Η χώρα μας έχει τις υψηλότερες ιδιωτικές δαπάνες υγείας, (57%)
τον υψηλότερο δείκτη τροχαίων ατυχημάτων,
το υψηλότερο ποσοστό ατόμων με αναπηρία στην ανεργία, (85%)
το υψηλότερο ποσοστό μαθητών με αναπηρία, αποκλεισμένων από την εκπαιδευτική διαδικασία (90%).
Ανοικτή επιστολή και καταγγελία προς τους Υπουργούς Παιδείας, Οικονομίας, και Eσωτερικών
Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων των Μαθητών του Ειδικού Γυμνασίου – Λυκείου Αθηνών, που εδρεύει στην Ηλιούπολη, μετά από ομόφωνη απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των μελών του, με την παρούσα ανοικτή επιστολή και καταγγελία, εκφράζει την έντονη πικρία, αλλά και αγανάκτησή του για την ανάλγητη στάση του Υπουργείου Παιδείας που καταχρηστικά υποχρεώνει 77 μαθητές του Σχολείου να βιώσουν τον πλήρη σχολικό αποκλεισμό.
Διαβάζετε την συνέχεια εδώ:
http://www.disabled.gr/lib/?p=18822#more-18822
Και συγκρίνετε με το πρόγραμμα:
Η Προσωπική Βοήθεια στη Σουηδία
Από το http://www.disabled.gr/Προσθέτω ένα άρθρο που προσωπικά δεν μου έχει περάσει απαρατήρητο:
Ο άδικος θάνατος ενός εγκλείστου χωρίς… ονοματεπώνυμο
Ενας… «Κανένας», από τους χιλιάδες που ζουν έγκλειστοι σε Ιδρύματα διάσπαρτα ανά την Ελλάδα, από την Πέμπτη 3 Ιουλίου δεν υπάρχει πια. Ενας… «Κανένας» λιγότερος! Απονενοημένο διάβημα, βουτιά με το κεφάλι, τέλος. Τα χνάρια ζωής του αόρατα. Σχεδόν από γεννησιμιού του εγκαταλελειμμένος. Εζησε χρόνια πολλά στο ΠΙΚΠΑ Βούλας, εκεί γνώρισε την ενηλικίωση. Από το 1992 «μεταφέρθηκε» σε Ιδρυμα στην περιοχή Κολυμπίων Ρόδου.
Ταυτότητα δεν είχε ποτέ του, «ιδρυματικά» του δόθηκε ένα ονοματεπώνυμο (αρχικά Γ.Κ.) για να ‘ναι αναγνωρίσιμος, οι… εκτιμήσεις τον «θέλουν» να αυτοκτόνησε σε ηλικία περίπου 36 χρόνων. Λόγοι της αυτοκτονίας; Σε στιλ τηλε-πρωινάδικου, φήμες κυκλοφορούν στον… ιδρυματικό περίγυρο περί ασταθούς κοινωνικής συμπεριφοράς-χαρακτήρα (ελέω και χρόνιου ιδρυματισμού), συνοδευόμενες από το κλασικό αλατοπίπερο περί κάποιας πρόσφατης ερωτικής απογοήτευσης…
Οι βαθύτερες της αυτοκτονίας αιτίες: περίπου 80 «περιπτώσεις» φιλοξενούνται στο «Ιδρυμα» των Κολυμπίων. Συνθέτουν έναν… αχταρμά, κύριο σώμα του οποίου είναι καμιά σαρανταριά εγκαταλειμμένοι υπερήλικες. Αυτοί «συμπληρώνονται» από περίπου άλλους τόσους που «καλύπτουν» κάθε γκάμα ηλικίας και «τύπο» αναπηρίας (ο Γ.Κ. είχε ελαφριά κινητική αναπηρία). Στα χαρτιά το «Ιδρυμα» έχει από τις αρχές της τρέχουσας χιλιετίας αναβαθμιστεί -μετονομασθέν σε Κέντρο Κοινωνικής Αποκατάστασης (ΚΑΦΚΑ) εντάχτηκε στο… πανελλαδικό δίκτυο μονάδων κοινωνικής φροντίδας - στην πράξη όμως παραμένει περίπου μία από τα ίδια. Ελλείμματα προσωπικού, ελλείψεις χρηματοδότησης, αδυναμία πλήρης να προχωρήσουν διαδικασίες αποασυλοποίησης για τους «τρόφιμους» που μπορούν να αποασυλοποιηθούν (όπως… καλή ώρα… ο Γ.Κ.), παρά το γεγονός ότι η «αναγκαιότητα» κραυγάζει: «Πρέπει οπωσδήποτε να διαχωρίζονται οι περιπτώσεις», δηλώνει απνευστί ο προσφάτως τοποθετηθείς διοικητής Ε. Μπόνης, μιλώντας για τουλάχιστον οκτώ «περιπτώσεις» (μείον μία… πλέον), που μέσα στον υφιστάμενο αχταρμά… πολτοποιούνται.
«Ποιος θα απολογηθεί για τον χαμό του νεαρού; Ποιος θα διασφαλίσει ότι θα ‘ναι ο τελευταίος; Ποιος θα εγγυηθεί ότι οι Ελληνες και Ελληνίδες που ζουν στα Ιδρύματα θα πάψουν να ‘ναι οι πιο ξεχασμένοι πολίτες αυτής της χώρας;», τα ερωτήματα ουσίας διά στόματος προέδρου Εθνικής Συνομοσπονδίας ΑμεΑ Γ. Βαρδακαστάνη αξιώνουν άμεσες - κοφτές απαντήσεις. Σε ρόλο «Κανένα» επί χρόνια η ελληνική Πολιτεία καλείται -με αφορμή τον άδικο θάνατο του «Κανένα» της Ρόδου- να επιδείξει, επιτέλους, κάποια ορατά πιστοποιητικά της κοινωνικής της ταυτότητας…
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/07/2008
