Σε ενα σχολειο μια μερα ο δασκαλος εφερε στην ταξη μια γυαλα με ενα χρυσοψαρο μεσα και την εβαλε πανω στην εδρα του ωστε να το θαυμαζουν οι μαθητες.
Μετα απο λιγο εβγαλε το χρυσοψαρο απο την γυαλα και το αφησε να ψυχορραγει πανω στην εδρα, κατω απο τα βλεμματα των παιδιων. Στις αποδοκιμασιες των μικρων, τους απαντησε πως οποιος απο αυτους διαμαρτυρεται αλλο θα παρει αποβολη. Οποτε ολοι σιωπησαν και παραμειναν κολλημενοι στις θεσεις τους.Και το ψαρακι συνεχισε να σπαρταραει χωρις να μπορεσει να παρει ανασα, κατω απο τα υπακουα και παγωμενα πια βλεμματα των παιδιων...
Τοτε ενα κοριτσι σηκωθηκε και πηγε αποφασισμενο μπροστα στην εδρα του δασκαλου, εβαλε το ψαρακι μεσα και επιπλεον πηρε και την γιαλα αγκαλια λεγοντας: "Τωρα φευγω εγω."
Ο δασκαλος την σταματησε και απευθυνθηκε προς την ταξη ενω ολοι ανυπομονουσαν να την διωξει, αφου ετσι και αλλιως δεν την εβλεπαν με καλο ματι ως η πρωτη στα μαθηματα και επιπλεον και... κοριτσι...
"Εδω και τωρα μολις εκανα ενα κοινωνικο πειραμα. Οταν βλεπετε μια αδικια να συμβαινει μπρος στα ματια σας, δεν εχει σημασια αν περιμενετε επαινο η τιμωρια, δεν εχει σημασια ΠΟΙΟΣ και ΓΙΑΤΙ κανει την αδικη πραξη, δεν εχει καμμια σημασια αν το ψαρακι δεν ηταν δικο σας, το ειδατε για πρωτη φορα και το νομιζατε αδιαφορο για την ζωη σας, σημασια εχει πως ΠΑΝΤΑ πρεπει να πολεματε εναντιον της ΚΑΘΕ αδικιας εναντιον του καθενος και εναντια του καθετι υπερβαινει την ηθικη.
Και πηρατε το μαθημα απο εναν Ανθρωπο που, αν και εχει το καθε δικαιωμα για το ετησιο μαθησιακο προσωπικο επαινος, ειχε την τολμη να μην φοβαται την οποια τιμωρια και ξεσηκωθηκε με θαρρος να ΔΡΑΣΕΙ. Με οποιο πιθανο προσωπικο κοστος.
Δεν εχει σημασια ποσο ετων ειναι αυτος ο Ανθρωπος, δεν εχει σημασια ποσο μικρος η μεγαλος θεωρειται, δεν εχει σημασια αν ειναι κοριτσι, δεν εχει σημασια καν αν ειναι εξυπνη- που ειναι.
Σημασια εχει που ειναι πρωτη στην ηθικη, στο ελευθερο πνευμα και στην αδεσμευτη ψυχη της. Σημασια εχει πως δεν την ενοιαξε αν θα χασει το σχολικο της επαινο η τους βαθμους και την θεση της στην ταξη και στο σχολειο, δεν την ενοιαξε τι γνωμη εχετε εσεις η εγω, η τι κανουμε ολοι οι αλλοι, ουτε αν ηταν η μονη που αντεδρασε και ουτε καν αν ταιριαζει στο συνολο. Για εκεινη σημασια εχει η προστασια του καθε αθωου πλασματος, εντελει και των δικων σας συναισθηματων και ας παλευει μονη το καθετι αδικο.
Δεν με νοιαζει τι θα κανει στην ζωη της με τετοιο επαναστατικο πνευμα σε μια αρρωστη κοινωνια... Ειμαι σιγουρος ομως πως μονο τετοιοι Ανθρωποι αξιζουν να μας καθοδηγουν, διοτι ειναι οι μονοι που μας διδαξουν πως και εμεις, ο καθενας απο εμας, μπορουμε να ειμαστε πρωτοι ως μαχητες για το δικαιο πνευμα της αγαπης στην κοινωνια... εντελει ειναι οι πρωτοι που με το δικο τους παραδειγμα σε καθε ευκαιρια που τους δινουμε και αν, μας διδαξουν να αγαπαμε τις ψυχες μας..." ειπε δακρυζοντας απο χαρα ο δασκαλος και εστειλε την μαθητρια στην πρωτη θεση της ταξης, εκει οπου δεν ηθελε τοσα χρονια η ιδια να κατσει.
Το πειραμα ειναι αληθινο και εγινε σε ενα σχολειο σε μια επαρχια μιας χωρας απο εναν ασημαντο δασκαλο... τοσο "ασημαντο" οσο και "ασημαντη" μικρουλα, η οι παμπολλοι "μικροι" αυτου του ασχημου μικρου μας κοσμου...
Ποσο ομορφος ομως θα μπορουσε να γινει αν ο καθενας απο εμας θα ειχε αποφασιζει να ωριμασει, να "μεγαλωσει" τα "μεσα" του... με θαρρος, λογικη, ηθικη, ευσυνειδηση και αποφασιστικοτητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου