Ας τελειώσουν τα παραμύθια. Ξαφνικά είδαν το φως της δημοσιότητας
οι αυτοκτονίες εδώ και δυο χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι ο αριθμός τους δεν είναι
μεγαλύτερος από αυτόν πριν πέντε- έξι χρόνια. Ξαφνικά είδαν ότι οι τιμές στα προϊόντα
είναι μεγάλες. Η αλήθεια είναι ότι «φούσκωσαν» μια συγκεκριμένη περίοδο ξαφνικά
και από τότε δεν ξεφουσκώνουν γιατί τα καρτέλ καλά κρατούν… Ξαφνικά είδαν ότι η
ανεργία καλπάζει. Η αλήθεια είναι ότι η ανεργία ήταν πολλά χρόνια μεγάλη, απλά
οι διαδικασίες, κτλπ δεν έδειχναν το πραγματικό ποσοστό. Επίσης η ελπίδα του ρουσφετιού
κρατούσε τα στόματα κλειστά. Τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτό. Ξαφνικά ανακαλύψανε τα
δάνεια. Η αλήθεια είναι ότι τα δάνεια υπάρχουν από τότε που «φούσκωσαν» ξαφνικά
οι τιμές, για αντίβαρο. Βεβαίως και επωφεληθήκαν και αυτοί που δεν μπορούσαν να
δικαιολογήσουν των εύκολο και δυσανάλογο τους πλουτισμό, περνώντας δάνεια «βιτρίνας»
που τα αποπλήρωσαν όμως με μεγάλη ευκολία και ξελάσπωσαν έτσι και από την ρετσινιά
της αδικαιολόγητης περιουσίας. Βεβαίως και υπάρχουν και μερικοί ανεγκέφαλοι που
θεωρούσαν «ανταγωνιστικό» να πάρουν ένα BMW η Mercedes,
μια που το είχε πάρει και ο γείτονας τους- αυτός που όντως τα βαστούσε γιατί τα
λεφτά προερχόταν από «κάτω από το τραπέζι» και καλυπτόταν με τα δάνεια «βιτρίνας».
Βεβαίως ότι υπάρχουν και οι αφελής που ήθελαν «ένα κεραμιδί πάνω από το κεφάλι
τους» και νόμιζαν ότι επί 30 χρόνια η δόση θα μείνει στο ύψους του ενοικίου, οπότε
καλύτερα να «αγοράσουν». Τώρα η δόση δεν την καλύπτει ούτε ένας ολόκληρος μισθός…
αν και πλήρωσαν 15-20 χρόνια, το σπίτι «τους» ανήκει στην τράπεζα. Υπάρχουν
όμως και αυτοί (πολλοί δυστυχώς) που έπαιρναν τα δάνεια για θέρμανση, για κηδείες
(όλα αυτά διαφημισμένα από τα ΜΜΕ και από όλες τις τράπεζες), για super-market η απλά για να αποπληρώσουν τους υπέρογκους τόκους
των άλλων δανείων. Όλοι αυτοί βρισκόταν από τότε κάτω από τα όρια της φτώχιας
και δεν το (ανα)γνώρισαν. Έστω και αν δεν μίλησαν επειδή «θα έρθουν καλύτερες μέρες
και θα γυρίσει ο τροχός», η επειδή αυτό έμαθαν να κάνουν μια ζωή: να κρατήσουν κλειστό
το στόμα. Επιπλέον τι μπορούσαν να πουν- ότι ο γείτονας που έχει Mercedes δεν
το πήρε και τόσο νόμιμα. Θα του είχαν πει απλά ότι «ζηλεύει» έναν «αυτοδημιούργητο».
Το μόνο που του απέμεινε ήταν να δώσει πρότυπο «επιτυχίας» στα παιδιά του, τον
«αυτοδημιούργητο» γείτονα και να τους πει: «Να, πάρε παράδειγμα από αυτόν και
όχι από τον άλλον τον μ@λ@κ@». (Ο «μ@λ@κ@ς» ήταν αυτός που πάλευε «ρομαντικά»
για τα παιδιά των άλλων σαν να ήταν δικά του.) Η αλήθεια είναι ότι τα ΜΜΕ μας έλεγαν
με μεγάλη περηφάνια ότι το τραπεζικό ελληνικό σύστημα είναι πρώτος στην Ευρώπη
σαν κέρδος και ξεχνάγατε αποβλακωμένοι πως έγινε αυτό το κέρδος και σε ποιανού
τις πλάτες. Η αλήθεια είναι ότι χρόνια τώρα ακούγαμε στις τηλεοράσεις «έχω εμπιστοσύνη
στην ελληνική δικαιοσύνη» όλους αυτούς που είχαν να πληρώσουν έναν δικηγόρο που
ήταν «μεγάλος» γιατί «γνώρισε πολύ καλά» τον δικαστή. Η αλήθεια είναι ότι «σωτήρες»
«αυτόφωροι», η και «ανεξάρτητοι» έγιναν ακριβώς τα τσιράκια των τραπεζιτών.
Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι έβαζαν στο περιθώριο έναν πολιτικό
που για πρώτη φορά (τουλάχιστον από πότε ζω εδώ) τα έβαλε με όλα αυτά τα κακός κείμενα
και ακριβώς στην αποκορύφωση του αγώνα, όταν ήθελε να πληρώσουν και οι τραπεζίτες
και οι μεγάλο- φοροφυγάδες. Έναν πολιτικό
που αναγνωρίζεται στο εξωτερικό, εκεί οπού η λέξη ΑΞΙΑ έχει την πρέπουσα βαρύτητα.
Η αλήθεια είναι ότι τον φοβούνται ακόμα, γιατί είναι όρθιος και παλεύει για
τους Έλληνες από κάθε μετερίζι. Η αλήθεια είναι ότι κανείς μέχρι τώρα δεν έχει δώσει
μια συγκεκριμένη πρόταση για το πώς να βγούμε από τον γκρεμό, αλλά με την ανούσια
κριτική, η και προδοσία (πρώτα απ’ όλα κατά της Ελλάδας, όπως αποδειχθεί εκ των
υστέρων), μας έσπρωχνε ακόμα πιο βαθιά. Η αλήθεια είναι ότι ένας χρόνος τώρα
δεν έγινε απολύτως τίποτα για την Ελλάδα και για τους Έλληνες, ούτε καν οι
διαδηλώσεις που σάρωσαν πέρσι. Τουλάχιστον όχι εναντίον Ελλήνων πολιτικών που μας
κυβερνούν ένα χρόνο τώρα. Απλά υπάρχει μια αντιπολίτευση που έχει την λογική
του «ώριμου φρούτου». Όταν θα πέσει, θα τον μαζέψουνε απλά.
Και η δική μου αλήθεια είναι ότι σιχάθηκα να ακούω ότι με το
να περιμένεις στον καναπέ να αλλάξει κάτι, η να σε φωνάξει κάποιος, η με το να «ζήσεις
τις απλές στιγμές» (που σε κάνουν να νιώθεις μικρός στην ουσία), τα λύνεις όλα.
Ότι οι καθαροί βρίσκονται μόνο εκτός κωμάτων η στα μοναστήρια. Υπάρχουν και εκεί
στα κόμματα (έστω και παραγκωνισμένοι) οπού δίνουν την πιο μεγάλη μάχη της ζωής
τους, αυτή που έβαλαν προορισμό της ζωής τους. Να φωτίζουν την γη και τους ανθρώπους
με την αλήθεια της ψυχής και του μυαλού τους, να τα αλλάξουν όλα. Όπως επίσης σιχάθηκα
να ακούσω τους «σωτήρες» να μιλήσουν για καινούργια «άφθαρτα» πρόσωπα, όταν το μόνο
που θέλουν είναι να επιβάλουν και πάλι άλλα τσιράκια, που να είναι έτοιμοι να υπακούσουν
χωρίς να ρωτάνε, για προσωπική τους αναρρίχηση και μόνο, αυτούς που ακόμα δεν πρόλαβαν
και περιμένουν την σειρά τους για «μια από τα ίδια».
Το κλειδί, φίλοι μου, είναι στο να βρούμε και να επιβάλουμε αδιάφθορα
πρόσωπα (παλιά η καινούργια δεν έχει σημασία), που να θέλουν με την καρδιά τους
και να μπορούν με το πνεύμα τους, αυτούς που την προφορά την κάνουν τρόπο ζωής
και όχι ρητορείας. Αυτούς που τους ονομάζατε ρομαντικούς «μ@λ@κες», αυτούς που συνεχίζουν
να πιστεύουν σε ένα καλύτερο αύριο για όλους. Όλοι τους ξέρουμε. Είναι αυτοί που παραγκωνιστήκαν με όλους τους
τρόπους για να μην φανούν, έτσι ώστε να μην υπάρχει μέτρο σύγκρισης.
Επειδή η αλήθεια είναι μια -μην σας κάνουν πάλι τα παπαγαλάκια
(γνωστά η άγνωστα) να την «βλέπετε» από την δική τους οπτική γωνιά. Γιατί έτσι,
πραγματικά τελειώνουν, αργά η γρήγορα, όλα τα παραμύθια και όλα θα φανούν σαν ψέμα
σε έναν κόσμο δίχως ελπίδα και δίχως φως.