Η αναπηρία στην Ελλάδα 2

Η χώρα μας έχει τις υψηλότερες ιδιωτικές δαπάνες υγείας, (57%)

τον υψηλότερο δείκτη τροχαίων ατυχημάτων,

το υψηλότερο ποσοστό ατόμων με αναπηρία στην ανεργία, (85%)

το υψηλότερο ποσοστό μαθητών με αναπηρία, αποκλεισμένων από την εκπαιδευτική διαδικασία (90%).

Ανοικτή επιστολή και καταγγελία προς τους Υπουργούς Παιδείας, Οικονομίας, και Eσωτερικών

Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων των Μαθητών του Ειδικού Γυμνασίου – Λυκείου Αθηνών, που εδρεύει στην Ηλιούπολη, μετά από ομόφωνη απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των μελών του, με την παρούσα ανοικτή επιστολή και καταγγελία, εκφράζει την έντονη πικρία, αλλά και αγανάκτησή του για την ανάλγητη στάση του Υπουργείου Παιδείας που καταχρηστικά υποχρεώνει 77 μαθητές του Σχολείου να βιώσουν τον πλήρη σχολικό αποκλεισμό.

Διαβάζετε την συνέχεια εδώ:

http://www.disabled.gr/lib/?p=18822#more-18822

Και συγκρίνετε με το πρόγραμμα:

Η Προσωπική Βοήθεια στη Σουηδία

Από το http://www.disabled.gr/

Προσθέτω ένα άρθρο που προσωπικά δεν μου έχει περάσει απαρατήρητο:

Ο άδικος θάνατος ενός εγκλείστου χωρίς… ονοματεπώνυμο

Ενας… «Κανένας», από τους χιλιάδες που ζουν έγκλειστοι σε Ιδρύματα διάσπαρτα ανά την Ελλάδα, από την Πέμπτη 3 Ιουλίου δεν υπάρχει πια. Ενας… «Κανένας» λιγότερος! Απονενοημένο διάβημα, βουτιά με το κεφάλι, τέλος. Τα χνάρια ζωής του αόρατα. Σχεδόν από γεννησιμιού του εγκαταλελειμμένος. Εζησε χρόνια πολλά στο ΠΙΚΠΑ Βούλας, εκεί γνώρισε την ενηλικίωση. Από το 1992 «μεταφέρθηκε» σε Ιδρυμα στην περιοχή Κολυμπίων Ρόδου.

Ταυτότητα δεν είχε ποτέ του, «ιδρυματικά» του δόθηκε ένα ονοματεπώνυμο (αρχικά Γ.Κ.) για να ‘ναι αναγνωρίσιμος, οι… εκτιμήσεις τον «θέλουν» να αυτοκτόνησε σε ηλικία περίπου 36 χρόνων. Λόγοι της αυτοκτονίας; Σε στιλ τηλε-πρωινάδικου, φήμες κυκλοφορούν στον… ιδρυματικό περίγυρο περί ασταθούς κοινωνικής συμπεριφοράς-χαρακτήρα (ελέω και χρόνιου ιδρυματισμού), συνοδευόμενες από το κλασικό αλατοπίπερο περί κάποιας πρόσφατης ερωτικής απογοήτευσης…

Οι βαθύτερες της αυτοκτονίας αιτίες: περίπου 80 «περιπτώσεις» φιλοξενούνται στο «Ιδρυμα» των Κολυμπίων. Συνθέτουν έναν… αχταρμά, κύριο σώμα του οποίου είναι καμιά σαρανταριά εγκαταλειμμένοι υπερήλικες. Αυτοί «συμπληρώνονται» από περίπου άλλους τόσους που «καλύπτουν» κάθε γκάμα ηλικίας και «τύπο» αναπηρίας (ο Γ.Κ. είχε ελαφριά κινητική αναπηρία). Στα χαρτιά το «Ιδρυμα» έχει από τις αρχές της τρέχουσας χιλιετίας αναβαθμιστεί -μετονομασθέν σε Κέντρο Κοινωνικής Αποκατάστασης (ΚΑΦΚΑ) εντάχτηκε στο… πανελλαδικό δίκτυο μονάδων κοινωνικής φροντίδας - στην πράξη όμως παραμένει περίπου μία από τα ίδια. Ελλείμματα προσωπικού, ελλείψεις χρηματοδότησης, αδυναμία πλήρης να προχωρήσουν διαδικασίες αποασυλοποίησης για τους «τρόφιμους» που μπορούν να αποασυλοποιηθούν (όπως… καλή ώρα… ο Γ.Κ.), παρά το γεγονός ότι η «αναγκαιότητα» κραυγάζει: «Πρέπει οπωσδήποτε να διαχωρίζονται οι περιπτώσεις», δηλώνει απνευστί ο προσφάτως τοποθετηθείς διοικητής Ε. Μπόνης, μιλώντας για τουλάχιστον οκτώ «περιπτώσεις» (μείον μία… πλέον), που μέσα στον υφιστάμενο αχταρμά… πολτοποιούνται.

«Ποιος θα απολογηθεί για τον χαμό του νεαρού; Ποιος θα διασφαλίσει ότι θα ‘ναι ο τελευταίος; Ποιος θα εγγυηθεί ότι οι Ελληνες και Ελληνίδες που ζουν στα Ιδρύματα θα πάψουν να ‘ναι οι πιο ξεχασμένοι πολίτες αυτής της χώρας;», τα ερωτήματα ουσίας διά στόματος προέδρου Εθνικής Συνομοσπονδίας ΑμεΑ Γ. Βαρδακαστάνη αξιώνουν άμεσες - κοφτές απαντήσεις. Σε ρόλο «Κανένα» επί χρόνια η ελληνική Πολιτεία καλείται -με αφορμή τον άδικο θάνατο του «Κανένα» της Ρόδου- να επιδείξει, επιτέλους, κάποια ορατά πιστοποιητικά της κοινωνικής της ταυτότητας…

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/07/2008

Η αναπηρία στην Ελλάδα 1

Η χώρα μας έχει τις υψηλότερες ιδιωτικές δαπάνες υγείας, (57%)

τον υψηλότερο δείκτη τροχαίων ατυχημάτων,

το υψηλότερο ποσοστό ατόμων με αναπηρία στην ανεργία, (85%)

το υψηλότερο ποσοστό μαθητών με αναπηρία, αποκλεισμένων από την εκπαιδευτική διαδικασία (90%).

Τρεις μήνες μετά την ψήφιση του νόμου για την ειδική αγωγή, που θεσπίζει την «υποχρεωτικότητα» στην εκπαίδευση των μαθητών με αναπηρία, και το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί με την μεταφορά 700 μαθητών μόνο στη Νομαρχία Αθηνών στα σχολεία τους, αποδεικνύει με τραγικό τρόπο ότι οι μεγαλόστομες υποσχέσεις και διακηρύξεις που ακούγονται από τα υπουργικά χείλη αποτελούν γράμμα κενό, χωρίς αντίκρισμα, αποκαλύπτοντας τη γύμνια και την υποκρισία του συστήματος.

Η περιθωριοποίηση και ο κοινωνικός αποκλεισμός αποτελούν ένα καθημερινό βίωμα για τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες με αναπηρία, ενώ πλέον γίνεται όλο και πιο ορατή η διάλυση και η υποχρηματοδότηση των όποιων κοινωνικών δομών στο χώρο της πρόνοιας, της επαγγελματικής αποκατάστασης και της εκπαίδευσης.

Θυμίζω πως ακόμη περιμένουν την κάρτα αναπηρίας, τη διανομή 20 χιλιάδων υπολογιστών, τον εκσυγχρονισμό του νόμου για την απασχόληση

Τα άτομα με αναπηρία μάς διδάσκουν τη σημασία και την αξία της διαφορετικότητας σε κάποιες από τις πιο σκληρές εκφάνσεις της. Ο αποκλεισμός τους από την κοινωνική ζωή είναι ένδειξη πολιτισμικής υπανάπτυξης. Η ελλιπής εφαρμογή των δικαιωμάτων τους στην πράξη αποδεικνύει τα κενά του θεσμικού πλαισίου και του διοικητικού συστήματος, αλλά και τις επικίνδυνες ρωγμές στη λειτουργία της πολιτείας ως κοινωνικού κράτους δικαίου. Σε τελική ανάλυση, τεράστια σημασία για την κοινωνική ενσωμάτωση των ατόμων με αναπηρία έχει η αποκατάσταση του κοινωνικού τους κύρους και η αναγνώριση του ρόλου τους στην οργανωμένη κοινωνική συμβίωση.

Οι συμπολίτες μας με αναπηρία δεν παύουν να αποτελούν φορείς προσωπικής ελευθερίας, αξιοπρέπειας και δημιουργικότητας. Το κράτος είναι, κατά το Σύνταγμα, υποχρεωμένο να μεριμνά για την άρση των ανισοτήτων που υφίστανται στην πράξη εις βάρος τους και να λαμβάνει θετικά μέτρα για την προώθηση της πραγματικής ισότητας.

"Τετραπληγία Φορολογία Στην Ελλάδα οι τετραπληγικοί φορολογούνται όπως και οι παραπληγικοί.
Ακούγεται περίεργο, αλλά ΝΑΙ είναι αλήθεια. Σε αυτό το κράτος που δεν
προβλέπεται η ανθρωπομετρική κλίμακα των τετραπληγικών φορολογούμαστε και τα χρήματα από τους φόρους μας επενδύονται για την οικοδόμηση μίας κοινωνίας που είναι εναντίον μας.
- Είμαστε φορολογούμενοι αλλά οι εφορίες είναι απροσπέλαστες στα αναπηρικά
μας καθίσματα.
- Υποχρεούμαστε να πληρώνουμε κανονικότατα τα δημοτικά τέλη μολονότι οι
δήμοι δεν κατασκευάζουν ράμπες αλλά επιτρέπουν την εκμετάλλευση των
πεζοδρομίων για εμπορικούς σκοπούς έστω και εάν έτσι εμποδίζουν τα αναπηρικά
καθίσματα να κινηθούν. Πληρώνουμε δημοτικά τέλη αλλά τα προγράμματα «Βοήθεια
στο Σπίτι» προορίζονται για τα σπίτια άλλων, ποτέ για τα σπίτια των
τετραπληγικών. Υποχρεούμαστε να πληρώνουμε δημοτικά τέλη αλλά τα δημοτικά
καταστήματα είναι απροσπέλαστα και γι' αυτό υποχρεούμαστε να ξανα-πληρώσουμε
αυτόν που θα προσλάβουμε για να πάει να πληρώσει τα δημοτικά τέλη.
- Υποχρεούμαστε να πληρώνουμε τη Ραδιοτηλεόραση για να οργανώνει θλιβερούς
τηλε-μαραθώνιους και shows φρίκης σε αντάλλαγμα για το καλό μας.
- Πληρώνουμε διόδια έστω και εάν σε όλο το εθνικό δίκτυο δεν υπάρχει
προσπελάσιμη τουαλέτα.
- Είναι αυτονόητο πως πληρώνουμε ΦΠΑ και τα χρήματα αυτά επενδύονται για μία
Ελλάδα απροσπέλαστη που υποτιμά τη νοημοσύνη των τετραπληγικών.
Είμαστε όμως τυχεροί
- Δεν πληρώνουμε εισιτήριο στις αστικές συγκοινωνίες αλλά εμποδιζόμαστε να
τις χρησιμοποιήσουμε επειδή είναι απροσπέλαστες.
- Εξυπηρετούμαστε κατά προτεραιότητα αλλά επειδή τα περισσότερα δημόσια
κτήρια είναι απροσπέλαστα εμποδιζόμαστε να μπούμε μέσα σε αυτά για να
εξυπηρετηθούμε.
- Μπαίνουμε άνευ εξετάσεων στο πανεπιστήμιο αλλά οι βιβλιοθήκες, τα
τερματικά των υπολογιστών και τα βιβλία είναι απροσπέλαστα στους
τετραπληγικούς.
Οι έλληνες πολίτες με τετραπληγία φορολογούνται κανονικά. Η μόνη ελάφρυνση
που υπάρχει είναι μία μικρή έκπτωση που μπροστά στο υπερβολικό κόστος ζωής
είναι αστεία."

chrisxx Χονδροματίδης Χρήστος

Ένα μεγάλο Μάθημα Ζωής

Ο Αλέξανδρος είναι ένας από τους Έλληνες Ολυμπιονίκες με αναπηρία.
Δεν θα μιλήσω εγώ για αυτόν. Θα τον αφήσω να μιλάει αυτός, η οικογένεια του και οι φίλοι του.

Όλοι έχουν ξαφνιαστεί με το ατύχημα. Kαι αχρηστεύονται τα κάτω αλλά και τα πάνω άκρα. H αναπηρία δεν επιλέγεται. Σε βρίσκει. Mετά από μια αρρώστια, ύστερα από έναν βασανισμό, σαν αποτέλεσμα της κακοποίησης, ηθελημένα από τους μεγάλους σε βρέφη που τα προορίζουν για επαγγελματίες επαίτες.
Ένα ατύχημα στον πέμπτο και έκτο αυχενικό σπόνδυλο μπορεί να σημαίνει έλλειψη αυτονομίας, όπως στον Aλέξανδρο Tαξιλδάρη. Tην ίδια στιγμή σημαίνει θέλω να συνεχίσω να σκέφτομαι, να σπουδάσω, να ερωτευτώ, να ταξιδέψω, να ζω, να αθλούμαι, να πετύχω και να αποτύχω, να εκκλησιάζομαι, να υπάρχω και να συνυπάρχω. Mε την οικογένεια, τους φίλους, τους συμπολίτες μου. Tο συγκλονιστικό είναι όταν οι άνθρωποι με αναπηρία βγαίνουν έξω, σε πόλεις με δρόμους μη φιλικούς, δύσκολα προσβάσιμους. Όταν είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν τη ζωή τους και παίρνουν την απόφαση να κυκλοφορήσουν, η μεγάλη αλλαγή είναι σε όσους συναντούν.
Aυτή τη συνέχεια, το πείσμα και τη θέληση για ζωή, πέρα από μελοδραματισμούς, το μεγάλο μάθημα για τους άλλους έρχεται να αναδείξει η Aνάδυση, η πολυβραβευμένη ταινία του Αλέξανδρου Παπανικολάου και της Εμιλι Βουγιούκα.
Έχει πάρει, επίσης, ακόμη ένα βραβείο, εκείνο του καλύτερου ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου στο Λος Άντζελες χάρισε το κοινό στην ταινία με θέμα την προσωπική ιστορία του Aλέξανδρου, του νεαρού νικητή των παραολυμπιακών του 2004.