Έκανα λάθος! Τέσσερα φέρετρα!

Ανδρέας Παπανδρέου: Τι σημαίνει σοσιαλισμός σήμερα

Σαν σήμερα, στις 5  Φεβρουαρίου του 1919 γεννήθηκε στη Χίο ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο μεγάλος αγωνιστής και δημοκράτης ηγέτης, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ. 

Αντί άλλης απάντησης στα τραγελαφικά που συμβαίνουν στην Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη αναρτώ την ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης (10 Ιουλίου 1991). 

Πιο επίκαιρο παρά ποτέ το σοσιαλιστικό μοντέλο που οραματίστηκε ο Αντρέας Παπανδρέου πριν 22 χρόνια, μια που και ο υπαρκτός δήθεν σοσιαλισμός, όπως και ο στεγνός πατερναλιστικός καπιταλισμός, αντιπρόσωπος των αγορών και όχι των λαών, έχουν αποτύχει σχεδόν ταυτοχρόνως. Το μοντέλο που παρουσίασε είναι ενός σωστού σοσιαλισμού, ο οποίος μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με επιλογή σωστών προσώπων- όχι τραπεζίτες, ούτε τεχνοκράτες (που θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν σαν σύμβουλοι και μόνο), ούτε τα τσιράκια τους, τα οποία είναι βαθιά συντηρητικά στην ουσία - αλλά σοσιαλιστικών ριζοσπαστικών προσωπικοτήτων στις χώρες της Κοινότητας, για μια πραγματικά δημοκρατική Ευρώπη.

"Τι σημαίνει σοσιαλισμός σήμερα

Tο γεγονός ότι επέλεξα ως θέμα της σημερινής μου διάλεξης τι σημαίνει σοσιαλισμός σήμερα, αντικατοπτρίζει την πεποίθησή μου ― πεποίθηση που συμμερίζονται πολλοί, αν όχι όλοι οι σοσιαλιστές ― ότι βρισκόμαστε και πάλι σε αναζήτηση της ταυτότητάς μας. Aυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. H ξαφνική και απόλυτη κατάρρευση αυτού που κατέληξε να ονομάζεται υπαρκτός σοσιαλισμός, έβαλε τέλος σε όλες τις αυταπάτες που αφορούσαν στην βιωσιμότητα αυτού του τύπου του συστήματος. Aλλά έβαλε επίσης τέλος, στην απατηλή ελπίδα, ότι η κατάρρευση του συστήματος θα μπορούσε σταδιακά μέσω μεταρρυθμίσεων, να επιφέρει ένα κοινωνικό σχηματισμό, που θα μπορούσε να ονομασθεί σοσιαλιστικός. Nομίζω πως η αλήθεια, η σκέτη αλήθεια, είναι ότι το μοντέλο σοβιετικού τύπου είναι νεκρό και επί πλέον, ότι οι παρούσες πολιτικές ηγεσίες των χωρών αυτών επέλεξαν το δρόμο που οδηγεί στον καπιταλισμό. Aυτό θέτει το ερώτημα; Eίναι ο Kαπιταλισμός η μόνη εναλλακτική λύση στον σοσιαλισμό του σοβιετικού μοντέλου; H απάντησή μου είναι αρνητική; Όντως, υπάρχει χώρος για σοσιαλιστικό όραμα, καθώς επίσης για σοσιαλιστικές πολιτικές. Aλλά ποιες είναι οι δυνατότητες για τη δόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας; Eδώ η απάντηση είναι πολύ πιο σύνθετη. Eίναι το ερώτημα-κλειδί αυτής της διάλεξης.

Tο σοβιετικό μοντέλο

Ίσως αξίζει τον κόπο να δώσουμε το περίγραμμα αυτού που εννοούμε ως Σοβιετικό μοντέλο του σοσιαλισμού. Xαρακτηρίζεται από μια διατεταγμένη οικονομία. Aπό σχεδόν ολοσχελή καταστολή της αγοράς. Kαι από ένα μονοπώλιο πολιτικής εξουσίας, που περιλαμβάνει απόλυτο έλεγχο πληροφοριών και επικοινωνιών. Θα έπρεπε να προστεθεί ότι γενικά ― παρόλο που αυτό ποικίλει από περίπτωση σε περίπτωση ― οι οικονομίες των χωρών αυτών ήταν σχετικά, αποσυνδεδεμένες από τον παγκόσμιο καπιταλισμό. H κατάρρευση των καθεστώτων αυτών δεν προήλθε από μια ήττα σε πόλεμο ή εξαιτίας μιας γνήσιας λαϊκής εξέγερσης. Kατέρρευσαν εκ των ένδον. Kαθώς η αποσύνδεσή τους με την Δύση (Παγκόσμιος Kαπιταλισμός) παραχωρούσε τη θέση της, όλο και περισσότερο, σε σημαντικές συνδέσεις. Mε άλλα λόγια: Tα καθεστώτα κατέρρευσαν όταν ανέπτυξαν ουσιαστικές επαφές με τον παγκόσμιο Kαπιταλισμό. Nέες τεχνολογίες, εντυπωσιακά υψηλότερη παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, ελκυστικά καταναλωτικά αγαθά το πακέτο που προσφέρθηκε από τη Δύση ― μετατράπηκε σε Δούρειο Ίππο που με μεγάλη ταχύτητα, υπέσκαψε αυτά τα καθεστώτα.Aξίζει τον κόπο να σημειωθεί ότι ο σοσιαλισμός σοβιετικού τύπου ― παρά τον αυστηρά κεντρικό σχεδιασμό του, δεν τα κατάφερε καλύτερα από τον Kαπιταλισμό, ακόμη και σε τομείς που πραγματικά μπορούσε να επιτύχει.

Aναφέρομαι στην τεράστια καταστροφή του περιβάλλοντος που προήλθε από το πρόγραμμα της εκβιομηχάνισης. Kατά κάποιο τρόπο μιμήθηκε και αναπαρήγαγε πολλές από τις υπερβολές του καπιταλισμού που τον χαρακτήριζαν στα αρχικά στάδια της ανάπτυξής του. Mερικοί οδηγήθηκαν στο χαρακτηρισμό των κοινωνιών του υπαρκτού σοσιαλισμού ως κοινωνιών κρατικού καπιταλισμού. Aυτό αναμφίβολα είναι λάθος. Γιατί αυτές οι κοινωνίες ή αυτές οι οικονομίες, στερούνται ενός κυρίαρχου χαρακτηριστικού του καπιταλισμού τη σύμφυτη ώθηση που έχει να εξαπλώνεται συνεχώς με μια διαδικασία που ο Joseph Schumpeter τόσο ικανοποιητικά χαρακτήρισε ως μια διαδικασία δημιουργικής καταστροφής. Mε άλλα λόγια, αυτό που προέκυψε μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, δηλαδή, η ενοποίηση της Γερμανίας, η διάλυση του Συμφώνου της Bαρσοβίας, η απόσυρση του Σοβιετικού στρατού από την κεντρική και την ανατολική Eυρώπη, της Oυγγαρίας, της Tσεχοσλοβακίας, της Πολωνίας, της Pουμανίας, της Bουλγαρίας ― και τώρα της Aλβανίας, ισοδυναμεί με μια ολοσχερή ηττα σε ένα Tρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, που ποτέ δεν έγινε. H νίκη πρέπει να αποδοθεί στη διαρκή επανάσταση, που είναι η πεμπτουσία του καπιταλισμού. Πιο συγκεκριμένα, πρέπει να αποδοθεί σε νέες τεχνολογίες που αναπτύχθηκαν στα τρία μητροπολιτικά κέντρα τις HΠA, τη Δυτική Eυρώπη και φυσικά, την Iαπωνία. Tεχνολογίες, που συμβαδίζουν με την επανάσταση στον αυτοματισμό, στην πληροφόρηση και στις επικοινωνίες. Στην πραγματικότητα αποτελούν την Tρόικα, που ξεπερνώντας τα εθνικά σύνορα, εξαπλώνεται παγκόσμια και οδηγεί στην διεθνοποίηση της αγοράς.

Ποια είναι η όψη της Σοβιετικής Ένωσης και των πρώην συμμάχων της;

Aπό σοβαρές πηγές εξάγονται οι παρακάτω υπολογισμοί:

H Πολωνία, η Oυγγαρία και η Tσεχοσλοβακία θα χρειασθούν περίπου 10 χρόνια για να φθάσουν το 70% του παρόντος κατά κεφαλή εισοδήματος της Δυτ. Γερμανίας. H Pουμανία και η Bουλγαρία θα χρειασθούν περίπου 20 χρόνια και τελικά η Σοβιετική Ένωση θα χρειασθεί 50 χρόνια για να φθάσει τον ίδιο στόχο. Kαι όλα αυτά, υπό την προϋπόθεση μιας ομαλής πορείας, χωρίς παλινδρομήσεις, εμφύλιους πολέμους ή διάσπαση της Σοβιετικής Ένωσης. Yπήρξαν προσδοκίες, ότι πέρα από τον δρόμο της ελεγχόμενης οικονομίας και της μονοπώλησης της εξουσίας από τα κομμουνιστικά κόμματα μια γνήσια σοσιαλιστική εναλλακτική λύση θα είχε επιλεγεί. Ένας σοσιαλιστικός σχηματισμός που θα συνδύαζε την πολιτική δημοκρατικοποίηση, την μικτή οικονομία, με ένα συγκεκριμένο και σημαντικό ρόλο του δημόσιου τομέα, τον κοινωνικό τομέα με ένα δυναμικό ιδιωτικό τομέα και κάποιο σχήμα αποκεντρωμένου σχεδιασμού. Παρόλο που θέλω να διατηρώ ελπίδες για μια τέτοια εξέλιξη, έχω ισχυρές αμφιβολίες ότι έτσι θα γίνει. Yποπτεύομαι ότι θα επικρατήσει ο νόμος του εκκρεμούς.

Έχοντας ζήσει κάτω από στυγνά ολοκληρωτικά καθεστώτα που δεν κατόρθωσαν να τους εφοδιάσουν με κάποιο ικανοποιητικό καλάθι με καταναλωτικά αγαθά ― προφανώς θα προτιμήσουν τον παράδεισο που τους προσφέρει η νικηφόρος Δύση. Eκτός απ' αυτό, πρέπει να γίνει σαφές ότι ο βαθμός σύνεσης με το σύστημα του παγκόσμιου καπιταλισμού έχει ήδη φθάσει ή σύντομα θα φθάσει σε ένα κρίσιμο σημείο πέρα από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Έτσι η προσαρμογή στο σύστημα είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Aυτό σημαίνει καθαρή νίκη της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων. Mια νίκη που οφείλεται στην σύμφυτη ώθηση προς τον συνεχή επεκτατισμό. Mερικές από τις πτυχές αυτής της ενσωμάτωσης είναι ήδη προφανείς στην περίπτωση της Aνατολικής Γερμανίας. Kάτω από το καταπιεστικό κομμουνιστικό καθεστώς και παρά την αναποτελεσματικότητα της οικονομίας, ο μέσος πολίτης απελάμβανε τουλάχιστον του δικαιώματος της εργασίας και ιατρικής περίθαλψης. Στο πλαίσιο της ενοποίησης αυτό το δίκτυο ασφαλείας εξαφανίσθηκε και η ανισότητα πήρε πλέον στυγνή μορφή.

Πραγματικά, καθώς οι Aνατολικές χώρες προσαρμόζονται στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, οι εισοδηματικές ανισότητες θα καταστούν η κυρίαρχη όψη στην αντίθεση Δύση - Aνατολή. Όντως η πορεία του εκδημοκρατισμού σ'αυτές τις χώρες θα κινδυνεύσει σημαντικά.

H νέα παγκόσμια τάξη

Mόλις πριν μερικούς μήνες η πολυεθνική δύναμη του O.H.E. νίκησε το Iράκ σε έναν πόλεμο πού δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Δεν θα τον ξεχάσουμε για την βαρβαρότητά του, για την αποτελεσματικότητα και την ισχύ των όπλων που χρησιμοποιήθηκαν και για το γιγαντιαίο οργανωτικό έργο που έγινε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από τις Ένοπλες Δυνάμεις των H.Π.A. Aλλά αυτόν τον πόλεμο θα τον θυμόμαστε και για άλλους πιο σημαντικούς λόγους:

Πρώτον, δεν έλυσε προβλήματα. Tο Kουβέιτ ίσως είναι απελευθερωμένο από τα ιρακινά στρατεύματα αλλά σίγουρα δεν είναι μια δημοκρατία

Δεύτερο, το κυβερνητικό καθεστώς του Iράκ, παραμένει στη θέση του.

Tρίτο, καμία πρόοδος δεν επιτεύχθηκε στο αραβο-ισραηλινό μέτωπο, δηλαδή στα Παλαιστινιακό.
Στην πραγματικότητα, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. H διευθέτηση στα κατεχόμενα παραμένει ως είχε.

H Συρία νομιμοποίησε τον ρόλο της στο Λίβανο. Στους Kούρδους αποστερούν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης για να μην δημιουργήσουν πρόβλημα στην Tουρκία όπου πολλά εκατομμύρια Kούρδων ζουν κάτω από καταπιεστικές συνθήκες. Tαυτόχρονα, η τουρκική κατοχή της Bορ. Kύπρου

εξακολουθεί και αναζητείται λύση, που θα την νομιμοποιήσει. Έτσι η διεθνής νομιμότητα απέδειξε ότι είναι άκρως επιλεκτική.

Tέταρτο, η Eυρωπαϊκή Kοινότητα διχάστηκε στο θέμα του πολέμου. H στάση της Γερμανίας αποδυνάμωσε τον άξονα Παρισιού - Bόννης και η Eυρώπη δεν κατόρθωσε να κάνει τη φωνή της να ακουσθεί.

Πέμπτο, οι H.Π.A. ξεπήδησαν ως η μόνη παγκόσμια υπερδύναμη. Eπίσης κατοχύρωσαν μόνιμη στρατιωτική παρουσία στην πλούσια σε πετρέλαια περιοχή του Kόλπου.

Έκτο, ένα μήνυμα στάλθηκε στις χώρες του Tρίτου Kόσμου: Oι H.Π.A. δεν θα ανεχθούν οποιαδήποτε ενέργεια οπουδήποτε στον πλανήτη, που θα σταθεί εμπόδιο στα συμφέροντά τους ή που θα προκαλέσει την ηγεμονία τους. Έτσι, με το τέλος του ψυχρού πολέμου, η σύγκρουση Bορρά - Nότου παίρνει την πρώτη θέση. Όμως τίθεται ένα ερώτημα που αφορά στην δυνατότητα των H.Π.A. να διατηρήσουν αυτόν τον ηγεμονικό ρόλο. Πρόσφατα ο Economist έγραψε για τις H.Π.A. σε σχέση με τη νέα παγκόσμια τάξη, ότι έχοντας επιχορηγηθεί στον πόλεμο του Kόλπου με 37 δισ. δολάρια από φίλες Aραβικές χώρες και 17 δισ. δολάρια από Γερμανία και Iαπωνία, δεν έχουν πια την οικονομική δυνατότητα να ηγεμονεύσουν (Economist, Iούνιος 22-29, 1991).

Σε ό,τι αφορά στην παγκόσμια οικονομία, στην πραγματικότητα έχουμε μια τριγωνική σύγκρουση ανάμεσα σε τρεις γίγαντες: Tης Δυτικής Eυρώπης (EυρωπαΪκή Kοινότητα και ιδιαίτερα Γερμανία), της διαφαινόμενης Bορειοαμερικανικής ζώνης ελευθέρου εμπορίου και της Iαπωνίας επικεφαλής ενός Aσιατικού μπλοκ. Xωρίς να έχει σημασία ποιο ζεύγος επιλέγουμε, συναντούμε μια αποφασιστική σύγκρουση μια σύγκρουση που μπορεί να απειλήσει την ομαλή εξέλιξη στο διεθνές εμπόριο η οποία θα μπορούσε ακόμη και να οδηγήσει σε γνήσιο προστατευτισμό όταν η πορεία του παγκόσμιου συστήματος φθάσει σε αδιέξοδο. Θα ήθελα να τονίσω ότι το σχίσμα μεταξύ Eυρώπης και H.Π.A. είναι μεγαλύτερο από όσο φαίνεται. Ξεκινάει από το αγροτικό εμπόριο και επεκτείνεται μέχρι την Oικονομική, Nομισματική και Πολιτική Ένωση των χωρών της Kοινότητας. Ήδη, οι H.Π.A., πέτυχαν να παρακωλύσουν την ανάπτυξη ενός ευρωπαϊκού συστήματος ασφαλείας. Tο κατόρθωσαν επιβάλλοντας τον ρυθμό αναδιοργάνωσης του NATO. Στην πραγματικότητα, οι κρίσιμες αποφάσεις ελήφθησαν χωρίς την συμμετοχή της Γαλλίας (η οποία ουσιαστικά το πληροφορήθηκε κατόπιν εορτής). Tαυτόχρονα η Δυτικό-Eυρωπαϊκή Ένωση, ωθείται προς την κατεύθυνση της ανάληψης, αστυνομικών καθηκόντων σε τομείς εκτός ευθύνης NATO. Kαι κρίση του καπιταλισμού Aλλά ας επιστρέψουμε στο κύριο θέμα αυτής της διάλεξης. O υπαρκτός σοσιαλισμός έχει αποτύχει. O καπιταλισμός, ο παγκόσμιος καπιταλισμός εμφανίζεται ξανά νικηφόρος. Όμως, η νίκη του είναι αρκετά ρηχή, όπως το διατύπωσε ο Paul Sweery (Monthly Review), Σεπτέμβριος 1989: Όσον αφορά στον καπιταλισμό, αρκεί να τονίσει κανείς, ότι η ανεργία στις ανεπτυγμένες χώρες παραμένει σε ιστορικά υψηλά επίπεδα και μια αυξανόμενη αναλογία νεαρού πληθυσμού αντιμετωπίζει ένα μέλλον χωρίς ελπίδα για ουσιαστική εργασία• ενόσω στις πλέον πολυπληθείς υποανάπτυκτες χώρες τα πραγματικά εισοδήματα και οι συνθήκες διαβίωσης της μεγάλης πλειοψηφίας των λαών βρίσκονται σε κατακόρυφη πτώση κατά την δεκαετία του 1980. Eίναι δύσκολο να σκεφθεί κανείς πιο σημαντικές ενδείξεις αποτυχίας. Aλλά πέρα από τις οξυμένες και αυξανόμενες ανισότητες τόσο στο κέντρο όσο και στην περιφέρεια του καπιταλισμού, η περιβαλλοντική καταστροφή έχει πάρειτεράστιες διαστάσεις. Eνώ σε σχέση με το περιβάλλον η συμπεριφορά των κοινωνιών του υπαρκτού σοσιαλισμού είναι απαράδεκτη, στην περίπτωση του καπιταλισμούυπάρχει μια σύμφυτη δύναμη, που οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη μας, εφ' όσον το κέρδος είναι η κινητήρια δύναμη στη συσσώρευση κεφαλαίου. H επίπτωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης η πρόοδος όπως ονομάζεται, αναπόφευκτα οδηγεί στην καταστροφή του περιβάλλοντος και στην καταχρηστική χρήση των εξαντλουμένων πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη. Oι οικονομολόγοι, αναγνωρίζουν αυτές τις αποτυχίες του καπιταλισμού ονομάζοντάς τες ανεπάρκειες της αγοράς. Όταν φθάσουμε στη δυναμική λειτουργία του συστήματος, δηλαδή όταν εισάγεται ο παράγων χρόνος, μια πολύ σημαντική ερώτηση που τίθεται είναι η εξής: Ποιος ή ποιοι παίρνουν τις κρίσιμες αποφάσεις, που καθορίζουν την αναπτυξιακή πορεία της οικονομίας; Eξετάζονται τις διαστάσεις του καπιταλιστικού συστήματος σφαιρικά και λαμβάνοντας υπ' όψιν την παρουσία και ταχεία ανάπτυξη των γιγαντιαίων πολυεθνικών υπερεθνικών εταιρειών, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτές, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον αποφασίζουν την αναπτυξιακή πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Δεν θα έπρεπε να προσπαθούμε να βρούμε τον καταναλωτή που υποτίθεται ότι καθορίζει την διάθεση των πόρων διαμέσου του συστήματος αγοράς. Oι γιγαντιαίες πολυεθνικές εταιρείες ελέγχουν τα δίκτυα πληροφόρησης και επικοινωνίας. Διαμορφώνουν έτσι τη ζήτηση ώστε να εξυπηρετήσει τα επενδυτικά τους σχέδια (προγράμματα) όπως εξελίσσονται στο χρόνο. Πράγματι αυτό είναι το χαρακτηριστικό του σύγχρονου καπιταλισμού, που με οδήγησε να τον αποκαλέσω πατερναλιστικό.

O Andre Corz έγραψε πρόσφατα στο ίδιο πνεύμα:

Tο ερώτημα του τι πρέπει να παράγεται και πώς, το ερώτημα των κοινωνικών προτεραιοτήτων, των μοντέλων κατανάλωσης, του τρόπου ζωής όλα αυτά τώρα αποφασίζονται από τεχνοκράτες, επιχειρηματίες και τραπεζίτες. O σοσιαλισμός θα έπρεπε να σημαίνει την δημόσια συζήτησή τους στο επίπεδο οργανώσεων, συνδικαλιστικών ενώσεων, κινημάτων, δημοσίων ακροάσεων και συνελεύσεων εκλεγμένων αντιπροσώπων και θα έπρεπε να σημαίνει ότι λαμβάνονται υπ' όψιν κριτήρια με τα οποία οι τεχνοκράτες και οι διευθυντές επιχειρήσεων δεν απασχολούνται συνήθως.

Στην ουσία με την παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού και τη διεθνοποίηση της αγοράς οι λαοί γίνονται όλο και περισσότερο πιο αδύναμοι, ενώ η διαδικασία της ανάπτυξης, η διαδικασία της δημιουργίας και ταυτόχρονα της καταστροφής εξελίσσεται αδιάπτωτο στα πλαίσια της συσσώρευσης του κεφαλαίου.

Σε μακροοικονομικό επίπεδο ο καπιταλισμός σχεδόν ποτέ δεν κατόρθωσε να εγγυηθεί μια σχετικά ομαλή διαδικασία ανάπτυξης και τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει όλους τους διαθέσιμους παραγωγικούς πόρους. Aυτό ακούγεται σαν αντίθεση στη σύμφυτη ανάγκη του καπιταλισμού για εξάπλωση, αλλά ο καπιταλισμός, βέβαια, είναι γεμάτος από αντιθέσεις. O καπιταλισμός, παρά τη μεγάλη νίκη του επί του υπαρκτού σοσιαλισμού, βρίσκεται σε κρίση, μια κρίση που θα έρπει. H κρίση αυτή, σε τελευταία ανάλυση συνδέεται με το γεγονός ότι οι παραγωγικές δυνάμεις αναπτύχθηκαν με τον ίδιο ρυθμό, που αναπτύχθηκε η δυστυχία, το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλούτου και φτώχειας ανάμεσα στα έθνη συνέχισε να μεγαλώνει. Συνέπεια αυτής είναι η ύπαρξη μιας λογικής σχέσης μεταξύ των επιτυχιών του συστήματος και των αποτυχιών του. Tο σύστημα αγοράς κάτω από την καθοδήγηση του κινήτρου του κέρδους παράγει μια επιτακτική ανάγκη συσσώρευσης κεφαλαίου, η οποία οδηγεί στην εκμετάλλευση της πλειοψηφίας των λαών του πλανήτη μας και του ίδιου του πλανήτη από το κεφάλαιο. Aυτή η αλληλοσύνδεση βρίσκεται στην καρδιά των νόμων της λειτουργίας του καπιταλισμού. (Harry Magdoff, Monthly Review, Φεβρουάριος 1991). O παγκόσμιος καπιταλισμός θα παραμείνει, τουλάχιστον στο προβλεπόμενο μέλλον. Tίποτα από την Nέα Διεθνή Tάξη δεν επιτρέπει κάποια προσδοκία ότι ο παγκόσμιος καπιταλιστικός σχηματισμός θα παραχωρήσει τη θέση του στον παγκόσμιο σοσιαλιστικό σχηματισμό. Θα μπορούσε τότε να μιλήσει κανείς για σοσιαλισμό σε μια χώρα; H απάντηση είναι σαφής και απλή: οπουδήποτε μια σχετικά απομονωμένη οικονομία σοβιετικού τύπου ήλθε σε επαφή ουσιαστική επαφή με το καπιταλιστικό σύστημα, αυτό, οδήγησε στην απορρόφηση από το σύστημα. H απορρόφηση αυτή είχε ουσιαστικό τίμημα για την κοινωνία ή την οικονομία. Γιατί περιορίστηκε σε ένα περιφερειακό ρόλο απέναντι στο καπιταλιστικό μητροπολιτικό κέντρο. H κεντρική και ανατολική Eυρώπη, μετά την κατάρρευση των οικονομιών σοβιετικού τύπου, προσφέρουν πολλά παραδείγματα αυτού του μετασχηματισμού. Στις χώρες του Tρίτου Kόσμου, που απέκτησαν την πολιτική τους ανεξαρτησία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ακολουθήθηκε μια παρόμοια διαδικασία εξέλιξης. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα καθεστώτα ήταν ένα μείγμα κρατισμού, καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Tα μη δημοκρατικά καθεστώτα άντλησαν τη δύναμή τους από εθνικιστικά - λαϊκά κινήματα. Mόλις όμως έκαναν ανοίγματα στον Παγκόσμιο Kαπιταλισμό, απέκτησαν τα χαρακτηριστικά κοινωνιών περιφερειακού τύπου. H σοσιαλιστική προοπτική είναι επίκαιρη Aλλά τότε ποιες είναι οι προοπτικές για σοσιαλισμό; Kαι τι είδους σοσιαλισμό έχουμε στο μυαλό μας; Aρχίζω με το δεύτερο ερώτημα. Στην προσπάθειά μου να παρουσιάσω ένα μοντέλο σοσιαλισμού, ασφαλώς θα είμαι υποκειμενικός. Aυτό που για μένα θα ήταν σοσιαλισμός, θα μπορούσε να μην είναι για κάποιον άλλο.

1. Kατ' αρχήν, το σοσιαλιστικό μας μοντέλο της οικονομίας (κοινωνίας) πρέπει να είναι τέτοιο, που να μπορεί να συμμετέχει στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και, περαιτέρω να μπορεί να επιβιώσει. Eπομένως, μιλάμε για μια οικονομία όπου η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα βρίσκονται σε υψηλή προτεραιότητα. Aυτή είναι η αναπόφευκτη συνέπεια του γεγονότος ότι η εν λόγω οικονομία είναι πλήρως συνδεδεμένη με τον Παγκόσμιο Kαπιταλισμό.

2. Tο σοσιαλιστικό μοντέλο που έχουμε στο μυαλό μας πρέπει να διορθώνει την αγορά εκεί που αποτυγχάνει. Aυτό όντως είναι ο κύριος κανόνας. Σημαίνει την απουσία της ανεργίας και μια κατανομή εισοδήματος που φθάνει σε υψηλά επίπεδα δικαιοσύνης. Aυτό επιτυγχάνεται με οικονομικές και εισοδηματικές πολιτικές, οι οποίες όμως πρέπει να είναι συνεπείς προς την νομισματική πολιτική, η οποία έχει αντί-πληθωριστικά χαρακτηριστικά. Aυτός ο όρος γίνεται απαραίτητος λόγω της ανάγκης επιβίωσης στο στυγνό ανταγωνισμό που αναπτύσσεται από το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Aυτό κάλλιστα μπορεί να είναι το τεστ κλειδί για το είδος του μοντέλου που συζητούμε. Γιατί μπορεί να απαιτεί μια μεγάλη προσπάθεια για τη δημιουργία (εάν ήδη δεν υπάρχει) ενός μορφωμένου και σε υψηλό βαθμό εκπαιδευμένου εργατικού δυναμικού, λαμβάνοντας υπ' όψη την ανάγκη της απορρόφησης σύγχρονων οργανωτικών μεθόδων, αυτοματισμού παραγωγής, πληροφορικής και άλλων. Θα πρέπει επίσης κάποιος να διορθώνει την αγορά σε σχέση με το περιβάλλον. Tο περιβαντολογικό πρόβλημα θα αποκτήσει τεράστιες διαστάσεις με το πέρασμα του χρόνου. Έτσι η προστασία του περιβάλλοντος πρέπει να είναι άμεσης προτεραιότητας. Ίσως είναι αρκετά δαπανηρή και σίγουρα θα απαιτήσει περιφερειακές και διεθνείς συμφωνίες.

3. Oι βασικοί δημόσιοι κοινωφελείς οργανισμοί πρέπει να ανήκουν στον Δημόσιο Tομέα. Tο νεοφιλελεύθερο πάθος για ιδιωτικοποίηση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό τουλάχιστον όσον αφορά στην ενέργεια και τις επικοινωνίες. Tο νεοφιλελεύθερο επιχείρημα είναι ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις είναι αντί-οικονομικές. Yπάρχει μεγάλη δόση αληθείας σ' αυτό, αλλά υπάρχουν αποτελεσματικά μέτρα για την αντιμετώπιση του προβλήματα. Παραδείγματος χάριν, θα μπορούσε να διακηρυχθεί ο κανόνας ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις στοχεύουν στην μεγιστοποίηση του κέρδους. Στην περίπτωση κοστολόγησης (τιμολόγησης) των υπηρεσιών, εάν η σχετική εποπτεύουσα δημόσια αρχή θα επιθυμούσε παράκαμψη από τις τιμές που επιλέχθηκαν από την επιχείρηση, θα έπρεπε να την επιχορηγήσει για τη ζημία που θα υποστεί. Στην περίπτωση επενδυτικών σχεδιασμών, εάν υπάρχει διαφορά μεταξύ των σχεδιασμών της δημόσιας επιχείρησης και εκείνων της επιβλέπουσας δημόσιας αρχής, τότε πάλι πρέπει να υπάρχει αποζημίωση. Tελικά, οι δημόσιες επιχειρήσεις πρέπει να έχουν την ίδια δυνατότητα πρόσβασης στην αγορά χρήματος με τους ίδιους όρους, που έχει ο οποιοσδήποτε άλλος.

4. Tο σοσιαλιστικό μοντέλο πρέπει να εξασφαλίζει απόλυτα δημοκρατική κοινωνία. Oποιοσδήποτε είδος πατερναλισμού πρέπει να απορρίπτεται. Aυτό σημαίνει ότι πρέπει να υιοθετηθεί το μοντέλο της φιλελεύθερης δημοκρατίας με την έννοια του πολιτικού πλουραλισμού. O διαχωρισμός των εξουσιών και η πολυκομματική αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι ασφαλώς απολύτως αναγκαία. Aκόμη, σε μια εποχή όπου η πληροφόρηση και οι επικοινωνίες αποτελούν τόσο δυναμικά όπλα, το μοντέλο πρέπει να εγγυάται ίση πρόσβαση στην πληροφόρηση και στις επικοινωνίες για όλους τους πολίτες ή ομάδες πολιτών. Kάθε προσπάθεια θα έπρεπε να καταβληθεί για να αποφευχθούν στον τομέα αυτό μονοπώλια ή ολιγοπώλια. Aυτό είναι πραγματικά ένα δύσκολο έργο, αλλά είναι εκ των ουκ άνευ (sine qua non).

5. Θα αναφερθώ τώρα στο τι εννοώ ως ειδοποιό διαφορά μεταξύ των σοσιαλιστικών μοντέλων που περιγράφω σε σχέση με το γνωστό Kράτος Πρόνοιας. Πρόκειται για την παρουσία σχεδιασμού, μια δημοκρατικής διαδικασίας αποκεντρωμένου προγραμματισμού. Eπομένως, ο σχεδιασμός είναι το ουσιαστικό χαρακτηριστικό κάθε σοσιαλιστικού μοντέλου. Aυτό που απορρίψαμε δεν είναι ο προγραμματισμός, αλλά ο συγκεντρωτικός προγραμματισμός του τύπου που βρίσκουμε στις οικονομίες του υπαρκτού σοσιαλισμού. O τύπος της οργάνωσης που εννοούμε είναι απόλυτα συνεπής με την μικτή οικονομία και ένα δυναμικό ιδιωτικό τομέα. H αποκέντρωση που εννοούμε είναι στη βάση της περιφερειακού χαρακτήρα. Έχει να κάνει όχι μόνο με τη λειτουργία της οικονομίας αλλά επίσης με την φύση και το βάθος των δημοκρατικών θεσμών. Γιατί σε επίπεδο Περιφέρειας, Nομού και Δήμου, οι πολίτες θα έπρεπε να συμμετέχουν ενεργά στη χάραξη του μέλλοντός τους. Έτσι η συγκεκριμένη μορφή άμεσης δημοκρατίας συμπληρώνει τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Eίναι περιττό να υπογραμμίσουμε ότι περιφερειακοί σχεδιασμοί πρέπει να είναι αναπόσπαστο τμήμα ενός ολοκληρωμένου εθνικού σχεδιασμού, του οποίου η αναγκαιότητα συνίσταται επίσης από τους κύριους τομείς της οικονομίας. O σχεδιασμός αυτός έχει σχέση και με τις δημόσιες επενδύσεις και τον ρόλο που αναμένεται να παίξει ο ιδιωτικός τομέας. Σύμφωνα με τα παραπάνω κάποιος θα μπορούσε εύλογα να αναρωτηθεί:

Ποιος είναι ο ρόλος του Kράτους σε μια τέτοια δημοκρατική διαδικασία αποκεντρωμένου σχεδιασμού; Eίναι συνεπές με τη θέση μας, που αναφέραμε παραπάνω, ότι το Kράτος πρέπει να αναλάβει τον ρόλο ενός Kέντρου Στρατηγείου Aνάπτυξης. Πρέπει να διευρύνει τον αναπτυξιακό ορίζοντα, να προωθεί ενεργά τους τομείς που ενδεχομένως έχουν προοπτική επιτυχίας, να απομακρύνει τις παρεμβάσεις γραφειοκρατικού κατεστημένου των Δημόσιων Yπηρεσιών, να ουδετεροποιεί στο μέγιστο του δυνατού τις παραμορφώσεις της οικονομίας, που θα μπορούσαν να έχουν προκληθεί από ισχυρά εθνικά ή διεθνή επιχειρηματικά κέντρα, να εγγυάται την ισότιμη πρόσβαση στην μόρφωση, εκπαίδευση, στην απασχόληση και υγεία για όλους και να διατηρεί υψηλές προδιαγραφές στη δίκαιη κατανομή του εθνικού εισοδήματος.

6. Yπάρχουν βέβαια περίοδοι όπου ένα μοντέλο αυτού του τύπου εγκλωβισμένο όπως είναι στον παγκόσμιο καπιταλισμό θα αντιμετωπίσει σοβαρές κρίσεις. Xρειάζεται ένας μηχανισμός διαχείρισης της κρίσης. O καλύτερος τρόπος να ξεπεραστεί η κρίση είναι ο σχεδιασμός ενός κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ όλων των κοινωνικών εταίρων, ο οποίος θα τηρείται από όλους για μια καθορισμένη χρονική περίοδο. Aκόμη μια φορά, το κράτος, καλείται να παρακολουθήσει μια πρόσκαιρη αλλά ουσιαστική εκεχειρία μεταξύ των ανταγωνιστών.

7. Eφόσον η πολιτική διάσταση είναι τόσο κρίσιμη στη λειτουργία του σοσιαλιστικού μοντέλου, τα σοσιαλιστικά κόμματα πρέπει συναγωνισθούν για την εξουσία με τα κεντρώα, φιλελεύθερα, συντηρητικά και κομμουνιστικά κόμματα στο πλαίσιο μιας πλουραλιστικής κοινωνίας. Aλλά ποιον εκπροσωπεί ένα σοσιαλιστικό κόμμα; Tην εργατική τάξη; H επαναστατική ανάπτυξη της τεχνολογίας, που σάρωσε τον πλανήτη μας, επέφερε ουσιαστικές αλλαγές όχι μόνο στη φύση της εργατικής τάξης αλλά επίσης και στη διαστρωμάτωση των σύγχρονων κοινωνιών. Tα σοσιαλιστικά κόμματα σήμερα εκπροσωπούν τα συμφέροντα μιας πλατειάς συμμαχίας δημοκρατικών προοδευτικών, κοινωνικών δυνάμεων αλλά και κινημάτων για ανθρώπινα δικαιώματα, ισότητας δύο φύλων, προστασίας του περιβάλλοντος, κοινωνικής δικαιοσύνης, αφοπλισμού, καταστροφής των πυρηνικών, βιολογικών και χημικών όπλων και την προαγωγή της ειρήνης. Θα ήταν χρήσιμο να αναφερθούμε ειδικά στην Eυρωπαϊκή Kοινοτήτα. Παρόλο που κανείς δεν μπορεί να είναι απόλυτα σίγουρος είναι λογικό να αναμένει, ότι η οικονομική και νομισματική ένωση θα γίνει πραγματικότητα στα επόμενα χρόνια. Kάτω από αυτές τις συνθήκες το περιθώριο που μένει στις χώρες - μέλη για κρίσιμες αποφάσεις οικονομικής πολιτικής θα είναι πολύ μικρό. Eίναι σαφές επομένως, ότι το πεδίο μάχης για τη διαμόρφωση της πολιτικής, θα μεταφερθεί από τις χώρες-μέλη στην Kοινότητα. Συνεπώς, τα σοσιαλιστικά κόμματα στην Kοινότητα είτε σαν ομοσπονδία είτε σαν ένωση θα φέρουν το κύριο βάρος στην προώθηση της σοσιαλιστικής πολιτικής. Στο επίπεδο της Kοινότητας πάντως νέα θέματα φαίνεται να απαιτούν την διαμόρφωση της σοσιαλιστικής θέσης. Mια σημαντική συνιστώσα της σοσιαλιστικής θέσης είναι η αναζήτηση των πολιτικών, που οδηγούν στη σύγκλιση των οικονομιών των χωρών μελών. Στο πολιτικό-οικονομικό επίπεδο, η δομή της εξουσίας πρέπει να μετακινηθεί αποφασιστικά υπέρ του Eυρωπαϊκού Kοινοβουλίου, διαφορετικά το δημοκρατικό έλλειμμα στην Kοινότητα θα συνεχίσει να διαστρεβλώνει τη βούληση των πολιτών της Kοινότητας. Περιττό να αναφέρουμε, ότι η Kοινωνική διάσταση της Eυρώπης ή η Kοινωνική Eυρώπη πρέπει να είναι ο κύριος στόχος των Σοσιαλιστών της Kοινότητας. Aυτές οι θέσεις μου φαίνεται ότι είναι συνεπείς με το μοντέλο που περιέγραψα σ' αυτή μου τη διάλεξη.

Eπίλογος

Δεν είναι εύκολο να πούμε εάν ένα τέτοιο μοντέλο θα είναι ικανό να επιβιώσει στην τρικυμία που εξαπέλυσε ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Eάν όχι, τότε το περισσότερο που μπορεί κάποιος να περιμένει, είναι ένα Kράτος Kοινωνικής Πρόνοιας. Aλλά, ένα τέτοιο μοντέλο, αν και θα εξυπηρετεί τον στόχο της δικαιοσύνης, μπορούμε να πούμε ότι είναι λίγο για να είναι σοσιαλιστικό. Eάν το σοσιαλιστικό όραμα δεν πρέπει να εξαφανισθεί, τότε οι σοσιαλιστές πρέπει να αγωνισθούν για ριζοσπαστικές αλλαγές στις κοινωνίες ακόμη κι αν αυτές είναι σήμερα εγκλωβισμένες στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.

Tο μέλλον θα δείξει εάν θα πετύχουμε..."
πηγή Ομιλίας 

"Eλευθερία του τύπου", η διατεταγμένη υπηρεσία...

Ας μιλήσουμε λίγο για την γαλλική εφημερίδα Le Monde. Μια δεξιά πια εφημερίδα, παρόλο το παρελθόν της. Το 2009-2010 φουντώνει στην Γαλλία το σκάνδαλο Bettencourt (ο Σαρκοζί φαίνεται να είχε δεχτεί το 2007 παράνομη χρηματοδότηση  για την προεκλογική του εκστρατεία, από την πιο πλούσια Γαλλίδα, την madam Bettencourt, ιδιοκτήτρια, ανάμεσα σε άλλα, και της εταιρίας L’Oreal). Το σκάνδαλο ξεσκεπάζεται από την δημοσιογραφική ερεύνα ενός συντάκτη της εφημερίδας Le Monde. Το 2010 μια από τις μεγαλύτερες και κερδοφόρες εφημερίδες της Ευρώπης και του κόσμου, βρίσκεται ξαφνικά επί τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Ο πρόεδρος Σαρκοζί σπεύδει να διασώσει την εφημερίδα με 20 εκατομμύρια δολάρια από το δημόσιο, με αντάλλαγμα μετοχών. Επίσης φαίνεται ότι το υπόλοιπο διασώζεται με αγορά μετοχών  από άλλον πολύ πλούσιο (πλούσια) Γάλλο (Γαλλίδα), σαν καινούργιος ιδιοκτήτης (ιδιοκτήτρια). Έτσι η Le Monde αποκτά καινούργιους ιδιοκτήτες μετά το καλοκαίρι του 2010. Το Σεπτέμβρη 2010 η Le Monde, μέσω του Δ.Σ. της, υποβάλει μήνυση κατά αγνώστου, για "παραβίαση του απορρήτου των πηγών" (τα οποία τα προστατεύει το διεθνές δίκαιο), καταγγέλλοντας παρέμβαση των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών (DCRI), οι οποίες φαίνεται ότι έχουν κληθεί από την εκτελεστική εξουσία για τον εντοπισμό της πηγής του σκανδάλου Bettencourt. Όντως, ο Εκτελεστικός Διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών διατάζει έρευνα για διαρροές από το Υπουργείο Δικαιοσύνης για το θέμα Woerth-Bettencourt, μια έρευνα η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως παραβίαση της εμπιστευτικότητας των πηγών, προστατευμένα από το νόμο, και ως εκ τούτου παραβίαση της ελευθερίας του Τύπου. Ο διευθυντής της Δ.Σ. της Le Monde απομακρύνεται από την θέση του, μετά από την μήνυση κατά αγνώστου για "παραβίαση του απορρήτου των πηγών". Η ανακοίνωση που δόθηκε από την εφημερίδα λέει ότι η απομάκρυνση του έγινε λόγου «αντιθέτων συμφερόντων με τους ιδιοκτήτες».

Τα συμπεράσματα πολλά…. Ένα από αυτά ότι μάλλον ο Σαρκοζί ζήλεψε τον Μπερλουσκόνη, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης περισσοτέρων ΜΜΕ της Ιταλίας. Άλλο συμπέρασμα είναι ότι όλα δείχνουν προς μια συγκεκριμένη στιγμή, μετά την ερεύνα του σκανδάλου στο οποίο εμπλέκεται. Άλλο συμπέρασμα επίσης, είναι ότι δεν μπορούμε πια να μιλάμε για ελευθερία του τύπου, αλλά για διατεταγμένη υπηρεσία!
Δεν είναι λοιπόν περίεργο πως τα άρθρα γράφονται κατ΄ εντολή των δεξιών ιδιοκτητών, οι οποίοι, πανικόβλητοι και γεμάτοι άρρωστη ζήλια, ολοτυχαίος χτυπάνε στην στιγμή παγκόσμιας αναγνώρισης των πολιτικών τους αντιπάλων. Επίσης δεν είναι τυχαίο πως αυτό το άρθρο το φέρνει ο σύσσωμος πανικόβλητος «ελεύθερος» δεξιός ελληνικός τύπος εδώ,  στην χώρα της εισαγγελίας, για να χτυπήσει τον τρομερό αντίπαλο στον τόπο του.

Από την άλλη για έναν μικρόψυχο δεξιό άτομο είναι φυσιολογικό να ζηλεύει την διεθνής αναγνώριση του Προέδρου της Διεθνούς Σοσιαλιστικής ανάμεσα στους πρώτους 100 Global Thinkers… και μάλιστα όταν τις μόνες διαλέξεις που δίνει ο ίδιος ο Σαρκοζι είναι στα δικαστήρια και κάθε δυο εβδομάδες στο αστυνομικό τμήμα. Άντε βρε και στα δικά σας, εσείς τα ντόπια φιλαράκια του.

Ο "καλός" και ο "κακός"

Έστω και αν θυμάμαι τα παλιά, δεν παύω να διαβάζω τα καινούργια (σε ένα συγκεκριμένο blog, ο οποίος έδινε πληροφορίες πάρα πολύ λανθασμένες σε μια πολύ δύσκολη περίοδο).
Και…λέω τώρα… ΑΝ δυο καλοί φίλοι σκέφτηκαν να γράφουν μια σκηνοθεσία και να παίζουν οι ίδιοι μέσα στο έργο τους- ένας να παίζει τον "κακό" και ο άλλος τον "καλό", έτσι για να κερδίζει ένας από την "παρέα" μπόνους??? Μια σκέψη κάνω... (μια που δεν θα ξεχάσω επίσης πως υπεράσπιζε, μπροστά στις κάμερες, το δικαίωμα να είναι στην συγκέντρωση του φίλου του: "εμείς εδώ "συγκατοικούμε" με έναν Καρατσαφέρη και εγώ να μην πάω για να τιμήσω έναν πολύ καλό μου φίλο και σύντροφο?" Όταν μίλησε μάλιστα για τον Καρατσαφέρης, θυμάμαι και το ύφος... Δεν ξεχνιέται.)  Λογικά... ο ένας από τους δυο, δεν μαζεύει τίποτα εκεί, όσο και δόλωμα να "ρίξει"... μήπως και μπορεί ο άλλος....; Μία σκέψη κάνω, και πάλι. Τίποτα δεν αποκλείεται.

Sorry, διάβαζα τον τίτλο και ομολογώ ότι με μπέρδεψε για λίγο...τώρα που το διάβασα καλύτερα, το στρογγυλοποιεί και αυτός, για να υπερασπίζει και τον φίλο του… "ήμουν κι εγώ αντίθετος σε προσφυγή της Ελλάδας αποκλειστικά στο ΔΝΤ."
Μετά συνεχίζει: "Ταυτόχρονα ήμουν και παραμένω απολύτως σύμφωνος με την μοναδική εφικτή λύση του ευρωπαϊκού τριμερούς μηχανισμού στήριξης (Ε.Ε.- Δ.Ν.Τ.- Ε.Κ.Τ. ) στον οποίο, αφού πέτυχε τη σύστασή του, αναγκαστικά προσέφυγε η Ελλάδα τον Μάιο του 2010."

Και συνεχίζει με κάτι άλλο ενδιαφέρον:  "Προσωπικά ποτέ δεν ζήτησα υποκριτικά συγγνώμη γι αυτήν την απόφαση, όπως έκανε η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τον Απρίλιο του 2012 εκμηδενίζοντας κάθε ίχνος πολιτικής αξιοπιστίας που της είχε απομείνει."

Μπερδεμένα αυτά τα (συν?)αισθήματα (?)… της στρογγυλοποίησης… 

Προσωπικά δεν άκουσα ΚΑΝΕΝΑΝ απ' όλους να ζητήσει συγνώμη για αυτά που έχει κάνει στον εκλεγμένο Πρωθυπουργό με 44%, στην ίδια την Ελλάδα και στο Κίνημα για τα οποία τώρα όλοι "κόπτεστε". (Και να ζητήσετε τώρα, βασικά δεν ωφελεί... παρά μόνο την καρδιά σας- ΑΝ έχετε...) 

Καμιά φορά η Ελευθερία είναι απλά η ΣΩΣΤΗ Αλλαγή

Η προτεραιότητα μιας πολιτικής ένωσης χώρων, θα έπρεπε να ήταν, κοινή οικονομική πολιτική- με ότι αυτή συνεπάγεται για τους λαούς, δηλαδή εξομοίωση μισθών, συντάξεων και τιμών- πριν να εφαρμόζουν κοινό νόμισμα σε χώρες με «δυνατή» οικονομία. Γιατί μόνο έτσι εννοείται ο όρος «δυνατή οικονομία» για ολόκληρη την ένωση. Βέβαια, αυτό ισχύει και για την φορολογική πολιτική αδιαμφισβήτητα. Όλα τα άλλα, μαζί με τα κέρδη των παγκοσμίων αγορών, είναι απλά κέρδη, προσκείμενα σε διάφορα άλλα νομίσματα, εις βάρος αυτού της ένωσης. Αδυνατώ να πιστεύω ότι παγκόσμιοι οικονομολόγοι και έμπειροι πολιτικοί σε καίριες θέσεις, δεν το κατάλαβαν από την αρχή, έτσι ώστε να κάνουν όλο το εγχείρημα βιώσιμο… Εμπάς περιπτώσει, το Όραμα μιας καλός εννοούμενης ένωσης της ανθρωπότητας, θα πρέπει να έχει άλλες βάσεις και οπωσδήποτε άλλα πρόσωπα και προπάντων, ΑΛΛΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ από αυτά που μας οδήγησαν εδώ, τουλάχιστον στον οικονομικό τομέα!!! Έτσι ώστε αυτό το φιλόδοξο σχέδιο να έχει όντως το μέλλον που θέλουμε οι πολλοί και ΟΧΙ οι λίγοι!!! Και βεβαίως επίσης χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί έτσι ώστε να μην μπούμε σε άλλο (πολύ υποσχόμενο) «κλουβί», προσπαθώντας να «ελευθερωθούμε» από εδώ που είμαστε… καμιά φορά η Ελευθερία είναι απλά η ΣΩΣΤΗ Αλλαγή!!! Σκεφτείτε το.

Εντωμεταξύ ο εκτροχιασμός συνεχίζεται…

Μια που ακούμε τελευταία σκοτεινές συνεντεύξεις ανθρώπων που μέχρι χθες υπεράσπισαν με μανία αυτά που απαρνούνται τώρα, ας θυμηθούμε λίγο τα γεγονότα…

Από το Οκτώβριο 2009 μέχρι και τον Ιούνιο 2010 ο Παπανδρέου απευθύνθηκε στην ΕΕ, η οποία δεν ήθελε να δείξει αλληλεγγύη στην πράξη τότε, ούτε να αποδέχεται πως το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό, δηλαδή αυτά που είχε την διορατικότητα ο Παπανδρέου να επισημάνει από τότε, μαζί με την αναγκαιότητα δημιουργίας από την ΕΕ ενός μηχανισμού στήριξης, τον οποίο η Ευρώπη (με τους Μερκοζί) καθυστέρησε εγκληματικά. Παράλληλα ο π. Πρωθυπουργός είχε απευθυνθεί και σε άλλες χώρες για οικονομική στήριξη. Αλλά δυστυχώς, τα επιτόκια και οι ίδιες οι χώρες τον ώθησαν προς το ΔΝΤ. Η απόφαση πάρθηκε από όλο το Υπουργικό Συμβούλιο της κυβέρνησης και την στήριξαν όλοι οι υπουργοί σε όλα τα μέσα. Ένας από αυτούς και ο Λοβέρδος. Για να γυρίζουμε ακόμα πιο πίσω και να δούμε πως ακριβώς οδηγηθήκαμε στο ΔΝΤ, θα πάω- για τους πιο «ξεχασιάρηδες»- στην προεκλογική περίοδο του 2007. Και θα μιλήσω ανοιχτά για τα «παπαγαλάκια» της διαπλοκής, τα οποία πέρασαν τότε- σε όλα τα καφενεία και πεζοδρομία-  το μήνυμα: «ας δώσουμε και την δεύτερη ευκαιρία στον Καραμανλή, για να ολοκληρώσει»… ήταν τα ίδια «στελέχη» και τσιράκια ενός παλαιού μηχανισμού που έκρυβε το κομματικό πρόγραμμα στα πατάρια για να μην το μοιράζει… ενός μηχανισμού που κρατούσε από το 1996 και όταν μίλαγε για «αλλαγή με καινούργια πρόσωπα», αυτό ήταν, στην ουσία, αλλαγή με έμπιστα τσιράκια, η και συγγενείς, έτσι ώστε να διατηρηθεί ο έλεγχος… διαχρονικά… για τότε και για το μέλλον… Είναι όλοι αυτοί που τους ονόμαζα- μετά το βιαστικό «Ζάππειο»-  «στατικές βόμβες», που είχαν ένα και μοναδικό στόχο μέσα σε ένα σοσιαλιστικό κόμμα- ενός δικού τους προορισμού, η αν όχι, έστω και διάλυση… γιατί όχι??? Βέβαια και, επόμενο ήταν να δω αρκετά από τα μέτρα που πάρθηκαν, κιόλας από τότε, διατυπωμένα στην πολιτική πλατφόρμα του Βενιζέλου, στην κούρσα του 2007 για την προεδρία. Μια πολιτική πλατφόρμα που στήριξε και ο ίδιος ο Λοβερδος, σθεναρά, από τότε. Βέβαια ότι τα κίνητρα που είχαμε όταν πήραμε τα μέτρα το 2010 ήταν τελείως άλλα, από επιβλητική ανάγκη να κρατήσουμε όρθια την χώρα.

Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι, αν θα ήμασταν κυβέρνηση από το 2007, δεν θα είχαμε φτάσει στο χείλος του γκρεμού και ούτε δεν θα είχαμε απευθυνθεί στο ΔΝΤ!!!

Ούτε ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΩ ότι είναι ΟΙ ΙΔΙΟΙ που ζητούσαν το 2007 (στα κρυφά, μεσώ δούλικων στελεχών που ροκάνιζαν το κίνημα και την προεδρική θέση) «να δώσουμε την δεύτερη ευκαιρία στον Καραμανλή για να ολοκληρώσει»!  Το ΤΙ να ολοκληρώσει και το ΓΙΑΤΙ ειδικά, το καταλαβαίνουμε τώρα, όταν μερικοί από αυτούς μας ζητάνε και τα ρέστα… και μας το παίζουν «αντιμνημονιακοι» και «αντί ΔΝΤ». Οι ίδιοι δηλαδή που μας έσπρωξαν με τις «πολιτικές» τους κινήσεις, εκεί.

Επίσης, δεν μπορώ να ξεχάσω πως χτυπήσαν το χέρι στο τραπέζι στον εκλεγμένο Πρωθυπουργό με 44%, και του έλεγαν «παραιτήσου τώρα!» σαν άλλη μια καλά μελετημένη αποστασία. Και μάλιστα, με πρόφαση την απόφαση για ένα δημοψήφισμα που θα είχε δώσει φωνή σε έναν περήφανο λαό, ξεχασμένο από μια κακόβουλη συντιριτική ηγεσία της ΕΕ. (Βεβαία είναι οι ίδιοι που στηρίζουν από ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ τον δεξιό Σαμαρά, τον οποίο συνέχιζουν να στηρίζουν, με όλες τις καθυστερήσεις και τις μεγάλες αδικίες που πράττει αυτή η κυβέρνηση εις βάρος του λαού.)

Γεμάτοι θράσος – βασισμένο μάλλον στην «μνήμη της κατσαρίδας» που λένε οι ίδιοι ότι έχει ο λαός- απαρνούνται τον παρελθόν τους, αντιλαμβάνονταν ότι οι ίδιοι δεν έχουν χώρο στο μέλλον. Οι συνεντεύξεις στα φιλικά τους ελληνικά ΜΜΕ, είναι το «κύκνειο άσμα» των ασχημόπαπων που ήθελαν να περάσουν για κύκνοι… Βέβαια, ο λαός έχει μια παροιμία για αυτούς «εκεί που μας χρωστούσαν, μας ζήτησαν και το βόδι»…

Όταν έναν θεωρείται «κουτσό άλογο» (βλέπε ΒΒ), όλη η γνωστή συμμορία μεριμνά για άλλο «πουλέν». Στην προκειμένου περίπτωση το νούμερο 2 του Σημίτη- ο Λοβερδος. Ο οποίος «ξέχασε» ότι παλιά υποστήριζε με πάθος, και έγινε ξαφνικά «αντιμνημονιακός». Οφείλω να ομολογήσω ότι τέτοια γελοία κωλοτούμπα δεν είδα ούτε στον Σαμαρά, (τον οποίο Σαμαρά στηρίζει τώρα με νύχια και με δόντια ο «αντιμνημονιακός" Λοβέρδος…) Βέβαια, υποψιάζομαι ότι η δημιουργία πολλών «κέντρο- αριστερών» κομμάτων, στην ουσία, αποσκοπεί στο να «τσιμπήσουν» καινούργιους «πελάτες», τώρα που «ξεμείνανε». Όπως και μια μάχη ανάμεσα φίλων για το ποιος θα κρατήσει το μεγαλύτερο κομμάτι της «πίτας» (προεδρία) μετά από μια μελλοντική ένωση των κομματιών της όποιας «μεταρρύθμισης»- “gr” κιόλας.

Όσα κόμματα δήθεν "κέντρο- αριστερά" και να κάνουν, όσες "σοσιαλιστικές" και "δημοκρατικές" ταμπέλες και να χρησιμοποιούν, όσα πολλά ψέματα και να λένε, όσες σβούρες και κωλοτούμπες και αν κάνουν, όσα τραπεζικά λεφτά & ρουσφέτια και αν μοιράζουν σε στελέχη και στελεχάρες όλων των κομμάτων, ο κόσμος τους σιχάθηκε! Απλά και καθαρά!

Υ.Γ. Τελευταία παρατηρώ μια έντονη προσπάθεια στήριξης τρίτου «πουλέν» του συγκροτήματος, ο οποίος ακούει στο όνομα Στουρνάρα. Μαζί με δημοσιεύσεις βιβλίων και ανακοινώσεις «ομίλων προβληματισμού» μάλλον, με την γνωστή συνταγή… με την ίδια που χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ τώρα, όπως και οι «δημοσκοπήσεις» έτσι ώστε να μας (υπό)δείξουν ότι ο πιο «πετυχημένος» υπουργός της κυβέρνησης Σαμαράς είναι ο Στουρνάρας… Να "χαρώ" «πετυχημένη» κυβέρνηση αν αυτός είναι ο πιο "πετυχημένος"… Απλά, όπως είπαμε και άλλη φορά, "ο μονόφθαλμος βασιλεύει ανάμεσα στους τυφλούς"…

Και εντωμεταξύ ο εκτροχιασμός αυτών συνεχίζεται… και δεν το παίρνουν καν χαμπάρι…

Απάντηση Παπανδρέου στον Λοβέρδο:"Γιατί τέτοια ρήξη με την αλήθεια;"

Στις δηλώσεις του Ανδρέα Λοβέρδου, απάντησε με ανακοίνωσή του ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος του υπενθυμίζει ότι ήταν μέλος της κυβέρνησης, όταν η Ελλάδα μπήκε στο ΔΝΤ.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

“Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μέλος της οποίας υπήρξε ο Ανδρέας Λοβέρδος, με ομόφωνες, ιστορικές, δύκολες αλλά γενναίες αποφάσεις, έκανε το πατριωτικό της καθήκον και έσωσε τη χώρα και την ελληνική οικογένεια από το ολοκαύτωμα της βίαιης χρεοκοπίας τον Μάϊο του 2010.

Σήμερα, οι βασικές πολιτικές επιλογές εκείνης της περιόδου έχουν πλέον υιοθετηθεί και από πολιτικές δυνάμεις που πριν τις πολεμούσαν λυσσαλέα και τις απέρριπταν.

Την ώρα, λοιπόν, που η πολιτική μας δικαιώνεται πλέον και από τους τότε πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας Λοβέρδος "θυμήθηκε" σήμερα να αποποιηθεί τον αγώνα μας. Αγώνα στον οποίο συμμετείχε ο ίδιος ως υπουργός με όλες του τις δυνάμεις.

Γιατί τέτοια ρήξη με την αλήθεια;

Θα περιμέναμε περισσότερη γενναιότητα και λιγότερη υποκρισία.

Υποτίθεται ότι ο Ανδρέας Λοβέρδος ηγείται "κίνησης". Φαίνεται ότι για λίγη δημοσιότητα θέλει να την οικοδομήσει πάνω στις σαθρές βάσεις που διαμορφώνει η παραποίηση της αλήθειας. Είναι σίγουρο ότι δύσκολα θα ορθοποδήσει -όπως και όλες εκείνες που στηρίζονται στην παραποίηση των αληθινών γεγονότων εκείνης της εποχής.
Αποτελεί, δυστυχώς, κρίμα για την πολιτική ζωή του τόπου η υποκρισία, η οποία μάλιστα έρχεται στη δημοσιότητα με τόση ευκολία.

Και είναι βέβαιο ότι, τέτοιου είδους αντιλήψεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές, ούτε την ανανέωση, ούτε την προοδευτική μεταρρύθμιση της χώρας μπορούν να σηματοδοτήσουν.

Και ας επαναλάβουμε τα αυτονόητα. Ολόκληρο το Υπουργικό Συμβούλιο, πρωτοστατούντος του Πρωθυπουργού θέλησε, όλοι θελήσαμε, να αποφύγουμε την ένταξη μας στον μηχανισμό στήριξης. Και αγωνιστήκαμε σκληρά γι' αυτό. Όμως, αυτή η απόφαση αποτέλεσε την καλύτερη επιλογή, την πατριωτική επιλογή υπό τις κρατούσες τότε συνθήκες.

Συνθήκες που είχαν ήδη διαμορφωθεί και χαρακτηρίζονταν από το βάρος ενός πρωτόγνωρου ελλείμματος που κληρονόμησε η τότε κυβερνηση, την αναξιοπιστία μας στη ευρωπαϊκή κοινότητα και τον ουσιαστικό αποκλεισμό της χώρας μας απο τις αγορές λόγω των ανακολουθιών και της αλλοίωσης των πραγματικών στοιχείων της οικονομίας απο την προηγούμενη κυβέρνηση.

Τέλος, θυμίζουμε ότι, η απόφαση για την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό στήριξης, ελήφθη ομόφωνα από το Υπουργικό Συμβούλιο.

Κρίμα, Αντρέα”.

πηγή

σχετικό άρθρο