«Να μην προσπαθείς να γίνεις άνθρωπος επιτυχίας, αλλά άνθρωπος αξίας.»

Αλβέρτος Αϊνστάιν

Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

Αγκελα, ιδού η κληρονομιά σου

Οι Βρετανοί διέψευσαν τις δημοσκοπήσεις αλλά και τους στοιχηματζήδες που δεν πέφτουν σχεδόν ποτέ έξω, και ψήφισαν Brexit. Κι όταν ο Ντάισελμπλουμ δηλώνει ότι δεν υπάρχει κανένας πανικός, αυτό σημαίνει πως η ΕΕ καίγεται κι όλοι τσακώνονται για το ποιος θα σηκώσει πρώτος από το πάτωμα τον πυροσβεστήρα.

Υπό κανονικές συνθήκες λειτουργίας μιας διακρατικής θεσμικής ένωσης, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να προσωποποιηθεί μια τόσο σημαντική εξέλιξη η οποία μπορεί να αλλάξει τον οικονομικό και γεωπολιτικό χάρτη του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Όχι αυτή καθ’ εαυτήν η βρετανική ψήφος, αλλά το ρήγμα που πλέον άνοιξε και δεν μπορεί να ξανακλείσει. Όμως εδώ η κατάσταση έχει ονοματεπώνυμο. Η Άνγκελα Μέρκελ, όπου μετά την ανακοίνωση των βρετανικών αποτελεσμάτων βρέθηκε σε «διαρκή επικοινωνία» με την πολιτική ηγεσία της ΕΕ και τους ηγέτες των άλλων πλούσιων κρατών, πρόσθεσε μια ακόμη αποτυχία στο κομποσκοίνι των άθλιων πολιτικών επιλογών της που έφερε τη Δύση ως εδώ.

Πριν φτάσουμε, όμως, στο αποτέλεσμα αυτής της μεγαλειώδους πολιτικής ανικανότητας η οποία συνέπεσε με την ταυτόχρονη παρουσία της χειρότερης ηγεσίας που έχει δει στη σύγχρονη ιστορία της η Ευρώπη, καλό θα είναι να δούμε πώς το φίδι που με χαρά μεγάλωσε στον κόρφο του το ευρωπαϊκό αλάθητο γύρισε τώρα να το δαγκώσει εκεί που πονάει περισσότερο.

Από το 2009 έως το 2015 η πλούσια κεντρική και βόρεια Ευρώπη προέβη σε ιστορικά απανωτά εγκλήματα. Γερμανικός, αγγλοσαξονικός και βορειοευρωπαϊκός Τύπος έλαβαν μια συγκεκριμένη εντολή: να στοχοποιήσουν ολόκληρους λαούς, να συντρίψουν οποιαδήποτε αντίδραση μέσω μιας κατασυκοφαντικής εκστρατείας μίσους και χλεύης, να σκοτώσουν πολιτικά οποιαδήποτε υπόνοια δημιουργίας μιας αντίθετης πολιτικής κίνησης, και να ταπεινώσουν μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων εκείνους τους αστικοδημοκρατικά εκλεγμένους αρχηγούς κρατών οι οποίοι δεν είχαν ποτέ τους μια πραγματική διάθεση αντίστασης.

Εκείνη την περίοδο οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι ήταν «γουρούνια»· κηφήνες που ζούσαν με τα δανεικά των Φινλανδών, των Γερμανών, των Ολλανδών και πάει λέγοντας. Η καλβινιστική αυτή ρητορική ήθελε τα γουρούνια να ζουν αμαρτωλά με τον ιδρώτα του συνειδητοποιημένου Ευρωπαίου εργαζόμενου. Γι’ αυτό κι έπρεπε να πληρώσουν.

Αμέσως μάθαμε ότι ο λόγος για τον οποίο τα γουρούνια πλήρωσαν και συνεχίζουν να πληρώνουν είναι για να σώσουν τα κέρδη των τραπεζών, τα τζογαρίσματα των αγορών, και τα κέρδη όσων αποκαλούνται “γύπες” ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος το οποίο παράγει εκατοντάδες φορές περισσότερο πλασματικό πλούτο από όσο αντέχει να προσφέρει ένας εργαζόμενος ή ένας συνταξιούχους που έχει την «απαίτηση» να εξασφαλίσει για τον ίδιο και την οικογένειά του ένα κεραμίδι κι ένα πιάτο φαΐ.

Την ίδια στιγμή κάτι εξίσου δραματικό συνέβαινε στην ευρύτερη ευρωπαϊκή περιφέρεια. Στη Συρία η αλάθητη ηγεσία της Ευρώπης αποφάσιζε, σε συνεργασία με τις ΗΠΑ, να παρέμβει για να λήξει το δράμα του εμφυλίου και να απομακρύνει τον δικτάτορα Άσαντ, στηρίζοντας τυφλά ένα αντιπολιτευτικό συνονθύλευμα με οπλισμό, εκπαίδευση και ανθρώπινο δυναμικό. Αποτέλεσμα αυτής της αποσταθεροποίησης ήταν η μεταπήδηση σημαντικού μέρους των εξοπλισμών και των συγκεκριμένων μαχητών, στο στρατόπεδο του Ισλαμικού Κράτους. Αξέχαστη είναι μάλιστα μια παραδοχή ενός γαλλικού βιβλίου σχετικά με αυτήν την περίοδο, κατά την οποία ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ ενέκρινε το 2012 την αποστολή όπλων στη Συρία παρά το εμπάργκο. Όπλα τα οποία κατέληξαν στα χέρια τζιχαντιστών.

Δυστυχώς, σα να μην έφταναν τα παραπάνω, η Ευρώπη πήρε τη μεγάλη απόφαση να συνδράμει στους αμερικανο-νατοϊκούς σχεδιασμούς στρατιωτικής διείσδυσης στα όρια ΕΕ-Ρωσίας, παρεμβαίνοντας ανοιχτά κατά του ακραίου πουτινικού πρώην Ουκρανού προέδρου, Βίκτορ Γιανουνκόβιτς, έπειτα από την απόφασή του να διακόψει τη διαδικασία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι μεγάλες «φιλοευρωπαϊκές» διαδηλώσεις στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου, στις οποίες εμφανίστηκαν ευρωπαϊκοί και αμερικανικοί πολιτικοί μαϊντανοί, γρήγορα εξελίχθηκαν σε πεδίο δράσης ναζιστικών και εθνικιστικών ομάδων. Μετά από την απόσχιση της Κριμαίας και την έναρξη του πολέμου στην ανατολική Ουκρανία, η, κατά γενική ομολογία, διορισμένη κυβέρνηση της Ουκρανίας από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, δέχθηκε στις τάξεις της τους φασίστες του Δεξιού Τομέα, ενέταξε στα παραστρατιωτικά της σώματα και τις πολιτοφυλακές τους άνδρες που φωτογραφίζονταν με τη σβάστικα και τη σημαία του ΝΑΤΟ, παρείχε πρόσβαση στους απογόνους των ναζί σε σχολεία κι άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα, κατάργησε το ΚΚ Ουκρανίας, και διόρισε ως τοπικούς άρχοντες στις εμπόλεμες ζώνες κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία μια σειρά από φασιστικά κατακάθια κι εγκληματίες.

Ταυτόχρονα, η ίδια ευρωπαϊκή ηγεσία υπό την πλήρη καθοδήγηση της Άνγκελας Μέρκελ, έδωσε ένα μάθημα απανθρωπιάς το οποίο θα μείνει γραμμένο στα ιστορικά βιβλία του μέλλοντος. Τη στιγμή που φωτογραφίες πνιγμένων παιδιών από τη Συρία εμφανίζονταν στα πρωτοσέλιδα «ευαίσθητων» δυτικών εφημερίδων, προχωρούσε σε επαίσχυντες συμφωνίες ανταλλαγής ανθρώπων με τον Ερντογάν, σα να ήταν χαρτάκια για κάποιο άλμπουμ αυτοκόλλητων. Κι όλο αυτό ενώ για πάνω από έναν χρόνο δεν έκανε το παραμικρό ούτε για να διακόψει από την πηγή της την αιτία που οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπους στην προσφυγιά, ούτε για να καταφέρει να μοιράσει ένα, περίπου, εκατομμύριο ψυχές σε μια ήπειρο 500 εκατ. κατοίκων.

Η εσκεμμένη επίκληση εθνικιστικών αντιλήψεων και συμπεριφορών μέσω των λεγόμενων «οικονομικών δασώσεων», η απροκάλυπτη επιβολή ακραίας φτώχειας κι εξαφάνισης κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, η απάνθρωπη συμπεριφορά απέναντι σε εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου και το κλείσιμο του ματιού σε θρησκευτικά φανατισμένους και ναζί, έδωσε το σύνθημα για την εκτόξευση του πιο απεχθούς κοινωνικού/ιδεολογικού συνόλου που εμφανίστηκε ποτέ στη Γη: τους φασίστες.

Χρησιμοποιώντας, μάλιστα, τα συμπεράσματα τραγικών τρομοκρατικών επιθέσεων σε Γαλλία και Βέλγιο, η Ευρώπη και οι ηγέτες της πορεύτηκαν με ένα δόγμα πυγμής, πειθαρχίας και τιμωρίας των παραβατών.

Το λεγόμενο this is a coup της βραδιάς των περίφημων 17 ωρών διαπραγμάτευσης του Τσίπρα με Μέρκελ, Ολάντ, ΔΝΤ και ΕΕ –αφήνοντας σε κάποιο άλλο δωμάτιο τους υπόλοιπους ευρω-κομπάρσους- δεν ήταν παρά μια παρωνυχίδα σε έναν ωκεανού αυταρχισμού, ο οποίος έπνιγε την Αθήνα στα χημικά το 2011 και τσακίζει στο ξύλο τους Γάλλους απεργούς το 2016.

Η θεώρηση της τιμωρίας των παραβατών που πηγάζει σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον φανατισμό της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας, διαπότισε με δόσεις ρεβανσισμού τις παρακμιακές, και πολλές φορές γραφικές, πολιτικές δυνάμεις του ευρύτερου γεωγραφικού της χώρου. Πολιτικοί εκπρόσωποι χωρών όπως η Φινλανδία, η Ουγγαρία, η Λιθουανία, η Πολωνία ή η Λετονία, βρήκαν το λόγο ύπαρξης που αναζητούσαν, μέσω των δηλώσεών τους κατά τις εισόδους τους στις συνόδους υπουργών ή αρχηγών κρατών, τα tweets των προσωπικών τους λογαριασμών, ή τις συνεντεύξεις σε μεγάλα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων. Τα πολιτικά ξεροκόμματα και η παρουσίαση ενθαρρυντικών λόγων από πλευράς του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, ήταν γι’ αυτούς το πολιτικό οξυγόνο που τους κρατούσε στη ζωή παρά τις αιματηρές θυσίες που επέβαλαν στους λαούς τους, στο όνομα της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Οι περισσότεροι εξ αυτών στηρίχτηκαν σε μια ρητορική εθνικής υπερηφάνειας και οικονομικής και κοινωνικής υπεροχής έναντι των λεγόμενων γουρουνιών. Άλλωστε, οι αφίσες με τους τεμπέληδες Έλληνες που πληρώνουν οι άλλοι γι’ αυτούς δεν εξαφανίστηκαν ποτέ. Απόδειξη αποτελεί η πολύ πρόσφατη προεκλογική καμπάνια του εθνικιστή Αυστριακού υποψηφίου για το αξίωμα του προέδρου της χώρας.

Ο καιρός, όμως, έχει κάποιες φορές γυρίσματα. Οι ευλογίες των Βρυξελλών και του Βερολίνου προς πάσα φασιστική και ναζιστική κατεύθυνση, έφερε τα αποτελέσματα που παρατηρούμε σε μια ομάδα κρατών η οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επιθυμεί τώρα να απεμπλακεί από τα ευρωπαϊκά «δεσμά», για να κρατήσει όσο μπορεί με το μέρος της το αμόρφωτο ή παραπληροφορημένο εκλογικό της ακροατήριο.

Χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της εξέλιξης αποτέλεσαν οι πρωτοστατούντες της καμπάνιας του Brexit. Φάρατζ, και Τζόνσον, καθώς κι άλλα «λουλούδια» της πολιτικής βρετανικής σκηνής και των περίφημων tabloids. Αυτή η συμμαχία κατάφερε να κερδίσει, παρά τις προβλέψεις, έναν πολιτικά αχόρταγο κι ανεύθυνο Κάμερον, ο οποίος υποσχέθηκε το δημοψήφισμα στο όνομα της δικής του διατήρησης στην εξουσία.

Επειδή, όμως, γίνεται πολύς λόγος για το στρατόπεδο του Brexit, λίγοι εξετάζουν ποιοι βγήκαν μπροστά για να στηρίξουν το Bremain. Σίτι του Λονδίνου, ΔΝΤ, κεντρικές τράπεζες και τραπεζίτες, εκπρόσωποι βιομηχάνων και μεγάλων επιχειρήσεων, οίκοι αξιολόγησης, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αξιωματούχοι και λοιπά χρηματοπιστωτικά και επιχειρηματικά ιδρύματα ήταν η βιτρίνα της καμπάνιας του Bremain. Ότι χρειαζόταν δηλαδή να γνωρίζει ο μέσος εργαζόμενος που δουλεύει για να ζει μια μίζερη και ολιγαρκή ζωή, στο όνομα της οικονομικής αξιοπιστίας ενός συστήματος στο οποίο το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το μισό πλούτο. Γι’ αυτό και δεν χρειάζεται πολύ μυαλό ή τρομακτική ευφυΐα, για να καταλήξει η ευρωπαϊκή ηγεσία και το Βερολίνο στο συμπέρασμα πως η ευθύνη της διάλυσης της ΕΕ βαραίνει αποκλειστικά εκείνους.

Όμως, δυστυχώς, το πρόσφατο παρελθόν και οι τραγικές πολιτικές επιλογές μας έδειξαν ότι δεν θα πρέπει να αναμένουμε θεαματικές παρεμβάσεις. Το διετές χρονικό περιθώριο εξόδου, με βάση τις προβλεπόμενες διαδικασίες, είναι δώρο για τη Μέρκελ και τις εκλογές της. Η παραδοσιακή τακτική τής διαιώνισης των προβλημάτων που ακολουθείται από το 2009 και μετά, δεν αναμένεται να αλλάξει. Κι αυτό γιατί η ρητορική που φέρνει ψήφους στους συντηρητικούς Γερμανούς του CDU είναι αυτή τού «δεν πληρώνω άλλα λεφτά στα γουρούνια».

Αυτή η άκρως λαϊκίστικη και τυχοδιωκτική πολιτική εκπαίδευση της εκλογικής μάζας, σε συνδυασμό με την ανοιχτή πρόταση του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών για ένα υποτιθέμενο πενταετές Grexit και τις ανοιχτές απειλές Γιούνκερ ένα καλοκαιρινό βράδυ του 2015 ότι σε δυο μέρες θα μας φέρουν στην Ελλάδα φάρμακα και τρόφιμα επειδή οδεύουμε προς δημοψήφισμα, εξόργισε μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής. Και σε αυτούς εμπλέκονται εντελώς διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές τάσεις. Αριστεροί, κομμουνιστές, συντηρητικοί, εθνικιστές. Όλοι μέσα σε δύο διαφορετικά τσουβάλια για το Brexit ή το Bremain, το Grexit ή το Gremain, το Swexit ή το Swemain. Εξέλιξη που δεν προκάλεσε καμία έκπληξη, διότι στα μυαλά των περισσότερων εξ αυτών έχει αποτυπωθεί το ίδιο πολιτικό συμπέρασμα: οι αστικοδημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες εντός αυτής της ΕΕ δεν έχουν καμία σημασία.

Η παγίδα, λοιπόν, της Γερμανίδας καγκελαρίου που έχει να κάνει με την άρνηση παροχής πίστωσης –και όχι πραγματικής πληρωμής- μιας χούφτας δισεκατομμυρίων για την Ελλάδα, προδικάζει αρνητικά το αποτέλεσμα μιας φιλο-ευρωπαϊκής συλλογικής σκέψης περί θεαματικής αλλαγής της ΕΕ με δημόσιες επενδύσεις, νέα αναπτυξιακά κεφάλαια και χαλάρωση της οικονομικής ασφυξίας που πνίγει την περιφέρειας. Κάτι τέτοιο δεν θα γίνει υπό τις σημερινές συνθήκες. Ή για να το πω καλύτερα, πιο πιθανός φαίνεται να είναι ένας σχεδιασμός απανωτών σαμποτάζ της βρετανικής οικονομίας και της πολιτικής σταθερότητας προς παραδειγματισμό όσων κάνουν ίδιες σκέψεις με αυτές του Κάμερον, παρά κάποια εντυπωσιακή μεταστροφή στο δόγμα της ακραίας λιτότητας και της διαρκούς οικονομικής, εργασιακής, και κοινωνικής υποβάθμισης.

Λογίζοντας, όμως, πάντα το ενδεχόμενο απελευθέρωσης κι άλλων αντι-ευρωπαϊκών κινήσεων σε χώρες άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενες με τη βρετανική οικονομία, όπως η Ολλανδία ή η Σουηδία, θα πρέπει να αναμένουμε νέες παρεμβάσεις όσον αφορά τους όρους και τις προϋποθέσεις συμμετοχής σε αυτό που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, πολύ σύντομα. Διότι πέρα από το κοινό συμπέρασμα πως καμία αστικοδημοκρατική διαδικασία δεν έχει νόημα για τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, υπάρχει μια ακόμη διαπίστωση: Όταν παραβιάζεις εσύ ο ίδιος τους κανόνες επειδή είσαι ισχυρός, δεν μπορείς να ζητάς για πάντα από τους άλλους να κάνουν τουμπεκί.

Πηγή nostimoimar

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2016

Ο Πλάτωνας και ο 21ος αιώνας

Οι προφητείες του Πλάτωνα για τον 21ο Αιώνα

Ο Πλάτωνας γεννήθηκε το 428 π.X., το μήνα Θαργηλίωνα (Μάιος) και καταγόταν από αρχοντική γενιά.

Είχε πάρει μουσική και γυμναστική αγωγή και είχε πολύ καλές μαθηματικές γνώσεις. Ήταν μαθητής του Σωκράτη και το γεγονός ότι το 399 π.Χ. ο Δάσκαλός του καταδικάστηκε να πιει το κώνειο, ήταν ένα πολύ συνταρακτικό χτύπημα για την ελεύθερη και ανήσυχη ψυχή του. Κατάλαβε ότι η πολιτική της πατρίδας του δημιουργούσε ένα αγεφύρωτο χάσμα για τη φιλοσοφική, ελεύθερη και ανήσυχη σκέψη που πρέσβευε ο ίδιος και ξεκίνησε να ταξιδεύει.

Στην Κάτω Ιταλία γνώρισε τον Πυθαγορισμό, στην Αίγυπτο μυήθηκε στα Μυστήρια των Πυραμίδων και ήταν Αρχιεροφάντης στα Ελευσίνια Μυστήρια. Στις Συρακούσες προσπάθησε να ιδρύσει την ιδανική του πολιτεία, άλλα έπεσε θύμα των ραδιουργιών της αυλής του Βασιλιά και μόλις που γλίτωσε τη ζωή του. Στην Αθήνα ίδρυσε τη δική του σχολή-Ακαδημία, η οποία κράτησε σχεδόν χίλια χρόνια, μέχρι το 529 μ.Χ. και την πλήρη επικράτηση του Χριστιανισμού.

Διασώθηκαν αρκετά έργα του όπως οι «Νόμοι», το «Συμπόσιο», η «Πολιτεία» και αρκετά άλλα που επηρέασαν όλους του μετέπειτα Φιλόσοφους και Επιστήμονες. Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται στο 7ο κεφάλαιο της «Πολιτείας», στο οποίο ο Πλάτωνας παρομοιάζει τον κόσμο που ζούμε σαν μια σκοτεινή σπηλιά.

Ας δούμε περιληπτικά αυτήν την αρχαία παραβολή, η οποία μοιάζει πάρα πολύ με τον τρόπο που λειτουργεί ο σημερινός πολιτισμός, αν και έχουν περάσει 2.500 χρόνια από τότε που γράφτηκε.

H αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα

Υπάρχει μια μεγάλη σπηλιά, σκοτεινή, που μέσα της κατοικούν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι ονομάζονται δεσμώτες. Είναι δεμένοι στις θέσεις τους και δεν μπορούν να κοιτάξουν γύρω τους. Πίσω τους κυκλοφορούν διάφοροι άνθρωποι οι οποίοι κουβαλάνε κάποια αντικείμενα, έμψυχα και άψυχα. Το φως που έρχεται από την είσοδο της σπηλιάς περνά μέσα από αυτά τα αντικείμενα και δημιουργεί σκιές μπροστά στα μάτια των ανθρώπων – δεσμωτών.

Αφού λοιπόν δεν μπορούν να κοιτάξουν γύρω τους ούτε και πίσω τους, λόγω των δεσμών που τους καθηλώνουν, δέχονται ως πραγματικότητα μόνο ό,τι βλέπουν μπροστά τους, δηλαδή τις σκιές. Όλο αυτό το σκηνικό είναι στημένο με τέτοιο τρόπο, ώστε οι άνθρωποι-δεσμώτες να ζουν μέσα στο σκοτάδι, έχοντας μια ψεύτικη εικόνα για την πραγματικότητα.

Είναι δε τα δεσμά τους τόσο δυνατά, που τους καθηλώνουν ακίνητους, χωρίς να μπορούν να κάνουν την παραμικρή κίνηση ελευθερίας για να ανακαλύψουν την πραγματική αλήθεια. Αυτή η εικόνα μοιάζει πολύ με αυτήν της σημερινής μας κοινωνίας. Ο άνθρωπος διαμορφώνεται και μεγαλώνει με μοναδικό στόχο την απόκτηση υλικών αγαθών (σκιές), χωρίς να του δίνεται η δυνατότητα να καλλιεργήσει αρετές και αξίες για να μπορέσει να ονειρευτεί μεγάλα ιδανικά και πνευματικά Ιδεώδη.

 
Οι Αρετές και οι Ανθρώπινες αξίες παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο και είναι τόσο καλά καλυμμένες με το πολύχρωμο και πολυτελές περιτύλιγμα που τις περιβάλει, που ο άνθρωπος του 21ου αιώνα μένει τελείως επιφανειακός. Ασχολείται τόσο πολύ με αυτό το περιτύλιγμα, που δεν βάζει ανώτερους στόχους, ούτε βλέπει την πραγματικότητα. Ζει μια ζωή εγκλωβισμένος ανάμεσα στις σκιές που κάποιοι του επέβαλαν ως πραγματικότητα, λέγοντάς του ότι δεν υπάρχει τίποτε πίσω από αυτό το ωραίο περιτύλιγμα. Έτσι μένει δούλος των αφεντικών της σπηλιάς κι εφ’ όσον πιστεύει στις σκιές, γίνεται σκιά του πραγματικού του εαυτού.

Συνεχίζοντας ο Πλάτωνας αναφέρει πως υπάρχει και η περίπτωση να καταφέρει κάποιος άνθρωπος να σπάσει τα δεσμά του και να κοιτάξει πίσω του, εκεί από όπου έρχεται το φως. Στην αρχή θα τυφλωθεί από την επαφή του με το φως. Κι αν ανάγκαζε κάποιος αυτόν τον άνθρωπο να ζήσει κάτω από τη φωτεινότητα του ήλιου, έξω από τη σπηλιά, τότε θα τρελαινόταν.

Χρειάζεται λοιπόν να προχωρήσει σιγά σιγά κι έτσι θα καταφέρει να συνηθίσει, να αντιληφθεί ότι ο αληθινός κόσμος βρίσκεται έξω από τη σπηλιά κι ότι οι σκιές που εκείνος θεωρούσε ως πραγματικότητα είναι απλώς αντανάκλαση του φωτός του ήλιου. Αυτή η ανακάλυψη θα τον μετατρέψει σ’ έναν ευτυχισμένο άνθρωπο, σε έναν σοφό και δεν θα θελήσει να επιστρέψει μέσα στη σπηλιά.

Αν όμως αποφασίσει, από αγάπη για την ανθρωπότητα, να επιστρέψει πίσω στους δεσμώτες, μέσα στη σπηλιά, τότε θα χρειαζόταν πάλι ένα χρονικό διάστημα για να συνηθίσει το σκοτάδι και να μπορέσουν να προσαρμοστούν τα μάτια του μέσα σ’ αυτήν. Μετά, όπως είναι φυσικό, θα προσπαθήσει να εξηγήσει στους δεσμώτες-ανθρώπους την αλήθεια. Αλλά, όπως γράφει ο Πλάτωνας, αυτοί θα νομίζουν ότι προσπαθεί να τους εξαπατήσει και θα τον κυνηγήσουν ή θα τον σκοτώσουν.
Άλλα δεν θα το καταφέρουν.

Κάποιος που έχει διαβάσει το βιβλίο «Ο Γλάρος Ιωνάθαν», βλέπει πολλές ομοιότητες μεταξύ του Ανθρώπου που καταφέρνει και σπάει τα δεσμά της σπηλιάς και του γλάρου Ιωνάθαν. Γιατί κι αυτός καταφέρνει να πετά ελεύθερος και αναπτύσσοντας μεγάλες ταχύτητες ξεφεύγει από την απλή ζωή ενός γλάρου, που το μόνο που τον απασχολεί είναι πώς θα αποκτήσει το φαγητό του.

Ο Πλάτωνας εξηγεί στο βιβλίο του πως όποιος καταφέρει και σπάσει τα δεσμά του και απελευθερωθεί, είναι αυτός που καλλιεργεί την ξύπνια συνείδηση. Βασισμένος τότε πάνω στις Ανθρώπινες αξίες και αρετές, καταφέρνει να γίνει Ελεύθερος και Δημιουργικός και να κατακτήσει το ανώτερο μέρος του εαυτού του, ακολουθώντας ένα αληθινό Φιλοσοφικό Δρόμο. Βέβαια είναι ένας δύσκολος Δρόμος με πολλά εμπόδια, λόγω των μακροχρόνιων δεσμών, αλλά οδηγεί στην αληθινή Ευτυχία.

Αυτός που από αληθινή αγάπη για την ανθρωπότητα επιστρέφει μέσα στη σπηλιά για να βοηθήσει τους δεσμώτες να απελευθερωθούν, πραγματώνει τον Πολιτικό Δρόμο. Δηλαδή πραγματικός Πολιτικός είναι αυτός που κατάφερε πρώτα ο ίδιος να απελευθερωθεί από τα δεσμά του, να ελέγξει τα ελαττώματα του και να καλλιεργήσει Ανθρώπινες αξίες και Αρετές και μετά να οδηγήσει με σοφία τους άλλους ανθρώπους. Ο πραγματικός Πολιτικός δεν στηρίζεται στη γνώμη των πολλών, αλλά στη Γνώση και την Ηθική που έχει καλλιεργήσει μέσα του.

Από αυτήν την τόσο αρχαία αλλά και τόσο επίκαιρη παραβολή, μπορούμε να βγάλουμε πολλά συμπεράσματα. Συμπεράσματα που δεν είναι βασισμένα σε ψυχολογικές επιθυμίες και ανεκπλήρωτα απωθημένα, αλλά στη χιλιόχρονη Σοφία που άφησαν πολλοί μεγάλοι Φιλόσοφοι και Επιστήμονες σε πολλούς Πολιτισμούς, σε διαφορετικές εποχές, σε όλη τη Γη.

Όταν δεν αφιερώνουμε χρόνο για την αναζήτηση της Αλήθειας και δεν καλλιεργούμε μια σφαιρική και ελεύθερη σκέψη, τότε παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα σκοτάδια της άγνοιας και της παραπληροφόρησης. Ταυτόχρονα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, γινόμαστε εύκολα θύματα της πλύσης εγκεφάλου που μας επιβάλλουν, αυτοί που κινούν τα νήματα για έναν προσανατολισμό αποκλειστικά προς την ύλη.

Μόνο όποιος καταφέρει και τινάξει από πάνω του τα δεσμά των αδυναμιών του και των ψεύτικων εντυπώσεων που του έχουν επιβάλλει, μόνο αυτός που βαδίζει ένα Δρόμο ανηφορικό προς τη δική του κορυφή και καταφέρνει και ξεπερνά τις δυσκολίες και τα εμπόδια, βγάζοντας θετικά συμπεράσματα, μόνο αυτός θα αντιληφτεί τη ματαιότητα των σκιών που κινούνται μπροστά του.

Τα σωστά πρότυπα υπάρχουν, οι απαντήσεις έχουν δοθεί, ας κοιτάξουμε γύρω μας και θα ανακαλύψουμε την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως μας παρουσιάζεται.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Πολιτεία του Πλάτωνα, Εκδόσεις
Πάπυρος
Πηγή paraxeno. com

Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

Κυριακή 12 Απριλίου 2015

Καλή Ανάσταση!

Χριστός Ανέστη!
Υγεία, Αγάπη και ανάταση ψυχής σε όλο το κόσμο!


Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

Μεγάλη Τέταρτη: Η Πίστη και η αληθινή Αγάπη σώζει


Ημέρα προσπάθειας αποτροπής από την προδοσία, μετάνοιας και συγχώρεσης.

Σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο Ιησούς προσκλήθηκε σε δείπνο στο σπίτι του Σίμωνος (του λεπρού)  που άνηκε στην τάξη των Φαρισαίων. Επίσης στην πόλη βρισκόταν μία πόρνη που μόλις έμαθε ότι ο Ιησούς ήρθε στην πόλη θέλησε να μάθει σε ποιο σπίτι ήταν, προκειμένου να πάει για να τον συναντήσει.
(Μπορεί να ήταν η ίδια γυναίκα που ο Ιησούς έσωσε από το λιθοβολισμό με τα λόγια «Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλετώ», η ένας γενικώς παραλληλισμός στην “αμαρτωλή” γυναίκα, μιας και τότε οι γυναίκες θεωρούνταν κατώτερες των ανδρών, αν και σε πλήρη αντίθεση με το τεράστιο συναίσθημα της απόλυτης αγάπης των γυναικών προς τους άνδρες της ζωής τους- πατέρες, αδέλφια, σύζυγοι και γιους, ταυτόχρονα με την παραδοχή -από τις ίδιες τις γυναίκες- του εαυτού τους σε δεύτερο ρόλο, με μια πανάρχαια σοφία της αυτοθυσίας που έχει σκοπό να μην διαταράξει την ηρεμία του συνόλου. Με μια δύναμη ψυχής που απορρέει από την μεγάλη αγάπη των γυναικών προς τον πλησίον τους. Ο Ιησούς όμως τους βλέπει όλους τους ανθρώπους ως ίσους και τους ξεχωρίζει μόνο βάση των πράξεων τους, βάση των ελεύθερων επιλογών τους γενικά, αλλά και ιδιαίτερα στις κρίσιμες στιγμές, ανθρώπινες επιλογές που αντικατροπτίζουν τα βαθιά τους αισθήματα, αλλά και την καθαρότητα της συνείδησης τους και το μεγαλείο της ψυχής τους).

Ενώ ο Ιησούς έτρωγε και συζητούσε με τους άλλους παραβρισκόμενους μπήκε ξαφνικά στο σπίτι η γυναίκα, κρατώντας στα χέρια της αλαβάστρινο δοχείο γεμάτο με μύρο. Προχώρησε στο μέρος του Ιησού και αφού στάθηκε πίσω του, γονάτισε και άρχισε να κλαίει και να οδύρεται γοερά. Η γυναίκα άνοιξε το δοχείο και άρχισε να αλείφει το κεφάλι του Ιησού με μύρο και να πλένει τα πόδια του, ενώ ταυτόχρονα έπεφταν τα δάκρυα της που έτρεχαν σαν ποτάμι από τα μάτια της. Αφού άδειασε το δοχείο ξέπλεξε τα μαλλιά της και σκούπισε με αυτά τα πόδια του Ιησού ενώ τα φιλούσε αδιάκοπα.
(Το έκανε αυτό θέλοντας να Τον τιμήσει εξαιρετικά και ήταν σαν να πρόσφερε το µύρο στο Θεό, γιατί γνώριζε καλά ότι στις θυσίες προσέφεραν λάδι στο Θεό και οι ιερείς χρίονταν µε µύρο κι ακόµα ότι και ο Ιακώβ κάποτε άλειψε µε µύρο µία στήλη και την αφιέρωσε στο Θεό. Η γυναίκα δεν υπολογίζει χρήματα μπροστά στην αφοσίωση της στον Θεϊκό Ιησού, μπροστά στην κολόνα του Βασιλείου του Θεού πάνω στην γη. Οι θείοι Ευαγγελιστές Ιωάννης και Μάρκος προσέθεσαν ακόµη και το είδος του µύρου, όνοµάζοντάς το «πιστικό» και πολύτιµο. Συνηθίζουν να ονοµάζουν το µύρο «πιστικό», για να δείξουν ότι είναι γνήσιο, ανόθευτο και εγγυηµένο, καθαρό. Ίσως ακόµα η λέξη «πιστικό» να ήταν ονοµασία του αρίστου και πρώτης ποιότητος µύρου.
 Στο ίδιο συμβάν, η γυναίκα παρουσιάζεται να υπερβάλει στις κινήσεις λατρείας, έως που περιγράφεται να είχε σπάσει κατά λάθος το αλαβάστρινο δοχείο με το ακριβό μύρο, πιθανών και ως παραλληλισμός της υπεράνθρωπης αγάπης που μια γυναίκα μπορεί να σκορπίσει, με υπερβολικό πάθος, έως και καμιά φορά σε άσχετα πρόσωπα δυσανάλογα ψυχικής αξίας του εαυτού της.
Το σίγουρο είναι ότι η γυναίκα, όσο και «αμαρτωλή» να την κρίνουν οι «αναμάρτητοι», δεν υπολογίζει ούτε χρήματα, ούτε υλικά στοιχεία, μπροστά στην Αγάπη. Η Αγάπη ως δώρο του Θεού προς τους ανθρώπους. Και η Θεϊκή Αγάπη είναι που σώζει εντέλει όλες τις ψυχές που την δέχονται).

Ο Φαρισαίος οικοδεσπότης απόρησε με τον Ιησού καθώς αναρωτήθηκε ότι από την στιγμή που ήταν προφήτης γιατί δεν εμπόδισε αυτή την γυναίκα που ήταν μια πόρνη. Τότε ο Ιησούς τον κοίταξε και του είπε: «Έχω να πω το εξής στις σκέψεις σου» και ο Σίμωνας του απάντησε: «Μίλα μου δάσκαλε».

Ο Ιησούς του είπε: «Κάποιος δάνεισε χρήματα σε δύο ανθρώπους. Στον πρώτο έδωσε πεντακόσια δηνάρια και στον δεύτερο πενήντα. Όταν έπρεπε να τα επιστρέψουν δεν είχαν χρήματα και ο δανειστής τους τα χάρισε. Ποιος από τους δύο θα χρωστάει μεγαλύτερη χάρη στον δανειστή;» και ο Σίμωνας απάντησε: «Αυτός που του χαρίστηκε το μεγαλύτερο ποσό».

Τότε ο Ιησούς του είπε: «Σωστά απάντησες. Για κοίταξε αυτή την γυναίκα. Εγώ μπήκα στο σπίτι σου και δεν μου έπλυνες τα πόδια με νερό, όμως εκείνη μου τα έπλυνε με τα δάκρυα της και τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Χαιρετισμό δε μου έδωκες, όμως αυτή δε σταμάτησε στιγμή να μου φιλάει τα πόδια. Με λάδι δεν μου άλειψες το κεφάλι, όμως αυτή με πανάκριβο μύρο μου άλειψε τα πόδια. Δεν αξίζει να της πω: “σου συγχωρούνται οι τόσες πολλές αμαρτίες σου, διότι με αγάπησες τόσο πολύ;”»

Αμέσως ο Ιησούς γύρισε προς την γυναίκα και της είπε: «Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». Έπειτα όλοι οι παραβρισκόμενοι άρχισαν να διερωτώνται ποιος είναι αυτός που μπορεί να συγχωρέσει αμαρτίες και ο Χριστός γύρισε ξανά προς την γυναίκα και της είπε: «Η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στο καλό».

Επιπροσθέτως είπε στην γυναίκα ότι η πράξη της θα αναφερθεί στο ευαγγέλιο που θα κηρυχτεί σε όλο τον κόσμο και αυτό θα αποτελεί ένα μνημόσυνο γι’ αυτήν.

«λαί τν κεφαλήν μου οκ λειψας• ατη δ μύρ λειψέ μου τος πόδας. ο χάριν λέγω σοι, φέωνται α μαρτίαι ατς α πολλαί, τι γάπησε πολύ• δ λίγον φίεται, λίγον γαπ. επε δ ατφέωνταί σου α μαρτίαι» (Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, 7.46.).

Η τιμή του μύρου ήταν γύρω στα τριακόσια δηνάρια και γι’ αυτό οι μαθητές την επέκριναν και περισσότερο απ’ όλους ο Ιούδας. Γνώριζαν οι μαθητές καλά πόσο μεγάλο ζήλο έδειχνε πάντοτε ο Χριστός για την ελεημοσύνη προς τους φτωχούς. Ο Ιησούς επέπληξε τους μαθητές του λέγοντας πως η γυναίκα του έκανε καλό με την πράξη της αφού τον ετοίμασε για την ταφή. Με την συγκεκριμένη φράση του προσπάθησε να αποτρέψει τον Ιούδα από την προδοσία αλλά ήταν μάταιο. Άλλωστε, είπε στους μαθητές, “εμένα θα με έχετε για λίγο ακόμα κοντά σας, τους φτωχούς θα τους βοηθάτε καθ΄όλη τη διάρκεια της ζωής σας”. Ο Ιούδας αποχώρησε δυσαρεστημένος και πήγε στους Αρχιερείς, όπου και διαπραγματεύτηκε την παράδοση του Διδασκάλου του έναντι 30 αργυρίων, επιλέγοντας να ανταποδίδει με προδοσία στην θεϊκή διδασκαλία του Ιησού.

Η παράδοση της Εκκλησίας χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο περιστατικό, συγκρίνοντας τη μετάνοια της πόρνης με το ολίσθημα του Ιούδα και παραλληλίζει τις δύο ψυχικές καταστάσεις. Η πόρνη ελευθερώνεται από την αμαρτία και μετανοεί, ενώ ο Ιούδας αιχμαλωτίζεται από τη φιλαργυρία και αποχωρίζεται απ’ το Θεό.


Θα μπορούσα να διακινδυνέψω εδώ με ένα προσωπικό μου συμπέρασμα. Ενώ η γυναίκα δεν υπολόγισε μπροστά στον Ιησού ούτε τα χρήματα για τον ακριβό μύρο και δοχείο, ούτε την ίδια της την εικόνα ταπείνωσης μπροστά σε άλλους, είτε τα κάλλη της σκουπίζοντας με τα μαλλιά της τα πόδια του Χριστού. Σε αντίποδα ο Ιούδας πρόδωσε την εμπιστοσύνη του Ιησού Χριστού, πουλώντας αντί χρημάτων Εκείνον που είναι πιο πάνω από οποιοδήποτε κόστος. Όσο και αμαρτίες της σάρκας υποτίθεται ότι έχει μια γυναίκα σε σύγκριση με ένα άνδρα, ο Θεός διακρίνει την καθαρή  ψυχή που μοιράζει απλόχερα την Αγάπη, συγχωρώντας την, σε αντίθεση με τον «ενάρετο» και «σοφό» άνδρα, ο οποίος όμως στο πρώτο υποτιθέμενο «ολίσθημα» επιλεγεί να κρίνει και να τιμωρεί μέχρι και τον Γιο του Θεού, καταδικάζοντας έτσι με αυτή του την πράξη ο ίδιος  την ψυχή του. Διότι μόνο ο Θεός έχει το δικαίωμα να κρίνει. 

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Καλή άνοιξη και ανάταση ψυχής!

Ας κρατήσουμε για πάντα το θεϊκό δώρο που μας κάνει να ξεχωρίζουμε και στο οποίο βασίζεται η διαφορετικότητα που ωθεί στην εξέλιξη και στην αληθινή πρόοδο. Ας το χρησιμοποιήσουμε με σοφία.

Καλή άνοιξη και ανάταση ψυχής!

https://www.youtube.com/watch?v=syUtp0YQJlM
Ένα διαφορετικό τριαντάφυλλο

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Η δύναμη της θέλησης



πηγή https://www.youtube.com/watch?v=kpA-FsKLA6A