ΔΙΚΗ ΑΜΑΡΥΝΘΟΥ: ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΕΝ ΒΡΗΚΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Oργή και θλίψη μας προκάλεσε η αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου για την υπόθεση της Αμαρύνθου. Ήταν τον Οκτώβριο του 2006, που η ανήλικη αλλοδαπή μαθήτρια είχε καταγγείλει τον ομαδικό βιασμό της από 4 συμμαθητές της, ενώ 3 συμμαθήτριες βιντεοσκοπούσαν το «κατόρθωμά» τους.

Τρεισήμισυ χρόνια αργότερα, η υπόθεση αναβίωσε στο δικαστήριο, αλλά για εμάς είναι φανερό ότι δεν έγινε δυνατόν να βγεί στο φως η αλήθεια. Κατά τη διαδικασία κατέθεσαν περίπου 40 μάρτυρες υπέρ των κατηγορουμένων, μεταξύ των οποίων και εκπαιδευτικοί, ενώ από την πλευρά της καταγγέλλουσας δεν υπήρξε κανείς και καμία μάρτυρας, εκτός βέβαια της μητέρας της. Και μάλιστα, το δικαστήριο δεν δέχθηκε καν να υποβληθεί το πόρισμα της εξέτασης της καταγγέλλουσας από εγκεκριμένη κλινική ψυχολογίας διαπιστευμένη με διεθνή στάνταρ. Οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι και κατηγορούμενες, ανέφεραν σημεία και τέρατα εναντίον της, σε βαθμό πραγματικού βασανιστηρίου (που το δικαστήριο δεν απέτρεψε) ενώ μέσα στην αίθουσα κυριαρχούσαν συνθήκες κατατρομοκράτησης, ώστε να μην τολμήσει κανένας και καμία να προσέλθει ως μάρτυρας για να καταθέσει αντικρούοντας τις αδιανόητες κατηγορίες.

Τις προηγούμενες από τη δίκη ημέρες, κάποιες και κάποιοι από τους κατηγορούμενους είχαν δώσει και συνεντεύξεις για τη δημιουργία κατάλληλου κλίματος, ενώ είχαν φροντίσει, από την πρώτη ημέρα της καταγγελίας κιόλας, να εξαφανιστεί το βίντεο.

Στη σύγχρονη ξενοφοβική και ρατσιστική Ελλάδα είναι προφανές ότι κυριάρχησε το κλίμα να «προστατεύσουμε τα δικά μας παιδιά έναντι της ξένης».

Στη σύγχρονη σεξιστική Ελλάδα εξακολουθεί να κυριαρχεί η άποψη ότι το θύμα του βιασμού «τα ήθελε», ότι ο βιασμός δεν είναι ξένος προς τη «γυναικεία φύση», και υπάρχουν δυστυχώς πολλές σχετικές αποδείξεις και από άλλες καταγγελίες βιασμών που εκδικάζονται δικαστήρια. Η μικρή μαθήτρια από τη Βουλγαρία τιμωρείται για το πολλαπλό έγκλημά της: 1) είναι φτωχή (είναι γνωστό ότι ήταν εργαζόμενη και παράλληλα αριστούχα μαθήτρια) 2) είναι ξένη και 3) είναι γυναίκα. Την καθορίζει, δηλαδή, «διαφορετικότητα» τάξης φυλής και φύλου, και παρ’ όλα αυτά τολμά να καταγγείλει ότι έπεσε θύμα βιασμού. Το ότι το θύμα κατέληξε αιμόφυρτο στο νοσοκομείο δεν φαίνεται να αξιολογείται από τους κρίνοντες και να αίρει κάθε ένοια «συναίνεσής» της στην «ασέλγεια» που διαπράχθηκε σε βάρος της.

Υπενθυμίζουμε ότι, 11 γυναικείες συλλογικότητες είχαν οργανώσει διαδήλωση στην Αμάρυνθο στις 4-11-2006, στην οποία είχαν συμμετάσχει εκατοντάδες γυναίκες και είχε πάρει μεγάλη δημοσιότητα. Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκε το χειρότερο σενάριο, όπως αναφερόταν και στην τότε ανακοίνωση: «Επειδή δεν ξεχνούμε ότι ο βιασμός μπορεί να συμβεί σε κάθε γυναίκα, νέα ή μεσήλικα ή ακόμα υπερήλικα, το πρωί ή το βράδυ, σε πολυσύχναστες ή ερημικές περιοχές, συχνότερα μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Η εποχή που, όταν η γυναίκα που έπεφτε θύμα βιασμού έπρεπε να δικαστεί και να καταδικαστεί από την κοινωνία και καμιά φορά και από τα δικαστήρια σαν να ήταν η ίδια ένοχη, πρέπει να πάψει να αναβιώνει, πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας».

Επίσης υπενθυμίζουμε ότι υπήρξε ευρύτατη συμπαράσταση από πολύ περισσότερους φορείς, καθώς και από θεσμικά πρόσωπα. Η επιτροπή αλληλεγγύης που είχε σχηματισθεί τότε, φρόντισε για κάλυψη των πολύπλευρων αναγκών που δημιούργησε η δίωξη και ο εξοβελισμός της νεαρής μαθήτριας και της μητέρας της, για κατοικία, δουλειά και σχολείο.

Σήμερα, μετά τρεισήμισυ χρόνια, οι καθηγητές και ο διευθυντής γνωστού ιδιωτικού σχολείου το οποίο της έδωσε υποτροφία και απ’ όπου αποφοίτησε, διαβεβαιώνουν τόσο για τις επιδόσεις της όσο και για το άμεμπτο ήθος της σε όλη τη διάρκεια της φοίτησής της.

Πιστεύουμε ότι η αντιμετώπιση της υπόθεσης Αμαρύνθου εντάσσεται στο κλίμα συγκάλυψης της βίας κατά των γυναικών και της κατίσχυσης της οικογενειακής ή κοινωνικής (στην προκειμένη περίπτωση) «συνοχής» έναντι του δικαιώματος των γυναικών για αυτονομία του σώματος και σεβασμό της αξιοπρέπειας, και αναβιώνει επικυρώνοντας το πατριαρχικό δικαίωμα για τον έλεγχο του σώματος των γυναικών.

Επαναβεβαιώνουμε σήμερα την αλληλεγγύη μας προς την νεαρή, ενήλικη πλέον, παθούσα και καταγγέλλουσα, και ζητούμε την αποδοχή του αιτήματός της για έφεση της εκδοθείσας απόφασης.

Αθήνα, 12 Απριλίου 2010

ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ

* Παγκόσμια Πορεία Γυναικών
* Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας
* Κέντρο Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη
* Κίνηση Δημοκρατικών Γυναικών
* Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας
* Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης
* Πολιτικός Σύνδεσμος Γυναικών
* Ομάδα Γυναικών ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
* Ομάδα φύλου Νεολαίας ΣΥΝ
* Δίκτυο Γυναικών ΣΥΡΙΖΑ
* Τομέας Γυναικών ΠΑΣΟΚ
* Θεματική Ομάδα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Οικολόγων Πρασίνων

ΠΟΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΕ ΔΙΩΧΝΕΙ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ?

Πριν ένα χρόνο περίπου πέρναγα από το κέντρο της Αθήνας ένα πρωινό μιας αργίας. Ανάμεσα σε μαύρους, πακιστανούς, σκυλιά, πρεζάκια που ξέρναγαν, μπότες αστυνομικών που πάταγαν, γυναίκες ελαφρών ηθών, ελληνίδες και ξένες ενωμένες που φώναζαν στους αστυνομικούς για να ελευθερώσουν τον νταβατζή τους. Είχα πολλά χρόνια να περάσω από εκεί και ομολογώ ότι δεν ήταν αυτό που περίμενα. Η εικόνα που μου έμεινε στο μυαλό αρχίζει σιγά-σιγα να ξεθωριάζει, αλλά μου έμεινε η μυρωδιά. Αυτή η άθλια ανάμιξη ιδρώτα, σάπιας αναπνοής, "αμαρτωλών" υγρών, εμετού και πόνου. Όλα εκεί είναι μοιρασμένα στα δυο. Οι «καταπιεσμένοι» και τα όργανα της τάξης. Ναι, κατάλαβα ότι εκεί δεν υπάρχει ρατσισμός, ότι εκεί όλοι είναι αδέρφια. Συμφιλιωμένοι μπρος σε θάνατο και «ζωή», παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Δεν ασχολήθηκαν με μένα ούτε για να μου ρίξουν μακάρι ένα βλέμμα. Ήμουν ξένο σώμα. Δεν είχα το θάρρος να φαντάζομαι τότε πως όλα μπορεί να τα αλλάξει η νύχτα, με τον γλυκό απατηλό μανδύα της που όλα τα σκεπάζει και τους δίνει άλλο χρώμα, αλλάζοντας τις ισορροπίες. Όταν τα βαποράκια και οι νταβαζτίδες πουλάνε ένα κομμάτι στιγμιαίας «ευτυχίας», μάλλον ανενόχλητοι. Δεν ήθελα να μου μείνει ούτε καν η ανάμνηση. Μέχρι χθες την νύχτα. Όταν άκουσα ότι ένα παιδί πέθανε, σκεπάζοντας με αίμα και με κομμάτια του κορμιού του την ίδια του την μάνα. Όταν η μικρή του αδελφή κινδυνεύει να χάσει την όραση της, με σοβαρά εγκαύματα σε όλο της το σώμα. Όταν μια οικογένεια κατατρεγμένων ψάχνοντας στα σκουπίδια για ζωή, βρήκε απλώς τον θάνατο. Ξένο σώμα και αυτοί στις ίδιες περιοχές. Δεν ξέρω ποιοι έβαλαν την βόμβα και γιατί, δεν ξέρω αν λυπούνται η αν το κοιτάζουν ψυχρά, λογαριάζοντας αυτές τις ψυχές σαν «παράπλευρες απώλειες». Ξέρω όμως ποιοι είναι αυτοί που χαίρονται. Είναι όλοι αυτοί οι «περήφανοι Έλληνες» που μεταφέρουν την κληρονομία των μεγάλων προγόνων από τα πάτρια εδάφη στις ελβετικές τράπεζες. Αυτοί που πήγαν τις επιχειρήσεις τους σε άλλες χώρες για φτηνότερα χέρια εργασίας και μεγαλύτερο προσωπικό κέρδος. Αυτοί που δεν ήθελαν τους συμπατριώτες τους στις δουλειές, αλλά ξένους εργάτες, για τον ίδιο λόγο. Οι ίδιοι που λένε ότι εμείς δεν θέλουμε δουλειές και ας βλέπουν ότι πτυχιούχοι γλύφουν και ζητιανεύουν για μια δουλειά στην οικοδομή η στα σκουπίδια του κάθε δήμου. Οι ίδιοι που μας τρομάζουν τώρα με συνθήματα τύπου ότι για όλα φταίνε οι άλλοι- που ήρθαν για μια καλύτερη ζωή σε μια καινούργια πατρίδα. Εκείνοι που φωνάζουν σε παρελάσεις συνθήματα που κάνουν τους ήρωες του έθνους να στριφογυρίζουν μες στο τάφο τους. Που μαθαίνουν στα παιδιά τους να χειροκροτούν τέτοια φαινόμενα, αντί να τα καταδικάζουν. Αυτοί που τα πήγαν όλα σε offshore εταιρίες για να ξεφύγουν της φορολογίας. Εκείνοι που δείχνουν την περίφημη ελληνική «φιλοξενία» μόνο όταν μπορούν να ΠΑΙΡΝΟΥΝ και όχι να δίνουν. Όλοι οι «καλοί χριστιανοί» που πάνε οικογενειακώς στην εκκλησία ειδικά στις προεκλογικές περιόδους και ειδικά πριν από τις εκλογές στην αυτοδιοίκηση. Αυτοί οι «καλοί Σαμαρείτες» που δίνουν ένα κομμάτι σαν δωρεά, για να τους συγχωρεθεί το αμάρτημα του «ου κλέψεις». Που φωτογραφίζονται την ημέρα στα ιδρύματα και το βράδυ αγοράζουν το βίντεο της κάθε Τζούλιας. Αυτοί οι μεγαλοδημοσιογράφοι που μας κάνουν «πολιτική εκπαίδευση» από τα παράθυρα των καναλιών, με απώτερο σκοπό το να περάσουν στις συνειδήσεις μας τι είναι «εφικτό» και τι όχι, συμφώνα με τις εντολές των αφεντικών τους. Αυτοί που σαν «μεγάλα κεφάλαια» της ΕΕ δεν αναγνωρίζουν τα σύνορα μας έμπρακτα σαν σύνορα της Ευρώπης. Οι ίδιοι που δεν ξέρουν τι σημαίνει η αλληλεγγύη με τον υπόλοιπο κόσμο. Που δεν καταλαβαίνουν ότι έχουμε μια γη για όλους κάτω από τα πόδια μας και ότι φροντίζοντας την δίκαια σημαίνει να προστατεύεις τους αδύναμους της γης πρώτα απ’όλα.
Ναι, τους ακούω και εγώ τόσα χρόνια με το ίδιο τροπάριο. Αυτό που σαν βάση έχει το «διαίρε και βασίλευε».
Σας κοιτάζω σήμερα λοιπόν, τώρα όταν αρχίζω και συνηθίζω την μυρωδιά του αίματος, και σας λέω: Ναι, ρε, το κατάλαβα, για όλα φταίνε οι ξένοι. Μόνο που πρέπει να καταλάβουμε που να τους ψάξουμε. Και σας λέω και εσάς στους άλλους, να μην ψάξετε να τους βρείτε στην λάθος μεριά. Γιατί όλοι μας, εμείς εδώ κάτω, πρέπει να μάθουμε να τους κοιτάζουμε κατάμουτρα και με θάρρος, όλους αυτούς τους αληθινούς «ξένους».
"Δε μ' ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η φυλή στην οποία γεννήθηκαν. Τους αντιμετωπίζω όλους μ' ένα κριτήριο: την αρετή. Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρος."
Μέγας Αλέξανδρος

Η αλήθεια είναι όμως ότι Ευρωπαϊκή Ενωση χωρίς αλληλεγγύη δεν υφίσταται.

Πέντε συμπατριώτες της Ανγκελα Μέρκελ που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας μιλούν για τη στάση της καγκελαρίου αλλά και του γερμανικού λαού απέναντι στην ελληνική οικονομική κρίση.

ΓΙΟΥΤΑ ΛΕΓΚΙΝ
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός
«Πήραν, πήραν στην Κατοχή...»

« Οταν συγγενείς και φίλοιστη Γερμανία αναφέρονται στην Ελλάδα,μιλούν για το “πηγάδι που καταπίνει λεφτά”.Καιρό τώρα,είναι απρόθυμοι να δώσουν έστω και ένα ευρώ, στους Ελληνες- τους “κλέφτες”, τα “τζιτζίκια”-, επιμένοντας ότι και η νέα βοήθεια θα εξαφανιστεί,χωρίς να πιάσει τόπο. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα πράγματα βρίσκονται πια σε άλλη κατεύθυνση. Ο Γιώργος Παπανδρέου προσπαθεί, πρώτη μου φορά βλέπω να κινείται κάτι! Βρίσκω σωστά τα φορολογικά μέτρα, θα μπορούσαν να είναι ακόμη πιο αυστηρά. Μένω πάνω από δύο δεκαετίες σε αυτή τη χώρα, και ακόμη δυσανασχετώ με τη φοροδιαφυγή του Ελληνα. Το Δημόσιο είναι μεγάλη πληγή, ας μειώσει δραστικά τους υπαλλήλους του.Πώς γίνεται σε χώρα ευρωπαϊκήνα είναι 25 άνθρωποι υπεύθυνοι για μία υπογραφή;Η επαφή με το σύστημα είναι απογοητευτική.Φίλη που έτυχε να βρεθεί προχθές σε νοσοκομείο, εξυπηρετήθηκε σε κλάσμα του δευτερολέπτου όταν οι νοσοκόμες έμαθαν ότι είναι δικηγόρος- την αγνοούσαν μέχρι τότε. Από την άλλη πλευρά, θεωρώ άδικες τις επιθέσεις μέσω του “Focus”.Κάτω από τα επιτρεπτά όρια. Και συμφωνώ απολύτως με τον ΘόδωροΠάγκαλο . Πήραν,πήραν οι Γερμανοί στην Κατοχή.

ΧΕΡΜΑΝ ΜΠΛΑΟΥΤ
Ζωγράφος
«Φταίνε και οι “μεγάλοι”»

«Ασφαλώς και δεν είμαστε αθώοι, όλοι εμείς που ζούμε στην Ελλάδα. Η μενταλιτέ του έλληνα πολίτη δεν του δίνει τη δυνατότητα να σκεφθεί συλλογικά, υπερέχει πάντα η μονάδα. Του στερεί τη δυνατότητα να γνωρίζει ότι εκτός από δικαιώματαυπάρχουν και ευθύνες, υποχρεώσεις.Από την άλλη πλευράόμως,οι μεγάλες χώρες της Ευρώπης δεν είναι άμοιρες ευθυνών για αυτά που συμβαίνουν στις μικρότερεςκαι ασθενέστερες οικονομικά.Τα χρέη της Ελλάδας δεν οφείλονται σε μεγάλο μέρος στις δαπάνες για αμυντικό εξοπλισμό; Γερμανικό, πολλές φορές. Ας τους θυμίσει κάποιος ότι το Αιγαίο και τα νησιά τουδεν είναι μόνο τα σύνορα της Ελλάδας,αλλά και τα σύνορα της Ευρώπης.Η στάση της Ανγκελα Μέρκελ εξηγείται, αν σκεφθεί κανείς το πολιτικό σκηνικό στη Γερμανία. Τα προβλήματα με τον ΓκίντοΒεστερβέλε και τις προσεχείς τοπικές εκλογές.Δεν θέλει να της πουν ότι σπαταλά τα λεφτά του γερμανού φορολογούμενου.Η αλήθεια είναι όμως ότι Ευρωπαϊκή Ενωση χωρίς αλληλεγγύη δεν υφίσταται.Κάποια μέρα θα διαλυθεί. Με τις εξελίξεις της Συνόδου Κορυφήςελπίζω να σταματήσουν και τα προσβλητικά δημοσιεύματα».

Διαβάστε περισσότερα: ΕΔΩ.

Υπέγραψε συμφωνίες για παραχώρηση δεδομένων φοροφυγάδων η Ελβετία

Η άνω βουλή της Ελβετίας ενέκρινε τελικά χθες συμφωνίες με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Δανία, τη Γαλλία και το Μεξικό , οι οποίες προβλέπουν την παραχώρηση εκτενούς πληροφόρησης στις αρχές τους σχετικά με καταθέσεις φοροφυγάδων υπηκόων τους στις εγχώριες τράπεζες.
Πιο συγκεκριμένα, η Ελβετία συμφώνησε να δεδομένα σχετικά με την τραπεζική δραστηριότητα υπηκόων των προαναφερθέντων χωρών, στις περιπτώσεις που διεξάγονται έρευνες για φοροδιαφυγή, φοροαποφυγή ή απάτη σε βάρος τους, εκτός εάν οι σχετικές αιτήσεις βασίζονται σε στοιχεία που έχουν κλαπεί.
Οι πέντε συμφωνίες συνήφθησαν διμερώς αλλά πρέπει να εγκριθούν και από την κάτω Βουλή , όπου το δεξιό SVP, το οποίο έχει τις περισσότερες έδρες, έχει κάνει σαφές ότι θα τις καταψηφίσει. Η ελβετική κυβέρνηση σκοπέυει μάλιστα να διοργανώσει και δημοψήφισμα για το θέμα.
Η Ελβετία , η οποία αποτελεί τον παράδεισο των offshore παγκοσμίως, μετά από πιέσεις που επανειλημμένως δέχτηκε από τις 20 ισχυρότερες χώρες του κόσμου προχώρησε τελικά στην χαλάρωση της αυστηρής «εχεμύθειας» των τραπεζών της χώρας, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την παραχώρηση στοιχείων σε άλλες χώρες υπό την προϋπόθεση ότι θα συναφθούν διμερείς συμφωνίες για το φορολογικό καθεστώς.
Σημειώνεται, ότι οι σχέσεις της Ελβετίας με τη Γερμανία και τη Γαλλία βρέθηκαν σε κρίση τους τελευταίους μήνες μετά την απόκτηση, από τις κυβερνήσεις στο Παρίσι κι στο Βερολίνο, κλεμμένων στοιχείων σχετικά με φοροφυγάδες και φοροαποφεύγοντες με τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία.

Από ΕΔΩ.

Μαύρη τρύπα: μια λύση για αυτούς που δεν φέρνουν πίσω τα λεφτά!

Με καταλαβαίνεις, “Her Müller”;

Auf Wiedersehen, Herr Müller!
Μια αλλιώτικη απάντηση στον επίτροπο Her Müller από τον αθάνατο Louis de Funes, αναγκασμένος να του δώσει μια μυστική συνταγή :

“ κ. Müller, επαναλαμβάνω:
1 κιλό πατάτες. 1 λίτρο γάλα. 3 αυγά. 90 γραμμάριο βουτύρου. Αλάτι. Και - Και;! ΜΟΣΧΟΚΑΡΥΔΟ! Μοσχοκάρυδο, κ. Müller! "
Με καταλαβαίνεις, κ. Müller; "
"Ναι."
"Αντίο, κ. Müller "

Μπορεί να βρείτε ενδιαφέρον και αυτό το άρθρο.

Πρόσκληση στην παρουσίαση του βιβλίου "Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων" του Gazmend Kapllani την Τετάρτη 17 Μαρτίου

Τα Ιστολόγια neagenia & 30plus,

η Δημοτική Κίνηση 16χρονη Πόλη,

η Μ.Κ.Ο. InetCosmos

την Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010 και ώρα 19:30

στην αίθουσα εκδηλώσεων του 5^ου Λυκείου Κορυδαλλού (Σολωμού 2-4 Κορυδαλλός),

παρουσιάζουμε το βιβλίο του Gazi Kaplani «Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων»

και συζητάμε με θέμα «Τοπική Αυτοδιοίκηση & μετανάστης».

Με αφορμή ένα λογοτεχνικό έργο, αναπτύσσουμε πολιτικό διάλογο για ένα κρίσιμο ζήτημα που αφορά στην κοινωνική συνοχή και στον ρόλο των ΟΤΑ στην ένταξη των μεταναστών.

Περισσότερα ΕΔΩ και ΕΔΩ.

Σταμάτα και κοίτα

Πρόσκληση παρουσιαση του βιβλιου Παραμυθια της Αγαπης και της Ελπίδας της Λουκίας Ρικάκη

Της αγάπης παραμύθια λένε πάντα την αλήθεια…
http://loveandhopetales.blogspot.com/
Πρόσκληση παρουσιαση του βιβλιου Παραμυθια της Αγαπης και της Ελπίδας στο Βιβλιοπωλειο παπασωτηριου Πανεπιστημίου 37
ΠΕΜΠΤΗ 18 ΜΑΡΤΙΟΥ στις 7.30 το ΒΡΑΔΥ
Μιλούν για τα Παραμύθια
Σπυρος Κουβελης
Υφυπουργός Εξωτερικών
Γιώργος Δουατζης
Ποιητής, δημοσιογράφος
Μήτσος Κασόλας
Συγγραφέας
Γιαννης Σακιώτης
Πολιτικός επιστήμων, Περιβαλλοντολόγος

Διαβάζει τα παραμύθια ο ηθοποιός
Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος

H Λουκία Ρικάκη σπούδασε Ιστορία Τέχνης, Κινηματογράφο, Γραφικές Τέχνες και Φωτογραφία στην Αγγλία. Εργάστηκε ως ξένη ανταποκρίτρια σε ελληνικές και ξένες εφημερίδες και περιοδικά. Είναι δημιουργός πολλών ταινιών, ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικών προγραμμάτων.

To 5o Animfest ξεκινά!

Το πολύ ενδιαφέρον 5ο Animfest έρχεται για να μας συναντήσει τον πρώτο μήνα της άνοιξης και στις αποσκευές του κρύβει πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα από τον κόσμο του ανιμέισον. Το Διεθνές Φεστιβάλ Ανιμέισον της Αθήνας θα διαρκέσει από τις 11 μέχρι τις 14 Μαρτίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.

Το πρόγραμμα του φαίνεται να πλουτίζει χρόνο με το χρόνο και φέτος συναντάμε τόσο μεγάλα ονόματα του Χόλυγουντ όσο και ανερχόμενα ταλέντα, όλοι τους καλλιτέχνες που έχουν κάτι να πουν. Το διαγωνιστικό του φεστιβάλ περιλαμβάνει ταινίες από 30 και βάλε χώρες. Συνεπώς το φεστιβάλ φιλοδοξεί να ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς θεατές!

Όπως διαβάζουμε και στο δελτίο τύπου, η επερχόμενη πέμπτη διοργάνωση περιλαμβάνει: - Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα ταινιών animation μικρού μήκους. - Γερμανικά Κινούμενα Σχέδια (συνεργασία Φεστιβάλ Στουττγάρδης - Ινστιτούτο Γκαίτε) - Αφιέρωμα στον Ολλανδό animator, Paul DRIESSEN - Αφιέρωμα στον Βρετανό animator, Burry PURVES - Αφιέρωμα στον Έλληνα δημιουργό Μιχάλη ΑΡΦΑΡΑ - Ανθολογία Γαλλικών Κινούμενων Σχεδίων (συνεργασία Γαλλικού Ινστιτούτου Αθήνας) - Πανόραμα κινούμενων σχεδίων απ’ όλο τον κόσμο. - Πρόσφατες μεγάλου μήκους ταινίες animation (The Strings, Coraline, Waltz with Bashir)

Επίσης μαγικοί δημιουργοί θα παραβρεθούν και θα παρουσιάσουν τις ταινίες τους, οργανώνοντας παράλληλα masterclasses πάνω στη δουλειά τους: Barry PURVES, από τη Βρετανία Τon CRONE, ο διευθυντής του Ολλανδικού Ινστιτούτου Animation Dabid POLONKSY, από το Ισραήλ, αυτός που κρύβεται πίσω από τα σχέδια της ταινίας «Waltz with Bashir», Μιχάλης ΑΡΦΑΡΑΣ, καλλιτέχνης και καθηγητής στην ΑΣΚΤ Τέλος θα μπορέσει ο καθένας να παρακολουθήσει έκθεση σκίτσων και άλλων δημιουργιών μαθητών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπως επίσης και άλλων νέων Ελλήνων καλλιτεχνών.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ στην παρουσίαση του βιβλίου του χαϊδαριώτη συγγραφέα Κώστα Λάμπου

Πατήστε πάνω στην εικόνα.

Πρόσκληση: Παρουσίαση του βιβλίου ‘ΙΟΚΑΣΤΗ’

Πρόσκληση

Ο συγγραφέας Γιάννος Λαμπής σας προσκαλεί στη παρουσίαση του
βιβλίου ‘ΙΟΚΑΣΤΗ’
που κυκλοφορεί από τις βιβλιοεκδόσεις Αναζητήσεις.
Το έργο θα προλογίσει η διευθύντρια των Αναζητήσεων κυρία Μαρία Στυλιανού και ανάλυση θα κάνει ο συγγραφέας Γιάννης Μελέσιος.
Δευτέρα, 15 Μαρτίου 2010 και ώρα 7.00 μ.μ στην αίθουσα ‘ΗΛΕΚΤΡΟΝ’ στο ισόγειο του κτηρίου της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου, στη Λευκωσία.

Τηλ. 25561963, 99692639

Με την ευγενή στήριξη της

Η Ολυμπία Δουκάκη στην Κύπρο για πρώτη φορά.

Η ηθοποιός του κινηματογράφου από τη δεκαετία του ΄60, κάτοχος βραβείου Όσκαρ B΄ ρόλου για την ταινία «Κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού», Ολυμπία Δουκάκη, ήρθε στην Κύπρο και δίδαξε στο σεμινάριο «How to work with Actors».
Το Σεμινάριο οργάνωσε με επιτυχία η εταιρεία καλλιτεχνικών παραγωγών Dead Famous Productions, με τη στήριξη των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού. Το σεμινάριο πραγματοποιήθηκε στο Ίδρυμα Άρτος από 16 μέχρι 21 Φεβρουαρίου και αποτέλεσε ένα από τα πιο σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα της χρονιάς. Το σεμινάριο ήταν αποτέλεσμα των προσπαθειών του ταλαντούχου σκηνοθέτη Χάρη Μαυρομιχάλη να φέρνει κοντά στους Κύπριους καλλιτέχνες διεθνείς προσωπικότητες από τους αντίστοιχους χώρους τους. Ο Χάρης ζει και εργάζεται με επιτυχία στη Νέα Υόρκη. Έχοντας τεράστια εμπειρία στις τηλεοπτικές παραγωγές και στον κινηματογράφοη Ολυμπία Δουκάκη εντόπισε ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζεται σταγυρίσματα που αφορά την επικοινωνία μεταξύ ηθοποιών και σκηνοθέτη. Γι’ αυτότο λόγο έχει δημιουργήσει ένα εργαστήρι στο οποίο εξετάζεται και αναλύεται αυτό το θέμα. Πάνω σε αυτή τη βάση δίδαξε ως επισκέπτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Σ’ αυτό το σεμινάριο/εργαστήρι συμμετείχαν επαγγελματίες ηθοποιοί και σκηνοθέτες. Στόχος ήταν η εκμάθηση δεξιοτήτων για την αγαστή, επιτυχημένη και χωρίς άγχος συνεργασία ηθοποιών και σκηνοθέτη. Η Ολυμπία Δουκάκη ξεκίνησε τη διδακτική της καριέρα στο τμήμα New School ofArts, του πανεπιστημίου Καλών Τεχνών Tisch της Νέας Υόρκης λίγο μετά την ίδρυσή του το 1965. Προς τιμή της το πανεπιστήμιο δημιούργησε ετήσια υποτροφία «Ολυμπίας Δουκάκη» που απονέμεται κάθε χρόνο σε φοιτητή ή φοιτήτρια με υψηλές αποδόσεις στο τμήμα ηθοποιίας του πανεπιστημίου.
Περισσότερα ΕΔΩ

Μακριά από τον τόπο σου!

Ξέρεις τι θα πει να έχεις την απόλυτη μοναξιά, την πείνα και την έχθρα απέναντί σου; Να νιώθεις το κοφτερό μαχαίρι να σκαλίζει την αγιάτρευτη πληγή σου, σα που τραγουδούσε η Άννα Βαγενά στο ρόλο της Ελένης, ενός κατατρεγμένου κοριτσιού, στα θρυλικά «Κόκκινα Φανάρια» του Γαλανού;
«Μοναξιά.
Κι η θύμησή σου μαχαιριά
μες την πληγή μου.
Ερημιά.
Γυαλιά σπασμένα στην καρδιά
η φυλακή μου
Ερημιά κι απόγνωση·
πέθανε η ελπίδα μου,
ρήμαξε η ζωή μου.
Βούρκωσε η θύμηση,
το μαχαίρι μάτωσε
την παλιά πληγή μου.»
Κι όσο τα σκεφτόμουνα αυτά, ντριιιν, ο Γιάννης από Ηράκλειο. Αντί για καλημέρα έμπηξε τις φωνές.
- Γράψε.
- Τι να γράψω;
- Πήγα το πρωί στο φούρνο, κι ήμασταν, πέντε νοματαίοι ουρά. Όχι καλοταϊσμένοι, μισοχορτάτοι.
- Λοιπόν;
- Είπα· γράφε. Αγρίεψε πάλι, και συνέχισε. Όταν άπλωνα το χέρι να πάρω τη μιάμιση φρατζόλα που μου επιτρέπει η σύνταξη να αγοράζω, να σου ένας κακομοίρης ρακένδυτος, λίγο βρόμικος και πολύ μελαψός. Πλησίασε φοβισμένος, αδιαφορήσαμε εμείς στην αρχή, αλλά μόλις πλεύρισε επικίνδυνα, μαζωχτήκαμε σα το χοχλιό που τον βρίσκει ο ήλιος.
- Είχε πιστόλι;
- Φουκαράς σου λέω! Βρακί δεν είχε· πιστόλι θα κρατούσε;
- Άμα σφίξει γερά η πείνα…
- Σωστά, μα τούτος άντεχε ακόμα. Μας κοίταξε που λες περίλυπος, έδειξε το ζεστό ψωμί, σφούγγιξε τα χείλια του με το μανίκι, και με σπασμένα ελληνικά και νοήματα μας ζήτησε να του αγοράσουμε μια φρατζόλα. Πεινούσε. Αυτό μας το είπε, παίζοντας βιολί στη κοιλιά του απάνω.
- Και;
- Δεν καταλαβαίνεις; Οι τρεις κουμπωθήκανε. Πήρανε το ψωμί τους και αμίληχτοι φύγανε λες και κακό μεγάλο τους περίμενε. Ο πέμπτος πήρε μια φρατζόλα, του την έδωσε, κι αυτός σαν αγρίμι πεινασμένο την άρπαξε, φίλησε τα χέρια του ευεργέτη του, κι έριξε μια δαγκωνιά που την κατάπιε σαν γλάρος.
- Κι ο τέταρτος; Τον ρώτησα.
- Ήταν αστυνομικός. Και ήξερε πως ο μελαψός άντρας δεν είχε άδεια παραμονής. Σκέφτηκε να τον στείλει στη πατρίδα του χορτάτο.
Ο Μαχίρ, έτσι τον λέγανε, έριξε άλλη μια μπουκιά, έβαλε μετά την υπόλοιπη φρατζόλα κάτω από τη μασχάλη του, έσκυψε το κεφάλι, και βγήκε στο δρόμο. Στην τρώγλη που έμενε, τέσσερα γυαλιστερά μάτια καρφωμένα σε ρυτιδιασμένα προσωπάκια γέμισαν τον αγέρα ευδαιμονία.
- Σε καλό τόπο βρεθήκαμε! Μουρμούρισε στη γλώσσα τους.
Φχαρίστησα το Γιάννη, έκανα να χαιρετίσω και να κλείσω το τηλέφωνο, ξαναθύμωσε αυτός.
- Τα άλλα τα έμαθες;
- Τα ποια;
- Μα είσαι, ρε παιδί μου! Διάβασε και καμμιά εφημερίδα!
- Λέγε…
- Πήγε ένας άλλος, πιο πολύ από φουκαράς, νηστικός καμμιά βδομάδα, σε ένα σούπερ μάρκετ.
- Ωχχ, και έκλεψε;
- Μη βιάζεσαι. Φοβήθηκε, ή ντράπηκε να μπει μέσα, και έριξε μια ματιά στα σκουπίδια. Εκεί είχε πεταμένα κάτι γιαούρτια που είχανε λήξει. Χίμηξε λοιπόν, τα πήρε, κι άρχισε να τρώει με λαιμαργία.
- Ε, δεν τον πείραξε κανένας.
- Λάθος. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού τού έκανε μήνυση. Του βάλανε, γράφει η εφημερίδα, χειροπέδες. Θα τον δικάσουν γιατί φοβήθηκαν, λέει, μην πάθει δηλητηρίαση!
Στο κρατητήριο που τον πήγανε, δίπλα, η τηλεόραση έλεγε για τις εξεταστικές επιτροπές και τα εκατομμύρια που εξαφανίστηκαν.
Απο ΕΔΩ.

82 ~ Μελίνα Μερκούρη: Ποτέ δεν διάβασα τίποτα

Ο πρώτος άντρας που αγάπησα ονομαζόταν Σπύρος. Ήταν υπερβολικά όμορφος, υπερβολικά γοητευτικός. Το στόμα του μύριζε γλυκύτερα απ' το στόμα οποιουδήποτε άντρα που γνώρισα ποτέ. Λάτρευα το αγκάλιασμά του, ένα αγκάλιασμα που ήταν αρωματισμένο με ροδόνερο και βασιλικό. Ήταν δυνατός. Ήταν ψηλός. Αγαπούσε τη γυναίκα του και την απατούσε. Αγαπούσε τους γιους του και τους φρόντιζε. Ένιωθε πάθος για μένα, κι αυτό έκανε τα παιδικά μου χρόνια πολύ ευτυχισμένα. Ο Σπύρος ήταν ο παπούς μου. Ήταν επίσης Δήμαρχος Αθηναίων επί τριάντα χρόνια.

Ο γιος του, ο Σταμάτης, ο πατέρας μου, ήταν επίσης προορισμένος για την πολιτική. Αλλά ακόμα κι όταν παντρεύτηκε στην προχωρημένη ηλικία των είκοσι δύο χρόνων με μια κοπέλα που ήταν είκοσι ενός, εξακολούθησε να ζει στο σπίτι του Μεγάλου Σπύρου και να κυριαρχείται από εκείνον. Ο Σπύρος ήταν η ανώτατη εξουσία. Όλοι ήμαστε σκλάβοι του αλλά ήταν μια γλυκιά σκλαβιά. [....] η μητέρα μου η Ειρήνη και η γιαγιά μου η Αμαλία, ήταν περιορισμένες στο σπίτι και στις χαρές του κεντήματος. Αν ποτέ έρριχναν μια λοξή ματιά σ' έναν άντρα, απειλούνταν με στραγγαλισμό ή και διώξιμο. Εξάλλου, κανένας Αθηναίος με λογική δεν θα τολμούσε να πλησιάσει μια γυναίκα της οικογένειας μας. Ο Μεγάλος Σπύρος είχε πιστόλια στο σπίτι. Αυτό ήταν γνωστό. Και ο πατέρας μου, όχι μόνο για έναν εντυπωσιακό κατάλογο από απιστίες αλλά και για το ανέμελο θάρρος του, ονομαζόταν «Ντ' Αρτανιάν».

Ακόμη και σαν παιδί αναγνώριζα το άδικο αυτών των διπλών κριτηρίων. Υπήρχαν πολλοί «Ντ' Αρτανιάν» στην Αθήνα, αλλά όχι αρκετές «Μυλαίδες». Αποφάσισα να γίνω η «Μυλαίδη» ή η Λαίδη Χάμιλτον ή η Μεγάλη Αικατερίνη, αλλά ασφαλώς να μην δεχθώ τη ζωή της μητέρας μου ή της γιαγιάς μου. Με λίγα λόγια, ήθελα ν' αλλάξω την εποχή. Αμφιβάλλω αν ήμουν εγώ υπεύθυνη γι' αυτό, αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει.

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ ευτυχισμένα. Ο παπούς με προστάτευε. Μ' έπαιρνε μαζί του όπου κι αν πήγαινε. Όλα μάς διασκέδαζαν κι όλοι μάς ζήλευαν. Ήμουν η αγαπημένη του και ήταν παράδεισος να' σαι η αγαπημένη του αγαπημένου τέκνου της Αθήνας. Ιδιαίτερα τις απόκριες. Τις Κυριακές της απόκριας, διασχίζαμε την Αθήνα μέσα σ' ανοιχτό αμάξι κι ο άρχοντας της πόλης συναντούσε το λαό του. Κι εγώ ήμουν εκείνη που καθόταν δίπλα του. Αλλά πρώτα, μια μικρή πρόβα. Κάθισε ίσια, με αξιοπρέπεια, με σιγουριά. Υποκλίσου με χάρη, δεξιά, αριστερά. Πολύ καλά! Πάμε!

[....] Ας μην ξεχάσω τους σωματοφύλακες του παπού Σπύρου. Ήταν θαυμάσιοι και χρήσιμοι — η Ελλάδα, δόξα τω Θεώ ήταν πάντα θερμή χώρα και η συνεχής επανεκλογή του Μεγάλου Σπύρου, του δημιουργούσε μερικούς εχθρούς. Οι σωματοφύλακές του ήταν οι πρώτοι σύντροφοι μου στα παιχνίδια. Μ' άφηναν να πιάνω τα πιστόλια τους και να φοράω τις σιδερένιες γροθιές τους...

Αν δεν έχω άλλο ρεκόρ, έχω ένα ρεκόρ που θα το διατηρήσω για πάντα. Κανένα παιδί σ' οποιοδήποτε εκπαιδευτικό σύστημα οπουδήποτε, δεν θα μπορούσε να συγκεντρώσει στη σχολική του καριέρα περισσότερα μηδενικά από μένα. Δεν ήταν ότι ήμουν εντελώς ηλίθια. Το σχολείο ήταν ένα ατέλειωτο μαρτύριο. Ήταν ένα συνωμοτικό σχέδιο των ενηλίκων που είχε σκοπό να με βάλει με το ζόρι σε μια ομάδα μαζί με άλλα κακότυχα παιδιά με μοναδικό σκοπό να μου κοπανήσει στο κεφάλι πράγματα που μ' έκαναν να πλήττω μέχρι θανάτου. Κανένας δεν πήγε σε περισσότερα σχολεία, γιατί δεν πέταξαν κανέναν έξω από περισσότερα σχολεία. Ποτέ δεν μπορούσα να περάσω σ' ένα διαγωνισμό. Ποτέ. Στο τέλος όλοι οι δάσκαλοι μου υιοθετούσαν την ίδια τακτική. Από αγάπη για τον παπού μου ή από απελπισμένη ανάγκη να με ξεφορτωθούν, με προβίβαζαν στις μεγαλύτερες τάξεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Αλλά για ν' αποφοιτήσω, είχα μπροστά μου τις απολυτήριες εξετάσεις.

Ήταν καταστροφή. Δεν ήξερα απολύτως τίποτα κι ο καθηγητής ήξερε πως δεν ήξερα τίποτα. Κοίταζα συνεχώς μια την άσπρη κόλλα, μια τον καθηγητή κι ύστερα ξανά την άσπρη κόλλα. Μετά από μια ολόκληρη ώρα η κόλλα ήταν ακόμα λευκή. Άφησα κάτω το μολύβι μου και σήκωσα ψηλά τα χέρια μου κάνοντας νόημα πως παραδίδομαι. Πράγμα παράξενο, ο καθηγητής μου χαμογέλασε με τρόπο γεμάτο αγάπη. Με πλησίασε. Μου έκανε μια ερώτηση σχετικά με γεωμετρία. Του είπα πως δεν ήξερα τίποτα. Κοίταξε πέρα, ύστερα με ξανακοίταξε και το χαμόγελο του έδειχνε περισσότερη αγάπη παρά ποτέ. Μου έκανε μια ερώτηση σχετικά με τη βυζαντινή ιστορία. Του είπα πως οι ερωτήσεις του δεν θα τον οδηγούσαν πουθενά. Πάλι κοίταξε αλλού και με ξανακοίταξε με χαμόγελο λατρείας. Τότε μάντεψα ξαφνικά τι κοίταζε κάθε φορά που έστρεφε τα μάτια του από μένα. Εκεί, πίσω απ' το τζάμι της πόρτας, στέκονταν ο Μίμης κι ο Κώστας. Με μάτια που φλέγονταν και τα πιστόλια τους τραβηγμένα, έδειχναν ποια ακριβώς τύχη περίμενε το δάσκαλο αν η Μελίνα αποτύχαινε στις εξετάσεις της.

... ...
Αν έχω δώσει την εντύπωση πως τα παιδικά μου χρόνια ήταν όλο γέλιο και διασκέδαση, επιτρέψτε μου να επανορθώσω αμέσως. Υπήρχε επίσης ένας ωκεανός από σκοτούρες. Η πρώτη μου συνάντηση με την απελπισία έγινε όταν ήμουν τριάμισι χρονών. Η μητέρα μου ανήγγειλε ότι θ' αποκτούσε ένα άλλο παιδί. Αμέσως αναγνώρισα ότι αυτή ήταν μια συνωμοσία εναντίον της ασφάλειας μου και της προνομιακής μου θέσης. Το μίσος κι ο θυμός μου δεν έμειναν ανεκδήλωτα. Έπαψα να μιλάω στη μητέρα μου και στον πατέρα μου. Ούτε καλημέρα ούτε καλησπέρα. Ούτε λέξη. Αλλά χρειαζόμουν ένα συνένοχο. Ποιον άλλον απ' τον παπού Σπύρο; Όπως το περίμενα, με κατάλαβε θαυμάσια. Πρότεινε να εφαρμόσουμε το σπαρτιατικό νόμο και με ρώτησε αν καταλάβαινα τι εννοούσε. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα, αλλά τον κοίταξα ίσια στα μάτια κι είπα ναι. Όμως μου το εξήγησε. Αν το νεογέννητο ήταν κορίτσι κι αυτό φοβόμουν περισσότερο, τότε θα το στραγγάλιζε, θα τό' πνιγε, θα το εξαφάνιζε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κι αν ήταν αγόρι, δεν θά 'πρεπε να στενοχωριέμαι. Καθησυχασμένη, ξανάρχισα να λέω καλημέρα στη μητέρα μου.

Η τύχη το' φέρε να γεννηθεί το παιδί αρσενικό κι έτσι το κρατήσαμε. Τό 'βγαλαν Σπύρο. Τον δέχτηκα. Δεν είχα περιθώριο εκλογής. Η μητέρα μου τον αγαπούσε, η γιαγιά μου τον αγαπούσε, ο παπούς μου τον αγαπούσε, οι σωματοφύλακες τον αγαπούσαν, ο θείος Γιώργος τον αγαπούσε και τώρα που το ξανασκέφτομαι, είμαι σίγουρη πως κι ο πατέρας μου τον αγαπούσε αν και δεν βρισκόταν εκεί όταν έφτασε ο γιος του. Όχι, αυτή ήταν η δεύτερη κακοτυχία. Ο πατέρας μου ο Σταμάτης, ο «Ντ' Αρτανιάν», όταν η μαμά βρισκόταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, τό 'σκασε με μια γοητευτική ηθοποιό, που είχε τα πιο όμορφα μάτια στην Αθήνα μετά από μένα. Ήταν σε δυσμένεια στο σπίτι, του πατέρα του. Δεν επιτρεπόταν σε κανένα ν' αναφέρει τ' όνομα του. Αλλά η γιαγιά Αμαλία τον επισκεπτόταν κρυφά. Αναγνώριζα πως η φυγή του πατέρα μου ήταν σοβαρή αλλά η αληθινή συμφορά ήρθε όταν η μητέρα μου, που είχε εγκαταλειφθεί, αποφάσισε να καταφύγει στο σπίτι της μητέρας της. Δεν νομίζω να γνώρισα ποτέ τόσο έντονη δυστυχία όσο τη μέρα που αφήσαμε το σπίτι του παππού. Η γιαγιά Λάππα ήταν καλή γυναίκα αλλά ήταν αυστηρή και απαιτούσε τάξη και σιωπή. Ο άντρας της είχε πεθάνει από άσθμα και στα πολλά χρόνια που τού 'κανε τη νοσοκόμα είχε συνηθίσει να μένει στο σπίτι. Κρατούσε τα παντζούρια μισόκλειστα. Ήταν νευρωτική σχετικά με τα χρήματα. Παρά ν' αγοράζει ρούχα προτιμούσε να ντύνεται σπάνια. Κυκλοφορούσε στα σιωπηλά σκοτεινά δωμάτια με μια αρχαία ρόμπα και παντόφλες. Το να πάμε από το σπίτι του παπού Σπύρου στο δικό της ήταν σαν να πηγαίναμε απ' το καρναβάλι στο μοναστήρι. Μόνο η σπλαχνική απόφαση της μαμάς να μ' αφήνει να πηγαίνω για φαγητό στον Μεγάλο Σπύρο κάθε μέρα μ' εμπόδισε να πάθω νευρικό κλονισμό.

Έπειτα χτύπησε η τραγωδία. Ο παπούς Σπύρος, ο ένας και μοναδικός, το πάθος μου, για να μην τον ξεπεράσει ο γιος του, ερωτεύτηκε μια άλλη γυναίκα. Το όνομα της ήταν Νανά, σαν τη Νανά του Ζολά και μου φαινόταν χίλιες φορές χειρότερη απ' τη Νανά του Ζολά. Μια παράξενη εκλογή. Ποτέ δεν διάβασα το Ζολά. Ποτέ δεν διάβασα τίποτα.

Το δέρμα της Νανάς ήταν άσπρο σαν το γάλα. Αυτό από μόνο του, στην Ελλάδα, ήταν πρόκληση απιστίας. Ήταν παχουλή, ήταν μικρόσωμη, όχι μικρόσωμη, αλλά κοντή. Αλλά ο Σπύρος την αγαπούσε και την έβλεπε όμορφη. Η γιαγιά μου η Αμαλία ένιωθε σχεδόν τόσο προδομένη όσο εγώ. Εκείνη η αξιαγάπητη γυναίκα που ήταν αξιαγάπητη και χαρούμενη κι έλεγε θαυμάσιες ιστορίες, δεν μπορούσε ν' αντιμετωπίσει αυτό το φριχτό γεγονός. Όπως οι περισσότερες Ελληνίδες, είχε μάθει να συμβιβάζεται με τις απιστίες του άντρα της. Αλλά αυτή τη φορά ήταν ερωτευμένος. Αυτό ήταν άλλο ζήτημα. Τι έπρεπε να κάνει; Έγινε ένα συμβούλιο γυναικών. Η γιαγιά μου, η μητέρα μου, η γιαγιά Λάππα κι εγώ. Έγινε στο δωμάτιο της Αμαλίας. Καθίσαμε εκεί μπροστά σε ολόκληρες σειρές από περούκες που είχε φτιάξει μόνη της. Ήταν ο ιστός της Πηνελόπης της. Το συμβούλιο εξέφρασε ομόφωνα αντιπάθεια για τη Νανά, για όλους τους άντρες και, πάνω απ' όλα, για τον Σπύρο. Στην ηλικία του και στη θέση του! Στο κάτω κάτω ήταν ο Δήμαρχος της Αθήνας! (Η Αμαλία δεν τον έλεγε ποτέ «Σπύρο», αλλά πάντα «Δήμαρχε»). Το συμβούλιο πήρε γρήγορα μια απόφαση. Υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος που, στερώντας τον απ' τη στοργή και τη φροντίδα του, θα μπορούσε να τον κάνει να υποφέρει και να λογικευθεί. Αυτός ο άνθρωπος ήταν η Μελίνα, εγώ.

Ψηφίστηκε πως δεν θα έτρωγα πια μαζί του το μεσημέρι. Έπειτα η απόφαση άλλαξε. Θα έτρωγα μαζί του αλλά δεν θα του μιλούσα. Ούτε λέξη. Όχι ώσπου ν' αφήσει την πόρνη του, τη Νανά. Ο παπούς Σπύρος κατάλαβε αμέσως τη συνωμοσία. Αλλά ήταν καμωμένος από σκληρό μέταλλο. Αντιμετώπισε τη σιωπή μου με τη δική του. Ήταν ένας αγώνας θελήσεων. Υπήρξαν εβδομάδες καθημερινών γευμάτων κι ούτε λέξη δεν ειπώθηκε. Στην αρχή νόμισα πως ήθελε να δείξει πως η γυναίκα του σπιτιού δεν μπορούσε να του επιβάλει τη θέληση της. Έπειτα κατάλαβα πως ήταν βαθιά επηρεασμένος απ' τη Νανά. Ήμουν τρελή από ζήλεια.

Μια μέρα, μετά το συνηθισμένο σιωπηλό γεύμα, με πήρε σταθερά απ' το χέρι. Με οδήγησε σ' ένα δρόμο και σ' ένα μεγάλο αυτοκίνητο. Εκεί ήταν ακόμη ένας σοφέρ κι οι σωματοφύλακες, ο Μίμης και ο Κώστας. Έδωσε διαταγή να ξεκινήσουμε. Τότε μόνο κατάλαβα πως ήταν ντυμένος μάλλον επίσημα. Αλλά δεν του έκανα καμιά ερώτηση. Προχωρήσαμε σιωπηλοί. Όταν απείχαμε μίλια απ' τη ν Αθήνα, ανήγγειλε ότι πηγαίναμε σε μια επίσημη εκδήλωση. Ένα καινούριο ξενοδοχείο έκανε εγκαίνια στην Κηφισιά, λίγο έξω απ' την Αθήνα. Δέχθηκα αυτή την εξήγηση χωρίς κανένα σχόλιο — σιωπηλά. Ύστερα λίγο πριν φτάσουμε στην Κηφισιά μου αποκάλυψε τους σκοτεινότερους σκοπούς του. Η Νανά θα πήγαινε στην τελετή κι εγώ έπρεπε να την χαιρετίσω ευγενικά. Τον κοίταξα με μίσος και ζήτησα να με γυρίσει αμέσως στην Αθήνα. Ο Μεγάλος Σπύρος διάταξε να σταματήσει το αυτοκίνητο. Έδειξε το δρόμο. Ο τρόπος του ήταν τόσο αποφασιστικός ώστε ούτε οι σωματοφύλακες δεν είπαν τίποτα. Το να βγει κανείς από ένα αυτοκίνητο είναι άχαρη δουλειά ακόμη και στην καλύτερη στιγμή. Τα κατάφερα με χάρη. Χωρίς λέξη απομακρύνθηκα κι άρχισα να βαδίζω αποφασιστικά προς την Αθήνα. Δεν σκέφτηκα τα πολλά χιλιόμετρα που θά'πρεπε να περπατήσω. Περπατούσα, γεμάτη θυμό και ζήλεια. Πέρασε πολλή ώρα ώσπου το αυτοκίνητο γύρισε για να με πάρει. Ο Μίμης άνοιξε την πόρτα και με τράβηξε στο μπροστινό κάθισμα.

Η δεξίωση στην Κηφισιά ήταν μεγάλη. Πολλοί επίσημοι ήταν εκεί. Μερικοί απ' αυτούς είδαν τη Νανά, ντυμένη στην πένα, νά 'ρχεται προς το μέρος μου και να μου προσφέρει το λευκό σαν γάλα χέρι της. Είδαν επίσης εμένα να μένω ακίνητη σαν άγαλμα και να την κοιτάζω ώσπου τράβηξε το χέρι της. Σ' όλο το δρόμο της επιστροφής προς την Αθήνα, ο Σπύρος καθόταν και με κοίταζε με τον τρόπο ενός άντρα που καταλαβαίνει τις γυναίκες. Κι ένιωσα ένα θαυμάσιο συναίσθημα πως ήμουν μεγάλη. Χωρίς να μιλήσει μου είπε: «Ζηλεύεις κι αυτό είναι φυσιολογικό». Χωρίς να μιλήσω του είπα: «Είσαι θυμωμένος μαζί μου κι έχεις το δικαίωμα να είσαι». Και πήρα το χέρι του. Πάντα μ' άρεσε ν' αγγίζω τις λεπτές γαλάζιες φλέβες του χεριού του. Με πήρε στην αγκαλιά του. Κι έτσι, σε μικρή ηλικία, οραματίστηκα για λίγο τι μπορούσε να είναι η αγάπη. Πάντως, είμαι υποχρεωμένη να προσθέσω πως δεν άφησε τη Νανά.
Μελίνα Μερκούρη (1920-1994) Το αυτοβιογραφικό κείμενο είναι από το βιβλίο
της Μελίνας Μερκούρη Γεννήθηκα Ελληνίδα, Ιούνιος 1995 * οι φωτογραφίες είναι από το site
του Δημήτρη Λυμπερόπουλου (liberopoulos.gr

Απο το Αυτοβιογραφικά

Υ.Γ.

Μια δική μου άποψη: Το ζευγάρι Μελίνα Μερκούρη –Ζίλ Ντασέν απέδειξε ότι Έλληνας και γεννιέσαι και γίνεσαι!