάει στην κερκίδα την ελληνική σημαία. Η Ελλάδα μπορεί να καμαρώνει, η ΝΔ όμως γιατί;

Ο 17χρονος Γιάννης θα μπορούσε να έχει την ελληνική ιθαγένεια σύμφωνα με το νόμο 3838/2010. Όπως και όλα τα άλλα παιδιά της ίδιας κατηγορίας. Όμως ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης διαφωνούσε. Όχι όμως για όλους. Μόνο γι’ αυτούς που βλέπουμε στα λεωφορεία και τους δέρνουμε. Μόνο γι’ αυτούς που όταν ζητάνε τα λεφτά τους καλούμε τη Χρυσή Αυγή. Όταν πηγαίνουν στο ΝΒΑ, τότε υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ειδικά γι’ αυτόν, με τις «άοκνες ενέργειες» της Ομοσπονδίας και του υπουργείου, ο Γιάννης παίρνει την ιθαγένεια. Και ο πρωθυπουργός τον υποδέχεται στο Μαξίμου. Ώστε να καμαρώνει έναν Έλληνα στο NBA.

Τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και σπούδασαν εδώ, που ξέρουν για μόνη τους πατρίδα την Ελλάδα, τρέμουν κάθε μέρα στο δρόμο. Δεν έχουν πατρίδα. Τα διώχνουμε όπως τον Οδυσσέα Τσενάι που βρήκε στέγη στο ΜΙΤ, στην Ελλάδα δεν τον άφηναν να κρατήσει τη σημαία.

Αλλά όταν πρόκειται να κερδίσουμε λίγη δημοσιότητα, αρχίζει το γνωστό τροπάρι των επιλεκτικών νομιμοποιήσεων. Αν ήταν λίγο συνεπείς με αυτά που έλεγαν, δεν θα έδιναν την ιθαγένεια ούτε στο Γιάννη. Αλλά δεν είναι. Δεν πιστεύουν τίποτα απ’ όσα λένε. Παιχνίδια φόβου παίζουνε, χειρισμού των μαζών, ρόλους ανεβάζουνε, επαγγελματίες της πατρίδας, της θρησκείας, του λαού. Έμποροι.

Η Ελλάδα χρειάζεται όλους τους Γιάννηδες που αισθάνονται και θέλουν να είναι Έλληνες. Που λένε και από το ΝΒΑ, ότι θέλουν να παίζουν στην Εθνική Ελλάδος. Αυτοί είναι ο τόπος μας, όλοι όσοι αισθάνονται κάτοικοι, πολίτες της χώρας. Όσοι προσπαθούν να τους διώξουν, μικραίνουν την Ελλάδα, την κάνουν φτωχότερη.

πηγή

Βασανίζονται στο Ελ.Βενιζέλος μετανάστες που αρνούνται να απελαθούν

Σοκαριστικές πρακτικές...«Ξένιος Ζευς»- άλλο "success story" (a la Σαμαρά), με το ζόρι…

Βασανίζονται στο Ελ.Βενιζέλος μετανάστες που αρνούνται να απελαθούν:

Αθήνα

Βασανισμούς με συσκευές ρεύματος στα γεννητικά όργανα, σεξουαλικές απαιτήσεις και ξυλοδαρμό από τους συνοδούς αστυνομικούς σε χώρο του αεροδρομίου Ελ.Βενιζέλος, καταγγέλλουν ότι δέχθηκαν μετανάστες που αρνήθηκαν να απελαθούν.

Όπως σημειώνει σε ανακοίνωσή της η Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και το Φασισμό (ΚΕΕΡΦΑ), η αστυνομία μεταχειρίζεται κάθε μέθοδο για να εξαναγκάσει τους κρατούμενους μετανάστες της Αμυγδαλέζας να αποδεχθούν την αναγκαστική τους απέλαση.

Σύμφωνα με τις καταγγελίες, μετανάστες που κρατούνταν στην Αμυγδαλέζα μεταφέρθηκαν για αναγκαστική απέλαση στο αεροδρόμιο Ελ.Βενιζέλος, αφού δέχτηκαν ξυλοδαρμό από αστυνομικούς. Όταν αρνήθηκαν την απέλαση τους, οδηγήθηκαν από αστυνομικούς σε ένα δωμάτιο στο χώρο του αεροδρομίου, όπου βασανίστηκαν.

Οι τρεις κρατούμενοι κατήγγειλαν ξυλοδαρμό και χρήση στο σώμα συσκευής με ρεύμα.

Ειδικότερα, ο Νταούντ Αχμέτ, ο κρατούμενος που είχε καταγγείλει τραυματισμό στο μάτι από αστυνομικό μέσα στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας και η ΟΕΝΓΕ είχε ζητήσει να πάει σε νοσοκομείο για έλεγχο, κατήγγειλε ότι τον χτύπησαν με γροθιές στο σαγόνι, ενώ έκαναν χρήση εννέα φορές στο σώμα του της συσκευής ρεύματος. Επίσης τον κλώτσησαν στο στομάχι.

Ο Ιβόν Βαλίντ είχε τραύμα και εκδορές στη ωμοπλάτη από χτυπήματα.

Ο Βασί Χαϊντέρ κατήγγειλε ότι του έβαλαν στα γεννητικά όργανα τη συσκευή ρεύματος. Είχε τραύμα στο χέρι.

Στα ρούχα των κρατούμενων Βαλίντ και Χαϊντέρ υπήρχε ακόμη αίμα. Σύμφωνα με τις καταγγελίες, οι ρατσιστικές βρισιές συνοδεύτηκαν από σεξουαλικές απαιτήσεις αστυνομικού για στοματικό σεξ.

Η ΚΕΕΡΦΑ δηλώνει ότι απαιτεί να ξηλωθεί ο ρατσιστικός μηχανισμός της ΕΛ.ΑΣ. που έχει αναλάβει την εργολαβία της βίαιης απέλασης των μεταναστών και προχωράει σε βασανισμούς μεταναστών. Παράλληλα, απαιτεί την κατάργηση του προγράμματος «Ξένιος Ζευς» και το κλείσιμο των κέντρων κράτησης.
πηγή

Το μέλλον, φίλε μου, είναι τα όνειρά μου. Αυτά είναι η ασπίδα και η ελευθερία μου.

«Με λένε Μιχάλη. Γεννήθηκα το 1980 στην Αθήνα, στο "Μητέρα". Οι γονείς μου τότε έμεναν στο Παγκράτι. Μετά τη γέννα μου μετακομίσαμε στα Πατήσια. Οι γονείς μου είναι από τη Νιγηρία. Ο πατέρας μου ήρθε στην Ελλάδα για να σπουδάσει, τη δεκαετία του ΄70. Ύστερα από κάποια χρόνια έφερε και τη μητέρα μου. Από τα παιδικά μου χρόνια δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Στο δημοτικό τα πήγαινα μια χαρά με τα άλλα παιδιά. Μόνο όταν τσακωνόμασταν στο ποδόσφαιρο με στολίζανε με βρισιές του τύπου «αράπης» και τα σχετικά. Ήμουν ο μόνος μαύρος στο σχολείο μου. Θυμάμαι επίσης ένα σκηνικό. Μια μέρα, έπειτα από τσακωμό, κάποια παιδιά με είχαν βάλει στη μέση και με έβριζαν. Τότε ένα παιδί που τον έλεγαν Ηλία όρμησε εναντίον τους για να με υπερασπιστεί. Από τότε γίναμε κολλητοί φίλοι. Τα πρώτα χρόνια στο σπίτι μιλούσαμε νιγηριανά και αγγλικά. Αυτό όμως με εμπόδιζε για τα μαθήματα. Μέχρι που ο δάσκαλος κάλεσε τους γονείς μου και τους είπε ότι έπρεπε να μιλήσουμε ελληνικά στο σπίτι. Με τα χρόνια επικράτησαν τα ελληνικά στο σπίτι μας. Ελληνικά και hiphop. Από εννέα χρόνων μιλώ μόνο ελληνικά. Μιλώ επίσης άψογα αγγλικά, ενώ τα νιγηριανά τα καταλαβαίνω αλλά δεν τα μιλώ πια. Το πάθος για τη μουσική το «κόλλησα», ίσως, επειδή μεγάλωσα ανάμεσα σε διάφορους γλωσσικούς ήχους. Στο γυμνάσιο παθιάστηκα με τα γκράφιτι, τη hip-hop και τη Dram΄Ν΄ Βase. Είναι χρόνια που περνούν διοργανώνοντας πάρτι και ανταλλάσσοντας κασέτες με τα φιλαράκια. Εκείνη την περίοδο μπήκε έντονα η θρησκεία στη ζωή μου. Μαζί της και η πρώτη υπαρξιακή σύγκρουση. Γιατί η θρησκεία έλεγε «ειρήνη υμίν», ενώ το hip-hop μιλούσε για εξέγερση. Η θρησκεία ήταν ευχή, το hip-hop δράση. Το hip-hop και τα γκράφιτι ήταν για μένα ένα είδος ξεσπάσματος. Τότε, για πρώτη φορά, άρχισα να γράφω στίχους. Έγραφα και για τον ρατσισμό. Ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι που είχα απωθήσει: το χρώμα της επιδερμίδας μου. Το να είσαι μαύρος. Εγώ είμαι περήφανος που είμαι μαύρος. Το να είσαι μαύρος όμως σημαίνει ότι συναντάς μπροστά σου έναν τοίχο. Σημαίνει ότι πρέπει να ξοδεύεις πολλή ενέργεια για να πείσεις τους γύρω σου ότι δεν είσαι γεννημένος μόνο για να πουλάς CD και να παίξεις μπάσκετ. Ότι μπορείς να γίνεις γιατρός, λογοτέχνης, σχεδιαστής μόδας, οτιδήποτε. Το να είσαι μαύρος σημαίνει ότι ζεις με αυτό το χρώμα, το αναπνέεις, ότι δεν σε αφήνουν ποτέ να νιώσεις αόρατος. Τη μεγαλύτερη έκπληξη την προκαλείς όταν μιλάς ελληνικά χωρίς προφορά. Παθαίνουν πλάκα. Μερικοί κάθονται με το στόμα ανοιχτό και σε κοιτάνε σαν εξωγήινο. Τέλος πάντων... Ένα καλοκαίρι στη Σύρο. Η ανατροπή στη ζωή μου συνέβη ένα καλοκαίρι στη Σύρο. Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο. Ήθελα τότε να μπω στη Σχολή Καλών Τεχνών και άρχισα να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα ελευθέρου σχεδίου. Το καλοκαίρι πήγα στη Σύρο για να δουλέψω στο εργαστήριο της δασκάλας μου. Έκανα βόλτα ένα απόγευμα, όταν ξαφνικά μπροστά στα πόδια μου σταμάτησε ένα αστυνομικό τζιπ. Βγήκαν έξω δυο αστυνομικοί και μου ζήτησαν τα χαρτιά. Είχα μαζί μου τη ληξιαρχική πράξη γέννησης. Θεωρούσα ότι ήταν αρκετή, αφού είχα γεννηθεί στην Ελλάδα. Με πήγαν στο Τμήμα. Μου είπαν ότι τα χαρτιά μου είναι ελλιπή. Ένας από τους αστυνομικούς μού είπε ότι θα με απελάσουν. «Πού θα με απελάσετε;» ρώτησα. «Στα σύνορα και να πας από εκεί που ήρθες», μου απάντησε. «Εγώ δεν ήρθα από πουθενά. Έχω γεννηθεί στην Ελλάδα», είπα. Δεν πήρα απάντηση. Απέλαση, σύνορα, όλα αυτά μου φαίνονταν σαν ταινία. Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου και είχα κατατρομάξει. Έμεινα εκεί τρεις μέρες, στο σκοτάδι, κοιμόμουν χάμω, σε ένα μικροσκοπικό κελί με δυο Πακιστανούς που δεν μιλούσαν ούτε ελληνικά ούτε αγγλικά. Αυτές οι τρεις μέρες ανέτρεψαν τα πάντα μέσα μου. Με τη μεσολάβηση φίλων και δικηγόρων με άφησαν ελεύθερο. Τότε άρχισαν να με βασανίζουν τα ερωτήματα. Ποιος ήμουν; Τώρα καταλάβαινα γιατί δεν με καλούσαν φαντάρο, όπως συνέβαινε με όλους τους φίλους μου. «Φίλε μου, εσύ είσαι ξένος», έλεγα στον εαυτό μου. Και πάλι δεν ήθελα να το πιστέψω όμως. Σκεφτόμουν ότι οι αστυνομικοί είχαν κάνει λάθος. Ήταν ένας μηχανισμός άμυνας για να μη διαλυθώ. Τα χαρτιά, τα χαρτιά, τα χαρτιά. Όταν εισέβαλε στη ζωή μου η λέξη χαρτιά και αλλοδαπός όλα καθάρισαν πλέον. Ρώτησα τους υπαλλήλους στον δήμο εάν μπορώ να βγάλω ελληνική ταυτότητα επειδή έχω γεννηθεί εδώ. Μου απάντησαν κοφτά: «όχι». Μετά ήρθαν οι ουρές, οι βεβαιώσεις, τα ένσημα, τα γραφεία, οι υπάλληλοι, η ατελείωτη αναμονή. Και όταν βγαίνει η άδεια παραμονής είναι ληγμένη. Ξανά ουρές, βεβαιώσεις, ένσημα, γραφεία, υπάλληλοι, ατελείωτη αναμονή. Με αυτά θα φας όλη τη ζωή σου. Τα καλύτερα χρόνια σου φεύγουν κυνηγώντας τα χαρτιά. Δεν μπορείς να πας πουθενά. Τα όνειρα για το πανεπιστήμιο τα εγκατέλειψα γιατί κυνηγούσα τα χαρτιά. Με κάλεσαν το 2002 στη Γαλλία για να εκπροσωπήσω την Ελλάδα σε ένα φεστιβάλ θεάτρου δρόμου. Δεν πήγα γιατί δεν είχα χαρτιά. Ήθελα να ανοίξω μια δική μου δουλειά, δεν μπόρεσα γιατί δεν είχα χαρτιά. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου...Νιώθεις σιγά σιγά να ανοίγει ένα χαντάκι ανάμεσα σε σένα και στους φίλους σου. Εκείνοι προχωράνε, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αυτό που για σένα αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου, γι΄ αυτούς είναι ένα τίποτα. Επειδή δεν έχεις κανονικά χαρτιά δεν μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Σκέψου τι κατάπτωση. Να είσαι είκοσι χρόνων και να μη μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Φθείρεσαι ανεπαίσθητα, γίνεσαι μικρός, κλείνεσαι στον εαυτό σου. Πρέπει να προσέχεις πολύ για να μη γίνεις ανθρωπάκι. Για να μη δεις όλους τους γύρω σου ως εν δυνάμει εχθρούς. Ύστερα έρχονται άλλες ερωτήσεις. Τι είσαι; Γεννήθηκες εδώ, τραγουδάς τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας, στο σχολείο είπες ποιήματα για την 25η Μαρτίου. Και όμως σε θεωρούν αλλοδαπό. Στη Νιγηρία εσύ δεν έχεις πάει ποτέ. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου. Τι είσαι λοιπόν; Πρέπει να είσαι τρεις φορές τρελός για να μην τρελαθείς. Πρέπει να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να μην αφήσεις την πραγματικότητα να σε ξεκάνει. Τι κάνω αυτή τη στιγμή; Ασχολούμαι πολύ με τη μουσική και με το θέατρο του δρόμου. Τώρα δουλεύω στον «Κοσμοπολιτισμό», ένα πολιτιστικό κέντρο που διοργανώνει και πολλά ενδιαφέροντα event με μετανάστες καλλιτέχνες. Τα χαρτιά; Τα περιμένω ακόμα, εδώ και δυο χρόνια. Το μέλλον; Το μέλλον, φίλε μου, είναι τα όνειρά μου. Αυτά είναι η ασπίδα και η ελευθερία μου..."

του Gazmend Kapllani

Ο Δίκαιος

Ο Δίκαιος… Όχι για τον εαυτό τους, αλλά για τους άλλους. «που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμένα», όπως επισημαίνει.

Το βρήκα στα περίεργα (perierga.gr). Κάτι που θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο να κάνουμε όλοι μας… και όμως η μεγάλη πλειοψηφία… ανθρώπων (?) το βρίσκουν περίεργο… ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ ανάμεσα σε ανθρώπους, που δίνει σημασία στους ακόμα πιο αδύναμους από αυτόν, ένας ζητιάνος που κρατάει στο τραπέζι του ένα βιβλίο… τροφή για σκέψη…

Ο Dobre κατάγεται από τη Βουλγαρία και είναι 99 ετών. Όλη του τη ζωή την πέρασε δύσκολα, πολλές φορές σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Ζούσε σε τρώγλες και τρεφόταν με ό,τι έβρισκε στα σκουπίδια ή του έδιναν οι «καλοί άνθρωποι» στο δρόμο όπως λέει ο ίδιος. Ζει σε μια μικρή πόλη της χώρας, το Bajlo, και κάνει καθημερινά πάνω από 30 χιλιόμετρα για να φτάσει στη Σόφια. Εκεί στέκεται για πολλές ώρες στο προαύλιο μιας ορθόδοξης εκκλησίας και ζητιανεύει. Όχι για τον εαυτό τους, αλλά για τους άλλους. Ό,τι χρήματα συγκεντρώσει τα δωρίζει στην εκκλησία, σε γηροκομεία, ορφανοτροφεία αλλά και σε φτωχές οικογένειες «που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμένα», όπως επισημαίνει.

Πρόκειται για τον ιδιώτη που κάνει αυτή τη στιγμή τις μεγαλύτερες δωρεές στην εκκλησία, ενώ μέχρι τώρα έχει δωρίσει πάνω από 30.000 ευρώ, χωρίς να κρατήσει τίποτα για τον εαυτό του. Ο ίδιος είναι αυτάρκης, ζει με μια πενιχρή σύνταξη των 80 ευρώ που παίρνει και δείχνει να μην ενοχλείται καθόλου από τις δυσκολίες. Στην πόλη όλοι τον γνωρίζουν με το προσωνύμιο ο «δίκαιος από το Bajlo», αφού και ο ίδιος είναι υπέρμαχος της δικαιοσύνης και της αγάπης. Γιατί ο άνθρωπος αυτός ικετεύει τον συνάνθρωπο όχι για τον εαυτό του αλλά για τους αναξιοπαθούντες. Και συνεχίζει… «Για όσο ζω», λέει ο ίδιος!

Το αφιερώνω σε όλους, σαν μια πολύ ξεχωριστή δημοσίευση, όπως ξεχωριστή είναι και η ψυχή σπάνιων ΑΝΘΡΩΠΩΝ που πέρασαν σε αυτή την γη.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΞΑΝΑΔΕΙ ΤΟΝ ΗΛΙΟ!

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο μεγάλος ΗΓΕΤΗΣ της Ελλάδας, το σύμβολο της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της συμφιλίωσης και της ενότητας του λαού, είναι εκείνος που μίλησε ανοιχτά για τις «δυνάμεις της ανωμαλίας» για την επικίνδυνη δεξιά που ο λαός μας ΔΕΝ πρέπει ποτέ να την ξαναφέρνει στην εξουσία. Είναι αυτός που ο ΛΑΟΣ ΤΟΥ τον αποκαλούσε με το μικρό του όνομα, με τεράστια αγάπη και ευγνωμοσύνη. Είναι Εκείνος που άνοιγε σε όλες του τις ομιλίες μια τεραστία αγκαλιά προς εσένα «ΛΑΕ ΜΟΥ, ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΛΑΕ». Αυτή την ανάσταση, αυτή την συμφιλίωση, αυτή την ενότητα του ελληνικού λαού, για την «ανατροπή όλων των κατεστημένων» όπως έλεγε, αυτές τις ημέρες, οι σκοτεινές δυνάμεις του παρελθόντος και πάλι στο προσκήνιο, προσπαθούν να ρίξουν λάσπη στην μνήμη του. Με απέραντο μισός στο όνομα Παπανδρέου-οι οποίοι πάντα παλεύουν εναντίων των κατεστημένων και των συμφερόντων- προσπαθούν να αντιστρέψουν και να παραποιήσουν την αλήθεια, όπως προσπάθησαν και στις μαύρες μέρες της ιστορίας του τόπου.

Δεν μας τιμά σαν λαό να δίνουμε σημασία σε αυτά τα δεξιά και ακροδεξιά πολιτικά σκουπίδια. Και ούτε δεν τιμά μερικούς, που με την σιωπή τους, τα υποθάλπουν. Δεν σας τιμά κ. Σαμαρά να τους διαλέγετε για να φτιάξετε μια «Νέα Ελλάδα» με αυτά τα στοιχεία που την διχάζουν και μας φέρουν πίσω ουσιαστικά σε αυτές τις μαύρες μέρες! Δεν σας τιμά κ. Βενιζέλε- ειδικά τώρα, όταν υποτίθεται ότι εκπροσωπείτε επίσημα το Κίνημα που ίδρυσε ο αείμνηστος Ανδρέας- να στηρίζετε μια κυβέρνηση που, μετά το μαύρο που έριξε σε έναν σύμβολο της εθνικής Δημοκρατίας, τώρα προσπαθεί να “ρίξει μαύρο” και στην μνήμη της! Δεν σας τιμά -εκεί στην αριστερά- να θυμηθείτε και να χρησιμοποιείτε το όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου ώστε να κερδίζετε ψήφους και να πανηγυρίζετε- και μόνο! Δεν σας τιμά η σιωπή! Ειδικά τώρα η σιωπή σας είναι συνενοχή με τα λόγια του μίσους και του ψεύδους!

ΗΓΕΤΗΣ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ!

Σαν ελάχιστο φόρο τιμής θα πρέπει να σταματήσουμε εμείς σαν Έλληνες την εξάπλωση τέτοιων πολιτικών άνανδρων ψευτών, έστω και με την ψήφο μας. ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΞΑΝΑΨΗΦΙΣΕΤΕ! Δεν μας τιμά σαν λαό ότι τους έχουμε αντιπροσώπους στην Βουλή! Δεν μας τιμά σαν λαό ότι ξεχάσαμε!

Το τι ήταν ο Ανδρέας της Ελλάδος και των Ελλήνων, το έδειξε περίτρανα και ξεκάθαρα σε εύκολες και σε δύσκολες στιγμές! Δεν έκανε πίσω σε τίποτα σε ότι αφορούσε το έθνος μας.

ΒΥΘΙΣΤΕ ΤΗΝ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΣΤΗΝ ΆΒΥΣΣΟ ΟΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ, Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΣΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ! Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΞΑΝΑΔΕΙ ΤΟΝ ΗΛΙΟ! ΜΗΝ ΠΤΟΕΙΣΤΕ!

Σας υπενθυμίζω -με μια του ιστορικής σημασίας ομιλία- ΓΙΑΤΙ τον μισούν τόσο αυτοί οι ακροδεξιοί συκοφάντες που διαστρεβλώνουν την αλήθεια και την ιστορία του τόπου: