Όρνιο περιμένει να πεθάνει το παιδί που καταρρέει στην Αφρική.
Κατά την διάρκεια του λοιμού στο Σουδάν το 1993, ο Kevin Carter (φωτογράφος) έβγαλε αυτή την φωτογραφία, ενός κοριτσιού που είχε καταρεύσει πηγαίνοντας σε ένα καταυλισμό σίτισης τον Ενωμένων Εθνών που ήταν ένα χιλιόμετρο μακριά και ένος γύπα που πέριμενε να πεθάνει το κορίτσι για να το φάει. Ο Carter περίμενε για 20 λεπτά το πουλί να ανοίξει τα φτερά του, αλλά αυτό δεν το έκανε. Τελικά έβγαλε την φωτογραφία, έδιωξε το όρνιο και έφυγε χωρίς να βοηθήσει το μικρό κορίτσι. Τον Μάιο του 1994 κέρδισε το Pulitzer για αυτή τη φωτογραφία και τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου αυτοκτόνησε δένοντας με ταινία την άκρη ενός σωλήνα στην εξάτμιση του αυτοκινήτου του και βάζοντας την άλλη άκρη από το παράθυρο του συνοδηγού.
Το δίδαγμα είναι ότι δεν φτάνει να διώχνεις το «όρνιο», πρέπει να βοηθάς και το κατατρεγμένο.
Αλλιώς την συνείδηση και την ψυχή σου δεν την σώζει κανένα «βραβείο» στο κόσμο.
“Μπορεί να ακούγεται χαζό, αλλά θα το πω: ο πραγματικός επαναστάτης παροτρύνεται από αισθήματα αγάπης”, όπως είχε πει αυτός που δεν δεχότανε καμιά ιθαγένεια άλλη εκτός απο αυτή του Ανθρώπου- Guevara Ernesto.
Μην ξεχνάτε την αγάπη για τον συνάνθρωπο, αν θέλετε να είναι αληθινή η επανάσταση.
Tα τελευταία χρόνια έχει αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για τη ζωή και τις ιδέες του Che Guevara. Aυτό το ανανεωμένο ενδιαφέρον για τον Che εμφανίζεται σε μια περίοδο, όπου οι αριστεροί και μη, προσπαθούν να κατανοήσουν τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και τα αποτελέσματά της σε όλους τους τομείς. Oι περιπτώσεις της σύμπλευσης της κριτικής θεωρίας με το μεταμοντερνισμό έχουν δείξει ότι το μεταμοντέρνο δεν μπορεί να γονιμοποιήσει την επικριτική σκέψη και ορθή πράξη, ώστε αυτή να αποκρούσει αποτελεσματικά τη διάλυση των δημόσιων αγαθών από το νεοφιλελευθερισμό. Aυτό υποστηρίζει ότι η σύνδεση της κριτικής θεωρίας με τον ιστορικό υλισμό και την επαναστατική πολιτική δράση, που θα διαφοροποιείται από το ρεβιζιονισμό του «αριστερού» μεταμοντερνισμού, είναι το αποτελεσματικότερο μέσο για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Oι πολιτικοί πρέπει να ενθαρρυνθούν ώστε να κινηθούν πέρα από τη λογική των «μεταρρυθμίσεων», στην κατεύθυνση μιας νέας επαναστατικής πολιτικής, που θα έχει στο κέντρο τον Άνθρωπο. Παραδείγματα μιας τέτοιας κατεύθυνσης μπορούμε να πάρουμε από τη ζωή και τη διαλεκτική σκέψη του Che Guevara.
Για εκείνους που παρακολουθούν τα παγκόσμια γεγονότα και γνωρίζουν την κατάσταση που επικρατεί στις πόλεις και τα χωριά του κόσμου, είναι προφανές ότι η «δημοκρατία» έχει γίνει όρος κενός περιεχομένου. Έχει μεταμορφωθεί σε κάτι αντίθετο με τις αρχές της. Oι πολίτες έχουν γίνει υποτακτικοί στους μηχανισμούς της συσσώρευσης κεφαλαίου και της κατανάλωσης, που τους εξουσιάζουν προκαλώντας τους «κοινωνική αμνησία». Tην ίδια στιγμή, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση την οποία προσπαθεί να υπερβεί, μέσα από ακόμα μεγαλύτερη ασυδοσία-πάγωμα των μισθών, ακρίβεια, συνδεδεμένες με υπερδανεισμός των νοικοκυριών στις τράπεζες. Oι Che (ασυμβίβαστοι) είναι αναγκαίοι σε αυτή τη συγκυρία περισσότερο από ποτέ. Δε χρειάζεται να αναλύσει κάποιος το πολιτικό τοπίο με κοινωνιολογικούς όρους ή με το εκπαιδευμένο μάτι του ακαδημαϊκού, για να καταλάβει ότι η καταπίεση όχι μόνο δεν έχει συντριβεί από την καπιταλιστική δημοκρατία, αλλά γίνεται όλο και μεγαλύτερη, εμφανίζεται σε νέες μορφές, χρησιμοποιεί νέα μέσα, όπως η νέα τεχνολογία των media, η ιδεολογική επίθεση στα συνδικάτα και το κράτος πρόνοιας, η επίθεση σε κάθε μορφής αντίστασης και ελεύθερης έκφρασης (π.χ. στα μπλογκς), η ξενοφοβία και η διαρκώς επεκτεινόμενη «βιομηχανία των φυλακών», η ανεργία και η νοοτροπία «Για όλα φταίνε οι μετανάστες», που θέλουν να διαδίδουν διάφορα βολεμένα «παπαγαλάκια».
Δε χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για να καταλάβει κάποιος προς τα πού πηγαίνει η κατάσταση. H πλεονεξία των εταιριών, η δίψα τους για κέρδος, έχει μεγαλώσει το χάσμα πλουσίων και φτωχών. Oι 300 μεγαλύτερες εταιρίες κατέχουν το 70 % του συνόλου των επενδύσεων διεθνώς.
Τώρα πιο πολύ από ποτέ, σε αυτό το καθεστώς «κοινωνικής σκιζοφρένειας», όταν ο κάθε «πολιτικάντης» που κρατάει μια «ακαδημαϊκή» και «φιλοσοφική» ρητορεία, με σκοπό να δικαιολογήσει «πολιτικά» τα κοινωνικά προβλήματα και να ενισχύσει την κοινωνική αμνησία του πλήθους, η να αναδειχτεί προσωπικά σε έναν κόσμο που οι αληθινές αξίες είναι στο περιθώριο (η προσπαθούν να τις έχουν στο περιθώριο), Τώρα, πιο πολύ από ποτέ, έχουμε ανάγκη το Όραμα.
Έχουμε ανάγκη τις ιδέες του Τσε (ψιτ… Το όνομα που είχε διαλέξει γιατί ένιωσε ένας από τους πολλούς), την ασυμβιβατικότητα του τόσο σε έναν σκληρό καπιταλισμό, όσο και στον ψεύτικο «κομμουνισμό» (το 1967 ο Τσε αποκάλεσε τα κομμουνιστικά τότε κράτη-Ε.ΣΣ.Δ. κ.λ.π. “σιωπηρούς συνένοχους του ιμπεριαλισμού”, η αλλιώς το δεκανίκι της δεξιάς, όπως αποδείχτηκε τώρα), έχουμε ανάγκη το Όραμα της αληθινής Επανάστασης, μέσα από τον ανθρωπισμό. Τώρα, που αισθανόμαστε απομονωμένοι σε ένα πλήθος που συμβιβάζεται η αδιαφορεί, περιμένοντας λύσεις από Ένα πρόσωπο με μαγικό ραβδί, τώρα, βαθιά μέσα μας, καταλαβαίνουμε ότι το Όραμα του επαναστάτη που δεν έσκυψε ποτέ κεφάλι, δεν συμβιβάστηκε ούτε μια στιγμή και δεν πρόδωσε ποτέ τους ανθρώπους, αυτό το Όραμα ζει βαθιά μέσα μας. Και όπως είπε και ο Τσε στον δολοφόνο του «Σκότωσε με, δειλέ, αυτό που θα σκοτώσεις δεν είναι παρά μόνο ένας άνθρωπος».
Το Όραμα του, αυτό το «Θέλω να αλλάξω τον κόσμο», που έμεινε σαν φωτιά στα μάτια του και μετά θάνατο, είναι η ανάγκη για να κάνουμε πράξη και όχι να μείνει θεωρία, την διαδικασία του εξανθρωπισμού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Η Αλλαγή πρέπει να γίνει από μας, από μέσα μας και από τους διπλανούς. Αυτή είναι η απάντηση στην ασυδοσία και στην αδιαφορία. Γιατί οι νέοι άνθρωποι που αναζητούν ένα «νέο ανθρωπισμό» για να ξεφύγουν από την απομόνωση, το συναισθηματικό κενό, την απουσία νοήματος ζωής, που δεν ικανοποιούνται από τα «σκουπίδια» του καταναλωτισμού, μπορούν να δουν στη ζωή και το έργο του Che, παραδείγματα αυτού του «νέου ανθρωπισμού».
"Αγωνιστείτε, οργανωθείτε, ξεσηκωθείτε". Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ. Για να αλλάξουμε τον κόσμο.
Και κλείνω με τα λόγια ενός άλλου μεγάλου επαναστάτη για την ειρήνη και το ανθρώπινο δίκαιο «Γίνε εσύ η Αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο».- Μαχάτμα Γκάντι.
1 σχόλιο:
Αγάπη,
το όνομά σου θέλω να πιστεύω οτι είναι πραγματικό διότι τότε τα όσα συγκινητικά γράφεις με αγγίζουν περισσότερο...
Πράγματι η αγάπη έχει μια τεράστια και αναντίρρητη δύναμη.. τη μεγαλύτερη μετά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αν και μερικές φορές και αυτό το ένστικτο ξεπερνιέται απο τον αλτρουισμό και την υπέρβαση της αγάπης...
Όμως αγαπητή μου, ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος.
Οι επαναστάσεις δεν ήταν ποτέ δημιουργήματα αγάπης, όπως λες, αλλά ιδιοτέλειας με πρωτο διδάξαντα τον Χριστιανισμό.
Να σου θυμίσω οτι οι πρώτοι χριστιανοί δεν είχαν ιδέα για την ιστορία του Χριστού όπως την ξέρουμε εμείς σήμερα...
Είχαν προσηλυτιστεί απο τον Απόστολο Παύλο και άλλους αφανείς κήρυκες και διδασκάλους της εποχής σε ένα νεο κίνημα για μια καλύτερη μοίρα και κάποιο νόημα στη ζωή τους αντι της αθλιότητας που τους επέβαλε η ρωμαϊκή στρατοκρατορία...
Ο χριστιανισμός ξεκίνησε ως συσπείρωση καταπιεζόμενων ενάντια στην αδικία, υπό τα ενθουσιαστικά κηρύγματα αγάπης του Απόστολου Παύλου...
Όσο περνούσαν τα χρόνια όλο και περισσότερο οι επίγειες επιδιώξεις ενάντια στους καταπιεστές Ρωμαίους γίνονταν επουράνιες μετατρέποντας τον χριστιανισμό σε πρώτη επιλογή για την αυτοκρατορία που υπέφερε απο εσωτερικούς ανταγωνισμούς λόγω πολυθρησκείας.
Ακριβώς με αυτή την ιδιοτέλεια αντιμετώπισε τους Χριστιανούς ο επονομαζόμενος Μέγας Κωνσταντίνος (ο πατροκτόνος...) εισάγοντας απο την αρχή δογματικές θέσεις (το ΠΙΣΤΕΥΩ) με το ζόρι, αφού «μάντρωσε» τους αρχιερείς της εποχής επι ένα μήνα, και τους επέβαλε να το φτιάξουν χειροδικώντας προσωπικά μαζί τους... στην Α' Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μΧ.
Ήθελε έναν ενοποιό κανόνα για την συνοχή των λεγεώνων του... και ήταν αρκετά ικανός στο να σοφίζεται ακόμα και σύμβολα της νέας Θρησκείας στο ουρανό, πριν απο τις μάχες...
Αυτό λοιπόν ήταν το κίνητρο της μέγιστης και ποιο διαδεδομένης αγάπης, αυτής του Χριστιανισμού... το μίσος για τους εχθρούς και η ανάγκη για επικράτηση... Είχε έτσι φυτευτεί απο την γέννηση της μεγαλύτερης θρησκείας του κόσμου, το στοιχείο της ιδιοτέλειας και της υποκρισίας.
Ο Χριστός όμως άλλα είχε πει... άλλα είχε διδάξει...
Απο εκεί και ύστερα η υποκρισία και η ιδιοτέλεια έγιναν οι βάσεις σε κάθε εκδήλωση του Χριστιανισμού που συνέχισε να φανατίζει χάριν του θεού και να σκοτώνει χάριν του θεού... πάντα για ενα καλύτερο αύριο.
Αναντίρρητα εις το όνομα της αγάπης του Χριστού, της αγίας το Βυζάντιο σφαγιάστηκε απο τους σταυροφόρους...
Αναντίρρητα, εις το όνομα της ίδιας της αγάπης οι Αυτοκράτορες του Βυζαντίου συνεργάσθηκαν με τους άπιστους (μωαμεθανούς) ενάντια των Χριστιανών απογόνων των Σταυροφόρων.
Αναντίρρητα, εις το όνομα της ίδιας της αγάπης οι σημερινοί κληρικοί μάχονται για τις περιουσίες τους που συσσώρευσαν απο τη αφέλεια των πιστών τους να τους θεωρούν υπερ του θελήματος του θεού διαχειριστές των χρημάτων τους...
Αναντίρρητα απο αγάπη σκότωνε και ο Ernestο Guevara χωρίς ενδοιασμούς και λύπη, ακόμα και αυτούς που του είχαν σώσει τη ζωή... αλλά ήταν ατυχώς καπιταλιστικά γουρούνια ή οι μηχανισμοί τους...
Λυπάμαι Αγάπη που σου το χάλασα διότι ζεις σε όνειρο...
Όμως αν αυτό σου κάνει καλό συνέχισέ το... και άσε εμένα στις αμαρτωλές σκέψεις μου και στο κυνισμό μου...
Για να είμαι ειλικρινής σε ζηλεύω, ζηλεύω την απλότητα της σκέψης σου, ζηλεύω το χαμόγελό σου που δεν βλέπω αν και φαντάζομαι αλλα σαν ξεκουτιασμένος περασμένος μεσήλικας... πορεύομαι τον δύσκολο δρόμο, αυτόν που διάλεξα έχοντας πλήρη επίγνωση ότι θα έχει και λύπες και στεναγμούς...
Διάλεξα Αγάπη, τον δρόμο της αλήθειας... και είναι, σε διαβεβαιώ... γεμάτος απο αγκάθια, πόνο και αγωνία... γιαυτό σε ζηλεύω...
Κλείνω επαναλαμβάνονταςw αυτό που είπε o Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. «Το μίσος δεν αντιμετωπίζει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί » και η αλήθεια συμπληρώνω εγώ...
Δημοσίευση σχολίου